Haar benen droegen haar over de verborgen paden, gaven haar kracht om het laatste deel van haar reis af te leggen in relatieve hoge snelheid. Catharina had zich verslapen, nadat ze de vorige nacht lang in de geestenwereld was gebleven. Het was iets dat ze de laatste tijd steeds vaker deed. Haar gedachten werden gespreid tussen haar taken als leidster van haar clan en haar taken als vrouw zijnde. Nog steeds bracht de gedachte aan Tempus een glimlach op haar gezicht. De laatste jaren waren rustig geweest, Dust had tijd gehad om zich weer te herstellen na de daden van de jaren ervoor. Ondanks haar hoop wist Catharina dat deze rust niet veel langer zou duren, de geesten begonnen ongerust te raken, er kwamen teveel nieuwe geesten bij en dat stond haar niet aan. Maar niet vandaag, nee, vandaag zouden deze zorgen haar niet plagen. Na enkele minuten kwam ze aan de rand van het woud, naderde de plek waar ze met Tempus had afgesproken en een brede glimlach was het enige wat te zien was bij het aangezicht van Tempus slapend op het kleed. Zacht liep ze naar hem toe, knielde naast hem neer en kuste hem licht. Hij werkte te hard, te hard zelfs nu hij een stap had teruggedaan en meer macht had overgedragen, maar daar kon ze hem niet van weerhouden. Het was een van de dingen die hij het liefste deed en ze steunde hem daar altijd in net zoals hij altijd bij haar had gedaan. Voorzichtig legde ze zich naast hem neer, haar riem met messen een eind verderop gooiend en maakte met haar vingers cirkels over zijn borst, licht glimlachend om het resultaat. Zijn ademhaling werd anders en zijn oogleden begonnen tegen het zachte licht van de zon te knipperen. ‘Goeiemorgen slaapkopje.’Cath glimlachte en reikte iets omhoog om hem nog een kus te geven.