Het was vroeg in de morgen maar er was geen zonnestraal te zien op het verwoesten land van Bombarda. Lavinia was al vroeg uit de veren want vandaag zou de dag komen dat ze vertrok uit het verwoesten land en Dust werkelijk ging verkennen. Ze had er genoeg over gelezen en de kaarten die haar vader had gemaakt goed door gekeken. Ze zou naar Midnight Glade gaan, dat had ze gisteren besloten. Lavinia hoorde het gegrom van Espe en in een ruk draaide ze zich richting de deur. Daar stond een oudere vrouw, Fiona genaamd. Fiona was de huishoudster van de familie en vroeger haar kindermeisje. Een glimlachje sierde haar gezicht. Fiona stapte naar binnen, ''Zeg het eens, Fiona..'' Zei Lavinia vriendelijk tegen Fiona. ''Ik kom u iets brengen, vrouwe'' Zei Fiona, Lavinia trok haar wenkbrouw op. ''Geef maar,'' Zei Lavinia rustig. De vrouw knikte en gaf het pakje wat ze in haar handen had aan Lavinia en boog lichtjes toen ze de kamer verliet. Lavinia wachtte rustig af tot ze de voetstappen hoorde weg galmen en keek daarna aandachtig naar het pakje. Wat op viel was de stempel van haar vader. Een glimlachje sierde haar gezicht en ging op haar bed zitten en maakte het pakje openen. Ook Espe sprong op het bed en keek er nieuwgierig naar. Een paarse fluwelen mantel met het zilvere embleem van hun familie was te zien. Er zat nog een klein briefje bij. Ze zetten het pakje naast haar neer en opende het briefje waarna ze begon te lezen. Voor mijn dochter, Lady Lavinia Kyla Lithium stond er bovenaan met sierlijke letters. Dit handschrift was niet van haar vader, dus dat zou betekenen dat haar moeder dit had geschreven. Ze begon het briefje nauwkeurig te lezen en las hem nog twee keer overnieuw.

Voor mijn dochter, Lady Lavinia Kyla Lithium
Als je dit leest heb ik je allang verlaten, maar weet dat ik altijd aan je blijf denken, mijn dochter. Want jij en papa zijn de enigste die voor altijd in mijn hart zitten, net als ik in die van jullie. Je vader zal je dit pakje geven als je je de wereld ging ontdekken en daarmee wens ik je veel succes. Maak je moeder & Vader trots.
Ik dit pakje zitten de spullen die ik gebruikte op mijn reis, zo heb je altijd een stukje van mij bij je. Maar vergeet niet dat ik altijd in je hat zit ook zonder deze spullen. Ik hou van je Lavinia
Dikke kus, je moeder.

Laverina voelde een traan van haar wang afglijden maar veegde die al snel ruw weg en stond op. Haar vingers gleden om de fijne stof en tilde het op. De paarse mantel was lang maar hij was schitterend. Ze legde hem voorzichtig op bed en keek wat er nog meer in de doos zat. Ze zag een doosje met het wapen van hun familie er op en een halsketting. Ze pakte de halsketting op en deed hem om haar nek. Waarna ze het doosje openen maakte. Haar ogen werden groter, wat ze zag was prachtig. Een prachtige dolk. het zilver glom lichtjes. In de dolk waren paarse stenen verwerkt en haar moeders naam stond in gouden letters op het hef. Ze schoof het hoesje er weer op heen. Ze keek er nog even naar maar tilde vervolgens haar been op. Haar jurk gleed soepeltjes omzij. Ze schoof de Dolk in haar schende en deed haar jurk weer goed. Ze hing haar schouder tas om haar nek en bond vervolgens verzichtig de mantel om zich heen. Ze trok de cap op en keek in de spiegel. haar vader vond altijd dat ze op haar moeder leek. Haar fel blauwe ogen keken de kamer nog een keer rond en zuchte. Espe sprong van bed af en ook hij verliet de kamer. Beneden stond haar vader, hij was oud geworden. Een glimlachje sierde zijn gezicht en die van haar terwijl ze naar beneden liep. Ook de bediendes stonden er. ''Kniel mijn dochter..'' Lavinia deed wat er van haar gevraagt werd en knielde neer. Ze voelde het lemet van zijn zwaard op haar schouders neer dalen waarna ze weer naar boven kwam en haar vader aan keek. het volgende moment voelde ze twee armen om haar heen en hoorde ze het gesnik van haar vader. Lavinia klopte op zijn rug. ''Het is al goed vader,'' Lavinia glimlachte en ging met haar handen langs de wangen van haar vader om de tranen weg te halen. Haar vader keek haar weer aan en verstrakte, hij knikte naar een bediende die aan kwam met een paars kussen met daarop een glanzend zwaard met het wapenschild van hun familie. Lavinia pakte het zwaard op en stak deze in de koker die om haar middel zat gebonden. ''Je lijkt zoveel op je moeder, Lavinia..'' Hoorde ze haar vader zeggen. Lavinia wist dat haar vader haar miste en dat alleen zij en haar moeder zijn zwaktes waren. ''Ik hou me aan me woord vader,'' Zei Lavinia plechtig. Haar vader knikte, ''Maak me trots..'' Lavinia knikte en wenkte naar Espe waarna ze samen hun huis afliepen.

Espe veranderde in een zwarte fries toen ze het plein op rende. Ze hinnikte luid en stijger een keer waarna ze keurig naar Lavinia liep en neer knielde zodat ze kon opstappen. Toen ze eenmaal zat zwaaide ze nog een keer naar haar vader voordat ze manen van Espe vast pakte. Ze boog naar voren en Espe ging in een gallop het plein af. Hun avontuur was nu echt begonnen.

Er waren twee dagen voorbij gegaan na haar vertrek, ze hadden de zee over gemoeten maar met het schip van haar vader was ze er dan eindelijk. In Claps. Nog steeds zat ze op Espe die nog steeds een zwarte fries was gebleven. Rustig stapte ze door terwijl Lavinia goed om zich heen keek en alles in zich op nam. Ze vroeg zich af wanneer ze echt kon beginnen maar dat zou betekenen dat ze in contact moest komen met andere mensen. Ze snoof en ze stopte Espe. Ze hoorde iets van geritsel. Lavinia gleed van Espe af die weer terug veranderde in een panter. ''Kom te voorschijn...'' Riep Lavinia luid en duidelijk. Haar hand bij het hef van haar zwaard wat niet goed te zien was door de mantel. Want Laveinia had een hekel aan sluipers.

Lucifer was al een paar weken in Terram. Hij had zijn thuis eiland verlaten om de wereld in te gaan. Het had lang geduurd, maar eindelijk was het gebeurd. Het zwaard waar hij drie jaar aan smeedde, was af en niemand anders dan hij kon het hanteren. Je schept er een band mee en hij zou zelfs durven zweren dat er een stukje van zijn ziel in het zwaard zat. Hij wist welke bewegingen hij er mee kon maken, zag het als een verlengstuk van zijn arm in plaats van een zwaard en liet het nooit uit zijn bereik komen. Terwijl hij daar door het bos liep, voelde hij hoe Pleoh dichterbij kwam. Zijn geruisloze stappen waren voor hem duidelijk te horen en de ademhaling die nu zwaar en toch gedempt klonk, maakten duidelijk dat hij eten had gevangen. Voor zichzelf dan in ieder geval. Pleoh deelde niet graag zijn eten met hem. Niet dat hij graag wild at. Hij was meer verfijnd dan dat. Door de bomen heen was nu duidelijk de oranje-zwarte vacht te zien en de staart die altijd op dezelfde hoogte hing. ‘Lekker gegeten?’ Zijn stem iets afkeurend bij het zien van het bloed rond zijn mond. Heerlijk. Bedankt voor het vragen. Zijn oren vingen iets op en hij merkte dat Pleoh het ook had gemerkt. Vervolgens hoorden ze allebei de stem van iemand die aardig bekend was. Nou ja, voor hen dan. Hij had haar vaak gezien in Bombarda of in de trainingen van haar vader. Maar of ze hem had opgemerkt? Geen idee.

Hij draaide het pad op en leunde tegen een van de vele bomen die groeiden in het bos. Ze waren nog best handig als steunpaal. ‘Mijn Lady Lithium. Wat een eer om u hier te ontmoeten.’, zei hij charmant en zijn mond vertrok zich automatisch tot een charmante glimlach. Goedkeurend liet hij zijn ogen glijden over haar lichaam. Mooie volle rondingen die hij graag beter zou willen onderzoeken. Niet dat hij dat zou doen. Nou ja, niet meteen. Daarna gleden zijn ogen over de panter die naast haar stond. Perfect zwart en de ogen die schitterden, bracht al bijna een duistere glimlach in hem op. Alsof ze hem wilde vernietigen, zo keek ze.

Het ritsel hield op. Alsof ze wisten dat ze hen had opgemerkt. Ze zag alleen een oranje kleurige vacht. Een tijger, dat was zeker. Maar waar was zijn wederhelft want een tijger in claps kon onmogelijk wild zijn. Ze keek naar Espe die haar rustig aan keek. Espe keek om zich heen en sloop om Lavinia heen om aan te geven dat zij er was om haar wederhelft te beschermen. Lavinia keek nog steeds naar de bossen waar het geluid vandaan kwam. Opnieuw hoorde ze geritsel, ze hief haar hoofd. Aan haar houding was duidelijk te zien dat ze een hogere rang had in het leven. Daar bij het pad zag ze een jongen. Ergens kwam hij haar bekend voor, aan zijn houding te zien was het iemand die maar al te graag op viel bij de vrouwen. Maar toen ze zijn stem hoorde ging er een lampje bij haar branden. Haar vader gaf vele trainingen en meestal was het Lavinia die dan op het einde kwam kijken naar het resultaat. Als zij vond dat de mannen genoeg gezweet hadden mochten ze stoppen maar anders moesten ze door gaan. En daarbij vonden de mannen het zelf prachtig als Lady Lavinia kwam kijken, want ze bleef een beeldschone vrouw met een hoog status. Hij was duidelijk van de Nigris, ze ging haar geheugen langs en glimlachte uiteindelijk sierlijk terug naar de man. ''Lucifer, niet waar?'' vroeg ze met een glimlachje. Espe liep op hem af en liep een paar rondjes om hem heen. ''Espe, laat deze jongeman eens met rust.'' Zei Lavinia tegen haar Anima. Espe keek de tijger aan met glimmende ogen, alsof ze een prooi had gezien. Ze draaide zich weer om en liep weer terug naar Lavinia waar ze naast ging zitten. ''En wat doet een man als u hier, in claps?'' vroeg ze met haar mondhoeken sierlijk opgetrokken.

- sorry voor de korte post. -

Het duurde blijkbaar even voordat Lavinia doorhad wie hij was, maar toen ze zijn naam had geraden wat niet echt moeilijk was, duwde hij zichzelf van de boom af. Hij deed een paar passen vooruit, bleef staan en liet Espe rustig dichterbij komen. Het was Pleoh die zelf nu ook iets naar voren kwam en zijn ogen in die van Espe richtte. Ze was dan misschien hooggeplaatst, maar ze hoefde niet te denken dat ze iets kon maken bij Lucifer. Hij was de enige die Lucifer mocht verwonden. Het bloed van zijn laatste prooi zat nog rond zijn mond, maar dat maakte hem niets uit. Hij ging zelf niet zitten, maar hield zijn ogen alleen op Espe gericht. Gefocust op haar ogen. Kijken of hij er iets uit kon halen.

Hij lachte even kort. ‘Hetzelfde kan ik aan u vragen, my lady. Ik wist niet dat u nu al van uw vader het eiland af mocht.’ Diep vanbinnen dacht hij na. Hij was pas drie weken weg van het eiland en dacht dat zij pas volgende maand het eiland mocht verlaten. Was er soms iets gebeurd? Zijn opdracht was duidelijk geweest. Bescherm mijn dochter. En misschien het andere deel ook. Zorg ervoor dat ze er niet achterkomt. Dat zal ze niet leuk vinden. Maar zoals de woorden van haar vader al zeiden. Ze mocht er niet achterkomen. Niet dat ze het uit hem kon krijgen en aan zijn uiterlijk was niets te zien. Hij was al vroeg getraind in het houden van zijn houding. Misschien ook een van zijn kwaliteiten. Hij liet zichzelf nooit echt vanbinnen zien. Niemand behalve Pleoh wist wat hij vanbinnen dacht of voelde ook al dachten ze van wel. Hij had nog gauw even de verandering gezien op haar gezicht. Die koppige uitdrukking die hem vanbinnen liet lachen. ‘Ik ben onderweg voor uw vader, my lady. Ik moet de steden in de buurt onderzoeken om te kijken of alles klaar is voor zijn plan.’ Antwoordde hij verder. Dan moest hij haar maar op een dwaalspoor brengen.

