Het was al laat en Athios besloot maar een slaapplaats te zoeken. Het was immers een lange dag geweest. De straten en Midnight Glade waren echter op dit late uur nog vol van mensen. Velen gingen nog even langs het café of op een terrasje zitten. Athios trok een tevreden grijns. Hij was ook tevreden wanneer het volk tevreden was, dat was immers een van de kenmerken van een Magisterium-lid. Rustig stapte hij de Aestas Taverne binnen. Het was er relatief druk en de lekkere geur van everzwijn aan het spit kon zijn neusgaten niet missen. De waard pakte vriendelijk zijn avondjas aan, de jas die hij altijd nog over zijn cape droeg in de namiddag en in de avond. Toen ging hij aan een van de houten tafeltjes achterin bij de haard zitten en bestelde een whisky. Dit was een prima plek om de taverne te overzien. Maar intussen werd zijn drang naar een zacht bed steeds groter. Toen ging de deur weer open, Athios vroeg zich af wie er nu binnenkwam.

Elina liep door de straten. Het was laat, maar toch waren er overal wel wat mensen. Normaal was ze helemaal niet zo van 's avonds op straat. Meestal had ze daar geen behoefte aan. Ook voelde ze zich niet heel veilig op straat. Deze keer was het anders. Ergens had Elina behoefte aan wat mensen. Ze kon wel gaan slapen, maar dan waren er geen mensen, was er geen gezelligheid.

Haar oog viel op Aestes Taverne, een kroeg / café. Ze deed de deur open en liep naar binnen. Het was druk. Bij de bar waren alle krukken bezet, ook veel tafeltjes waren vol. Ze bekeek alle mensen. Zoveel verschil. Een man die al een beetje luidruchtig aan het praten was, vast al wat alcohol op. De volgende man die ze zag, was een beetje onverzorgd. Hij was ook lelijk, maar daar kon hij niets aan doen. Deze man zat aan dezelfde tafel als de luidruchtige man. Ze keek verder in het rond. Tussen allerlei mannen zag ze eigenlijk maar twee vrouwen. Eén achter de bar en één aan een tafel. Zij was dus de derde. Haar rondje was bijna af, de laatste twee tafeltjes waren aan de beurt. Haar blik viel op een man helemaal achterin bij de haard. Hij keek me aan. Elina twijfelde. Waar zou ze gaan zitten? Zou ze sowieso wel ergens gaan zitten? Die man die achterin zat, was rustig. Hij was niet aan het schreeuwen. Veel alcohol had hij nog niet op. Als hij dat wel had, was dat niet aan hem te merken. Elina kon er altijd bij gaan zitten, als het niets was kon ze zo weer weg. Ze liep dus naar achter en stopte bij het tafeltje. 'Mag ik erbij komen zitten?'

Athios nam een klein slokje van zijn whiskey en zette het bolle glas weer rustig neer. 'Tuurlijk, het zou toch zo onbeschoft zijn anders?' zei hij gastvrij. Een ober kwam intussen aanlopen met ene kom hete champignonsoep en een bord met brood. Athios keek vol verukking naar het eten dat het werd voorgeschoteld. 'Alstublieft heer!' zei de ober met een kort knikje. Hij gaf de ober zijn geld en wat meer. De man wou al wat teruggeven maar Athios wuifde weg dat het goed was zo. Toen keek hij de vroeg geïntresseerd en enigzins mysterieus als hij was aan. 'En wie bent u? Ik mag hopelijk toch wel weten met wie ik deze tafel deel?' zei hij met een lachje. Toen begon hij een stuk brood in de soep te dippen. Het was heerlijk warm en Athios geniette hier dan ook optimaal van. Toen schoof hij het bord richting de vrouw en keek haar vragend aan. 'Wilt u ook wat?' zei hij terwijl hij zrogvuldig de dampdruppeltjes van de soep uit zijn baard stipte met een doekje. Aan de andere kant van de taverne was gelach te horen. Athios stoorde zich hier steeds meer aan. Hij hoopte maar dat ze snel wat rustiger aan deden anders moest hij maar eens een woordje met ze gaan spreken over geluidsoverlast. Ook al waren enkele mannen 2 keer zo groot als hem.

'Je weet nooit hoe mensen zijn en om niets te vragen is ook raar.' Er werd champignonsoep gebracht met brood, oh lekker, daar had ze ook wel trek in! Die man tegenover me keek me aan, ik wist niet precies hoe. Het leek toch wel een geïnteresseerde blik. 'En wie bent u? Ik mag hopelijk toch wel weten met wie ik deze tafel deel?' Een lach op zijn gezicht. Vervolgens vroeg hij gelijk of ze ook wat wilde van zijn soep en zijn brood. Elina lachtte. 'Inderdaad raar als ik me niet zou voorstellen.' Elina stak haar hand uit. 'Ik ben Elina.' Ze lachtte, ze had nog geen spijt dat ze hier was gaan zitten. Hij sprak haar aan met u, ze kon zeggen dat hij ook jij mocht zeggen, maar het voelde wel goed. 'Wie bent u? Bedankt, maar ik hoef niet.' Ze wilde wel, maar vond dat niet netjes. Elina schoot in de lach, de champignonsoep leek erg warm te zijn, hij had net een hap genomen van zijn brood en probeerde nog te praten ook. Wat er vervolgens uitkwam was er lachwekkend. Met pret in haar ogen keek ze naar de man tegenover haar. Heerlijk, gewoon even iets anders dan normaal.

