Catharina reed op de rug van Eros naar het portaal toe. Een paar mensen zouden haar achterna komen, maar zij was alvast voorop gegaan. Het had uiteindelijk wat langer geduurd dan normaal voordat ze in staat was geweest om het portaal te gaan sluiten en nu had ze in plaats van een pijlenkoker om haar rug, een draagzak waarin Luca lag. Luca en Ramona waren allebei erg stil gesust door de regelmatige bewegingen van Eros en het zachte gezang dat uit haar mond kwam. Ze hield erg van zingen en soms vond ze dat ze het nog aardig goed kon ook. Met haar gedachten bij de taak die voor haar lag, zong ze zacht een slaapliedje dat haar moeder ook altijd voor haar had gezongen en waar ze altijd van in slaap was gevallen. Nu was dus ook hetzelfde gebeurd met haar kinderen. Toch kon ze als ze naar hen keek af en toe trekjes in hen zien die erg op die van de clanleider van de Nigris leken. Volgens Daemon heette hij Lucifer. Best raar dat ze automatisch haar zoon een naam met de letters Luc had gegeven. Dat leek er ontzettend veel op.
Na een paar minuten werden de stappen van Eros geruislozer en lette hij goed op waar hij liep. Ze kwamen in de buurt. Tot zijn verbazing kon hij nog niemand ruiken en hoorde hij ook niets. Het portaal naderde en ze zagen inderdaad niets. Necdazar had niets verwacht en daarom geen wachtposten hier achtergelaten. Dat was voor haar een hoogtepunt. Het zou haar werk een stuk makkelijker maken. Eros stopte bij een van de bomen die er dichtbij stonden en Catharina steeg af. Ze legde haar spullen op de grond en stak alvast de kaarsen aan die ze in een cirkel om het portaal zette. Witte kaarsen zouden de energie leveren en opvangen tijdens het gebeuren. De kaarsen die stonden voor de elementen zou ze pas later aanspreken. Nu ging ze eerst maar eens rustig tegen de boom aanzitten en terwijl ze wachtte op de rest die zouden komen, liep Eros heen en weer om geluiden op te kunnen vangen. Toen zag ze hoe de oogjes van Luca zich openden en hij haar haast smekend aankeek. Ze hadden al snel door hoe ze hun eten konden krijgen en voordat hij kon gaan huilen, ontblootte ze een van haar borsten en legde hem aan. Ze legde hen altijd aan allebei haar borsten, want ze had het gevoel dat Luca wat harder zoog dan Ramona en ze wilde in evenwicht blijven. Met haar handen hield ze de kleine baby goed vast en keek naar de pandabeer die bij hem hing. Ze had creatief moeten zijn om ook de anima’s mee te kunnen nemen, want dat was nog niet makkelijk geweest. De kinderen konden in de draagzak, maar ze had er extra stof aangenaaid zodat de anima’s ook mee konden. Ze mochten niet zonder elkaar opgroeien. Rustig wachtte ze totdat de volgende zou komen.

Oblivios was nu eindelijk bij het portaal aangekomen samen met de Vincenza-man Gonzalo. Het portaal stond er normaal nooit maar de Caelos-verkenners hadden het al snel gedetecteerd in de bosrijke omgeving, dus dat was niet zo gek, het viel erg op. Oblivios schuilde achter een flauwe heuvel aan de bosrond. Midden op de open plek stond het portaal. Een grote hemelsblauwe bol die een raar zoemend geluid maakte. Ramess kwam intussen weer naar Oblivios terugvliegen. 'Necdazar en zijn leger komen deze kant op, we moeten in deze schuilpositie blijven, misschien kun je een hinderlaag toepassen?' informeerde Ramess bij zijn mens. Toen kreeg Oblivios Catharina in het oog, ze was bezig het ritueel voor te bereidden doormiddel van kaarsen. Catharina, zoek een schuilplaats Necdazar en zijn leger komen er aan, we moeten een verrassingsaanval uitvoeren!' riep Oblivios naar de clanleidster. Gelukkig was het leger nog niet zó dichtbij dus hij kon nog even schreeuwen.
Nu begon de tijd echter wel te dringen!

Toen wendde hij zich tot Gonzalo.'Jij en Shadow zijn dus goed in moorden? Zouden jullie Necdazar's leger wat willen uitdunnen en verslomen? Dat zou erg goed uitkomen!' stelde Oblivios voor. Oblivios richtte zijn blik tijdelijk op Shadow, volgens hem was de Anima een echte moordenaar.

