Melodie probeerde de man te helpen met alle kracht die ze had. Symfonie brulde, net als Melodie had ze pijn. Ze zag afschuwelijke beelden. ''Alsjeblieft ga niet dood,'' Zei ze zachtjes. Haar handen gloeide, nog nooit waren ze zo warm. Ze leken wel te koken. Muziek klonk, de natuur speelde zijn lied. Het lied waar Melodie altijd naar verlangende te horen en nu, nu hoorde ze het. Zelfs toen ze haar ogen stevig dicht hield werd het toch lichter. De wind verkoelde haar huid, de bomen spraken tegen haar. ’'Melodie, hier kun je niet redden, maar we danken voor je kracht’’ spraken de bomen. Symfonie stopte met brullen en begon zelfs te spinnen toen de bomen spraken. Melodie en Symfonie waren twee gelijken, ze hielden van de natuur en de muziek. Ze zetten beide alles op alles om iedereen te helpen. Zelfs de duisterste mensen hadden ergens een licht puntje in zich daar was Melodie zeker van. In een flits verdween alles om hun heen in claps. Melodie openende haar ogen maar hield contact met de man. Ze zou hem niet laten gaan. Het stof dat hun mee voerde het was geweldig, dit was het gene achter het stof. Het was prachtig. Het gaf Melodie nog meer kracht om door te zetten. Het licht en stof om hun heen verdween en ze zaten in de hoge toren van babylon. De keuze was aan haar om hier te blijven of terug te gaan. Symfonie was met het grote geluk ook mee genomen met het stof. Ze voelde zich krachtiger nu ze hier was. Ze keek even naar Symfonie, ''We blijven hier, we gaan hem redden.'' Zei ze vast besloten. Symfonie knikte en Melodie sloot haar ogen weer. Haar handen begonnen te weer te gloeien, de toren werd zelfs verlicht, het licht wat van haar handen af kwam was licht blauw.

Met gesloten ogen voelde ze zich weg vagen. Naar een soort tussenwereld. Een wereld vol stof,muziek en licht. Het was een hele lichten ruimte, stof dwarrelde langzaam naar beneden. Melodie keek verwonderd rond. Haar ogen vielen op een man. De man die ze had zien vallen. De man lag met gesloten ogen naar boven te staren. Langzaam liep Melodie op hem af, ze voelde de krans op hoofd. Toen ze beweegde zag ze dat ze zelf licht gaf. De ruimte die ze achterliet werd zwart. Ze liep naar de Anima toe en knielde neer. ''Ik ben hier,'' fluisterde ze zachtjes. Ze streek over zijn voorhoofd en drukte een kinderlijke kus op zijn voorhoofd waarna de Anima begon te gloeien en zijn ogen openen deed. Ze stond op en stak haar hand uit. ''Neem mijn hand aan, vriendelijke strijder... Je heb een goed hart ik voel het.'' ''Kom,'' Zei ze met een kinderlijk lachje.

Brennan werd gered door een klein meisje. Een engel in het donker.
Ze nam hem mee, terug naar de echte wereld. Het was nog geen tijd om te sterven.
Hopenlijk was Kenshi ook ongedeerd.
''Dank je'', bracht Brennan uit naar het meisje, terwijl hij meeliep.
''Hoe ben je hier gekomen, ik heb je nog nooit gezien''

Talos liep snel door de ruimte. Het stof had hem wakker gemaakt, en hij had zijn Anima daar zien liggen. Gevallen van boven.
Nu kon hij iets doen.
Talos klom de schuivende trap op en klom naar boven. In een ruk sprong hij op, en stortte hij zich op de vrouw die ijsballen vuurde naar een jongen, die ook op de grond lag.
Hij moest hem helpen.
Hopenlijk zou het meisje, Melodie, helpen Brennan terug te krijgen. Alleen dan zouden ze samen kunnen strijden tegen deze vrouw.
Maar iets vertelde hem dat dit wel goed zat.

Melodie glimlachte toen Brennan haar hand aannam. Ze trok hem overeind en liep samen met hem weg, ze hield zijn hand vast. Het was een schattig gezicht. Melodie keek op naar Brennan. ''Je verdiende het nog niet om te sterven, je moet het lot bedanken, niet mij.'' Zei ze met een kinderlijk stemmetje. ''Ik ben slechts een beschermer van de natuur.'' Zei ze zachtjes. Ja, de Caelos clan, het klonk als muziek in haar oren. ze liepen in een vergeten wereld een tussenwereld. Het werd lichter, steeds lichter terwijl ze hand in hand de tunnel uit liepen. Vlak bij het lichste gedeelte bleef ze staan en keek ze Brennan aan. ''Het stof heeft mij en jou mens mee genomen. Hij heeft spijt van zijn daden, Brennan...'' Zei Melodie met een lieve stem. Ze keek naar het witte licht en deed een stap, langzaam verdween ze in het witte licht samen met Brennan. ''Kom,''

Eenmaal toen terug waren gekeerd in de echte wereld viel Melodie neer van vermoeidheid. Dit had haar veel energie gekost maar ze had haar doel bereikt. Misschien was ze toch sterker dan de meeste meisjes van haar leeftijd. Het duurde maar even of ze raakte het koele gras aan. Het leek net alsof ze sliep, maar eigelijk was ze gewoon dood op.

