Oei, het was hier echt steenkoud.. Evolet had het hier nou niet echt bepaald wat je warm zou noemen, maar naar haar zin had ze het hier wel. Er was hier hélemaal niemand, op haarzelf en Devil na. Ze had het gevoel gehad dat alles maar een beetje teveel was geworden met de mensen om haar heen, en sinds ze dan toch nog steeds Dust aan het verkennen was kon ze net zo goed naar plaatsen gaan waar ze nog nooit was geweest, zoals hier. Devil was nou niet echt bepaald blij geweest met haar keuze om hierheen te gaan, hij vloog vlak boven haar hoofd en bleef alsmaar klagen. 'Het is koud.. Het is wit.. Kunnen we niet terug.. Het is kouhouuud!' Zulke dingen, waar Evolet dus echt totaal niets aan had. Maar ja, hij wilde ook niet wegvliegen en iets nuttigs gaan doen zoals een konijn vinden en vangen of zo, dus hij moest er maar mee akkoord gaan. Evolet liep stevig door de sneeuw heen en voelde hoe ze alsmaar verder erdoorheen begon te zakken. Het was begonnen rond haar enkels maar had zich nu al tot boven haar knie omhoog gewerkt. Toch bleef ze doorlopen, ze moest dan toch iets van een schuilplaats kunnen vinden voordat ze ging rusten, en eten was nou ook niet echt een geweldig groot probleem. Als het goed was had ze nog een stuk brood in haar leren rugzak zitten, en misschien ook nog wel wat wortels of zelfs wat gedroogd vlees? Dat zou ze dan wel zien. Ze was zo in gedachte verzonken dat ze niet merkte hoe haar voet achter een bedolven steen bleef haken en voordat ze het wist lag ze volop in de sneeuw. Devil krijste een keer of drie voordat ze omhoog krabbelde. 'Kan je niet een keer gewoon rustig blijven?' gromde ze tegen haar wederhelft. Ze konden goed met elkaar opschieten maar hadden eerder gezegd een soort haat-liefde verhouding. Nu was die de negatieve kant op gewenteld. Devil bleef doorbrabbelen in haar gedachtes totdat Evolet er hoofdpijn van begon te krijgen en hem buitensloot. Daar werd hij nou ook niet echt blij van en begon een soort wijsje vals na te zingen. Evolet gromde nog eens maar deed haar best om gewoon verder te lopen. Een steek in haar enkel deed haar eventjes pauzeren, maar ze besloot dan toch maar verder te gaan. Dat kwam later wel. Devil bleef zachtjes doorkrijsen, terwijl er een storm op bleek te komen. De sneeuwvlokjes vlogen vlak voor Evolet's neus en ogen langs, wat haar gezichtsveld serieus blokkeerde. Opdat ze een donkere vlek zag, toen kreeg ze weer haast in haar koude en doordrenkte benen geduwd. Met haar ene arm voor haar ogen, beschermend voor de sneeuw, baande ze zich een weg naar de donkere vlek. Het bleek, tot grote opluchting en geluk, een grot te zijn. Evolet kroop naar binnen, en Devil huppelde haar achterna. Wel binnen was het al gelijk een stuk bekwamer. het was droog en de wind kon je buiten horen loeien, alhoewel het hier wel donker en hard was maar dat was ze nu wel gewend. Ze haalde wat gebroken takjes uit haar rugzak en maakte een klein maar fijn vuurtje aan. Het moest het er maar mee doen, warmte was nu belangrijker. Evolet klopte de sneeuw eerst van haar bovenlichaam af en legde haar vest dichter bij het vuur, zodat het sneller opdroog. Haar bloes hield ze wel aan, ze ging hier niet zonder zitten! Dan bevroor ze nog eens echt. Daarna ging ze verder naar haar benen en ontdekte in pijn een lange snee in haar linker enkel die omhoog ging, voor een deel langs haar bovenbeen. Maar ach, het was een snee en zo groot nou ook niet echt. Ze pakte een klein beetje van haar drinkwater en goot het over de snee heen, voordat ze haar broek er weer overheen trok en dichter bij het vuur ging zitten. Devil krijste nog eens, ontdaan dat ze niet aan hem had gedacht. Evolet glimlachte en haalde een stuk gedroogd vlees tevoorschijn. Ook haar dolk toverde ze tevoorschijn uit haar heupriem en sneed een stukje vlees af, genoeg voor Devil. Dat schrokte hij met grootste wil op. Daarna liet hij een boer en vervolgens viel hij in slaap ergens naar haar en een beetje dicht bij het vuur. Evolet sneed een stukje brood af en begon daar aan te knabbelen. Ze was te wakker om te gaan slapen, dus ze besloot nog eens na te gaan denken.. Misschien kwam ze wel nog ergens op een goed idee dat haar en Devil niet de kou in zou leiden.