Alwin was bang. Er waren zoveel mensen, en veel mensen die hij erg eng vond.
En die koning, hij was vast heel erg gevaarlijk.
Hij liep naar Catharina, die zich ging voorbereiden op een ritueel bij het portaal. Ze gingen de koning terug sturen naar waar hij hoort.
''Catharina, ik help je'', zei hij en hij liep naar haar toe en pakte wat kaarsen om ze uit te zetten en aan te steken.
"'Je moet niet te veel inspanning hebben nu'' Alwin keek naar de kleine baby'tjes. Alwin had ook graag een broertje gehad of een zusje. En omdat de Cealos allemaal familie waren, waren ze eigenlijk familie. Alwin glimlachte en voelde zich plots heel gelukkig. Ookal was die koning er.



Salva rende heen en weer om Alwin en Catharina te helpen met het ritueel. Het moest gedaan worden. Midnight Glade moest weer vrij zijn.
Salva keek naar de man Oblivios die alles goed zat te bekijken. Zijn vogel vond hij een beetje eng, maar het was in iedergeval geen kwade, zoals die van Diadorah. Daar was Salva als de dood voor. En die Diadorah kwam ook nog eens helpen.
''Oblivios, wat gaan we precies doen'', vroeg Salva. Hij moest goed voorbereid zijn.

Toen gonzalo van Oblivios de opdracht had gekregen om het leger van de koning een beetje uit te dunnen en te vertragen. Nam hij die gelijk aan. Een paar minuten later was hij al zijn spullen aan het klaarmaten voor de hinderlaag die hij had verzonnen. Hij had gevraagd om van Oblivios een bijl te lenen, met die bijl zou hij een enorme boom omhakken die midden in het leger zou moeten gaan vallen. Hij had het plan tot in het perfecte voorbereid zodat er niets mis kon gaan. Toen hij klaar was met het pakken van zijn spullen riep hij zijn wederhelft. Voordat hij vertrok zei hij tegen oblivios 'Ik hoop dat alles volgens plan gaat'. Hij kon aan Oblvios zien dat hij het erg op prijs stelde dat Gonzalo zo'n zware taak op zich nam.

Toen Gonzalo vertrok uit de schuilplaats moest hij het op een sprintje zetten omdat het leger van de koning al aardig in de buurt begon te komen. Toen hij door het beboomde bos rende zag hij naast de weg waar het leger overheen zou moeten gaan komen, een enorme boom. Hij zag gelijk dat de boom perfect was voor wat hij van plan was. Gonzalo deed er in totaal 15 minuten over om de boom op zo'n manier om te hakken dat het leek alsof de boom uit zichzelf afgeknapt was. Hij had met Shadow afgesproken dat Shadow de boom de laatste duw zou geven als Gonzalo het teken gaf. Toen hij zijn kruisboog geladen had en klaar was voor de hinderlaag. hoorde hij het leger van de koning al aankomen.

Toen het leger van de koning bijna in zicht was klom Gonzalo vlug in een boom . Hij was bijna ontzichtbaar in de bebladerde groene boom. Toen het leger in de buurt van de boom kwam die straks hun ondergang zou gaan worden. gaf Gonzalo het teken aan Shadow. Shadow gaf de boom een harde duw. De boom viel met harde snelheid naar beneden. En viel met de volledige stam om een groep van de koning's zijn beste calvalerie. Gonzalo had de generaal van het leger in zicht en schoot hem vanuit de boom een pijl dwars door zijn hart. Toen de generaal van zijn paard af viel en gestorven was, liep zijn plan niet zoals hij gehoopt had. een vijandige boogschutter had hem opgemerkt en schoot een pijl door het been van Gonzalo. Gonzalo viel met een noodgang uit de boom en landde met een harde klap op de grond. Shadow had alles meegekregen. en Stormde gelijk op de wachters af die rondom Gonzalo waren gaan staan en scheurde gelijk een kop van een soldaat eraf. Shadow vocht zoals hij nog nooit gevochten had "om zijn wederhelft te redden".

