Athios dacht precies hetzelfde: we kunnen het samen. Elina zag dat Athios een waas voor zijn ogen kreeg. Ze wist niet of ze nu verder moest vragen of niet. Ze twijfelde. Ze wilde toch wat meer weten. Voorzichtig vroeg ze: 'Volgens mij is er heel veel gebeurd. Wil je me vertellen wat er gebeurd is?' Zo liet ze de keuze bij hem, maar liet ze wel merken dat ze wilde luisteren naar zijn verhaal. Ze konden nog heel even blijven liggen.

'Wat wil je zo eten? en WAT moet ik eigenlijk aan doen? waarschijnlijk heb jij voor jezelf wel een beschermend iets... Ik zou er naar moeten zoeken, alhoewel... misschien heb ik wat in de kast... Ik trek je zo gewoon mee naar mijn kast.'

Athios zuchtte een keer toen hij terugdacht aan vroeger. 'Goed dan.' zei hij kortaf maar met een klein grijnsje, zodat hij Elina liet weten dat hij haar niks verwijtte. '10 jaar geleden, in de bossen tussen Midnight Glade en Vernum Springs, vond er een veldslag plaatst tussen de 2de Midnight Glade Compagnie en de Muniach-sekte. Tijdens die veldslag kwam mijn leermeester Lord Guy Marshall om het leven. Door hem heb ik ook deze titel zo snel gekregen. Hij was als een vader voor me, omdat mijn ouders al vroeg waren gestorven. Guy heeft me alles geleerd wat een volwassen man moet weten: streng zijn, charmant, vriendelijk maar soms ook aanvallend. John Werborough, de sekteleider, die nu nog steeds hun leider is, heeft hem vermoord. Alhoewel, Ik heb hem wel aan een oog blind gemaakt, maar ik heb de veldslag ook maar net overleefd.' vertelde hij rustig en duidelijk. 'Maar ik hoop alleen niet dat de geschiedenis zich herhaalt, vooral nu de 2de Midnight Glade Comapgnie weer naar de sekte marcheert. Daarom is het van levensbelang dat je straks mijn instructies opvolgt, ok?' bij dat laatste keek hij Elina recht in haar ogen aan en hij liet een blik zien van een zijde verdriet en een zijde vertrouwen naar Elina toe. Langzaam kwam hij met zijn hoofd dichterbij Elina. Vervolgens gaf hij haar een knuffel. 'We zullen straks wel kijken wat verstandig is om aan te doen, lieve Elina.' grijnsde hij over haar schouder. Het was lang geleden dat hij een knuffel aan iemand had uitgedeeld en had het dan ook zeker gemist.

Elina moest slikken na zijn verhaal. Het deed haar denken aan haar familie. Ze wilde het niet nu vertellen. Dat kwam nog wel. Als hij er naar vroeg deed ze het misschien. Ze wist dat ze moest luisteren naar zijn instructies. In dit geval leek het haar ook slim om het ook echt te doen. Athios was waarschijnlijk enigs kind, want anders was het niet zo vanzelf sprekend dat HIJ de Lord werd, toch? Haar hart ging tekeer toen Athios haar een knuffel gaf. 'Ik moet maar eens aan het ontbijt beginnen.'

Elina liep naar de keuken, dekte de tafel en kookte een ei. Ze maakte ook thee. Daarna deed ze een plons water in haar gezicht. Dat was wel een beetje fris, maar dan werd ze in ieder geval wakker. Elina liep naar de kamer. De gordijnen waren gelosten. Dat had zij toch ook niet gedaan? Ze liep naar het raam en deed de gordijnen open. De eerste zonnestralen waren er al. In de kamer zag ze Aramis liggen samen met Elette. Elette was al wakker. 'Goede morgen, Elette. Lekker geslapen? Ik zal even wat eten voor je maken.' Ze liep dus weer naar de keuken en maakte ook het eten klaar voor Aramis en voor Elette.

lina kamde haar haren. Ze begon tegen Athios te praten. Zonder dat er reden was waarom ze het vertelde, ze vertelde het gewoon. 'Vroeger deed mijn zus vaak mijn haar. Altijd weer wat nieuws proberen. Mijn vader heb ik niet gekend. We woonden dus al jaren met z'n drieën thuis. Met mijn zus kon ik het altijd goed vinden. Ik was de jongste thuis. Ik leek heel veel op mijn zus. We hielden beiden van muziek. Samen een duet zingen, deden we dus ook regelmatig. Na een tijd was mijn zus zwanger. Haar vriend wilde nog geen vader worden, hij heeft al het contact verbroken. Mijn zus woonde dus thuis toen ze een kind kreeg, een zoon genaamd Arthur. Hij leek veel op zijn moeder en leek dus ook veel op mij. Toen hij twee was geworden, was zijn moeder ziek, ernstig ziek. Twee weken na zijn tweede verjaardag is mijn zus overleden.' De tranen waren al in haar ogen bij heel het verhaal. Nu ontsnapte er twee tranen.

Ze vervolgde haar verhaal met een trillende stem. 'Mijn moeder is nooit over haar dood heen gekomen. Toen Arthur één jaar was, had mijn moeder een man leren kennen. Ze had een nieuwe vriend. Toen mijn zus was overleden, duurde het niet lang voordat die man bij ons kwam wonen. Hij vond Arthur geen mooie naam, dus dat heeft hij veranderd. Alsof hij daar recht toe had! Ik heb mijn neefje altijd Arthur blijven noemen. De vriend van mijn moeder had zelf ook kinderen, twee dochters. Eén van hen namen Arthur alsof het haar eigen kind was. De twee dochters konden geen goed woord over me zeggen. Ze negeerde mij, alsof ik niet bestond. Arthur werd ook van mij vandaan gehouden. Een week voordat Arthur drie werd, kwam er een dag die ik nooit zal vergeten.'

Elina ademde even diep in en uit. 'Thuis moest ik altijd veel doen. Schoonmaken, wassen, koken, elk klusje wat er moest gebeuren in huis moest ik doen. Er was een tijd dat ik bijna niet sliep. Na drie dagen werken, sliep ik één nacht. 's Nachts waste ik de kleding en maakte ik ook nieuwe kleding, zodat die in de ochtend weer schoon waren. Elette heeft me heel veel geholpen. Eén keer heb ik vier dagen gewerkt en één nacht geslapen. Die dag erna toen ik wakker werd, was het erg stil in huis. Het verbaasde me niet, het was nog vroeg in de morgen. Na heel veel klusjes was het nog steeds stil. Ik besloot om naar boven te gaan om iedereen wakker te maken. Toen ik boven kwam en de slaapkamerdeur van mijn moeder opendeed, was er niemand. Ik ging verder zoeken naar de rest, maar heb niemand gevonden. De kasten waren ook leeg. Ze waren weggegaan en hebben mij achtergelaten. Arthur hadden ze ook meegenomen. Alles was weg. Alles hebben ze van me afgepakt. Ik was op mezelf aangewezen.' Nu begon ze toch te huilen. Ze wilde het niet, maar kon het niet tegengaan en ook niet verbergen. Al deed het haar goed om het te vertellen. In al die tijd heeft ze het niemand verteld. Athios mocht het weten. Ze kon hem wel vertrouwen.

