Diadorah zag geen overtuiging bij de man. Blijkbaar voelde hij er niets voor, en Tirrias ondernam ook geen actie. Dus moest ze het, zoals vaker, maar alleen op knappen. Helaas had ze weinig kracht voor haar ijsmagie. Dus moest ze het maar met haar, ietwat treurige, vechtkunsten doen.
''Meneer, begrijp ik goed dat u mij niet wilt helpen.'' Ze fluisterde een woordje in de lucht, één woord dat Civilis op scherp stelde. Hij zou de man mogen aanvallen. Diadorah had genoeg van het wachten. Ze keek naar het raam waar het hoofd uit was gevallen, schatte de afstand in, en sprong. Ze sprong zo van het raam in een naastgelegen boom. Liep hier en daar wat schrammen op, maar het lukte aardig. Toen begon ze met haar vechten. Ze greep haar toverstok en zwaaide ermee in het rond. Het was, met dat puntig stuk ijs erop, een gevaarlijk projectiel. Al gauw had ze er een paar mannen, en diens anima ermee vernield. Ze zag het stof van hen opstijgen.
Toen riep ze Civilis. Hij moest ten aanval gaan.

:Anima Tell:

Civilis hoorde het seintje van Diadorah en vloog op de man af. Hij had vreemde kaarten in zijn hand, maar dat boeide hem niet. Hij vloog direct af op zijn ogen, en maakte plannen om ze eruit te pikken of te krabben. Zonder ogen kan hij vast niet veel meer, kirde Civilis boos.

Kristoffel wou net een kaart trekken toen de Vogel op hem kwam afgevlogen. Hij was verzwakt en een aanvallende spreuk gebruiken zou waarschijnlijk niet echt doeltreffen zijn, dus moest hij maar verdedigend werken zolang hij kon. De vogel was vlakbij en hij hoopte dat de geesten hem bijstonden. "mabadiliko ya eneo" zei hij en gooide een zwart poeder op de grond waarna hij en Astra verdwenen in een zwart en paarse werveling van schaduwen en op een dak van een huis een paar meter van de toren vandaan weer tevoorschijn kwamen uit eenzelfde werveling. In de tijd dat ze hopelijk een beetje geschrokken was pakte hij weer zijn kaarten en legde het pakje neer op de grond dat in brand schoot waarna er een kaart overbleef. "Je moet niet denken dat je de enige bent die een paar trucjes achter de hand heeft" zei hij maar niet op een spottende toon want hij wist niet precies wat er met haar zou gebeuren als ze echt kwaad werd. Zeker niet nu hij een tarrot kaar in zijn handen had waarvan de randen bedekt waren met ijs en waarop een grote arend stond met kille koude ogen waar je de dood zelf in zag.

Koningin Samara had er genoeg van. Voordat ze haar laatste troef uit wilde proberen, wilde ze nog een alternatief proberen: palaver. Afkomstig van het Franse woord 'parle' wat praten betekent, is palaver een tijdelijke wapenstilstand tussen beide partijen waarin de leiders met elkaar spreken. Palaver mag niet zonder geldige reden geweigerd worden omdat tijdens het palaver, de leiders met elkaar 'rond de tafel gaan zitten' en hun eisen opsommen. Samara zag geen andere oplossing. En als Lady Lavinia een eervolle koningin was, zou ze volgens de regels van de oorlog de palaver accepteren. Samara hoorde namelijk geruchten dat het niet de opzet was van de Nigris om Domus te veroveren, maar het was hen om het boek te doen. En Samara wilde in het belang van haar natie handelen en dus was ze bereid tegen goede afspraken het boek af te geven, hoe gevaarlijk dit ook was. 'Generaal Patricio, stuur bericht naar Lady Lavinia dat ik een palaver wil, en hijs de palaver-vlag.' zei de koningin vastberaden, niet beseffend wat voor consequenties dit zou kunnen hebben.