Toen alle wachters rondom Gonzalo waren uitgeschakeld, tilde Shadow Gonzalo op zijn rug en rende zo snel als hij kon met een zwaargewonde Gonzalo richting de schuilplaats. Toen hij bijna bij de schuilplaats aankwam. Vond hij gelukkig hulp "Bacari"

Bacari was inmiddels ook naar de plek gekomen en zag dat Gonzalo en zijn Anima er vandoor gingen. Hij vroeg zich af wat hij ging doen. Langzaam liepen hij en zijn soldaten naar Oblivios. 'Wat gaat Gonzalo doen?' vroeg hij de Caelos Dextera. Die liet een veelzeggende blik zien en Bacari wist al genoeg. 'En Marcha soldados! We gaan Gonzalo wel even helpen!' beveelde hij zijn troepen. Toen vertrokken ze ook richting het leger van Necdazar.

Even later kwamen ze een zwaargewonde Gonzalo tegen op de rug van zijn Anima. 'Breng hem maar naar de Caelos-mensen, die kunnen hem vast wel genezen.' sprak hij tegen de Anima. Vervolgens gingen Bacari en zijn mannen in een greppel liggen en al enkele ogenblikken later kwame er soldaten aandenderen. Met hun kruisbogen schoten ze tientallen soldaten dood. Het bloed gustte uit sommige wonden, en de schreeuwen van de getroffenen leken wel die uit de hel. Bacari grijnsde en ook zijn Anima Sebastián trok een grimas.

Catharina had ze allebei gevoed en zat nu rustig te wachten totdat de rest zou komen. Het duurde niet lang voordat Oblivios en Alwin eraan kwamen. Ze glimlachte naar Alwin en luisterde kalm naar wat Oblivios zei. Eros schudde zijn hoofd en ze grijnsde. Ze zouden ook een verrassingsaanval uitvoeren. ‘Alwin. Neem de kinderen en ga achter het portaal staan. Raak het niet aan, maar ga er alleen maar staan. Dan zijn jullie veilig maar helpen toch.’, zei ze zacht. Eros kwam naar haar toe en ze opende haar mantel. Haar golvende dieprode jurk die ze eronder droeg, stond voor haar familie en haar kracht. Necdazar zou weten wie er de baas was. Hij zou voelen wat het was om een boom te vermoorden. Hij zou teruggaan naar de plek waar hij vandaan kwam. Haar pijlenkoker hing ze om haar schouder, haar boog in haar hand en ze legde even haar hoofd tegen die van Eros. Samen zuchtten ze een keer diep en daarna was de onzekere blik weg. Ze wist wat ze moest doen en ze zou het ook doen ook. Ze gingen uit elkaar en ze pakte de elementenkaarsen. Ze zette ze klaar en ging in het midden staan. ‘Oblivios. Zorg dat iedereen achter mij staat, buiten de cirkel en schiet iedereen neer die mij probeert te vermoorden, behalve de koning. Die is voor mij.’, zei ze rustig maar duidelijk tegen hem.

Het duurde een tijdje, maar toen kwamen de huursoldaten er weer aan rennen met in hun handen die Gonzalo. Ze keek naar hem, maar verzette geen stap. Eros draafde op hen af en gebood hen de man op zijn rug te leggen. Ze had hem van te voren geïnstrueerd dat hij mee moest werken in plaats van tegen. Dus deed hij dat. Hij bracht de man naar achteren. Het duurde niet lang voordat de soldaten aan kwamen. Ze keek kalm toe hoe velen werden gedood, maar haar adem werd haar benomen toen de koning aan kwam rijden. Ze had niemand verteld hoe het sluiten van het portaal in werking ging en wat haar plan was, maar ze hoopte dat Oblivios haar zou begrijpen. Ze stak haar hand in de lucht en liet haar vuist los. Een witte doek gleed met de wind zijn kant op. Iedereen kende dat universele gebaar. ‘Necdazar. Het is een eer om u hier te ontmoeten. Mag ik mij voorstellen? Mijn naam is Lady Catharina Romantica del sanque alta en ik ben de leidster van de Caelosclan.’, zei ze rustig. Ze maakte geen reverence, maar keek hem strak aan. Afwachtend op wat hij zou gaan doen.