:anima tells:
Espe trok haar mondhoeken iets omhoog bij het zien van het bloed bij zijn snuit. Ze keek kort even op of ze iets aan de uitdrukking kon zien van haar wederhelft maar die liet niets los. Ze keek dus weer op de tijger, als hij of zijn wederhelft het in zijn hoofd haalde om dicht bij Lavinia te komen viel ze aan. Espe was erg op haar terrotrium gesteld en niemand ging dat van haar af pakken. Espe liet niets los ook niet in haar ogen want Espe kende alle trucjes om niet te laten zien wie ze werkelijk was en wat haar zwaktes waren. Ze haalde haar poot omhoog en likte er aan om zich vervolgens schoon te wassen. Espe kon een echte ijdeltuit zijn, zo afentoe. Maar ze zetten haar poot al snel weer neer en bekeek de twee nog eens goed, toen de man dichterbij kwam gromde ze enkel.

Lavinia keek naar Espe en suste haar om te kalmeren, want Espe had niet graag dat er mensen in haar buurt kwamen vooral geen mannen ookal waren ze van haar clan. Lavinia glimlachte sierlijk. ''Mijn vader is van gedachten veranderd, je weet hoe mijn vader is, hij wild alles zo snel mogelijk. Hij wil namelijk dat ik een man ga zoeken aangezien ik de kanidaten in Nigris al heb afgezocht en er niets tussen zat moest ik het maar verder op gaan zoeken, zei hij. Maar volgende maand begint het echte werk pas.'' Zei ze geheel eerlijk, deze man mocht het wel weten aangezien hij ook van Nigris kwam en daarbij het volk wist ook dat ze van het eiland afging om iemand te zoeken. Lavinia was misschien dan een knappe vrouw die vele mannen kon krijgen als ze wou maar ze bleef geheel kieskeurig want ze hield niet van scharreltjes. En daarbij was het een schande voor hun familie om iets met een man te krijgen en hem vervolgens te dumpen omdat je hem zat ben. Eenmaal haar man, altijd haar man. Ze had dan ook nooit iemand gekust. Nee, Lavinia was een pure vrouw. Lavinia betekende dan ook echter Puur. Ze was vernoemd naar haar moeder. Lady Laverinia. Ze was trots op haar naam. ''Een plan?'' vroeg ze toen ze zijn woorden had gehoord. Haar vader had toch geen plannen gegeven? Ze beet zachtjes op haar onderlip, ze werd toch wel nieuwgierig naar deze man. ''Wat voor plan?'' vroeg ze straigt to the piont. Nee, Lavinia wou nergens doekjes om gaan winden. Ze keek even naar Espe die wat geirriteerd knorde omdat ze honger had. Ze greens lichtjes. ''Ga maar, Espe. Ik red me wel..'' ''Met hen? Dacht het niet..'' Sprak Espe hard op. Espe kon gewoon praten iets wat weinig Anima's konden. ''Ik laat je niet achter met die scharminkeltjes. Wie weet wat ze wel niet doen met je als ik weg ben.'' gromde Espe. Lavinia lachte stilletjes en keek weer naar Lucifer. ''Mijn excuses, ze word een beetje knorrig als ze niet heeft gegeten.'' ''Jaja, geef mij maar weer de schuld,'' gromde Espe en hield haar ogen strak gezicht op de tijger.

Met zijn charmante glimlach nog steeds op zijn gezicht liet hij zijn blik in die van Lavinia hangen. Toch kwamen de woorden van haar hard bij hem aan. Nu al? Dus dat was de reden geweest dat hij weg was gestuurd. Hij mocht haar gaan helpen op haar zoektocht naar de juiste man. Geweldig. Maar hoezo had ze alle kandidaten op Nigris al afgezocht? Alleen degene die haar vader had uitgekozen zeker. Hij had haar nog nooit in de cafés in Bombarda gezien of ’s avonds bij de vulkaan als ze aan het feesten waren. Hoe kon ze dan iedere man van de Nigris hebben afgeschreven? Ze kende alleen de elite van de trainingen. De anderen werden goed weggehouden. Door haar vader. Hij wist hoe haar vader over haar dacht. ‘Heb je ook nog andere opdrachten meegekregen dan?’ vroeg hij verbaasd. Waarom was die man zo goed in spelletjes spelen? Zelfs hij had dit niet verwacht en dat zei toch echt wat. Maar daarom was het ook de clanleider. Niet vanwege zijn vredelievende aard. Zijn glimlach werd even een lichte grijns en zijn ogen schitterden vervaarlijk. ‘Het spijt me, my lady. Ik mocht het van uw vader aan niemand vertellen.’ Maar de grijns verdween bij haar handeling. Ze moest niet op haar lip bijten. Dat zou haar lippen ruw maken wat hij niet wilde. Ze had mooie volle lippen die goed behandeld moesten worden, die teder moesten worden gekust en haar kenmerk konden zijn.
:Anima Tell:
Pleoh hield zijn gezicht strak en op de panter gericht. Hij kwam soepeltjes overeind van zijn liggende positie die hij even had ingenomen en gromde zacht. Ze kon ook te ver gaan. Hij deed een paar passen naar voren en gromde weer zacht. Nou, wat een kattenkop zeg. Hoop voor jou dat Lavinia dat niet is. Met grote passen liep hij daarna een stukje weg. In de richting van het struikgewas en bleef daar even staan, keek bijna verbaasd naar achteren om te zien waar die irritante panter dan bleef. ’Kom je nog?’, gromde hij zacht. Hij kon dan wel niet spreken zoals zij, maar hij was een tijger en die konden ook geluid maken en praten en hij wist dat zij het kon verstaan. Zonder verder nog een seconde te verspillen, begon hij zachtjes te rennen en verdween door over een struik te springen. Als die panter echt honger had dan zou ze wel volgen. Ze kon zijn hulp wel gebruiken tijdens het jagen.

Lucifer haalde even zijn hand door zijn haar en keek de tijger hoofdschuddend na. Hoe kwam hij daar nu weer bij? Nu ze echter allebei weg waren, stapte hij naar voren en knielde voor zijn lady neer terwijl hij haar hand pakte. Hij beroerde lichtjes met zijn lippen haar zijdezachte huid en richtte daarna zijn blik in die van haar. ‘Dit was ik nog vergeten tijdens het voorstellen.’ Zei hij zachtjes en terwijl zijn hand die van haar lichtjes bleef vasthouden, bleef hij zitten om haar aan te kijken. Kijken hoe lang hij dat vol kon houden. Totdat hij terug moest stappen van zichzelf, want anders werd het moeilijk om zichzelf te beheersen. Of totdat ze zelf weg zou stappen. ‘Weet je, ik zou nu eigenlijk diep beledigd moeten zijn dat Espe ons scharminkels noemde. Maar ik kan het haar vergeven. Ze heeft me namelijk nog nooit met ontbloot bovenlijf gezien. Anders zou ze wel anders praten.’ Rustig bleef hij haar aankijken.

Lavinia was eerlijk geweest tegen Lucifer en dat vond ze totaal niet erg, je moest je eigen clan toch wel vertrouwen, toch? Lavinia hoorde met iemand te trouwen die hoog stond geschreven want zelf had haar vader niemand meer om de naam Lithium hoog te houden, tenzij de aangewezen man zijn naam zou willen veranderen. En dat deed geen enkele man die zijn naam hoog wou houden, want zeg nou zelf. Als je als man kon zeggen dat je met de opvolger van Bombarda was getrouwd dan had je het toch ver geschopt want als haar vader dan stierf was hij konng van Bombarda en heerser over Nigris. Vandaar ook dat ze de meeste mannen had afgekeurd, ze hield niet van die geniepige types die alleen maar macht wilde. Vandaar ook dat ze verder wou zoeken en in Bombarda ging dat niet want haar vader hield haar al te goed in de gaten en als ze naar een feest ging had ze altijd wachters om haar heen. Maar nu was ze vrij om te gaan waar ze wilde, zonder dat er mannen waren die aan haar plakte om haar zo genaamd te beschermen. Tegen wie? Haar zelf, Espe? Niemand deed haar ook maar iets aan, daar zorgde Espe wel voor. ''Je klinkt verbaast, mijn heer...'' Zei ze met een glimlachje. ''Je kent mijn vader ondertussen wel,'' Zei ze met een klein lachje. Ja, haar vader zat vol verrassingen. Hij zou Dust in zijn macht krijgen en als het hem niet zo lukken zal Lavinia zijn zwaard over nemen en tenstrijde trekken want ookal was ze een vrouw, ze wist hoe een zwaard werkte en kon het aardig hanteren. Haar vader was een goede leider, hij had het goed voor met zijn volk maar de andere landen moesten oppassen voor zijn toorn. Ze hield haar hoofd lichtjes schuin maar knikte vervolgens begrijpelijk. ''Dat snap ik maar al te goed, ieder zo zijn eigen opdrachten. Niet waar?'' Zei ze met een vriendelijk glimlach. Onbewust veranderde deze vriendelijk glimlach, in een verleidelijke grijns.

Espe keek nog steeds naar de tijger en volgde zijn handelingen met haar ogen. Ze keek naar Lavinia en vervolgens naar de man. Ze stond op en zag dat de tijger haar verbaast aan keek, alsof hij wachten op haar. Ze gromde lichtjes, ze had enorme honger, nog even en ze veranderde in een paard om zich zelf op te eten. Ze keek naar de man, ''Waag het niet als ik weg ben, ik zie, hoor en voel alles..'' gromde ze waarschuwend voordat ze vooruit rende en de struikgewassen in sprong. Ze keek naar de tijger, ''Zo en wat staat er op het menu?'' vroeg ze met haar mondhoeken opgetrokken. Haar tanden kwamen er onderuit. Ze hief haar kop om, om de omgeving in zich op te nemen en te ruiken naar een prooidier.

Lavinia keek Espe na en greens lichtjes. Afentoe was ze echt een brombeer, vooral als ze honger had. Haar ogen gleden weer naar Lucifer die op haar af liep en voor haar neer knielde. Ze glimlachte lichtjes toen hij haar hand vast pakte. Dit was een man met echte manieren, iets wat Lavinia wel beviel. Met haar andere hand streek ze door haar zwarte haren waardoor haar cap afviel en haar gezicht geheel zichtbaar werd. Haar fel blauwe ogen keken recht in de zijne. Haar lippen krulde tot een sierlijke glimlach. ''U bent een echte heer, Lucifer.'' Zei ze met een lichte verleidelijke ondertoon. Haar stem was betoverend, haast magisch. Zo warm en kalm, dat had ze van haar moeder geërft, Lavinia leek heel erg op haar moeder enkel haar ogen waren van haar vader afkomstig. ''Dat hoeft niet, Espe is gewoon hongerig en eigenwijs. Ze denkt net als mijn vader dat ik me zelf niet kan redden, maar ze bedoelen het goed.'' Zei ze sierlijk. Ze lachte stilletjes, ''Volgens mij hoeven Espe en ik, U bovenlichaam niet te zien. Ik geloof zoiezo wel dat u sterk bent anders was u nog aan het trainen.'' Zei ze met een glimlachje. ''Maar nu moeten de mannen het doen zonder mij en geloof me, U mag blij zijn dat u geen training volgd. De trainingen zijn nu veel zwaarder.'' Zei ze met een lachje. Ze deed geen stap achteruit en bleef de man gewoon vriendelijk aan kijken. ''U mag best op staan als u dat wild, mijn heer.'' Zei Lavinia met een sierlijke glimlach.