Athios genoot van het gebakken ei. Maar na Elina's verhaal viel hij even stil. 'Dat is verschrikkelijk! We zullen Arthur vinden, wanneer de sekteleden uit de weg zijn geruimd!' zei hij vastbesloten terwijl hij haar troostte. Hij was blij dat als Elina een keer bij hem kwam ze helemaal niks hoefde te doen, Butler Jaques deed alles al. Misschien was het een idee om Jaques soms hier eens langs te sturen om te helpen? Hij vroeg zich af hoe Jaques zich nu flink zou houden in het grote witmarmeren huis. Toen hij zag dat Elina weer was gekalmeerd liep hij naar de klerenkast en trok diverse la's open. Na enkele minuten zoeken vond hij een enigzins oud, maar stevig leren jack. Het jack was sterk genoeg om pijlen te weerstaan en misschien wel een gegooide speer af te ketsen. 'Misschien is dit niet echt modieus, maar het zal je in ieder geval wel beschermen.' zei hij met een grijnsje. Athios had inmiddels zijn stalen borstplaat weer aangedaan. Het ding was niet eens zo zwaar en daarom vond Athios hem wel makkelijk te dragen. Nadat Elina ook gereed was liep hij richting de deur. 'Zullen we?' zei hij met een klein vleugje van uitdaging in zijn stem.

Elina schoot in de lach bij het zien van het jack. Ze was een beetje klein in het jack, of het jack was groot voor haar, maar het zorgde wel voor bescherming en was warm. 'Hoe staat het me?' Elina was zo goed als klaar. Athios stond al bij de deur. Ze liep naar hem toe. Met grote passen, rechte rug, borst naar voren en zich breed makend liep ze naar hem. 'Nu ben ik gewoon een man, het jack past gewoon bij me. We kunnen de rollen omdraaien, jij wordt een vrouw, ik een man.' Ze schoot in de lach alleen al bij het idee en deed de laatste twee stappen weer normaal. Met pretoogjes keek ze naar Athios. Ze zoende hem. 'Als meneer maar voorzichtig doet. Kom, we gaan nu echt.' Ze pakte zijn hand en trok hem mee naar buiten.

'Hoe lang is het ongeveer lopen?' Elina voelde zich heel goed. Alsof ze iedereen aan kon. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn als ze hadden gewonnen. Ze wist niet of ze blij zou zijn. Misschien waren er wel veel doden, maar het is wel de vijand. 'Om hoeveel man gaat het eigenlijk?' Ze zou vandaag voor het eerst zijn huis zien als ze het overleefden. Ze voelde toch wel spanning. Zo meteen gaat het gebeuren, het gevecht tussen goed en slecht.

'Het staat je prima.' antwoordde Athios eerlijk en oprecht. Athios moest hard lachen om het grapje van Elina. 'Haha, nou ik kan je nog steeds herkennen als Elina hoor!' lachte hij. De zon straalde alweer buiten. Een perfecte dag voor hun nederlaag dacht Athios. 'Het is een kilometer of vijf hier vandaan, niet heel ver dus. En het zal gaan om zo'n beetje 100 man. Maar de compagnie bestaat ook uit 90 man en die zijn zwaar bewapend tegenover lichtbewapende gelovigen, dus het moet kunnen.' vertelde hij. Na een tijdje kwamen ze op een top van een heuvel aan, die uitkeek over de vlakte beneden. Beneden, tussen de bossen werd al hevig gevochten. 'Mijn landgoed ligt ten westen van hier, de sekte is dus al het bos wat ingedreven.' zei hij enigzins tevreden. Hij zag een paar mannen de heuvel op komen rennen. Één van hen keek Elina wel erg strak aan, alsof hij haar kende. De ander was een van John's rechterhanden. 'Dit worden, helaas, onze eerste slachtoffers.' zuchtte Athios terwijl hij zijn zwaard pakte en richting de mannen begon te rennen.

Onderweg controleerde Elina alles. Zat haar jack goed dicht, had ze haar zwaard, was Elette mee, had ze alles? Ze wist niet wat ze nog meer nodig zou hebben, dus ze ging er van uit dat ze genoeg had. Daar was een heuvel. Toen we op de top van de heuvel stonden, konden we heel de vlakte beneden ons zien. Er was al een gevecht bezig. Er kwamen mannen de heuvel op. Ze keken Athios en Elina aan. Eén van hen keek Elina aan, haar blik en de zijne raakte elkaar. Elina voelde zich wit wegtrekken, even helemaal van de wereld. Dit kon niet waar zijn, hij kon niet daar bij de sekteleden horen. Het zal wel zijn gedrag verklaren, zij was te goed, te positief, te lief, te vriendelijk geweest.

Het duurde niet lang voordat ze weer kleur kreeg en ze weer besefte wat er hier aan de hand was en wat er zou gebeuren als ze niet oplette. Elina besefte heel goed wat haar te wachten stond. Ze begreep heel goed wat ze moest doen. Ze had twee keuzes. Eén: hier blijven wachten, of twee: met Athios mee gaan, zodat de andere man hem niet onverwachts kon aanvallen. Ze besloot het laatste. 'Ik ga met je mee, ik neem de linker.'

Ze trok haar zwaard net zoals Athios dat deed. Athios rende al naar de mannen. Elina begon ook te rennen naar de voor haar zo bekende man. Terwijl ze aan het rennen was, observeerde ze hem goed. Elke beweging die hij deed, hield ze in de gaten. Hij kwam dichterbij. Weer een stapje dichterbij. Nog maar een paar meter van hem vandaan. Nu was de afstand echt heel klein.

Elina zag hoe de man twijfelde wat hij ging doen. Twijfelen is nooit goed in een gevecht, je moet eigenlijk van te voren al bedenken wat je gaat doen. Door het twijfelen zag ze eerst zijn arm met zijn zwaard naar voren gaan, daarna toch weer een stukje naar achteren. Nu deed hij zijn zwaard toch naar voren, Elina sprong een stapje opzij. Ze raakten in een gevecht. Het geluid van het raken van de zwaarden. Een moment keek Elina opzij. Alsof ze even was afgeleid door Athios, alsof ze even moest kijken hoe het bij hem ging, of hij het nog wel redden. Het leek of ze niet oplette op haar gevecht.

