Het was hier dat hij haar zag liggen op het bed van bladeren en witte pioenen. Eros keek met pijn in zijn hart naar de wederhelft die hij al een maand niet had kunnen spreken. Ze was gaan slapen omdat ze geen kracht meer had. Ze moest in het verleden blijven hangen omdat ze nog geen toekomst had. Haar toekomst zou worden verspeeld als Tempus niet de juiste keuze zou maken. Eros had iedereen opgetrommeld, had brieven gestuurd en was rondgereisd in deze maand zodat ze allemaal hier zouden zijn. Iedereen was uitgenodigd, maar het was maar de vraag of de gastvrouw bij kennis zou komen om haar taken te kunnen volbrengen. Langzaam kwam de zon op en verlichtte de boom die in bloei stond, alsof het het nieuwe leven wilde vieren, vandaag, op deze dag. Het hing om haar heen als een gordijn, haar in haar slaap houdend en haar rustige dromen geven. Na de viering van het nieuwe jaar was ze op zijn rug in slaap gevallen en tot nu toe nog niet wakker geworden. Hij had haar aan de boom toevertrouwd en was weggegaan met de kinderen. Nu zag hij haar voor het eerst weer en hij zag dat ze het gewaad van de domina’s droeg. Het gewaad dat ze droegen als ze hun geest volledig hadden laten versmelten met de boom Allerzielen en opdrachten ontvingen of in rust met elkaar praten. Ze zou daar veilig zijn tot het moment dat de boom Allerzielen geen kracht meer aan Catharina kon verspillen. Maar toch voelde hij nog steeds haar hartenklop en hij wenkte de twee vrouwen achter hem dichterbij. Het waren Mathilde en Jennifer, de oude dienstmaagd en een meisje uit het dorp waarvan werd vermoed dat het Mathildes dochter was. Mathilde had tranen in haar ogen en schoof de hangende takken met het bloesem aan de kant om Catharina echt te kunnen zien. Eros keek naar haar toen ze een verschrikte kreet slaakte en vervolgens naar de boom begon te bidden. Eros kwam dichterbij en snoof om de vrouw weer bij haar positieven te brengen. ‘Het spijt me Eros, maar als ik haar zo zie liggen dan zie ik Rose voor me. Ze lijkt zo precies op Rose dat het schokkend is.’ Eros knikte en draaide zich om. Hij zou de mannen aan het werk zetten om alles voor te bereiden en ervoor te zorgen dat de juiste kaarsen, de kaarsen van de aloude vrouwelijke domina’s, op de juiste punten stonden.

’Het wordt tijd om terug te gaan, mijn dochter. Het is tijd voor je om weer te leven.’ Catharina keek op naar het gezicht van de gestalte die haar al die tijd had vastgehouden en gewiegd. ‘Het is vandaag de dag dat we je verjaardag vieren.’ De groene kleur verdween langzaam om haar heen zodat Cath op kon staan. ‘Laat je ziel terugkeren naar je lichaam en heb plezier mijn liefste. Gebruik je wijze woorden om je te helpen, want ik kan je geen macht van kracht geven.’ Catharina opende haar ogen en keek recht in de ogen van Mathilde. ‘Och meisje toch. U bent wakker.’ Langzaam ging ze rechtop zitten waar ze meteen in een dikke knuffel werd genomen. ‘Ik dacht al dat u niet meer wakker zou worden.’ ‘U kent me toch? Ik word altijd weer wakker.’ Caths stem klonk rauw en ontzettend droog. ‘Kom op mevrouw, we moeten u gaan wassen en aankleden.’ Cath draaide zich om naar de tweede stem. Het was Jennifer die al haar armen had uitgestoken zodat Cath op kon gaan staan. Nu hoorde Cath ook de andere geluiden om haar heen en zag meerdere mensen bezig zijn om alles te versieren en stoelen en tafels klaar te zetten. ‘Waar is Eros?’, vroeg ze terwijl ze met hulp opstond. ‘Die zorgt voor wat laatste dingetjes. Kom op Catharina Romantica. Vandaag is de dag dat je die idiote tweede naam verliest.’ Cath glimlachte, ja, eindelijk was de dag aangebroken waarop ze niet alleen haar erfenis zou verkrijgen, maar bovendien en vooral Tempus weer zou zien en dit keer zou ze hem niet laten gaan.

De normaal gesproken vijf minuten wandeling duurde dit keer een half uur, maar uiteindelijk zag ze haar geliefde huisje opdoemen door de bomen heen. En wat nog belangrijker was, was dat ze haar kinderen zag lopen. Ze waren nu al een jaar oud, samen met de lente werden ze geboren en hadden de kunst van het lopen al aardig onder de knie. Praten konden ze ook al aardig al was er soms niets van te verstaan. Peuterpraat. Toch konden ze elkaar goed verstaan, maar dat zou waarschijnlijk tweelingtherapie zijn. Zodra de kinderen Catharina in het oog kregen, liepen en kropen ze naar haar toe, wat dan ook maar het snelst ging. Catharina liet zich op haar knieen vallen en trok de tweeling in haar armen. ‘Mama, mama..’ Dat was het enige wat ze ertussendoor kon verstaan, maar dat was voldoende. De tranen stroomden over haar wangen naar beneden terwijl ze Ramona en Luca dicht tegen zich aantrok. Even later voegde Eros zich erbij en Cath voelde zich gelukkig met alle liefde die van hen afkwam.

Drie uur later toen de klok aangaf dat het rond half tien in de ochtend was, was Catharina klaar. Ze droeg een simpele witte jurk met diamantjes rond de taille, maar het viel goed rond haar lichaam. Meer tijd had ze niet gehad om aan de jurk te doen en een andere jurk zou ze niet dragen. Het was traditie dat vrouwen hun eigen jurk maakten en die droegen, anders bracht het ongeluk in het leven van zowel de vrouw als de man. En met een domina als vrouw en een leider van het Magistrerium leek het haar niet zo’n goed plan om het te riskeren. Bovendien kwamen de diamantjes uit de jurk van haar moeder. Goedkeurend draaide ze een rondje voor de spiegel en liet zich vervolgens naar beneden brengen. ‘Laat het feest maar beginnen.’

Eros was op het laatst bij de boom Allerzielen gebleven. De gasten zouden naar deze locatie komen en nog onzichtbaar en onvoelbaar voor anderen, waren de geesten al aanwezig. Ze zouden alles in de gaten houden en tijdens de plechtigheid verschijnen en iedereen proberen tegen te houden die ook maar commentaar zou leveren of iemand iets aan wilde doen. Terwijl de mannen nog met de laatste dingen bezig waren, zag hij al een eerste persoon aankomen.

{Iedereen welkom}

Tempus had slecht geslapen. Hij had angstaanjagende nachtmerries gehad door de wanhopige tijden afgelopen tijd.
Het leek of er in de wereld geen één rustig plaatsje meer is, overal heerst onheil. En als hoofd Magistrerium moest hij dat toch tegengaan. Maar hoe, hoe kon hij dat doen.
Tempus liep door Thin Place. Hij had een uitnodiging van Cath gekregen, en hij moest daarom gelijk naar haar toe. Het scheen belangrijk te zijn.

Er lag een klein zwartgeblakerd takje op de grond. Het viel Tempus gelijk op. Neeh toch, toch geen Firetree tak. Dat kan echt niet. We hebben die Firetree net verslagen, hoe kan dit. De Firetree zal opnieuw groeien. Tempus drentelde om het takje heen en zocht de mogelijkheden en te vernietigen. Hij pakte een flesje en drupte een paar druppels geconcetreerd waterstofperoxide op het takje. Het takje, wat eigenlijk een stukje van een fakkel was, verdween sissend.
Toen viel hem een dorre bloem op. Neeh, wat nu. Zijn alle pioenrozen nu vergiftigd met het stof van de Firetree. We gaan er op deze manier aan. Tempus zag alle bloemen zwart worden. Onmiddelijk strooide Tempus waterstofperoxide rond. ''We met de bloemen, de Firetree mag niet winnen''
De prachtige witte bloemen verdwenen bruisend.
Tempus kwam aan bij een beekje, waar een rode zakdoek door stroomde. ''Wat een bloedbad, wie is hier verantwoordelijk voor'' Tempus huilde met lange gierende uithalen.
Er viel een veertje op zijn hoofd. Tempus sprong op en greep zijn zwaard. ''Wie is dat, wat moet je. Kom terug lafaard. Ik zie je wel''
Hij maaide met zijn zwaard in het rond.
Er kraaide een vogel, die het struikgewas in vloog. De ritseling liet Tempus achteruitdeinzen. Richting het kleine beekje.
Met een grote plons belandde hij in het water. Het was ijskoud. ''Help, help'' riep hij uit. ''Het einde van de wereld'' Het koude water schoot als pijlen in zijn lichaam ''Laat het ophouden, laat de oorlog ophouden'', proestte hij, terwijl hij water braakte.
Met zijn zwaard maaide Tempus in het water.
''Weg, weg, weg weg, ga weg, weg weg. Stoppen, laat alles stoppen. NU. NU. Stoppen, weg weg weg weg weg, ga toch weg''

