''Liefje, zie dit als een training voor jezelf en voor mij''
Diadorah keek toe hoe de jongen de boel ontweek. Ze moest het moeilijker voor hem maken.
Langzaam keerder de muren dichter naar elkaar toe, tot een klein smal gangetje, waar ze nog maar net tussen pasten. Weer vuurde Diadorah een serie ijsballen af, die hij dit keer moeilijk zou kunnen ontwijken.

Talos voelde de pijn in zijn hand. De grote vogel pikte keihard, tot bloedens toe.
Talos probeerde met zijn hand de vogel weg te jagen, want hij moest iets doen. Hij moest zijn plan uitvoeren om Kenshi te redden van de ijsballen.
Talos zag de ijsballen Kenshi raken. Wat kon hij doen.
Hij probeerde zijn plan uit te voeren, maar de vogel zat hem in de weg, hij kon niets.
Plots kreeg hij een idee, hij wist hoe hij de vrouw kon tegenhouden.
Met zijn andere, losse hand ging hij over de gladde stenen en hij vond een losse tussen de wand.
Snel peuterde hij de steen eruit. De vogel pikte zijn hand langzaam los, het deed ontzettend veel pijn. Toen kreeg Talos de steen los.
Met een slag klapte hij de steen tegen de kop van de vogel, zodat deze uitgeschakeld werd.

,,Ik kan het niet zo zien als je Brennan ook pijn doet!" er rezen twee muren langs hem heen naar boven en de vrouw leek het erg leuk te vinden. Ze wist niet dat dit voor Kenshi juist handiger was, hij sprong steeds vand e ene naar de andere muur om steeds hoger te komen en toch te blijven ontwijken. Vanaf daar zag hij hoe Kyodo de muur steeds net niet kapot kreeg en hoe de vogel Brennan aanviel. Opeens gleed hij uit omdat hij al te lang tegen één muur aan stond en viel naar beneden. Tijdens het vallen raakte een ijsbal zijn rug en hij knalde daarna ook ngo eens met zijn rug tegen de grond. Je zag dat zijn adem iets zwaarder werd en aan de andere kant van de ijsmuur viel Kyodo ook op zijn zij, net niet knok out...

Diadorah verwonderde zich over de kunsten van de japanse jongen, zomaar tegen een muur opklimmen. ''Indrukwekkend''
Glimlachend kwam Diadorah dichterbij, genieten van de zilte heur van angstzweet.
Toen gleed de jongen naar beneden en werd geraakt door een van Diadorah's geliefde ijsballen die rondcirkelden in de kleine ruimte tussen de muren.
Diadorah stuurde een heel logia van ijsballen op hem af, waardoor hij zou bevriezen.
''Wat denk je mijn jongen, begin ik al goed te worden in dit werk, tja ik moet toch oefenenen, en daar ben jij de juiste voor. En ik ben ook goed in het laten lijden van mensen, wil je zien hoe ik dat doe''
Diadorah trok een grimas en legde even haar hand op de ijskoude muur, waarachter de Anima zat.
Achter de bijna bewusteloze Anima verscheen nog een muur van ijs, die langzaam opschoof naar de leeuw.
''Wil je weten hoe het voelt wanneer je wordt geplet door de kou, ik kan je het laten zien''
Ondertussen was de Anima klem komen te zitten tussen de wand.
''Nog enkele centimeters en je hoort het gekraak van botten, zo'n prachtig geluid''
Diadorah genoot zo van dit moment, dat ze steeds hoger begon te praten.
De ijsballen raasden door de lucht.
Van de klap die Civilis, haar Anima had gekregen had ze wel last, maar dit maakte het beter.


Civilis vloog een beetje beduusd op, om de valse man te straffen voor wat hij heeft gedaan. Hem zomaar naar de grond geslagen. Lichtelijk bewusteloos zoch hij zijn prooi, en viel met vlagen aan.
Hij kon zijn ogen uitpikken, maar dat was te makkelijk, en niet pijnlijk genoeg. Hij moest vallen.
Toen keek hij naar zijn Wederhelft, die genoot van het moment.
En daardoor genoot Civilis er ook van.

