Er rende een man over straat, hij was door het dolle heen. Het was een man van een gemiddeld postuur, lang zwart haar en een lang zwart gewaad. Het was één van de sekteleden, en vijanden van Lord Athios en zijn familie. De man had het nieuws gehoord van een ander sektelid, die het amulet zelf heeft mogen aanshouwen. 'Vlug, vlug aan de kant!' riep hij opdringerig terwijl hij voorbij stoof. Vrouwen met waterkruiken werden ruw tegen de vlakte geworpen, stof daalde neer op het etenswaar van de marktkooplui en zelfs de soldaten van de farao moesten wijken. Nu rende de man de trappen op van de gouverneur's residentie. Vervolgens spreidde hij zijn armen en begon te spreken: 'Mensen van het land van de Nijl, handelaars en buitenlanders, ik ben hier om te melden dat er weer sporen zijn gevonden van de ketterfarao ACHNATON!' brulde hij. Iedereen was stil, maar naarmate hij zijn zin uitsprak begon het geroezemoes. Achnaton? De ketterfarao? Farao Merenptah en zijn voorgangers hadden daar toch allang mee afgerekend? 'Een lid van het Magisterium, Lord Athios, heeft een amulet van de ketterfarao en wie weet wat hij er mee gaat doen? Het amulet is namelijk vervloekt! De drager kan leven nemen en geven en zielen van lichaam verwisselen!' vervolgde de man schreeuwend. 'Dus ik roep jullie op......' de man werd ruw onderbroken door soldaten van de farao en de gouverneur. 'Wat is dit voor herrie?!' vroeg de gouverneur geïrriteerd. De man maakte een buiging naar de gouverneur. 'Het Magisterium werkt samen met de overblijfselen van het Achnaton-regime!' overdreef de man. De gouverneur geloofde zulke theorieën niet zo snel maar voor dit had hij geen afzeiking klaar staan. 'Als dat zo is moeten we dat de kop indrukken en farao Merenptah inlichten!' antwoordde de gouverneur. Als afsluiting keek het sektelid waarschuwend naar alle mensen die overal stonden. 'Help mee, om het einde van de wereld uit te stellen!' schreeuwde hij wanhopig.

Kitty liep rustig door Thebe heen. Plots werd ze aan de kant geduwd. Boos wou ze er wat van zeggen.
Maar helaas de man liet het niet toe want hij was al weer weg. Kitty liep achter hem aan en toen ze eenmaal bij de plek was waar de man nu ook stond. Ze duwde zich een weg naar voren toen ze het woord Magisterium hoorde. Eenmaal daar keek ze de man aan die sprak. Of nou ja schreeuwde. Kitty keek de man vreemd aan. Kom op het Magisterium deed nooit wat. Wat is dat nou weer voor een onzin. Riep Kitty. Ze voelde gelijk de blikken op haar gericht. Kitty stapte naar voren en keek de man aan. Gelooft u zelf dat de Magisterium het amulet hebben. En wat dan nog. Het Magisteruim zou nooit wat kwaads doen. Denk eerde aan de Nigris. Gelijk stak Kitty haar handen op. Ik heb niks tegen hen. Maar hoe vaak hebben hun wel niet iets gedaan. En hoe vaak heeft het Magisterium de wereld wel niet gered Nu ze klaar was met praten keek ze iedereen een voor een aan. Wat wel lang duurde aangezien er veel mensen waren. Het was nu aardig stil. Nou heb ik gelijk of heb ik gelijk.Riep ze dan maar.

'Het Magisterium broed al eeuwen op iets! De opstandige koning in Midnight Glade? Wel, dat was ooit iemand van het Magisterium en vervolgens werd hij een gek! Dat is één van de voorbeelden. En nou toevallig heeft Lord Athios, een senator van hte Magisterium het amulet van Achnaton! U vindt het misschien belachelijk, maar pas maar op tot het amulet het leven van een dierbare van u afneemt! Dan piept u wel anders!' tetterde de man. Dit keer knikte de gouverneur. 'Luister mevrouw, ik ben normaal ook niet iemand die overal in geloof maar Achnaton was een doemdenkende farao. Misschien wil die Lord Athios niemand kwaad doen, maar dat amulet wil dat zeker en die zal er alles aan doen om dat ook voor elkaar te krijgen.' zei hij waarschuwend. Er klonken instemmende geluiden uit de mensenmassa om de vrouw heen. Ook mengde een priester zich in het gesprek: 'Het is een ophoping van al het kwade, dat amulet! Iets wat zelfs de achterlijke Nigris overtreft!' suggereerde hij. Weer klonk er instemmend gemompel. 'Dus mevrouw, u hebt geen gelijk!' zei de priester tenslotte.