Lady Lavinia was in haar slaapkamer. Ze zat achter haar kaptafel en keek naar zichzelf in de spiegel. Haar lange zwarte haren vielen langs haar fijne gelaatstrekken. Haar blauwe ogen staarde naar haar eigen reflex. Plots werd er op een deur geklopt. Lady Lavinia draaide haar hoofd er langzaam naar toe. ‘Binnen,’ Zei ze kalm. De deur ging openen en Emily stond in de deur opening. Haar bruine haren waren gevlochten terwijl haar groene ogen naar Lavinia keken. ‘Er is post voor u, My lady.’ Zei Emily. Lavinia keek even in de spiegel naar Espe wiens ogen glommen. Beide wisten ze dat een dag als deze zou komen. Zij was niet de enige die kon trouwen. Twee leiders die zich met elkaar verbonden betekende meestal niet veel goeds. Althans niet voor haar Clan. Maar ze moest ze te vriend houden. Lavinia en Espe hadden gedroomd over deze dag. Een dag dat Lucifer gespannen was, meer dan normaal. Een dag dat hij niets anders meer wilde dan daar zijn. Maar Lavinia wilde er niet heen. Nee, ze wilde niet zien dat Catharina’s kinderen op haar vader leken. Ze had ze gezien op het feest en het was al zeer moeilijk voor haar geweest de kinderen in de ogen te kijken. ‘Zal ik de brief aan heer Lucifer geven?’ Vroeg Emily. Lavinia keek via de spiegel naar Espe die geeuwde terwijl ze zei: ‘Vertel hem maar dat zijn dag gekomen is en geef het hem vervolgens..’ ‘Wilt u het echt niet lezen?’ ‘Is het van Lady Catharina?’ Vroeg Lavinia zonder Emily ook maar aan te kijken. ‘Ho- hoe wist u dat?’ Vroeg Emily verbaasd. Lavinia draaide zich om en keek Emily aan. ‘Mijn krachten zijn nog niet beheerst, Emily. Ik zie alles op dit moment. Ik zie schimmen, de dode en ik zie de toekomst.’ Zei ze kalm. Emily keek Lavinia een beetje vreemd aan. ‘Je krijgt een zeer mooie dochter, Emily..’ Zei Lavinia kalm. Emily’s vreemde blik maakte plaats voor een verbaasde. Ze opende haar mond en sloot deze vervolgens weer. ‘Zoek Lucifer alsjeblieft en breng hem hier heen,’ Zei Lavinia kalm. Emily knikte en ging weg. Lavinia keek naar de spiegel naar Espe die haar boos aan keek. ‘Wat is er?’ Vroeg Lavinia terwijl ze de kam door haar haren heen haalde. Espe kwam overeind en spring van het bed af. Ze ging voor het bed zitten. ‘De toekomst valt niet te voorspellen, zeker niet de geboorte van één kind terwijl ze de vader van het kind nog niet ken..’ Zei Espe terwijl ze Lavinia aan keek. Lavinia zuchtte.

De deur ging weer openen en Lucifer stond daar met de brief in zijn handen. Zijn gezicht was gespannen. Lavinia keek hem aan en stond op. 'We hebben een uitnodiging gekregen voor een huwelijk en verjaardagsfeest.' Luc is stil en kijkt naar de brief.'Het is van Eros namens Lady Catharina. Ik moet wel gaan.' Zei hij. Lavinia liep naar hem toe en pakte de brief uit handen. ‘Waarom moet je gaan, Lucifer. Vertel het me alsjeblieft’ Vroeg ze haast smekend. Lucifer trok Lavinia in zijn armen en kuste haar haren, Lavinia zuchtte verlangend. Hij lachte licht en streelde haar rug.'Rustig maar, ik laat je niet achter. Ik moet nog een belofte inlossen.' Zei hij. Lavinia zag Espe de kamer uitlopen. Wat er in haar hoofd om ging wist Lavinia niet meer. Ze keek Lucifer aan. Ze knikte vervolgens. 'Als je wilt kun je je broertje en zusje zien. Ga je mee?' Lavinia keek Lucifer aan. Ze had een vreemde blik in haar ogen. Misschien wel angst of afkeer. ‘Je weet dat niemand mag weten dat deze schepsels afstammen van mijn vader, Lucifer. Niemand hier wil een Caelos op de troon die het land van de Nigris regeert. Zodra ze er achterkomen kan de Clan hem doden of ons als slaven laten leven. Je weet hoe ze hier zijn. Beloof me dat je nooit ooit maar iets zegt zelfs niet tegen haar. Me vader verafschuwde zijn daden en hij verafschuwd dat hij een zoon heeft gebaart in een vrouw die in zijn ogen niets meer is dan een bomenknuffelaar. Beloof het me!’ Haar ogen waren doordringend maar ergens ook waterig. Ze draaide zich om en keek naar buiten. ‘Wat heb ik daar te zoeken, ik ben niet één van haar vrienden. Van verre zelfs niet. We zijn er voor gemaakt om elkaar te haten en te verafschuwen…’ Zei Lavinia bleef voor zich uit kijken terwijl ze zei: Ik wist dat deze dag kwam..’ Zij verafschuwt de Nigris net zo erg als jij, maar ze heeft ons uitgenodigd. Laat je me alleen gaan naar de geheime plaats van de Caelos, de gewijde plaats?? Heb je dat niet altijd willen zien??' plaagde hij haar terwijl zijn vinger haar gezicht zijn kant op duwde. Ze keek hem aan. Haar ogen fonkelde als de sterren in de zwarte lucht. ‘Als ik je alleen zou laten gaan dan kunnen ze me net zo goed gelijk vermoorden zoals me moeder..’ Zei Lavinia kalm. ‘Ik ga met je mee, maar verwacht niet dat ik ook maar een voorbeeld volg van al die andere vrouwen op het feest.’ Zei Lavinia kalm.

Vandaag zouden ze vertrekken. Emily zou meegaan. Om haar bij te staan als Lucifer verdween. Emily stond achter haar. ‘Vind u deze jurk niet te opzichtig?’ Vroeg Emily. Lavinia keek naar Emily en grijnsde. ‘Misschien wel maar het zorgt er wel voor dat ik niet één van de gasten ben.’ Zei Lavinia. Emily knikte. ‘Daar heeft u echter wel gelijk in..’ Zei ze rustig. Lavinia zag Espe binnen komen.

Rustig liep ze naar beneden. De rode jurk had een diepe uitsnede aan de achterkant en aan de voorkant overlapte het elkaar zodat ook haar boezem er mooier uit kwam te zien. Ze had rode schoenen aan gedaan en haar lippen waren rood. Ze had zwarte smokey eyes en haar zilveren kroon met de rode robijn zat op haar voorhoofd. Haar zwarte haren waren sierlijk opgestoken en hadden een krullerig plukje aan elke kant. In haar haren zaten zilveren speldjes. Naast haar liep Espe ze een rode lint om haar nek zitten. Zo rood als de jurk en lippen van Lavinia. Achter hen liep Emily in een groene jurk waarvan de voorkant mooi was uitgesneden. Ze had een goud riempje om haar jurk heen en los haar dat mooi krulde. Lavinia knikte de bediendes toe waarna ze naar Lucifer keek terwijl haar vingers langs de leuning gleden. Elegant liep ze naar hem toe. ‘Zullen we gaan, mijn lief..’ Zei Lavinia liefjes.

De rit duurde aardig lang maar gelukkig kon ze naar Lucifer kijken. Espe had geweigerd met de koets te gaan. Ze rende alvast vooruit om hen desnoods aan te kondigen. Eenmaal daar stapte ze rustig uit. En keek toe hoe Emily iets in haar vizier kreeg. Lavinia zag naast haar het meisje duidelijker worden. Lavinia glimlachte en liep naar Emily toe. ‘Ga maar een praatje met hem maken,’ Zei Lavinia. Emily keek haar geschrokken aan en bloosde wat haar erg schattig makte maar ook heel onschuldig. Iets wat Emily ook weer niet was. ‘M-maar ik..’ ‘Dat is een bevel..’ Fluisterde Lavinia. Emily knikte en vertrok. Lavinia keek Lucifer aan en glimlachte.

Opeens hoorde ze een hoop geschreeuw. Lavinia keek op. Ze pakte haar jurk vast en zonder ook Lucifer nog maar aan te kijken rende ze weg. Ze hoorde de stem schreeuwen over een oorlog maar ook om hulp. Ze hoorde Espe brullen en rende iets sneller. Waardoor de zijkant van haar jurk scheurde maar dat maakte niet zoveel uit want als je er naar keek zou je denken dat het zo hoorde. Ze kwam bij een beekje. Ze trok haar wenkbrauw op toen ze Tempus zag. Haar ogen werden zwart. Iets zei haar dat ze moest laten verdrinken omdat het magstrium dan geen kans meer maakte maar een andere kant zei dat ze hem moest helpen om hem zo weer te chanteren als dat nodig was. Haar ogen werden weer blauw en ze zetten een paar stappen naar het meer toe. Ze stak haar hand uit en wist hem bij zijn kraag te grijpen en hem dichterbij te trekken. Espe beet ook in zijn kraag en samen sleepte ze hem op de kant. ‘Wat doet een man als u hier in het water, schreeuwend over een oorlog.. Mijn heer..’ Zei Lavinia kalm. Maar haar ogen vertrouwde de man niet. Espe keek hen beide rustig aan en ging zitten. ‘Lavinia, breng hem op de plek van de bestemming. Niemand zou moeten wachten op de grote dag..’ Zei Espe kalm. Lavinia keek haar wederhelft aan. Ze knikte uiteindelijk. ‘Kom,’ Zei ze terwijl ze hem overeind probeerde te trekken.