Kenshi lag op de grond, zijn ogen staarden wat wazig naar de lucht tot hij opeens ijsballen bozen zich zag zweven, hij probeerde nog op te staan, maar het gewicht in zijn bevroren arm en de pijn in zijn rug was gewoon te sterk. De ijsballen vielen naar beneden, hij voelde gewoon hoe hij vastgevroren werd aan de grond. De vrouw kwam steeds dichterbij en begon uiteindelijk te praten, hij beet zijn tanden op elkaar, tot hij zag wat ze deed. "Nee!" schreeuwde hij zwakjes uit, wonderbaarlijk genoeg kreeg hij zijn arm los van de grond en probeer de naar zijn katana te komen. "L...Laat ons met rust!" schreeuwde hij woedend, maar hij had neit geneog kracht om de katana ook echt uit zijn holster te trekken.


Kyodo zat vast tussen twee muren, hij kon geen kant meer op en zijn ademhaling begon steeds moeilijker te worden... Er was nog maar één keuze over. 'Kenshi...' sprak hij via zijn gedachten, alleen zijn mens zou het kunnen horen. 'Het spijt me...' Kyodo liet een bulderende brul horen waarvan zelfs de ijsmuren begonnen te schudden.

Kenshi liet kort daarna een schreeuw van pijn horen en een branderig gevoel leek vanuit zijn hart naar buiten te stromen. Kleine zwarte vlammen leken uit zijn huid te breken en deden het ijs dat hem tegenhielt wegsmelten.

Diadorah's glimlach verdween, toen ze de harde bulderende gil van de leeuw hoorde. Heel even leken haar inspanningen voor niets.
Maar gelukkig was het gebrul slechts een aantal vlammen waardig, die het ijs lieten smelten.
''Je verbaads me keer op keer, je bezit veel kracht'', Diadorah keek op, haar muren hielden het en de ijsballen bleven tegen de jongen aankomen, al smolten ze wel meteen.
''Mijn is hier helaas nog niet sterk genoeg voor, dankje, dan kan ik mijn training weer voorzetten''
Diadorah stond op. ''Maar klaar ben ik hier nog niet''
Ze verzond haar krachten naar de muren, die nu weer wat sneller begonnen te bewegen.
De leeuw zat muurvast, en waarschijnlijk zouden ze helse pijnen leiden. ''Heerlijk''
Glimlachend keek Diadorah naar haar werk. Het was meer dan geslaagd.

De vlammen werden echter steeds groter en Kenshi's ogen steeds leger, hij stond langzaam op, de woorden vna Diadorah drongen niet meer tot hem door. Kenshi was al ver weg, heel ver weg, het was alsof de zwarte vlammen geheel de controle over zijn lichaam had over genomen. Hoe meer pijn hij leed, hoe groter ze werden.


Kyodo schreeuwde van pijn, niet alleen door de muren die heem steeds strakker platdrukte, maar ook door de pijn die zijn mens nu eigenlijk voelde.

Brennan was blij dat de vogel tijdelijk uitgeschakeld was. Nu kon hij zich richten op Diadorah, die nog steeds druk bezig was met Kenshi. Hij trok zich op om de situatie in te schatten en schrok zich toen een hoedje. Er stonden massieve grote muren van ijs, die leken te bewegen. Kenshi bevindde zich waarschijnlijk een een nog moeilijkere positie dan hij. Hij moest iets doen.
Met zijn andere hand voelde hij in zijn zak. Iets vreemds en zachts zat erin. Brennan keek en was verwonderd. In zijn zak zat een wat Babylonstof, die waarschijnlijk tijdens het vallen van de berg in zijn zak was gekomen. Misschien kon hij hier iets mee.
Brennan verbond het stof met elkaar en het begonnen hevig te glimmen en te gloeien.
Uit het stof ontstond een oud steengeschrift van de toren van Babylon.
Het schrift was vreemd, maar de symbolen leken op trappen en bordessen die konden verschuiven.
Brennan keek op naar de trappen. Hoe kan zoiets massiefs nu bewegen.
Het geheel was gemaakt om zo bij andere posities in het gebouw te kunnen komen.
Nu zag Brennan het. Aan de andere kant, bevond zich een plateau, met daarop de ingang naar een deel van de toren. Als hij het gelezen zou hebben, zou hij denken dat dit een of andere mythe was, maar misschien is het toch echt.
Het geheel kon volgens het tableau in werking worden gesteld door iets aan te drukken. Blijkbaar was het een beeld, dat op een stuk uitstekend steen stond, maar waar kon dat zijn.
Plots bedacht hij zich, dat dit het stuk moest zijn waar hij aan hing.
Brennan klom op de muur, greep stevig het stuk steen vast, en liet zichzelf vallen. De schok zou alles misschien in beweging kunnen krijgen.
En ja hoor, eindelijk geluk.
Met een luid gekraak zakte het stuk steen naar beneden.
De trappen begonnen langzaam te verschuiven, en de ijzen muren werden verpulverd of zakten naar beneden.
Verder kon hij niets doen.
Bungelend probeerde Brennan naar boven te klimmen, maar door de rare positie van de steen ging dit moeilijk.
Opeens zag hij een schim. De vogel van Diadorah kwam in een flits aanvliegen, en greep hem in zijn handen. De schrik, schokte door zijn lichaam heen, waardoor een een reflex zijn vingers open gingen en de steen loslieten. Met grote ogen zakte hij naar beneden. Eventjes was hij gewichtloos, maar later kwam de dreun van het besef.

