Zijn stappen galmden door de lege straten van de onbekende stad. De laatste tijd had hij veel zijn best gedaan door de andere mensen, nu kon hij eindelijk weer zijn eigen pad vervolgen. Door het stof was dus echt een nieuw gebied ontstaan... Nu Kenshi zeker wist waartoe het stof instaat was wist hij zeker dat hij gewoon moest blijven zoeken voor het stof van zijn oude thuisland, dan zou het niet lang meer duren voor hij zijn dorp weer zou zien. Ondanks het feit dat Kenshi nognooit iets echt als zijn thuis had gezien, miste hij die plek toch het meest.

Kyodo keek af en toe even naar Kenshi, maar verder keek de grote leeuw wat verwonderd om zich heen. ,,Kenshi, kijk!" riep hij opeens enthousiast, een staat waar hij niet vaak in verkeerde en hij holde op de grote toren die tot de hemel leek te rijken af.

,,Hé, wacht op mij!" riep Kenshi zijn anima na, maar hij begon als nel grijnzend achter de leeuw aan te rennen, aangestoken door zijn enthousiasme van Kyodo. Als er anderen bij waren zag je Kenshi niet vaak glimlachen en al helemaal niet grijnzen, maar op momenten als deze, als hij alleen met zijn anima was en niet op zijn hoede hoefde te zijn, leek hij meteen een veel aardiger en beter persoon.

-is het goed dat mijn Anima nog steeds bij jou is??-


Brennan liep met bonzende koppijn door onbekende straten. Omhoog kijken lukte niet, want dan zou hij weer zijn bewustzijn verliezen. Hij keek naar de oude stenen van de weg.
Zulke stenen had hij nog niet gezien. In sommige ervan waren figuren gekerfd.
Voor hem liepen de man, Kenshi met zijn Anima Kyodo. Ze hadden niet gezegd waar ze heen gingen, maar het zou in ieder geval heel speciaal zijn.
Voor hem hoorde Brennan gesmoes en flauw gelach.
Brennan was jaloers dat ze zo goed met elkaar om konden gaan. Zijn wederhelft had men nota bene van de heuvel af geduwd, en hem deze enorme koppijn bezorgd.
Hij verafschuwde hem. Het doel was juist om goed met elkaar om te gaan.
Plots verscheen er een grote uitgebreide schaduw over de vloer. Hij zag het schoeisel van Kenshi voor hem, ze waren gestopt.
Uit nieuwsgierigheid keek Brennan even snel omhoog. Het was maar heel even, maar nog nooit had hij zo'n grote toren gezien.

(Tuurlijk is dat goed)

Toen ze echt dicht in de buurt van de toren waren kwam Kenshi tot stilstand ,,Heb je ooit zo'n grote toren gezien?" vroeg hij onder de indruk, zijn anima schudde zijn kop en Kenshi draaide zich even om naar Brennan, die was nogsteeds bij het tweetal. Kenshi had besloten Brennan te vertrouwen, het leek een goede knul en hij had nog hulp nodig te herstellen. Daarbij had hij een hekel aan Brennan's mens gekregen nadat die Alwin aan had gevallen én zijn eigen anima van de berg af had geduwd, wat een stommeling om je zo tegne je wederhelft te gedragen... Brennan was hier, bij Kenshi, beter af dan bij een mens als dat, al zou Kenshi de anima zo terug laten gaan naar zijn mens als hij dat zelf wou.


Kyodo keek eerst een paar keer wat ongeduldig om, maar besloot toen zelf maar richting de toren te lopen, hij was niet vanplan ergens heen te gaan om een gebied te verkennen en dan niet eens die toren binnen te gaan!

Brennan deed snel zijn hoofd weer omlaag. Zijn hoofd bonkte keihard. Maar het was ook zo mooi, zo groot en zo imposant.
Brennan had nog nooit zo'n grote toren gezien.
Hij was ontzettend nieuwsgierig.
''Gaan we naar binnen'', vroeg hij aan Kenshi.
Vluchtig keek hij hem aan en glimlachtte.
Hij had nog veel van Brennan te goed, hij had hem immers geholpen. Anders was hij daar in het veld doodgebloed.
Brennan liep in de richting van het gebouw, en ging in de schaduw staan. Hoeveel treden zou de trap hebben. Je bent misschien wel je hele leven bezig om bovenaan de toren te komen.
''Misschien is daarboven wel heel veel stof te vinden.'', zei hij tegen Kenshi die erg hield van stof bezitten. In iedergeval, dat dacht hij.
Hij keek omhoog, en zag hoe de stenen van de toren in de wolken verdwenen.

