Toen Sam uiteindelijk binnen was keek hij om zich heen. Al snel zag hij de gene waar voor hij gekomen was. Waar iedereen voor gekomen was. Het liefst liep hij op haar af. Maar hij deed het niet. Niet nu. Sam keek om zich heen en hield de spiegel tegen zich aan. Het viel toch best op dat hij niet met iemand aan de praat was. Sam keek om zich heen en zag een dame alleen. Hij besloot er op af te gaan. Maar toen hij nog een keer naar Catharina keek en haar zo samen zag met Tempus voelde hij een steek door zijn hart heen gaan. Sam bleef nog even staan en keerde zich om. Het was beter geweest als hij gewoon was gebleven waar hij eerst was. En dan maar denken dat de wonden geheeld waren. Niet dus. Hij besloot om weg te gaan. En toen hij uiteindelijk nog een keer om keek en die vreemde met een dolk bij Catharina zag staan werd hij woedend schoot naar hen toe en pakte hem stevig bij zijn arm. "Vind u het normaal om de bruid zo te laten schrikken,?" Vroeg hij aan de man. Ergens wist Sam dat Catharina zijn stem zou herkennen. En dat hij hier spijt van zal krijgen. Maar hij kon niet anders.

-Oké beetje flut maar het is ook vroeg in de ochtend. Nou ja negen uur bijna. En ik praat onzin-

[[OOC: Zo, lange tijd niet gepost met Melodie dus ik moet nog even in komen met haar.]]

Het was een lange tijd geleden dat ze onder de bevolking was geweest. En wilde je weten waarom? Nou dat kwam omdat Melodie weer was gevonden door haar ouders. Nouja, haar pleegouders. Haar moeder was dood. Ze had vaak gedroomd over een korenveld met daar 1 grote boom. Het was heel raar maar ze had de boom nog steeds niet gevonden. Zocht ze wel goed? Symfonie was in de tussen tijd groter geworden en Melodie. Ja, Melodie was niets veranderd. Haar blonde haren, kristal blauwe ogen en haar kinderlijke gezichtje. Ondanks ze was gevonden door haar ouders was ze niet tegen hun tekeer gegaan maar ze had hun geen moeder of vader meer genoemd. Dat verdiende ze niet. Want dat waren ze niet en liegen was iets heel slechts en slecht was gemeen en gemeen zijn is niet lief. Ze had nog een hele kinderlijke wijzen van denken. Heel logisch als ze 8 jaar was.

Er was veel gebeurd in de tijd dat ze weg was maar dat maakte niet echt uit. Ze had niet echt veel meegekregen omdat ze opgesloten zat en zolang ze niet wist wat ze had moeten missen was het niet zo heel erg. Symfonie had gisteren een plan gehad om te ontsnappen. Al was het maar voor een klein weekje. Want Symfonie wist hoe erg ze het had gevonden dat ze niet naar de bruiloft mocht van haar pleegouders. Symfonie had tegen haar gezegd de mooiste jurk uit de kast te halen en Melodie had gedaan wat er van haar gevraagd werd. Ze had een wolkenachtigen blauwe jurk aangedaan met wit. Ze had ook een hoed opgedaan met roze bloemen. Schoenen hoefde Melodie niet. Maar omdat ze van Symfonie toch maar schoenen aan moest trekken had ze maar witte schoentjes gepakt. Ze zag er prachtige uit.

Symfonie glimlachte liefdevol naar het kleine meisje die voor het eerst sinds tijden er weer mooi uit zag. Melodie glimlachte terug. ‘Ik mis mijn bloemenkrans..’ Zei Melodie. Symfonie knikte, ‘Dat weet ik, Melodie.’ Zei Symfonie. De bloemenkrans was verbrand door haar pleegouders zodat er niets meer over bleef dan een kleine herinnering. Melodie was een bijzonder kind met bijzondere krachten. Sommige nog onbekend. ‘Hoe wilde je ontsnappen?’ Vroeg Melodie haast sipjes. ‘Je heb veel geoefend met kleine voorwerpen om die in bloemen te veranderen en dat ga je nu ook doen met de deur.’ Zei Symfonie. Zo gezegd zo gedaan. In de avond waren ze weg geslopen toen haar pleegouders in bed lagen en nu. Nu waren ze hier. Ze waren vlakbij het huis van Lady Catharina die zou gaan trouwen. Een prachtige dag om te trouwen.

Ze glimlachte en keek naar de bomen die ritselde en de belangrijke dag aankondigde. Melodie plukte bloemen terwijl ze onderweg was naar het huis en maakte er een mooie bos van. Lady Catharina had vast genoeg bloemen gekregen maar die van haar konden daar vast nog wel bij. Eenmaal aangekomen bij het huis van Lady Catharina was het een drukte van jewelste maar het was niet zo vrolijk als ze had gehoopt. Er hing zelf een beetje een nare sfeer en wat deden de mensen van de Nigris Clan hier? Niet dat het heel erg was maar sinds wanneer konden de clans met elkaar op schieten? Ze keek naar de leidster van de Nigris Clan die stond te praten en achter haar stond haar man. Ze zag dat Lavinia even liefdevol naar haar man glimlachte en zei dat het niet erg was en zei dat hij moest doen wat hij moest doen. Maar wat moest hij doen? Ze keek Symfonie aan die knikte. ‘Ik weet zeker dat ze je nog wel herkend, Melodie..’ Melodie glimlachte en stapte naar het huis toe. Haar kinderlijke glimlach op gezet. ‘CATHARINIA!’ Riep het kleine meisje uit. Pas toen Catharina haar had gezien rende ze naar haar toe. Ze was niet zo heel snel maar dat kwam wel als ze groter zou worden. Haar kinderlijke lachje weerklonk terwijl ze rende en Symfonie rende er pas na 10 seconde achteraan aangezien die iets sneller kon rennen dan haar wederhelft.