Elina wist meer. Stiekem hield ze hem in de gaten vanuit haar ooghoek. Ze zag hoe hij zijn arm hief, het zwaard ging omhoog. Zijn arm begon te zakken, het zwaard ging naar beneden, steeds sneller. Het zou over een paar seconden voorbij kunnen zijn. Net een iets te grote afstand, hij moest vooruit leunen. NU! Ze deed een stap opzij. Hij struikelde voorover, op de grond lag hij lang en breed uit. Haar zwaard ging in zijn lichaam. Bloed kwam uit de wond. Ze hoorde hoe hij bleef ademen, maar wel met horten en stoten.

'Je wilde mij vermoorden, kon je wel. Had je niet genoeg aangericht? Ik zag je twijfelen, toch koos je ervoor om me te doden. Ik was immers je familie niet meer. Je vriendin wilde niets meer van mij weten, ze wilde er niets mee te maken hebben. Waarom zou je mij dan in leven willen laten? Ja precies, geen reden voor. Je hebt me nog nooit lief gehad. Je hebt me behandeld alsof ik je slaaf was in plaats van familie. Je hebt mijn leven verwoest en ik nu de jouwe.'

De man was al erg toegetakeld. Hij kon niets doen, alleen maar met horten en stoten ademhalen. 'Ik wil je toch niet te lang pijn laten lijden, ik wil je niet langzaam dood laten gaan, dat ben je niet waar. IK kan namelijk WEL geloven dat er iets goeds in elk mens zit.' Ze wilde hem echt niet laten lijden. Ze stak haar zwaard voor de tweede keer in hem. Een derde keer. De derde was ook de laatste.

Daar lag hij, dood voor haar voeten. Ze had gemerkt dat ze haar moeder zijn vriendin had genoemd. Het was haar moeder niet meer. Ze had eerst goed voor haar gezorgd, maar daarna niet meer. Een moeder moest beschermen, zorgen voor vertrouwen, opvoeden, verzorgen en het laatste en ook het belangrijkste, liefde geven. Dat alles was haar de laatste jaren, dat ze nog bij haar woonde,niet gelukt. Elina pakte het zwaard van de man. De man, niet haar stiefvader, dat woord zou ze nooit gebruiken. Zijn zwaard zal waarschijnlijk veel beter zijn dan die van haar. De kans was te klein dat hij slechter zou zijn. Haar eigen zwaard liet ze bij de man achter. Ze keek om zich heen, opzoek naar Athios. Wat had hij gedaan? Was het hem gelukt om te doden, of was hij nog bezig? Had hij hulp nodig of niet? Of had hij alles wat ze had gedaan, gezien vanaf een afstand? Misschien was hij zelfs al wel verder getrokken, op weg naar het volgende gevecht.

Athios maakte korte metten met zijn tegenstander. Het was een lange en lompe man met een dodelijk morgenster, maar gelukkig had hij slechte bescherming: een simpel vodje als shirt en een spijkerbroek. Athios grijnsde toen hij de 'bescherming' van de man zag. Athios vroeg zich af waarom een onderbevelhebber zo'n slechte bescherming had, misschien zat hij krap bij kas? 'Nog iets te zeggen voordat ik je dood?' gromde de man. 'Hmm ja, ik zeg jou vaarwel!' schreeuwde Athios terwijl hij al omhoog sprong. De man die net bezig was zijn morgenster naar achter te swiepen was verrast. Het was na enkele seconden al gebeurd: Athios hakte het zwaard middenin de keel van de man. De man kreeg het wel voor elkaar om de morgenster naar voren te zwaaien maar raakte Athios nauwelijks, alleen een puntje scheurde langs zijn huid. Een kleine schram was het gevolg. Na enkele seconden trok Athios het zwaard eruit en het bloed begon eruit te gutsen. Athios bleef niet te lang kijken en liep alweer wat verder. Hij zag beneden dat de Compagnie druk bezig was met vechten. Ook zag hij dat Elina het gevecht met de linker man had afgemaakt.
Niet veel later kletterde Athios' zwaard alweer tegen één van een andere man aan. Deze man was echter wat sterker. Wat Athios niet wist was dat een sluipmoordenaar hem van achteren besloop.

Elina zag hoe Athios ook een man had gedood. Gelijk daarna liep hij verder. Athios was in gevecht met een man. Hij was breed, keek alsof hij Athios wel rauw lustte en was veel sterker dan de gemiddelde man. Ze keek naar Athios. Het leek of hij doorhad dat de man sterker was. Toen daar achter Arhios, een man besloop hem. Heel stil naderde hij Athios, klaar om hem te vermoorden. Je zou hem zelfs niet kunnen horen ademhalen. Elina zag hem wel. Ze twijfelde niet, ze bleef niet wachten, maar kwam in actie. Rennend naar de man die haar Athios wilde vermoorden. Niemand kwam aan Athios. Ze moesten eerst langs Elina, wilden ze Athios kunnen bereiken.

Net voordat de man het zwaard in de rug van Athios wilde steken, was zij daar. Haar zwaard kwam onder de zijne. Hij duwde naar beneden met zijn zwaard, in de hoop dat Elina het niet hield en haar zwaard zou verliezen. Mannen dachten vaak dat vrouwen niet zoveel konden, dat ze maar slap waren en alleen dienden voor het huishouden en kinderen bare. Nou ze hadden het goed mis en dat ging Elina mooi laten zien. Wie niet sterk is, moet slim zijn.

Ze verzwakte haar greep op het zwaard. Ze zag aan zijn gezicht dat hij het doorhad. Hij leek er zelfs van te schrikken. Ook zijn greep verzwakte, maar tijd om te herstellen had hij niet. Elina pakte vliegensvlug haar zwaard met twee handen beet. Ze duwde met al haar kracht het zwaard omhoog. Hier had de man niet op gerekend. Zijn zwaard vloog omhoog en viel op de grond. Met haar voet schopte Elina het zwaard uit het bereik van de man. Ze richtte haar zwaard op hem. Ze zag de angst in zijn ogen.

Ze stak het zwaard naar voren, maar de man probeerde hem tegen te houden met zijn handen. Elina liet hem over haar voet struikelen, hij verloor zijn evenwicht. Elina hief haar zwaard. Het was niet nodig. Het bloed kwam al uit zijn hoofd, hij was al gestopt met ademen. De arme man was met zijn hoofd op een steen beland. De steen had het leven van de man ontnomen.

Elina zag alweer een paar mannen aankomen rennen. Bij vijf mannen stak ze haar zwaard in hun lichaam. Eén man, de vijfde, had haar laten vallen. Gelukkig was ze snel opgestaan en had ze met een tweede steek hem alsnog kunnen doden. Hoeveel mannen kwamen er nog?