Gelukkig voor mij zijn al mijn dierbare al dood. Dus op passen hoef ik niet. Maar als ik u was zou ik wel oppassen. U kunt misschien wel de verkeerde voor u hebben. En wie zegt dat ieder Magisterium zo is. U mag en kunt niet vooroordelen over een per baalt persoon of Clan. Naar die woorden draaide ze zich naar de gouverneur. En dan nog iets. Noem me geen Mevrouw het is vrouwe voor u heer Terwijl ze dit zei boog ze toch lichtjes. Daarna richten ze zich op de priester. Hoe heeft u het lef om zo over iemand te praten. Iedereen trouwens. Ik zal bewijzen dat jullie allemaal ongelijk hebbenRiep ze nu woedend. Ze kon er niet tegen als mensen zo over een bepaalt iemand of clan dacht. En dan praten jullie wel anders en daar zou ik voor gaan zorgen Naar deze woorden keek ze de Priester de Gouverneur en de man een voor een aan. Plots klonk er in de verte een harde knal. Wat van haar afkomstig was.

-Flut-

:Anima Tell: Elette vloog in het rond. Ze was beland bij een drukke straat vol mensen. Vrouwen liepen met kruiken vol water op hun hoofd. Wat ze hier deed wist ze eigenlijk ook niet, ze vloog gewoon. De een had meer haast dan de ander. Alleen al het zien van de mensen kreeg Elette het warm. Ze zag dat de mensen zweetten, het was ook warm. Daar in de lucht was het wel uit te houden. Alle mensen lopen hetzelfde, alleen het ziet er toch anders uit. Je gebruikt allemaal je spieren en alsnog veel verschil. Neem die vrouw daar verderop, ze loopt mank. In de schaduw liep een vrouw die hoogzwanger was. Een man die mank liep, een man die niet kon lopen en zat te bedelen. Zoveel verschil tussen mensen, niet alleen bij het lopen.

Haar aandacht ging naar een man die zo te zien haast had. Ze vloog achter hem aan, benieuwd waarom die haast. De man had zwart haar en zijn gewaad was precies dezelfde kleur. Elette kreeg de kriebels bij het zien van hem. Negatieve kriebels, alsof ze alvast gewaarschuwd was. 'Een lid van het Magisterium, Lord Athios, heeft een amulet van de ketterfarao en wie weet wat hij er mee gaat doen? Het amulet is namelijk vervloekt! De drager kan leven nemen en geven en zielen van lichaam verwisselen!' Het amulet! Hoe kon iemand dit te weten zijn gekomen? Kippenvel over haar hele lichaam. Grote verbaasde ogen. Elette wist niet hoe snel ze weg kon komen. Ze moest Elina en Athios vinden om het te vertellen, hen waarschuwen. Samen moesten ze een plan bedenken om het amulet in veiligheid te brengen.

Luna liep door de straten ze voelde zich weer goed. Een uur geleden had ze eindelijk bloed gehad. Gelukkig was Melia er niet bij anders had ze een groot probleem. Zuchtend liep ze verder. Haar jurk was roze. Haar lievelings kleur naar blauwe. Vandaag waren ze in Thebe. Melia liep ergens voor aan. Plots hoorde ze geschreeuw. Luna rende naar het geschreeuw toe en zag er een groep mensen staan. Luna liep verder naar voren en duwde mensen aan de kant. Eenmaal daar zag ze plots een Anima die allen was. En ze was klein. Dat was het eerste wat Luna op viel. Ze rende er achter naar. Daarna sprong ze sloeg haar vingers rond het kleine lichaampje van de Anima en toen ze weer op de grond lande opende ze haar hand. Sorry maar ik wist niet wat ik anders moest doen. Maar weet u wat er misschien aan de hand is?