Hij glimlachte haar toe. ‘Ja, ik ken hem maar al te goed. Maar het verbaast me dat hij mij er niets over heeft verteld. Als ik hier dan toch ben dan had ik hem net zo goed kunnen helpen of niet?’ vroeg hij bijna fronsend. Als haar vader wilde dat hij haar beschermde dan had hij hem best even alles kunnen vertellen. Wat zou hij nu moeten doen? Haar stiekem achterna sluipen? Daar was ze op getraind en ze zou hem al snel opmerken. Bovendien zou dat de relatie tussen hen alleen maar verslechteren en als hij ooit een gunst van haar nodig had dan zou hij in een goed blaadje moeten staan. Op haar volgende woorden knikte hij alleen maar en lachte zijn altijd charmante glimlach. En de opdracht zou hij volbrengen. Als ze ooit een man vond dan zou hij hem eerst een goede keuring geven en haar zijn raad geven of ze het nu wilde of niet. Bovendien moest hij ook rapporteren aan haar vader. Hij zou haar wel tegen kunnen houden als dat nodig was. Wie was zij om haar vaders bevelen te negeren?
:Anima Tell:
Hij hoorde nog gauw de woorden van de panter en draafde gewoon verder. Toen ze hem eindelijk inhaalde, bleef hij staan. Hij was straks aan de andere kant gaan jagen en had ze allemaal deze kant opgejaagd dus er moest aardig wat wild zitten. Terwijl hij zijn neus wat richting de grond bracht, rook hij behalve de geur van een mannetjeshert ook de geur van Espe zelf. Wat had ze gedaan? In rotte vis gelegen? Ze stonk ontzettend. ‘Hert, maar weet je zeker dat je hem kan vangen? Hij zou je al een kilometer van te voren ruiken.’ gromde hij haar toe. Hij was niet bang voor de furie die hij op zijn hals zou halen. Ze was irritant, stonk en hij moest met haar mee op jacht terwijl hij al had gegeten. Konden vrouwen dan ook totaal niet voor zichzelf zorgen? Zijn oren spitsen zich bij het horen van bladeren en hij draaide zich voor Espe. Zo zou hij misschien nog iets van de geur tegenhouden. Doodstil bleef hij staan, luisterend naar wat er gebeurde. Al zijn zintuigen waren ingesteld op het hert rechts van hem en de zwarte panter links van hem.

Zijn adem stokte bijna in zijn keel toen ze haar kap naar achteren schoof en hij haar helderblauwe ogen goed kon bekijken. Ze was volmaakt. De lange zwarte haren, de blauwe ogen, het kleine neusje en de mooie volle lippen waren samen met de hoge jukbeenderen in het smalle gezichtje te zien. En haar glimlach was bijna betoverend. Met een schok besefte hij wat er gebeurde. Zijn kracht keerde zich tegen hem en gaf haar bijna de kracht om hem te verleiden. Gelukkig voor hem was hij de meester op dat gebied en zou hij wel een manier vinden om dat weer om te draaien. Ze was gewiekst net zoals haar vader. ‘Dank u, my lady.’ Zijn ogen hielden die van haar vast en hij zou niet wegkijken. Zijn bruine bijna zwarte ogen werden gevangen door het blauwe van die van haar. ‘Neem me niet kwalijk, my lady, maar u bent de opvolgster van de clan. Het is logisch dat uw vader alles doet om u te beschermen.’ Om haar andere woorden lachte hij kort. Zijn lach was hartelijk, maar had ergens een duistere ondertoon. ‘Dat betwijfel ik, my lady. De trainingen zijn nooit echt zwaar geweest als je er je hele hart en ziel ingooide.’ Zei hij zachtjes. Bij haar woorden stond hij op, maar hij had haar hand nog niet losgelaten of een stap achteruit gezet. Nu hij zo dichtbij stond, moest hij iets naar beneden kijken om haar ogen goed te kunnen bekijken. ‘Natuurlijk moet ik dan wel toegeven dat ik de laatste paar jaar lang niet alle trainingen heb gevolgd. Alleen de ochtend- en avondtraining. De rest van de dag was ik meestal ergens anders te vinden.’ Zijn lach was geslonken tot een verleidelijke glimlach en hij wachtte op haar reactie. Die wilde hij vinden in haar ogen die twinkelden door het licht. ‘Er was iemand die mijn aandacht meer nodig had dan de trainingen van uw vader.’ Zijn woorden werden gevaarlijk en uitdagend. Hij wilde weten hoe ver hij kon gaan zonder haar bang te maken of te kwetsen. Was ze net zo gevaarlijk als haar vader of was er toch nog dat onschuldige in haar dat iedere vrouw ergens bezat. Dat wist dat het nu eigenlijk of een stap terug moest doen om nog weg te kunnen komen of juist een stap naar voren om erachter te komen wat ze altijd had gemist en wat het onschuldige weghaalde. Haar reactie zou hem een klein inzicht geven in wie ze was. Of de verhalen juist waren of juist niet.

Lavinia haalde haar schouders op, ''Mijn vader zal daar vast wel een reden voor gehad moeten hebben, niet waar?'' zei ze met een sierlijke glimlach. Lavinia was eigelijk wel trots op haar vader, heel erg trots. Hij zorgde er voor als één van de leden van Nigris gevangene werd genomen door het magitrium dat ze alleen hun eigen opdracht konden verklappen. Het magistrium had zijn handen vol aan hun clan.


Espe was beledigd door de opmerking van de tijger. Ze gromde lichtjes. ''Je ruikt je eigen snorharen..'' gromde ze. Ze rook de geur van een mannetjes hert. ''We zullen zien,'' zei ze op een rustige toon. ''Ik jaag hem jou kant op,'' Zei ze en ging er vandaar. Wat dacht die wel niet, haar zomaar beledigen. Ze zal hem eens wat laten zien. Ze rende sneller, haar geur werd verspreid en de dieren schrokken er wel van. Ze gromde, misschien had die kattenkop toch gelijk. Ze draaide zich in een ruk om, de dieren werden de andere kant opgejaagd, maar daar ging ze een stokje voor steken. Ze begon te rennen en kwam andere herten tegen. Ze rende er op af en de herten rende alle kanten op, ook naar de tijger. Wat nou ze jaagt de dieren weg? Dadelijk hadden ze wel iets alleen moest die kater ze wel zien te pakken. De hoeven van de herten klonken luider. Espe kon die herten niet bij benen maar ze jaagde ze mooi wel op Pleoh af. Als hij haar nog steeds vond dat ze niet kon jagen omdat ze een vrouw was zou hij een poot in zijn gezicht krijgen of een beet in zijn staart.

Lavinia had wel door dat ze hem aan het inpalmen was maar deed geen stap meer terug. Nee, zonder haar vader kon ze doen wat zij wou maar dit was toch niet zo geheel erg toch? Ze greens verleidelijk maar deze veranderde al snel weer in een vriendelijk glimlachje. ''Ik snap dat mijn iedereen mij wil beschermen, maar dat kan je ook overdrijven natuurlijk.'' Zei ze kalm. ''Overal waar ik naar toe ging had ik wel bewaking bij me, ik kwam het paleis haast nooit uit omdat die wachters gewoon aan je klefde, maar dat zal u niet begrijpen.'' Zei ze rustig. ''En dat hoefd ook niet,'' Zei ze vervolgens met een sierlijke glimlach. Lavinia begreep maar al te goed dat niemand haar zou begrijpen daarmee, want zeg nou zelf. Niemand wist echter wat zij door moest maken in het paleis van haar vader en wat er gebeurde als ze naar buiten ging. Dan kwam ze eindelijk buiten zag ze nog geen mens omdat de bewakers iedereen wegwuifde. Dus Lavinia ging alleen naar de tuinen om het paleis als ze buiten wou zijn, want buiten het paleis keek ze toch enkel tegen de ruggen van de bewakers aan. Een glimlachje speelde op. ''Een bent dan een waardige krijger, Lucifer..'' Zei Lavinia eervol. Ze keek toe hoe hij omhoog kwam en bleef toch in zijn ogen kijken waardoor ze haar hoofd iets moest optillen. De zon scheen lichtjes in haar ogen waardoor ze twinkelde. ''En wie verdiende dan de aandacht van U om alleen de ochtend en avond trainingen te volgen, mijn heer?'' vroeg Lavinia beleefd. Iets in haar zei dat ze het beste een stap achteruit kon doen maar ze bleef toch staan met geheven hoofd. Haar blauwe ogen schitterde terwijl ze hem aan keek. ''Ik word nieuwgierig, vertel eens. Wat deed U als U niet trainde?'' vroeg ze uitermate nieuwgierig.

:Anima Tell:

Pleoh kon er niets aan doen, maar de panter maakte hem bijna kwaad. Dat was op zich niet zo heel moeilijk, maar hij wist dat hij haar niet aan mocht vallen zonder goede geldige reden en dat was wat hij zo vervelend vond. Hij kon zijn agressie er niet uitgooien. Hij knikte lichtjes en sloop weg. Hij bleef rustig wachten, keek eerst toe hoe de dieren op hem af werden gejaagd en hoe ze zelf niets te pakken kon krijgen. En dat is de anima van zo’n hooggeplaatst persoon? Langzaam sloop hij naar de kant waarlangs allemaal dieren al renden. In zichzelf telde hij af. Hij voelde de trillingen van de hoeven van de herten en hun ademhaling. Zijn ogen werden groter en het was alsof alles in slow motion ging. Voor zijn zicht. Zijn jachtinstinct was geactiveerd. Met een grote sprong kwam hij tevoren en greep in zijn sprong het hert bij de hals mee. Op de grond liet hij het los, maar met zijn poten naar beneden. Rustig ging hij erbij zitten en hield zijn voorpoten op het hert waardoor het niet kon ontsnappen. Hij liet zijn gegrom horen en wachtte tot de panter was gekomen. [b]’Hier is uw prooi, my lady.’]/b] Hij grijnsde licht om te laten zien dat ze het zonder hem niet had gekund, maar wilde er verder niet over opschieten. Toen voelde hij een lichte verandering in zichzelf waarvan hij wist dat het van Lucifer kwam. Geen idee wat het te betekenen had, dat moest hij later maar een keer vragen. Nu moest hij eerst Espe zolang mogelijk weghouden van hen zodat ze ongestoord konden praten.



Lucifer streelde onbewust met zijn vingers haar hand die hij nog steeds vasthield. Langzaam gleden zijn vingers over de binnenkant en de palm van haar hand om daarna met zijn duim de bovenkant aan te raken. ‘We hebben u allemaal wel met de bewakers gezien en er zijn meerdere plannen gesmeed om u een keer uit de greep ervan te bevrijden, maar uw vaders toorn was toch net iets te zwaar. De dood voor het in de buurt komen van u was mij toch net iets te veel.’ Hij glimlachte zacht terug. Het was er meerdere keren goed ingeramd dat ze allemaal uit de buurt van zijn dochter moesten blijven. Je zou het midden in je slaap op moeten kunnen dreunen. Zijn blik in zijn ogen werd even trots bij haar compliment en hij stond op. Hij moest weer lachen bij haar vraag. Ze was echt ontzettend nieuwsgierig. Hij bleef even stil om haar goed aan te kunnen kijken en haar nieuwsgierigheid nog meer te prikkelen. ‘Vrouwe Dagmar was mijn aandacht waard. U kent de ongetrouwde dochter van meestersmid Balor toch wel, my lady?’ vroeg hij rustig. Zou ze het erg vinden dat hij het niet zij was die zijn aandacht opslurpte? Had hij moeten liegen om haar een compliment te bezorgen? Haar blauwe ogen waren als een zee voor hem. Alsof ze alle zorgen die hij had, alle geheimen die hij had verzameld weg konden laten gaan zonder consequenties. Maar dat zou niet kunnen, bedacht hij zich. Je bent een dwaas, Lucifer. Dacht hij bij zichzelf. ‘Als ik niet aan het trainen was dan was ik in de smidse om het vak te leren. Ik weet niet of u mijn geschiedenis kent, my lady, maar ik ben vroeger te vondeling gelegd. Balor heeft mij gevonden en naar uw moeder gebracht. Hij kon er niets mee aan. Dankzij uw moeder heb ik bij een van de krijgerfamilies onderdak gekregen totdat Balor zelf een vrouw en kinderen had. Toen ben ik daar naartoe teruggegaan. Maar dit wilt u allemaal niet weten.’ Tijdens zijn verhaal was hij voorzichtig een pasje naar voren gelopen, terwijl zijn ogen die van haar vasthielden en zijn vingers met haar hand speelde. Hij was geen plan aan het uitwerken, maar dit was wie hij was. Hij was een meesterverleider en deed soms dingen al automatisch in plaats van dat hij er over na moest denken. Zelf was ze nog geen stap achteruit gegaan. Misschien had ze dat wel moeten doen. Ze was als een hinde die nu recht in de ogen van een leeuw keken en geen gevaar zag. Die de leeuw dichterbij liet komen zonder het te beseffen. Die het pas door zou hebben wanneer het te laat was. Al gevangen in zijn klauwen voordat ze ook maar een kans had om te ontsnappen. En als ze in zijn klauwen was wat zou hij dan doen? Zou hij haar gewoon kunnen laten gaan? Hij zou wel moeten, maar het zou lastig zijn. Voor hem van binnen. Van de buitenkant liet hij niets zien. Alleen de façade die hij haar liet zien. Niemand kon echt tot hem doordringen.

