Valerie keek zorgzaam om haar heen. Zouden haar dorps genoten haar achter naar gaan als ze wisten dat zij de dader was? Dat zij haar bloed eigen vader had vermoord. Ze schudde haar hoofd en zette het op een rennen. Ze moest weg wezen hier. Al dagen liepen ze rond. Maar ze vertikte het om te stoppen. Ze moest door. Tuurlijk aten ze. Maar dat was het. Achter haar hoorde ze Grover zuchten. Hij moest niet zo zeuren. Hoe hoger ze kwamen hoe zwaarde ze het hadden. De wind kwam op zetten en het begon hardde te sneeuwen. Valerie trok haar kap verder over haar hoofd heen. Ze voelde zich zwakker worden. En ook begon ze moeilijk te ademen. Toen het lichter in haar hoofd werd haalde ze haar hand op en liet een drietand ontstaan uit het sneeuw. Daarmee hield ze zich zelf omhoog. Toen ze eenmaal de top bereikte zakte ze in elkaar van moeheid. Ook Grover viel een seconden later neer. Vermoeit sloot ze haar ogen en viel in slaap.
Zo lag ze een aantal uren. De sneeuw was op haar gevallen er was niks meer van haar te zien. Behalve een stukje rood. En van grover was alleen zijn gesnurk te horen.

Open.

Jaime struinde door een dikke laag sneeuw. Het witte spul kwam inmiddels al tot zijn heupen nu hij hoog op de berg was. Als iemand hem zou zien, zou diegene hem waarschijnlijk voor gek verklaren. Maar dat was het punt juist: er kwam hier niemand, behalve de personen die goed de weg wisten, want dan zou deze route een kortere weg naar andere bestemmingen zijn en Jaime was zo'n persoon.
Hij ging gekleed in zijn simpele kleding met daaroverheen een dikke mantel van bont. Zijn hoge laarzen waren van waterdicht hertenleer. Het was niet de eerste keer dat hij zich in dit gevaarlijke, koude gebied begaf dus was hij goed voorbereid op weg gegaan.
Met samengeknepen ogen tuurde Jaime in de verte. Er was niets te zien dan een eindeloos wit oppervlak en de vage contouren van een volgend rotsachtig obstakel. De stevige, lange stok in zijn hand zorgde ervoor dat hij niet snel zijn evenwicht zou verliezen op het bijna onbegaanbare terrein. Een zucht ontsnapte zijn lippen. Hij hield absoluut niet van kou, wat enigszins te maken had met zijn afkomst. In Porãna was het zelden echt koud en zeker nooit zo koud als hier.
De jongeman hield er stevig de pas in om warm te blijven, maar zelfs met zijn hoge tempo en warme kleding functioneerde bepaalde delen van zijn lichaam al minder. Het begon ook harder te sneeuwen. Inmiddels zagen de bandana om zijn hoofd en de paar plukken donkerbruin haar die eronder vandaan staken al helwit. Een rozige blos stond op zijn wangen.

