Het was waar. Athios had veel doorgewerkt en had weinig geslapen, maar toch was hij door zijn vermoeidheid heen gekomen. Ook al was zijn lichaam eigenlijk moe, zijn geest stootte een enorme hoeveelheid adrenaline uit en was nog steeds energiek. Hij pakte Elina vast en trok haar achterop zijn paard. 'Het is te gevaarlijk om hier te voet en zonder bewapening rond te lopen, lieve Elina.' zei hij zorgzaam maar ook strict zoals een senator hoorde te zijn. Hij gaf het paard de sporen en liet het weer richting de menigte rijden. 'Elina, ik wil dat je in de tavernee blijft, bij de menigte, daar slaat een moordenaar niet snel toe. Ik laat Aramis hier ter ondersteuning.' zei hij kort maar krachtig terwijl hij haar liefdevol in de ogen keek. Hij gebaarde haar en Aramis, die inmiddels uit het embleem was gekomen naar binnen te gaan. Bij de deur stond een soldaat die hen vriendelijk de houten deur open hield. 'Ik moet met Tempus, Oblivios en Catharina de moordenaar vinden. Het moet gewoon en jij bent momenteel te uitgeput om te helpen, rust uit en stuur Elette maar naar me toe zodra je je beter voelt. Ik ga dat schorem vinden.' vertelde hij haar tenslotte. Toen reed hij met zijn paard in volle galop naar Tempus, Oblivios en Catharina. Opeens zag Athios iets over de daken flitsen. Zijn paard had het ook gezien en hinnikte. Hij gaf de hengst zijn sporen en het dier reed achter de schim aan die behendig over de daken heen sprong.

Elina voelde de liefde, ze voelde hoe het haar van binnenuit verwarmde. Aramis stond al naast haar. Het was allemaal wel lief bedoelt, maar Elina wilde mee. Ze had zin om te protesteren, om alles te zeggen wat maar in haar op kwam. Alleen Athios was moe en helemaal uitgeput. Hij stapte al op zijn paard en wilde al weer weg gaan. “ATHIOS!” schreeuwde ze en rende achter hem aan. Athios draaide zich nog om en keek haar aan. Elina wachtte tot het paard stil stond, trok hem weer van zijn paard af en trok hem dicht tegen haar aan. Laat me niet in de steek, laat me niet achter, maar Elina wist dat ze geen keus had. “Ik mag toch wel komen helpen als ik heb geslapen, ja toch?” De wanhoop was er weer, wat als ze hier ook al niet veilig was. Wat als die moordenaar achter haar aan zat? Ze had Aramis gelukkig, maar dan nog. “Zorg voor jezelf, beloof me dat. Ook al doe je het niet of ben je het niet van plan, beloof het me! Ik kan mezelf niet meer voorstellen zonder je, dus je moet wel voor jezelf zorgen.”

Tempus was in grote wanhoop toen er plotseling nog twee mensen ten prooi vielen.
Een man met een steekwond in zijn buik, en iemand die gekruisigd was in de kerk.
Hij vond het te luguber voor woorden. Ze moesten nu echt actie ondernemen en iets daartegen doen. Anders zou de helft van Midnight Glade ten prooi vallen.
Hij gebiedde een aantal van zijn helpers alle bewoners van Midnight Glade naar het Paleis van Lumos te brengen. Veilig in de Sixtijnse Kapel, daar waar de moordenaar niet kon komen.
Al snel werder de eerste serie mensen weggeleid.

Nu was het tijd om de moordenaar te zoeken. ''Oblivios, Athios wat is het plan''

Gonzalo had al vele geruchten gehoord over de vele moorden die in een korte tijd gepleegd werden in midnightglade. 'Het word maar eens tijd dat ik daar de boel ga verkennen' dacht Gonzalo in zich zelf. Gonzalo begon te lopen in de richting van Midnightglade. De weg die hij moest afleggen dat niet zo ver meer maar wel heel drassig. Toen Gonzalo in de buurt van Midnightglade kwam hoorde hij een paart hinnikken. Hij maakte zich groot en keek richting stad. Hij zag een man behendig over de daken springen. Ook zag hij een man te paard die zo te zien achter de man op het dak aan zat. Gonzalo voelde dat er iets niet pluis was en sprintte een stukje vooruit. Tussen de bladeren zag hij in de verte een man liggen met een kruisboog in zijn armen. Gonzalo kon goed met een kruisboog overweg en had dus ook de ervaring om te zien dat de man op de man te paard richtte. 'Zo win je geen strijd, twee tegen één, daar komt per direct verandering in' dacht Gonzalo. Gonzalo trok geruisloos zijn dolk en ging dicht bij de man staan. Met een snelle beweging stak hij de dolk in de nek van de man. Gonzalo pakte de boog van de man en richtte op de man op het dak. Het was moeilijk hem te raken omdat hij zo snel van dak naar dak vloog. Gonzalo richtte nauwkeurig en schoot. Hij hoorde de pijl door de lucht gaan en keek naar zijn doelwit. Hij hoorde in de verte een luide schreeuw. De man op de daken was niet meer te zien. 'Zo eens kijken wat ik geraakt heb, die man mag me wel dankbaar zijn'.