Espe was flink geërgd dat haar jachtinsticten waren verzwakt. Ze was te lang een paard gebleven. En daarbij kwam ook nog dat Espe haast nooit jaagde, het kwam zelfde voor. Meestal werd het al kant en klaar voor haar neergezet. Maar dat had je nou eenmaal als je in een paleis woonde bij een lord. Lavinia's vader zorgde goed voor zijn dochter en ook voor haar. Ze was hem daar eigelijk wel dankbaar voor. Ze vertraagde haar passen toen ze de tijger uit de bosjes zag springen. Ze was verwonderd door zijn jachtkunsten. Haar ogen glommen lichtjes terwijl ze toe keek hoe de tijger het hert neerhaalde. Als ze zou kunnen grijnzen had ze dat nu gedaan. Met sierlijke passen liep ze terug naar Pleoh. Ze knikte hem toe maar ging eerst even zitten om hem aan te kijken. ''Ik ben verwonderd door je jachtkunsten, wat is je naam?'' vroeg Espe terwijl ze hem rustig aan keek. De ogen van het hert werden groter en begon meer tegen te stribbelen. Ze gromde lichtjes en haar nagels werden beter zichtbaar. Ze stond weer op en nam de nek van het dier tussen haar kakken, haar tanden gleden in zijn nek en de ogen van het hert werden dof. Het dier was dood. Terwijl ze het dier los liet scheurde ze een stuk van zijn nek af. Bloed droop langs haar bek naar beneden. Ze keek de tijger weer aan, ''Misschien heb je wel gelijk, ik moet nodig het water in,'' Zei ze op een rustige toon waarna klauw langs de huid liet gaan van het hert daardoor er een scheur ontstond waaraan ze trok zodat ze kon eten. Ze ging eerst zitten. ''Mannen eerst,'' Zei ze eervol en wachte totdat hij zou gaan eten of het afwees want dat was ook nog mogelijk. Ze voelde iets tintelen een verandering in haar op komen dat betekende dat er iets gebeurde daar waar Lavinia was. Maar ze vertrouwde er op dat Lavinia niets stoms zou gaan doen als de man misbruik zou gaan maken van haar vrouwelijke zwaktes zou ze niets meer van deze man over laten. Ze zou hem doden en zelfs zijn ogen eruit eten als een kraai. Niets meer zou er overblijven dan schoon gepikte botjes.

Lavinia keek naar haar hand die werd gestreeld. Iets zei dat ze haar hand terug moest trekken maar een andere kant wat zou de man wel niet van haar denken als ze dat deed? Hij was enkel beleefd, niet waar? Ze glimlachte lichtjes naar hem. ''Zoals ik al eerder zei, soms kun je overdrijven met het beschermen van iemand.'' Zei ze met een vaag glimlachje. ''Gelukkig weet mijn vader dat ik geen bescherming wil als ik op deze zoektocht ben, het zo me enkel afleiden of me gaan irriteren.'' Zei ze eerlijk, niet wetend dat Lucifer gestuurd was door haar vader om haar te beschermen. ''Maar zeg eens, waar zou ik de juiste man kunnen vinden?'' vroeg ze nu aan hem. Hij was hier langer dan zei en kende het gebied beter. Dus hij zou wel moeten weten waar ze de juiste mannen kon vinden. Ze bleef hem rustig aan kijken waarna ze antwoord kreeg op de vraag wat hij zowel na de trainingen deed. Ze glimlachte, ''Vrouwe Dagmar? Ja die ken ik wel.'' Zei ze met een glimlachje. ''Is dat u vlam?'' vroeg ze gewoon uit nieuwgierigheid want ergens was ze dat wel door de man. ''De smid is een waardig man, hij is erg trouw aan mijn vader. Balor heeft de meeste wapens van het koninkrijk gesmeden, ook mijn zwaard.'' Zei ze rustig. Haar blauwe ogen leken de zijne wel te vangen, alsof ze hem kon laten verdrinken in haar ogen, maar de man hield zich sterk en deed zelf een klein pasje naar voren. Ergens zou ze nu gevaar moeten voelen omdat ze zijn adem haast voelde op haar huid. Ze wou weer op haar lip bijten maar kon zich net in houden. ''Ik ben niet bekend met u geschiedenis, mijn heer. Maar mijn moeder was een waardige en rechtvaardige vrouw. U heeft het goed getroffen en mijn moeder was er van overtuigd dat u een krijger zo worden anders had ze een andere familie voor u uitgekozen.'' Zei ze op een kalme toon. Ze bleef de man rustig aan kijken, iets zei dat ze een stap achteruit moest doen maar ze bleef koppig staan er van overtuigd dat deze man niet zo doen. Maar toch beet ze langzaam op haar onderlip en begon toch te twijfelen. Wie zei dat ze deze man wel kon vertrouwen ookal had haar vader hem op pad gestuurd. Maar waarvoor was hij op pad gestuurd? Dat was een grote vraag maar ze zei er niets over. Ooit zou ze er wel achter komen wat haar vader van plan was met hem. Ze voelde zijn adem op haar huid neer dalen. Zijn adem was warmer dan dat ze had gedacht. Onbewust werd ze iets onzekerder en kwam er iets onschuldigs naar boven maar ze probeerde het te onderdrukken al glipte er wel wat weg en zag je het in haar ogen als je heel goed keek.

:Anima Tell:

Pleoh wachtte rustig totdat de panter dichterbij kwam. Toen ze zaten merkte hij op dat hij net iets groter was dan haar. Dat was ook wel logisch, want hij was van het mannelijke geslacht en zij van het vrouwelijke. De mannen waren groter om te kunnen beschermen, maar het waren de vrouwen die listig waren en goede trucjes konden bedenken. Hij ging meer uit van zijn kracht en instinct. Daarom was hij ook als tijger de wereld ingekomen. Het weerspiegelde de kracht die ze uitstraalden. ’Mijn naam is Pleoh. Dat staat voor gevaar zoals Lucifer mij vertelde.’ zei de tijger doodserieus. De poot die het hert naar beneden hield, voelde de trillingen. De doodsangst die het dier voelde. Het wist wat er ging gebeuren,maar kon niets meer uithalen. Het machtige gewei kon geen kant op en de kaken van Espe sloten zich al bijna liefdevol om de nek van het hert. Na een paar seconden was de hartslag en de ademhaling weggevallen en droop er vers, warm bloed langs de mond van de panter. Op haar woorden dat hij gelijk had gehad, gromde hij slechts ter instemming. Tuurlijk had hij gelijk. Hij jaagde al vanaf dat hij het had geleerd en hij wist precies wanneer je wel of niet in staat was om een dier te vangen. Zij was dat niet geweest en het was maar goed dat hij mee was gegaan. Anders had ze hier nog met honger staan wachten totdat ze misschien geluk had. Hij deed een paar stappen terug, ging liggen en legde zijn kop op de poten voor hem. ’Zoals je misschien al hebt gezien,heb ik al gegeten. antwoordde hij nukkig. Moest hij dan ook alles aan haar voorkauwen? Hij hoopte maar niet dat Lucifer zich zou gaan oproepen tot beschermer van Lavinia, want dan zou hij die vervelende kattekop hier ook nog vaker gaan zien en haar zijn trucjes moeten gaan leren. Die kat was als een verwend kind,kon niet voor haarzelf zorgen en zou hem koppijn gaan bezorgen. Maar hij durfde haar hier ook niet alleen te laten terwijl hij iets anders ging doen. Zodadelijk zou ze Lucifer gaan aanvallen en dan was hij er niet bij om haar tegen te houden. Nee,dat was geen goed idee. Met vrouwen wist je het immers nooit.



Lucifer zag haar blik wegglijden naar wat hij met haar hand deed en glimlachte haar rustig toe totdat ze weer naar hem keek. Hij bracht haar al langzaam van haar stuk. En weer ging ze niet achteruit. Ze wist echt niet wat ze nu eigenlijk zou moeten doen. Hoe zou hij haar nu goed kunnen beschermen als hij niet wist of ze hiertegen kon? Wat nu als iemand anders zo met haar zou staan, maar dan nog verder zou gaan? Haar zou willen kussen en zij wist niet wat ze moest doen. Maar hoe kon hij haar duidelijk maken dat ze dat juist moest doen als alles wat hij deed, haar meer naar hem toetrok. Even betrok zijn gezicht bij het horen van haar vraag. Hij besloot geen antwoord te geven op haar vraag en ging zelf praten. Blijkbaar kende ze Dagmar wel,wat voor hem al weer een soort van geruststelling was. Wat?! Hoe komt ze daar nu weer bij? Zijn ogen schitterden vervaarlijk en zijn blik werd strak.’Nee. Vrouwe Dagmar is als een zus voor mij.’ Zijn stem bijna bevelend en hij wilde dat ze het goed zou begrijpen. Waarom was hij zo opgefokt over het feit dat zij dat Dagmar een vlam voor hem zou zijn. Ze was een van de enige vrouwen die hij echt koesterde, die zijn ware aard naar boven konden halen en hem weer geliefd te laten voelen. Ja, natuurlijk was hij vaak geliefd geweest, maar enkel voor een nacht en daarna liet hij hen smachtend achter. Maar dat was enkel verlangen naar wat hij kon en niet naar wie hij was. Alhoewel, sommige hebben het geprobeerd. Hebben hem proberen te weerstaan om erachter te komen wie hij was, maar dat was ze nooit gelukt. Door het stapje dichterbij, stond hij veels te dicht bij Lavinia dan toegestaan zou zijn en hij voelde heel lichtjes hoe haar adem langs zijn hals gleed. ‘Uw moeder was als mijn moederfiguur, my lady, en ik heb veel van haar geleerd. Maar helaas moest ik haar teleurstellen door na een paar jaar toch terug te gaan naar Balor en daar verder op te groeien. Ik ben nu blij dat ik dat heb gedaan.’ Hij fronste lichtjes en de hand die al die tijd langs zijn lichaam had gehangen, kwam naar boven. Vlakbij haar gezicht stopte hij en liet daarna zijn hand weer vallen. ‘Bijt niet op uw lip, my lady.’, zei hij zachter. Zijn stem werd warmer en haar ogen werden zijn steunpunt. Hoe konden die ogen zoveel kalmte uitstralen? Toch was er niet alleen kalmte te zien. Hij zag eindelijk wat hij wilde zien. De onschuld. Ze had zoiets nog nooit meegemaakt en hij zou die leugenaar laten boeten. Allemaal verhalen had hij over haar verteld en hij was zelfs met bewijzen gekomen, maar hij kon zien dat het allemaal gelogen was. En daar zou hij hem voor vermoorden. Maar nu moest hij zichzelf stoppen. Stoppen voordat het kwaad geschied was. Hij mocht haar onschuld niet aantasten nu. Hij had haar verleid en dan was het niet eerlijk voor haar. Bovendien, hij was toch een man die een vrouw al snel weer achterliet of niet? Hij kon haar geen gebroken hart geven. Waarom niet? Zei het duivelse stemmetje in zijn hoofd. Je wilt haar toch? Nu ligt ze voor het grijpen. Maar hij kon er geen gehoor aan geven. Hij wilde haar geen pijn doen. Hij liet haar hand los en stapte naar achteren. Daar draaide hij zich om en stond met zijn rug naar haar toe. Nu kon hij wel even op adem komen. Wat had hij gedaan? Hij had de dochter van het clanhoofd bijna verleid en hij had veel verder willen gaan als hij zichzelf niet terug had kunnen houden. Wat moest hij nu doen?

Espe keek de tijger aan, ''Mijn naam is Espe, het betekend hoop.'' Zei ze sierlijk. Ze keek naar het hert wat voor haar poten lag. Het was een mooi dier. Lavinia had haar geleerd dat je alleen moest doden met een reden. En de reden van de tijger was dat hij wou helpen om haar honger te stille. Een goede reden vond ze zelf. Pleoh weigerde te eten omdat hij net gegeten had. Ze knikte kort toch vond ze die nukkige opmerking niet geplaatst maar ze zei er niets van. In haar gedachten vond ze die tijger maar een kattenkop maar Espe wist niet dat ze misschien dadelijk wel vele dagen bij hem moest zijn. Ze snoof, hopelijk was dit maar een tijdelijk want lang uithouden met die tijger die alles beter leek te weten hield ze niet lang vol. Espe was niet voor niets de Anima van een hooggeplaatst persoon, ze kon dingen die andere niet konden en daar was ze trots op. Ze stond op en boog naar voren, haar zwarte haren glansde en rustig begon ze te eten. Toen ze klaar was likte ze zich schoon en keek ze Pleoh weer aan. ''Bedankt, Pleoh.'' Zei ze rustig. Ze stond op en draaide zich om. Rustig begon ze te lopen en liet ze hem achter bij het karkas van het hert. Ze zou zich eerst gaan wassen, die zeelucht van zich afspoelen. Haar sierlijke passen versnelde ze waardoor ze begon te rennen. Nadat ze zich gewassen had zou ze naar Lavinia terug gaan en als die Lucifer aan haar wederhelft had gezetten met zijn gore handjes zou ze hem lusten.

