Evolet liep langzaam over de witte sneeuw. Het knerpte onder haar voeten die ze goed had ingesnoerd met touwen en vellen. Zo had ze haar eigen snowboots kunnen maken en hadden zij en Devil ook nog wat te eten gehad. De zon scheen lichtjes door de wolken heen en Evolet keek omhoog, naar de grijzige wolken en naar een donkerbruine stip die steeds dichterbij kwam. Ze floot zachtjes door haar tanden heen wat een heel hoog piepgeluidje maakte, en de stip kwam dadelijk al dichterbij. Ze strekte rechterarm uit en de grote valk kwam met een hoge snelheid op haar arm af. Hij remde net op tijd af en er hing een wit konijntje uit zijn goudgele bek, dood. Evolet grinnikte en aaide de vogel liefkozend over zij donkerbruine veren. "Goed gedaan Devil, daar kunnen we nog mee door!" zei ze hardop, er was toch niemand die haar kon horen. De vogel liet het konijn vallen en spreidde zijn vleugels weer uit, te chagrijnig om nu met zijn mens te praten. Evolet glimlachte en haalde haar mes tevoorschijn, waarna ze het dode konijn aan haar heupriem hing en met het mes doorliep. Ze was hier naartoe gekomen omdat ze op de vlucht was, want er was hier toch bijna nooit iemand. Ze glimlachte en liep stevig door, de ijskoude wind loeide om haar heen maar haar donkerbruine wapperde alleen vrolijk mee, er was niks dat haar vandaag uti haar humeur zou kunnen halen. Ze was alleen met Devil en er was een uitdaging om hier in leven te kunnen blijven. Ze kwam aan het einde van een ijsschots en keek bedenkend om zich heen. Ze ontdekte een paar meter verderop een paar kleinere ijsschotsen en liep er met een flinke looppas heen. Ze sprong behendig van de ene naar de andere ijsschots, zonder ook maar een keer uit balans te raken, behalve bij de laatste sprong. De zag voetstappen in de sneeuw, iets wat ze totaal niet had verwacht. Strompelend pakte ze haar grotere mes en stal die snel en hard in het ijs zodat ze niet van de grote ijsschots af zou vallen naar een zekere dood, en hees zichzelf omhoog. Ze onderzocht daarna de voetstap en besloot om erachter te komen wie er hier nog meer was. Ze sloop over de knerpende sneeuw totdat ze bij een hoek aankwam. De voetstappen leidde de hoek om. Evolet hesiteerde heel eventjes maar besloot toen om toch die hoek om te gaan. Met haar mes stevig voor zich en haar wilde haren om zich heen zag ze er misschien angstaanjagend uit, of als iemand die hier echt leefde, maar dat maakte haar niet uit. Ze sprong de hoek om, niet wetend wat ze dit keer mee zou maken.

-open voor iedereen!-

Het tegenover gestelde van de woestijn; overal lag sneeuw, werkelijk alles was bedekt met een witte, zachte laag. Het water had een vaste vorm aangenomen; ijs. De enige voedselbron was vis. Inaz was totaal niet gewend aan dit weer, aan deze temperatuur en omgeving. Ze kwam uit de woestijngebieden, had zelfs nog nooit sneeuw gezien. Toen ze het gebied binnenkwam, viel haar mond open van verbazing, haar blik gleed over de ijzige omgeving, haar ogen schitterden. Zoiets moois had ze nog nooit gezien. Na al die dagen in het hete zand te hebben doorgebracht, was dit wel heel bijzonder. Euri liep achter haar, en ook de Arabische Gazelle bekeek haar omgeving verwonderd. Zo stonden ze daar, tot hun enkels in de sneeuw. Al gauw begon haar hele lichaam te rillen, ze wreef over haar armen, staarde naar de wolkjes warme adem die in de lucht wegvaagden. De donkere lucht verdween in een waas van sneeuwvlokjes die naar beneden dwarrelden, ze voelde het vochtige spul op haar wang, opende haar handen richting de lucht en keek hoe het zich ophoopte. Ze had het ontzettend koud, maar leek dat nu nog even te negeren. Euri rende heen en weer door de sneeuw en keek achterom, naar de hoef afdrukjes die ze achterliet. Een koude rilling ging door Inaz' lichaam, ze begon te bewegen om een beetje op te warmen. Ze was hier om naar Dust te zoeken, maar het enige wat ze hier zou vinden was ijs, sneeuw en kou. Ze trok haar linnen capuchon over haar hoofd en haalde een dun kleed van vacht uit haar buideltas die ze om zich heen