Lupus had de dolk verstopt, maar Lady Catharina had hem al lang gezien. Ze zag gevaar ook in alle hoekjes, alsof de bomen haar waarschuwden. Lupus liefje. Wat doe jij hier? Ik wist niet dat Eros je had uitgenodigd.'
Lupus keek naar de vrouw. ''Nee lief dat klopt, ik ben niet uitgenodigd. Maar hoe kan ik nu zoiets speciaals als je huwelijk missen.'' Lupus maakte een diepe buiging ''Lady Catharina, Domina van de Caelos'' het klonk wederom cynisch.
'Die hebben we hier toch niet nodig?', zei ze terwijl ze een hand op de dolk legde. Lupus keek even lelijk. Zou zijn goed uitgedachte plan mislukken. ''Maar Lady toch, je wilt toch wel je huwelijkscadeau krijgen''
Hij zwaaide met het mes in de lucht. ''Dit is een vierduizend karaat gouden mes, belegd met swarofski kristallen uit de bergen van Hiems. Hij is bedoeld voor bescherming en iets zegt me dat dat wel nodig is''
Plots voelde Lupus een hand op zijn schouder. Een onbekende man zei iets totaal onbelangrijks: Vind u het normaal om de bruid zo te laten schrikken,?
Lupus tilde de hand op en drukte hem van zich af. ''Laat me mijn woord doen, beste man''
Lupus zette een stap dichter naar Tempus en pronkte met de prachtige dolk.
Nog een stap dichterbij en hij kon Tempus neersteken.

Oblivios knikte op Tempus' vraag. 'Uiteraard mijn vriend.' zei hij met een grote grijns terwijl hij Tempus een schouderklopje gaf. Vervolgens zag hij een man naar Catharina lopen, onopvallend, maar dat maakte het Oblivios juist weer opvallend. Hij begon met Catharina te praten en uit de woorden kon Oblivios opmaken dat ze een verleden hadden gedeeld. De vreemdeling begon met een mes te zwaaien maar gelukkig was Sam daar die hem tegenhield. Hij ging naast Sam staan. 'Als u het werkelijk zo goed voor heeft met het bruidspaard waarom geeft u die dolk dan niet even aan mij? Ik verzorg hier namelijk de bewaking.' dat laatste was natuurlijk gelogen, maar de vreemdeling kon dat niet weten, op de een of andere manier vertrouwde Oblvios de man niet. 'Het is een bruiloft, geen slagveld, wapens zijn voor de gasten niet nodig.' legde hij uit. De man ging een stap dichter bij Tempus staan en liet de dolk wel erg opvallend laag hangen. Oblivios ging nu voor de man staan. 'Sta mij toe...' zei Oblivios kalm tegen de man terwijl hij de dolk ook bij het handvat pakte. Oblivios had niks kwaads in zijn zin, maar de man moest en zou van zijn wapen ontdaan worden, dit feest mocht niet worden verpest.

Lady Catharina glimlachte en keek Lupus aan. 'Wat leuk dat je bent Lupus. Ik had niet gedacht dat je zou komen, want ik meen me te herinneren dat je zei dat je me zou vermoorden als ik ooit met iemand zou trouwen waarbij jij niet de echtgenoot in spe was.' Ze zei het heel serieus en alleen Lupus zou de verraderlijke ogen kunnen zien, want voor de rest was alleen onschuld te zien. Voorzichtig glimlachte ze en legde haar hand voorzichtig op de dolk die hij niet zo goed had weten te verstoppen. Het was niet erg, ze kon hem deze fout vergeven, want het was voor hem al een tijdje geweest dat hij haar voor het laatst had uitgedaagd. 'Een huwelijkscadeau?' Catharina grijnsde. 'Wat lief van je Lupus. Je bent erg attent. Ik zou er bijna spijt van krijgen dat ik jou niet als mijn echtgenoot heb gekozen.' Ze glimlachte. Ze loog zoals ze van nature goed kon, maar niemand anders dan Lupus zou de echte waarheid weten doordat de rest haar niet aan kon kijken. Een man die ze niet kende, kwam aangesneld en ging tussen hen instaan. Ze liet hem zijn gang gaan, want hij wilde haar beschermen en keek Lupus daarbij triomfantelijk aan. Maar zodra ze de stem hoorde, keek ze geschokt naar de man die ze niet van voren kon zien. Hij was veranderd, niets was hetzelfde gebleven behalve zijn stem. Wat was er met hem gebeurd? Ze herstelde zich. 'De bruid schrok niet van hem.' Catharina draaide zich om en stapte weg doordat Oblivios de situatie overnam. 'Waarom?' vroeg ze zacht aan Sam voordat ze haar hoofd schudde en een glimlach opzette. Dit was verdorie haar bruiloft en zij zou er van gaan genieten. Hij had echter niet moeten komen, er was voor hem niets meer om te halen. Zij had al lang geleden voor Tempus gekozen en dat zou z blijven doen. Niet alleen omdat ze van hem hield, maar omdat hij haar leven was. Een schreeuw van haar naam deed haar opkijken en ze zag hoe Melodie dichterbij kwam. Ze strekte haar armen voor de kleine meid en een enkele traan ontsnapte en gleed over haar wang naar beneden. Ze nam het meisje in haar armen en streek zachtjes door haar haar. 'Het spijt me Melodie. Het spijt me dat ik er niet voor je was toen je me nodig had en dat je het zelf hebt moeten regelen. Maar je ziet er echt prachtig uit.' Catharina ging staan en liep enkele stappen weg met het meisje aan de hand. Ze bleef even staan en keek schuin vanuit haar ooghoeken over haar schouder. 'Heren, ik laat jullie alleen. Lupus, gedraag je. Oblivios, Lucifer is mijn getuige. Alle zaken kun je met hem regelen. Hij weet ook waar ik te vinden zal zijn.' Ze liep verder en bracht Melodie naar Alwin toe. Vervolgens zei ze Lucifer waar ze naartoe ging en haalde de kinderen op. Ze nam de trap naar boven waar het nog rustig was en sloot zichzelf op in haar slaapkamer. Samen met de kinderen ging ze in de grote stoel liggen en sloot haar ogen zachtjes neuriënd om de kinderen in slaap te krijgen.

-Ze komt wel terug, maar ze moet af en toe even rusten. Heb je haar nodig, contacteer Lucifer.