Eenmaal gelukt loodste ze hem terug het pad op naar het midden van het eiland waar hij moest zijn. Zijn lichaamsgeur was afschuwelijk. Hij rook naar vis en hij zag er niet uit. Zijn haren waren ongekamd en zijn gezicht zat onder het vuil net zoals de rest. Zo kon hij toch niet verschijnen. Zelfs de boeren van haar land zagen er nog veel beter uit, ze roken zelfs beter dan hij op dit moment. Ze loodste hem regelrecht naar Lady Catharina. Haar ogen toonde geen enkele emotie. Ze murmelde wat Latijns tegen zichzelf. Onverstaanbaar voor andere. Ze nam hem mee naar het huis. Eenmaal daar bleef ze staan. Haar ogen wantrouwend. Wat had zij te zoeken op dit feest. De bruidgom wist niet eens hoe zich hij moest kleden. Was dit wel een feest. Wist hij wel waarom hij hier was. Lavinia zocht naar Lucifer. Espe gromde toen de deur openen ging en Lavinia keek weer naar de deur. ‘Ik heb iemand voor de bruid..’ Zei Lavinia kalm.

Lucifer aaide Pleoh over zijn vacht en keek naar de tijger die zo tegen zijn aanraking vocht. Het was niet eerlijk wat er allemaal was gebeurd, maar daar kon hij nu niets aan veranderen. Hij was op de weg terug naar de werkkamer van Lavinia en hem toen Emily hem tegemoet kwam. Emily keek hem een beetje raar aan toen ze de brief aan hem gaf, maar hij zei er niets van. Het meisje zou hem toch niet in vertrouwen nemen, maar rechtstreeks naar Lavinia gaan als er iets aan de hand was. Hij liep de werkkamer binnen en schonk zichzelf een glas water in voordat hij begon te lezen. Hij las de brief twee keer over en dacht na over wat hem die dag was overkomen.



De dode boom waarin hij eerder die nacht in was geklommen leek licht te geven en hij stond op. Pleoh waarschuwde hem om niet naar de boom te gaan, hield hem tegen, maar op de een of andere manier had hij het gevoel dat hij die kant op moest. Zijn stappen waren onzeker en het groene licht was bangmakend. Nu hij voor de boom stond leek het alsof er een gedaante uit de boom kwam. Een vrouwelijke groene gedaante en hij meende ergens een gezicht te zien dat hij herkende. “Dat je me ziet, is een teken dat je jezelf niet totaal hebt afgestoten van de kracht van de bomen. Je ziet ook in dat alle kracht van de wereld te gebruiken kan zijn om je macht te veroveren. Ik benijd je hart niet noch zal ik je hart accepteren als een van de mijnen. Je hebt een pad gekozen dat altijd onzeker zal zijn en verwacht dat de mensen nu jou als koning zullen accepteren. Je hebt veel steun, maar pas op. Iedereen kan verraden worden zelfs door de personen van wie je het nooit verwacht. Dat is de reden dat ik je een missie opdraag en je zult deze moeten volbrengen.” Sprak de zachte stem. “Ik zal nooit een missie van een boom accepteren.” Hij hoorde een soort van een lach die hem de rillingen gaf. “Die boom waar je het over hebt, heeft jou het leven geschonken. Ik weet waarom jij op die berg bent gevonden, ik heb je daar zelf heengestuurd. Luister nu, op de 21ste verjaardag van mijn Domina zal iemand van de Nigrisclan aanwezig moeten zijn omdat ze niet alleen Caelosbloed heeft, maar ook bloed van een van de vroegere hoogstaande edelen van de Nigris. Ja, een goed bewaard geheim dat er voor heeft gezorgd dat ze alles wat haar overkomt heeft kunnen overleven en zal kunnen overleven. Door wat Lucius heeft gedaan, bezitten haar kinderen ook het gemengde bloed. Om haar verjaardag te volbrengen zal ze zelf een offer moeten brengen, haar vrijheid geven en mijn wil gehoorzamen, en ik zal haar een gunst verlenen door haar hele ziel in eenheid te brengen. Maar daar heb ik iemand voor nodig die het aankan om haar temperament te weerstaan en die zich niet van de wijs laat brengen door de geesten die er zullen zijn en de mensen die je proberen tegen te houden om bij haar te komen. Geef haar deze ring en offer haar een plaats in de uitgezonderste plaats van Fernum, want misschien zal er een dag komen dat ze niet meer in het licht kan leven en de duisternis zal verkiezen. Op dat moment zal ze je aanbod aannemen en zul je rechtmatige koning en zijn zuster ook in jouw land hebben.” De ring leek naar hem toe te zweven en hij landde in de uitgestoken hand. “Nu is het tijd om wakker te worden, Lord Lucifer en maak je belofte waar.”

Hij zou moeten gaan om de ring langs te brengen en haar duidelijk te maken dat hij wist wie ze in werkelijkheid was en wiens bloed ze in haar bezit had. Hij was op aanwijzingen van die achterlijke boom erachter gekomen. Wat was de reden dat ze met hem in contact kwam? Hij hoefde er helemaal niets van. Hij had geen zin om net zoals een van die boomknuffelaars te worden, maar deze opdracht had hij aangenomen -onder dwang- en zou hij moeten volbrengen. Lucifer had gevaarlijke dingen ontdekt, gevaarlijke dingen voor zowel zijn als haar clan. Het had hem enkele maanden gekost om de archieven te kunnen doorspitten, want alle verslagen waren zeer zorgvuldig vernietigd of verborgen. Sommige ouderen wisten hem nog wel iets te vertellen, maar het had lang geduurd voordat alle puzzelstukjes op de juiste plek waren beland. Hij opende de deur waar hij voor was beland en keek Lavinia gespannen aan. Lavinia keek hem aan en stond op. 'We hebben een uitnodiging gekregen voor een huwelijk en verjaardagsfeest. Het is van Eros namens Lady Catharina. Ik moet wel gaan.' zei hij licht bleek. Lavinia kwam op hem af en pakte de brief van hem af. Ze vroeg hem waarom hij moest gaan, smeekte hem bijna om te blijven, waarom wist hij niet, maar een vaag vermoeden had hij wel en daarom trok hij haar in zijn armen en kuste haar haren. Bij de verlangende zucht lachte hij licht en begon haar rug te strelen zodat ze gerustgesteld zou worden. Hij zei haar dat hij haar niet achter zou laten, maar een belofte in moest lossen en dat ze wel met hem meekon als ze dat wilde. Dan kon ze ook haar broertje en zusje weer zien. Hij hoorde haar geraas aan waarbij zijn ogen iets donkerder werden omdat hij meer wist dan dat hij haar nu kon vertellen. Hij wist iets dat Lavinia's grondvesten onder haar vandaan zou halen, maar hij moest zijn opdracht voltooien zonder het haar te vertellen. En hij wist maar al te goed dat Lucius het ook had geweten, maar nooit iets aan zijn dochter had verteld. Misschien zou ze zich wel verraden voelen of verloor ze iets van haar vetrouwen in hem omdat hij het haar niet had gezegd, maar dat was iets dat hij op zich kon nemen. Ze vroeg of hij het haar wilde beloven, maar dat kon hij niet. Catharina wist net als hij wie de vader van de kinderen was, wat de afkomst was van deze nieuwe generatie en net zoals zij vreesde hij wat er met de kinderen kon gebeuren. Rustig praatte hij verder om haar te kunnen kalmeren, maar liet haar al snel alleen met haar gedachten, te druk met zijn eigen gedachten om haar vragen en blikken nog langer te kunnen weerstaan.



De dag was aangebroken en Lucifer had zich in een goed kostuum gehesen, eentje die en nonchalant en respectvol overkwam. Eigenlijk was het zijn lievelingsoutfit, een zwarte broek met een witte blouse erboven die zijn gebruinde huid beter uit liet komen en ten slotte nog een zwart jack maakte het af. Beneden in de koets was hij aan het wachten op Lavinia en keek af en toe uit het raampje om te kijken waar ze bleef. Eindelijk kwam ze eraan en Lucifers ogen begonnen te glimmen bij het zien van de outfit die zijn vrouw vandaag had gekozen. Ze wist het ook altijd spannend te maken en het voor hem zeer moeilijk. Hij stak zijn hand uit voor het laatste stuk en hielp haar naar binnen waarna de deur werd gesloten. Zijn ogen gingen verlangend ogen haar figuur, maar hij kon zich inhouden, maar dan ook nog maar met de grootste moeite. Hij kon beter gaan nadenken wat hij zou gaan zeggen als hij daar aan zou komen. Catharina zou het vast al wel weten, maar had ze het aan iemand anders verteld? Vast niet, daar moest hij vanuit gaan. Ze wilde de schok zeker ook pas voor het laatst bewaren net zoals hij. Opeens stond hij op en liet zich naast Lavinia in de hoek zakken waarna hij haar met een vloeiende beweging voor zich neer zette en zijn gezicht in haar heerlijk geurende hals verborg. De rest van de reis hield hij haar zo vast, totdat ze bijna bij Thin Place en het huis van Catharina waren gearriveerd. De koets stopte en met een lichte zucht van spijt liet hij Lavinia los zodat ze uit kon stappen en hij ging haar achterna. Zodra hij was uitgestapt hoorde hij een schreeuw en zag Lavinia wegrennen. 'Tot straks liefje. fluisterde hij haar zacht na en zelf richting de boom Allerzielen ging waar hij Eros opmerkte. 'Ben ik de eerste?' Eros knikte hem toe. 'Zo te zien is hier niets meer te doen. Ik ga mijn instructies maar eens ontvangen bij de gelukkige van vandaag. 'Je hoorde die schreeuw toch ook?''Lavinia is het al aan het uitzoeken. Zie je straks wel weer Eros. Eros snoof en Lucifer ging in looppas richting het huis. Hij wist waar het was en nam de korte route zodat hij tegelijkertijd aankwam met Lavinia die Tempus met zich meetrok. De deur ging open en hij zag een vrouw die hij niet herkende, maar nam Tempus van Lavinia over toen een andere stem hem wel herkende. Hij keek recht in de witte ogen van Mathilde. 'Lucifer, jij irritant joch, wat doe jij nu weer hier?' Hij grijnsde verontschuldigend en wees op tempus. 'Zou je achterkamer klaar willen maken Mathilde. Tempus heeft een bad nodig.' Af en toe gaf Lucifer Tempus een paar tikken op de kop zodat hij rustig bleef en Lucifer keek naar Lavinia. Met een kleine glimlach keek hij naar haar, maar haar blik was ijskoud en hij zuchtte diep. Hij had het waarschijnlijk weer verknald doordat hij Mathilde kende en haar niets kon vertellen over waarom hij hier was. Toch hield hij meer van haar dan zij ooit zou kunnen denken. 'Mathilde? Wie is daar?' Lucifer werd weggestuurd zodat Catharina Tempus niet zou kunnen zien, maar Lavinia werd door de oude vrouw naar binnen getrokken. 'Uw eerste gast is hier. Lady Lithium van Fernum.' Lucifer trok de man mee naar achteren om hem in een badkuip te gooien en zijn hoofd even helder te krijgen.

