Het was stil in Claps, het enige geluid was het geritsel van bladeren en het gefluister van bomen. De wind waaide, het was een dodelijke stilte. Luide voetstappen naderde het bos, het leek net alsof iemand rende. Dit was ook zo, Melodie rende, ze rende alsof haar leven er vanaf hing. ze keek niet op of om. Ze bleef rennen, haar kleine voetjes deden pijn ookal was het gras zo koel. Even stopte het kleine meisje, haar blonde haren hingen voor haar gezicht terwijl ze hijgde. Vermoeid deed ze haar ogen even dicht. Haar hand legde ze op het mos van de boom, ze ging naar het noorden. Ze zou blijven rennen totdat ze eindelijk ver genoeg was om nooit meer gevonden te worden. Een krans gemaakt van bloemen zat op haar hoofd. Ze leek op een bos elfje als je in sprookjes geloofde, ze miste enkel de vleugels en de puntige oren. Enkel op het gehijg na was er niets meer te horen. Vermoeid liet ze zich tegen de boom aan zakken. Ze was vrij, ze hoefde nooit meer naar huis. Nooit meer zou ze op haar kamer op gesloten zitten. Haar vingers streken langs het koele gras. Ze had die kant van haar ouders nooit gekent, haar ouders wouden het beste voor haar. Ha, belachelijk als ze echt van haar hielden lieten ze haar gaan en sloten ze haar niet op. Melodie had van de clans gehoord, van de mensen in de midnight glade en ze had er over gelzen in de boeken, hoe meer ze las, hoe meer ze vrij wou zijn. Ze wou de natuur in, haar krachten ontdekken en ontwikkelen. Ze keek even omhoog naar de stralende blauwe lucht. Plots schrok ze op van het geritsel, snel keek ze om zich heen. Waar moest ze heen rennen, waar kon ze zich verstoppen. Ze slikte kort maar sloeg een zucht van opluchting toen ze Symfonie zag. Symfonie was haar Anima, haar wederhelft. Symfonie was een witte syberische tijger. Maar net als Melodie jong en klein. Symfonie miauwde en sloop dichterbij, hij gaf Melodie kopjes en tegen haar aan liggen. ''Waar was je nou?'' vroeg Melodie aan haar Anima, die geen antwoord gaf op haar vraag. Symfonie had de neiging om telkens verstoppertje te spelen en alleen te voorschijn te komen als zij dat zelf wilde. Maar nooit liet ze haar wederhelft in de steek, ze begon te spinnen en Melodie glimlachte haar toe. Ze waren eindelijk vrij...

- ik ga er even vanuit dat Sub Terra is afgelopen -

Talos liep door de bossen, opzoek naar zijn Anima. Nog steeds had hij hem niet gezien, sinds dagen niet.
Hij begon zich zorgen te maken. Hij was daar waarschijnlijk, ergens, alleen. Talos walgde van zichzelf, dat hij hem van die berg had afgeduwd, toen hij persé het stof wou hebben. Hij was erdoor in de ban geraakt. In de ban van het stof.
Maar nu had hij niets, geen stof en geen Anima. Peinzend liep hij verder, en keek naar zijn eigen voeten die kuilen maakten in het zand.
In de verte zag hij een witte schim. Het was een tijger, tenminste, daar leek het op.
Het rende naar een boom, en bleef vervolgens daar staan.
Een prachtdier, vond Talos.
Hij besloot voorzichtig te gaan kijken.
Achter de boom zat een klein meisje, die blijkbaar de wederhelft was van de tijger.
Het gaf kopjes aan het meisje. Talos was jaloers. Hij had lang niet zo'n goede band met zijn Anima.
Hij ging voor ze staan, en wou iets zeggen. Maar hij wist even niets uit te brengen. Het meisje deed hem even denken aan een ander kind die hij had gezien. Alwin. Het kind dat hij bijna had gewurgd voor een beetje stof. Talos had er spijt van, ontzettend veel spijt.
Maar waarschijnlijk was het niet meer goed te maken.