Necdazar kwam nu ook aan draven te paard. Wat opviel, was dat hij en zijn soldaten geen Anima's hadden. Dus de kans dat hij werd verslagen was kleiner dan normaal. Met een smerige grijns keek hij naar Catharina. 'Ik weet precies wie u bent! Ik heb heus niet stilgezeten! Maak je dus maar klaar om te sterven! Jullie allemaal!' schreeuwde Necdazar in eerste instantie tegen Catharina, maar later tegen iedereen die tegen hem was. Hij wees met zijn handen naar voren en dat was het teken voor de cavalerie om aan te vallen. 'AANVALLEN!' schreeuwde de leider van de cavalerie, en dat geberude ook, met een hels lawaai kwamen de paarden en hun berijdders aan galloperen. Necdazar ergerde zich wel aan de Vincenza-leider die telkens maar pijlen op zijn troepen schoot, daarom draafde hij de greppel met een enorm gebrul in en begon de Vincenza's te bevechten, in gezelschap van een stuk of 10 andere ruiters.

Toen Gonzalo weer een beetje bij bewustzijn was gekomen, kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om zijn vrienden in de steek te laten. En bovendien, had hij nog een appeltje te schillen met de boogschutter die hem uit de boom had geschoten. Hij zag Obilvios bij nog een paar andere krijgers vechten, tegen een groepje soldaten van het vijandige leger. Toen hij zag dat ze wel wat hulp konden gebruiken. Pakte hij zijn kruisboog en schoot hij een van de ruiters door zijn middenrif. Oblvios had opgemerkt dat Gonzalo weer bij bewustzijn was gekomen en Gonzalo zag een kleine glimlach. Toen Gonzalo naar Oblivios liep, waar hij nog een beetje moeitje mee had. Bood hij Oblvios zijn hulp aan. Samen met Oblivios schoten ze tientallen soldaten naar de verdoemenis, om Lady Catharina te beschermen. Gonzalo genoot van het feit dat de koning zich kapot ergerde aan de twee ervaren boogschutters.

Na een krachtsmeting tegen Bacari gallopeerde Necdazar weer de open plek op. Het was een behoorlijke oorlog en er waren meer vijanden dan hij had gedacht. Toch besloot Necdazar dat hij één van de leiders moest vermoorden voordat hij zelf misschien in het graf werd gegooid, daarom ging hij recht op de Caelos-clanleidster af. Hij brulde kwaad. Onderweg probeerde hij ook nog naar de gewonde Gonzalo en later naar Oblivios uit te halen maar hij wist niet zeker of hij raakte. Achter hem viel de commandant van de cavalerie dood op de grond. Nu stormde hij op Catharina af. 'Maak je klaar om te sterven!' schreeuwde hij vervolgens tegen Catharina.

Catharina stond rustig op hem te wachten en haar gezicht vertrok even tot een kleine grijns. Hij was niet de enige die stil had gezeten. In de tijd dat iedereen elkaar aanviel, was zij stil en legde ze haar boog en pijlen neer. Ze sloot haar ogen en begon zachte woorden te prevelen. De kaarsen begonnen iets harder te vlammen en zouden haar de energie geven die ze nodig had om dit te kunnen doen. Echter waren een paar kaarsen niet aan. De kaarsen van de elementen en van de geest. Ze wachtte. Op zijn komst.
:Anima Tell:
Eros had de gewonde man weggebracht, maar die ging al snel weer verder met vechten. Daarom rende hij weer naar Catharina toe. Hij mocht de cirkel niet betreden. Alleen degene die al in de cirkel waren, waren nu veilig voor de spreuk die Catharina voorbereidde. Hij ging dicht bij Alwin en de kinderen staan. ‘Alwin. Als je je zodadelijk een beetje slap voelt, moet je meteen gaan zitten. Catharina zal een deel van je energie aftappen om de koning weg te krijgen.