Tempus voelde zich gelukkig toen Lady Catharina zijn vraag accepteerde.
Even kon zijn geluk niet op. Maar tegelijkertijd was hij ook heel schuw. Hij liet niet toe dat dit feest net als het Eindejaarsfeest in duigen zou vallen. Dat kon en mocht niet gebeuren. Nooit niet.
Een man kwam naar binnen gelopen. Catharina herkende de man blijkbaar, en sprak rustige doch sarcastische tonen naar de man. Tempus wist niets te zeggen, maar kreeg het warm toen hij een dolk toonde, en vertelde dat het een huwelijkscadeau was.
Toen kwam er nog een man binnen die hij nog nooit had gezien. Wel herkende hij de stem van de man, en moest op de een of andere manier aan Sam denken. Ook verscheen er een meisje, die Catharina vrolijk in de armen sprong.
Tempus ogen schoten van de een naar de andere kant. Waren al deze mensen nu indringers. Het meisje zou het niet kunnen zijn. Hoe heette dat meisje toch. En die stem, waar kwam die stem toch vandaag, Sam??
Dat mes, pas op voor de mes. Het is een verkeerd mes, het mes moet weg.
Tempus hersens kookten van het denken. Hij moest actie ondernemen, voordat het te laat was.
Catharina vertrok met Melodie naar de kamer. Melodie, ja, zo heette ze. Melodie en Alwin. Alwin en Melodie.
Het mes, weg met het mes. Oblivios pakte het mes. Hij zou ervoor zorgen dat het mes weg ging. Het mes moest weg. Weg met het mes. En die man. De man met het mes. Waarom had hij een mes. Daar ging Melodie naar Alwin. Cath moest weg omdat ze zich klaar moest maken. Wat was die stem toch?? Oblivios??
Wie had nu het mes.
De wereld begon te tollen om hem heen. Hij voelde zich beroerd. Hij wist dat hij iets moest doen, maar wat. Oblivios had het mes. Hij was te vertrouwen met het mes, Toch?? De man niet. Hij had een bekende stem.
De man met het mes had een bekende stem.
Tempus draaide zich om naar de man met de bekende stem. Waarom had hij een mes bij zich. Hij moest verdwijnen uit deze zaal.
''Ga weg'', riep Tempus naar de man. ''Weg, weg weg weg weg, ga weg, en neem je mes mee''
Toen keek hij naar de man met het zwarte haar die Cath blijkbaar kende. Was het Sam??
Waarom had die man ook een mes vast, en pakte Oblivios ook dat mes vast. Hadden ze allebei een mes. Wie waren het, wie was de man. Ze moesten weg. ''Weg weg weg weg weg'' Iedereen moest weg...

Alwin wachtte tot het huwelijk zou beginnen of tot Lady Catharina zou terug komen.
Terwijl hij wachtte zag hij een meisje aan komen lopen, samen met Lady Catharina.
Hij herkende haar onmiddelijk het was Melodie.
Hij had haar al heel lang gezocht en niet gevonden en nu was ze hier opeens.
Alwin stond op en rende naar Melodie heen. Hij was zo blij haar te zien.
''Melodie, je bent er weer. Eindelijk. Waar was je al die tijd''

-sorry voor de korte post-

Renesmee liep huppelend door het lange gras terwijl Jacob achter haar
aan liep. Iedereen was bang voor de grote roestbruine wolf. Waarom wist
ze niet. Misschien omdat hij net zo groot als de gemiddelde mens was? Ze
giechelde lichtjes terwijl haar blote voetjes het gras raakte. Haar
versleten schoenen zaten vast in haar handjes. Terwijl ze door huppelde
keek ze om haar heen. In hoop haar mammie te zien. Maar in plaats van
haar mammie vond ze een papiertje. Renesmee stopte en pakte het
papiertje op. Ze keek er met een schuinhoofdje aan en een glimlach
verscheen rond haar lippen. "Jakkie we gaan naar een bruiloft misschien
is mammie daar.?" Renesmee deed haar schoentjes aan en zette het op een
rennen. Ze keek over haar schouder heen naar de wolf en zag dat hij haar
bij kon houden. Binnen enkele minuten waren ze bij het huis. Renesmee
minderde vaart en keek haar oogjes uit. Helaas was ze hier niet op
gekleed. Haar jurkje was te klein zat vol scheuren en vlekken. Ook haar
haren zaten door de war. Renesmee liet haar hand door haar haren heen
gaan en keek in een plas water. Zelfs haar gezicht was niet schoon.
Zuchtend voelde ze de snuit van Jacob in haar rug prikken. Aarzelend
liep ze naar binnen en verstopte zich tussen de mensen. In hoop dat
niemand zag hoe vies en mager ze er eigenlijk uit zag.

Alwin was dolblij dat Melodie er weer was. Het was zo lang geleden dat Alwin haar had gezien.
Plots zag Alwin een klein meisje van ongeveer dezelfde leeftijd. Ze had oude versleten kleren aan en liep verstoppertje te spelen tussen de mensen. Alwin wenkte Melodie mee te komen om het meisje welkom te heten en te vragen wie ze was.
Er waren niet veel kinderen die Alwin kende, en hij vond dat hij hier meer vrienden moest maken van zijn leeftijd.
''Hallo, ik ben Alwin van de Caelos Clan, wie ben jij''

Lupus vond het jammer dat zijn eerste plan was mislukt. Maar hij kon nog altijd een poging wagen.
Hij glimlachte naar Lady Catharina, als blijk van waardering, maar ondertussen.
''Lady Catharina, voor jou toch het beste'', zei hij toen ze weg liep.
Omdat Lady Catharina weg was kon hij zich op Tempus richten. Hij wist dat Tempus huwelijk voor Lady Catharina's leven zou zorgen. Zonder hem zou ze sterven. Tempus moest eraan.
''Mijnheer Tempus, mag ik u feliciteren met uw prachtige bruid. Vind u het erg dat we het een en ander bespreken''
Lupus draaide zich naar Tempus, en negeerde de rest. De dolk was weg. Het enige wat hij nog had was een klein beetje langzaam verlammend gif. Toevallig zou Tempus diegene zijn die het zou krijgen.

Shao Niu stond verscholen in een hoek, toekijkend naar de gebeurtenissen die in de zalen plaatsvonden. Je hoefde geen genius te zijn om te zien dat het huwelijk tussen de twee clanleiders verschillende emoties opriepen. De een was blij voor ze en gunde ze het allerbeste, maar de ander dacht aan het verlies van zijn eigen positie als dit zou gebeuren. Na een tijdje liep ze richting de tafel en nam een drankje en maakte praatjes met de mensen om haar heen. Iedereen was aan het wachten op het moment dat de ceremoniemeester iedereen naar buiten zou sturen omdat de huwelijksvoltrekking onder de boom Allerzielen zou gebeuren. Dat had ze al van verschillende mensen te horen gekregen en dat was het moment waar iedereen opwachtte. Niemand mocht eerder gaan dan het moment dat was aangegeven en toen de man, Oblivios, geheten om de aandacht riep, deed ze wat hij had gezegd. Ze moesten allemaal naar het buitengedeelte gaan, over het pad dat was versierd met bloemen en plaats nemen op de stoelen die daar voor hen klaar stonden. Dus Shao Niu ging met de anderen op pad.