De vrouw stelde zich voor als Elina en Athios maakte een korte buiging/knikje. 'Wie bent u? Bedankt, maar ik hoef niet.' antwoordde ze vervolgens. 'Mijn volle naam is Lord Athios D'Artignonge, maar ik heb liever dat ze me, wanneer ik niet officieel bezig ben gewoon Athios noemen.' antwoordde hij hartelijk. Hij zag dat Elina bijna watertandend naar het brood en de soep keek, daarom schoof hij hem nog iets door naar haar en keek haar met een blik aan van: neem nou maar. Zijn tevredenheid werd intussen verstoord door twee mannen die met elkaar op de vuist gingen. Athios stond rustig op. De twee rolden over de grote stamtafel heen en vernietigden diverse schalen, borden en glazen. De waard was kwaad maar durfde niks te doen tegen de twee grote mannen. 'Laat dat.' zei Athios kalm maar streng. De twee mannen keken op. 'En wie mag jij dan wel zijn?' vroeg er een terwijl ze beiden weer gingen staan. 'Dat is Lord Athios, een van de senatoren van het Magisterium.' zei een dun mannetje geschokt. 'Dat is juist, en ik beveel jullie hier weg te gaan en de geleden schade morgen terug te betalen!' zei Athios nors. Een van de mannen koos eieren voor zijn geld en deed wat hij zei. De ander echter kwam op hem afgelopen. 'En wat als ik dat nou eens NIET doe?' gromde de man. Athios trok zijn zwaard uit zijn schede. 'Dan krijg je te maken met mijn vriend het zwaard en het Magisterium.' zei hij droogjes. De man lachte en stormde op hem in. Athios deed een stap opzij en de man denderde tegen de muur. Toen liep hij rustig naar de man toe en gaf hem een slag op zijn achterhoofd met de achterkant van zijn zwaard. De man viel bewusteloos neer. 'Zo, mijn werk is ook weer gedaan, waard, u hoeft hem alleen maar even op te ruimen.' zei hij met een zucht terwijl hij weer bij Elina aan tafel ging zitten.

Elina voelde de kleur op haar gezicht toen Athios het bord nog iets verder schoof. Rood, het maakte haar iets knapper, vond ze zelf dan. Ze nam toch maar een hap. Hmm, die soep was heerlijk!

Het was onrustig om haar heen. Athios liep naar de mannen. Ze zag dat er één vertrok, de ander stormde op Athios af. Die zette rustig een stapje opzij, de andere man was uitgeschakeld. Nu was het velen malen rustiger.

Elina keek naar Athios hoe hij weer ging zitten. De rode kleur voelde ze nog steeds, maar was iets minder, maar dan ook echt maar iets. 'Wilt u nog iets drinken?' Zelf lustte ze wel wat, hij misschien ook wel, vandaar dat ze het vroeg. 'Als ik je Athios mag noemen, mag ik vast ook wel jij zeggen. Dat mag jij trouwens ook tegen mij, ook al vond ik het "u" wel iets hebben. Waarom bent u hier? Doet u, ik bedoel jij, dit weleens vaker? Ik zelf kom bijna nooit op straat, in een kroeg of café. Meestal zit ik thuis, maar weet je, ik had zin in gezelligheid en kon het altijd proberen. Ik haat het om alleen naar huis te gaan 's avonds / 's nachts laat. Dan is het donker en de straten worden steeds leger. Ik zie het ook niet zitten om zo naar huis te gaan, maar goed, ik moet me misschien minder aanstellen.' Elina moest er echt niet aan denken om alleen naar huis te gaan. Misschien moest ze daarom ook maar na haar glas drinken gaan.

Athios zag Elina's rode kleur en vroeg zich af of het door verlegenheid of warmte kwam. 'Nou, om eerlijk te zijn lust ik nog wel een klein glaasje whiskey om weer even fris verder te gaan. Wat ik kan voor u bestellen?' antwoordde hij. Hij stak zijn hand op en na enkele seconden kwam er een ober. 'Weet je wat mijn beste kerel, geef ons maar de beste wijn die je hebt.' zei hij met een grijns. De man knikte en holde weer naar de bar. 'Hmm tja, '' jij'' lijkt me op het moment ook even makkelijker, het is namelijk heir geen vergadering.' lachte hij. 'En maak je geen zorgen, ik zal je wel even naar je huis begeleiden nadat deze avond voorbij is, dat is het minste wat ik kan doen voor goed gezelschap.' antwoordde hij, en op de manier waarop hij dat zei dulde geen tegenspraak. Opeens begon het embleem op zijn cape te gloeien. En kwam er met een straal een stier tevoorschijn. Aramis kwam met een luidde zucht uit het embleem. 'Man, wat is het daar warm zeg.' klaagde de stier. Hij zag dat Athios hem met een kwalijke blik aankeek en dat betekende dat hij zich in moest houden maar Aramis ging vrolijk verder. 'En waarom heb je voor mij niks besteld Athios?! Ik rammel en heb ook wel zin in wat drinken' zei de Anima nors. '|Jij krijgt je voedsel, als je maar ophoudt met zeuren.' antwoordde Athios. Dat liet Aramis zich geen twee keer zeggen en ging rustig zitten op de tegelvloer. Athios gaf hem de laatste stukken brood en het laatste beetje soep. 'Ik ben Aramis trouwens!' riep de stier vanachter de tafel naar Elina. 'Sorry voor dit gedoe, Aramis heeft nogal lang in het embleem gezeten en dan is hij nogal knorrig.' zei Athios tegen Elina.