Symfonie hief haar kop op toen ze iets hoorde, ze keek om zich heen. Maar ze zag niemand, ze richtte haar blik op haar wederhelft en liet een klagelijk gemauw horen, de ogen van haar wederhelft ging openen, ze was in gedommeld, ze zag hoe haar wederhelft in haar ogen wreef.
Opnieuw keek Symfonie rond, maar ze zag niemand. Maar waarom rook ze dan iemand.
Symfonie zag dat er een man voor hen ging staan. Symfonie sprong op en ging dapper voor zijn wederhelft staan. Ze siste lichtjes en liet een gemauw horen.
Erg gevaarlijk leek Symfonie niet, dit kwam omdat ze een welp was. Maar ze was dapper genoeg om haar wederhelft te beschermen, die de man angstig aan keek.
Haar haren stonden recht overeind maar ze viel hem niet aan. Ze liet alleen zien dat hij niet verder mocht komen.
Haar klauwen groeven in de grond, zodat er zwarte aarde naar boven kwam.


Melodie keek de man angstig aan, ze slikte. Zou hij haar pijn gaan doen? Of zou hij haar terug naar huis brengen zodat ze weer opgesloten zat?
''Hallo,'' Zei ze met een trillende stem tegen de man.
Wat moest ze anders zeggen. ''G-gaat gaat u me pijn doen?'' Zei ze angstig, terwijl ze iets meer in elkaar dook.
Ze had veel gelezen in de boeken over andere clans, sommige waren erg slecht en deden mensen pijn voor stof. Maar Melodie had niets, moest ze dat zeggen.
Ze slikte en greep haar jurkje vast. Wat moest de man van haar? Zou hij misschien alleen een praatje maken met haar?

De Anima van het meisje ging beschermend voor haar staan en stak zijn nekharen overeind. Talos trok een grimas, zo enorm schattig.
Toen zag ze het meisje, dat bang achter de welp verscholen lag. Met grote ogen keek hij hem aan.
''Hallo'', zei ze angstig. ''Gaat u me pijn doen?'' vroeg ze toen, haar ogen schitterden.
Talos voelde een vlaag van medelijden, en ging zitten. Hij zou het vreselijk vinden wanneer mensen hem tegenkwamen en dan meteen slecht over hem dachten.
Maar als hij zo doorging, dan zou iedereen hem haten. Talos slaakte een diepe zucht.
Toen keek hij het meisje doordringend en nieuwsgierig aan. Ze was nog zo klein, nog jonger dan Alwin volgens hem.
''Hoi'', zij hij glimlachend. ''Ik ben Talos''
Even keek hij naar boven, en wendde zich toen weer tot het meisje.
''Ben je hier helemaal alleen, waar zijn je ouders?'', vroeg hij. Het was zo onwaarschijnlijk dat het meisje geen ouders had hier.
Ze kon toch niet alleen in dit bos leven, laat staan in de wereld die vol zit met gevaar.
''Is dat je Anima'', vroeg hij toen, om van onderwerp te veranderen.
Hij wees naar de witte tijger die nog steeds voor het meisje stond. ''Het is werkelijk een schitterend dier.''
Nogmaals glimlachde Talos, een beetje ongemakkelijk. Durfde dit meisje wel iets te zeggen.
Hij was natuurlijk ook een wildvreemde.