Kenshi knikte als reactie op de vraag van Brennan, maar ook als teken voor Kyodo dat hij naar boven mocht lopen. De grote leeuw begreep de goedkeuring meteen en holde de trap alvast op. ,,Hm? Oh, ja..." reageerde Kenshi wat afwezig op Brennan zijn opmerking, maar het leek hem vreemd genoeg niet zo veel te schelen. Kenshi liep al een paar treden de trap op, maar draaide zich toen om ,,Heb je hulp nodig de trappen op tekomen?" vroeg Kenshi maar gewoon, het klonk niet bezorgd, gewoon kalm en hij stak zijn hand naar de jongen uit. Het was iets vreemds voor Kenshi om zo aardig tegen iemand te blivjen doen, meestal holp hij anderen tot ze weer bijkwamen en verdween hij dan voordat ze hem konden zien, maar bij Brennan lag het anders. Ergens had hij medeleiden met de anima. Brennan was door zijn eigen mens vna de berg afgeduwd en het leek er ook niet op dat zijn mens aan het zoeken was...
,,Zeg..." begon hij tijdens het lopen, hij ondersteunde Brennan nog gewoon waar het nodig was ,,Wat is er voor jouw mens zo belangrijk aan stof dat hij er zelfs voor bereid is te doden..?" vroeg Kenshi zo voorzichtig mogenlijk, hij wou Brennan niet kwetsen, maar hij moest het gewoon weten. Kyodo rende ondertussen al heel wat tredens voor hun nogsteeds verder.

Ook Brennan liep de hoge trap op.
''Waar willen jullie heen gaan'', vroeg Brennan, met zijn hoofd al iets geheven. Met het betreden van het gebouw was zijn hoofdpijn minder geworden.
''We kunnen nooit helemaal naar boven lopen, dat is te ver, dan ben je jaren bezig''
Brennan keek naar de eindeloos kronkelende trap die uiteindelijk verdween in de diepte, die niet voor het oog bereikbaar was.
Het leek hem wel mooi om vanaf de top over de wereld te kijken. Zou daar wind zijn, en hoever is de zon nog. Ben je dan in de hemel??
Dromerig liep Brennan verder, toen brak hij de stilte door een misplaatste grap te maken.
''Wat zou er gebeuren als je van bovenaf van de trap viel, hoelang zou je dan vallen''
Brennan zag het voor zich. Iemand die bij iedere trede ''AU'' zei, en uiteindelijk geen zin meer had dit te zeggen.

,,Jaren? Denk je?" vroeg Kenshi wat bedenkelijk, hij keek weer omhoog ,,Vast niet langer dan de hele wereld opnieuw rondreizen." hij stapte gewoon stevig door.


,,Kenshi!" riep Kyodo, hij was al een heel eind boven zijn mens en Brennan uitgerend en stond nu stil ,,Kom snel!"

Kenshi snel op ,,Ja, ik kom er aan!" riep hij terug, hij keek nog even vragend naar Brennan ,,Is het goed als ik alvast vooruit ren?" vroeg hij, nog voor Brennan iets kon antwoorde begond e trak waar ze op stonden vreemd te rommelen en rende Kenshi zo snel mogenlijk naar zijn anima.
Toen hij daar eenmaal was zag hij alleen nog maar een hoop stenen die de weg naar boven versperde, maar zijn anima was tenminste niet verpletterd, want hij had geen pijn gevoeld. Wel begon hij het steeds benauwder te krijgen.
,,Kyo!" riep Kenshi wat in paniek en hij begon wat stenen weg te schuifen.