'Ik word nooit met u aangesproken, behalve door een charmante jonge man met de mooie naam Athios.' Elina schrok, voor haar neus stond opeens een stier. Met grote ogen keek ze naar het dier. 'Man, wat is het daar warm zeg.' Klaagde de stier. 'En waarom heb je voor mij niks besteld Athios?! Ik rammel en heb ook wel zin in wat drinken'zei de Anima nors. 'Jij krijgt je voedsel, als je maar ophoudt met zeuren.' antwoordde Athios. Het verbaasde Elina dat hij daarna rustig ging liggen. Athios gaf hem de laatste stukken brood en het laatste beetje soep. 'Ik ben Aramis trouwens!' riep de stier vanachter de tafel naar Elina. Elina schoot in de lach door dit alles. 'Sorry, voor dit goed, Aramis heeft nogal lang in het embleem gezeten en dan is hij nogal knorrig.' zei Athios tegen Elina. De wijn werd gebracht. Athios schonk voor hen in. Eerst het glas van Elina. Volgens haar had deze man wel manieren. 'Eigenlijk ben ik heel nieuwsgierig naar jou. Kan je wat vertellen over jezelf? ik weet helemaal niets van jou, wat wel raar is volgens mij. Die mannen daar achterin wisten gelijk wie je was.' Elina keek Athios vragend aan terwijl ze een slok van haar wijn nam.

Athios bedankte de ober hartelijk voor de wijn. Het was de lokale Poweky Wijn, een rode wijn met een zoet smaakje. Hij liet de wijn vloeiend zijn mond in glijden en proefde het daarna nog even na. 'Heerlijk.' zei hij met een lach. 'Nou, ik ben een van de senatoren van het Magisterium. En ik ben eigenlijk opzoek naar Tempus, maar ik ben nu eerst opweg naar Porãna om een verdrag te sluiten met de Vincenza's. En een handigheidje is dat ik aan het uiterlijk en emotie van mensen kan zien bij welke clan ze horen, erg handig voor bij het Magisterium. Zo zie ik dat jij bij je Caelos hoort.' antwoordde hij op Elina's voorstel. 'En die mannen kennen mijn status als rechtvaardige doch soms strenge senator, ik wil helemaal niemand straffen maar ik doe alles in het belang van onze wereld Dust en ik vecht ook voor rechtvaardigheid.' legde hij uit terwijl hij beide glazen nog even bijschonk. 'En jij dan? Wat brengt jou hier? En wat doe je normaal gesproken?' vroeg hij nu geïntresseerd. Vanuit zijn ooghoek zag hij Aramis gretig eten en dat hij intussen een bak water kreeg. De stier dronk met volle teugen en Athios was blij dat zijn Anima nu ook tevreden was. Na het eten en drinken ging de stier zoals beloofd rustig bij de haard liggen.

Talos was moe van de reis. Hij was nors en lichtelijk geirreteerd door sommige mensen die hier half dronken door het café rolden. Met kleine teugen likte hij de pint denneappelbier naar binnen, terwijl hij een beetje in elkaar gedoken aan de tafel zat. Tegenover hem zat zijn Anima, stilletjes zijn blik te volgen. Hij wist vast wat er aan de hand was. Hij had namelijk de laatste tijd niet veel successen meer gehad. Diadorah in de toren van Babylon. Het Babylonstof en die jongen Alwin. Hij leek het telkens weer te verliezen. Talos draaide de houten citroenstamper, wat eigenlijk gewoon een tak was, door de mok met bier en zorgde voor niew schuim. Gretig zoog hij het schuim eraf, en ging toen weer onderuitgezakt zitten. Hij luisterde naar de muziek die flauwtjes op de achtergrond speelde. Veel kon je niet horen door dat geschreeuw hier.


Brennan zat tegenover Talos aan de tafel. Hij keek hem lichtelijk bezorgd aan en vroeg zich af waar hij mee zat. Het was altijd moeilijk om de gedachten van hem te kunnen ontvangen. Hij zette zichzelf vaak op slot.
Brennan dronk van zijn Citrussap met Koriander en bleef Talos aankijken. Het leek net alsof hij elk moment in slaap kon vallen. Als hij al niet sliep.
Er begon een ruzie in het café. Mannen rolden over de grond. Een van de twee stootte net iets te hard tegen de tafel aan, waardoor het omviel en de Denneappelbier en de Citrussap door de ruimte heen vloog. Brennan kon zin evenwicht niet bewaren, en viel met een boog tegen de tafel naast hem, waar een man met een stier en een mevrouw zat. De tafel van die mensen wankelde vervaarlijk.
Brennan kwam hortend en stotend onder de tafel terecht en keek recht in de ogen van de verschrikte, boos lijkende, stier.

Talos werd plots wakker toen er een gevecht uitbrak en de tafel, samen met zijn wederhelft Brennan door het Cafe ging.
''Stelletje onbenullen, kijk een een beetje uit je doppen, dit is geen worstelwedstrijd'' Talos duwde de man die op zijn schoot was beland ruw weg, en keek geamuseerd toe hoe de man in een bord champignonsoep belandde.
''Gedraag je eens een beetje'', wierp hij de man toe, terwijl hij naar zijn wederhelft onder de tafel zocht.