Het vroor dat het kraakte, maar dat maakte Diadorah juist gelukkig. Ze had altijd al van sneeuw gehouden. Vorig jaar had ze samen met mama en iemand van de Caelos de sneeuwvlokken bestudeerd. Ze had echt niet geweten dat de sneeuwvlokken bestonden uit apart gevormde deeltjes bevroren water dat ze ook kon besturen.
Maar die sneeuwvlokken waren zo mooi van vorm geweest dat Diadorah er geen genoeg van kon krijgen.
Opeens klonk er gekrijs van achter. Het was Civilis, hij liep achter haar aan in de sneeuw. Diadorah verwonderde zich iedere keer over het feit dat de adelaarskuiken zo snel groot was geworden. Van de een op de andere dag. Dat was pas ongewoon te noemen. Ook zij was enorm gegroeid, toen ze zich laatst in de spiegel bekeek leek ze wel een oude bejaarde, terwijl ze toch zeker wist dat ze niet oude was dan negentien. Het verafschuwde haar zo dat ze gelijk op dieet is gegaan en een sneeuwtherapie in de Snowy Alpines overwoog om de overtollige pondjes eraf te halen en die enorme afwisseling van bergen en dalen in haar gezicht glad te strekken. Maar dat hoorde helaas ook bij het ouder en volwassen worden.
Gelukkig had ze mama terug en als ze klaar was met deze wandeltocht, dan zouden ze samen weer eens iets leuks gaan doen.
Diadorah liep verder door de sneeuw en spotte in de verte een warmtebron. Het leek op een vuurtje.
Met grote passen liep ze door de sneeuw en zag daar een vrouw zitten met een valk als Anima. Civilis stapte snel naar de Anima toe. Hij zag niet vaak vogels als Anima, dit was de eerste die ze zich kon herinneren. Of had ze de vrouw en de anima al eerder gezien.
Diadorah stelde zich netjes voor aan de vrouw. ''Heeft u het niet koud, zo midden in de Alpines?'', vroeg ze terwijl ze op een keurig opgestelde sneeuwhoop ging zitten.
Ze onderzocht de vrouw grondig. Waar had ze haar eerder gezien, waar??