Sam keek voor zich uit terwijl hij naar het papier keek. Zou hij gaan? Misschien was het beter van niet. Hoe kon Sam toe kijken terwijl Catharina ging trouwen met de man waar hij een hekel aan had. Die ook nog eens zijn clanleider was. Sam wist zeker dat als hij daar was dat hij hen ging tegen houden. Waarom moest hij verdom gevoelens voor haar krijgen. Ook al was zij Cath niet. Maar toch voelde hij het zelfde voor Catharina als wat hij voor Cath voelde. Eigenlijk was Cath Catharina. Alleen dan de slechte versie. In elk geval dat zeiden de mensen. Hij zelf vond haar niet slecht. In tegen deel. Ach wat maakte het nog uit. Cath was er niet meer. Hij keek om hoog naar de lucht en zuchtte. Toen stond hij op. Sam deed de uitnodiging in zijn tas en keek om naar Zeus. In tegen stelling tot hem was Sam volledig veranderd. Zijn uiterlijk dan. Toen Sam in de bossen terecht was gekomen heeft hij best een tijd geslapen. Toen hij waker werd had hij een ander lichaam. Maar van binnen was hij nog steeds de zelfde gebleven. Alleen de steken in zijn hart werden maar niet minder.

Zuchtend begon hij te lopen. Als hij er wel heen wou moest hij aardig aanmaken. Anders zou hij het niet redden. En ook moest hij nog een cadeau zoeken. Of kopen. Maar wat. Sam keek naar Zeus die zijn natte en koude snuit tegen zijn hand aan drukte. "Maak je toch geen zorgen" Hoorde hij hem zeggen. Zeus had makkelijk praten. Maar toch knikte Sam. Wat moest hij anders doen. Zeus tegen spreken? Hij had geen zin in ruzie. Er was al ruzie genoeg in deze wereld. Sam keek naar zijn kleren die nu aardig vies waren. En er zaten veel scheuren in. Misschien werd het tijd om nieuwe kleren te kopen. Als hij nog genoeg geld had. Verbaast keek hij naar Zeus die plots weg rende. "Wat ga je doen" Schreeuwde hij hem naar. Maar Zeus luisterde niet. Schouder ophalend liep hij verder. Wat trouwens best vreemd was was dat zijn oogkleur en zijn stem nog wel het zelfde waren. Ach wat boeide het. Sam liep een winkel binnen en kocht wat kleren. Daarna kleden hij zich gelijk om. Sam slenterde door de straten heen. Op zoek naar een Cadeau voor haar. Sam zuchtte toen hij niks kon vinden. Was het nou zo moeilijk. Blijkbaar want voor een ander had hij het zo gevonden. Maar Catharina was niet zo maar iemand. Tot dat hij het zag. Een prachtige hand spiegel ze zou het waarschijnlijk al hebben. Maar hij vond dat hij haar deze moest geven. Volgens de vrouw van wie hij hem kocht moest het een spiegel zijn die je ware ik liet zien. Toen Sam er in keek schrok hij licht. Die vrouw had dus echt wel gelijk. In plaats van zijn gebruikelijke gezicht te zien. Zag hij zijn oude. De ware gezicht die iedereen kende. Sam knikte toen de vrouw vroeg of ze hem in papier moest wikkelen.

Sam liep weer verder. Hij had zijn besluit blijkbaar genomen. Eerlijk gezegd was hij bang om Catharina weer te zien. Laat staan met Tempus samen. Toen hij er was bleef hij aarzelend staan. Hij kon zich nu nog terug trekken. Maar een stem binnen hem dat het tijd werd zich weer in de bewoonde wereld te voegen. Hoe moeilijk en zwaar dat ook kon zijn. Sam liep dan toch zuchtend verder. Toen een onbekend iemand naar hem toe snelde en vroeg of hij mee kon komen was er echt geen weg meer terug. Sam beet op zijn lip en keek de persoon aan toen hij naar zijn naam vroeg. Hij wou toch graag onbekend blijven. Daarom gaf hij zijn tweede naam maar. "Jared" Sprak hij zachtjes. Toch kon hij door de mand vallen. Enkel door zijn stem. Maar toch geloofde hij niet dat Catharina, Tempus of elk ander hem daar door zou herkennen. Enkel als Zeus in zijn buurt was. Maar die was er niet. Sam werd naar Catharina toe gebracht.

Hij liet diepe afdrukken na. Lupus liep samen met zijn trouwe Anima Lupo naast zich door een gebied dat er volgens hem te schitterend uit zag. Dit zou zo'n te gekke plek zijn om een schuilplek om te richten voor zijn vrienden in Smoke Town. Maar hij wist ook dat dit eiland de basis was van de Caelos. De clan die hij het meeste haatte. Door hen had zijn vader vroeger de strijd verloren. Die bloemetjesmensen moesten voor eens en altijd worden opgeruimd.
En Lupus had het perfecte idee.
Hij had gehoord dat de hoofd van de clan ging trouwen met het hoofd van het Magistrerium. Iets dat hij hoe dan ook tegen moest houden. Deze twee hoofden samen waren oppermachtig.
Het zou de Nigris nog verder in een hoekje drukken.
En ondanks dat hij de Nigris ook niet uit kon staan, wilde hij ook niet toezien hoe ze werden ingeruimd. Lupus dacht bij de Nigris gelijk terug aan zijn voormalige geliefde, Diadorah. Wat een fout had hij gemaakt. Ze had hem gebruikt voor haar plannetje om deze wereld over te nemen. En hij was er ook nog ingetrapt ook. Diadorah was nu een vijand.
Ze had hem gelijk laten liggen voor een kleine kneus die Sam heette. Hij had geen idee wie hij was of hoe hij eruit zag. Maar iedereen met de naam Sam, zou hij gelijk een klein ziekenhuis in slaan. Of beter gezegd. Een klein graf.

Lupus zag de grote woning al voor zich op doemen, hij was er bijna. Nu moest hij onopvallend binnen kunnen dringen, en die man met de spiegel leek hem de perfecte hulp daarbij.

Constance staarde voor haar uit. Een gaap verliet haar lippen. Ze had vannacht al weer niet kunnen slapen. Ze dacht terug aan vannacht. Hoe haar nagels diep de grond in gingen. Om de lust naar vlees te vergeten. Maar meestal won de honger het toch en had ze aan het einde van de nacht een hert op of iets in die richting. Maar nooit een mens. Nee dat ging ze niet doen. Nooit. Constance keek naar Athos die naast haar zat. "Kom op vergeet het Constance we hebben vandaag een feestje" Constance zuchtte en knikte. Athos jij hebt makkelijk praten. Dat wou ze zeggen. Maar toch hield ze haar mond. Ze keek uit de koets en zuchtte nog een keer toen het gebouw nog steeds niet in het zicht was. Constance was Lady Catharina dankbaar dat ze in haar Clan mocht. Misschien kon ze nu van haar vader afkomen. Anders zou ze het toch echt moeten doen. Maar ze wou het niet. Ze wou niet nog een moord plegen. Dit keer kon ze niet anders. In elk geval dat dacht ze.

Ach ze moest er nu niet aan denken. Vandaag was het feest. Constance stapte uit de koets toen die stil stond. Ze had een van haar beste jurken aan getrokken. Alleen vond ze hem niet fijn zitten. Maar ze vond jurken sowieso niet fijn. Maar het was een feest. Anders had ze echt wel wat anders aan getrokken. Constance wachtte op Athos en al snel sloeg ze haar arm door de zijne heen. En liepen ze samen naar binnen. Constance zag Athos als haar beste vriend en dat waren ze ook. Ze kon alles tegen hem zeggen. Maar dat had iedereen met zijn of haar Anima toch? Of leek het maar zo. Ach wat maakte het ook uit. Toen ze uit eindelijk binnen waren keek Constance om haar heen. Wat groot. Groter dan het gebouw waar ze beide in verbleven nu. Constance was zo aan het rond kijken dat ze de man (Lupus) voor haar niet zag en tegen hem aan botste.
Constance keek verschrikt naar de man. "Sorry, Het spijt me zo heer. Heb ik u pijn gedaan" Vroeg ze bezorgt. Waarom had Athos haar niet tegen gehouden. Constance keek naast zich waar Athos net nog was maar die was al weer weg. Ze keek om haar heen en zuchtte toen hij bij een jong grietje stond. Het was ook altijd het zelfde met hem.