Diadorah liep tevreden door het smalle gangetje. Ze leiden nu zoveel pijn en voelen haar kracht nu.
Civilis kwam terug vliegen.
''Gaat alles goed Civilis, ben je gewond''
Civilis schudde met zijn kop, nog een beetje versufd. Diadorah had het gevoeld. Die jongen moest vallen, en hij moest weg.
''En is het gelukt Civilis, is de jongen weg''
Civilis boog het hoofd, de jongen was gevallen, maar of hij dood was wist hij niet.
''Nou jongeman'' zei Diadorah, terwijl ze schrijnend naar de japanse jongeman liep.
''Het lijkt erop dat jij en je Anima er nu alleen voor staan''
Opeens begonnen de vloeren te bewegen. De glimlach op Diadorah's gezicht verdween.
Haar prachtige muren verpulverden door de zware last van de vloeren, en vielen uit elkaar in glimmende glassplinters. Wat nu.
Met al haar kracht probeerde Diadorah haar muren in stand te houden, maar echt lukken wilde dat niet.
Ze moest iets anders bedenken en snel ook, anders kon haar plannetje alsnog mislukken.

De grond onder hen begon te bewegen en Kenshi verloor zijn evenwicht, hij knalde met zijn hoofd op de grond en de vlammen keerden weer terug naar zijn lichaam. Ze bleven nog even door branden maar verdwenen daarna even plotseling als ze verschenen waren. Kenshi's ogen waren gesloten, er zaten zwarte plekken verspreid over zijn gehele lichaam en er kwam zelfs nog rook van af.

Kyodo voelde dat de muren om hem heen weg braken, hij rolde een klein stukje door de onverwachte verschuifing, voelde toen de klap die zijn mens had gevoeld en kon nog net bij blijven. Wat betekende dat Kenshi nog gedeeltelijk bij bewustzijn was...

Melodie probeerde de man te helpen met alle kracht die ze had. Symfonie brulde, net als Melodie had ze pijn. Ze zag afschuwelijke beelden. ''Alsjeblieft ga niet dood,'' Zei ze zachtjes. Haar handen gloeide, nog nooit waren ze zo warm. Ze leken wel te koken. Muziek klonk, de natuur speelde zijn lied. Het lied waar Melodie altijd naar verlangende te horen en nu, nu hoorde ze het. Zelfs toen ze haar ogen stevig dicht hield werd het toch lichter. De wind verkoelde haar huid, de bomen spraken tegen haar. ’'Melodie, hier kun je niet redden, maar we danken voor je kracht’’ spraken de bomen. Symfonie stopte met brullen en begon zelfs te spinnen toen de bomen spraken. Melodie en Symfonie waren twee gelijken, ze hielden van de natuur en de muziek. Ze zetten beide alles op alles om iedereen te helpen. Zelfs de duisterste mensen hadden ergens een licht puntje in zich daar was Melodie zeker van. In een flits verdween alles om hun heen in claps. Melodie openende haar ogen maar hield contact met de man. Ze zou hem niet laten gaan. Het stof dat hun mee voerde het was geweldig, dit was het gene achter het stof. Het was prachtig. Het gaf Melodie nog meer kracht om door te zetten. Het licht en stof om hun heen verdween en ze zaten in de hoge toren van babylon. De keuze was aan haar om hier te blijven of terug te gaan. Symfonie was met het grote geluk ook mee genomen met het stof. Ze voelde zich krachtiger nu ze hier was. Ze keek even naar Symfonie, ''We blijven hier, we gaan hem redden.'' Zei ze vast besloten. Symfonie knikte en Melodie sloot haar ogen weer. Haar handen begonnen te weer te gloeien, de toren werd zelfs verlicht, het licht wat van haar handen af kwam was licht blauw.