De man knielde neer en ging zitten. Nog steeds bleef ze angstig zitten, ze bibberde een beetje. Zo hij lid zijn van die slechte clan? Haar Anima bleef trouw voor haar staan, Symfonie was zo dapper. Ze hoorde een diepe zucht uit zijn mond komen, ze slikte even en wachtte even af. De man had haar nieuwgierig maar doordringend aan gekeken, ze bleef hem angstig aan kijken totdat ze zijn stem hoorde.
Hij klonk vriendelijk, ''Ik ben Melodie,'' stelde ze zich voor aan de man die Talos heten, als dat tenminste echt zijn naam was. Hij vroeg naar haar ouders, ze slikte. Wat kon ze zeggen? ''Ik heb geen ouders meer,'' loog ze. Maar aan haar gezicht kon je niet zien dat het een leugen was.
In haar gedachten waren haar ouders al lang weg gevaagd. Haar ouders hadden haar opgesloten in haar kamer en hadden haar er amper uit gelaten, alleen voor eten. En plassen moest ze in een emmer in haar kamer. Nee, ze was een vogel in een kooitje geweest, terwijl haar ouders vrij waren en haar alleen thuis lieten, las zij in boeken op haar kamer. Sprookjes, geschiedenis, ze had zoveel gelezen. Meer dan een kind van 8 ooit zou lezen.
Ze keek de man onderzoekend aan, waarom vroeg hij dit eigelijk allemaal? Zou hij haar terug brengen? Of zou hij haar pijn gaan doen als bleek dat ze echt alleen was? Ze slikte even, haar fantasie deed zijn werk.
De man wees naar Symfonie, die gevaarlijk siste naar hem. Ze hapte, maar Ze hapte niet in zijn vinger.
''Ja, dit is Symfonie.'' Zei ze met een glimlach. Ze aaide het dier die begon te spinnen en weer naast haar ging zitten. ''Dank u,'' Zei Melodie beleefd.
Ze glimlachtte lichtjes naar hem en keek daarna rond. ''Speelt u Anima verstoppertje?'' vroeg ze nieuwgierig aan de man.
Symfonie vertrouwde de man niet en bleef de man in de gaten houden elke gedachten volgde ze met zijn ogen. Ze kreeg een por in haar zij, ''Zeg eens gedag tegen de man,'' Symfonie keek Melodie aan, maar richtte zich op de man, ''Hoi,'' Zei Symfonie wat terug houdend.

''Speelt u Anima verstoppertje'', vroeg het meisje, die al iets minder bang bleek.
Talos sloeg zijn ogen neer. En wat moest hij nu zeggen, dat hij zijn Anima van een berg had geduwd, en dat hij daarna spoorloos is verdwenen. Nee, dat zou haar zeker bang maken en dat was niet de bedoeling.
Talos glimlachte naar het meisje.
''Nou, mijn Anima is kwijt, ik ben hem nu aan het zoeken''
Nu loog Talos niet, hij was zijn Anima echt kwijt en hij was hem aan het zoeken, maar tot nu toe zonder resultaat.
Talos voelde een stekerige pijn in zijn hand. Hij had geen flauw idee waar het vandaan kwam.
Hij hoopte vurig dat alles goed was met zijn Anima.
''Nu, waar ga je heen Melodie'', zei Talos, terwijl hij de gedachte aan zijn Anima wegwuifde.
''Je kunt hier moeilijk blijven, of heb je ergens een huis''
Talos had met dit meisje te doen, zo zonder ouders, en alleen met haar Anima.
Stel je voor dat er iemand van de Nigris haar aan zou vallen, dan had ze geen schijn van kans.

Melodie keek de man aan, ''Kwijt?'' herhaalde ze. Symfonie snoof zachtjes, ''Melodie, je weet niet wat deze man zijn anima heeft aangedaan,'' hoorde Melodie haar Anima zeggen, maar Melodie wuifde het weg. ''Zijn Anima is vast verdwaald en zoekt zijn wederhelft vast,'' Zei ze met een lieve stem tegen Symfonie. Ze krabbelde Symfonie bij haar oor en Symfonie begon luid te spinnen. Ze keek Talos weer aan toen hij vroeg waar ze nu heen ging, ze beet op haar onderlip. ''Weet ik niet,'' Zei ze wat sip. Ze keek de man aan, misschien kon ze met hem mee? Het was wel waar, ze kon hier moeilijk blijven al zou de natuur haar wel beschermen. De natuur beschermde haar altijd. ''De natuur is nu mijn thuis,'' Zei ze tegen Talos. Symfonie bekeek Talos goed, hij rook vreemd. Niemand liet zijn wederhelft in de steek tenzij zijn mens het er naar had gemaakt. ''Kan ik u misschien helpen met zoeken naar u Anima? Met ze 3e vind je hem vast veel sneller...'' ''Melodie wil je dit echt wel doen?'' vroeg haar Anima aan haar. Melodie knikte, ''Het is mijn plicht om andere te helpen als ik bij de Caelos wil horen,'' Zei ze dapper. Symfonie knikte, als Melodie op avontuur ging, ging zij mee. Iemand moest dat meisje beschermen en ze was haar Anima en die man vertrouwde ze voor geen cent. Niemand raakte zijn Anima zomaar kwijt...