Lavinia lachte stilletjes toen hij zo bevelend tegen haar sprak. Lavinia vond het niet erg. Nee alles behalve dat, nu ze niet meer in Bombarda was kon ze zich zelf ontdekken zonder dat ze raar werd nagekeken. Het was soms niet erg prettig om alleen opgesloten te zitten in een paleis al is hij nog zo prachtig en kreeg je alles wat je wilde, je misten toch een deel van het leven. Maar nu eindelijk kon ze de vrijheid proeven. Als haar vader tenminste geen wachters achter haar had aangestuurd maar als dat zou gebeuren zou ze daar wel raad mee weten, want Lavinia was niets voor niets de opvolger. Ze kende alle trucjes om te verdwijnen, ze kon iemand zo hypnostieren dat de gene niets meer wist. Lavinia was goed in spelletjes spelen, net als haar vader. Ze had veel van hem geërft maar toch ook een groot deel van haar moeder. Haar moeder was de eerste koningin die mensen ook echt werkelijk respecteerde om haar daden. Haar moeder was een vrouw met een goud hart. Ze had mannen genoeg kunnen kiezen maar besloot het toch met haar vader te trouwen zoals het hoorde als een koning een vrouw uit zocht maar haar moeder deed het omdat ze werkelijk van die man hield en zijn ware aard kon zien. Iets wat niemand anders kon ontdekken dan zij. Lavinia was dit precies het zelfde, niemand kon echt ontdekken wie ze werkelijk was achter de fel blauwe ogen zat iemand anders dan een koelbloedige heerseres. ''Mijn moeder was een vrouw met een goud hart, alleen dachten de clans er anders over..'' Zei ze rustig. Nee, dat zou ze de clan nooit vergeven. Haar moeder op gruwelijke wijze vermoorden enkel omdat haar vader een stuk land wou in pikken. Ze hadden de strijd gewonnen omdat ze haar vaders hart braken. Woede borrelde in haar op. Niemand zou dit overleven, ze zou alles verwoesten als zij aan de macht kwam. Geen bomenknuffelaars of lid van het magistrum of korrelzoeker zou het overleven in de strijd tegen hen. Ze zou haar moeder wreken op de wijze zoals hun hadden gedaan, je geliefde vermoorden voor ieders oog. Hun harten stuk voor stuk verscheuren. In haar ogen was woede te zien maar tegelijke tijd ook verdriet toen ze over haar moeder sprak. ''Ze word gewreken, mijn moeder was een goede vrouw. Er was geen reden om haar te doden. Mijn vaders hart breken is één ding maar mijn moeder vermoorden. Nee, dan word het oorlog. Dat kan ik je wel melden.'' Zei ze met geheven hoofd. Ze zag dat zijn hand omhoog ging en keek er weer naar. Haar ogen werden weer rustig. Als de hand haar bijna zou aanraken zou ze hem wegslaan had ze zich voor genomen. Ookal was ze lichtjes verward door de man, dit was het laatste wat ze wou. Ze haalde haar tanden weer van haar onderlip en keek hem weer rustig aan. Hij was eigelijk te dichtbij. Ze tilde haar hand op en legde die op zijn borst en duwde hem zachtjes achteruit om te laten zien dat hij niet verder mocht dan dat. Maar Lucifer had het zelf ook door en liet haar hand los en draaide zijn rug naar haar toe. Lavinia legde haar hand even op haar borst en voelde hoe haar hart te keer ging. Dat ging nog maar net goed. Ze zuchte even en kwam weer tot rust. Ze slikte even en keek naar zijn rug. ''Waar gaat u eigelijk naar toe, heer?'' vroeg ze weer op haar vriendelijke en kalme toon. Een toon die haar moeder vaak had. In zoveel opzichten leek ze op haar moeder.

:Anima Tell:
Pleoh liet zijn hoofd kalm liggen op zijn poten en keurde Espe geen blik meer waardig terwijl hij wachtte totdat ze klaar was. Het leek wel alsof ze uitgehongerd was en dagen niet had gegeten, zoveel at ze op. En toen ze uiteindelijk helemaal klaar was begon ze zichzelf schoon te maken. Wat een ijdeltuit. Hij wist dat het geen zin had om je op dit moment schoon te maken. Hij knikte slechts toen hij haar bedankte en stond daarna zelf soepeltjes op. Hij keek even naar wat ze allemaal had opgegeten. Er zaten nog een paar goede stukken bij, maar hij had zelf geen honger meer. Dan zat er niets anders op dan het mee terug te nemen naar Lucifer. Die kon het dan voor hem bewaren of zelf opeten. Zijn tanden sloten zich rond de hals van het hert en met zijn vangst in zijn bek liep hij langzaam weer weg. Terug naar de plek waar Lavinia en Lucifer zouden zijn. Het hert was ondanks dat er al veel van was gegeten zwaar en het duurde dan ook wel even voordat hij weer bij iedereen aankwam. Daar zag hij nog net hoe de hand van Lavinia op de borst van Lucifer lag en hoe hij zich omdraaide en er een gekwelde uitdrukking op kwam. Zacht grommend maakte hij zijn aanwezigheid kenbaar. Wat is er aan de hand, Lucifer? De laatste paar meter legde hij af waarna hij het karkas op de grond liet vallen en diep ademhaalde.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Het was voor het Magistrerium de enige mogelijkheid om uw vader tegen te houden. Maar oorlog heeft altijd in je bloed gezeten en zal er ook nooit uit verdwijnen. Probeer alleen niet jezelf te laten vermoorden voordat je alles voor elkaar hebt, my lady.’ Antwoordde hij haar kalm. Zijn stem werd pas warmer toen hij haar uitdrukking zag en ze op haar lip beet. Hij wilde zijn hand op haar gezicht leggen om de lippen te bevrijden van haar tanden, maar bedacht zich dat dat niet kon. Hij kon haar niet zomaar aanraken op haar gezicht. Zelfs nadat hij zich had omgedraaid, voelde hij nog de afdruk van haar hand op zijn borst. Wat was er toch met hem aan de hand? De stem van Pleoh in zijn hoofd maakte zijn hoofd gedeeltelijk helder en hij zuchtte. Die vrouw is te gevaarlijk voor deze wereld. Ze weet helemaal niets van hoe het buiten het paleis gaat. Zijn ogen nu strak gericht op Pleoh. Dan moet je haar vertellen hoe ze zich moet gedragen. Ja, dat zou hij moeten doen. Langzaam draaide hij zich weer om en blikte meteen weer in de helderblauwe ogen. ‘Dezelfde kant op als u, my lady. Ik laat u niet alleen door dit terrein lopen.’, zei hij rustig. Hij zou haar nooit alleen hier laten lopen. Als je nog een paar kilometer die kant op liep dan kwam je al bij het Magistrerium uit en daar wilde je als Nigris-lid niet zomaar langskomen. Maar als hij dat aan haar vertelde dan zou ze dat waarschijnlijk juist gaan doen. Ze had altijd naar bevelen moeten luisteren en dat zou ze nu dus echt niet zomaar doen. En hij moest haar vertellen dat ze zich anders moest gaan gedragen. ‘Je vroeg me net of ik wist waar je de juiste mannen kon vinden of niet?’ Hij wachtte even op haar bevestiging. ‘Maar hoe kun je een man vinden als je niet eens weet hoe je je moet gedragen in mannelijk gezelschap?’ Zijn stem werd lager en donkerder. Hij wilde niet dat ze dacht dat ze iemand kon vertrouwen en die haar dan misbruikte. Nee, alles behalve dat. De enige die ze van hem zou mogen vertrouwen was haar vader en hemzelf. Hij vertouwde ook niemand anders dan haar vader en zichzelf. Balor was als zijn vader geweest, maar al overleden. Zijn ziektebed was te ernstig geweest. En Dagmar vertrouwde hij, maar vertelde hij niets om haar te beschermen. Als iemand haar dan te pakken kreeg dan wist ze tenminste niets over hem.

Espe was maar als te blij dat de tijger haar eindelijk met rust liet. Ze rende steeds harder maar stopte naar een tijdje om te ruiken waar ze heen moest. Ze rook een riviertje een kilometer verderop. Dat vond ze veelste ver om naar toe te gaan. Ze zou te lang weg zijn. Tenzij.. Haar ogen glommen en Espe begon te krimpen. Haar voor poten werden vleugels en haar achterpoten werden ravenpootjes. Haar snuit werd een snavel en haar zwarte vacht, zwarte veren. Met gekraai vloog ze op. In de lucht zag je zoveel meer dan op de grond en je was er veel sneller.

Het duurde even maar eindelijk kwam ze bij de rivier aan. De landen op de grond en nam haar eigen gedaante weer aan. Ze hield niet echt van water en liet zich met tegenzin in het water zakken. Het vuil en de geuren werden weggespoeld. Ze sloop het water weer uit en schudde zich waardig uit. Ze was nu te nat om terug te vliegen naar Lavinia dus ze moest maar gaan rennen. Ondanks alles had Espe de conditie voor 4.

Lavinia keek Lucifer haast boos aan, ''U weet niet hoe het is, u weet helemaal niets over mijn familie, laat staan over mij, heer.'' Haar stem was duister. Ze werd er zo boos om toen hij zei dat oorlog in haar bloed zat. En al helemaal toen hij begon over het magistrerium. Alsof hij het gewoon goedkeurde dat haar moeder werd vermoord. Haar ogen waren samen geknepen. ''Ze hadden zich gewoon over moeten geven, niemand had het recht om mijn moeder te vermoorden voor ieders oog!'' Riep ze kwaad naar hem. ''Als je wild, kun je aan sluiten bij de boomknuffelaars maar ik zal hun daden nooit goed keuren zoals U!'' Ze wou haar woede niet meer in houden. Ze was nu vrij om te doen wat ze wou dus kon ze ook tonen wie ze werkelijk was. Ze hijgde lichtjes na haar woorden omdat ze ze te snel had uit gesproken en slikte even kort waarna ze haar rug weer rechten en rustig ademhaalde waardoor ze weer kalm werd. Lucifer draaide zich om en even kruisde hun blikken elkaar. Ze trok haar wenkbrouw op na zijn woorden. Fijn, echt super. Was ze vrij om te staan waar ze wou zonder bewaking en kwam hij de held uit hangen. ''Ik heb u niet nodig om mezelf te beschermen.'' Zei ze koppig en keek even weg. Waarna ze hem weer aan keek weer aan met een glans in haar ogen. Ze knikte kort om zijn woorden te bevestigen maar toen hij sprak trok ze haar wenkbrouw op. ''Hoe bedoelt u?'' vroeg ze eentonig. Ergens was ze het niet met hem eens, ze wist zich best te gedragen in mannelijk gezeldschap, hij was toch ook een man, of niet soms? ''Ik praat toch nu ook met u, of niet soms? Dus wat probeerd u te zeggen? Dat ik me niet kan gedragen?'' Ergens was haar stem kill maar dat onderdrukte ze. ''En daarbij, ookal weet ik dat niet, wie gaat het me leren, U?'' vroeg ze met een lichte sarcaistische ondertoon want Lavinia kon net zo duister zijn als haar vader.