Met gesloten ogen voelde ze zich weg vagen. Naar een soort tussenwereld. Een wereld vol stof,muziek en licht. Het was een hele lichten ruimte, stof dwarrelde langzaam naar beneden. Melodie keek verwonderd rond. Haar ogen vielen op een man. De man die ze had zien vallen. De man lag met gesloten ogen naar boven te staren. Langzaam liep Melodie op hem af, ze voelde de krans op hoofd. Toen ze beweegde zag ze dat ze zelf licht gaf. De ruimte die ze achterliet werd zwart. Ze liep naar de Anima toe en knielde neer. ''Ik ben hier,'' fluisterde ze zachtjes. Ze streek over zijn voorhoofd en drukte een kinderlijke kus op zijn voorhoofd waarna de Anima begon te gloeien en zijn ogen openen deed. Ze stond op en stak haar hand uit. ''Neem mijn hand aan, vriendelijke strijder... Je heb een goed hart ik voel het.'' ''Kom,'' Zei ze met een kinderlijk lachje.

Brennan werd gered door een klein meisje. Een engel in het donker.
Ze nam hem mee, terug naar de echte wereld. Het was nog geen tijd om te sterven.
Hopenlijk was Kenshi ook ongedeerd.
''Dank je'', bracht Brennan uit naar het meisje, terwijl hij meeliep.
''Hoe ben je hier gekomen, ik heb je nog nooit gezien''

Talos liep snel door de ruimte. Het stof had hem wakker gemaakt, en hij had zijn Anima daar zien liggen. Gevallen van boven.
Nu kon hij iets doen.
Talos klom de schuivende trap op en klom naar boven. In een ruk sprong hij op, en stortte hij zich op de vrouw die ijsballen vuurde naar een jongen, die ook op de grond lag.
Hij moest hem helpen.
Hopenlijk zou het meisje, Melodie, helpen Brennan terug te krijgen. Alleen dan zouden ze samen kunnen strijden tegen deze vrouw.
Maar iets vertelde hem dat dit wel goed zat.

Melodie glimlachte toen Brennan haar hand aannam. Ze trok hem overeind en liep samen met hem weg, ze hield zijn hand vast. Het was een schattig gezicht. Melodie keek op naar Brennan. ''Je verdiende het nog niet om te sterven, je moet het lot bedanken, niet mij.'' Zei ze met een kinderlijk stemmetje. ''Ik ben slechts een beschermer van de natuur.'' Zei ze zachtjes. Ja, de Caelos clan, het klonk als muziek in haar oren. ze liepen in een vergeten wereld een tussenwereld. Het werd lichter, steeds lichter terwijl ze hand in hand de tunnel uit liepen. Vlak bij het lichste gedeelte bleef ze staan en keek ze Brennan aan. ''Het stof heeft mij en jou mens mee genomen. Hij heeft spijt van zijn daden, Brennan...'' Zei Melodie met een lieve stem. Ze keek naar het witte licht en deed een stap, langzaam verdween ze in het witte licht samen met Brennan. ''Kom,''

Eenmaal toen terug waren gekeerd in de echte wereld viel Melodie neer van vermoeidheid. Dit had haar veel energie gekost maar ze had haar doel bereikt. Misschien was ze toch sterker dan de meeste meisjes van haar leeftijd. Het duurde maar even of ze raakte het koele gras aan. Het leek net alsof ze sliep, maar eigelijk was ze gewoon dood op.

Symfonie die met pijn in haar hart had toe gekeken zag hoe haar wederhelft verdween. Ze leek in stof op te gaan, maar Symfonie verdween niet. Dat betekende dat ze in de tussenwereld was. Symfonie miauwde, toen Talos weer bij kwam sprong ze op. Melodie zou het gehaald moeten hebben. Maar waar was haar wederhelft. Waar?! In paniek keek ze rond, de zag dat de man op sprong en naar boven klom. Symfonie bleef niet alleen achter, ze rende de man achterna. Symfonie keek met grote ogen toe naar wat er gebeurde, hoe konden mensen zo wreed zijn?