Athios trapte de grote man tegen zijn scheen. Die gaf een kreet van pijn en haalde in blinde woede naar Athios uit, tevergeefs. Het was een grote vergissing van de man. Terwijl de man zijn zwaard en arm rechtuitstak sloeg Athios met al zijn kracht de arm van de man eraf, het kon niet anders. De man gilde van de pijn en viel bloedend op de grond. Athios was intussen blij dat Elina zijn rug gedekt had aangezien hij een dode sluipmoordenaar op een steen zag liggen en er hier geen Compagniesoldaten waren, dus dat moest wel Elina's werk zijn.
Intussen kwamen er al weer nieuwe soldaten aangestormd van de sekte. Één van hen zat zelfs te paard met een lange speer. Athios sneed met een razende snelheid twee soldaten de keel door maar een derde sloeg hem met de platte kant van zijn zwaard en dus viel Athios even op de grond. Tijd genoeg voor de cavalerist om dichterbij te komen. Maar Athios stond net optijd op. Zijn zwaard hield hij schuin voor de benen van het paard. Het dier struikelde over het zwaard maar werd geraakt door de vlakke kant van Athios' zwaard, dus het was niet gewond, alleen gevallen. De ruiter echter lang wel met een beschadigde schouder op de grond. Athios hief zijn zwaard en doorkliefde de man's buik. De man pakte nog snel een dolk en haalde uit naar Athios, maar Athios werd alleen geraakt op zijn onderarm waar zijn bescherming zat. Na enkele seconden overleed de man, en niet veel later zag hij ook de man met nog één arm die intussen weg was gestrompeld ook dood neervallen.

'Elette, ga eens kijken hoeveel mannen we nog moeten!'


:Anima Tell: 'Het zijn er niet heel veel meer. Ze staan ook niet meer voor het huis, maar komen met z'n alle hierheen. Er is wel een groep gevormd, ze staan bij elkaar. Ze maken een val, jullie moeten oppassen. Je kan beter niet verder lopen, dan kan je geen kant op. Je moet er om heen en ze van achter aanvallen. Er komen nu nog twee mannen aan, maar meer is het niet.'

'ATHIOS!! Ze zijn een val aan het voorbereiden, we moeten er omheen. We moeten ze aanvallen van achteren. Er komen nog twee mannen, daarna is het even rustig.' Het was nu al een bloedbad en dan hadden ze niet eens iedereen gehad. Elina wilde dat deze nachtmerrie voorbij was. Ze wilde Athios' armen om haar heen voelen en beseffen dat ze veilig was. Ze wilde zijn lippen op de hare voelen. Ze wilde.. Ze wilde inderdaad teveel. Het kon niet, in ieder geval niet nu. Het zou niet veel tijd meer kosten. Misschien moesten ze de hulp van Elette en Aramis vragen. Alle hulp die ze konden krijgen, zou prettig zijn.

Er kwamen inderdaad nog twee mannen aan, van één kant dan, de linkerkant, maar van de rechterkant kwam John Werborough met 4 lijfwachten. Hij wist inmiddels dat Athios zich op de heuvel bevond. Athios liet Aramis vrij uit het embleem en de stier was klaar voor de aanval. 'Dender jij die twee soldaten daar even van de heuvel af?' vroeg Athios met een grijns. De stier liet zich dat geen twee keer zeggen en hij stormde naar beneden recht op de twee hopeloze soldaten af. De mannen begonnen nu weg te rennen van de stier, maar het was al te laat: een van hen struikelde en werd door Aramis vertrapt, de ander werd op de horens genomen en donderde daarna verder de heuvel af. Vervolgens kwam Aramis weer tevreden terug. 'De Midnight Glade Compagnie is bezig de grote groep te verslaan die een val aan het maken is. Nu rest ons alleen nog, hen daar.' zei de stier kijkend naar John Werbourough en zijn 4 trawanten. Athios had de vijf niet eens aan zien komen. 'Wel, wel, wel, als we daar Lord Athios niet hebben!' begon John van een afstandje honend te roepen. Athios keek met een vernietigende blik naar zijn aartsvijand. 'Niet zo boos kijken, we zijn hier alleen om wat sekteleden erbij te halen, dat is alles.' zei de sekteleider nu onschuldig. 'John, jij zult vandaag sterven.' gromde Athios met ingehouden woede. De sekteleider keek verbaasd alsof hij schrok van Athios' bedreiging. 'Goed dan, maar jullie zullen eerst sterven!' riep John. Aramis begon aan een aanval op wederom twee soldaten. Daar werd al snel de vloer mee aangeveegd: de een werd tegen een boom aangeramt en de ander verdronk door zijn zware bepantsering in de dichtbijzijnde rivier. De andere twee lijfwachten vielen Athios aan. En dit was voor John de kans om zich tegen Elina te keren. 'Wat jammer nou dat ik een vrouw moet vermoorden. Maar het is niet anders hé!' brulde de sekteleider terwijl hij Elina's zwaard wegsloeg. Athios was erin geslaagd om een lijfwacht te vermoorden en de ander was er vandoor geholt toen hij Aramis aan zag komen rennen. Aramis bleef hem achtervolgen dus die kwam niet terug. 'Nog laatste woorden?' snuifde John tegen Elina terwijl zijn ogen al gevuld waren met moord en doodslag. 'Ik heb wel laatste woorden voor jou!' brulde Athios terwijl hij zijn zwaard in de rug van zijn grootste vijand boorde, en die niet veel later al uitkwam aan de andere kant van het lichaam. John draaide zijn hoofd naar achteren terwijl het bloed al uit zijn mond liep. 'Jij, smerige schoft!' bracht de sekteleider nog uit. Daarna trok Athios het zwaard uit de man zijn lijf en viel hij als een zoutzak levenloos op de grond.
Vervolgens liep Athios naar Elina toe zonder iets te zeggen: hij omarmde haar direct en drukte zijn lippen daarna stevig op die van haar. Ze hadden het beide overleefd. Athios had het ook niet anders verwacht. 'Alles goed met je?' vroeg hij daarna op een zorgelijke toon. Onderaan de heuvel werden intussen de laatste sekteleden ook in de pan gehakt.

Ze voelde paniek in haar op komen. Nog zoveel mannen, ze kwamen toch tegelijk. Erg sterk voelde ze zich niet meer. Moe was ze niet, eerder het gevoel alsof haar benen het elk moment konden gaan begeven. 'Nog even volhouden, Elina.' Sprak ze zichzelf moed in.

Elina was geschrokken van John. Nog geen een man had zo naar haar gekeken. Niemand har zo naar haar geroepen. Ook de woede die hoorbaar was door Athios zijn stem heen. Ze was dan ook blij toen Athios hem had vermoord. Die man was eng. Hij voelde zich blijkbaar wek heel goed. Hij dacht zeker alsof hij de koning was en iedereen aan kon. Nou mooi dat hij ons niet te pakken had kunnen krijgen.