Het meisje vroeg of ze moest helpen met het zoeken van zijn Anima.
Op het eerste gezicht had hij dat liever niet, omdat ze er dan achter zou komen wat hij had gedaan met zijn Anima, en dat wilde hij liever niet.
Maar aan de andere kant, hij kon het meisje hier niet alleen laten het was immers te gevaarlijk. Dus nam hij een besluit.
''Natuurlijk, graag zelfs, dank je''
Talos glimlachte naar het kleine meisje, en knikte vriendelijk naar diens Anima, die hem niet helemaal leek te vertrouwen.
Opeens voelde Talos zich een beetje draaierig worden. Flikkerende beelden van Brennan die valt verschenen voor zijn ogen. In een schok stond hij op, en keek naar de lucht. ''Brennan'', riep hij hard, en rende het pad af. Het meisje was hij even vergeten.
Plotseling zag hij een naderende vloer, een toren, en toen werd het zwart.
Als voor dood, viel Talos voorover en raakte het gras. Zijn ogen waren open, vol angst en schuldgevoel. Momento Mori.

-Zie ook het topic, de eerste stappen in bavbylon. (zit een spellingsfoutje in, hahah)

Melodie keek de man met een brede glimlach aan, een glimlach wat je graag bij een kind zag. Het was anders dan de glimlach van een volwassen. Voor een moment voelde ze zich weer vrolijk. Symfonie voelde de vreugde van haar wederhelft en spinde luid. Het gaf een geweldig gevoel. Ze zag dat de man wat duffer voor zich uit keek, hij leek zich niet goed te voelen. Zijn ogen stonden wazig. Melodie keek met grote naar zijn ogen, ze had er dingen over gelzen, je anima kon je beelden sturen, dit ging automatisch als je anima in gevaar was. Talos sprong op en riep een naam. Waarschijnlijk de naam van zijn Anima, Symfonie keek naar Melodie ze wist niet wat ze moest doen maar sprong ook op. Symfonie gleed van haar schoot af en stond ook op met een klagelijk gemauw. De man rende weg, Melodie keek naar Symfonie die blijkbaar het zelfde dacht als zij. Ze rende er achteraan, Symfonie rende voor haar uit. ''Talos!'' riep ze luid toen ze de man zag vallen. Melodie en Symfonie rende er naar toe en lieten zichzelf bij hem zakken. Melodie keek angstig naar Symfonie. Symfonie keek haar wederhelft kalm aan, ''Je kunt het Melodie, ik geloof ik je...'' Melodie keek haar wederhelft aan, haar ogen vol angst veranderde in vastberaden. Ze legde haar kleine handjes op Talos. Ze begon diep adem te halen en sloot langzaam haar ogen. Één van de vele gaves van iemand van de Caelos was dat mensen kon genezen en kon comminseren met voorouders. ''De natuur is bij je, Melodie... je bent niet alleen...'' Melodie begon te trillen, omdat Talos contact had met zijn Anima kon Melodie de beelden zien. Grote chaos, het beangstigde haar, een ijzige vrouw een grote toren die steeds groter werd. Een vogel die in de lucht cirkelde. De Anima leek te vallen. Melodie's ademhaling werd onregelmatig waardoor ook Symfonie het te voorduren kreeg. Wat kon ze doen? Niets? Ze moest iets doen. ''Help hem,'' Zei Melodie zachtjes. ''Ik smeek het u,'' Zei ze nog zachter. De wind waaide haar voorbij en de bomen leken te fluisteren. ''Astublieft...'' Zei het Melodie. Haar kinderlijke verdriet kwam naar boven. Ze hield haar ogen gesloten en wachtte af. De natuur zou zijn werk doen. Bladeren werden van de grond getild en gleden mee met de wind. Ze geloofde er in, Melodie voelde de haast ondragelijk pijn van de anima van de man. Wat had hij zijn Anima aan gedaan? Maar ze voelde spijt, spijt van Talos. Het was een goede man, alleen hij liet het niet zien. Symfonie drukte haar neus tegen Melodie aan. ''Laat los, je heb te veel pijn. Ik voel het.'' ''Nee!'' Zei Melodie luid. ''Je kan de pijn niet afnemen, Melodie. Je bent te zwak daarvoor..'' ''Nee, ik ga het proberen.'' ''Melodie, dat kon ons de kop kostten...'' ''Kan me niet schelen,'' Zei Melodie dapper. ''Zoals je wenst,'' Zei Symfonie sierlijk en ging liggen,ze was er klaar voor. Klaar voor de pijn. Melodie ademde rustig in en hield haar adem in, haar kleine handjes begonnen te gloeien, ze zouden de pijn afnemen. De steken gingen door haar kleine vingertjes naar boven. Ze kon een schreeuw onderdrukken. Het moest lukken. Het moest gewoon. Als de Anima haar toe zou laten zou ze zijn pijn kunnen afnemen waardoor hij misschien niet stierf en hij en Talos niet in stof zouden opgaan. Zolang ze hem bleef vasthouden zou hij er nog zijn, als hij het toe liet...