Catharina’s ogen waren gesloten, maar ze hoorde Necdazar wel schreeuwen. Ze begon sneller te mompelen en haar handen hielden de kaars goed vast. Op het moment dat Necdazar de cirkel betrad, opende ze haar ogen en keek hem aan. De witte kaarsen begonnen sneller te mompelen en er kwamen stralen uit het blauwe portaal die zich verbonden met de elementenkaarsen. Daardoor brandden die kaarsen niet hun eigen kleur, maar de blauwe kleur van het portaal. Ze begon in de oude taal van de Caelos clan te praten. ‘Necdazar, akkor illegálisan tartózkodtak az országban nem vagyunk, írjuk be. Ön többszor is veszélyeztették az országot, és azt akarta a háborút. Te akartad, hogy király legyen ebben az országban. Imádod az országot, és majd küldök neked vissza. Vissza a hideg, fekete világ, ahonnan jött. Ön a várható Necdazar.*’, zei ze kalm. Haar ogen keken strak naar de koning die zich niet meer kon bewegen. Ook zijn paard kon niets meer doen. ‘Tijd bestaat niet meer op mijn wereld. Je wilt niet terug, maar hier kun je niet zijn. Je bent daar geboren en daar zul je sterven als je niet allang dood bent. Het portaal zal sluiten, maar vraagt een offer. Ik heb betaald, maar heb jij dat wel gedaan toen je overging? Heeft jouw bloed zich een weg gezocht naar het blauwe, maar heb je het niet laten gaan? Dan zal dat het nu doen. Ik kan je niet helpen en niet schaden. Je moet zelf de consequenties van je eigen daden dragen.’, zei ze zacht tegen hem. Ze kon dit moment niet beheersen. Het was het portaal dat de kracht verzamelde om alles terug te draaien. Met de juiste kennis kon je een portaal sluiten, maar het portaal zou zelf besluiten wanneer het sloot en hoe lang het hier zou blijven. Catharina besloot niet langer te blijven. Ze rende terug, greep haar boog en pijlenkoker en legde daarna haar armen om Alwin en de kinderen heen. Aan de achterkant van het portaal zouden ze veilig moeten zijn.

*Necdazar, gij hebt onrechtmatig de landen die niet van gij zijt, betreden. Gij hebt het land ontwricht en wilde een oorlog veroorzaken. Gij wilde koning worden van dit land. Gij hebt uw eigen land en ik stuur gij terug. Terug naar de koude, zwarte wereld waar gij vandaan kwam. Gij wordt verwacht, Necdazar.

Met wijd gesperde ogen zag Necdazar de blik in de ogen van de Caelos-clanleidster. Zijn jonge gezicht begon te vervormen, er kwamen diepe kloven in naarmate Catharina haar woorden sprak. 'Nee, dit kan niet! Ik ben voorbestemd om over deze wereld te heersen! Sterf!' schreeuwde Necdazar woedend, terwijl zijn stem een soort echo kreeg. Zijn mond werd een groot gapend gat op zijn gezicht en langzaam werd zijn huid bleker en rimpeliger. 'De goden zullen jullie straffen! STRAFFEN!' kraamde hij nu uit. Ook begonnen de ruiters opeens veel slapper te worden. Hun zwaarden vielen uit hun zwakke handen en de mannen keken nu bang naar hun tegenstanders. Ze sloegen op de vlucht: het portaal in. Maar Necdazar weigerde. Hij weigerde zich te onderwerpen. Hij had nog net genoeg kracht om zijn zwaard te pakken en een uithaal te maken naar Lady Catharina, maar net toen hij wou slaan, voelde hij een helse pijn in zijn rug. Het was een lange dolk die met de punt net zijn hart had bereikt. Hij probeerde nog wat te zeggen of te doen, maar het enige wat hij nog uit kon brengen was doodsgekreun. Toen viel hij, terwijl zijn ogen wegrolden in zijn oogkassen, levenloos op de grond. WIe had hem nou vermoord!?

Het was te riskant, het liefst zou Oblivios de koning in het portaal zien verdwijnen, maar dat was onmogelijk: hij wou Catharina vermoorden! Daarom had hij maar een dolk gegooid, niet wetend of het dodelijk was of niet. Het bleek wel zo te zijn. Het maakte hem niet uit of ze het hem kwalijk namen of niet, maar hij had in ieder geval Catharina en de kinderen gered en daar ging het om. Kalmpjes liep hij het open veld op, het was doodsstil. Hij was zelf ook geschokt. Ramess liet hem door zijn blik weten dat hij vond dat zijn mens het juiste had gedaan. Oblivios raapte het levenloze lichaam van Necdazar op, en gooide hem vervolgens het portaal in. Vervolgens sloot het portaal zich en daarna ging hij rustig in het midden van de open plek zitten, zonder een woord te zeggen of ook maar iets van zijn emoties prijs te geven. Hij had weer gemoord, iets wat hij nooit meer zou doen, had hij zichzelf beloofd, maar toch deed hij het. Hij was kwaad op zichzelf.