Eenmaal bij een soort top aangekomen van één van de bergen, nam Jaime even de tijd om op adem te komen. Hij maakte het zich ‘gemakkelijk’ door op een uitstekende rots te gaan zitten. Zijn borst ging onregelmatig en snel op en neer. Nu pas ging zijn blik naar Paco. De wolf leek minder moeite te hebben met de kou en andere barre omstandigheden. Gelukkig maar, want dan kon Jaime zich bezighouden met de weg en zijn eigen lichamelijke gesteldheid, want als hij dat niet zou doen, zou ook Paco de mindere gevolgen daarvan ondervinden.
Trouw als altijd ging het wilde dier naast zijn wederhelft zitten en drukte zijn snuit kort in de met een handschoen aangeklede hand.
“Alles oké, maatje?” vormden Jaime’s lippen.
De wolf keek hem diep in de ogen waardoor de jongeman het antwoord al wist. Maar plotseling gebeurde er iets vreemds… Onverwacht sprong de Anima op en stak hij zijn neus hoog in de lucht.
“Wat is er, Paco?” vroeg Jaime direct verbaasd. “Is er iets mis?” Zijn hand ging al naar de dolk aan zijn riem, maar ergens wist hij wel dat er haast geen vijand in de buurt kon zijn waar tegen gevochten kon worden. Het was enkel een strijd met de natuur die zij hier voerden. Zijn hazelnootbruine ogen volgden met een lichte verbazing de bewegingen van de wolf. Het dier liep enkele meters bij hem vandaan en begon toen…te graven? Er was daar iets.
Nu stond ook Jaime op en ging hij zijn Anima achterna. Via hun geestelijke band kwam hij te weten dat Paco iets had geroken en daardoor wist dat er iets of zelfs iemand (!) onder de sneeuw verborgen lag, misschien wel meerdere iemanden. Als een bezetene begon Jaime door deze gedachte mee te graven en negeerde de kou in zijn vingers. Het eerste wat hij ontdekte was een groot, rood oppervlak. Voor een moment vreesde hij dat het bloed was, maar toen zijn hand er voorzichtig langs ging kwam hij erachter dat het een stof was. Er lag dus echt iemand onder de sneeuw! Sneller en sneller haalden zijn krachtige armen de sneeuw weg tot hij een gedaante ontdekte, gehuld in een rode cape.
Even verderop haalde Paco een zwaar ademend wezen tevoorschijn.
Voorzichtig pakte Jaime de persoon in nood goed vast en trok hem onder het laatste restje sneeuw vandaan. Gelijk ging er een schok door hem heen bij het zien van het fijne, knappe gezicht van een jonge vrouw. De persoon was dus een haar en zo te zien was ze er slecht aan toe. Goed, nu was het tijd om kalm te blijven en verstandig na te denken, zoals zijn leraar geneeskunde gezegd zou hebben. Het beste om te doen, en wat voor de hand lag, was om het onderkoelde meisje op te warmen. Zonder aarzelen trok Jaime daarop gelijk zijn dikke mantel uit en sloeg deze dicht om de jonge vrouw heen. Vervolgens wreef hij kundig en net hard genoeg langs haar armen en benen om zo het bloed in haar aderen beter te laten stromen en haar op te warmen. “Kom op…” mompelde Jaime zacht bij zichzelf. Hij hoopte vurig dat de jonge vrouw zou ontwaken.
Paco deelde op zijn beurt zijn lichaamswarmte met de sater om hem op te warmen.
Ergens was Jaime verbaasd het meisje hier aan te treffen. Ze had lang niet genoeg aan om warm te kunnen blijven in deze omgeving en het leek bijna alsof ze hier niet expres had willen komen. Misschien was ze verdwaald geweest…? Maar veel aandacht besteedde hij voorlopig nog niet aan deze vragen. Eerst moest Jaime haar wakker zien te maken en haar daarna verder helpen. Keer op keer bleef hij woorden als 'wakker worden' herhalen tegen de jonge vrouw terwijl hij doorging met haar lichaam op te warmen. Als hij maar niet te laat was...