-ik ken jullie niet, maar doe maar mee aan deze verhaallijn, aangezien de andere al zo ver gevorderd zijn-

'En jij dan? Wat brengt jou hier? En wat doe je normaal gesproken?' vroeg Athios nu geïnteresseerd. 'Ik wilde iets anders dan thuis zitten, had behoefte aan gezelligheid en aan geluid om me heen.' Soms waren er van die dagen dat Elina zich een beetje eenzaam voelde. Vandaag had ze dat ook, maar geen zin om zich daar aan toe te geven. 'Tot nu toe nog helemaal geen spijt aan mijn beslissing om hier naar binnen te gaan. Verder houd ik er weleens van om iets geks te doen. Daarmee bedoel ik iets wat ik normaal niet zou doen. Ik houd van zingen en tja, wat moet ik nog meer over mezelf vertellen?! Wat zijn jouw mooiste karaktereigenschappen?'

Achter haar was er veel lawaai. Weer een gevecht. Elina wilde achterom kijken en zien wat er gebeurde, maar een Anima vloog tegen de tafel aan. De tafel wankelde, Elina greep hem snel vast zodat de tafel niet omviel. Met haar ogen zocht ze contact met Athios. 'Zullen we gaan? Het wordt me hier iets teveel. Buiten kunnen we waarschijnlijk nog wel even praten. Het is wel een stukje lopen naar mijn huis hoor, weet niet of je dat erg vindt? Ik zelf niet.' Ze wachtte op een reactie.

Er kwam een man naar hun tafeltje gelopen voor zijn Anima. Elina keek ze aan: 'Gaat het met jullie?' Echt een antwoord verwachtte ze niet, misschien was deze man ook bezopen en kon hij amper antwoord geven. Alleen iets in haar zorgde ervoor dat ze toch de vraag stelde. De dwang om voor mensen te zorgen en er voor hen te zijn was er altijd al geweest. Ondertussen had ze het geaccepteerd. Er waren wel jaren geweest dat ze dat nog niet kon, maar nu was ze volwassen. Ze vond het soms zelfs wel een prettige eigenschap. 'Gaan we dan, Athios?' Elina keek hem met vragende ogen aan.

Verschrikt keek Aramis naar de jongeman die onder de tafel door bolderde recht op hem af tot hij onder hem lag. 'Kijk in het vervolg wat beter uit wil je?' zei hij wat nors. Hij inspecteerde de jongen eens nader. Intussen was Athios opgestaan. 'Kan een mens hier niet rustig wat eten en drinken!?' riep hij woest, hopend dat dit niet de interessante bijeenkomst met Elina zou verstoren. Wat dachten die mensen wel niet? Hij vond het net interessant worden. 'Ik eis dat ieder van jullie gekken alles netjes opruimd en $20 aan de waard betaald. Zo niet, dan wacht ieder die niet gehoorzaam is een tijdje in het koude cellencomplex van het Magisterium, er zal wel eerst een rechtzaak komen maar verstoring van de rust kan wel tot een nachtje cel leiden.' zei hij nog wat nors. Toen keerde hij terug naar zijn tafel. Gelukkig was er niks van de dure wijn verspild er stond er op zijn tafel alles nog netjes bij. Elina stelde inmiddels voor om te gaan. 'Een prima idee!' antwoordde hij terwijl hij Elina zorgvuldig naar de deur begeleidde. Hij straalde Aramis weer terug in zijn cape en keek nog één keer de taverne rond. 'Jullie zijn gewaarschuwd mannen.' zei hij nog voordat hij de deur dichtgooide. Eenmaal buiten scheen het maanlicht hen tegemoet. 'Waar woon je precies?' vroeg hij nieuwsgierig.

Elina stapte naar buiten. Even zuchtte ze diep. In haar gezicht scheen de maan. De lucht was mooi. Het was een mooie avond. 'Je ziet het vanzelf. Ik woon in Vernum Springs.' Echt naar huis gaan wilde ze nog niet, dan kon ze maar voor een beperkte tijd met hem praten. Athios keek haar aan, hij had de twijfel in haar ogen gezien. Elina had het idee dat het wel klikte tussen haar en Athios. Ze kon Athios aankijken zonder dat het opviel, omdat ze met hem kletste. 'Nu ga ik toch even u zeggen. Wilt u morgen weer mij gezelschap houden?' Wat zou ze doen als hij dat niet wilde? Zou haar hele avond dan gelijk een mislukte avond zijn? Straks zei hij echt nee, had ze de vraag beter niet kunnen stellen? Elina wilde hem gewoon beter leren kennen. Hij leek gewoon een hele aardige man te zijn. Misschien moest ze gewoon maar zijn antwoord afwachten en niet meteen denken aan wat er zou gebeuren als hij nee ging zeggen. Alleen STEL dat hij ja zou zeggen, hoopte ze wel dat ze ergens anders heen gingen dan de kroeg. Wat een drukte was het daar. Ze begonnen zelfs te vechten, zo was het in een kroeg. Nu vond ze dat niet heel erg geslaagd. Vol spanning wachtte ze zijn antwoord af.