''O nee, meneer, gaat alles wel goed''.
Diadorah snelde de man tegemoet wiens anima werd gescheiden van de rotsblokken.
Gemaakt probeerde ze te helpen.
Eigenlijk lachte ze om het voorval. Gescheiden van je Anima, betekende altijd zwakker. En ze moest haar spreuk om anderen te verijzen, zoals ze dat had genoemd, verbeteren.
Hij zou een perfecte kandidaat zijn. Maar eerst moest ze van die andere af. De vreemde Animaloze man, met blijkbaar een enorme hoofdpijn, zoals ze kon zien aan zijn gezicht.
Zou hij hard vallen als ik hem van de trap af zou duwen.
Ze keek naar het beeld dat enkele meters onder haar stond. Als hij daar op viel, kon hij zo dood vallen. Alleen maar beter.
Ze zette haar plan in werking. Ze begon te trekken aan een grote steen.
Ze steunde en pufte en liet toen, met een gemaakte schrik de steen los.
Toen liet ze zich naar achteren heen vallen, tegen de animaloze man aan, en duwde hem de afgrond in.
Toen herstelde ze zich van haar gespeelde act, en vuurde een ijsbal af naar de andere man, wiens Anima achter de berg stenen vast zat.
Makkelijker kon ze het niet krijgen, de jongen zou van ijs zijn.

Kenshi vertrouwde de vreemde vrouw die hen begon te helpen niet, ze leek alleen maar in de weg te staan en had een slecht aura om zich heen. Toen Brennan de afgrond bijna inviel dankzij de vrouw en hij iets door de lucht hoorde zuisen, maakte Kenshi een grote stap opzij en ontweek zo de ijsbal, daarna maakte hij een snelle schijn beweging naar de vrouw en wist nog net optijd Brennan's arm te pakken. Hij zat nu wel met zijn rug naar de vrouw toe, maar hij kon onmogenlijk Brennan los laten en te pletter laten vallen.

Kyodo voelde dat zijn mens in gevaar was en sloeg brullend met zijn poten tegen de bult stenen te slaan in de hoop dat de aanvaller weg zou schrikken. De hele bult stenen begon te trillen en er begonnen een paar naar beneden te rollen. De muur tussen hem en zijn mens werd steeds kleiner...

Nu had Diadorah ze. Het was beter dan ze zich voor mogelijk had gehouden.
De animaloze bungelde boven de afgrond. De ander had hem net op tijd vastgepakt.
Diadorah liep ernaar toe. ''Geweldig wendbaar ben je'', sprak ze tegen de japans ogende jongen.
''Zal ik je helpen?''
Diadorah pakte zijn arm vast en stuurde het ijs naar zijn lichaam. Heel langzaam verspreidde het ijs zich door het lichaam.
''Je kunt kiezen, mijn jongen, of je laat hem los, en je gaat het gecht met mij aan, of je blijft hem vasthouden en bevriest, waarna je grote vriend alsnog te pletter zal vallen''
Ze glimlachtte en haar ogen schitterden van plezier. Ondertussen was de arm van de jongen al volledig bevroren, en begon het ijs via zijn borstkas naar de rest van zijn lichaam te trekken.
Straks zou hij moeilijk gaan ademen, en na enkele minuten stopt zelfs de ademhaling.
De perfecte man om haar krachten op te trainen.

In een oogwenk hing Brennan boven een afgrond, waaronder gevaarlijk een beeld stond.
Even stond hij doodsangsten uit, hij ging vallen. Maar net op tijd greep Kenshi zijn hand vast.
Boven stond de vrouw die hem had geduwd. Hij vertrouwde haar absoluut niet. Toen begon ze ook nog Kenshi te bevriezen. Vol ongeloof staarde Brennan naar boven. Hij wist niets uit te brengen. Hij moest iets bedenken, hij moest helpen.
Brennan keek om zich heen, en zag een stuk uitstekende steen, waarop vroeger een beeld had gestaan. Hier moest hij iets mee doen.
Hij greep het stuk steen vast. Of het zou lukken wist hij niet, maar hij zou het in ieder geval proberen.