Elina trilde van top tot teen. Dit wilde ze niet nog eens mee maken. Ze wilde niet om haar heen kijken wat zij hadden aangericht. In shock was ze. Elina klemde zich vast aan Athios, niet van plan om hem los te laten. God, dat bibberen was echt niet normaal. Ze had haar lichaam niet helemaal onder controle. Athios zou het wel merken. Zij had het mooi wel overleefd, een andere vrouw kon het niet zeggen. Geen een vrouw was ze tegengekomen. Elina zat wel onder het bloed. 'Met mij gaat het goed zolang het met jou ook goed gaat. Ben je gewond?' Ook bezorgdheid in haar stem. Zelf wist ze nog niet dat het bloed dat ze op haar kleding zag van haar eigen been was. Hoe had ze het moeten merken? Ze had geen tijd om aan zoiets onbenulligs na te denken. Ze kon erop staan, ze kon erop lopen, ze kon nog alles. Elina zou er pas achter komen als iemand anders het tegen haar zei of als ze zich uitkleedde voor in bad te gaan of om andere kleding aan te trekken. Toch voelde Elina het wel kloppen, maar ze vond dat ze zich niet moest aanstellen. 'Nu is de weg vrij naar je huis. Ik ben reuze benieuwd naar hoe het er uitziet. Gaat u mij voor?'

Athios was op enkele flinke schrammen na ongedeerd. Maar hij zag dat er langs Elina's been bloed druppelde, ze had het vast nog niet gemerkt en het leek Athios ook beter er niet over te beginnen tot ze bij zijn hun waren, dan kon Jaques wel zorgen voor koude lappen die het bloedden stopten. Het was niet meer ver lopen naar Athios' landgoed. Enkele meters voor het landgoed zag je al enkele meters verderop het witmarmeren gebouw opdoemen. Athios slaakte een zucht van verlichting toen hij voor de poort stond. Hij deed de sleutel in het slot van het goudijzeren hek en maakte het open. 'Welkom op mijn landgoed, vrouwe Elina.' zei hij grijnsend. Athios floot op zijn vingers en na een minuut kwam er een groot zwart paard aan galloperen. 'Hallo Pontus, ik heb je gemist makker!' zei hij blij terwijl hij het paard knuffelde. Toen sprong hij op de hengst en hielp Elina ook om erop te klauteren. Pontius ging in vol galop en het duurde ook niet lang voordat ze voor de reusachtige eikenhoutenvoordeur stonden. Jaques kwam al naar buiten. 'My lord, ik ben blij U en uw gezelschap weer te verwelkomen op uw landgoed!' zei de butler opgetogen. 'Wat kan ik voor u klaarmaken?' vroeg hij beleefd. 'Twee koffie en een warm bad en schone kleren.' somde hij op. De butler knikte en snelde al weg. 'Elina, Jaques zal zo even naar je been kijken, het bloedt namelijk.' constateerde Athios met een knipoog.

Wat ze allemaal zag, ze had het niet eerder gezien. Wel van gehoord, maar niet zelf mee mogen maken, niet met eigen ogen gezien. Een groot landgoed. Overal was het gras netjes bijgehouden, het leek wel een sprookje. Athios floot. Niet heel veel later kwam er een paard, groot en zwart. Samen gingen ze op het paart zitten. Elina pakte Athios middel beet. Ze werden naar het volgende hek gebracht. Onderweg keek ze haar ogen uit. Het was echt groot. Het ging wel snel voorbij, het paard ging vol galop. Er kwam een man snel naar buiten, Elina nam aan dat het de Butler was. Vreemd, die man deed precies wat Athios zei. Hij maakte nog flink tempo ook. Ze zou zich zo meteen maar even voorstellen en vragen wie hij was. 'Hij hoeft niet alles te doen hoor. Al vind ik het ook wel lekker om een keer verwend te worden. Dat zo meteen het warme bad klaar staat, heerlijk!' Ze liepen naar binnen. De hal was groot, aan het plafond hing een kroonluchter, een kastje stond in de hoek. 'Het klinkt misschien wel een beetje raar, maar heb je ook een piano in dit enorm grote huis?'

Athios was blij dat hij weer thuis was, niet dat hij het erg vond bij Elina thuis, integendeel, het was erg knus, maar hier waren Jaques, Pontus, Julius & Cleo. Bij de laatste twee vroeg hij zich af waarom hij ze nog niet gezien had. Hij blies twee keer op zijn vingers en niet veel later kwamen er twee Airedale terriërs vrolijk aangelopen. 'Elina, dit zijn Cleo en Julius, mijn twee Airedale terriërs. En toevallig heb ik hier een eikenhoutenpiano.' vertelde Athios terwijl hij naar het vertrek met de piano liep. 'Laat je pianokunsten maar eens horen Elina.' zei hij met een uitdagende grijns. Intussen kwam Jaques weer terug. 'My lord, de koffie staat klaar op de stamtafel. Ook zijn de baden gereed en heb ik voor de Lady ook wat kleren klaargelegd.' zei Jaques hartelijk. 'Mooi zo. Jaques je mag nu wel even wat voor jezelf gaan doen in je vertrekken.' antwoordde Athios met een lachje. De butler boog een keer en liep naar zijn vertrekken toe.

Wat veel leven hier, dat is wel anders dan bij Elina thuis. De piano stond in de kamer. Eikenhoutenpiano, het leek zelfs van kwaliteit te zijn. De toetsen glommen. Alles in de kamer leek te vervagen terwijl er op de piano een bundel licht viel. Alsof het een bepaalde kracht had die Elina naar de piano trok. Ze liep naar het licht. De schaduw viel achter haar. Ze schoof de kruk iets naar achter. Ze ging erop zitten en legde haar handen op de toetsen. Voorzichtig drukte ze een toets in, alsof het van porselein was. Een toonladder, even om het geluid te horen. De piano was gestemd, de toetsen waren niet te licht en ook niet te zwaar. Zo waren ze eigenlijk wel goed. Haar voet ging naar de pedalen. Ze speelde nog een toonladder. Haar vingers trilden, de zenuwen. Even stopte ze met spelen. Diep adem halen. De schouders naar beneden. De handen over de toetsen laten glijden, zonder een toets in te drukken. Ondertussen had ze haar ogen gesloten. Ze speelde alsof haar leven er vanaf hing. Vol emoties, vol gevoel, een heel verhaal. Niet alleen maar somber, niet alleen maar vrolijk. Het was echt een verhaal met ups en downs, zachte en harde tonen. Ze stelde zich voor hoe Athios achter haar zou staan, naar haar keek, haar zag en bewonderde. Hoe hij een stoel zou pakken en naast haar kwam zitten, omdat hij niets wilde missen. Of hoe hij ademloos bleef staan. Hoe Athios werd geraakt door de muziek en kwetsbaar werd. Dat hij haar nodig zou hebben om te troosten, omdat het even leek dat zijn wereld zou instorten. Welke ze van de drie het liefst had, wist ze niet echt. Improviseren, haar eigen spel. Waar het over ging, ze zou dat niet zeggen. Het is inlevingsvermogen, als je met aandacht had geluisterd, had je het geweten.