Brennan kroop vermoeid onder de tafel vandaan en wreef over zijn hoofd. Een man bulderde boos het café in, en verdween daarna boos. Hij was blijkbaar iemand van het Magistrerium.
Brennan liep hem snel achterna, en kreeg haast de deur in zijn gezicht.
Hij opende hem snel, en zag de man en de vrouw praten.
''Het spijt me van die dreun tegen de tafel, maar dat gevecht was ook zo onbenullig. Volgende keer moet ik me maar aan de tafel vastketenen''
Brennan keek lichtelijk blosend. ''Ik ben Brennan, trouwens'', zij hij, en gaf de man en de vrouw een hand. Gebruikelijk maakte hij bij de vrouw een lichte buiging door zijn knieën.
''Zeg, ken ik u misschien, want ik heb u hier nog nooit gezien, nu ben ik al wel een tijdje weggeweest''

Talos deelde nog wat schuine woorden mede in de ruimte van de Aestas Taverne, voordat hij het pand verliet. Hij zag Brennan met een man en een vrouw praten.
Hij ging er flauwtjes bij staan, en wachtte totdat Brennan eindelijk klaar was met praten.


''Ga je jezelf ook nog voorstellen'', vroeg Brennan aan Talos. Hij keek hem dringend aan. Talos leek niet van voornemens te zijn iets ze zeggen, maar uiteindelijk kwam er geluid uit. ''Talos'', zei hij met een knikje die Brennan de neiging gaf hem te wurgen. Die desintresse.
Brennan keek verontschuldigend voor het gedrag van zijn Anima naar de man en de vrouw.

Athios had niet verwacht dat de vrouw Elina zo te spreken zou zijn over hem. Nu stelde ze voor dat hij haar morgen gezelschap hield, wat volgens Athios nog niet eens zo'n slecht plan was om ook haar beter te leren kennen. 'Het zal me een genoegen zijn!' zei hij terwijl hij elegant een buiging deed zoals de musketiers in de oude wereld dat ook deden: elegant, charmant, maar netjes en met hun hoed tijdelijk van hun hoofd. 'Zou ik ook mogen weten wat voor een plannen u heet morgen? Want verwacht u nog een vijand of is het voor de gezelligheid?' vroeg hij zich af. 'Maakt ook niet uit wat het is, ik ga graag mee, op voorwaarde dat u mij misschien een bed kan verschaffen? Ik ben niet van plan terug te keren naar mijn huis vandaag omdat daar nogal lastpakken voor de deur staan.' dat laatste over de lastpakken zei hij vol afgrijzing. 'Trouwens nog mijn excuses voor die chaos is de kroeg. Het is mijn werk iedereen rustig te houden en hier tegen op te treden.' vervolgde hij verontschuldigend. Toen kwam de jongeman weer terug die in het café verschijnende tafels omver denderde. 'Ik ben Lord Athios D'Artignonge, 2e senator, naast Tempus in het Magisterium.' zei hij plechtig. Hij wist niet wat deze jongeman precies van hen wou maar het leek hem gepast dat de jongen hem bij zijn titel aansprak, aangezien Athios niet wist of hij bij de onruststokers hoorde of niet. Intussen pakte hij rustig Elina's hand vast. 'Laat me u naar huis begeleiden Lady.' zei hij netjes. Hij snapte wel dat hoe langer ze zouden wachtten hoe donkerder het werd.

Ze kon wel juichen toen Athios haar nog een keer wilde zien. De anima die tegen hun tafel was gevlogen kwam achter ons aan. Hij stelde zich voor als Brennan. Niet veel later kwam ook de wederhelft. Hij stelde zich niet meteen voor, op aandringen van Brennan sprak hij dan toch zijn naam uit, Talos. Het gevoel van Elina zei dat ze hem nog niet kan vertrouwen. Ze twijfelde dus ook of ze zich zou voorstellen. Ze vond dat ze het verplicht was, het was zo raar als je jezelf niet voorstelde. 'Ik ben Elina. Goed dat u uw excuses aanbiedt, dat waardeer ik.' Meer was niet nodig, meer hoefde hij ook niet te weten. Zou hij ons volgen? Elina hoopte van niet. Zou ze zich dan nog veilig voelen in haar huis? Tuurlijk, want Athios was er ook. 'Wij gaan nu verder, nog een fijne avond.'

Haar aandacht ging weer naar Lord Athios. 'Soms Athios, zijn er mensen die gewoon vragen om gezelligheid. Voel je niet verplicht, doe het alleen als je het zelf wilt. Ik verwacht niets van je. Er zijn genoeg mensen die alles van je verwachten, denk ik zo. Ik ben gewoon vooral benieuwd naar wie je bent. Echt bent, van binnen uit. Of je nu van adel bent, of dat je uit een armzalig leven komt, dat maakt niet uit. Het gaat erom wie je bent.' Ze keek Athios aan. Zou hij merken dat ze het echt meende? Dat ze echt gaf om de binnenkant van elk mens? Iets zei haar dat er weinig mensen geïnteresseerd waren in hem. Dat veel mensen vooral vanuit gingen dat hij alles voor zijn plicht deed. Wist iemand hoe hij dacht? Wist iemand hoe hij zich voelde? Elina wilde gewoon speciaal zijn, niet zomaar iemand. Ze wilde hem laten beseffen dat er ook mensen waren die het goede met hem voor hadden en er ook voor hem wilden zijn, iemand zoals zij. 'Over de vraag of ik een bed kan verschaffen.. Ik denk dat je erg verbaasd zou zijn als je een nee zou krijgen. Dus nee, dat kan niet.' Athios bleef van schrik even stil staan. Elina keek Athios aan, met een grote glimlach op haar gezicht. 'Ik plaag je maar, tuurlijk kan je bij mij in huis komen.' Vervolgens pakte Athios haar hand. 'Laat me u naar huis begeleiden, Lady.' Nu voelde ze haar gezicht weer rood worden. Een voor haar onbekend gevoel overviel haar. Was dit dan verliefdheid? Kon dat wel, nu al, zo lang kende ze Athios nog niet. Al waren er wel al wat uurtjes verstreken nadat ze de kroeg binnen stapte.