Evolet bleef in het vuur kijken. Allerlei beelden speelde zich af in het vuur, van het verleden of van het heden. Ze had vuur altijd wel fascinerend gevonden, het was mooi maar je mocht het niet aanraken. En het was een en al licht en warmte, wat je net zo kon redden als je niet gewend was aan een klimaat als deze. Haar gedachtes gleden af naar haar vader, en waar hij was.. Totdat ze opeens een gedaante uit haar ooghoek zag opdoemen. Ze schrok er wakker van, maar bleef stil zitten en hield haar dolk hard vast, achter haar rig houdend. Hier wist je niet echt wat je kon verwachten, het kon een dier of een mens zijn, wie maakte hier waarschijnlijk niet eens uit. Toen de schim nog dichterbij was werd Devil ook wakker en ging meteen rechtop zitten naast haar. De schim die naar voren leek te komen was Diadorah, de vrouw die was aangevallen door het stof. Wat deed zij hier? Evolet wist niet precies wat ze ervan moest denken. Zo veel mensen hadden een hekel aan Diadorah, waarom wist ze ook niet precies maar veel goeds kon het nou ook niet zijn. Ach wat, nu leek ze in ieder geval niet vijandig te zijn. In tegendeel, ze stelde zich voor alsof ze elkaar helemaal niet kenden. Was ze haar vergeten? Dat kon best. Evolet had zich nooit echt voorgesteld, en zo'n ervaring kon rare dingen inhouden, zoals geheugenverlies ofzo. De vraag kwam daar in tegen wel een beetje onverwacht, of ze het koud had? Devil leek de nieuwsgierige Anima wel te scannen, of het wel veilig was zo dichtbij. maar het was een andere vogel, dus Devil maakte (als de grapjas die hij is) een vogelachtige buiging die Evolet hem een keer in een in een melige bui vroeger had aangeleerd. Die houd zich wel bezig, dacht Evolet en keek weer terug naar Diadorah, die ondertussen op een hoopje sneeuw was gaan zitten. 'Evolet,' zij ze met een vriendelijke glimlach om zichzelf dan ook maar voor te stellen. 'Nou ja, het feit dat ik hier met een vuurtje zit laat wel merken dat ik het een beetje koud heb, maar niet genoeg om me van deze plek weg te houden. En zeg maar jij, zo oud ben ik niet hoor.' zei ze met een vriendelijke knipoog. Herkende ze haar echt niet? Naja, dan maar niet. En ze had het wel degelijk een beetje koud gehad, maar zoals ze zei ze vond dit wel een leuke plek. Eenzaam, wit.. Het zinde haar wel, maar niks kon vergelijken met Poraña natuurlijk. 'En u, wat doet Diadorah hier in het koude wit?' ze kon het maar gelijk vragen. Het was beter om gewoon vriendelijk te zijn, onnodige ruzies waren nooit goed. Ze haalde het brood weer tevoorschijn en sneed er een stuk af voor Diadorah. 'Wil je een stuk?' vroeg ze, en hield haar het ene stuk voor. Ze had vast wel genoeg om mee door te komen.

De vrouw stelde zich voor als Evolet. Diadorah glimlachte vriendelijk terug. Diadorah was blij dat ze 'je' mocht zeggen tegen Evolet.
'En u, wat doet Diadorah hier in het koude wit?
Diadorah glimlachte. ''Ik heb wat rust nodig, en dit is een van de plekken waar ik graag kom.
Ze kreeg een stuk brood aangeboden, en pakte het aan. Ze dankte de vrouw en at het met kleine hapjes op.
''Waar kom je vandaan? Volgens mij kom je uit een meer exotisch klimaat.''

-sorry, korte post-

Diadorah leek gewoon vriendelijk terug te doen, als het een act was deed ze het toch wel behoorlijk goed. Maar Evolet zag geen leugen en ook geen herkenning in Diadorah's ogen, en als waarvoor ze getraind was zou ze dat toch echt wel moeten kunnen. Devil leek zich nog steeds goed te vermaken met de andere vogel, dus Evolet sloot zich maar eventjes af. Ze wilde niet al zijn vrolijke gedachtes door de hare heen hebben, als hij zo veel dacht kon ze zelf nauwelijks nadenken. En dit keer merkte hij het niet eens, wat een goed teken was. Diadorah beantwoordde haar vraag met dat ze wat rust nodig had, en dat ze dan hier graag kwam. Evolet knikte, dat begreep ze wel. Hier was het wel de rust zelve, en de kans dat je een ander mens hier tegenkwam was zeer klein. Ook op zich wel een van de minder belangrijke redenen dat Evolet hier was. Ze at zelf een stuk van het afgesneden brood en keek weer op toen Diadorah haar een vraag stelde. Ze slikte en glimlachte ironisch. "Ik weet niet precies waar ik geboren ben, maar mijn beide ouders komen uit Poraña, waar ik zelf ook opgevoed ben. Ietwat exotischer dan hier, maar heel erg dan ook weer niet." Zei ze met een vriendelijke knipoog. Diadorah was dan wel vel ouder dan zij was, maar Evolet had toch het gevoel dat de aanval van het stof hier nog wat mee te maken had. Geheugenverlies, hoorde dat er echt bij? Ze geloofde het wel. Diadorah leek wel voor dit klimaat geschapen, of ze had gewoon veel ervaring met dit gebied, dat kon ook. "Zelf lijk je hier wel op aangepast, is het niet? Maar, ben je hier niet ook ver van je familie vandaan?" Ze vroeg het zo vriendelijk mogelijk maar paste toch wel eenigsinds op haar woorden.