Catharina zag het gezicht van Necdazar veranderen met de woorden die ze sprak. Het portaal begon zich te roeren en begon hen terug te roepen. Terug te roepen naar de wereld waar ze vandaan kwamen. Ze schudde haar hoofd op zijn woorden. Hij was niet voorbestemd om over deze wereld te regeren. Niet zolang de Caelos clan deel van deze wereld was. Ze draaide zich weg en rende naar de kinderen en zag in haar ooghoeken wat er gebeurde. Ze probeerde harder te rennen, maar het was niet meer nodig. Hij viel neer en daarna zag ze niets meer. Vanachter het portaal kon ze niet zien wat er voor gebeurde. Ze keek pas weer op toen het portaal zich sloot en de elementenkaarsen uitdoofden. Ze richtte zich op en zag Oblivios zitten. Waarom zat hij daar? Haar ogen vergroten zich en ze liep op hem af. Hij was de cirkel ingelopen terwijl de spreuk nog bezig was. Hij had enorm veel geluk gehad dat hij zelf niet dood was. Bij hem aangekomen, hurkte ze neer en legde haar armen om hem heen. Ze drukte even snel een kus op zijn slaap. ‘Hoe voel je je? Geen hoofdpijn of ergens anders veel pijn?’, vroeg ze hem zacht. De blik in haar ogen was vooral ongerustheid, maar ergens ook boosheid dat hij de cirkel binnen was gekomen. Ze wist niet wat hij had gedaan en anders had ze hem misschien anders behandeld, maar ze had niets gezien.

Oblivios dacht diep na. Opeens voelde hij Catharina's armen en later ook een kus op zijn slaap. Hij voelde zich nu wel enigzins luchtiger nu hij wist dat Catharina het misschien door de vingers zag, maar toch, hij voelde zich nog steeds niet helemaal goed. Hij zuchtte een keer diep voordat hij antwoord gaf. 'Ik...heb Necdazar vermoord, omdat hij jou wou vermoorden, maar ik heb mezelf gezworen dat ik nooit meer zou doden, en wat doe ik? Ik doe het juist wel!' antwoordde hij verward. 'Een Dextera moet het goede voorbeeld geven, maar ik heb daarin gefaald door Necdazar te vermoorden....' ging hij verder totdat hij uiteindelijk geen woord meer kon zeggen of hij zou gestresst raken. Daarna gebaarde hij dat het verder wel goed met hem ging, lichamelijk dan. Intussen vloog Ramess doelloos cirkels op de open plek, ook de Anima wist niet hoe te reageren op de situatie.

Catharina luisterde met verbazing naar wat Oblivios zei. Dit wist ze niet, maar ze was niet boos op hem. Ze vond het eerder erg voor hem dat hij zich zo voelde. Ze trok Oblivios naar haar toe en legde haar mond vlakbij zijn oor zodat het alleen voor zijn oren bestemd zou zijn. ‘Hij was al dood voordat je hem vermoordde, Oblivios. Zijn leven was al beëindigd. Je hebt mij alleen verdedigd zodat mij niet hetzelfde zou overkomen.’, zei ze zacht waarna ze zich terugtrok en hem diep in de ogen keek. ‘Jij bent mijn Dextera geworden met een reden. Die reden is dat jij bijna altijd het goede voorbeeld geeft, nog vaker dan dat ik dat doe. Je hebt niet gefaald en dat wil ik ook nooit meer horen. Het portaal eiste het bloed en de levenskracht van Necdazar op omdat hij de eerste keer niet had betaald. Jij hebt het alleen maar iets makkelijker gemaakt. Zeg mij na, Oblivios. Ik heb Necdazar niet vermoord.’ Haar blik was nu vol bezorgdheid en ze kon er niets aan doen dat ze voelde alsof ze nu een van haar kinderen in haar armen had. Dat was een van haar “speciale” zintuigen. Een Caelosleidster zag al de mensen die in haar clan kon, gedeeltelijk als haar kinderen als ze daar behoefte aan hadden. Misschien kwam dat doordat hetzelfde bloed dat door de aderen van de allereerste leidster vloeide vele duizenden jaren geleden ook door die van haar vloeide. Dat bloed ging nooit verloren zolang er een opvolgster was geboren. Nadat Oblivios haar woorden had nagesproken drukte ze nog even een kus op zijn voorhoofd. Misschien dat dat zijn geweten zou zuiveren van de gedachte die hij zichzelf had opgelegd en stond toen op. Ze stak haar hand uit om Oblivios omhoog te helpen en keek hem stilzwijgend aan.