:Anima Tell: Haar weg naar Elina werd al vertraagd. Een hand klemde zich vast om haar lijfje. “Sorry, maar ik wist niet wat ik anders moest doen. Maar weet u wat er misschien aan de hand is?” “Het is maar goed dat je u zegt. Wat is dit nou, zomaar mij vastpakken, omdat ik het makkelijkst ben? Moet je kijken naar al die mensen om je heen. Ik zal snel even samenvatten wat er hier aan de hand is, want eigenlijk heb ik veel haast. Het gaat over een vervloekt amulet met bepaalde krachten. Het blijkt van de ketterfarao achnaton te zijn. Verder weet ik het ook niet precies. Vraag het aan de rest, die weten waarschijnlijk wel meer. Nu moet ik echt gaan, het spijt me.” Elette maakte zich los uit de greep van de vrouw. Snel vloog ze weer verder.

Niet veel verder was het een stuk rustiger, de mensen waren allemaal naar het schouwspel. Elette wilde sneller gaan, maar ze kon niet sneller. Ze kwam bij een markt, weer een paar mensen, maar toch rustig voor een markt. Elette kon niet op haar omgeving letten, te druk bezig met Elina zoeken. Zo zag ze niet hoe er in een steegje een meisje in elkaar werd geslagen. Het geluid was niet hoorbaar door de mensen op de markt.

Daar achteraan zag ze Elina hand in hand met Athios. Ze landde op de schouder van Athios, Elina was bezig met iets te kopen. “Athios, alle mensen weten van het amulet. Net was er een man die het over een plein schreeuwde. Iedereen kwam naar hen toe. Ik heb ondertussen wel even nagedacht: kunnen we niet het amulet namaken en dan expres het neppe omdoen. Express net een beetje laten zien? We moeten in ieder geval iets bedenken! We kunnen dan de echte verstoppen, maar het moet wel snel gebeuren. Het amulet loopt gevaar.” Ze fluisterde, maar het was duidelijk.

Op het plein
“Aan het begin van de avond kom ik hier opnieuw. Zorg dat je het tegen iedereen verteld en dat ze hier vanavond zijn. Dan vertel ik het opnieuw. Misschien hebben we dan ook wat meer nieuws, wie weet, dan hoort u het ook.” Geroezemoes onder de mensen bij het plein. “Die man is echt gek, hoe kan er nou een spoor zijn van de farao. Laat hem met bewijzen komen.” Sommige mensen bevestigde dit, anderen geloofde de man. Allemaal waren ze toch nieuwsgierig naar meer.

Een vrouw liep naar de man. “Waar haal je die informatie vandaan? Zijn er wel bewijzen?” Naast hem draaide ze zich om naar de menigte. “We zijn gek als we hem meteen geloven. Wie zegt dat hij gelijk heeft. Hoe kan hij dit weten? Je weet hoe het gaat met roddels, ze worden vervormd en uiteindelijk lijkt het niet eens meer op de waarheid.” Ze draaide zich weer om naar de man, ze keek op hem neer. “ Zorg dus maar voor bewijzen, klein mannetje.”

Er werden vele vragen en beschuldigingen op de man afgevuurd maar het sektelid bleef gewoon kalm. 'Als jullie dit niet onder ogen willen zien beste mensen, dan bent u zeker van een pijnlijke dood, aangezien gevaar van het amulet overal op de loer ligt, misschien is het zelfs onder ons!' begon hij weer schreeuwend. Er waren nu opeens veel mensen die instemmend mompelden en knikten. Opeens verscheen er een gehele achterban bij het sektelid: hij had eindelijk mensen die hem geloofden! 'Ik weet een oplossing: als we het Magisterium omver werpen is er misschien een kans om professor Ankhu te bevrijden, die ons kan helpen het amulet te vernietigen!' zei hij hoopvol. Opeens liet Aziz, zo heette de man, een perkament zien, met de handtekeningen van alle senatoren van het Magisterium eronder, bovenaan het perkament stond met grote letters: 'Het Achnaton-verbond'. Wat men niet wist was dat Aziz dit door een list had gemaakt, hij liet de senatoren hun handtekeningen zetten en zette vervolgens 'het bewijs' erboven.