Lucifers ogen begonnen nu gevaarlijk donker te worden bij haar woorden, maar dat was nog niet te zien voor haar omdat hij met zijn rug naar haar toestond. Hij wist aardig wat over haar familie. Wist voor zijn gevoel veel te veel en wist dingen die ze niet zou willen geloven. Over haarzelf, over haar vader en haar moeder. Maar als hij die dingen zou zeggen dan zou hij ruzie met haar krijgen, ze zou hem niet geloven en laten zou hij er spijt van krijgen. Zijn vuisten balden zich bij haar laatste zin. Hoe durfde ze dat te zeggen? Hij draaide zich om en keek haar strak aan. ‘Blijkbaar wel.’ Hoe de eerste keer het nog lachwekkend was nu vond hij het irritant en werd hij er nog bozer door.
:Anima Tell:
Pleoh had het karkas laten vallen en aan de houding van Lucifer gezien dat hij zich haast niet meer in kon houden. Geweldig. Dan mocht hij zich erop gaan concentreren dat die panter niet dichterbij kwam totdat hij klaar was met haar. Hij likte het bloed van zijn gezicht en ging daarna tussen Lavinia en het bos staan. Toch stond hij dichtbij genoeg om naar de andere kant te kunnen springen als dat nodig was. Het zou waarschijnlijk op vechten aankomen, maar dan stond hij in het voordeel. Hij was groter, krachtiger en had niet net gegeten. Zijn staart hing doodstil te wachten op de panter die er zo aan zou komen.

Lucifer lachte even sarcastisch. Ze dacht dat ze zich wist te gedragen in het gezelschap van een man. Kon het nog beter worden? Hij deed weer een paar stappen naar voren. ‘Je bent een hooggeplaatste vrouw, maar je hebt geen idee hoe het gaat in de wereld wat zich afpeelt buiten het paleis. Een man kan jou zo inpalmen en je onschuld schenden.’ Zijn ogen waren donker en er smeulde een vuur in die niet te missen was. Ze maakte hem kwaad, kwaad door hoe ze zich gedroeg en hoe ze was. ‘Ik zie hier niemand anders dan ik eigenlijk.’ Ging hij verder. Hij stroopte zijn mouwen op en bleef naar haar kijken. ‘Zal ik eens beginnen met wat je allemaal niet had moeten doen en wat je wel had moeten doen?’ Hij wist niet of zijn stem nog veel lager kon, maar dat zou ze dan vanzelf wel merken. Hij deed nog een paar stappen naar voren totdat hij weer net zo dichtbij haar stond als eerst en pakte haar hand. Toen ze zich los probeerde te rukken hield hij haar goed vast. Hij zou het haar nu ook gaan vertellen ook. ‘Een man mag je hand nooit langer vasthouden dan tien seconden. En al helemaal niet je zacht strelen.’, zei hij bevelend. Hij had niet door dat hij haar vertelde dat hij haar zachtjes had gestreeld. Niet dat hem dat uitmaakte. Nu hij weer zo dichtbij stond en haar geur lichtjes rook, maakte het zijn hoofd bijna helemaal gek. Het liefst zou hij haar nu hier willen kussen en net zo lang doorgaan totdat ze zich zou overgeven. Totdat haar handen in zijn nek lagen en ze hem met zo veel passie terugkuste als ze kon schreeuwen. Dan had hij haar waar hij haar wilde hebben. Toch ging hij verder en de frons werd dieper. ‘Je laat een man ook nooit zo dichtbij komen als ik nu sta. Als dat wel gebeurt dan stap je terug. Gaat hij met je mee dan mag je hem wegduwen. Maar wel krachtig, niet dat wat je net deed. Het leek net alsof je me nog dichterbij wilde trekken.’ Hij moest de neiging weerstaan om nog dichterbij te komen en haar dwingen naar achteren te lopen. ‘Verder mag je best spelletjes spelen, maar kies wel de juiste partner. Niet iedereen kan zich inhouden om je te kussen als je zo verleidelijk naar ze lacht en met ze praat.’, ging hij woedend verder. Eindelijk liet zijn hand die van haar los, maar hij deed geen stap achteruit. Te kwaad om zich iets van zijn manieren te herinneren terwijl hij haar er de hele tijd aan herinnerde.

Espe voelde Lavinia aan, ze werd er kwaad om. Was ze even weg, was ze weer in de problemen. Mannen. Niet te vertrouwen. Ze brulde luid terwijl ze rende en rende daardoor nog harder. Aderlenaline gierde door haar lichaam heen terwijl ze rende. Haar ogen werden donkerder. Voor ze het wist kwam ze aan, ze zag wat er gebeurde en zag ook dat Pleoh er stond om zijn mens te beschermen. Want ze wou hem verscheuren. Ze liet geen haartje meer over van hem. Niemand kwam aan Lavinia, niemand! Nouja er was natuurlijk één uitzondering en dat was de vader van Lavinia. Maar verder niemand. Ze sprong uit de bosjes met een brul en besprong Pleoh vervolgens en beet hem in zijn nek waarna ze hem mee trok tegen de grond aan. ''Wat nou, geen jachtinstrict!'' Gromde ze.

Lavinia keek Lucifer nog steeds boos aan, want dat was ze ook. Al helemaal toen hij begon te praten op een bevelende toon. Ze ging dus niemands bevelen op volgen, enkel haar vader mocht zeggen wat ze moest doen en later haar man maar hij! Nooit dat ze naar hem zou luisteren, daar was ze te koppig voor. ''Niemand kan mij inpalmen en mijn onschuld zoals u dat zegt verbreken. Ik ben dan misschien geen buitenmens maar ik weet me wel te verlossen van het mannelijke geslacht.'' Zei ze op een kalme toon. Maar toch waren er lichte vlammen in haar ogen te zien. Ze hoorde hoe de grond trilde, Espe was onderweg. Ze voelde het en zo aan te voelen was ze totaal niet blij. Zoals verwacht besprong ze Pleoh. Lavinia voelde hoe hij haar hand beet pakte en keek hem aan. Haar blauwe ogen leken je zowat te hypnostiseren zo prachtig waren ze. Ze luisterde verder naar zijn woorden maar gaf geen kick. Toen hij haar hand los liet en bleef staan wist ze dat ze achteruit moest stappen maar dat zou betekenen dat ze zijn bevelen op volgde en Lavinia was alles behalve dat van plan. In plaats van weg te stappen vouwde ze haar handen om zijn shirt en trok hem tegen haar aan waarna ze haast duister in zijn ogen keek. Een sierlijke grijnsje sierde haar lippen terwijl haar ogen twinkelde. ''En wat als ik dat niet doe?'' vroeg ze haast duister en bleef hem aan kijken. ''Als ik wil kan ik jou besturen als een lappenpop,'' voegde ze er duister aan toe. Als Lucifer ook maar iets zou weten over Lavinia waren het de krachten die ze bezat. Want haar hypnose was niets voor niets iets wat haar machtig maakte. Ze liet Lucifer weer los en duwde hem achteruit maar niet zo hard dat hij zou vallen. Ze keek hem weer aan, ''Is dit goed genoeg? Of moet ik je harder duwen..'' zei ze duister en keek hem vervolgens weer aan met een brede glimlach. Eentje waarvan de meeste van smolten. Want Lavinia hield van spelletjes net zoals haar vader en liet niet gemakkelijk van zich winnen.

:Anima Tell:Pleoh hoorde de brul van Espe en brulde zelf terug. Toen ze hem vanuit de bosjes besprong, was hij even verbaasd. Hij dacht toch echt dat het gebrul ergens anders vandaan kwam. De tanden in zijn nek trokken hem mee naar de grond en daar rolde hij door waardoor Espe los moest laten. ‘Ik zei geen jachtinstinct. Dit is vechten. Daar heb ik niets over gezegd.’, gromde hij terug. Meteen rende hij op haar af en terwijl hij met zijn kaken gevaarlijk dicht bij haar keel kwam, was het zijn poot waar de aanval vandaan kwam. Met zijn klauw en scherpe nagels sloeg hij in de richting van de borst van de panter. Ze zou er niet gemakkelijk vanaf komen.

Zijn boosheid zakte niet toen hij zag dat ook in haar ogen de boosheid begon op te laaien. Hij hield zijn verhaal en bleef daarna staan. Hij voelde even een kleine pijn in zijn nek opstijgen, maar het was niet zo erg als bij anderen. Ze hadden hun pijngrens heel hoog zitten en zo’n kleine aanval deed geen van hen echt pijn terwijl het een normaal iemand zou laten inkrimpen van de pijn. Hij kon zijn ogen niet uit die van haar krijgen en voelde hoe haar handen zijn shirt omkrulden en hem tegen haar aantrok. Zo vlakbij haar liet hij zijn handen omhoog komen en rond haar middel rusten. Hij kon en wilde zichzelf geen eens tegen houden. Toch waren het haar ogen die hem vasthielden en hij moest heel erg naar beneden kijken wilde hij ze nog kunnen zien. Hij was een halve kop groter dan haar. Pas toen ze weer sprak kon hij een beetje nadenken. ‘Als je dat niet doet dan zal ik je duidelijk maken wat er dan zal gebeuren.’ Zei hij onheilspellend en bijna grommend. Inderdaad zou ze hem kunnen besturen als een lappenpop, maar alleen als hij in haar ogen keek en hij wist ook wel wat andere dingen waar hij graag naar keek. Haar lippen bijvoorbeeld. En dan zou ze haar dreigement niet door kunnen voeren. Daarna duwde ze hem naar achteren. Hij hoefde maar twee passen te zetten en stond toen al weer stevig. Nu stond hij nog steeds dicht bij haar. Hooguit een meter afstand. Haar lach verblindde hem niet. Hij kon er perfect doorheen kijken en waarachter hij angst dacht te zien. ‘Je moet zelf toch echt wat meer gaan trainen, my lady. Zo sterk ben je nu ook weer niet.’, grijnsde hij. Daarna liep hij weer naar voren en legde zijn handen op haar schouders waarna hij haar zachtjes maar dwingend naar achteren duwde. Hij zorgde er voor dat haar ogen die van hem niet konden vangen en hield goed in de gaten wat ze met haar handen aan het doen was. Hij zette haar vast tegen een boom en hield haar handen boven haar hoofd vast met die van hem. Zijn harde lichaam hield haar tegen de boom aangedrukt en hij bracht zijn lippen dicht bij haar oor. ‘Als je niet oppast dan zal diegene je pijn doen.’, zei hij zacht. Even keek hij op haar neer en liet haar gaan en deed een paar stappen naar achteren. Zijn gezicht was strak, maar zijn blik leek gekweld. Hoe was het nu weer zo ver gekomen dat hij dit bij haar deed? Waarom kon ze hem zo kwaad maken? Waarom? Hier had hij op Bombarda nooit last van gehad. Maar nu was het enige wat hij verlangde was zij. Omdat ze hem afwees? Of omdat het niet mocht? Geen idee. Hij wist niet, maar hij kon er niet aan denken dat zij straks in de armen van een ander lag die haar wel mocht aanraken. ‘Roep Espe terug. We gaan.’, zei hij zacht waarna hij zich afwendde en wegliep. Hij moest hier nu echt weg als hij haar wilde beschermen.

Espe gromde luid en liet hem los toen hij om rolde. Haar ogen werden spleetjes. ''Ik jaag op scharminkeltjes als jij..'' gromde ze. De tijger rende op haar af en kon haar nek weg trekken maar voelde vervolgens een poot op haar borst. Ze gromde, ''Dat had je niet moeten doen,'' zijn klauwen hadden een snee achter gelaten. Haar ogen schoten zowat vuur. Ze werd groter, haar poten werden benen. Het duurde niet lang of ze was een paard. Ze brieste. Ze was nu veel groter dan hem. Ze begon te steigeren en kwam krachtig neer. Pleoh kon nog net ontsnappen maar het had maar een haartje geschild of ze had hem verpletterd. De tijger zou dit niet verwacht kunnen hebben dat ze zo strijdlustig was. ''Ik verpletter je als een kleine mier..'' Zei ze brieste luid. Ze zou wraak nemen.

Lavinia voelde zijn handen om haar middel, hoe durfde hij haar zo aan te raken. Ze hief haar hand op en gaf hem een klap in zijn gezicht. Deze klap was niet erg bepaald zacht. Waarna ze hem naar achtere duwde, maar hij stond al snel recht. Toen hij haar beledigde dat ze niet sterk genoeg was gromde ze lichtjes. ''Ik hoef geen spierbundel te zijn om jongetjes als jou bij me weg te halen, heer..'' siste ze. Ze voelde hoe Espe werd geraakt en legde automatisch haar hand op haar borst. Hij liep weer naar voren en Lavinia deed automatisch een paar stappen naar achtere, zijn handen lagen op haar schouders, ze keek hem toch fel aan, maar hij keek niet recht in haar ogen want anders zou hij in zakken. Ze voelde de boom tegen haar rug en haar handen werden boven haar hoofd gelegd. Haar ogen glommen, er was nu toch iets van onschuld en angst te zien in haar ogen maar dit was alleen te zien als je er in keek maar als je dit deed zakte je in elkaar. Toen hij dichterbij kwam draaide ze haar hoofd zo dat hij haar lippen niet kon aan raken maar ze was machteloos en Espe die haar wanhopig probeerde te helpen zat duidelijk in de knoei met zijn Anima. Zijn woorden galmde door haar hoofd waardoor haar ogen wijder openen sperde. Ze keek de man weer aan maar hij liet haar los en deed een paar stappen achteruit. Ze haalde weer opgelucht adem. Maar ze keek al snel naar haar Anima. Toen hij zei dat ze Espe terug moest roepen zodat ze konden gaan, zei ze niets tegen Espe. ''Je denkt toch niet dat ik met JOU mee ga hé..'' Zei ze fel.