Het stuk was afgelopen, benieuwd naar de mening van Athios, maar eigenlijk ook hunkerend naar een bad. Ze zag hoe Jaques binnen kwam en zei dat het bad klaar was. Ze liep dus niet heel veel later naar het bad. Haar jurk maakte ze los, haar vlecht had ze al uitgedaan en ze stapte in het warme bad. Haar been viel wel mee. Het was wel een wond, maar aanstellen dat doe je maar een andere keer. Het was redelijk gestopt met bloeden. De kans bestond dat het blauw werd, maar dat was dan maar zo. Kopje onder, haar haren nat. Haar gedachte dwaalde af naar Athios, haar hart ging tekeer. Een zucht ontsnapte.

Nu was ze wel schoon genoeg. Ze klom dus uit het bad en droogde zich af. Ze kamde haar haren en liet het los over haar schouders heen hangen. Ze pakte de kleding die voor haar was klaargelegd. Ze bekeek het. Diegene die dit had uitgekozen, had wel smaak. De jurk paste precies. Strak om haar boven lichaam. Ze keek in de spiegel, het stond haar goed. Zelf zou ze bijna zeggen dat het haar knap maakte, dat ze er in die jurk ECHT goed uit zag, maar zoiets is raar om over jezelf te zeggen. De vrouwelijke vormen kwamen naar voren, maar niet te extreem, beetje verleidelijk misschien. Gewoon een accent. Ze voelde zich gewoon voor even gelukkig. Ze mocht zichzelf gelukkig prijzen met haar lichaam, met Athios, met de goede afloop van het gevecht, dat ze zelf gezond was, maar ondanks dat had ze nog steeds een paar wensen…

Elina liet haar muzikale talent de vrije loop en begon te spelen. Athios vond het prachtig. Het was lang geleden sinds er op de piano was gespeeld, ook al leek dat niet zo omdat Jaques de piano altijd netjes poetste. De laatste persoon die ooit op de piano had gespeeld was zijn leermeester Guy. Snel pinkte hij een traantje weg. Wat was het geluid ook mooi. Hij liep naar Elina toe en stempelde een dikke kus op haar wang, terwijl ze nog bezig was. 'Dat was prachtig!' wist hij alleen uit te brengen.

Ook Athios nam een bad. Hij gebruikte eerst het stoombad en vervolgens het warme bad. Het warme bad was niet eens een kuip maar een groot rond ligbad. Het warme water weekte al het vuil en de zorgen van Athios af. Hij verzorgde zijn wonden met het water en reinigde ze grondig. Niet veel later kwam hij fris en fruitig het bad uit en deed hij zijn formele avondkleding aan: een wit pak met een knoopje van het Magisterium. Zijn haar kamde hij grondig maar liet het nog wel gewoon hangen. Vervolgens snelde Athios naar de dinerzaal waar Jaques al voorbereidingen had getroffen. Hijzelf moest nog een wijn uitkiezen. Het was een rode wijn, die nog van Guy was, er stond op: Vino di Amore. Athios wist wat het betekende, het was Vincenza. Hij schonk al wat in en wachtte geduldig op Elina.

Elina besloot om maar richting Athios te gaan. Ze kwam Jaques tegen. Ze wilde hem iets vragen, maar wist niet hoe ze hem zou aanspreken. Meneer klonk kinderachtig, Jaques vond ze niet netjes genoeg, dus besloot ze maar om het weg te laten. ‘Bedankt voor de schone kleding, het hartelijke welkom en gewoon voor alles. Denk ook eens aan jezelf, je hoeft niet altijd alles te doen. Als je een keer tijd voor jezelf wilt, vraag het maar gewoon. Ik denk dat Lord Athios het wel oké vind en anders haal ik hem wel over. Maar mag ik u iets vragen? Hoe zie ik eruit? Kan ik er zo wel mee door?’ De eerste avond echt hier in het huis van Athios, dan moest ze er wel goed uitzien! ‘Wilt u zo vriendelijk zijn en mij naar Lord Athios te brengen?’

De zaal was groot, maar niet te groot. Het zag er mooi uit, warm. Elina liep naar Athios. Kaarsen op de tafel zorgden voor een prettige warme sfeer. Iemand had hier erg goed zijn best gedaan. Ze sloeg haar armen om Athios’ nek heen en drukte een kus op zijn hoofd. Hij had haar vast niet aan horen komen, want hij bleef gewoon zitten op zijn stoel. ‘Hmm, wat ruik je lekker.’

Jaques lachtte om Elina bedankjes en over zijn vrije tijd. 'Mevrouw, ik garandeer u dat ik niks te kort kom. Als mijnheer me niet nodig heeft, kan ik me terugtrekken in mijn vertrekken, daar is alles even luxe als hier, alleen moet ik alles daar zelf doen in plaats van een butler, maar goed, dat ben ik wel gewend. Maakt u zich maar geen zorgen. Ik doe dit trouwens graag. Het verdient goed weet u.' vertelde hij opgewekt. 'Oh, ja ik was net van plan u naar hem toe te brengen. Lord Athios wacht u al op in de dineerzaal.' antwoordde hij nu weer serieus als altijd. Hij ging Elina voor en liet haar de zaal zien.
Opeens voelde Athios armen om zijn nek: Elina. 'Nu je het zegt, jij ruikt ook lekker fris!' grijnsde hij. Hij keek nu achterom. De kleding stond Elina nog beter als hij dacht. 'Je ziet er wonderbaarlijk goed uit Elina!' gaf hij toe. Niet veel later kwam Jaques met het voorgerecht: een verse fruitsalade met een bosbessensaus. Vandaag stond er Vincenziaans eten op het menu. Vincenza waren dan wel moordenaars, dieven en mensen die je niet kon vertrouwen, hun keuken echter was verrukkelijk en Athios at in de zoveel tijd Vincenziaans. 'Ik ben vooral benieuwd naar hoe de wijn je smaakt. Het is een erg oude wijn, en hij schijnt erg lekker te zijn.' zei Athios afwachtend maar met de grootste verwachtingen.