-geeft niks -

Diadorah luisterde naar wat Evolet te zeggen had.
Ze zei dat ze uit een exotischer klimaat kwam. Heel anders dan de koude omgeving hier.
Diadorah glimlachte. ''Dat je het hier volhoudt zeg''
Diadorah tekende in de sneeuw. ''Inderdaad kan ik me hier het beste vinden. Al vind ik Luxa Island ook een geweldige plek.''
Ze slikte even en probeerde de slechte herinneringen aan Luxa Island weg te wuiven.
''Mijn vader is in Fernum opgegroeid, en mijn moeder ergens onder de hoede van de Caelos.'' Ze keek Evolet aan ''Ik heb mijn ouders lang moeten missen, en ik ben ook zo blij dat ik mijn moeder nu terug heb. Mijn vader mag meteen weer vertrekken naar zijn stulpje in Fernum''
''Maar laten we het ergens anders over hebben. Waar ben je vanplan naartoe te gaan?''

Evolet luisterde aandachtig naar Diadorah. Ze glimlachte bij haar commentaar, maar keek haar aan toen ze begon over haar ouders. Haar vader was dus in Fernum geboren, dan was hij waarschijnlijk wel de reden dat ze een Nigris was geworden. In ieder geval, dat nam Evolet zo lang maar aan. Haar moeder was dus van de Caelos geweest. Een aparte combinatie, vond Evolet. Maar ze haalde haar schouders op, er waren velen aparte wegen in de weg van liefde. Althans, dat vertelde veel mensen haar maar. Wat Diadorah daarna vertelde trok haar aandacht meer. Als ze haar vader niet zo mocht, verklaarde dat de reden dat ze Kristoffel zo had 'aangevallen' met haar woorden nadat het stof haar had aangevallen. Als ze hem voor haar vader had gezien, kon dat misschien wel nare gevolgen voor Kristoffel in petto hebben als hij haar ooit nog eens zag. En Diadorah leek ervan overtuigd dat Mikaela nog steeds haar moeder was. Evolet had bijna haar mond opengedaan, maar deed die weer dicht. Zelfs al zou Evolet haar de waarheid vertellen, Diadorah zou het ten eerste nooit geloven en Evolet wilde ook niet degene zijn die de fantasiewereld in Diadorah's hoofd kapotmaakte. Dus ze knikte in begrip en dacht eventjes na over Diadorah's vraag. "Nou, eigenlijk heb ik geen plan." zei ze bedachtzaam. "Ik wilde eigenlijk alleen eventjes een momentje voor mezelf. Ik werd gek van de mensen. En ik was toch op terugreis naar huis, naar Poraña, en kwam hier langs. Van de boot afgestapt en.. Tja ik wacht niet echt op de volgende boot, ik wil zelf bepalen wanneer ik naar huis ga. Maat toch. In principe blijf ik hier totdat ik naar huis wil en ga dan met de eerstvolgende boot mee." zei ze, met een vriendelijke knipoog. Zo was het wel zo ongeveer, ja dat klopte. "En jij Diadorah, ga je straks terug of blijf je nog eventjes hier?"