- Vantevoren overlegd met Lady Catharina.

Tempus keek toe hoe Lady Catharina weer in haar kamer verdween. Nu was daar alleen Lupus nog. Hij vroeg hem om mee te gaan. Ergen twijfelde hij, maar het leek erop dat de verstandhouding tussen Cath en Lupus wel goed zat.
Dus hij besloot uiteindelijk om mee te lopen met de man.
''Zeg waar kent u Catharina eigenlijk van.'', zei Tempus nietsvermoedend.
Hij sloot de houten deur achter hem. ''Wat wil je vertellen Lupus''

Sam werd echter weg geduwd door de man maar bleef toch staan. ''Laat me mijn woord doen, beste man'' "Dat kunt u ook wel zonder die dolk." Sprak Sam terwijl hij hem driegend aan keek.Toen Oblivios er bij kwam keek hij toe hoe hij de dolk uit de handen van de man probeerde te krijgen. Toen Catharina een waarom uit sprak beet hij op zijn lip en keek haar aan. Waarom kon dit niet gewoon stoppen. Al die tijd die hij in het moeras door had gebracht had hij toch echt wel verwacht dat de gevoelens weg zouden gaan maar nee dit gebeurde maar niet. Sam keek toe hoe Catharina er vandoor ging en luisterde naar haar woorden. Lucifer dus. Waarom had ze hem als haar getuigen. Waarom niet Elina. Waarschijnlijk omdat zij zwanger was. Of was ze al weer bevallen. Sam liet zijn blik over de mensen heen gaan maar zag haar maar niet. Vervolgens liet hij zijn blik op zoek gaan naar Lucifer. Toen hij Tempus te keer hoorde gaan trok Sam een wenkbrauw op. "Ik ga al," Sprak hij enkel waarna hij zich omdraaide en weg liep. Sam zag al snel Lucifer staan en liep op hem af. "Heer kunt u mij vertellen waar Catharina heen is gegaan?" Vroeg hij vriendelijk aan de man.

-Tempus Sam had helemaal geen mes vast, Nou ja die van Lupus. Maar die had hij al weer los gelatenxD-

Lucifer glimlachte naar zijn lieve vrouw en drukte een
kus op haar wang voordat hij haar weer alleen liet en de bruiloft ging
inspecteren. De mensen hadden het over het algemeen naar hun zin en de hapjes
en drankjes bleven goed aangevuld door de mensen die waren ingehuurd voor het
feest, maar de bruid was weer nergens te vinden. Lucifer werd aangestoten door
iemand en voelde hoe iets in zijn jaszak gleed en liep rustig verder naar een
hoekje waar hij de brief pakte en ernaar keek. In een slordig handschrift stond
geschreven dat Tempus zijn positie zou verliezen als hij met Catharina zou
trouwen, maar dat dat de man niets uitmaakte en wat Catharina in de tussentijd
had gedaan. God, die vrouw was niet te geloven al was het natuurlijk wel
mogelijk dat ze die aard bezat door zich zo vijandig op te stellen. Ze liet
zich niet met zich sollen, maar ze kon ook te ver gaan. Uiteindelijk kwam ze
zelf naar hem toe en vertelde wat ze ging doen. Hij knikte en glimlachte haar
bemoedigend toe al leek het alsof ze doodop was en niets meer kon doen. Hij
keek haar na en zag hoe ze de kinderen oppakte en dacht aan hoe mooi het zou
zijn als Lavinia zwanger van hem zou raken. Hoe zou het zijn om een echte vader
te zijn en een prachtige dochter of zoon te hebben die leek op Lavinia? Hij kon
het zich haast niet voorstellen, maar op een dag zou het werkelijkheid worden.
Dan zou ook hij een vader zijn en moeten kunnen vechten om zijn kinderen te
kunnen behouden. Hij zou hetzelfde doen als Catharina en Lavinia en zijn leven
geven als dat betekende dat het leven van de kinderen zou worden gespaard. Hij
was in gedachten verzonken geraakt en hoorde de vraag van de man maar half en
keek hem scherp aan. Hij zag er zo net uit als een vader die een potentieel
vriendje keurde voordat hij het huis ook maar had betreden. Toch gaf de man een
goed gevoel af waardoor hij knikte en hem wenkte hem te volgen. Hij nam de trap
naar een van de achterste kamers en klopte rustig op de deur. Er kwam echter
geen antwoord vanaf en hij opende voorzichtig de deur op een kier en keek naar
binnen waardoor hij even grinnikte voordat hij de hele deur opende en naar
binnen stapte. Catharina was niet te vinden in de kamer, maar de kinderen lagen
samen in de grote stoel te slapen en allebei hadden ze een duimpje in hun mond.
De deuren naar het balkon waren geopend en Lucifer liep er doorheen waar hij
Catharina in een stoel zag zitten en naar de omgeving staarde. ‘Zijn ze al op
weg naar de boom Allerzielen?’ Haar vraag verraste hem even licht en hij
knielde bij haar neer. ‘Ik zal ze zeggen dat ze op weg moeten gaan al kan ik
het me herinneren dat het al een keer is medegedeeld. Heb geen zorgen Cath,
Lavinia en ik zijn hier om je te beschermen tegen ieder mogelijk kwaad dat je
wordt aangedaan.’ Even draaide ze haar hoofd naar hem toe en hij grinnikte om
haar blik. ‘Oke, ik ben hier om je te beschermen en Lavinia om mij te
beschermen. Maar er is een bezoeker voor je die staat te popelen om met je te
praten. Ik ga iedereen naar de boom Allerzielen sturen.’ Lucifer stond op
waarbij hij haar hand kuste en eenmaal binnen knikte hij de man die er stond
toe voordat hij de deur achter zich sloot. Lucifer nam de trap naar beneden en
tikte enkele malen tegen een glas om de aandacht te trekken. ‘Hierbij wil ik
iedereen nogmaals verzoeken te vertrekken over het aangewezen pad naar de
trouwlocatie en plaats te nemen op de juiste stoel. Er zal iemand klaarstaan om
te zeggen waar u kunt zitten en zodra iedereen aanwezig is zal de bruiloft
beginnen. Dank u.’ Lucifer zag hoe de mensen even klapten en er vervolgens
vandoor gingen. Lucifer ging naar Lavinia en met een verontschuldigende
glimlach naar de dame met wie ze aan het praten was, trok hij zijn vrouw met
zich mee naar Oblivios die met een man bezig was en tikte hem aan. ‘Breng jij
Tempus naar de locatie toe en zorg dat hem niets overkomt, Cath kan nu niet
veel meer hebben.’ Lucifer en Lavinia zouden als laatste achterblijven en
Catharina en de kinderen meenemen naar de locatie waar alles zou gaan beginnen.
Hij legde zijn arm om de middel van Lavinia en drukte een lichte kus, plagend
spelend op haar lippen en trok zijn gezicht terug en keek voor zich uit, maar
hij voelde hoe haar hartslag was toegenomen en hij kon een kleine giechel niet
onderdrukken.