Athios knikte op de woorden van Elina en nam daarna snel tijdelijk afscheid van haar om de moordenaar te grazen te nemen. De moordenaar sprong nog steeds behendig van dak naar dak. Het was dus een geoefende klimmer en springer, dat was duidelijk. En snel en soms geruisloos moorden, daar had deze moordenaar ook zeker een handje van. Niemand wist natuurlijk of het een man was, maar Athios ging er wel van uit aangezien het meestal mannen waren die de gruwelijkste dingen deden, niet dat de vrouwen dat niet konden, maar toch was het meestal een man. Nadat Athios bijna op de zelfde lengte als de moordenaar zat schrok hij. Achter hem ketste een kruisboog af op de stene straat. Athios tuurde naar de plek waar het schot gelost werd. Er lag een lijk en een man met een boog achter hem die op de moordenaar op de daken richtte. Athios grijnsde toen hij een luide kreet hoorde. Het was aan het geschreeuw te horen wel degelijk een mannelijke moordenaar. Athios stak zijn duim omhoog naar de man met de boog, want de man was nu nog te ver weg om met woorden te benaderen. Nu stapte Athios van zijn paard af, en klom via een ladder, die er toevallig stond, de daken op. Daar lag een schim te creperen van de pijn met zijn handen bij de pijl in zijn been. Er verscheen een grote glimlach op Athios' gezicht. Dit was zijn verdiende loon. Athios trok de man omhoog, die een helm ophad en een zwart pak aanhad zodat niemand hem kon identficeren, en knoopte zijn handen zorgvuldig met een strak touw vast. Hij nam de man vervolgens mee naar het dorpsplein. 'Mensen van Midnight Glade en andere aanwezigen, de moordenaar is gepakt en ik ben nu van plan deze gek te ontmaskeren voor jullie ogen. Wees erop voorbereid. En graag wil ik veel lof uitspreken op die man die daar! Hij heeft mij geholpen de dader te pakken!' sprak Athios blij terwijl hij met zijn laatste woorden naar Gonzalo wees. Hij zag dat iedereen opeens opgelucht was.

Het was overal een drukte van belang en soldaten joegen iedereen richting een bepaalde kant dat ze bijna zelf werd meegesleurd. Ze probeerde er tegenin te gaan, maar de soldaten lieten haar niet door zodat ze niet weg kon. ‘Laat me door! Ik ben Lady Catharina.’ Maar ze luisterden niet en ze zocht naar de connectie tussen haar en Eros om hem op te roepen.
:Anima Tell:
Eros was achter Alwin aangelopen en stond op wacht, te luisteren naar iets dat niet bij de hysterische mensen hoorde. Dit was het makkelijkste om een groep in chaos te krijgen en hij keek dan ook hoofdschuddend toe hoe de soldaten de mensen probeerden te evacueren. Waarom werd het altijd weer een bende waarvan hij meestal bezig was om het op te ruimen? Opeens voelde hij een strelende zachte wind door zijn manen gaan en probeerde de locatie te achterhalen. Cath riep hem op en hij moest haar komen helpen, maar Alwin kon hij hier niet achterlaten. ‘Alwin! Klim op mijn rug. Salva, jij ook. Geen tegengestribbel, NU!’ Zodra de twee op zijn rug zaten en zich goed vasthielden, sprong hij er vandoor. Hij bracht ze naar de kamer waar hij zeker wist dat ze veilig waren. ‘Blijf bij deze dame totdat Catharina je komt halen. Anders krijg je met mij te maken.’ Het scheelde hem even niet dat hij nooit boos zou kunnen doen tegen de kleine Alwin, maar toch zou dit hem misschien binnen houden. Nu kon hij tenminste op zoek gaan naar Catharina die hem nog steeds aan het roepen was, inwendig voelde hij haar stress en hij volgde de wind die hem naar haar toe zou leiden.