Hij had mooie ogen, elke keer als hij naar haar keek, vielen zijn ogen op. Ze zag er wonderbaarlijk goed uit volgens Athios. Dan hadden ze het nog niet over hem gehad, zijn ogen leken mooier bij het witte pak. Zijn donkere haren in combinatie met het pak, het was gewoon perfect. Elina duwde met haar hand zijn gezicht iets omhoog, drukte een kus op zn lippen. ‘Al weer goed gekeurd, maar ik denk dat dit me iets beter staat dan het jack, ik mag het wel hopen.’ Jaques bracht het voorgerecht: een fruitsalade met bosbessensaus. Het zag er lekker uit. Eerst moest ze de wijn proeven. ‘Zullen we dan maar eerst proosten? Op ons?’ Elina hief haar glas en bracht het vervolgens naar haar mond. Ze nam een slokje. ‘Oh gadver! Dit is echt niet te drinken!’ Met een vies gezicht keek ze Athios aan. Hij schrok er volgens haar wel van. Elina begon te lachen. ‘Ik maakte een grapje. Hij is lekker! In dit geval bedoelde ik de wijn, maar geloof me, jij mag er ook wel zijn.’ Ze zei het met een beetje speelse toon.

Het eten was heerlijk. Terwijl ze aan het eten waren, zaten ze een beetje te praten. ‘Stel dat je nu nog een tijdje met me opgescheept zit, wat zou je dan het liefste met mij willen doen?’ Eigenlijk was Elina wel benieuwd naar zijn antwoord. Stiekem hoopte ze er wel op dat ze hier een tijdje bleef, maar dat kon ze beter niet doen. Athios leek wel anders dan de meeste, maar misschien liet hij haar net zo hard ook in de steek. Of misschien was het allemaal teveel van het goede. Het was immers geen sprookje, maar realiteit. Alleen toch was ze wel benieuwd naar wat hij graag met haar eventueel zou willen doen. ‘Jaques verdient trouwens een groot compliment!’

Een glimlach verscheen op Athios' gezicht. 'Dit staat je inderdaad veel beter, maar dat jack was voor je eigen veiligheid, nu kan je je kleden zoals je wilt, we hebben hier genoeg kleding. Ik heb alleen een jurk voor de uitgezocht waarvan ik dacht dat hij je goed zou staan, en dat doet het zeker.' verklaarde hij. Athios prooste feestelijk. Het was lang geleden sinds hij een iets minder formeel diner had gehad hier, meestal was het bezoek dat hij mee had erg formeel en moest hij alleen maar zakelijk zijn. Nu kon hij tenminste een beetje ontspannen. Athios en ook Jaques schrokken ervan toen Elina luid en duidelijk aangaf dat ze de wijn niet lekker vond. Maar hun gezichten klaarden op toen ze begrepen dat het een grapje was. 'Ooh mevrouw u hebt me wel laten schrikken zeg!' zei Jaques met nog steeds grote ogen. 'Maar goed ook dat het een grapje was anders had ik het je alsnog eigenhandig laten drinken!' lachte Athios nu. Het was duidelijk dat het een grapje was en Jaques kon er wel om lachen. 'Hoe dan ook, jij mag er ook wel zijn hoor, Lady Elina.´ vervolgde hij, dat laatste zei hij met een opgeheven wenkbrauw: het teken dat het een eerder een soort vraag was als ze ooit Lady zou worden van dit landgoed.

´Ik zou alles wel met je willen doen wat in dit huis te beleven valt, ook al is het soms nogal saai en stoffig. Eigenlijk wat je maar wilt.´ antwoordde Athios geìntresseerd. Hij zag Elina nadenken of hij dit alles wel meende. ´En ik weet dat dit alles misschien teveel van het goede is, dat denk ik soms ook wel is, maar laat ik het nu maar eens zeggen: Ik hou van je Elina en ik beloof je dat ik je nooit in de steek zal laten. En je mag zelf bepalen waar je wilt wonen: hier, of gewoon in je eigen huis, wat ik overigens wel snap, deze grootsheid is soms eigenlijk een grote leegte, iets waar ik me soms aan erger, als Jaques er niet was, was ik dood gegaan aan eenzaamheid.´ zei hij tenslotte. Dat was er nu uit. Hij was benieuwd wat Elina´s reactie was.

‘Jaques, als ik de wijn echt vies vond, had ik het wel op een andere manier gezegd. Volgens mij heb ik jullie beide wel laten schrikken, toch iets meer dan ik had verwacht. Mijn excuses, heren.’ Jaques keek haar aan met grote ogen, wenkbrauwen hoog opgetrokken. ‘Dus je had het me eigenhandig laten drinken, eigenlijk wil ik wel weten hoe je dat zou hebben gedaan. Eindigen we in een stoeipartij?’ Elina zag het al helemaal voor zich. Zij zou hem in zijn zij prikken,ze dacht niet dat hij daar tegen kan. 'Hoe dan ook, jij mag er ook wel zijn hoor, Lady Elina.´ Elina keek met een beetje verbazing naar Athios. Lady Elina, dit keer met extra nadruk op Lady. Ze zag dat zijn wenkbrauwen waren opgetrokken. Was dit een soort van vraag?

´Ik zou alles wel met je willen doen wat in dit huis te beleven valt, ook al is het soms nogal saai en stoffig. Eigenlijk wat je maar wilt.´ antwoordde Athios. Elina dacht na, zou hij dit menen? Hij maakt vast een grapje. Op zoek naar zijn ogen, die waarschijnlijk wel zeiden wat hij echt vond. Alleen zijn ogen straalde eerlijkheid uit. Het was oprecht. Net zoals hetgeen wat hij daarna zei. Hij zei dat hij van haar hield en haar nooit in de steek zou laten. Nooit vond Elina maar een groot woord, maar ze wilde er niet over nadenken. Het klonk allemaal alsof hij meende wat hij zei. Hij meende wat hij zei. Zelfs was het een soort van vraag of ze hier wilde wonen, ook al liet hij de keuze aan haar over. Haar hart ging tekeer. Ze voelde dat ze rood werd en niet zo’n beetje ook. Hij hield van haar. Voor het eerst dat hij het op deze manier zei. Voor het eerst dat iemand het überhaupt op zo’n manier zei. En ook voor het eerst dat iemand echt om haar gaf om wie ze was. Ook al was het niet netjes als je op stond als je aan het eten was, ze negeerde het. Ze vloog Athios om zijn nek. Haar hart klopte zo hard, dat hij het misschien ook wel voelde. Voor een moment wist ze niet wat ze moest zeggen. Eigenlijk wilde ze ook niet teveel zeggen. Ze wilde maar één ding kwijt. ‘Ik houd ook van jou.’