Lupus kon zijn lachen haast niet inhouden toen de niets vermoedende Tempus meeliep met hem, een donker afgelegen kamertje in.
''Wel meneer Tempus. U gaat dus trouwen met Lady Catharina. De Domina van de Caelos. Speciaal hoor. Heel speciaal. Maar vergeet niet dat u de wereld in de steek laat als u trouwt. Vraagt u zich niet af of het wel zo'n goed idee is om nu te trouwen. Want, zeg nou zelf, erg goed gaat het hier niet in deze wereld. Ik vraag me af of het hier ook maar één moment erg goed is gegaan. Het is een en al ellende, en dat maak jij erger door te trouwen met Lady Catharina en je ambt op te geven. Je zult falen, net als...''
Lupus zweeg om het moment te laten doordringen. ''Net als alle andere clans. Als je niet oppast nemen de Nigris zeker de macht. Dus doe er wat aan''
Lupus draaide zich om en zag daar een karaf met water staan. Precies wat hij zocht. Hij schonk in een handig gebaar de poeder erin. Nu alleen nog Tempus overstuur maken, en dan hem een glaasje water aanbieden. Zoals het hoort natuurlijk.

Sam had totaal niet verwacht dat de man hem mee zou nemen naar Catharina maar toch deed hij dit. Hij knikte dankbaar naar hem en volgde Lucifer. Eenmaal in de kamer keek hij met een glimlach naar de tweeling die in de stoel lagen en keek Lucifer naar. Sam keek om zich heen en wachtte tot dat hij toestemming had verder te komen. Nu hij hier eenmaal was had hij geen idee wat hij moest zeggen. Hij wist enkel dat zijn gevoel voor haar niet weg was gegaan sinds de tijd dat hij weg was geweest. Ergens schaamde hij zich diep dat hij gevlucht was, enkel omdat hij de pijn niet aan kon. Een zucht verliet zijn lippen toen Lucifer terug was gekomen en melde dat hij verder mocht gaan. Aarzelend bleef hij staan en hoorde hoe de deur dicht werd getrokken. Sam haalde diep adem en liep toen verder. Toen hij Catharina zag zitten bleef hij even staan en wou zich om draaien om weg te lopen. "Sam je moet het doen" Hoorde hij het strenge gegrom van Zeus in zijn hoofd. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij veder liep en op een gepaste afstand bleef staan. "Lady Catharina" Sprak hij zacht. Geen idee wat hij moest zeggen, laat staan wat hij moest doen.

Glimlachend keek Catharina neer op Ramona en Luca die stilletjes in de stoel lagen te slapen, wachtend op het moment dat ze weer wakker zouden worden gemaakt. Hier lagen ze veilig, in haar eigen kamers kon niemand komen die niet van te voren door haar was toegelaten en haar voeten brachten haar door de openstaande buitendeuren naar het balkon waar ze in de schommelstoel ging zitten. Haar blik gleed over het terrein dat ze haar thuis mocht noemen, haar veilige haven waar ze werd beschermd door de godin haarzelf. Tenminste als alles vandaag goed af zou lopen. Catharina keek naar de jonge bomen aan de rand van de open plek voor het huis en herinnerde zich nog dat ze die samen met haar vader en moeder had geplant. Oh mam, pap. Waarom weet ik het nu pas? Waarom hebben jullie het mij nooit eerder verteld? De deur van haar kamer ging open en Catharina bracht haar gedachten weer op orde. Over een half uur zou iedereen het weten, zou het geen geheim meer zijn voor de clans. En de man die naar buiten liep zou haar helpen het te vertellen en was degene die voor de waarheid stond in dit geval. Ze glimlachte licht om de verbazing die Lucifer uitstraalde toen zij als eerste begon te spreken, maar even later keek ze hem aan en glimlachte hem toe. Zwijgend bedankte ze Lucifer en wachtte op de persoon om binnen te komen. Het was die man die haar ook had verdedigd toen Lupus er was geweest en even sloeg ze haar blik neer toen ze de bekende stem hoorde. Sam. Hij was echt hier. Voorzichtig stond ze op en keek hem met een lege blik aan. Langzaam liep ze naar hem toe en bleef vlak voor hem stil staan waarna ze haar hand optilde en die naar hem uitstak. ‘U weet blijkbaar wie ik ben, maar volgens mij zijn we verder nog niet aan elkaar voorgesteld? Wat zijn uw zaken met mij dat u mij op mijn huwelijksdag stoort?’ vroeg ze nadat ze enkele stappen naar achteren had gedaan en tegen de balustrade leunde om haar gewicht te dragen zodat ze wat kracht over kon houden voor zodadelijk. Even nam ze de tijd om over haar schouder te kijken naar de mensen die het huis uitliepen richting de boom Allerzielen. Ze mocht Sam niet nog een keer toelaten in haar leven, ze zouden elkaar alleen maar pijn doen en dat was niet eerlijk tegenover hen allebei. Dus deed ze alsof ze hem niet kende en was ongeïnteresseerd alsof hij haar werkelijk had gestoord om iets van zaken te bespreken.

De groene gestalte hield haar geest gesloten voor de smeekbeden van de geesten die ook aanwezig wilden zijn tijdens het huwelijk van de domina en keek vanuit de boom die haar veiligheid was, haar tempel, naar de geesten die zich hadden verzameld om de rand van het bos, sommige zweefden naast haar in de buitenwereld boven de afgrond. De laatste tijd moest ze voorzichtig met haar kracht omspringen en het was een nieuwe ervaring. Zij, als godin van de bomen, had nooit na hoeven te denken over waar en aan wie ze kracht gaf en waar iemand het voor gebruikte. Haar domina had haar voorzichtiger gemaakt, had haar laten nadenken over haar beslissingen en ze had moeten toegeven aan haarzelf dat ze misschien iets van haar mensen had geleerd. Het leek misschien een zonde als het werd vergeleken met de andere goden die nooit toegaven dat ze iets leerden van de mensen die hen aanbaden, maar ze voelde zich er alleen maar sterker door. Binnenkort zou ze het eens met hen over hebben, en al wist ze dat de rest haast niet werd aanbeden, waren ze toch deel van haar bestaan. De goden van de lucht, de aarde, het water en het vuur gaven en namen van haar wat ze nodig had voor haar eigen bestaan. Zoals de bomen was niemand ooit helemaal alleen, altijd bestond er ergens iemand die bij je paste en je niet alleen liet zijn.

