Kleine voetstapjes stonden in het zand waar Emily had gelopen. Het zand kriebelde tussen haar tenen en haar blonde lokken golfde over de wind mee. Ze liep in de richting van de zee en kon alleen maar naar de horizon loeren. De zee had haar altijd aangetrokken. De geur van zout en zand vond ze geweldig. Ze stopte toen ze het water voelde en deed haar witte jurkje rustig uit. vervolgens ze hem daarna in het zand gooide. Haar lichaam was nu omhuld door een felroze bikini. Nog steeds naar de horizon kijkend liep ze rustig de koele zee in. ze voelde het verschil tussen de zon op haar schouders en het koele water op haar benen. Toen ze helemaal in het water was keek ze pas om en grijnsde naar Peach. "Kom er ook in!" schreeuwde ze blij naar Peach. "Het is heerlijk!"

Peach hield wel van het strand opzich, maar ze haatte het zand op haar pootjes die je er met moeite af kreeg. Aangezien ze een klein wollig hondje was die laag op haar poten stond kon ze het dus absoluut niet vermijden. Ze liet het maar zoals het was. het had geen zin om er nu druk over te maken. Het was latere zorg. Toen ze Emily geconcentreerd het water in ging lopen had ze geen zin om haar te storen dus ging ze maar rondjes rennen en met het zand spelen. Telkens stak ze haar snuit weer ergens in het zand om vervolgens weer verder te rennen totdat ze de stem van Emily hoort. "Emily! denk aan mijn vacht!" kefte het kleine hondje en ze liep rustig richting het water. "Jij mag het straks gaan kammen" mompelend liep het kleine hondje het water in en zwom met veel moeite naar Emily.

Blote voeten, de schoenen in haar hand, zo liep Elina langs de zee. Elette, haar wederhelft, vloog met haar mee. Heel druk was het niet, al waren er wel een paar mensen. Links van haar zag ze twee kinderen ruzie maken over hun zandkastelen, welke nou de mooiste was. Elina liep er op af. 'Zal ik jullie eens wat vertellen? Beide zandkastelen zijn mooi. Er ruzie om maken is helemaal niet nodig en ook niet leuk. Misschien is het een leuk idee om ze samen te voegen. Dan heb je op één stuk land twee kastelen. De ene keer wonen ze links en de andere keer wonen de mensen rechts. Mensen met een kasteel zijn heel rijk, dus ze kunnen er makkelijk twee hebben.'

Rustig liep Elina weer verder. Na een tijdje ging ze in het zand zitten. Haar benen gestrekt, met haar voeten in het zand en leunend op twee armen. Voor haar zag ze hoe een meisje het water in ging. 'Het is heerlijk!' riep ze luid naar haar wederhelft. Haar wederhelft twijfelde, zou ze in het water gaan of niet? Vol vreugde was het meisje. Zelf wilde Elina ook altijd al kinderen, maar het was er nog niet van gekomen. De laatste paar jaren maakte ze er geen zorgen meer om. Het komt vanzelf, of niet. Als het niet gebeurde, dan gebeurde het niet. Elina waardeerde het leven, had het lief en was tevreden met wat ze had en wie ze was.

Elina sloot haar ogen en genoot van de zon op haar gezicht.