Valerie deed haar ogen open. Ze lag in een warm bed. Ze veerde op en keek om haar heen. Nee ze kon niet weer thuis zijn dat kon gewoon niet. Ze stond wat moeizaam op en kleden zich aan. Daar liep ze naar de keuken waar haar vader op de tafel tikte wat betekende dat hij ongeduldig was. Ze zei niks en ging aan tafel zitten. Ze keek naar haar moeder die haar vol afschuw aan keek. Valerie slikte en keek naar haar handen. "Hier komen" Hoorde ze haar vader ijzend zeggen. Valerie schudde haar hoofd en bleef zitten. Ze keek toe hoe haar vader op stond en naar haar toe liep. Ze voelde hoe hij haar aan haar, haren omhoog trok. "Jij" Spuwde haar vader in haar gezicht. Plots voelde ze hoe het dekentje van Percy uit haar zak werd gehaald. "Wat moet jij hier mee" Valerie wou het terug pakken maar haar vader sloeg haar tegen haar wang aan. "Dat is van mij" Fluisterde ze. "Dit heb jij gestolen" Riep haar vader terwijl hij haar los liet. "Niet waar. Dat is het dekentje van Percy" Riep ze uit. Terwijl ze naar haar vader toe liep. Ze keek hoe hij naar het vuur toe liep en haar dreigend aan keek. "Nee, Nee niet doen" Riep ze angstig uit. Haar vader keek haar vals glimlachend aan en gooide het in het vuur. "Dat is van mij" Schreeuwde ze. Valerie haalde haar dolk te voorschijn en gooide die naar haar vader. Nog geen seconden later besefte ze wat ze gedaan had. Valerie keek naar haar moeder en rende naar haar kamer. Ze moest weg wezen. Ze moest weg hier. Toen ze haar spullen had gepakt vluchtte ze het huis uit. Ze rende naar Grover en samen vertrokken ze.

In de verte hoorde ze een stem. wakker worden' Haar ogen trilde lichtjes waarna ze die met moeite los deed. Ze keek recht in het gezicht van een aantrekkelijke jongen. Dat ze daar nu aan dacht. Valerie keek verder en zag Grover liggen. Bij een wolf. Plots dacht ze aan haar droom. Ze rilde wat en schudde haar hoofd. Ze moest het vergeten. Maar ze kon het niet. Ze had verdomme haar bloed eigen vader vermoord. Jezus Valerie. Hoorde ze haar eigen stem in haar hoofd. Valerie keek weer naar de jongen en voelde plots iets om haar heen wat niet van haar was. Het bleek een warme mantel te zijn. Die van haar was dun. Heel erg dun. Ze had het een stuk warme voor dat ze neer viel. Valerie liet haar blik naar Grover gaan toen ze zijn gemekker hoorde. Hij kon wel normaal praten maar in dit soort situaties mekkerde hij per ongelijk. Al snel hoorde ze zijn vertrouwde stem naar haar roepen. "Ik ben hier" Sprak ze zachtjes. Grover leek er beter uit te zien als zij. Ze had moeite met omhoog komen en hij sprong zo op en rende naar haar toe. Eigenlijk zag het er raar uit. Om de benen van een giet te zien. En het boven lichaam van een jongeman. Wat ze wel schattig vond waren zijn kleine hoorntjes.

Valerie zuchtte op gelucht toen ze Grovers armen om haar heen voelde. Hij was er altijd voor haar geweest. In fijne tijden maar ook in rot tijden. En ze wist dat als haar vader zich weer eens had laten gaan dat Grover haar pijn over nam voor zo ver dat kon.
En daar was ze hem toch ergens dankbaar voor. Al hoe wel ze wel boos op hem geweest daar over. Zij was het over komen en hij nam de pijn over. Dat kon gewoon niet. Valerie ging nu zitten en keek dankbaar naar de jongeman. "Bedankt" Fluisterde ze. Ze legde haar hoofd tegen de schouder van Grover en keek naar de Anima van de man. "Jij ook bedankt" Sprak ze wat harder. Ook al wist ze dat wolven een heel goed gehoor hadden. Valerie had geen idee hoe ze hen moest bedanken. Als hun er niet waren geweest was het waarschijnlijk voor hun af gelopen.