Lupus was bijna bij de man met de spiegel toen een vrouw tegen hem opbotste.
Hij was van plan om een snauw te geven, maar toen hij zag dat het een vrouw was hield hij zich in.
''Mijn excuses schone dame, ik liep wat te hard. Het kan iedereen gebeuren'' zei hij en maakte een buiging voor de vrouw.
''Mijn naam is Lupus, en dit is mijn wederhelft Lupo''
Hij wees op de wolf die naast hem liep. Onmiddellijk begon hij speels te worden en begroette de vrouw met een lik op de hand. Hij piepte een keer luid en ging weer naast Lupus staan.
''Bent u op weg naar het feest, vrouwe'', zei hij en wees op het landhuis.
Misschien had hij de man met de spiegel wel helemaal niet nodig.

Tempus was in groots gevecht met het water toen hij ruw eruit werd getrokken. Het was Lady Lavinia en Lucifer. Twee levensgevaarlijke Nigris.
Even dacht hij dat zijn laatste uur had geslagen en bereidde zich al voor op een wisse dood. Maar daarentegen namen ze hem juist mee naar het kasteel. Maar waarom, wat moest hij daar, ojah, Catharina ging hem iets vertellen. Maar in dit strijdkostuum kon hij zich niet vertonen.
Hij hoorde mensen om zich heen praten, maar gaf geen gehoor. Uiteindelijk werd hij de kamer uit geleid en een badkamer ingeduwd. Snel baadde hij zich en kleedde hij zich om. Het duurde slechts 10 minuten. Een kwestie van seconden, de tijd.
Toen liep hij richting Lady Catharina en keek ondertussen rond of hij nog wat bekenden zag. Hij moest spreken met Oblivios over de stand van zaken. De oorlog die eraan dreigde te komen. Hij voelde het aan alles, het kwam er gewoon aan.
Maar hij vergat zijn zorgen toen hij Cath zag staan. Op de een of andere manier smolt hij vanbinnen en vergat alle misere. Ze had iets betoverends.
Tempus liep naar haar toe, boog diep, en gaf haar een zoen.
''Wat wilde je me vertellen'' zei hij, terwijl hij niet door had dat er een feest gaande was om hem heen. En hij en Cath waren de hoofdpersonen daarin.

''Mijn excuses schone dame, ik liep wat te hard. Het kan iedereen gebeuren' Constance toverde een voorzichtige glimlach rond haar lippen en boog ook lichtjes, Ze had niet verwacht dat hij zijn excuses aan ging bieden. Het was immers haar fout. Zij liep tegen hem aan en niet anders om. Ach wat maakte het ook uit. Hij was niet boos en blijkbaar had ze hem ook geen pijn gedaan anders dan zei hij er wel wat over toch? ''Mijn naam is Lupus, en dit is mijn wederhelft Lupo'' Constance glimlachte toen ze de lik van de wolf voelde. De meeste waren bang voor een wolf. Maar waarom zou ze. Zij was er zelf ook een snacht's. "Aangenaam Heer Lupus en Lupo" Sprak ze waarna ze nog snel even achter de oor van Lupo kriebelde. Zij zelf vond het fijn als Athos dat deed. Constance keek weer naar Lupus en glimlachte nog steeds. "Mijn naam is Constance" Sprak ze. Ze keek even waar Athos was en toen ze hem eenmaal vond keek ze weer naar de man. "Dat daar is mijn wederhelft, Ook wel Athos genoemd" Sprak ze terwijl ze naar hem wees. Constance richtte zich weer naar Lupus en luisterde naar zijn vraag. ''Bent u op weg naar het feest, vrouwe'' Constance keek naar het landhuis waar hij naar wees en knikte. "Dat ben ik inderdaad Here en u?" Vroeg ze. Misschien konden ze er samen heen gaan. Athos kenende was hij nog wel een tijdje bezig. De meid of vrouw waar hij ooit wat mee zou krijgen zal zeker geluk hebben. Hij zag er goed uit en dat was nog niet eens alles. Hij was behulpzaam. En heel erg lief. Soms te lief. Maar dat was niet erg. Zo lang hij maar wist wanneer hij niet lief moest zijn.

Lucifer nam Tempus mee naar de achterkamer die voor Tempus klaar was gemaakt en duwde hem richting het bad waarna hij de kamerdeur sloot. De man zag hem niet eens staan, maar of dat kwam doordat hij zo in de war was of doordat hij hem niet waardig vond dat wist hij niet. Lucifer pakte wat kleren erbij waarvan hij dacht dat Tempus ze wel zou passen en het zou nog aardig goed staan voor al het gebeuren. Pas toen de man helemaal klaar was met zich te kleden, ging Lucifer weg en zocht zijn vrouw op die met een ander stond te praten. Hij knikte goedkeurend en keek om zich heen. De mensen begonnen zich langzaam aan in het huis te verzamelen zoals al was verwacht. Pas tegen de tijd van de ceremonie zou hij ze richting die plaats hoeven te sturen. Dat was ook waar hij nog over moest hebben met Eros en Oblivios. Eros had hem eerder verteld dat Oblivios het zou gaan leiden, maar Lucifer had nog wat dingen te bespreken met de man. Voor vandaag had hij alle verschillen aan de kant gezet en zou hij zich perfect gedragen. Nou ja, voor zijn doen perfect. Lucifer zag hoe Tempus bij Catharina stond en zag hoe haar gezicht licht betrok. Ho wacht, haar gezicht betrok? Geen enkele bruid mocht op een betrokken gezicht hebben als ze bij haar verloofde was. Hij liep op hen af en glimlachte waarbij hij zich meerendeels op Catharina richtte dan op Tempus die hij met een enkele dodelijke blik aankeek. ‘Catharina, kan ik u even spreken?’ Hij zag hoe ze naar hem keek en zijn bedoeling zocht voordat ze knikte. ‘Excuseer me, my lord. Ik heb verplichtingen voor nu.’ Haar antwoord was tegen Tempus gericht. Hij glimlachte licht. Ze was niet een normale bruid dat was zeker. Ze was boos en liet hem dat meteen duidelijk zien. Hij pakte haar bij de arm en leidde haar naar de kamer waar hij haar eerder had gezien. De werkkamer waar meteen een kleine bibliotheek inzat. Ze sloot de deur achter zich en hij ging op de rand van de tafel zitten. ‘Hoe voel je je?’ Zijn stem was bezorgd en hij keek toe hoe ze in haar grote leunstoel ging zitten en hem een blik schonk die hem in de lach liet schieten. ‘Als ik niet beter wist dan zou ik denken dat je familie van Lavinia was.’ Ze wuifde zijn commentaar weg. ‘Hij heeft geen enkel idee wat voor dag het vandaag is of wel?’ Ze schudde haar hoofd. ‘En jij bent je tong verloren.’ Nu keek ze hem boos aan en hij liep op haar af om achter haar stil te blijven staan. ‘Lucifer?’ ‘Je zou je haar op moeten steken meisje.’ ‘Ik ben maar 5 jaar jonger dan je, dat weet je?’ Hij glimlachte en haalde uit een van zijn zakken een haarspeld die hij in haar haren deed. ‘Het was van je vaders moeder. Het enige wat ik nog heb gevonden.’ ‘Lucifer? Wil jij het hem vertellen? Ik denk niet dat ik het kan doen.’ Lucifer kneep even in haar schouders en hielp haar met opstaan. ‘Welke goede getuige zou er nu niet voor zijn bruid zorgen?’ Dat leverde een glimlach van haar kant op en hij ging samen met haar de kamer uit richting de mensenmassa. Daar liet hij haar achter en ging naar Tempus. ‘Ik moet je even spreken. Kom mee.’ Hij leidde hem ook naar de werkkamer en keek nadat de deur gesloten was Tempus woedend aan. ‘Waar zit jij met je gedachten? Toen Lavinia je straks vond, was je zo gek als een makreel en nu heb je geen idee wat je Cath hebt aangedaan of wel?’ Lucifer liep naar een van de kasten en opende die om er een boek uit te halen. Hij wist dat dit het boek was waarin zij telkens communiceerden en opende het zodat hij de brief kon zien liggen. ‘Jouw vrouwe heeft me deze brief laten zien en zij zei dat jij het ook had gezien en wist waar je prioriteiten zouden liggen. Misschien ben je het vergeten in de tussentijd, maar ik raad je aan het opnieuw te lezen en dan eens te bedenken of je niet iets heel belangrijks bent vergeten. Het is namelijk een kwestie van leven en dood.’ Lucifer gaf de brief aan Tempus en sloot het boek weer om het op de plek neer te zetten. ‘Ik raad je verder aan dat boek niet aan te raken, het is beveiligd en alleen voor Catharina en mij.’ Lucifer liep de kamer uit en vond al snel Lavinia. Ze was aan het praten, maar dat maakte hem niets uit. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar passievol. Daarna legde hij zijn voorhoofd tegen de hare. ‘Sorry dat ik je alleen heb gelaten. Er waren een paar problemen.’ Lucifer liet haar gaan, maar bleef bij haar staan om naar anderen te kunnen kijken.


De brief zit in de spoiler.