Elina was blij met het gezelschap van Athios. Opeens bleef ze stil staan terwijl ze zijn hand vasthield. 'Knijp me eens.' Ze wilde weten of dat ze dit echt meemaakte, of dat ze droomde. Alles voelde gewoon zo goed. Ze kreeg kippenvel. Hmm, het werd kouder. Het werd ook iets donkerder. Gelukkig had ze Athios en waren ze bijna thuis.



~Hij wil niet alles selecteren, dus een kleurtje geven is een stuk lastiger... ~

'Oh, nou ik voel me ook helemaal niet verplicht hoor. Integendeel. Die drukte op mijn landgoed en in Midnight Glade begint me de keel uit te hangen.' zei hij eerlijk. Athios kon Elina's woorden zeker waarderen. 'Meestal zien ze mij als een kille, strenge Magisterium senator, maar weinigen weten van mijn echte karakter. En dat ik van adel ben betekent niet dat ik beter ben als anderen, maar ik moet nou eenmaal orde houden.' legde hij opgelucht uit. Athios was blij dat ze de drukte van de taverne achter zich lieten. Inmiddels maakte de stad plaats voor de bossen. Opeens vroeg Elina Athios om haar te knijpen. 'Dit is geen droom hoor Elina. Dit is pure realiteit.' grijnsde hij. ~sorry voor de korte post~

Het was echt de werkelijkheid. Ze liep echt naast Athios. Ze had echt zijn hand vast. Hij zou echt morgen bij haar zijn en vannacht. 'Bij mij weten ze ook niet altijd mijn karakter hoor, er zijn weinig mensen in me geïnteresseerd. Ze willen dat ik help, dat ik luister naar hun problemen, maar als ik eenmaal heb geholpen, mag ik weer oprotten.'Toen ze het zei, hoorde je een beetje de woede in haar stem. Ja, zo ging het de laatste tijd steeds vaker, mensen waren minder snel dankbaar. 'Al ben ik op dit moment rijk van geluk, mijn huis moet je niet teveel van verwachten. Mag Lady Elina ook een keer bij Lord Athios binnentreden?'



Ze begon een beetje te zingen, zachtjes. Veel geluid was hier niet bij de bossen. Nu had ze het echt koud. 'Heb jij het ook koud?' De lucht was nog steeds helder. Er stond een heel klein beetje wind. De bomen kwamen hen tegemoet, nu waren ze er bijna.Alleen had ze het nu toch nog koud gekregen.

'De meeste mensen zijn ook zo ontdankbaar, die kan je beter gewoon nooit meer helpen.' zei hij bitter vooruitkijkend terwijl de wind met zijn haren speelde. 'En ja, ik wil je graag snel verwelkomen bij mij, alleen gaat dat nu niet zo makkelijk. Bij mijn huis zijn namelijk allemaal sekteleden van een geloofsorde in tenten beland, voor bij mij in de tuinen en bij de grote poort naar het landgoed. De burgemeester van Midnight Glade wilde dat blijkbaar maar ik ga ze morgen verjagen, hoop ik.' legde hij uit. De sekteleden werden steeds brutaler en begonnen zich steeds meer uit te breiden en het zou niet lang duren of Athios' landgoed zou worden opgebroken en worden geplunderd. Intussen gaf Athios Elina zijn cape. 'Zo heb je het warmer.' glimlachte hij.

'Ik vind het moeilijk om dan gelijk te zeggen dat ik ze niet meer help. Het zijn ook mensen, die ook hulp nodig hebben.' Elina hoorde het bittere in zijn stem. Had hij ook zoiets meegemaakt? Verlegen keek Elina naar beneden toen Athios zijn cape afstond. 'Bedankt. Als je niet thuis terecht kan of als het niet veilig is, dan kun je altijd bij mij terecht. Als je morgen echt moet gaan, wees dan alsjeblieft voorzichtig...' Heel even wachtte ze met praten, daarna zei ze: 'Wacht heel even.' Beide stopten ze met lopen. Ze waren bijna bij Elina's huis. Elina liep naar de boom die zich naast haar bevond. Ze ging zitten en legde haar hand op de boom. Ze sloot haar ogen. 'Moge alle voorouders mij horen, moge alle bomen mij ook verstaan. Wilt gij, het magische van deze wereld, bij Lord Athios zijn en hem beschermen. Hem morgen helpen bij het verslaan van de sekteleden. Laten de sekteleden zich terug trekken en zich nooit meer laten zien. Laat het gevaar weggaan en het huis van Athios weer veilig maken en hem voorgoed beschermen.' In gedachte had ze deze woorden uitgesproken. Ze hoopte dat ze haar hadden gehoord. Dat ze Athios zouden helpen en beschermen. Elina dacht wel dat ze haar hadden gehoord en Athios echt zouden helpen. Elina deed haar ogen open, stond op en liep weer naar Athios. Ze pakte de hand van Athios vast.