Symfonie die met pijn in haar hart had toe gekeken zag hoe haar wederhelft verdween. Ze leek in stof op te gaan, maar Symfonie verdween niet. Dat betekende dat ze in de tussenwereld was. Symfonie miauwde, toen Talos weer bij kwam sprong ze op. Melodie zou het gehaald moeten hebben. Maar waar was haar wederhelft. Waar?! In paniek keek ze rond, de zag dat de man op sprong en naar boven klom. Symfonie bleef niet alleen achter, ze rende de man achterna. Symfonie keek met grote ogen toe naar wat er gebeurde, hoe konden mensen zo wreed zijn?

Diadorah concentreerde zich goed. Nu kon ze haar muren nog redden, als ze zich niet liet afleiden.
Plots voelde ze een zwaar gewicht op haar schouders, en met een klap viel ze tegen de grond. Een man had haar neergehaald. Met grote blauwe ogen keek ze de man aan. Vol haat.
''Civilis'', gilde ze.
Toen vuurde ze een ijsbal af richting de ban, die hem recht in zijn buik kreeg.
Toen stond ze op. De man was voor Civilis nu.
Ze keek over de rand van het draaiende plateau, en zag dat er een meisje zat. Wat moest zij nu hier.
Maar ze had geen zin er aandacht aan te schenken. Ze moest het nu tegen een heleboel mensen opnemen.
Eerst de zwaksten uitschakelen. Zonder medelijden vuurde Diadorah ijsballen af naar de leeuw van de jongen.
Hij was zwak maar nog altijd gevaarlijk. Toen was de jongen zelf aan de beurt. Hulpeloos lag het op de grond.
''Ik zal het vuur eens doven'', riep ze luid, en vuurde ijsballen af naar de jongen. ''Bevries maar''
Diadorah voelde zich moe worden.



Civilis concentreerde zich nu op de man. Hij pikte en krabte er wat vanaf, totdat de man op de grond lag van de pijn.
Toen kraaide hij naar Diadorah, die onmiddelijk een ijsbal afvuurde.
Toen landde hij om even uit te rusten. De energie was op.

Kyodo kreeg alles om zich heen nog maar half binnen en keek verder met zijn doffe ogen naar zijn mens die daar bijna uitgeteld op de grond lag. Maar hij was nog bij, dus zijn mens leefde tenminste nog, al hadden ze beide vreselijke pijn. Hij zag de ijsballen komen en maakte, ondanks de pijn, een reflex beweging naar opzij zodat hij er niet door geraakt werd en struikelde verder zijnw eg af richting Kenshi.

"Ik zal het vuur eens even doven!" hoorde Kenshi zachtjes in zijn hoofd door echoen. Vuur..? Opeens schoten zijn ogen open en probeerde hij uit te wijken voor de ijsbal, het kwam nog wel hard op zijn enkel terecht en hij struikelde naar beneden, met zijn armen om Kyodo's kop.
Samen lagen ze uitgeteld op de grond.

Symfonie die met grote ogen had toe gekeken naar wat er gebeurde kon niet meer kijken hoe de vrouw de mensen pijn deed. Haar Anima zat op de grond en Symfonie kreeg dat hongerige gevoel. Ze likte haar lippen af en sloop als het ware dichterbij. Zonder gezien te worden sprong ze op de grote vogel. Haar klauwtjes begonnen speels aan zijn huid te plukken en haar scherpe tandjes zetten ze in zijn poten. Ze deed de vogel pijn, dat wist ze zelf donders goed. Haar klauwtjes waren namelijk vlijmscherp en zo leuk was het niet als je door een tijger werd geplukt. Ookal was Symfonie een welp ze plukte de vogel aardig kaal met haar scherpe klauwtjes. De vrouw zou dit ook moeten voelen en zou vertrekken van pijn. Symfonie spinde speels terwijl ze de vogel kaal plukte. Ze begon op zijn poot te kauwen. Symfonie speelde altijd met eten als niemand iets zo doen zou de vogel het zwaar te voorduren krijgen.

''Civilis, laat hem los'', riep Diadorah, die voelde dat haar geliefde vogel werd aangevallen.
Met grote ogen van schrik rende ze naar de anima toe en sprong erop, hopenlijk dat Civilis zou kunnen ontsnappen.
En dat lukte, Civilis kon snel wegvliegen, maar nu was Diadorah in strijd met de Anima, die waarschijnlijk van het kleine meisje was.
''Mijn Anima mag niet aangeraakt worden, smiecht''
Tientallen ijsballen werden van de woede afgevuurd, en omdat de Anima zo dichtbij was, zouden ze zeker raak zijn.
Dit dier moest eraan, dacht Diadorah, maar ze voelde dat haar energie bijna op was.
Er was nog maar een manier om wraak te nemen, en dat was het meest moeilijke van allemaal, die al haar energie zou wegslurpen.
Steen bevatte altijd water, en als ze de stenen rond de ingang zou bevriezen en zou breken, dan zou het instortten en zaten ze vast. Diadorah zou ontsnappen en Civilis was ondertussen al in de raamopening gaan zitten.
Dan konden ze haar niet volgen. Ze was immers niet meer in staat te strijden.