,,Nee..." antwoordde Kenshi grommend op de vrouw haar eerste vraag, opeens voelde hij een ijskoude hand zijn arm vastpakken en de kou begon zich langzaam door zijn hele arm te verspreiden. ,,Argh!"stootte hij uit van pijn ,,Wat doe je met me?!" maar toen legde de vrouw de situatie haarfijn uit, zijn blik ging even naar Brennan, die erg angstig leek te zijn, hij probeerde zich te kalmeren, maar van binnen begon hij steeds meer in paniek te raken. Hij zou Brennan niet loslaten, nee, ookal had Brennan nu dat stuk steen vast, wat als het hem niet zou houden? Dan zou hij verantwoordelijk zijn voor de dood van een onschuldige... Zijn blik schoot weer naar de vrouw. ,,W...Waarom?" hij merkte dat hij steeds moeilijker begon te ademen.

Kyodo voelde met zijn mens mee, hij moest iets doen... Wat dan ook... Hij moest zijn mens beschermen, dat was zijn taak als een Anima. Nee, als een vriend. Met zijn gigantishce poot sloeg hij de eerste stenen weg en rende op de vrouw af. Toen hij in de buurt kwma nam hij een sprong en duwde haar zo hard mogenlijk weg.

Het contact met de vrouw haar hand werd verbroken door zijn anima en Kenshi liet zich opgelucht op de grond zakken. ,,Brennan, ik ga je proberne omhoog te hijsen." zei hij rustig naar beneden, hij klonk erg vermoeid, maar hij probeerde het als nog uti volle macht.


Kyodo bleef tussen zijn vrienden en de vrouw in staan, hij moest en zou ze beschermen...

Plots zag hij een schim. Kyodo was blijkbaar vrij gekomen en had de vrouw weggedrukt.
Toen wist Brennan plots waar de vrouw toe in staat was. Hij had het gezien.
''Pas op Kenshi, ze gaat straks ijsballen afvuren, die zijn dodelijk'' Brennan keek naar beneden.
''Laat me maar los, ik heb een idee''
Brennan schatte de plaats van de vrouw in en omklemde de steen goed.
Toen zette hij zijn voeten, ietwat onhandig, tegen de wand. Als hij straks een voet op de uitstekende steen had, kon hij zich afzetten en zo op de vrouw springen om haar onschadelijk te maken.
Hij hoopte dat het lukte.

Diadorah vervloekte de Anima van de japanse jongen.
Het was bijna gelukt. Nu moest ze iets anders bedenken. Diadorah kroop over de grond en probeerde een andere manier. Misschien zou dit lukken. Ze moest de jongens en de Anima zien af te leiden.
Ze legde haar handen op de grond, en bracht daar een klein laagje ijs aan. De vloer zou glad worden, maar niet voor haar. Ze wist hoe ze het ijs moest beheersen.
Eerst was de Anima aan de beurt, die was te gevaarlijk.
Ze stuurde een ijsbal af, en probeerde zo de Anima weg te duwen van het hoge plateau, ze moest ze van elkaar scheiden.
Plots bedacht ze zich iets. We zitten hoger, we zitten in de toren. Hier is de lucht vochtiger dan beneden.
Een glimlach verscheen op haar gezicht, en ze begon zich te concentreren.
Toen liet ze alle luchtdruppeltjes met elkaar verbinden, en vormen tot een enorme ijsmuur.
De weggeduwde Anima, zou vast zitten achter de dikke muur van ijs, en zou er niet achter weg kunnen komen. Zolang ze zich concentreerde zou de muur zichzelf herstellen wanneer iemand het kapot zou maken.
Ze zag het verschrikte gezicht van de mensen om zich heen.
Vervolgens concentreerde ze zich opnieuw. Er verscheen een nog langere muur, zodat de vijanden niet weg konden gaan, het enige wat ze konden doen was de afgrond in vallen.
‘’Nu heb ik jullie’’, zei ze hardop.
Diadorah liep op de japanse jongen af, en stuurde ijsballen.
Hij zou bevroren worden.
‘’Civilis’’, riep ze toen. ''Hou een oogje op die andere, zorg ervoor dat hij valt, we kunnen heb er niet bij hebben''.
Toen richtte zich zich op de jongen, die de volle lading van haar ijskracht kreeg.



Civilis vloog naar de jongen die hing aan de steen. Als hij op zijn hand zou pikken, zou hij misschien loslaten.
Dus dat deed hij ook. In alle macht pikte hij, en met zijn grote klauwen probeerde hij de jongen te pijnigen en te laten vallen.
‘’Zeg maar dagdag tegen je leven’’, kraaide hij.
Dit keer zouden ze overwinnen.