Langzaam druppelden de mensen binnen en ze voelde de vele voeten over de met gras bedekte aarde lopen naar de plaatsen die hen werden aangewezen door een van de mensen van het Magistrerium. Ze had eentje kunnen overtuigen om hen te helpen om duidelijk te maken dat het Magistrerium achter het huwelijk stond, maar blijkbaar waren er dingen veranderd. Ze had haar dochter de kans gegeven om met hen te praten en ze wist niet wat er uit was gekomen. Ze wist alleen van de dreiging die haar dochter had uitgesproken. Ergens was ze boos op haar, maar aan de andere kant had ze haar scherpe kant gebruikt en die mensen met hun verstand uit de boeken laten merken dat ze moesten kijken met wat er in hun omgeving rond ging. Het zou voor haar totaal niet lastig zijn om via de bomen naar de boom in Claps te gaan, maar ze wilde de boom niets aandoen. Die had niets te beslissen gehad over het Magistrerium en zou nooit mogen worden gestraft. De boom zou zelf beslissen wanneer ze te ver zouden gaan en hen niet langer steunen door zijn blad te verliezen en te sterven. Dat was het zelfvernietigingmechanisme dat ieder bezat. Het was jammer dat de Firetree dat als eerste in hen uitschakelde zodat het zich kon verspreiden. Een geest drong tot haar door en ze wist hoever ze was afgedwaald met haar gedachten dat ze niet de oproep van Eros hoorde. Hij vroeg haar of het mogelijk was de kaarsen nu aan te steken zodat de geesten zichtbaar zouden worden. De mensen zaten nu namelijk toch bijna allemaal op hun plaats. Als antwoord op zijn oproep liet ze de kaarsen branden en de geest van hem verdween uit haar. Voor het eerst in lange tijd zou ze binnenkort weer zichtbaar zijn voor iedereen die hier aanwezig was. Voor de Nigris, voor het Magistrerium, voor de Ambula, voor de Dustseekers, voor de Vincenza, voor de Yomeki en uiteraard voor iedereen die zich lid had gemaakt van de Caelos. Slechts enkelen hadden haar ooit eerder gezien en ieder had een eigen personificatie van haar. De een zag haar als de moeder of vader die ze waren verloren of die ze graag hadden willen bezitten, de ander zag het kind dat hun het dierbaarst was, maar haar echte gestalte had ze vele ontelbare jaren geleden verloren, al voor de val van haar vorige planeten was ze niets meer dan de groene gestalte. Langzaam bleef ze wachten, wachten op het moment dat Catharina haar geheim zou vertellen, een geheim dat zij al had geaccepteerd, maar dat zou het cruciale moment zijn waarop de leider van het Magistrerium zijn keuze zou moeten maken. Op dat moment zou ze verschijnen om haar dochter bij te staan, of ze zou haar dan haar leven geven of haar leven nemen.

Sam slikte toen hij de lege blik in de ogen van Catharina zag. Waarschijnlijk was het een hele grote fout geweest om terug te komen. Het liefst draaide hij zich om en verdween als sneeuw voor de zon. Maar dat kon hij niet maken tegen over Catharina. Aarzelend raakt hij haar hand aan en keek haar aan. "Mijn naam is S Jared vrouwe.", verbeterde hij zich zelf. Hij keek haar onderzoekend aan en wist dat ze hem herkent had. Dat wist hij zeker. Hij was namelijk voor haar op gekomen bij die vent en ze had een duidelijke waarom naar hem gesproken. Sam slikte toen Catharina weer afstand van hem nam, hij had echt totaal geen idee wat hij moest zeggen. Hij kwam hier enkel heen om het zeker te weten. Zuchtend legde hij zijn hand in zijn nek en keek haar aan. "Catharina, ik weet dat jij weet dat ik het ben, en ga nou niet zeggen dat het niet zo is want ik ben dus echt niet doof." Sam haalde zijn hand weer uit zijn nek en liet die naar beneden zakken. Uiteindelijk liep hij op haar af en bleef voor haar staan. Zijn blik gleed naar de mensen die het huis verlieten en hun weg volgde naar hun volgende stop. Met een zucht keek hij Catharina weer aan en hield zijn cadeau voor haar omhoog. "Ik wou alvast je cadeau geven voor dat je gaat trouwen.", zijn stem klonk gebroken maar te gelijke tijd ook zorgzaam en liefdevol. Hij moest zijn gevoelens voor haar aan de kant zetten. Sam liet zijn vingers vluchtig over de huid van haar wang heen gaan en boog naar over om haar een kus te geven. Nog geen twee seconden later trok hij zich terug legde de in gepakte spiegel op een tafeltje en liep weer naar binnen. Sam liet zijn blik op de kinderen vallen en keek weer om naar Catharina. "Zorg goed voor je zelf en voor hen." Vervolgens draaide Sam zich weer om en liep naar de deur. Eenmaal daar bleef hij nog even staan. "Ik hou van je Catharina en dat zou ik altijd blijven doen." Sam liep vervolgens naar de rest. Eenmaal daar nam hij een plekje achter in en glimlachte toen Zeus zijn kant op liep. "Sam dit is waarschijnlijk je grootste fout geweest." Terwijl hij Zeus aan keek wist hij dat hij nog wel eens gelijk zou kunnen hebben.