Pleoh liet zich niet uitschakelen door de harde woorden van Espe, al wist hij niet zeker waar ze vandaan kwamen. Hij had haar gezegd dat hij nog met haar zou praten over wat er tussen hem en Nina aan de hand was, maar toen was de oorlog gekomen en hij en Nina waren de hele tijd met elkaar verbonden geweest dus kon hij het haar niet vertellen. En nu raakte ze in de macht van die zwarte magie waardoor hij niet wist of zijn Espe nog wel echt de aanval aan het leiden was. Zijn goudkleurige ogen keken recht in de zwarte ogen waar hij zocht naar die ene groene blik om tot haar door te kunnen dringen. Hij hoefde niet om zich heen te kijken om te kunnen zien dat de andere anima’s naar hen keken en niet begrepen wat er aan de hand was. Hij sprak ook enkel zacht zodat alleen Espe hem zou kunnen verstaan al voelde hij hoe een blik van ene leeuw bijna door hem heen brandde. Eindelijk zag hij de groene ogen en wist dat ze nu naar hem zou luisteren al was het maar voor enkele seconden en zolang het maar met de oorlog te maken zou hebben. Pleoh kende haar veel te goed, maar toch waren er altijd dingen van haar die hij niet begreep. Pleoh draaide zich weg en gaf daarmee in feite de macht die hij over het leger droeg weer terug aan Espe. ‘’Je heb mijn vertrouwen in jou niet geschaad maar mijn ziel en hart wel..’’ Zei ze zacht. Ze wachten tot hij zich naar haar zou wenden en dat deed hij ook. Pleoh keek haar met verbazing aan terwijl ze verder ging. ‘’Ik moet dat boek terug halen, ik ben het verplicht nadat mijn vader het vrij heeft gegeven. Ik wil niet dat mijn moeders naam nog meer word geschaad dan dat hij al is.’’ Zei Espe kalm. ‘’Ik weet dat je niets geeft om dat boek, mij of het paleis. Maar doe dit voor Lucy en Lucifer, Alsjeblieft.’’ Door hem gierden verschillende emoties en hij wist niet welke nou het meest naar voren kwam. Was het de verbazing om wat ze zei, om wat ze dacht van hem en wat hij voor haar voelde of was het meteen die woede dat ze zo ongelooflijk dom kon zijn dat ze niet eens doorhad wat hij voor haar voelde en voor haar deed zodat zij beschermd in het paleis zou kunnen leven waar hij een oogje op haar zou kunnen houden? Nee, hoe langer Espe sprak hoe meer die twee emoties naar boven kwamen en de overhand namen en dat kleine sprankje hoop dat hij nog had dat het goed tussen hen zou kunnen komen verdween. Ze nam afscheid van hem, fysiek en mentaal en hij kon enkel een keer zacht haar naam zeggen voordat hij haar kop in zijn nek voelde en onhoorbaar voor anderen automatisch spinde bij het voelen van haar aanraking. In die paar seconden wist Pleoh het zeker, hij kon niet zonder Espe zijn, niet zonder haar passie en het vuur dat ze binnenin zich droeg dat hem verwarmde in de koudste nachten, maar het was ook juist dat vuur dat hen uit elkaar had gedreven. Als er iets aan de hand was dan konden ze er nooit normaal over praten, er gebeurde altijd wel iets dat de situatie moeilijk maakte en waardoor het vaak op een verhit gevecht uitkwam en dit zou ook zoiets worden alleen zou hij haar nu nooit kunnen verwonden. Hij kon er niet aan denken dat hij weer voor bloed zou zorgen op die prachtige glanzende zwarte vacht, maar liet haar wegstappen en zelf ging hij liggen en keek haar na, maar de leeuw Fabian kwam er weer tussen en hij hief zijn kop bij het horen van de liefdesverklaring. Het was voor hem moeilijk om niet meteen op te staan en Fabian bij haar weg te sleuren. Zijn ogen begonnen vervaarlijk te schitteren en als iemand nu recht in zijn ogen had gekeken dan waren ze van angst weggevlucht, want hij was volledig kalm. Het was te kalm voor hem en iedereen wist dat wanneer de uitbarsting kwam, ze niet in de buurt wilden zijn. Fabian deed een stap dichterbij en likte haar gezicht schoon. ‘’Je bent prachtig,’’ Fluisterde hij hard genoeg om gehoord te worden door gespitste oren. Pleoh gromde zacht, maar hard genoeg om te worden gehoord door zowel Espe als Fabian en de grom was dreigend. Espe zou als ze hem goed kende moeten weten dat dit tafereel hem nog moordlustiger maakte dan dat hij op dit moment was geweest en dat het kwam door die leeuw die bij haar stond. Toch was het voor Pleoh veel te makkelijk om soepel op te staan en licht op de leeuw neer te kijken. ‘Je weet wat ze zeggen over het spelen met vuur Fabian. Maar als je zeker wilt weten dat de welpen die ze draagt van jou zullen zijn zou je even moeten wachten.’ Op dat moment werden zijn ogen even spierwit en kreeg Fabian een klein beetje te zien van wat er een paar avonden geleden tussen Espe en Pleoh was gebeurd en het dus zeer goed mogelijk was dat als ze zwanger zou worden de welpen van hem zouden zijn. Niet dat hij dacht dat ze zwanger zou worden, want hij had niet geroken dat ze in haar seizoen was. Het was iets dat gewoon die nacht was gebeurd en hij had gehoopt dat dat meerendeels aan haar zou verklaren dat hij meer om haar gaf dan zelfs om Lucifer, maar dat had ze niet willen zien.

De rest van de groep ging achter Espe aan en Pleoh hield het plein in de gaten. Het was op dat moment dat hij zag dat de palaver-vlag werd gehesen en hij zuchtte. Pleoh hoopte dat Espe al zover was dat ze het boek te pakken had dan konden ze hier weggaan en hoefden ze niet naar die meeting toe, want Lavinia was op dit moment niet aanspreekbaar. Toch maakte hij zijn weg tot op de muur en brulde zo luid als hij kon dat iedereen moest stoppen met vechten en zei iets over de vlag die ze zagen hangen. Daarna maakte hij zijn weg naar Espe toe en brulde in de gangen door dat de palaver-vlag was gehesen en iedereen, vriend en vijand, wist wat dat betekende. Eindelijk zag hij Espe, maar in plaats van dat hij het haar toebrulde verbond hij zijn geest met de hare, aarzelend dat wel, maar als het goed was dan kende ze zijn aanraking nu. Espe. Ik hoop dat je je boek hebt, want de palaver vlag is gehesen. Daarna bleef hij stil staan en wendde zijn blik af om niet te hoeven zien hoe Fabian zich bij haar voegde en haar geheel inpalmde. Hij walgde ervan, maar hij zou Espe laten zien dat hij degene was die aan haar zijde hoorde te staan. Hij wist meer van haar en vice versa dan iemand ooit zou weten en hij gaf haar nooit op.