sloeg. Dat hield haar nog wel eventjes warm. Nu moest ze een plek zoeken waar het niet sneeuwde, of waar ze niet zo in de wind stond. En ze moest een vuur maken, eten zoeken, anders zou ze het hier nooit overleven. Dorst zou ze niet krijgen, ze kon zelfs sneeuw gaan eten, het was ten slotte een vorm van water. Ze wierp een blik op haar Anima, die rillend voor zich uit staarde. Ze streelde de gazelle even over haar hoofd en kneep lichtjes in haar oortje om te plagen. Samen begonnen ze aan de toch, en samen zouden ze er weer uit komen. Terwijl ze liep graaide ze een handje sneeuw en vormde een bol. Ze had vaak gelezen over sneeuwgevechten. Ze grijnsde kort en gooide de sneeuwbal zo ver als ze kon, maar ze zag hem niet meer, en hoorde toen een korte plons. Water? Het was om de hoek van een grote rots. Ze rende achter het geluid aan, haar Anima volgde haar. Plotseling stond ze op het randje van de ijsschots, gleed bijna het water in, maar wist nog net naar achteren te krabbelen. Euri schrok zich naar, en trok Inaz nog verder naar achteren. Ze moesten heel voorzichtig zijn, anders zou het ijs gaan scheuren en dan waren ze er geweest. Kon ze dan nooit een rustige dag hebben?

Evolet zag voor zich nog net hoe een vage schim naar achteren werd getrokken. Mensen, hier, in dit koude gebied? Evolet kon het bijna niet geloven en floot nog heel zachtjes naar boven. Weer kwam er een donkerbruine vlek tevoorschijn in de grijze hemel die steeds dichterbij kwam, maar Evolet bleef dit keer niet kijken. Ze wilde weten wie er daar was, wie die plons had gemaakt en wie er nu omhoog krabbelde. Ze hield haar mes nog steeds strak voor zich uit en met een doffe plof kwam Devil op haar schouder terecht. Er is daar iemand Devil, wees voorzichtig. Dacht ze naar haar Anima toe, de donkerbruine valk keek strak voor zich uit. Devil was nooit echt bepaald sociaal geweest, en hij werd gauw knorrig door de kou of als er niet snel genoeg eten te vinden was. Maar hij was wel grappig en wist haar altijd wel weer blij te maken, samen redde ze het allemaal wel. Maar nu was hij weer knorrig, dus Evolet grinnikte alleen maar in zichzelf en begon met knerpende passen richting waar het geluid vandaan was gekomen te lopen. Het konijn hing nog aan haar riem en Evolet vervloekte die knerpende sneeuw, die ze anders wel mooi vond. Ze stond abrupt stil toen ze een jonge vrouw zag liggen. Ze was ouder dan Evolet zelf, en leek niet gekleed te zijn voor dit klimaat. Ze zag er meer uit als een prinses uit de warme woestijnen, de vrouwen waar Evolet vroeger altijd over las. Mooie vrouwen met dure en dunne kleding aan, niets waar Evolet zich meer om bekommerde. Zelf zag ze er verwilderd uit met haar haar helemaal in de knoop en al die bontjes aan zich vastgebonden, alleen haar ijsblauwe ogen vielen op bij haar donkere haren. De valk keek Evolet eventjes aan en er leek een glimlach op Devil's bek te komen. Evolet wilde hem nog net tegenhouden maar het was al te laat, Devil liet een harde en hoge krijs uit die leek op een valk aan het jagen. Evolet keek schrikachtig naar de vrouw voor zich en hield toen haar mes dreigend voor zich. "Wie ben je?" vroeg ze, zonder enige aarzeling in haar stem. De schrik was uit haar gezicht geslagen en ze keek de vrouw schuin aan. Toen deed ze haar arm omlaag en haar mes terug in zijn schede aan haar riem en glimlachte. "Je lijkt niet echt.. van hier." besloot ze toen te zeggen en grinnikte. Ze keek bewonderend naar de mooie kleding van de vrouw, maar keek al snel weer weg. Ze haalde een bontmantel tevoorschijn die ze nog een paar dagen geleden had afgemaakt, van stukken bont die ze van dieren af had gehaald. Ze gooide de mantel naar de vrouw met een glimlach, want de vrouw leek haar geen bedreigeing, juist heel aardig. "Deze houdt je vast wel warm." zei ze glimlachend en ging zitten waar ze had gestaan. Devil landde weer naast haar en Evolet legde haar linkerhand op zijn bruinige kop maar hield de vrouw wel in de gaten. "Dus. Wie ben je?" vroeg ze weer, maar dit keer vol enthousiasme.