Jaime slaakte een opgeluchte zucht toen het meisje haar ogen opende. Hij keek zwijgend toe hoe zij tegen haar Anima sprak, hij dacht tenminste dat het mythische wezen haar Anima was, en hem omhelsde. Het deed een kalme glimlach op zijn gezicht verschijnen. Gelukkig, ze leken verder oké. Jaime’s hart ging nog als een gek tekeer door die paar stressvolle minuten, maar nu vond hij langzaamaan zijn rust weer terug. Ook zijn ademhaling was minder gejaagd. Hij liet Paco hem helpen om overeind te komen zodat hij weer op de rots kon gaan zitten. Even gleed zijn blik naar de hemel. Het bleef maar sneeuwen. Al snel keek Jaime echter weer naar de jonge vrouw toen zij hem bedankte. Hij knikte schamper en glimlachte kort als een verlegen kind. “Dat is oké.” antwoordde hij vriendelijk. “Hoe voel je je nu?” was zijn vraag aan haar. Er viel nog een bepaalde bezorgde toon te horen in zijn kalme stem.
De warme mantel hing nog op haar schouders en zou haar voorlopig warm kunnen houden, maar het zou heel goed kunnen dat de onderkoeling voor meer lichamelijk letsel had gezorgd bij het meisje en haar Anima dan de jonge arts had gemerkt.

Toen bedacht Jaime zich ineens iets. Uit zijn schoudertas haalde hij een zilveren flacon tevoorschijn die een liter opgewarmd water op temperatuur had gehouden. Hij reikte het meisje de flacon aan. Hun blikken kruisten voor een moment. “Hier, drink wat. Dat doet je vast goed.” Hierna leunde Jaime weer iets naar achter, haalde de bandana van zijn hoofd waardoor de ijzige wind met zijn warrige, donkerbruine lokken begon te spelen. Hij gebruikte de hoofdband om zijn gezicht sneeuw- en watervrij te maken. Ook schudde hij zijn hoofd om wat sneeuwvlokken uit zijn haar te halen.
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg Jaime toen ineens aan het meisje met een duidelijkere glimlach. Ondertussen speelde hij met de gedachte haar te vragen waarom ze hier was, zonder de juiste kleding en materialen, maar hij hield zich in. Ze hoefde het niet met hem te delen als ze dat niet wilde, want het ging hem ook niets aan. Toch...kon de jongeman zijn nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen. Zo zat hij gewoon in elkaar. Daarbij riep het meisje deze karaktertrek gewoon in hem op.
Een vage glans stond in zijn donkere, raadselachtige ogen terwijl Jaime de jonge vrouw weer rustig en vriendelijk aankeek.

Valerie glimlachte terug. Was hij nu verlegen? In elk geval was ze hem dankbaar. Heel erg zelfs. En ook zijn Anima was ze dankbaar. Heel erg zelfs. Maar het leek als of Grover eigenlijk helemaal gaan last had van de kou. Maar wat wou je met benen van een giet.
“Hoe voel je je nu?” "Het gaat wel.Allen koud en wat moe meer niet" Sprak ze met een zachte stem. Valerie keek naar boven. Waarom moesten ze nou door deze gebied heen trekken. Valerie stak haar hand uit maakte die tot een vuist en haalde die voorzichtig naar voren. Zodat er een dak stond van ijs. Hier door kon de sneeuw niet op hen neer vallen en was de wind ook niet zo erg. Valerie liet haar hand zakken en keek naar de jongeman toen hij wat leek te pakken. Ze glimlachte toen hun blikken kruiste en nam dankbaar de flacon aan. “Hier, drink wat. Dat doet je vast goed.” Ze maakte hem los en dronk gulzig er een paar slokken uit. Ze gaf de flacon ook aan Grover. Het boeide haar niet of dit wel de bedoeling was van de jongeman. Maar Grover moest ook drinken. Toen grover ook wat had gedronken gaf ze de Flacon terug. "Al weer bedankt" Sprak ze.