Elina glimlachte naar Athios. 'Kijk, daar is mijn huis al.' Ze wees naar een huisje te midden van allerlei bomen. 'Zal ik voorgaan?' Elina deed de deur open en liet Athios binnen. Toen ze beide binnen wren, deed ze de deur dicht. 'Doe alsof je thuis bent.' Ze liep naar de kaarsen die er in haar huis stonden en stak ze aan. De ramen zou ze normaal nu ook gelijk verduisteren, maar nu niet. Elina liep naar het raam. 'Kijk, al die sterren naast de maan.' Het was een mooi gezicht nu er geen wolkje was te bekennen. Ze merkte dat Athios achter haar kwam staan.

''Wees niet bang, soms moet je nee durven zeggen.' sprak hij kalm. 'En ja, morgen zal ik mijn landgoed ontdoen van die vervelende snuiters.' zei hij zelfverzekerd. Athios vroeg zich af waarom Elina een tijdje bij een boom bleef staan maar bedacht zich toen opeens dat ze een Caelos was. Athios was blij om uiteindelijk bij het huis aan te komen. Athios had ook gemerkt dat de sterren deze nacht erg fel straalden, het was een prachtig gezicht. Toen gingen ze naar binnen. Het was een gezellig ingericht huisje en Athios kon zich er wel in vinden. Hij zag dat Elina bij het raam naar de sterren staarde. Athios ging achter haar staan en pakte haar rond haar middel vast. 'Ja, prachtig.' zei hij terwijl hij aandachtig naar de sterren keek. Dit was een mooie avond.

Toen Athios achter haar kwam staan, sloeg hij zijn armen om haar middel. Zo bleven ze even staan, dicht bij elkaar. 'Laat me morgen met je meegaan.' Morgen, het was zo weer morgen. Voor dat je het in de gaten zou hebben, zou de zon alweer aan de hemel staan. 'We moeten dan wel zo gaan slapen, anders ben je morgen veel te moe.' Elina draaide zich om en keek Athios aan. Hij had mooie ogen. 'Je hebt mooie ogen.' Dat zei ze met een glimlach. Voorzichtig gaf ze Athios een kus op zijn mond. 'Doe morgen alsjeblieft voorzichtig.'

Elina liep van het raam weg en ging zitten. Athios kwam naast haar zitten. Elina voelde zich moe. Heel deze dag had veel energie van haar gevraagd. Elina leunde tegen Athios aan, met haar hoofd op zijn schouder. Heel even deed ze haar ogen dicht. Eigenlijk had ze dat beter niet kunnen doen. Ze moest Athios nog een slaapplaats geven, ze moest nog de kaarsen uit doen voor dat ze beide überhaupt gingen slapen. Ook de gordijnen moesten dicht. Als ze hier in slaap zou vallen, dan had ze geen deken en zou ze vannacht waarschijnlijk wakker worden van de kou. Dat kon ze niet hebben, ze moest ook goed slapen voor morgen. Elina kon het niet tegengaan. Toen ze eenmaal haar ogen dichtdeed, viel ze in slaap. Veilig en vertrouwd bij Athios. Morgen zou ze zich wel schuldig voelen dat ze in slaap was gevallen.

Athios moest zich even bedenken toen Elina eigenlijk eiste dat ze mee wou gaan. 'Het zal niet erg gezellig en makkelijk zijn, maar als jij meewilt dan mag dat. Luister alleen wel goed naar m'n instucties, die mensen zijn gevaarlijk.' zei hij ernstig. Hij had de verantwoordelijkheid dat haar niks overkwam Dust moest hij er wel streng op toezien dat alles volgens plan verliep. Athios was het eens met Elina's idee om te gaan slapen. 'Ik heb die energie inderdaad vast wel nodig.' knikte hij. Er ging opeens een straal van vreugde en verbazing door hem heen toen Elina hem een kus op z'n mond gaf. Voor het eerst sinds tijden schoot hij iets rood aan. Athios ging rustig door Elina's haren met zijn hand toen ze tegen hem begon aan te slapen. Na een tijdje tilde hij haar op en legde haar in het bed. 'Welterusten.' fluisterde hij haar toe, niet zeker wetend of ze hem hoorde. Vervolgens deed hij de kaarsen uit en deed de gordijnen dicht. Toen ging hij rustig in het bed liggen en dommelde langzamerhand ook weg.

Elina merkte dat ze wakker werd. Hmm, ze had heerlijk geslapen! Langzaam deed ze haar ogen open. Naast haar zag ze Athios, nog steeds bij haar. Ze bleef stil liggen, wilde hem gewoon aanstaren. Niemand zou het merken dat ze dat deed. Ze kroop dichter naar hem toe, streek wat haren naar achter, gaf hem een kus. Stil bleef hij liggen, gelukkig. Ze bleef tegen Athios aan liggen en sloot haar ogen weer.