‘Eros! Hier!’ Eindelijk had ze Eros kunnen spotten en de soldaten dachten er zelfs niet over om hem niet door te laten en aan het zegel op zijn hoofdstel zouden ze kunnen zien dat ze een van de hoogste lieden van de raad was en dat het hen misschien nog wel betaald zou kunnen komen te staan dat ze haar de toegang hadden geweigerd. Snel steeg ze op en reed richting het stadsplein waar ze dacht dat de meeste mensen zouden zijn. Daar zouden ze zich gaan verzamelen en zou de meeste actie zijn. Ze reed net het plein op toen Athios zijn praatje hield en spoorde Eros aan om dichterbij te komen. Er was iets aan de persoon die daar zijn pijn probeerde in te houden en ze voelde eindelijk een bekend aura tegen de hare botsten. ‘Athios! Stop!’ Ze steeg van Eros af en liep het schot op waar Athios de zwarte vasthield. ‘Lara? Ben jij dat? Athios laat haar los.’ Catharina trok Lara los van Athios en hielp haar naar de grond waar ze de helm afpakte. Helblonde haren vielen naar beneden en de blauwe ogen stonden vol angst. ‘Lara, wat is er gebeurd?’ ‘Hij.. hij is gek geworden.’ ‘Wie? Lara! Wie?’ Ze keek nog een keer vol angst naar Catharina en het volgende moment zag ze een snede door de keel gaan. Een werpmes was net langs haar heen geschoten en had nu de halsslagader van Lara geraakt. ‘Lara! Waar is Lizzy?’ Haar ogen schoten naar mij en ik wist wat ze bedoelde. Hij had Lizzy. Haar hand ging naar haar zak in haar pak, maar ze had niet meer de kracht om het te openen. Lara viel weg in de armen van Catharina. Catharina keek op naar Athios die licht bleek keek of dat leek alleen maar zo, maar haar blik was een smeekbede. ‘Vind hem Athios. Vind de moordenaar van mijn nichtje.’ Catharina ging naar de zak en probeerde die met een hand te openen wat lukte en haalde er een gouden munt uit. Dezelfde munt die ze bij de andere lijken had gevonden en na een zegening stopte ze de munt terug in de zak die ze dicht deed.

Gonzalo was erg geprezen door de man die hij geholpen had en
ging weer verder met zijn reis. Hij stond op een dak om een goed overzicht te
krijgen van Midnightglade. Hij hoorde iets, hij keek naar beneden en zag een
man met een snelle vaart de straten doorrennen. ‘Die
man gedraagt zich opvallend’. Gonzalo sprong van dak naar dak om de man
te volgen. De man die hij achtervolgde minderde zijn vaart. ‘Ik denk dat hij zijn bestemming heeft bereikt’ dacht
Gonzalo in zich zelf. De man stond op een groot plein vol met mensen. Gonzalo
pakte zijn kruisboog van zijn rug en richtte voor de zekerheid op de man. ‘Ga de fout niet in
dat ik je leven moet nemen’ dacht Gonzalo. Van het één op het andere
moment werd alles zwart voor de ogen van gonzalo. Hij was geslagen door een man
met een knots. De onbekende man greep Gonzalo vast en probeerde hem van het dak
te gooien. Gonzalo probeerde met alle energie die hij had zich los te rukken
van de man. Na enig tegenstribbelen lukte het hem. Hij sprong op en begon te
worstelen met de man. Gonzalo zag zijn kans en sloeg de man midden in zijn
gezicht. De onbekende man kromp in elkaar. Gonzalo twijfelde geen seconden en gaf de man
nog een klap. Hij pakte de man beet en sloeg hem tegen de vlakte. ‘Ben gij bang voor de dood’ verduisterde Gonzalo in
het oor van de man. ‘Nooit’ riep de man. Gonzalo
pakte zijn dolk en perste die in het hoofd van de man. Gonzalo hoorde de schedel
van de man kraken. ‘Zo nu waag ik geen gok meer op die
andere daar beneden’. Maar voor dat Gonzalo de man had gevonden was het
al te laat. De man op het plein had een werpmes gegooid en iemand ermee gedood.
‘Ahaa daar ben je jij schoft’ Gonzalo sprong van
het dak en landde bovenop de man. Hij gaf de man een kaakslag en pakte hem op. Hij
sleepte de man over het plein en gooide hem op het schavot en schreeuwde over
het plein. ‘Dit is de moordenaar en er zijn er nog meer’.