Valerie keek ondertussen toe hoe de jongeman de sneeuw vlokken uit zijn haar schudde. Het zag er wel grappig uit. Maar ze lachte niet. Waarom zou ze dat doen? Dat zou dom zijn. "Hoe heet je eigenlijk?" Valerie keek om naar Grover die lichtjes naar haar knikte. "Mijn naam is Lady Valerie en dit is Grover" Sprak ze zachtjes. Valerie keek voor haar uit. "Wat is uw naam?" Vroeg ze. Plots moest ze weer aan haar vader denken. Ze werd gek van die gedachtes en die dromen. Telkens die ene dag weer op nieuw te beleven kende ze maar iemand die ze weg kon halen maar ze kende niemand. Misschien had ze deze dromen omdat ze te dicht bij huis was. Ze moest verder reizen maar waar heen naar haar clan? Als of die haar nog zouden willen. Wisten ze het al? Zouden ze haar er al uit gegooid hebben? Of zou ze een straf krijgen. Valerie stond op om even ergens anders aan te denken. Ze gaf de mantel weer aan de jongeman. "Voor dat jij het koud krijgt" Sprak ze waarna ze naast hem op een rots ging zitten en haar mantel om haar een sloeg. Ze keek naar Grover die al weer in slaap was gevallen. Waar kon ze aan denken. Ze moest ergens aan denken. En niet aan die dag. Kon ze die seconden maar terug krijgen dan kreeg haar vader velen jaren. Het was dan misschien een eikel. Maar hij verdiende het niet om vermoord te woorden door zijn dochter.

Jaime knikte enigszins gerustgesteld toen het meisje hem antwoordde op de vraag hoe ze zich voelde. Vermoeidheid en kou, dat moest te verhelpen zijn. Plotseling ging er een schok door hem heen door het ijs wat zich als een soort dak boven hen vormde. “Wauw.” bracht Jaime direct verwonderd en vol ontzag uit. Eerst wist hij niet waardoor de overkoepeling ontstaan was, maar hij zag nog net vanuit zijn ooghoek hoe de jonge vrouw haar hand liet zakken. Dus…zij had dit gedaan? Indrukwekkend. “Hoe deed je dat? Het is prachtig.” vroeg Jaime. Zijn nieuwsgierigheid klonk nog duidelijk door in zijn opgewekte stem. Glimlachend pakte hij vervolgens de flacon weer aan en nam zelf ook twee slokken. Paco deed zich tegoed aan de gevallen sneeuw, dus borg Jaime het flesje daarna weer op in zijn tas.

Toen het meisje zichzelf en haar Anima voorstelde boog Jaime automatisch voor haar vanaf de rots met zijn rechterhand op zijn borst. “Aangenaam, vrouwe.” sprak hij kalm en warm. Zijn blik ging naar de Sater. “en Grover.” Nu pas besefte hij dat hij nog nooit in zijn leven een Sater in het echt had gezien. In zijn jeugd had hij weleens over deze mythische wezens gelezen, maar Grover was anders dan alle afbeeldingen in zijn boek. Misschien kwam het omdat hij hier in levende lijven zat. Maar Jaime vond het onbeleefd om te staren, dus richtte hij zijn aandacht weer op Valerie. Hij vond haar naam mooi en sierlijk. Het paste wel bij haar. “Mijn Anima heet Paco en ik ben Jaime S…” nog net wist Jaime zich in te houden en zijn achternaam niet uit te spreken. "Jaime." Het bleef gevaarlijk om mensen zijn hele naam te vertellen. Je wist immers nooit wie jou daardoor zouden kennen of wie je kon vertrouwen. Echter voelde Jaime zich op zijn gemak bij Valerie en Grover en aan Paco te zien die wegdommelde aan zijn voeten dacht de wolf er hetzelfde over.