Hijgend van de schrik zat ze op de kant van de ijsschots, de wolkjes van adem kwamen sneller achter elkaar maar werden ook kleiner. Haar ogen stonden gericht op het ijskoude water, maar ze bewoog zich niet, verstijfd van angst en uit voorzorg. Als ze in dat water zou vallen, zou ze onderkoeld raken, sowieso. Euri stond nog steeds te rillen, haar pupillen groot. Toen was er plotseling een geluid dat de aanwezigheid van iemand anders aantoonde. Iemand anders? Wat had diegene hier te zoeken? Het was hier nou niet bepaald the place to be op dit moment. Inaz keek op, er verscheen een meisje, ze stond daar. Er ging een kleine schok door haar heen; wie was dit? Ze had haar natuurlijk gehoord toen ze viel en was komen kijken. Ze kneep haar ogen even samen terwijl ze het meisje in zich op nam. Een taaie dame, dat was duidelijk. Ze was gewend aan dit weer en wist hoe je met zoiets moest omgaan, droeg heerlijk warme kleding, maar had ook iets mysterieus. Ijsblauwe ogen, donker haar. Ze glimlachte, tot het mes haar netvlies binnendrong. Met wat gestuntel stond ze op, en merkte dat ze een stukje langer was. De zwarte kraai op haar schouder begon plotseling te kraaien en uit een reflex knipperde ze met haar ogen. Het meisje hield het mes dreigend voor zich uit, waarschijnlijk puur uit zelfbescherming en argwaan. Dat was logisch. Inaz pijnsde even en wierp snel een blik op Euri, daarna hield ze haar handen omhoog en keek het meisje recht aan. "Wie ben je?" werd haar toegebeten. De Dustseeker zweeg kort, nog steeds had ze het koud, zeker nu er een ijzige wind ontstond die door haar luchtige kleding waaide. Ze voelde de blik van het meisje over zich heen gaan, alsof ze werd gescand, gedetecteerd, alsof er in haar ziel werd gekeken of er misschien iets niet klopte. "Je lijkt niet echt... Van hier," klonk het van de andere kant. Daar had ze volkomen gelijk in. Ze leek niet van hier en ze was niet van hier. Inaz keek toe hoe het mes in een riem verdween en haalde opgelucht adem. Plotseling was het meisje heel erg aardig, er werd haar een warme bontenmantel toegeworpen. Verward raapte ze het van de grond en sloeg het om haar heen. Een heerlijke warme gloed ging door haar lichaam, ze stopte met rillen, Euri kwam dicht tegen haar aan staan. "Dus. Wie ben je?" Ze viel in herhaling, het meisje met de kraai. Inaz mocht die kraai niet zo, hij had iets weg van een of andere vuile dief. Een smiecht. "Inaz," sprak ze haar naam uit, elegant. De naam ging door haar gedachten, in letters, een herinnering van haar reflectie in het water spookte door haar hoofd. "Ik kom van de woestijnen. Arabië. Dit is de eerste keer dat ik sneeuw zie," zei ze, dat laatste sprak ze uit alsof het belachelijk was. Misschien was dat ook wel zo. Ach ja, voor de een zo bijzonder, voor de ander zo normaal. Er waren vast ook wezens die nog nooit in de woestijn waren geweest. Ze keek kort naar haar laarzen, gedrukt in een laagje sneeuw, het was erg glad, ze moest echt uitkijken hier. Haar vingers gingen door de warme vacht van Euri, die zweeg alsof haar leven ervan af hing. "Bedankt voor de mantel. Met wie heb ik de eer?"