Kyodo ontweek de ijsbal met gemak, vooral omdat Kenshi zijn ogen nu ook op de vrouw gericht waren konden de twee zich beter concentreren. ,,Ik vertrouw je." zei Kenshi toen Brennan een idee had en hij liet de jongen los.

Kyodo voelde opeens de grond onder hem wegglijden, nee, hij was degene die uitgleed over het ijs! Opeens ontstond er een grote muur tussen hem en zijn mens ,,Kenshi!" riep Kyodo waarschuwend toen hij merkte dat de vrouw op hem afliep.

Kenshi kek eerst snel naar zijn anima, maar richtte zich toen op de vrouw. Kundig ontweek de jongen de ijsballen, zonder oogkontact met de vrouw te verliezen. ,,Waarom doe je dit?!" vroeg hij woedend, je kon aan zijn stem horen dat hij uitgeput begon te raken. Als Brennan echt een plan had, was dit het beste moment om hem uit te voeren...

''Liefje, zie dit als een training voor jezelf en voor mij''
Diadorah keek toe hoe de jongen de boel ontweek. Ze moest het moeilijker voor hem maken.
Langzaam keerder de muren dichter naar elkaar toe, tot een klein smal gangetje, waar ze nog maar net tussen pasten. Weer vuurde Diadorah een serie ijsballen af, die hij dit keer moeilijk zou kunnen ontwijken.

Talos voelde de pijn in zijn hand. De grote vogel pikte keihard, tot bloedens toe.
Talos probeerde met zijn hand de vogel weg te jagen, want hij moest iets doen. Hij moest zijn plan uitvoeren om Kenshi te redden van de ijsballen.
Talos zag de ijsballen Kenshi raken. Wat kon hij doen.
Hij probeerde zijn plan uit te voeren, maar de vogel zat hem in de weg, hij kon niets.
Plots kreeg hij een idee, hij wist hoe hij de vrouw kon tegenhouden.
Met zijn andere, losse hand ging hij over de gladde stenen en hij vond een losse tussen de wand.
Snel peuterde hij de steen eruit. De vogel pikte zijn hand langzaam los, het deed ontzettend veel pijn. Toen kreeg Talos de steen los.
Met een slag klapte hij de steen tegen de kop van de vogel, zodat deze uitgeschakeld werd.

,,Ik kan het niet zo zien als je Brennan ook pijn doet!" er rezen twee muren langs hem heen naar boven en de vrouw leek het erg leuk te vinden. Ze wist niet dat dit voor Kenshi juist handiger was, hij sprong steeds vand e ene naar de andere muur om steeds hoger te komen en toch te blijven ontwijken. Vanaf daar zag hij hoe Kyodo de muur steeds net niet kapot kreeg en hoe de vogel Brennan aanviel. Opeens gleed hij uit omdat hij al te lang tegen één muur aan stond en viel naar beneden. Tijdens het vallen raakte een ijsbal zijn rug en hij knalde daarna ook ngo eens met zijn rug tegen de grond. Je zag dat zijn adem iets zwaarder werd en aan de andere kant van de ijsmuur viel Kyodo ook op zijn zij, net niet knok out...

Diadorah verwonderde zich over de kunsten van de japanse jongen, zomaar tegen een muur opklimmen. ''Indrukwekkend''
Glimlachend kwam Diadorah dichterbij, genieten van de zilte heur van angstzweet.
Toen gleed de jongen naar beneden en werd geraakt door een van Diadorah's geliefde ijsballen die rondcirkelden in de kleine ruimte tussen de muren.
Diadorah stuurde een heel logia van ijsballen op hem af, waardoor hij zou bevriezen.
''Wat denk je mijn jongen, begin ik al goed te worden in dit werk, tja ik moet toch oefenenen, en daar ben jij de juiste voor. En ik ben ook goed in het laten lijden van mensen, wil je zien hoe ik dat doe''
Diadorah trok een grimas en legde even haar hand op de ijskoude muur, waarachter de Anima zat.
Achter de bijna bewusteloze Anima verscheen nog een muur van ijs, die langzaam opschoof naar de leeuw.
''Wil je weten hoe het voelt wanneer je wordt geplet door de kou, ik kan je het laten zien''
Ondertussen was de Anima klem komen te zitten tussen de wand.
''Nog enkele centimeters en je hoort het gekraak van botten, zo'n prachtig geluid''
Diadorah genoot zo van dit moment, dat ze steeds hoger begon te praten.
De ijsballen raasden door de lucht.
Van de klap die Civilis, haar Anima had gekregen had ze wel last, maar dit maakte het beter.