Talos beleefde een angstaanjagende droom. Een droom die maar niet ophield. Zijn Anima was in levensgevaar en er was niets wat hij kon doen. Talos had spijt.
Hij voelde de pijn van de val, die zijn Anima had meegemaakt, en voelde dat hij bloedde.
Langzaam begon zijn zicht te verzandden in stof. Zijn Anima was stervende.
Talos wist niet wat hij moest doen, wat kon hij doen??
Toen voelde hij een mensenhand, een kleine mensenhand die hem probeerde uit het stof weg te trekken. Het was het kleine meisje die haar best deed om te helpen.
Ze was zeer krachtig door haar onschuld en haar ziel. Ze was de beste Caelos die er was.
Maar ze moest zijn Anima helpen om hun te redden, en ze mocht zichzelf ook niet overbelasten. Het was gevaarlijk. Zij was jong en had nog een lange reis voor zich.
Maar praten kon hij niet. Alles wat hij kon was afwachten, het lot van hem lag in de handen van het meisje.

De bomen zagen wat het kleine meisje deed. Het hielp een man met een zwarte ziel, een man die iets slechts had gedaan, maar toch spijt had.
Het meisje probeerde de man te redden van een wisse dood, van de vervaging uit de wereld van Dust.
De bomen wisten dat het meisje dit niet alleen kon, dus besloten ze te helpen. De bomen luidde de muziek en het blauwe licht verscheen.
Bladeren stegen op en waaiden rond door de lucht.
‘’Melodie, hier kun je niet redden, maar we danken voor je kracht’’ spraken de bomen.
In een flits verdween alles, en de twee reisden door de tijd, opweg naar Babylon.
Kilometers werden verzet, en het meisje zou de eerste zijn die het stof op een andere manier kon zien. Het stof achter Dust.
Daarna verdween het licht, en het meisje zat samen met de man, in de hoge toren van Babylon.
Het meisje kon kiezen om te blijven, of terug te gaan. ‘’De keuze is aan jou Melodie’’

-Het topic kan worden voortgezet in het topic Babylon, klik hier.-