Spoiler:

Tempus zag dat Catharina zich ietwat ongemakkelijk voelde. Onmiddelijk werd ze weggeleid door Lucifer.
Tempus keek bedenkelijk op toen de twee de kamer in slopen. En hij bleef verongelijkt staan. Wat doe ik fout, waarom reageerd ze zo raar.
Tempus ijsbeerde door de ruimte. Hij had behoefte aan steun. De enige die hij kon bedenken was Oblivios. Sam wilde niets meer met hem te maken hebben en hij had hem al tijden niet meer gezien. Zijn onderzoekers hadden niets te maken met dit hele gebeuren en deden alleen wat hen werd opgedragen. Neeh, het was alleen Oblivios.
Hij was de perfecte schakel tussen hem en Cath. Want op dit moment wist hij het niet meer. Even dacht hij terug aan zijn taak in de vorige wereld. Daar waar hij alles fout deed. En klaar blijkelijk ging het hier niet beter. Cath was op dit moment nog het enige wat hem op de been hield. En nu deed ze zo raar dat hij even niet wist wat hij moest. Verdomme waar was Oblivios.
Tempus dacht terug aan het gesprek wat hij had gehad met een van zijn Magistrerium leden; Ron Conim 'De taak van een hoofd van het Magistererium is in pure isolement leven en geen banden met de buitenwereld hebben. Regeren zonder gezien te worden, maar wel invloedrijk zijn' Iets dat Tempus zich niet voor kon stellen. Hoe kun je nu voor mensen zorgen als je hen niet kende. Daarbij zou hij Cath voor niets in de wereld willen opgeven.
Maar ergens had de man wel gelijk. Hij leefde in dat isolement en maakte alleen maar successen door. En ook Tempus had succes geboekt toen hij alleen onder de grond zat. Hij had een einde weten te roepen aan de oorlog toen.
Maar Cath was belangrijker dan dat.

Lucifer kwam weer uit de kamer, nam hem mee, en keek hem boos aan
‘Waar zit
jij met je gedachten? Toen Lavinia je straks vond, was je zo gek als een
makreel en nu heb je geen idee wat je Cath hebt aangedaan of wel?
Tempus schrok op. ''Wat doe ik verkeerd'' vertelde hij.
‘Jouw vrouwe heeft me deze brief laten zien en zij zei
dat jij het ook had gezien en wist waar je prioriteiten zouden liggen.
Misschien ben je het vergeten in de tussentijd, maar ik raad je aan het opnieuw
te lezen en dan eens te bedenken of je niet iets heel belangrijks bent
vergeten. Het is namelijk een kwestie van leven en dood.’
Tempus graafte in zijn geheugen maar daar kwam geen brief in voor.
Lucifer duwde een brief in zijn handen.
‘Ik raad je
verder aan dat boek niet aan te raken, het is beveiligd en alleen voor
Catharina en mij.’
Tempus maakte met trillende handen de brief aan en werd lijkbleek. Hij stonden te shaken op zijn benen.
Op zulke momenten kon hij zichzelf wel voor de kop slaan met een fakkel. Hij stond hier gewoon op zijn eigen bruiloft met zijn grote geliefde zonder dat hij het door had.
En hoe had hij deze brief nu kunnen vergeten. Zoiets vergeet je niet.
Tempus vloekte in zichzelf en stuurde onmiddelijk een uil naar het Magistrerium.
Al na een paar minuten kwam er een uil terug:
Tempus keek naar de grillerige letters:

Mijn beste Lord en vriend. Het is nu tijd om een keuze te maken, wil je regeren of trouwen. Ik raad je aan onmiddelijk het huis te verlaten en hier naar de Hoogste Boom in Claps te komen. We zijn het unaniem eens. Wanneer je in je plicht verzaakt te regeren zullen we geneigd zijn een nieuw hoofd voor het Magistrerium kiezen.
Getekend: Ron Conim, Raadsgever Magistrerium

Alwin rende opgewonden naar het kasteel van Catharina.
Zonder op te letten liep hij langs iedereen heen en negeerde de bewakers voor de deur.
Hij zag een glimp Lady Catharina in een bibliotheek, en rende naar binnen.
''Catharina, Catharina, ga je trouwen, wat leuk gefeliciteerd. Hoe gaat het met de kinderen en met jou en Tempus. Jullie gaan gewoon trouwen. Wie is de getuige. Wat zie je er mooi uit''
Alwin kon zijn enthousiasme niet verbergen en sprong de Domina in de armen. Hij vergat haast dat hij groter was geworden en ook zwaarder.

:Anima Tell:

Salva ging kijken of alles in orde was voor het feest. Hij droeg het cadeau die hij en Alwin hadden uitgezocht in een winkeltje in Midnight Glade. Hij zette het op de tafel.
Er zat een zilver en gouden lint om het pakje, met daarop een bloem van een witte pioenroos die hij buiten vond. Het perfecte cadeau voor een perfecte dag.

Oblivios had de laatste weken de verstandhouding tussen de Caelos en Sarania gecontroleerd. Oblivios had namelijk geruchten gehoord over een oorlog in de buurt van Domus en daarom was het het ultieme moment geweest om dit te doen. Toen Oblivios net het koninklijk paleis uitkwam kreeg hij bericht van een boodschapper. 'De bruiloft van Lord Tempus en Lady Catharina staat op het punt te beginnen.' zei de kleine man. Oblivios schrok zich kapot: dat was waar ook! Hij wist dat het vandaag was, maar zo 'vroeg' al? Hij klop op een paard en liet het dier direct in galop gaan. Ramess volgde in een snel tempo.

Na een tijdje kwam Oblivios behoorlijk vermoeid bij het huis van Lady Catharina aan. De rit had veel van hem gevergd. Maar toen hij Tempus zag veranderde zijn houding weer: hij leek onzeker. 'Tempus, mijn vriend, excuses voor mijn late aankomst. Maar ik ben blij om bij deze festiviteiten te zijn!' zei hij met een glimlach. Opeens merkte Oblivios een uilenpostbriefje op, op de tafel. Hij las het briefje afkomstig van Ron Conim. 'Tempus, laat je niet van de wijs brengen door zo'n stoffige bibliothecaris...' mompelde hij. Hij kon namelijk al aanvoelen dat dit de oorzaak van zijn onzekerheid was. 'Lord Athios is ook senator en heeft ook een relatie! En vroeg of laat zal deze heer Conim ook de ware tegenkomen, al gok ik dat dat ook een saaie oude dame word.' zei hij om zijn vriend wat op te vrolijken. Hij pakte hij bij zijn schouders beet: 'Dit word de mooiste dag van je leven, laat dat niet verpesten, door niemand niet, en vooral niet door zo'n Magisteriumheertje!' zei hij tenslotte bemoedigend.

De vrouw heette Constance. Dat was een schitterende naam. Lupus knikte.
''wilt u me begeleiden naar het feest'', vroeg Lupus meteen en maakte een vorstelijke buiging en stak zijn hand uit.
Lupo keek met glimmende ogen toe.
Als de vrouw mee zou gaan, dan zou hem niets in de weg staan. Hij kon zo binnen komen.
Zijn plannetje kon nu wel eens lukken.


Lupo keek op naar Lupus. Hij was weer een bezig, zoals altijd.
Hopenlijk zat er niets kwaads achter, want dan kon hij het 's nachts weer oplossen.
Ergens wist hij dat er een plannetje achter zat, maar dat was er vrijwel altijd.
Lupo piepte zachtjes en tevreden naar de vrouw toen ze hem achter het oor krabde. Hij liet zich van zijn liefste, wolligste en pluizigste kant zien.

Catharina had haar kinderen gevoed en was nu bezig met ze aan te kleden toen ze gestommel bij de voordeur hoorde. Mathilde ging er echter al op af en ze ging rustig door met het klaar maken van de kinderen. ‘Luca. Blijf eens even stil zitten anders wordt mama boos.’ Probeerde ze zeer streng tegen de kleine dreumes te zeggen, maar hij ging gewoon door met het friemelen aan de knoopjes en Catharina tikte hem op zijn kleine vingertjes waardoor hij in een keer met zielige oogjes naar haar keek. ‘Nee.’ Zei ze heel streng, maar wendde zich daarna af voordat ze in kon geven. Toch hoorde ze het lachje dat wel hele triomfantelijk klonk en ze zuchtte. Gelukkig was hij klaar. Ramona was al naar beneden gebracht en zo ook de anima’s Clare en Alec. Nu tilde ze deze op en bracht hem ook naar beneden. Ondertussen riep ze naar Mathilde wie er aan de deur was en kreeg prompt het antwoord. Met Luca in haar armen ging ze richting de deur en glimlachte naar de vrouw. ‘Fijn dat je bent gekomen Lavinia. Kom binnen en pak wat te drinken.’ Ook het huis was van binnen geheel versierd en klaar gemaakt voor de gasten die zouden komen. Catharina draaide zich om en ging naar de plaats waar ze de kinderen veilig kon laten staan. Ze zou niet zo dom zijn om de kinderen maar rond te laten kruipen en ze dan kwijt te raken. Nee, hier kon Jennifer op ze passen en voor ze zorgen als dat nodig was. Bovendien wist ze altijd waar de kinderen waren. Ze zette Luca bij Ramona neer en drukte een kleine kus op zijn hoofdje waardoor het altijd meteen weer goed was. Dit keer was het niet anders en de grote glimlach verscheen meteen weer.