De lege blik in haar ogen verwarmde niet, tegengehouden door de houding die ze vroeger had aangeleerd. Ook al hield een deel van haar van Sam, dat deel was ook juist er beter in om te doen alsof hij niet bestond. Dat zou hij zich moeten herinneren van de tijd dat hij bij haar was. Ze deed alles om te overleven en te doen waarvan zij dacht dat het goed was. Hij stelde zich voor en nam ook haar hand aan waardoor haar ogen even flikkerden vanwege de kleine aanraking. Toch liet Lady Catharina haar ogen donkerder worden, als om duidelijk te maken dat ze nog steeds niet wist wat hij hier in haar kamers deed op haar huwelijksdag. Rustig stapte ze naar achteren om tegen de balustrade te leunen en richtte zich even op de stroom mensen die uit het huis liep voordat Sam weer begon te praten. Even zuchtte ze en knikte vervolgens. Ze gaf toe dat ze hem had herkend, maar dat was dan ook alles. Verder bleef ze staan, nog steeds afwachtend voor wat hij hier kwam doen, waarom hij hen dit allebei aandeed. Ze wist dat het hem pijn deed, zelfs meer dan bij haar en toch was hij gekomen. Daarom had ze gevraagd waarom. Ze zag hem op haar aflopen en Catharina wist dat hij veel te dichtbij was en dat als mensen nu naar boven keken verkeerde dingen zouden gaan denken. Haar blik gleed richting de spiegel die was ingepakt en haar stem was gepijnigd. ‘Sam. Je had nooit moeten komen.’ Dit tussen hen moest ophouden, maar ze kon niets doen om zich te verzetten tegen de vingers die zachtjes haar wang streelde en de kus die hij op haar lippen drukte. Ze mocht niet toegeven, ze kon niet vragen om vergeving omdat ze nooit degene kon zijn die hij werkelijk wilde. Maar toch voelde ze alle liefde van hem voor haar in die ene lichte kus die hij haar had gegeven. ‘Sam.’ Hij sprak over haar kinderen, maar zij moest het zeggen. Ze moest een poging doen om hem nog meer pijn te besparen. ‘Sam, alsjeblieft. Ga niet naar de ceremonie. Ik smeek je.’ Opnieuw bleef hij staan en het leek wel alsof hij haar in haar hart stak met zijn laatste woorden. Het maakte dus blijkbaar niet uit hoeveel pijn het zou doen voor hem. Even later zag ze hem buiten lopen en zag Zeus nog gauw voordat ze verdwenen achter de bomen en ze sloeg gefrustreerd op de balustrade. Die idioot, snapte hij dan niet dat ze hem wilde beschermen. Eros, hou hem in de gaten. Catharina pakte hierna het cadeau en haalde het papier eraf. Even schrok ze toen ze naar haar spiegelbeeld keek, maar moest toen glimlachen. Ze zag zich zoals ze zich voelde, totaal in evenwicht met wie ze was en wie ze hoorde te zijn. Met haar ene oog gevuld met gouden glinsteringen en het andere met zwarte, was haar ziel eindelijk in het reine gekomen met zowel haar verleden als haar toekomst en Catharina zou haar positie als Domina kunnen verzekeren omdat ze voor het eerst in haar leven 1 ziel had om weg te geven. Na een tijdje maakte ze haar weg terug naar haar kamer en keek neer op de slapende kinderen in de grote stoel. Glimlachend verdwenen haar zorgen en voorzichtig nam ze hen in haar armen voordat ze naar beneden liep. Iedereen in de grote zaal was verdwenen behalve Lucifer en Lavinia. Ze hoopte dat Oblivios ondertussen ook al op weg was naar de juiste plaats samen met Tempus zodat dit snel kon gebeuren. ‘Bedankt voor alles wat jullie doen vandaag.’ Haar dank was echt en oprecht en even lachte ze toen ze een snuitje zag verschijnen onder een groot laken. ‘Alec? Claire? Kom eens hier kleine deugnieten.’ Catharina zag hoe de panda en de nu nog witte poolvos tevoorschijn kwamen. Nu was zij er helemaal klaar voor. Wat haar betrof kon het beginnen.

Eros zag hoe langzaam de geesten van de overledenen zichtbaar werden en kon zien hoe zelfs sommige anima’s waren gemanifesteerd in hun geestvorm om meer rust te brengen. Hij brieste zacht toen hij de anima’s zag die hij zijn ouders noemde voordat hij zich richtte op de mensen en zag hoe Sam eraan kwam lopen. Oplettend keek hij hem na, maar een lichte woede was bij hem te bespeuren en daarnaast ook verdriet. Er zouden zodadelijk dingen worden gezegd waarover Cath tegen hem had gelogen om hem pijn te besparen en Eros zou ervoor zorgen dat Sam niets overhaast deed en hem zo nodig verwijderen als hij zich niet in kon houden. Het zou al lastig genoeg worden voor Catharina en Tempus dus hij zou Sam niet de kans geven het nog lastiger te maken.

Tempus zat in de kamer met Lupus naast hem. Hij hield een helepreek waarom hij het Magistrerium niet moest laten vallen. Waarom hij niet voor Cath moest kiezen. Waarom hij terug moest gaan en moest gaan regeren.
Tempus stond op en liep heen en weer. De wind beukte zachtjes tegen de ramen, enkele bladeren aaiden langs de ramen. Opeens voelde Tempus zich helder en levend. De waas voor zijn ogen verdween en hij klaarde op.
Tempus liep richting Lupus. ''Mijn beste Lupus. Dust is een wereld die ons mensen een kans geeft om het beter te doen. En tot nu toe is dat niet gebeurd. De wereld is een puinhoop. Daarom moet het goed geregeerd worden. Met de juiste middelen.''
Tempus zweeg en wierp ene blik op het glas water dat voor hem op de tafel stond.
''Onze wereld heeft liefde nodig, Lupus. Iedereen heeft liefde nodig.
Liefde voor iets kan zich uitbreiden tot liefde voor de wereld. Tot een leven.
Daarom moeten Cath en ik trouwen. Niet alleen voor ons, maar voor de wereld''
Tempus liep richting de deur, en opende het. ''Dus dat is wat ik nu ga doen. Trouwen'' Tempus liep de deur uit en liet Lupus achter. Hij verliet het kasteel en liep naar buiten. Hij klopte zijn kleding af en trok de plooien eruit.
Hij voelde in zijn zak. Een klein, in rood fluweel verpakt doosje, verscheen eruit.
Tempus controleerde de inhoud en knikte goedkeurend.
Voor het eerst sinds tijden zag hij weer de zon. Dit was een moment van geluk, een van die momenten die alles beter kan maken. Hij plukte één van de witte pioenrozen aan de zijkant van de weg. Hij vlocht er een corsage (:$) van, en deed het op. Nog nooit had het zo lekker geroken.
Tempus wist het zeker. Vandaag zou de dag zijn van een nieuw begin. De eerste stap naar een betere wereld.