De vrouw leek dankbaar te zijn voor de mantel want ze hield gelijk op met rillen. Zie je wel, dacht Evolet, niet voorbereid voor de kou van hier. Ze grinnikte en zag hoe de vrouw bedachtzaam naar haar Anima keek. Devil krijste nog eens als antwoord, "GEEN KRAAI! VALLEK!" krijste hij en vloog toen weer van haar schouder af, ver weg van de twee vrouwen die hier stonden, op weg naar zijn eigen doen en laten. Evolet haalde verontschuldigend haar schouders op naar de vrouw, die nu wel bereid leek te zijn om te antwoorden. "Inaz," Evolet haalde haar wenkbrauwen een beetje sarcastisch omhoog, deze vrouw klonk ook nog alsof ze van goede huize was! "Ik kom van de woestijnen. Arabië. Dit is de eerste keer dat ik sneeuw zie,"zei Inaz toen. Evolet schrok daar opeens best wel van, maar probeerde dit zo goed mogelijk te verbergen. Ze was net uit de woestijnen gevlucht, omdat haar missie compleet was mislukt en ze per ongeluk veel meer mensen had omgebracht dan waar ze voor betaald zou krijgen, wat haar toenmalige 'baas' erg in de problemen bracht en waardoor zij de politie of in ieder geval de leidinggevende achter zich aan had gekregen. Was deze vrouw dan toch een spionne naar haar op zoek? Was ze toch in de val gelopen? Evolet werd gelijk een stuk scherper bij deze vrouw maar liet er niks van blijken, dat kon ze wel, daar was ze op getraind! "Bedankt voor de mantel. Met wie heb ik de eer?" vroeg Inaz toen opeens. Evolet keek de vrouw weer strak aan, maar liet de wantrouwen in haar gedachtes blijven en niet naar haar ogen toespelen. De mantel, die had ze aan haar gegeven.. Evolet overwoog de kansen om weg te rennen en de vrouw aan te vallen, wat het slimste zou zijn en het beste, of stomweg hier blijven staan en praten? Een koude windvlaag woedde langs hun en Evolet kon van veraf Devil nog steeds af en toe horen krijsen. Het was goed dat hij niet hier was, hij had hun zo kunnen verraden! "De eer is geheel de mijne, Inaz." zei Evolet beleefd en maakte een buiging voor zover ze wist hoe je een buiging maakte, en stond weer op. "Ik ben niemand, woon nergens en kom nergens vandaan, maar ik heet Evolet." zei ze grinnikend en stak haar hand vriendelijk uit naar de vrouwe. Daarna bekeek ze Inaz nog eens, maar dit keer niet kritiserend bedoeld, maar uit pure vriendelijkheid. Nope, ze was duidelijk niet voorbereid op deze kou. Evolet haalde het dode konijn tevoorschijn, er zat wel heel wat vlees aan. "Als je wilt, mag je wel bij ons 'kamp' overnachten. Ik heb gedroogd brood en gedroogd vlees, en dit konijntje hier is vers van de dag!" zei ze vriendelijk, en hoopte dat Inaz haar daardoor minder bekend zou kunnen zien. Ach ja, niet iedereen had van dat bloedbad gehoord, toch? hoopte Evolet dan. "En, we kunnen thee maken in het kamp, dat zou je goed doen van de schrik." voegde ze er vriendelijk aan toe.