:Anima Tell:
Pleoh reageerde niet op haar woorden. Haar scheldwoorden deden hem niet zoveel. Hij was precies goed en volwassen en kon zichzelf en zijn wederhelft voorzien van eten. Dat was niet van haar te zeggen. Hij greens slechts naar haar bij haar ijskoude woorden en zag tot zijn verbazing hoe ze veranderde. Het was zijn instinct en zijn jarenlange trainingen dat hij haar hoeven kon ontwijken. Hij gromde om deze valse streek. Mag ik haar neerhalen? Alsjeblieft Lucifer. Mag ik? Hij hoefde niet op antwoord te wachten, want hij wist al wat hij ging zeggen. Nee. Altijd nee. Dan bleef het maar bij ontwijken en zorgen dat Espe niet in de buurt van Lucifer kon komen. Het was pas bij de gewone woorden dat hij verwonderd keek om vervolgens hard te brullen. Hij had ja gezegd. Een simpele ja die zijn bloed liet razen en zijn kracht naar boven haalde. Nu kon hij pas zijn waarvoor hij was gebouwd. Waarvoor hij had getraind. Hij ontweek haar hoeven nog een keer en sprong naar voren tot onder haar buik. Daar klauwde hij even snel en maakte dat hij wegkwam. Toch raakte ze een van zijn poten en hij gromde luid. Hij had nog maar één kans en sprong op haar keel af. Hij kreeg haar naar de grond en hield haar daar. Veilig voor haar hoeven en als ze een rare beweging maakte dan hoefde hij alleen maar wat meer druk te zetten. ‘Blijf liggen.’, gromde hij voorzichtig. Hij wilde haar niet meer pijn doen dan per se noodzakelijk was.

De klap in zijn gezicht kwam hard aan en zijn gezicht hing even opzij, maar hij ging al snel weer recht staan. Bij haar commentaar op zijn belediging trok hij zijn wenkbrauwen sarcastisch omhoog. ‘Oh nee?’, vroeg hij honend. Hij zag hoe ze haar hand naar haar borst bracht. Daar moest Pleoh Espe hebben geraakt. Daarna duwde hij haar naar achteren totdat er een boom – nu wel handig – was waar hij haar tegenaan kon drukken. Hij merkte dat ze bang was toen ze probeerde haar hoofd zo ver mogelijk weg te draaien. Hij zou haar niet gaan kussen. Zou zichzelf niet kunnen vergeven later. Hij wilde alleen zijn standpunt duidelijk maken dat ze moest oppassen als hij er niet was om haar te beschermen. Op de vraag van Pleoh moest hij even nadenken, maar dat zou wel het beste zijn. Terwijl hij naar achteren ging zei hij duidelijk ja. Zijn blik was nog steeds gekweld toen hij richting haar keek en ze weigerde met hem mee te gaan. Al snel was Espe onder controle en toen zij in haar richting keek, draaide hij zich om haar heen en kwam achter haar te staan. Zijn linkerarm sloeg hij om haar heen en de rechterhand haalde de haren weg van de rechterschouder. ‘Ik laat je niet hier alleen lopen. Als we uit het gebied van het Magistrerium zijn dan ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt zolang je maar niet teruggaat.’, fluisterde hij zacht in haar oor. ‘Ga nu met me mee, Lavinia. Alsjeblieft.’ Hij zou haar pas loslaten als ze had bevestigd dat ze met hem mee zou gaan. Ook dan zou Pleoh Espe loslaten. Die had ergens pijn bij zijn achterpoot. Daar moest hij zo maar naar kijken. Espe was harder aan verzorging toe, maar hij verwachtte niet dat hij haar aan mocht raken. Misschien moest Pleoh haar dan maar iets langer vasthouden.

Espe werd zwaar toegetakeld door Pleoh. Ze voelde hoe zijn klauw langs haar buik ging. Ze bries en van woede schopte ze hard tegen Pleoh achterkant aan. Haar ogen waren naar binnengerold. Ze was woest. Hoe durfde hij?! Espe werd besprongen en steigerde wild om hem van haar af te schudde waardoor ze haar evenwicht verloor en om viel op de grond. Haar hals bloedde van zijn klauwen. Ze stribbelde wild tegen maar veranderde weer terug in een panter. Ze lag uitgestrekt op de grond en verroerde zich even niet. Ze wist dat ze dit niet kon winnen. Hij had haar waar hij hebben wou aan de grond. ''Hier voor laat ik je boete,'' Gromde ze naar Pleoh. Opnieuw begon ze tegen te stribbelen en kreeg het voor elkaar haar kaken in zijn poot te zetten. ''Jij laat mij los, ik laat jou los..'' gromde ze terwijl ze kracht begon te zetten in zijn poot zodat hij haar hopelijk los liet.

Lavinia voelde de woede in haar opborrelen die van Espe af kwam. Haar ogen waren duister en leken vuur te spuwen net zoals bij haar Anima. Lavinia keek naar Espe, ze wou iets doen, ze balde haar vuisten. Hoe durfde zijn Anima, Espe aan te vallen. Espe was toch wel de enige die ze kon vertrouwen op dit moment. Ze voelde alle pijn van Espe en klapte dubbel. Ze begon zwaarder te ademen terwijl ze haar handen om haar buik legde. Lavinia bezweek onder de pijn en viel op haar knieeën neer. Espe gromde. Ze voelde een linkerarm om haar heen dus ze weg haalde. Ze was genoeg aangeraakt door deze bruut. Toen hij in haar oor fluisterde geloofde ze hem niet. Ze was daar te koppig voor en waarom zou ze hem vertrouwen. ''Ik vertrouw je niet, heer Lucifer. Mijn antwoord is nee!'' Opnieuw voelde ze een steek en kromp ze meer in elkaar. ''Ow, dit gaat je spijten,'' siste Lavinia. Espe keek haar aan, ze zag gewoon dat ze pijn had. Lavinia slikte, ''Laat mijn Anima vrij, Barbaar!'' snauwde ze naar Lucifer. Toen hij haast smeekte keek ze hem met samen geknepen ogen aan. ''Met jou mee gaan betekend mijn dood, dus nooit maar dan ook nooit ga ik met jou mee... Heer Lucifer..'' mompelde ze. Espe gromde lichtjes. ''Ow, laat het stoppen!'' zei ze met pijn in haar ogen. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Misschien moest ze haar vader toch vragen om haar te beschermen. Espe sloot haar ogen even en liet de poot los van Pleoh, ze gaf zich over. Dit had geen zin meer en haar wederhelft bezwijkte onder haar pijn omdat ze het niet gewend was dus dit kwam voor haar hard aan.

:Anima Tell:
Hij merkte dat ze terugveranderde en toen hij haar nek te pakken had, kon ze geen kant meer op. Maar ze probeerde het wel en het lukte haar ook nog om zijn poot te pakken te krijgen. Haar kaken sloten zich pijnlijk in zijn huid, maar hij zou haar niet loslaten. In plaats daarvan zette hij iets meer druk waardoor het haar moeilijker zou maken om hem vast te houden. ‘Dat dacht je maar. Je laat mij maar gewoon los.’, gromde hij terug. Pas wanneer zij zijn poot losser zou laten dan zou hij haar meer ruimte geven om te bewegen.

Lucifer keek bezorg toe hoe Lavinia de pijn incasseerde. Dat was ze duidelijk niet gewend en hij snelde naar haar toe om haar te helpen. Zijn linkerarm werd weggehaald, maar toen ze nog meer ineenkromp sloeg hij zijn armen om haar heen en hield hij haar vast in zijn armen. Haar woorden kwamen hard bij hem aan, maar het enige wat hij deed was haar heen en weer wiegen om haar te troosten. ‘Het spijt me ook dat het op deze manier moet, Lavinia.’, suste hij haar. Hij keek haar recht in haar helblauwe ogen waarin al tranen te zien waren van de pijn, maar toch werd hij niet geraakt door haar hypnose. Had ze teveel pijn om hem onder hypnose te brengen? Dan was het echt pijnlijk. Hij moest toch nog glimlachen om hoe ze hem noemde. Van een barbaar naar heer. Maar haar aanblik beangstigde hem. ‘Rustig maar.’, suste hij haar. Hij nam haar over naar zijn linkerarm en streek met zijn rechterhand voorzichtig de haren uit haar gezicht. Hij was niet bang om in haar ogen te kijken. Als ze hem als een marionet wilde gebruiken dan mocht ze dat doen. Daarna gleed zijn hand naar die van haar waar hij zijn vingers door die van haar vlocht. ‘Adem kalm en rustig in en laat het dan gaan. Knijp alle pijn er maar via mijn hand uit.’, zei hij zachtjes en zijn stem was iets hees. Zijn bezorgdheid voor haar liet al de zorgzaamheid die hij ergens in zich had naar boven komen. Pleoh. Laat Espe los en check haar verwondingen. Hij lette verder alleen maar op het gezicht van Lavinia en het leek wel alsof de frons er voor altijd zou blijven zitten terwijl hij op ieder verschil van haar trekken lette. Zijn handen waren bezet, maar hij wilde de kleine tranen die er toch uit waren gekomen weghalen. Hoe zou hij dat nu weer moeten doen? Hij zou ze nog maar even laten zitten.
:Anima Tell:
Pleoh gromde nog even dat ze stil moest blijven liggen en liet voorzichtig minder druk op haar keel komen. Totdat hij zijn mond zachtjes en kalm weghaalde. Daarna likte hij kalm het bloed weg dat hij had veroorzaakt bij haar keel en zag tot zijn opluchting dat het maar kleine wonden waren. Die zouden snel genezen. Daarna stapte hij over haar heen en keek naar de wond op haar buik. Die moest worden verbonden, dat was door het bloed heen goed te zien. Hij had haar goed te pakken gekregen. Haar borst kon hij zo niet zien en ze zou eerst maar eens op moeten staan. ‘Moet ik je helpen naar Lavinia toe?’, vroeg hij zachtjes en serieus. Hij had alles gedaan om Lucifer te beschermen en nu dat gebeurd was, kon hij zijn hatelijke houding wel even laten vallen.

Hoe ze ook weigerde dat hij haar aanraakte, hij sloeg elke keer zijn armen weer om haar heen, hij wiegde haar heen en weer. Het deed pijn en waarom zou ze iemand in vertrouwen nemen als hij of zij haar pijn deed. Zo zat Lavinia niet in elkaar. Ze keek omhoog, haar ogen waren te waterig om hem te hypnosteren anders had ze het wel gedaan. ''Waarom doe u dit... Waarom doet u me dit aan..'' zei ze op een fluistertoon. ''Waarom doet u me pijn door mijn Anima te verwonden. Verwond mij inplaats van Espe..'' Zei ze. ''Vecht als een man tegen mij, Espe is nog jong en kent niet veel enkel dat ze mij moet beschermen voor mannen zoals u..'' Zei ze rustig. Ze bleef hem aan kijken. Ze straalde toch kalmte uit ookal had ze pijn. Ze liet zich gewoon niet kennen. ''Ik doe niet meer rustig, mijn heer...'' siste ze. ''Na al u daden mag u bij zijn dat ik mijn dolk niet heb gepakt om u keel door te snijden..'' vervolgde ze waarna ze weer vertrok van pijn. haar haren werden uit haar gezicht gehaald. Waarom was deze man nu zo zorgzaam terwijl hij net nog tegen een boom aanduwde? Het was verwarrend, heel verwarrend. Ze keek naar haar hand, ze schudde koppig haar hoofd. Nee dat ging ze niet doen. Ze trok haar hand los en legde die op haar buik waarna ze weer een steek ging. Ze ademde rustig in en uit. Toch gleed er een traan langs haar wang. Ze kon het niet aanzien hoe haar Anima werd verwond. Beide zouden nog boete voor hun daden. Ze keek de man niet aan. Haar handen vouwde zich om haar jurk die krulde. ''Wat wild u van mij,'' vroeg ze terwijl ze haar pijn onderdrukte.