Civilis vloog een beetje beduusd op, om de valse man te straffen voor wat hij heeft gedaan. Hem zomaar naar de grond geslagen. Lichtelijk bewusteloos zoch hij zijn prooi, en viel met vlagen aan.
Hij kon zijn ogen uitpikken, maar dat was te makkelijk, en niet pijnlijk genoeg. Hij moest vallen.
Toen keek hij naar zijn Wederhelft, die genoot van het moment.
En daardoor genoot Civilis er ook van.

Kenshi lag op de grond, zijn ogen staarden wat wazig naar de lucht tot hij opeens ijsballen bozen zich zag zweven, hij probeerde nog op te staan, maar het gewicht in zijn bevroren arm en de pijn in zijn rug was gewoon te sterk. De ijsballen vielen naar beneden, hij voelde gewoon hoe hij vastgevroren werd aan de grond. De vrouw kwam steeds dichterbij en begon uiteindelijk te praten, hij beet zijn tanden op elkaar, tot hij zag wat ze deed. "Nee!" schreeuwde hij zwakjes uit, wonderbaarlijk genoeg kreeg hij zijn arm los van de grond en probeer de naar zijn katana te komen. "L...Laat ons met rust!" schreeuwde hij woedend, maar hij had neit geneog kracht om de katana ook echt uit zijn holster te trekken.


Kyodo zat vast tussen twee muren, hij kon geen kant meer op en zijn ademhaling begon steeds moeilijker te worden... Er was nog maar één keuze over. 'Kenshi...' sprak hij via zijn gedachten, alleen zijn mens zou het kunnen horen. 'Het spijt me...' Kyodo liet een bulderende brul horen waarvan zelfs de ijsmuren begonnen te schudden.

Kenshi liet kort daarna een schreeuw van pijn horen en een branderig gevoel leek vanuit zijn hart naar buiten te stromen. Kleine zwarte vlammen leken uit zijn huid te breken en deden het ijs dat hem tegenhielt wegsmelten.

Diadorah's glimlach verdween, toen ze de harde bulderende gil van de leeuw hoorde. Heel even leken haar inspanningen voor niets.
Maar gelukkig was het gebrul slechts een aantal vlammen waardig, die het ijs lieten smelten.
''Je verbaads me keer op keer, je bezit veel kracht'', Diadorah keek op, haar muren hielden het en de ijsballen bleven tegen de jongen aankomen, al smolten ze wel meteen.
''Mijn is hier helaas nog niet sterk genoeg voor, dankje, dan kan ik mijn training weer voorzetten''
Diadorah stond op. ''Maar klaar ben ik hier nog niet''
Ze verzond haar krachten naar de muren, die nu weer wat sneller begonnen te bewegen.
De leeuw zat muurvast, en waarschijnlijk zouden ze helse pijnen leiden. ''Heerlijk''
Glimlachend keek Diadorah naar haar werk. Het was meer dan geslaagd.

De vlammen werden echter steeds groter en Kenshi's ogen steeds leger, hij stond langzaam op, de woorden vna Diadorah drongen niet meer tot hem door. Kenshi was al ver weg, heel ver weg, het was alsof de zwarte vlammen geheel de controle over zijn lichaam had over genomen. Hoe meer pijn hij leed, hoe groter ze werden.


Kyodo schreeuwde van pijn, niet alleen door de muren die heem steeds strakker platdrukte, maar ook door de pijn die zijn mens nu eigenlijk voelde.