Een tijdje later toen ze weer een normale kleur op haar gezicht had, wilde ze eigenlijk veel meer zeggen. ‘Ik wil wel hier wonen, je bent te goed voor mij, ik heb maar een klein huis, gezelschap is altijd welkom, ik kan strijken, koken, ik kan alles. Wooh wacht even.’ Ze ratelde. Alles wilde ze zeggen in een te korte tijd. Een diepe zucht. Ze voelde dat haar handen trilden. Een nieuwe poging dan maar. ‘Ik wil hier graag komen wonen. Stel je voor dat ik in mijn eigen huis woon, je heel weinig zie en we beide verdriet hebben. Dan ga je dood van verdriet EN van eenzaamheid. De kans bestaat dat we dan beide dood gaan, hoe gelukkig we daarvoor ook waren. Als hier alles zo saai, stoffig, groot en leeg is, dan moet daar snel verandering in komen. Ik denk dat het allemaal wel meevalt.’ Heel even wachtte ze, misschien op een reactie van Athios, maar misschien ook om gewoon even kort de tijd te nemen. ‘Als Lord Athios mij nu toch even wilt excuseren. Ik wil wel dat Jaques het ook goed vind, hij leeft hier tenminste ook. Het is daarom ook mijn taak om het aan hem te vragen.’

Vastberaden, maar enigszins nerveus ging ze op zoek naar Jaques. Hij was druk bezig met van alles en nog wat. Die man zei wel dat hij de tijd voor zichzelf nam, maar altijd als ze hem tegenkwam, was hij bezig. Nu durfde Elina hem wel met Jaques aan te spreken. ‘Jaques, hebt u even de tijd voor mij?’ Zweet handen en gek van de zenuwen ging ze verder. ‘Wat zou u er van vinden als ik hier bij u en Lord Athios kwam wonen?’

Athios was blij met de duidelijkheid en er verscheen een tevreden lach op zijn gezicht. Athios keek vervolgens eens rond op Elina's woorden: het kon hier best veranderen, hij zag hoe gezellig Elina's huisje was ingericht, met een beetje hulp van haar zou dat hier toch ook wel kunnen? Ook al waren er zoveel kamers, op sommige kwam haast nooit iemand, dus eigenlijk zouden ze maar de helft hoeven doen. 'Je hebt gelijk. Dit alles kan met een beetje inzicht van jou wel gezelliger worden.' antwoordde Athios na een korte stilte. Hij gaf Elina een knikje toe toen ze van tafel liep en naar Jaques ging.

Jaques was bezig met het klaarmaken van het dessert en was tegerlijkertijd bezig met het afwassen van de gebruikte borden. 'Jaques, hebt u even de tijd voor mij?’ vroeg Elina opeens aan hem. 'Vind u het eten niet lekker mevrouw?' vroeg hij met groot opgezette ogen. Jaques was altijd bang dat gasten zijn eten niet lekker vonden. Hij had namelijk één keer eerder een aanvaring met een echtpaar dat speciaal naar de keuken kwam en op dezelfde manier hun klacht aankondigde. Gelukkig voor Jaques was het in dit geval niet zo. ‘Wat zou u er van vinden als ik hier bij u en Lord Athios kwam wonen?’ vroeg Elina in plaats van een klacht over het eten. Jaques moest het even op zich laten inwerken. De rimpels op zijn voorhoofd werden nu nog meer verrimpeld door het snelle nadenken. 'Maar natuurlijk mevrouw, waarom vraagt u dat aan mij? Ik vind het prima hoor, zolang u de wijn maar lekker blijft vinden.' antwoordde de butler, dat laatste kwam er als een typisch-Jaques grapje uit.

Ze vloog Jaques om zijn nek. Geschrokken liet ze snel weer los. ‘Sorry, ik ben gewoon super blij! Ik vraag het aan je, omdat ik vind dat je hier ook een leven hebt, je hier ook woont en omdat jij dan ook met mij opgescheept zit. Als je me zat bent, trap je me er maar uit.’ Over de wijn maakte ze maar geen opmerking, ze had het gevoel dat de wijn gevoelig lag bij hem. Ze wist niet wat hij als grapje zou opvatten en wat niet.

Neuriënd liep ze terug naar Athios. Een dikke kus op zijn wang. ‘Dan moeten we maar eens bedenken hoe we alles gaan doen. Ik heb thuis nog wel een paar spullen liggen die ik eigenlijk hier wil hebben.’ Ze was toch wel gehecht aan een paar spullen. Om alles meteen achter zich te laten, dat vond ze een iets te grote stap. ‘Wie weet, misschien heb je zelf ook wel inzicht hoe je iets gezellig moet maken. Wat nu? We hebben nog een groot deel van de avond!'

:Anima Tell:

Elette vloog ondertussen het huis door. Kamer in, kamer uit. Wat een huis, je zou bijna verdwalen in dit huis. Ze zag dat iemand moeite had gedaan om het gezellig te maken, maar dat het niet helemaal gelukt was. Bij de ene kamer was het te kleurloos, een andere kamer was het te leeg, weer een andere kamer was te vol. Te vol was eigenlijk niet het goede woord, het was eerder onhandig ingedeelt. Grappig eigenlijk dat ze nu al een mening vormde over de kamers. Ze kwam in een kamer terecht met veel spullen. Het was er behoorlijk stoffig. Trouwens om dit huis helemaal schoon te maken is nogal een klus. Hier zouden vast niet zoveel mensen komen. Jaques zou het maar zwaar hebben. Elina moest hem maar een keer gaan helpen. Elette zelf wilde ook wel helpen, maar het zou niet zo snel gaan. Ze was klein en eigenlijk waren veel dingen al te zwaar. Een te vrolijk gevoel overviel haar. Wat was er met Elina, zij voelde zich wel heel goed. Al dagen had Elette last van vlinders. Verliefdheid, ze herkende het gevoel eerst niet. Het duurde alleen niet lang voordat ze er achter kwam. Het was steeds het gevoel dat Elina voelde dat haar overviel.

Elette vloog in de kamer rond. Haar oog viel op een doos. Op de doos lag een laag stof. Op de meeste dozen stond wel iets geschreven, wat er in de doos te vinden was. Alleen op deze doos niet, ook lag de doos op een opvallende plek. Midden in de kamer lag het, terwijl de rest allemaal aan de kant stond. Het was dan wel vol en een rotzooi, maar het stond wel allemaal aan de kant, zodat je er met gemak kon lopen en kon zien wat er stond. Die doos bleef haar aandacht trekken. Ze ging net voor de doos vliegen. Haar vleugels gingen snel heen en weer, een poging om het stof weg te waaien. Daarna opende ze doos. Ze verbaasde zich over de inhoud. Wat moest Athios hier nou mee? Waarom had Athios dit in zijn bezit? Hoe kwam hij er aan?