Espe had haar ogen gesloten en bleef geruis lood liggen. Ze kon niet meer vechten. Dit keer had hij gewonnen maar de volgende keer zou ze hem te grazen nemen. Even deed ze haar ogen openen zag zag iets glinsteren op de wang van Lavinia. Ze gromde zachtjes en stribbelde weer lichtjes tegen maar hoe meer ze stribbelde, hoe meer Lavinia in elkaar kromp. Espe sloot haar ogen weer en voelde het warme bloed uit haar buik stelpen. Ze voelde de tong van Pleoh over haar nek glijden. Vreemd genoeg voelde deze toch warm aan. Maar ze hield haar ogen dicht. Espe opende haar ogen weer en keek Pleoh aan toen hij iets vroeg. Ze gromde, ''Ookal heb me verslagen, ik heb nog altijd mijn waardigheid..'' gromde ze. Maar ze bleef toch even liggen. Ze sloot voor kort haar ogen en rolde terug op haar buik waardoor de wond bij haar buik alleen maar vuil werd en stond op, waarna ze weer in elkaar zakte. ''Ik ben nog niet klaar met jou,'' gromde ze terwijl ze weer probeerde op haar poten te staan. Strompeld kwam ze dichterbij Lavinia maar gaf het op toen ze recht voor haar wederhelft lag. Haar ogen op Lucifer gericht. ''Laat haar los of ik bijt je,'' gromde ze. Ookal was ze zwaar gewond ze moest nog steeds haar wederhelft beschermen tegen mannen als hem.

Lavinia keek toe hoe Espe naar haar toe strompelde, elke stap die Espe deed, deed haar pijn. Toen haar Anima voor haar voeten lag streek ze over haar kop heen en Espe spinde lichtjes. Ze keek boos naar Pleoh en vervolgens naar Lucifer, nee haar Anima verwonden was het eerste wat je op dit moment kon doen.

Lucifer keek in de ogen van Lavinia die hem pijn deden. Haar woorden die zo pijnlijk klonken en hem diep raakten maakten alleen maar dat hij zich nog schuldiger voelde. Maar wat had hij anders kunnen doen? Hij had haar duidelijk moeten maken dat ze moest oppassen met iedereen. Nou dat was wel op een pijnlijke manier gebeurd. Maar hij had niet verwacht dat het zo zou eindigen. Hij keek gepijnigd. Hij zou haar nooit pijn kunnen doen. Hij zou nooit haar bloed willen zien door een wond. ‘Praat nou toch niet zo veel en kalmeer.’, zei hij zachtjes, maar ze ging er meteen weer tegenin. Bij de vechtlust die al iets terugkwam kwam er een voorzichtige glimlach rond zijn mond. ‘Je mag het me later betaald zetten Lavinia. Beloofd.’, glimlachte hij haar toe. Toen hij zijn hand weigerde vast te pakken om daardoor sneller van de pijn af te komen, ging hij weer met zijn hand naar haar gezicht waar hij de tranen die waren ontsnapt uit haar ogen zachtjes wegveegde. Wat wilde hij precies van haar? Eigenlijk was het heel simpel. Hij wilde haar veilig hebben, vrolijk zoals toen ze elkaar straks ontmoetten. ‘Ik wil dat jij begrijpt dat iedereen dit bij je kan doen. Ik wil dat je begrijpt dat je op moet passen met wat je doet, dat je Espe onder controle houdt. Er zijn mannen die jou alleen om je lichaam of je status willen hebben, Lavinia, en ik wil niet dat je wordt misbruikt. Ik wil alleen dat je veilig bent.’ Zei hij haar. Zijn stem zachtjes en hees en haalde zijn hand weer van haar gezicht. Nu hij haar stil in zijn armen had, kon hij goed naar haar kijken. Zonder bijbedoelingen, gewoon kijken. Kijken naar hoe haar haren vielen langs haar smalle gezichtje. Hoe haar ogen stonden en hoe de tranen er in opkwamen.
:Anima Tell:
Pleoh keek rustig toe hoe Espe overeind kwam en slofte met haar mee. Hij knikte zoals gewoonlijk alleen maar op haar woorden en ging vlakbij hen liggen. Zorgde er nog steeds voor dat hij tussen Espe en Lucifer was. Die panter was niet te vertrouwen. Bij haar dreigement tilde hij alleen zijn hoofd maar op en keek haar aan. ‘Espe. Hij zal haar alleen loslaten als het is om jouw wonden te verzorgen. Anders kun je zeggen wat je wil. Hij laat haar niet gaan.’ Het kwam er bijna als een zucht uit. Toen Lucifer langzaam Lavinia losliet en overeind kwam, liep hij naar haar toe. Met moeite kwam hij weer overeind. ‘Als je ook maar iets probeert dan pak ik je weer gewoon vast bij je hals. Laat hem doen waar hij goed in is.’, gromde hij naar de panter.

Lucifer keek even naar Espe, maar zijn ogen gleden daarnaar weer naar Lavinia. Hij boog iets naar voren zodat hij haar bij beide schouders kon vasthouden en haar zo naar achteren kon leggen totdat ze op de grond lag. Daarna stond hij op en liep naar de panter. ‘Kun je op je zij gaan liggen, Espe?’, vroeg hij beleefd. Hij moest haar wonden behandelen anders zou het veel te lang duren voordat het goed genezen was en dan moest Lavinia de hele tijd met die pijn lopen. Dat zou hij haar niet aandoen. Pleoh. Haal even mijn spullen. Als goed is liggen ze nog bij de struiken. Tegen de tijd dat Pleoh terug was, haalde hij een leren waterzak eruit en spoelde de wond schoon. Hij ging stilzwijgend en snel aan het werk. De wond moest worden gehecht. ‘Espe. Het volgende gaat heel pijnlijk worden. Probeer aan iets leuks te denken dan geef je minder pijn door aan Lavinia.’ Eerst smeerde hij haar wond in met een kruidenzalf die hierdoor helemaal op raakte en begon daarna de wond te hechten. De kruidenzalf zou het iets moeten verdoven en pijnstillend zijn. Het hechten probeerde hij zo secuur en snel mogelijk te doen, maar het duurde uiteindelijk nog aardig lang. ‘Je hebt haar echt goed geraakt, Pleoh. ‘, grijnsde hij even naar zijn wederhelft. ‘Hoe voelen jullie je nu?’, vroeg hij aan allebei.

Lavinia snoof, ''Bevel me niet,'' Zei ze koppig. Nee, Lavinia liet zich niet bevelen. Zeker niet door een knaap als hij. In haar ogen was hij haar nog steeds niet waardig. Dit vergaf ze hem nooit. Maar haar tijd zou nog wel komen. Ze kon soms net zo koelbloedig zijn als haar vader. Alleen omdat ze een vrouw was wou niemand haar bloed zien. Haar bloed was zeldzaam. Ze snoof, blauw bloed. Achtelijke mensen! Zij was net zoveel waard als elke andere vrouw en Lavinia wou vechten als dit nodig was. Ergens had ze spijt gehad dat ze haar zwaard niet had getrokken om Espe te beschermen. Ze voelde zich schuldig, ze zou haar Anima moeten beschermen net zoals Espe bij haar deed. ''Rekenen er maar op dat ik wraak zal nemen, Lucifer..'' siste ze. ''Niemand verwond Espe ongestraft...'' Zei ze haast kill. ''Ik zou u ogen maar openen houden vannacht... Want ik vergeef u, deze daden niet...'' Zei ze met geheven hoofd. maar bij zijn woorden viel ze toch weer stil, eindelijk vertelde hij wat hij wou, maar of dit waar was? Een grote vraag. ''Dat standpunt is wel duidelijk gemaakt.'' Zei ze op een kille toon. ''Ik hou Espe niet onder de controle als het om mannen als u gaat.'' Zei ze geheel eerlijk. Espe gromde als bevestinging. ''Zelfs als ik het zo willen, mijn Anima beschermt me zoals het hoort. Alleen dat u zo onbeschoft ben kan ik niets aan doen..'' Zei ze kill. Ergens was ze het niet eens met deze woorden, hij was niet onbeschoft. Het was eerder een brut een Barbaar in haar ogen. ''En wat maakt u het uit of ik veilig ben of niet, u bent net zoals al die andere mannen, hongerig en wachtend op een zwakke prooi om aan te vallen...'' ''In u ogen ben ik niets meer dan een prooidier met met goudkroontje...'' Siste ze waarna ze haar blik weer op Espe richten die recht voor haar lag. Ze streelde haar en Espe spinde tevreden. ''U geeft niets om mij, laat staan dat u dat wil doen. Ik ben niets meer dan een belangrijk persoon die je op goede bladjes kan zetten, dus als u het niet erg vind...'' Ze voelde zijn hand vervolgens teder langs haar gezicht strijken. Waarom deed hij zo, ze was gemeen tegen hem maar hij verdiende het. Ze werd nog verward door hem en keek hem nog haar. Haar ogen waren nog waterig maar toch hield ze zich sterk. Ze slikte kort. Ze wou niet aangeraakt worden door hem. Hij had genoeg aangericht. Maar iets in haar, iets heel kleins vond het wel prettig dat hij haar zo teder behandelde. Ze keek recht in zijn ogen maar wende haar blik weer af naar de gewonde Espe

Het was genoeg voor haar vandaag. Ze zou weer op volle sterkte komen en zal haar slag slaan. De ogen van Espe richten zich op zich op de tijger. ''Als je het gore lef heb om ook maar een poot naar me uit te steken vreet ik je op...'' Gromde ze naar Pleoh. Ze richten zich op Lucifer. ''Haal u poot van my lady, heer...'' Gromde ze waarschuwend. Lavinia keek Lucifer aan en knikte ook echter dat ze los gelaten wou worden. Espe gromde, ''De lady wil jou handen niet meer op haar huid, dus haal ze van haar af!'' Gromde Espe. Ze was best kattig maar daar was ze nou eenmaal een panter voor.

Lavinia's ogen twinkelde lichtjes door de zon en de tranen toen hij voor over boog. Wat was hij van plan. Automatisch ging ze iets naar achtere waarnaar ze twee handen op haar schouders voelde, ze keek Lucifer toch wat verwarrend aan. Espe gromde minachtig. Lucifer duwde haar voorzichtig naar achtere op de grond. Haar lange haren lagen om haar heen verspreid. Ze leek net een engel. Ze bleef hem aan kijken en beet weer op haar lip, dit keer heel zacht maar toch beet ze op haar lip. Haar adem werd iets zwaarder maar ze haalde opgelucht weer adem toen hij op stond. Even had ze gedacht dat hij haar zwakke moment tegen haar zo gebruiken. Als haar vader wist wat er gebeurd was zou deze man moeten rennen voor zijn leven maar Lavinia was niet iemand die hem dan ging verklikken bij haar vader. Ze moest maar wenen dat er wel meerdere mannen zo waren als hij. Iets wat haar ontrusten. Toen hij aan Espe vroeg of ze op haar zij ging liggen zag ze de mondhoeken van haar omhoog gaan ze wou niet aangeraakt worden al helemaal niet door hem. Ze keek naar Lavinia die weer op haar lip beet. ''Het is goed, Espe... Hij gaat je alleen helpen.'' fluisterde ze Espe toe.

Espe kon nog steeds niet begrijpen waarom Lavinia het goed vond dat hij haar aanraakte maar ging toch op haar liggen en keek Lucifer aan terwijl ze hem volgde met haar ogen. ''Als je iets anders met me doet dan..'' Lavinia nam haar zin over. ''Dan krijgt hij met mij te maken Espe,'' Zei ze geruststellend waarna Espe haar ogen langzaam sloot.

Na een tijdje was alles gehecht, Espe had toch pijn gehad net als Lavinia die haar ogen had gesloten en naar boven keek terwijl haar haren sierlijk om haar heen lagen. Espe opende haar ogen weer en keek Lucifer dankbaar aan. Wannaar ze naar haar wederhelft keek, Lavinia leek geheel rustig nu, als Espe kon glimlachen had ze dat gedaan, toch hingen haar mondhoeken iets omhoog waarna ze weer gewoon ging liggen, haar staart ging heen en weer en liet afentoe een klopje horen op de grond. Het was de rust die Lavinia uitstraalde die Espe kalmeerde. Toch gunde Espe de tijger geen blik meer waardig. Ze keek enkel naar haar wederhelft en sloot haar ogen voor een hazenslaapje. Lavinia daar in tegen opende haar ogen weer een keek naar de strakke blauwen lucht boven haar, in Bombarda was deze altijd grijs.