Diadorah concentreerde zich goed. Nu kon ze haar muren nog redden, als ze zich niet liet afleiden.
Plots voelde ze een zwaar gewicht op haar schouders, en met een klap viel ze tegen de grond. Een man had haar neergehaald. Met grote blauwe ogen keek ze de man aan. Vol haat.
''Civilis'', gilde ze.
Toen vuurde ze een ijsbal af richting de ban, die hem recht in zijn buik kreeg.
Toen stond ze op. De man was voor Civilis nu.
Ze keek over de rand van het draaiende plateau, en zag dat er een meisje zat. Wat moest zij nu hier.
Maar ze had geen zin er aandacht aan te schenken. Ze moest het nu tegen een heleboel mensen opnemen.
Eerst de zwaksten uitschakelen. Zonder medelijden vuurde Diadorah ijsballen af naar de leeuw van de jongen.
Hij was zwak maar nog altijd gevaarlijk. Toen was de jongen zelf aan de beurt. Hulpeloos lag het op de grond.
''Ik zal het vuur eens doven'', riep ze luid, en vuurde ijsballen af naar de jongen. ''Bevries maar''
Diadorah voelde zich moe worden.



Civilis concentreerde zich nu op de man. Hij pikte en krabte er wat vanaf, totdat de man op de grond lag van de pijn.
Toen kraaide hij naar Diadorah, die onmiddelijk een ijsbal afvuurde.
Toen landde hij om even uit te rusten. De energie was op.

Kyodo kreeg alles om zich heen nog maar half binnen en keek verder met zijn doffe ogen naar zijn mens die daar bijna uitgeteld op de grond lag. Maar hij was nog bij, dus zijn mens leefde tenminste nog, al hadden ze beide vreselijke pijn. Hij zag de ijsballen komen en maakte, ondanks de pijn, een reflex beweging naar opzij zodat hij er niet door geraakt werd en struikelde verder zijnw eg af richting Kenshi.

"Ik zal het vuur eens even doven!" hoorde Kenshi zachtjes in zijn hoofd door echoen. Vuur..? Opeens schoten zijn ogen open en probeerde hij uit te wijken voor de ijsbal, het kwam nog wel hard op zijn enkel terecht en hij struikelde naar beneden, met zijn armen om Kyodo's kop.
Samen lagen ze uitgeteld op de grond.

Symfonie die met grote ogen had toe gekeken naar wat er gebeurde kon niet meer kijken hoe de vrouw de mensen pijn deed. Haar Anima zat op de grond en Symfonie kreeg dat hongerige gevoel. Ze likte haar lippen af en sloop als het ware dichterbij. Zonder gezien te worden sprong ze op de grote vogel. Haar klauwtjes begonnen speels aan zijn huid te plukken en haar scherpe tandjes zetten ze in zijn poten. Ze deed de vogel pijn, dat wist ze zelf donders goed. Haar klauwtjes waren namelijk vlijmscherp en zo leuk was het niet als je door een tijger werd geplukt. Ookal was Symfonie een welp ze plukte de vogel aardig kaal met haar scherpe klauwtjes. De vrouw zou dit ook moeten voelen en zou vertrekken van pijn. Symfonie spinde speels terwijl ze de vogel kaal plukte. Ze begon op zijn poot te kauwen. Symfonie speelde altijd met eten als niemand iets zo doen zou de vogel het zwaar te voorduren krijgen.

''Civilis, laat hem los'', riep Diadorah, die voelde dat haar geliefde vogel werd aangevallen.
Met grote ogen van schrik rende ze naar de anima toe en sprong erop, hopenlijk dat Civilis zou kunnen ontsnappen.
En dat lukte, Civilis kon snel wegvliegen, maar nu was Diadorah in strijd met de Anima, die waarschijnlijk van het kleine meisje was.
''Mijn Anima mag niet aangeraakt worden, smiecht''
Tientallen ijsballen werden van de woede afgevuurd, en omdat de Anima zo dichtbij was, zouden ze zeker raak zijn.
Dit dier moest eraan, dacht Diadorah, maar ze voelde dat haar energie bijna op was.
Er was nog maar een manier om wraak te nemen, en dat was het meest moeilijke van allemaal, die al haar energie zou wegslurpen.
Steen bevatte altijd water, en als ze de stenen rond de ingang zou bevriezen en zou breken, dan zou het instortten en zaten ze vast. Diadorah zou ontsnappen en Civilis was ondertussen al in de raamopening gaan zitten.
Dan konden ze haar niet volgen. Ze was immers niet meer in staat te strijden.