Haar gedachten gingen terug naar gisteravond. 'Het zal niet erg gezellig en makkelijk zijn, maar als jij meewilt dan mag dat. Luister alleen wel goed naar m'n instructies, die mensen zijn gevaarlijk'had Athios ernstig gezegd. Het deed haar nog steeds goed dat hij het haar niet weigerde. Haar hulp zou misschien wel meer van toepassing komen dan dat hij gister had gedacht. Waarschijnlijk voelde hij zich verantwoordelijk voor haar. Bij haar was het precies hetzelfde, zij voelde zich verantwoordelijk voor hem. Ze had hem lief, wat zou ze doen als hem wat zou overkomen? Ze moest er niet aan denken.

Haar gedachten gingen verder. Ze was tegen hem aan gaan leunen nadat ze hem een kus had gegeven. Elina had even haar ogen gesloten. Verder kon ze zich niet echt iets herinneren van gister. Was ze in slaap gevallen? Nee, dat kon toch niet! Hoe kon ze dan hier in bed liggen? Ze besefte dat Athios dat had gedaan. Hij zorgde nu al goed voor haar. Hij liet haar niet in de steek.

Een paar jaar geleden was dat wel anders. Thuis moesten Elette en Elina werken voor haar moeder. Ze moest heel het huis schoonmaken. Ook moest ze elke dag koken, kleding op maat maken voor haar neefje, haar zussen en haar moeder. Er was een tijd dat ze bijna niet sliep. Na drie dagen werken, sliep ze één nacht. Er was veel te doen in het grote huis en eigenlijk was het teveel voor haar om alles te doen. 'S nachts waste ze alle kleding, zodat die ochtend alles schoon was. Ze had het idee dat niemand van haar hield, ze voelde zich eenzaam, ondanks dat ze Elette nog had. In die tijd was er altijd wel iets waar haar moeder over mopperde. Alles reageerde ze af op Elina. Eén keer had ze vier dagen gewerkt en één nacht geslapen. De volgende morgen dat ze wakker werd, was het erg stil. Het verbaasde haar niet, want iedereen was normaal gesproken ook nog aan het slapen. Ze begon dus met haar klusjes. Na een paar uur was het nog steeds stil, ze besloot om iedereen toch maar wakker te maken. Toen ze boven was en de kamerdeur opendeed, was er niemand. Ze ging zoeken, maar vond niemand. De kasten waren ook leeg. Ze waren weggegaan en haar hier achtergelaten. Alleen al bij de gedachten kon ze zo gaan huilen, maar dat wilde ze niet.

Elina verdrong de gedachten en ging opzoek naar Elette. In haar hoofd zag ze hoe Elette sliep op de rug van Aramis. Ze glimlachte. Vervolgens kroop ze nog dichter bij Athios, verbaasd dat dat nog kon. Elina deed voorzichtig de arm van Athios omhoog en legde zijn arm over haar heen. Nog maar eventjes, dan was het ochtend en moesten ze na het ontbijt weg. 'Wij laten wel even zien wie wij zijn. We kunnen hen samen aan.'fluisterde ze zachtjes. Het was een hele kleine kans dat hij het hoorde, amar misschien was hij ondertussen ook wel een beetje wakker geworden. Ze hoopte van niet. Elina had geen zin om te controleren of hij echt nog diep sliep, met haar ogen dicht en een arm om haar heen kon ze wel uren blijven liggen.

Niet heel veel later deed ze haar ogen open. Elina had niet meer geslapen, maar had nog nooit zo lekker in bed gelegen. Haar hand ging door het haar van Athios. 'Lieverd, word je wakker?'

Athios was in een diepe slaap verwikkeld. In zijn slaap kwam weer een flashback van vroeger terug:'Athios! We worden geflankt! De vijand is zowel aan de linker als de rechterkant!' schreeuwde Lord Guy Marshall. Guy was de generaal van de 2de Midnight Glade Compagnie. 10 jaar geleden toen Athios nog een jongeman van 19 jaar was, moest hij het al tegen de sekte opnemen. De sekte van John Werborough. John was een man die totaal doordraaide met zijn sekte. Hij geloofde dat er een dag des oordeels zou komen en dat iedereen bezitting moest afstaan voor de grote god Muniach, in werkelijkheid moest iedereen bezittingen afstaan aan hem. Deden ze dat niet dan vermoordde hij die mensen. Ook bedreigde hij de lokale Lords en Ladies. Maar die hadden wachters en een ommuurd langgoed, daarom belegden ze het landgoed zolang als ze konden. 10 jaar geleden werd Guy vermoord door John, en kreeg Athios de titel. De sekte had hen daadwerkelijk geflankeerd en zo was de Compagnie in een hinderlaag gelopen. Athios overleefde het ter nauwernood. Maar ook John raakte dankzij Athios aan één oog blind. Na de slag ging de sekte weg voor een lange tijd. Tot sinds kort, sinds kort zijn de sekteleden weer terug. De Muniach-sekte. Athios was inmiddels weer wakker geworden. Het was al wat later in de morgen en hij had zijn arm over Elina heen liggen. Hij werd wakker van Elina's vraag om wakker te worden. 'Ik had vanacht weer een flashback, een flashback van 10 jaar geleden, toen de grote slag met de sekte plaatsvond en ik Lord werd. Ik heb Guy, mijn lord daar eigenlijk gewoon in de steek gelaten.' zei hij lichtelijk emotioneel. Hij beschouwde Guy als zijn vader. 'Vandaag zullen we die sekteleden een lesje leren!' zei hij zelfverzekerd terwijl hij Elina een zoen gaf. 'We kunnen dit, samen.' zei hij tot slot.