Brennan was blij dat de vogel tijdelijk uitgeschakeld was. Nu kon hij zich richten op Diadorah, die nog steeds druk bezig was met Kenshi. Hij trok zich op om de situatie in te schatten en schrok zich toen een hoedje. Er stonden massieve grote muren van ijs, die leken te bewegen. Kenshi bevindde zich waarschijnlijk een een nog moeilijkere positie dan hij. Hij moest iets doen.
Met zijn andere hand voelde hij in zijn zak. Iets vreemds en zachts zat erin. Brennan keek en was verwonderd. In zijn zak zat een wat Babylonstof, die waarschijnlijk tijdens het vallen van de berg in zijn zak was gekomen. Misschien kon hij hier iets mee.
Brennan verbond het stof met elkaar en het begonnen hevig te glimmen en te gloeien.
Uit het stof ontstond een oud steengeschrift van de toren van Babylon.
Het schrift was vreemd, maar de symbolen leken op trappen en bordessen die konden verschuiven.
Brennan keek op naar de trappen. Hoe kan zoiets massiefs nu bewegen.
Het geheel was gemaakt om zo bij andere posities in het gebouw te kunnen komen.
Nu zag Brennan het. Aan de andere kant, bevond zich een plateau, met daarop de ingang naar een deel van de toren. Als hij het gelezen zou hebben, zou hij denken dat dit een of andere mythe was, maar misschien is het toch echt.
Het geheel kon volgens het tableau in werking worden gesteld door iets aan te drukken. Blijkbaar was het een beeld, dat op een stuk uitstekend steen stond, maar waar kon dat zijn.
Plots bedacht hij zich, dat dit het stuk moest zijn waar hij aan hing.
Brennan klom op de muur, greep stevig het stuk steen vast, en liet zichzelf vallen. De schok zou alles misschien in beweging kunnen krijgen.
En ja hoor, eindelijk geluk.
Met een luid gekraak zakte het stuk steen naar beneden.
De trappen begonnen langzaam te verschuiven, en de ijzen muren werden verpulverd of zakten naar beneden.
Verder kon hij niets doen.
Bungelend probeerde Brennan naar boven te klimmen, maar door de rare positie van de steen ging dit moeilijk.
Opeens zag hij een schim. De vogel van Diadorah kwam in een flits aanvliegen, en greep hem in zijn handen. De schrik, schokte door zijn lichaam heen, waardoor een een reflex zijn vingers open gingen en de steen loslieten. Met grote ogen zakte hij naar beneden. Eventjes was hij gewichtloos, maar later kwam de dreun van het besef.

Diadorah liep tevreden door het smalle gangetje. Ze leiden nu zoveel pijn en voelen haar kracht nu.
Civilis kwam terug vliegen.
''Gaat alles goed Civilis, ben je gewond''
Civilis schudde met zijn kop, nog een beetje versufd. Diadorah had het gevoeld. Die jongen moest vallen, en hij moest weg.
''En is het gelukt Civilis, is de jongen weg''
Civilis boog het hoofd, de jongen was gevallen, maar of hij dood was wist hij niet.
''Nou jongeman'' zei Diadorah, terwijl ze schrijnend naar de japanse jongeman liep.
''Het lijkt erop dat jij en je Anima er nu alleen voor staan''
Opeens begonnen de vloeren te bewegen. De glimlach op Diadorah's gezicht verdween.
Haar prachtige muren verpulverden door de zware last van de vloeren, en vielen uit elkaar in glimmende glassplinters. Wat nu.
Met al haar kracht probeerde Diadorah haar muren in stand te houden, maar echt lukken wilde dat niet.
Ze moest iets anders bedenken en snel ook, anders kon haar plannetje alsnog mislukken.

De grond onder hen begon te bewegen en Kenshi verloor zijn evenwicht, hij knalde met zijn hoofd op de grond en de vlammen keerden weer terug naar zijn lichaam. Ze bleven nog even door branden maar verdwenen daarna even plotseling als ze verschenen waren. Kenshi's ogen waren gesloten, er zaten zwarte plekken verspreid over zijn gehele lichaam en er kwam zelfs nog rook van af.

Kyodo voelde dat de muren om hem heen weg braken, hij rolde een klein stukje door de onverwachte verschuifing, voelde toen de klap die zijn mens had gevoeld en kon nog net bij blijven. Wat betekende dat Kenshi nog gedeeltelijk bij bewustzijn was...