Een tijdje terug stond Ron Conim door de deuropening te gluren. ''Leg het vast, leg het vast'' Een man probeerde het moment vast te leggen op papier wat er gebeurde in die ruimte. ''Hier kan Lady Catharina niet onderuit, en Sam ook niet. Dit is wereldnieuws'' Ron pakte het papier en bekeek het. Daar stonden twee mensen, innig bij elkaar. De man streelde haar gezicht, en kwam steeds dichterbij.
Toen op het juiste moment zoende hij haar. En er was geen zichtbare afwijzing van de Lady. Geen grijntje. ''Oeioeioei, Lady van de Caelos. Wat een scene maak jij, zo vlak voor je trouwen''

(Vincent ik denk dat Tempus beter een Corsage kan dragen. Corset is totaal iets anders, en ik neem aan dat Tempus dat echt niet wil dragen. xD)

"Dat weet ik Catharina" Hij was licht verbaast dat Catharina hem niet weg duwde. Hij had werkelijk verwacht dat ze zich zou verzetten. Maar dat deed ze dus niet. Hij vroeg zich ook echt af waarom ze zich niet verzet had. Sam voelde weer een sprankje hoop om dit alles, maar wist dat hij het beter kon vergeten. Toen hij stil stond bij de deur slikte hij toen hij haar stem hoorde. Hij kon niet weg blijven, in plaats van dat hij instemde vertelde hij haar dat hij van haar bleef houden. Eenmaal op een stoel wachtte hij dan ook tot dat het ging beginnen. Zijn blik gleed over de mensen heen en keek vervolgens voor zich uit.

Lupus rende achter Tempus aan. Nu zou zijn plan toch weer in de soep lopen. Dit mocht niet, dit kon niet.
Hij moest de ceremonie dwarsbomen, kostte wat het kost.
''Tempus, wacht. Vergeet niet dat je een leider bent. TEMPUS''
Lupus struikelde over de drempel en kwam languit op zijn gezicht terecht. Hij liep de kamer weer en en keek boos naar het glaasje water met vergif. Hij gooide in zijn woede het glas tegen de wand. Het spatte met luid kabaal uit elkaar.
Het water met het gif droop langs de wanden naar beneden. Het witsel eronder begon te bubbelen en te verteren in het water. Een klein gaatje ontstond in de stenen wand. Lupus keek verrast op. ''Het vreet gewoon de muur weg'' Lupus stak een stokje in de brei. Het loste snel op.
''Wauw, hier kan ik wel wat mee'' Lupus vergat dat hij hardop sprak.
Hij snelde zich naar een achterkamertje en schraapte wat witsel van de wand. Met het laatste beetje vergif maakte hij een brouwsel. Er was genoeg voor een hele emmer bijtende stof. Lupus keek er tevreden naar. 'Nu zal ik je krijgen, Tempus'

Oblivios kreeg opeens contact van de bomen toen hij even tegen een aan leunde om uit te rusten, er gebeurde zoveel en Oblivios werd ook met de dag ouder. De Dextera moest soms gewoon even bijkomen van de grote drukte. De boom gaf hem uit het niets een ingeving, een blik naar de gevaren om hem heen: de man die voorheen de dolk in zijn handen had, had zojuist een steen compleet in zuur laten verdwijnen, en Sam had geprobeerd de bruid te verleiden. Oblivios wist wat hem te doen stond. Hij liep voor een kort moment van de ceremonie weg, en riep een zestal wachters bij zich. 'Soldaten, ik wil graag dat jullie twee heren naar hun plaatsen begeleiden. Namelijk Sam Jared van het Magisterium, en een man genaamd Lupus. Let vooral goed op die laatste.' fluisterde hij hen toe. De zwaarbewapende ordehandhavers knikten instemmend. Twee soldaten liepen nog enigzins vriendelijk naar Sam en gebaarden hem te gaan zitten op een plaats. De andere vier liepen naar Lupus en waren iets minder vriendelijk toen ze doorkregen dat hij met een emmer met een onbekende vloeistof liep. 'Meneer, laat die emmer staan en ga rustig zitten. De plechtigheid begint zo.' zei een van de soldaten. Oblvios ging met een gerust hart bij de huwelijksboog staan en schraapte zijn keel. 'Dames en heren, mag ik jullie aandacht? Graag zouden we met de ceremonie beginnen!' riep hij.

Lord Athios kwam nu pas op het huwelijk aanzetten. Te laat natuurlijk, maar daar wist het bruidspaar van. Athios had Ron Conim van het Magisterium zojuist omgepraat en de eigenwijze man meegenomen naar de bruiloft, zodat de man niet weer kon gaan klagen. Lord Athios had immers ook nog wel bewijs van negatieve informatie over Ron en die wilde de man kostte wat kost niet verspreid hebben. Dat zou de man zijn baan kosten. Athios vroeg zich af of zijn geliefde Elina nog zou komen. Hij had in ieder geval twee Magisterium-soldaten naar haar toegestuurd om er zeker van te zijn dat alles goed met haar ging. Vervolgens ging Athios rustig zitten op een van de stoelen hij wilde graag het huwelijk tussen de Magisterium hoofdsenator en de Domina van de Caelos bijwonen, een zeer belangrijk huwelijk voor de toekomst van Dust. Hiermee zou de alliantie tussen het Magisterium en de Caelos alleen maar sterker worden.

Uiteraard zou Elina ook van de partij zijn. Hoe kon ze haar beste vrienden laten stikken. Nee, zo was zij niet. Buiten adem kwam ze bij het feest aan. Ze had zich moeten haasten. Elina hoopte dat Tempus en Catharina het haar niet kwalijk namen.

Om het een beetje goed proberen te maken, heeft Elina zich extra mooi gemaakt. Haar haren met een vlecht naar de rechter kant. Daar had ze alles opgestoken en een bloem in haar haar. Haar jurk was simpel, maar erg mooi. Een blauwe strapless jurk, strak om haar lichaam. Door plooien in het bovenstuk, zat de jurk niet te strak om haar al zichtbare buik. Haar jurk was aan de bovenkant versierd met kleine glimmende steentjes. Ja, Elina was trots op haar uiterlijk. Ze zag er mooi uit, al zei ze het zelf.

Zelfverzekerd liep ze naar de stoelen. Ze had Athios zien zitten. Ze liep naar zijn stoel. Alle stoelen om hem heen waren al bezet. Elina legde haar handen op Athios ogen, voordat hij haar had opgemerkt, en gaf een kus op zijn hoofd. Een glimlach, Elina straalde, deze dag kon niet meer stuk.