Even leek de jongeman plotseling diep in gedachten verzonken te zijn door een opgerakelde herinnering, dat was een effect van de kou: het maakte je rustig en dromerig. Zijn blik was ondertussen op een willekeurig punt in het betoverende ijsdak gericht. Pas op het moment dat de vriendelijke stem van Valerie ineens naast hem klonk, leek Jaime op te schrikken. Hij glimlachte naar haar en pakte de mantel dankbaar aan. “Dank je, maar ik wil ook niet dat jij het koud krijgt.” reageerde hij toen ze eenmaal naast hem zat. Kort aarzelde Jaime wat hij nu moest doen, waarna hij toch de mantel om hen beide heen sloeg. Daar was hij groot genoeg voor. “We kunnen hem best delen, als je wilt.” Was zijn aanvullende reactie. Geïnteresseerd nam Jaime tijdens het spreken de vrijwel onbekende jonge vrouw in zich op. Het eerste wat hij zag was een bepaalde kracht die ze uitstraalde wat hem verbaasde, maar wat pas echt zijn aandacht trok was een bepaalde treurigheid. En hing in haar ogen en op de één of andere manier kwam het Jaime ergens bekend voor...
“Is er iets, vrouwe? Heeft u misschien ergens pijn of...?” Jaime had het al gevraagd voor hij er erg in had en was onbewust beleefder gaan spreken. Gelijk wilde hij zich verontschuldigen voor zijn woorden, maar hij bedacht zich. Misschien moest hij daar even mee wachten en Valerie eerst de kans geven om te antwoorden. Of was het toch niet beter om zelf iets te zeggen?
Jaime onderdrukte onopvallend een diepe zucht. Waarom was hij ook altijd zo onhandig als er vrouwen in de buurt waren? Waarom wist hij op zulke momenten ineens niet meer wat wel en niet kon en wat hij moest doen? Hij gaf toe dat het niet vaak zo erg was als nu, maar dat had natuurlijk een voor de hand liggende reden...
In gedachten sprak Jaime zichzelf streng toe en besloot hij te zwijgen. Op een dag moest hij hier echt eens overheen zien te komen! Hmpf.

. “Wauw.” Valerie grinnikte zacht. Oké het was wel mooi geworden. En dat terwijl ze het helemaal niet mooi wou maken. Maar toch was het gelukt. “Hoe deed je dat? Het is prachtig.” "Gewoon een trucje. maar toch bedankt" Sprak ze met een klein glimlachje. Ze vond het wel grappig dat de jongeman het mooi vond. Veel bijzonders was het niet. Maar het was altijd leuk een compliment te krijgen. “Aangenaam, vrouwe.” Valerie volgde zijn voorbeeld en boog ook lichtjes. Grover daar in tegen keek de jongeman allen maar aan. Ze vond het eigenlijk wel grappig. Als hij dat deed voelde hij zich bedreigt. En dat was gewoon grappig aan hem. Al lachte ze nu niet. Ze wou Grover niet voor schut zetten. “Mijn Anima heet Paco en ik ben Jaime S…” Jaime s hmm aparte naam voor al met die s er achter. Jaime noemde zijn naam op nieuw maar dit keer zonder s. Waarschijnlijk moest die s de eerste letter van zijn achternaam zijn geweest. "Aangenaam heer" Sprak ze met een klein glimlachje.

Valerie had pas later in de gaten dat hij niet echt helemaal meer hier was. Maar ze had hem nu al gestoord. “Dank je, maar ik wil ook niet dat jij het koud krijgt.” "Ik overleef het wel." Oké dit was wel een heel dom antwoord aangezien ze daarnet nog bewusteloos was om het even zo te noemen. Valerie keek hem dankbaar aan toen ze zijn Mantel om haar heen voelde. Ze schoof wat dichter naar hem toe zodat het wat makkelijker zitten was. En de mantel niet kapot kon gaan. “We kunnen hem best delen, als je wilt.” Valerie knikte alleen maar en sloeg haar armen om haar heen. En wreef over haar blote armen heen.