Catharina groette de gasten die binnenkwamen en bleef bij enkele mensen staan die ze niet kende, maar die wel door Eros waren uitgenodigd, maar Eros kennende had hij de hele wereld van Dust uitgenodigd. Ze liep naar iedereen toe en kuste hen op de wangen als ze hen nog niet kende en zei hen iets te drinken te pakken, maar voordat ze verder kon gaan met de gasten (vanaf sam) zag ze hoe Tempus eraan kwam en ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Ze sloeg haar armen om hem heen toen hij haar zoende en ze voelde zich meteen intens gelukkig. Zo gelukkig dat dat niet kon worden gebroken totdat hij zijn vraag stelde. Ze maakte haar armen los van hem en zag Lucifer dichterbij komen. Hij moest het hebben gezien en vroeg haar mee te komen. Haar gezicht was in plooi, maar haar stem kon ze niet onder controle houden toen ze tegen Tempus zei dat ze met hem meeging. Lucifer nam haar mee naar de werkkamer waar ze in de stoel ging zitten. Ze was stil en beantwoordde alles zwijgend waarbij hij haar antwoorden precies wist te begrijpen, maar haar ook op de stang kon jagen. Ze raakte licht gespannen toen hij achter haar ging staan, maar hij deed zijn best haar gerust te stellen. Ze ging even met haar hand over de haarspeld en bedankte Lucifer zwijgend door hem te vragen voor haar te zorgen. Om iets voor haar te doen. Zijn antwoord moest haar laten lachen, maar ze schonk hem alleen een glimlach ervan. Ze verliet de kamer, maar werd meteen verrast doordat iemand haar aansprak en haar hoofd draaide onmiddellijk om bij het horen van de stem. Die stem had ze al veel te lang niet gehoord. ‘Alwin?’ vroeg ze ademloos en zag de kleine jongen aan komen rennen. Ze spreidde haar armen om hem op te vangen en merkte dat hij zwaarder was geworden. Dat kwam vast doordat hij ouder was geworden, maar hij was niet zo heel veel groter geworden. ‘Ik denk wel dat ik ga trouwen Alwin. Dat hoop ik tenminste. Het gaat allemaal goed met ons, maar hoe gaat het met jou? Dank je wel lieverd, ik heb de jurk zelf gemaakt. En de getuige? Nou ik wilde vragen of jij misschien een van hen wilde zijn. Wil je dat?’ Ze liet de jongen weer zakken en nam hem aan zijn hand mee naar de tafel. ‘Kijk lieverd. Alles wat je wil drinken en eten staat hierop. Als je iets wil dan mag je het gewoon pakken en als je iets nodig hebt dat je niet kunt vinden of je wilt iets weten dan vraag je het maar aan mij goed?’ Ze praatte in hetzelfde tempo als de kleine jongen en glimlachte de hele tijd tegen hem. ‘Alwin, ik moet even gaan jah? Ik zie je zodadelijk weer.’ Catharina kuste hem op zijn voorhoofd en liep van hem weg. Ze ging naar buiten en ging daar op een bankje zitten, net naast het raam van de werkkamer. Ze keek naar haar omgeving en zag nog steeds mensen aankomen waarvan ze wist dat ze hen zodadelijk zou moeten begroeten en blij zou moeten zijn, maar het was zo moeilijk als je zo moe was als zij. Ze had haast geen kracht om iets te doen en de sprong van Alwin had haar zeer uitgeput. Het was bij toeval dat ze een briefje op de grond zag liggen en ze pakte het dan ook op. Het had het zegel van het Magistrerium. Ze opende het en las snel wat erop stond. Het kon niet waar zijn, niet nog een keer. Wat was hier toch allemaal aan de hand? Waarom gebeurde dit allemaal? Haar ogen begonnen te tranen, maar ze hield het in. Ze keek naar de zon en knipperde om het tegen te houden, maar toen Eros bij haar stond, werd het haar teveel. ‘Meiske, wat is er aan de hand?’ Catharina keek opzij. Lieve, oude Mathilde. ‘Ik ga even rusten Mathilde. Ik ben in het bos. Ik ben zodadelijk terug. Lucifer weet wel waar hij me kan vinden als het nodig is.’ Ze ging op Eros zitten en die ontweek alle gasten en reed met de bruid op zijn rug naar het diepste en donkerste deel van het bos om haar huis heen. Catharina had hem verteld wat er was gebeurd en hij had haar recht aangekeken toen hij zijn antwoord gaf. ‘Er is maar een oplossing mogelijk voor dit en je zult mensen gaan kwetsen, maar het moet als je wilt leven.’ ‘Ik heb altijd gezegd dat ik niets zou doen.’ ‘Maar nu geven ze je geen andere keuze mijn liefste.’ Catharina knikte en legde haar hand op een stam. Onmiddellijk kreeg ze de connectie. Wat wil je, mijn dochter? ‘Ze houden zich niet aan hun afspraken. Ik wil een verbinding.’ Even voelde ze de aarzeling van de boom Allerzielen, maar ze werd doorgestuurd naar de boom in Claps. Ze maakte haar hoofd leeg en verscheen in de vergaderzaal van het Magistrerium. Ze keek iedereen woedend aan. ‘Catharina, wat doet u hier?’ Ze draaide zich naar de stem om. ‘Als ik het me goed herinner is het Lady del sanque alta voor jou. En om je brutale vraag te beantwoorden, ik ben hier zonder medeweten van Tempus om te vragen waar dat briefje in Dustnaam op slaat. Ik heb nooit geweten dat het Magistrerium bestond uit mensen die zich niet aan hun afspraken houden.’ ‘U kunt niet zomaar –‘ Ze liep op hem af. ‘Ik kan niet zomaar wat. Dit is mijn huwelijksdag, een huwelijksdag waarvan het Magistrerium al 4 jaar op de hoogte is. U hebt het met z’n allen goedgekeurd. Wij wisten het pas als laatste en nu probeert u ons toch nog tegen te houden? Het spijt me, ik reageer dwaas. Wat ik wilde zeggen is dit: Ik ben de domina van de Caelos en zolang ik mijn rechten verdien als Domina kan ik de boom van Claps dingen vragen. Dat u dat maar weet.’ Ze verdween en kwam weer terug in Opacara. Ze had in feite gezegd dat ze de boom kon beheersen en dat ze daar niets tegen zouden kunnen doen, maar ze was kwaad geweest, kwader dan ooit in haar hele leven. ‘Kom op, we gaan naar Oblivios. Hij kan me vertellen of ik het juiste heb gedaan.’ Eros bracht haar terug en opnieuw was ze gedwongen tot de glimlach en ze werkte de mensen af totdat ze Oblivios tegenkwam. Ze sloeg haararmen om hem heen en verborg haar gezicht zodat niemand kon zien dat ze eigenlijk huilde. ‘Waarom Oblivios? Waarom?’

Een glimlach verscheen rond haar lippen toen de wolf tevreden was met het gekriebel acher zijn oor. Haar blik ging weer naar Lupus toen ze zijn stem hoorde.''wilt u me begeleiden naar het feest'', Constance keek toe toen hij een buiging maakte. Ze schoot in een lach en sloeg haar hand voor haar mond. "Excuses Heer" Sprak ze terwijl er een lichte bloos op haar wangen terecht kwam. Het zag er gewoon grappig uit. "Maar het is me een eer" Ze plaatse haar hand in de warme hand van de jonge man en begon te lopen. Toch bleef er een precies de zelfde Constance op de plek staan waar ze net nog stond. Deze Constance liep richting Athos. Van plan om hem mee te nemen naar het feest. En als het moest zelfs nog aan zijn oren. "Waar kent u Lady Catharina van" Vroeg ze hem licht nieuwsgierig terwijl


Athos had het nu al naar zijn zin. Hij had een dame al belooft om straks met haar te dansen en er waren nog genoeg andere mensen. Hij schrok lichtjes toen Constance er aan kwam lopen. Hij wist gelijk dat dit niet de echte Constance was maar toch liep hij mee. Constance was hoe dan ook Constance. Athos sloeg een arm door de hare en begeleide haar naar binnen. Hij wist zeker dat iedereen dacht dat het een tweeling was. Maar de gene die beter wist. Zou het gelijk denken. Athos keek om zich heen naar de echte Constance en zag haar al snel met een voor hem vreemde man lopen. Athos sleepte de andere Constance mee en keek de man wachtrouwwig aan. "En wie ben jij?" Vroeg hij op een dreigende en beschermende toon.

Lupus moest even twee keer knipperen toen de vrouw zich opsplitste. Maar ze ging in ieder geval mee naar het feest.
"Waar kent u Lady Catharina van" , vroeg de vrouw opeens. Lupus voelde iets knappen binnenin zijn lichaam, maar wist zijn gezicht in de plooi te houden.
''Lady Catharina. Ik ken haar al toen ze nog een klein meisje was. Haar ouders en mijn ouders gingen een poos met elkaar om''
Lupus glimlachte vriendelijk.
Ja zijn ouders gingen een poos met haar ouders om, maar het was een strijd, dacht Lupus.
En u mevrouw. ''Waar kent u Lady Catharina van''

Ondertussen waren ze bij het landhuis aangekomen. Zoals gepland konden ze gemakkelijk naar binnen. Hij werd door niemand tegen gehouden. Stap 1 was gelukt.

<<Ze hield een hele preek. De leden keken vervreemd naar haar op. Toen ze stopte met antwoorden stond een lid op. ''Maar Lady, waar heeft u het over. Er is door geen van ons zo'n beslissing genomen''
Maar de connectie werd verbroken, geen wist of ze het bericht terug had gehoord>>>

Tempus lag in tweestrijd. Wat moest hij nu doen?
Even leek er geen oplossing, toen Oblivios de kamer binnen kwam lopen. Hij gaf hem goede raad. Tempus grinnikte op de woorde ''Stoffige Magistreriumleden'' Was hij dan ook zo stoffig. Eigenlijk waren ze dat allemaal. Ze woonden niet voor niets in Dust.
Tempus keerde zich om. Het briefje was op een of andere manier weg.
Buiten begonnen de knoppen uit te komen. Het werd lente, Dust kleurde weer groen.
Tempus zuchtte diep en trok een ernstig, doch bedroefd gezicht.
''Laten we beginnen Oblivios.'' Er wachtte een lange dag, die net zo lang was als de reis terug naar Claps.