“Is er iets, vrouwe? Heeft u misschien ergens pijn of...?” Valerie schudde haar hoofd en keek naar de lucht. "Er is niks" Loog ze. Grover daar in tegen ging weer recht op zitten. "Lieg niet Valerie" Sprak hij. Valerie keek boos naar Grover. "hou je mond en ga slapen" Sprak ze.Waarna ze naar Jaime keek. "Luister maar niet naar hem. Hij praat onzin" Valerie beet op haar lip en tikte zenuwachtig met haar voet in de sneeuw. Straks geloofde hij haar niet en dwong hij haar om het te zeggen. Nee dat mocht niet gebeuren. Dan zou hij haar haten. En wat moest zij dan doen. Weer vluchten? Tuurlijk gingen hun wegen uiteen. Maar misschien was het verstandig om samen te reizen. Valerie keek naar haar handen die zachtjes trilde. Niet van de kou maar van de spanning. Dat had ze altijd. Ook kwam haar vader weer in haar gedachten op. Waarom kon hij haar nou nooit eens met rust laten. Valerie legde haar handen tegen haar hoofd aan en drukte er op. "Ga weg" Sprak ze heel zachtjes tegen haar gedachtes. Oké dit klonk gewoon raar. "Sorry Jaime ik had het niet tegen jou" Sprak ze.

Jaime dacht dat het voor het eerst sinds lange tijd was dat hij oprecht voor iemand anders kon en wilde zorgen dan voor hemzelf of zijn Anima. Het stelde misschien nog niet veel voor, maar toch had hij ergens de drang om Valerie te beschermen en het werd alleen maar groter doordat ze ergens mee leek te zitten. Hoe het kwam dat hij dit wilde, kwam deels doordat hij iets van zichzelf in haar herkende, voor de rest...was het raadsel.


Een serene glimlach sierde zijn gezicht toen ze dichter naar hem toe schoof. Het was een klein, bescheiden teken van vertrouwen . Het deed Jaime onbewust goed. Maar zijn goede gevoel verdween enigszins toen Valerie hem antwoordde. “Er is niks.” zei ze. Hoe graag Jaime haar ook wilde geloven, hij deed het niet. Eén verontruste blik in haar ogen was genoeg bewijs voor hem. Daarnaast ging Grover tegen haar in.
Maar hoe erg de vragen ook op zijn lippen brandden, Jaime hield ze voorlopig nog voor zich. In plaats van zijn gedachtes te delen, glimlachte hij enkel rustig. “Als jij zegt dat er niets is, dan is er niets toch?” sprak hij tenslotte met warme stem en hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij haar enkele seconden aan keek. Vreemd, eigenlijk was er zoveel. En hoe kwam het toch dat Jaime iets daarin leek te herkennen? Doordat hij haar nu pas echt goed kon bekijken, merkte hij ineens Valerie’s gespannenheid op. Misschien wilde ze het verbergen, maar Jaime kon het in haar hele houding terugvinden. Er was dus echt iets serieus aan de hand. Niet een gevoel van kou of vermoeidheid, nee iets..anders.. Hm, het leek erop dat hij de situatie wellicht toch iets ernstiger moest nemen dan… Valerie was een sterke, jonge vrouw, daar was Jaime zelfs nu al over uit, maar ja..zelfs de sterksten kon een hoop overkomen.

Zij wilde haar verhaal dan niet met hem delen, dat betekende nog niet dat Jaime niet alsnog iets voor haar kon doen, zo dacht de jongeman bij zichzelf. Langzaam zakte Jaime met dit idee in zijn achterhoofd iets onderuit en maakte hij het zich gemakkelijk op de rots, voor zover dat ging natuurlijk. “Het is oké.” vormden zijn lippen toen. Het leek een reactie op de verontschuldiging van Valerie, maar het was duidelijk dat er nog een geruststellende boodschap achter zat die het meisje zelf moest achterhalen. “Weet je…” begon Jaime vervolgens met een plotseling melodieuze stem te spreken terwijl zijn mondhoeken nog iets verder omhoog krulden. “dit doet me denken aan een verhaal dat ik lang geleden eens heb gehoord.” Zijn hoofd draaide nu helemaal richting Valerie zodat hij haar in de ogen kon kijken. “Wil je het horen? Ik bedoel…er is toch niet veel meer wat we kunnen doen dan wachten tot iedereen weer is uitgerust en de ergste sneeuwval voorbij is.” Misschien, heel misschien, als Jaime Valerie een verhaal vertelde kon ze voor even ontsnappen aan de gedachtes en de gebeurtenissen (welke deze ook mochten zijn) die haar dwars zaten. En wie weet bracht het meer goeds…