Shao Niu had zich gewijd aan het verzorgen van haar moeder en die voelde zich al snel stukken beter dan eerst, maar ze was nog niet voldoende hersteld om mee te gaan naar het feest van Lady Catharina en Tempus. Xia Wan had haar dochter op het hart gedrukt dat ze voor een keer echt plezier mocht maken en dat ze wilde dat haar echte dochter weer naar boven kwam. De ramp was immers al meer dan een jaar geleden en ze hoefde niet meer te rouwen om haar overleden familieleden. Shao Niu had haar moeder omhelsd en was meteen naar haar keer gegaan om de kist tevoorschijn te trekken. Ze had ondertussen in haar rouwperiode nog voldoende nieuwe kleren gekocht, maar die had ze nooit gedragen en vandaag zou de dag zijn dat het weer gebeurde.

Ze was met zonsopgang vertrokken op het paard dat ze uit de keizerlijke stallen had mogen lenen en ze waren bijna aangekomen op de plaats der bestemming. Het had haar vijf uur gekost om van haar woonplaats naar Opacare te komen, maar de meeste tijd had ze verloren door te wachten op de boot en de reis op de boot. Shao Niu bond haar paard vast op een van de afgesproken plaatsen en legde hem een deken over. Zelf deed ze ook haar waterdichte mantel uit en stopte die in een van de zadeltassen. Ze trok het elastiek uit haar haren en bekeek zichzelf in een van de kleine handspiegels. Het viel glanzend over haar schouders en liet de lichte slag zien die ze van nature bezat. Haar lippen waren gestift met het passievere rood en haar ogen waren medium opgemaakt zodat ze precies de elegantie van haar clan lieten zien. In haar oren hingen robijn kleurige lange oorbellen en haar zwartrode jurk viel precies om haar lichaam waarbij het de rondingen liet zien die ze bezat. Ze was er trots op, maar was niet onbeschermd. Overal in de jurk lagen haar mesjes verscholen die ze meteen kon grijpen en kon gooien. Kalm liep ze door de ingang naar binnen en papte meteen met een vrouw aan die daar stond te wachten. Samen met haar liep ze deels naar binnen, waarna ze haar achterliet en een plaatsje in een van de hoeken zocht om de mensen te kunnen observeren.

Oblivios zag dat Tempus blij was met de raad maar wel over 'stoffige magisteriumleden' nadacht. 'Daar bedoel ik natuurlijk mee die saaie pietleuten die nu alles willen verhinderen, niet jij of Athios, jullie doen tenminste wat.' zei hij nog snel. 'Goed dan. Maar voordat we beginnen Tempus, heb je een getuige nodig. Wie is Catharina's getuige trouwens?' constateerde hij. Nadat Tempus richting zijn positie liep verliet Oblivios voor een moment zijn zijde om de ceremonieplaats te bekijken, hij wilde namelijk graag weten hoe alles in elkaar stak. Net toen hij weer terugwilde keren naar de bruidegom, kwam Catharina op hem afgerend en sloeg de armen om haar heen. Hij hoorde haar snikken en haar vragen: 'Waarom Oblivios? Waarom?' Oblivios vond het aan de ene kant wel bijzonder dat het bruidspaar eigenlijk beide goede vrienden van hem waren en dat ze beide zijn steun nodig hadden. Natuurlijk wist Oblivios nog niet wat er met de bruid aan de hand was.
'Rustig maar Cath...vertel me rustig wat er aan de hand is.' fluisterde hij haar troostend toe. Hij hoopte maar dat hij alles recht kon krijgen want hij wilde zeker dat dit paar in het echt werd verbonden en hij snapte eigenlijk ook niet waarom sommige mensen dit probeerden te verhinderen, misschien waren het gewoon mensen zonder liefde?

Catharina snikte het uit toen ze Oblivios zag en zichzelf in zijn armen kon werpen. Op zulke momenten was hij als een vader voor haar en wist ze dat ze alles bij hem kwijt kon. 'Ze doen het weer. Ze proberen weer alles tegen te houden. Ik kan er niet meer tegen.' Catharina zat er helemaal doorheen en de dag die een van de mooiste van haar leven had moeten zijn, was veranderd in een van haar nachtmerries. Ze wist dat ze zijn kleding nat maakte en probeerde te stoppen met huilen en stond in stilte tegen hem aan. 'Ik heb ze bedreigd Oblivios. Ik heb ze gezegd dat ze dit niet kunnen maken en heb gezegd hoeveel macht een Domina en haar clan bezit. Waarom doen ze ons dit aan?' Ze week iets naar achteren om naar hem te kijken. 'Is het al niet genoeg wat er met mijn familie is gebeurd en de manier waarop ik mijn positie heb verkregen?' Ze merkte nu pas dat haar handen trilden en ze wist hoe erg dit haar aangreep. Dit was erger dan die keer dat ze dacht dat ze Tempus kwijt was. Dit keer had ze gedacht dat ze de kinderen zou verliezen, zonder Tempus zou ze haar ouders wens niet kunnen vervullen en dan zou ze sterven. Maar het ergste was dat ze dan de kinderen achter zou moeten laten en dat was haar grootste angst geweest. Licht beschaamd keek ze nu Oblivios aan. Ze was te ver gegaan, veel te ver en ze wist het maar al te goed. Maar wat moest ze doen? Als ze niet zou trouwen, zou ze sterven en de kinderen achter laten. Maar kon ze daarvoor Tempus zijn carriere opgeven?

Tempus hoorde geroezemoes toen Oblivios bij Catharina was. Dit was het moment om haar te zien en het haar te vertellen.
Hij verscheen in de deur-opening en liep recht op haar af.
''Lief, niet huilen. Dit is onze trouwdag. Dan moeten we alleen huilen van geluk''
Tempus ging dichter bij haar staan en pakte haar de hand.
''Mijn allerliefste Catharina. Wil je vandaag met mij trouwen''Tempus kon haast zijn emoties niet verbergen. Wat had hij dit graag willen vertellen aan haar. Al zolang, maar hij had het niet gedurfd. Hij had zich niet durven open te stellen. Maar nu kon hij het. Nu kon hij haar vragen.
Nu was het wachten op een antwoord.
Verder voegde Tempus eraan toe. ''En Oblivios, wil jij mijn getuige zijn''
Hij keek hoopvol naar de man die hem in goede en slechte tijden altijd gesteund had, en die een ereplaats verdiende.

Ondertussen vloog de persoonlijke uil van Tempus over de zeeën naar Claps. Dit was de belangrijkste brief die hij ooit had verzonden. Er zat zelf een persoonlijke zegel op de brief. Die zat er alleen maar op bij noodgevallen. Toch was de uil niet blij met deze aankondiging. Hij zou ander werk moeten gaan zoeken. Niet langer zou hij de hoofd van de uilen zijn, en trouwe dienaar van Tempus.
Neeh, na vannacht 12 uur zou de grote Magisteriumleider zijn troonzetel opgeven.
Na 12 uur vannacht, zou er een nieuwe leider zijn.

Lupus was in het kasteel, naast Constance. Hij zag de bruid en de bruidegom. Al zagen ze er niet blij uit.
Dit was het moment om Lady Catharina te confronteren met haar favoriet Lupus.
''Excuseer me even Lady Constance, ik moet de bruid feliciteren''
Lupus maakte een buiging en liep richting de Domina.
Hij ging achter haar staan en maakte een kuchend geluid. Zo moest ze hem wel opmerken. En als ze zich omkeerde. Zou ze zich vast alles weer herkennen, of misschien had ze het juist verdrongen.
Lupus dacht terug aan de tijd dat zijn ouders strijden met de ouders van Lady Catharina. Helaas hadden zijn ouders de strijd verloren, maar het was nu aan hem om het af te maken.
Hij wist dat de Domina moest trouwen om in leven te blijven. En als ze dat eens niet zo doen. Wat als haar grote geliefde Tempus nu eens zou sterven. Dan zouden er twee vliegen in een klap gevangen worden. Lady Catharina dood en de leider van het Magisterium. ''Allemaal dood, hah'' dacht Lupus.

Lady Catharina wist dat Oblivios gelijk had gehad. Ze was te ver gegaan en zou haar verontschuldigingen aan moeten bieden aan het Magistrerium. Daarom knikte ze naar Oblivios en liet haar armen weer naast haarzelf hangen. Wat was ze blij dat ze waterproof make up had genomen vandaag. Ze zag Tempus aankomen en haar ogen begonnen vanzelf te schitteren toen ze zag dat hij naar haar toe kwam. 'Ik huil niet...' sputterde ze zacht tegen. Ze gedroeg zich als een dwaas, maar dat deed ze bijna altijd als ze bij hem in de buurt was. Hij pakte haar hand en vroeg voor het eerst de vraag die ze al jaren had willen horen. Ze keek hem aan, te verbaasd dat hij het vroeg om nu antwoord te geven, maar daarna vloog ze hem om de hals. 'Jij idioot' fluisterde ze voordat ze hem kuste. 'Je hebt me ..' De kuch stopte haar woorden en ze draaide haar hoofd om te kijken wat er was. Haar ogen verloren alle glans en Catharina liet Tempus geheel los om zich te kunnen draaien. Haar hand gleed langs haar heup naar beneden toen ze zich bedacht dat ze geen mes bij zich droeg. Ze deed enkele stappen naar voren zodat Tempus afgeschermd stond en keek Lupus verleidelijk aan. Een trekje die ze had van eerdere ontmoetingen. 'Lupus liefje. Wat doe jij hier? Ik wist niet dat Eros je had uitgenodigd.' Cath deed nog een stap en en legde haar hand op zijn dolk. 'Die hebben we hier toch niet nodig?' Haar ogen waren net zoals de zijne keihard en tegelijkertijd verleidelijk. Ze waren zoals altijd aan elkaar gewaagd en zouden de strijd voorzetten, maar zij zou het niet hier doen.