“Als jij zegt dat er niets is, dan is er niets toch?”Valerie hoorde de warmte in zijn stem en keek hem ook aan. Maar al snel keek ze weer weg. Valerie was blij dat Jaime er niet verder over begon. Ze knikte haar hoofd en beet op haar lip. Als hij wel doorging dan zou ze weg lopen. En dat meende ze ook. Valerie schaamde zich dood toen ze hard op zei dat de gedachten weg moesten
Maar gelukkig sprong Jaime niet gillend op en rende hij ook niet gillend weg.

Het is oké.” Valerie knikte en beet weer op haar lip. Ze moest daar echt een keer mee op houden. Nog even en ze had geen lip meer over. Maar toch bleef ze er op bijten. Waarom wist ze niet maar ze deed het gewoon. Het boeide haar ook eigenlijk niet als haar lip kapot was. Ze hoefde het water maar aan te raken en onbewust genas het.
Dat was wel weer fijn voor haar. Het water genas haar ondanks wat ze had. Ze had ze een keer een ziekte over wonnen door een paar dagen allen maar in het water te liggen. Natuurlijk niet 24 uur lang. Maar toch. Het was haar gelukt. En daar was ze blij om. Maar toch had ze liever dat ze in die tijd overleed. Dan had ze dit alles niet mee gemaakt. Dan hoefde ze haar eigen vader niet te vermoorden maar dat had ze toch gedaan. Een zucht verliet haar lippen toen ze haar lip met los liet. "Vergeet die kerel toch" Sprak ze zachtjes tegen haar gedachten.

“Weet je…” Valerie keek Jaime nieuwsgierig aan. Zijn stem klonk anders. Daarom was ze waarschijnlijk nieuwsgierig. Maar dat was iedereen wel eens. Ze keek toe hoe zijn mond hoeken omhoog kwamen. Wat was er nou zo leuk? Valerie schudde haar hoofd. Ze had geen idee. “dit doet me denken aan een verhaal dat ik lang geleden eens heb gehoord.” Hoe kon dit hem nou aan een verhaal denken. Valerie keek weer naar Jaime hij maakte haar toch best nieuwsgierig. Valerie keek terug in zijn bruine ogen. Eigenlijk waren die best mooi. Maar ergens deden die ogen aan haar vader denken. Valerie keek snel weg en haalde een pluk haar uit haar gezicht. “Wil je
het horen? Ik bedoel…er is toch niet veel meer wat we kunnen doen dan
wachten tot iedereen weer is uitgerust en de ergste sneeuwval voorbij
is.”

Valerie knikte en keek hem toch weer aan. "Je hebt me nieuwsgierig gemaakt en misschien vult het inderdaad de tijd" Valerie rilde even en kroop wat verder in de mantel. Eigenlijk had ze er ook een mee moeten nemen. Maar ze had niet verwacht dat ze hier door heen zou gaan. Eigenlijk wou ze om lopen. Maar om de een of andere reden leek het haar beter om er door heen te gaan. Valerie slikte en keek naar de sneeuw die daalde. Hoe kon het dat een andere plek zo warm is en dan hier zo koud en kil. Ze zuchtte en beet dan ook weer op haar lip. Ze legde haar handen in haar schoot en keek naar haar witte jurk. De zomen waren vies en hier en daar zaten er wat vlekken op. Het liefst wou ze een andere jurk aan doen. Maar het leek haar niet zo slim nu. Valerie plukte een paar pluisjes van haar jurk en keek weer naar Jaime. Wachtend op wat hij ging vertellen.

Eindelijk afxD