Athios werd opeens afgeleid door Elette. Die meldde hem dat iedereen het over het amulet wist. 'Vroeg of laat zou dit inderdaad aan het licht komen, de sekte heeft ons vast afgeluisterd ergens.' antwoordde hij fluisterend. 'Een neppe zou inderdaad kunnen helpen, zo kunnen we laten zien dat het amulet zogenaamd niet werkt, maar er zijn vast al wel mensen die achter ons aan zitten en weten dat het amulet wél bestaat, die moeten we van ons afhouden.' zei hij vervolgens. Hij keek Elina aan: 'Doe je mee?' glimlachte hij.

Leren laarzen met een harde en keine hak eronder klinkten op de stenen vloer. Het zwaard aan haar heupen vloeide blij heen en weer in zijn schede en klapte af en toe zacht tegen haar donkerbruine leren broek, wat Evolet deed glimlachen de hele tijd. Ze liep zelfverzekerd het plein op, op zoek naar iets om te stelen maar werd verrast door een grote menigte die daar stond. Evolet kreeg een gemeen grijnsje om haar lippen en besloot zich te verschuilen in de schaduwen, Devil landde op haar schouder en begreep dat hij stil moest zijn. Het ging over een of ander amulet en of dat nou echt was of niet. Een of andere Lord Athios had het in zijn bezit en meerdere mensen traden op om hem te verdedigen, maar de man speelde het goed. Hij verspreidde de emoties goed bij de mensen om hen heen. Er begonnen mensen achter hem staan, maar Evolet keek er niet echt meer na. Een amulet, een krachtig amulet, dat de ondergang kon worden? Dat was nou echt iets voor Evolet om erachteraan te gaan! Evolet zag opeens iets door de lucht vliegen wat geen vogel was. Devil zag het ook en ging er rustig achteraanvliegen om te kijken waar het allemaal over ging en Evolet bleef glimlachend staan. Ze peuterde nog wat aan haar leren korset die over haar witte blouse vastgeknoopt zat en zette haar grote hoed op, een vermomming als een piraat van Porana. Maar geen vermomming meer want ze was toch zeker wel een dief uit Porana, maar geen piraat en geen dief maar een huurmoordenares. Op een missie. Er was daar een man bij al die mensjes die geld had gestolen van haar meester, en hij stond gelukkig met een grote beker en zonder zijn vrouw. Hij stond een beetje aan de buitenkant dus Evolet begon zich in te werken tussen de hele menigte en smolt samen met de mensen. Ondertussen hoorde ze nog meer informatie van iedereen, en af en toe slipte haar hand per ongeluk en compleet onmerkbaar in iemand zakken. Drie geldbeursjes, wat een vangst! dacht Evolet in zichzelf en liep naar de man toe. Ze hief haar hoed op en keek de man vleiend aan, die als een echte dronkelap begon te grinniken. Evolet glimlachte zoetjes en liep langs hem, en deed onmerkbaar wat gifpoeder in zijn beker. Daarna liep ze glimlachend de menigte weer uit en smolt nog eens samen met de schaduw. Daar deed ze haar hoed uit, haar los en deed een lange rok over haar leren broek en laarzen. Bij de menigte hoorde ze een plof van de man die dood neerviel een een gil van een vrouw die hem vond. Evolet grinnikte alleen maar. Haar riem met spulletjes en snufjes werd verborgen onder de grote rok waardoor ze nu eerder van adel leek dan iets anders. Haar donkerrode korset matchete goed met haar donkerrode rok en ze deed alles in een mand die ze klaar had staan en verborg het onder een zwarte doek. Van vrouwelijke piraat naar een echte vrouwe, Evolet was wel weer tevreden met zichzelf. Ze maakte psychisch contact met Devil die van zich liet weten waar hij was. Ze liep met opgeheven kin richting waar hij was en liep daarbij langs een vrouwe en een man, die leek wel bij het magistrerium te horen. Evolet liep er gewoon langs en Devil kwam neer op haar schouder, waar ze gno steeds haar dikke stuk bont had zitten voor hem. Die man daar is Lord Athios, hij heeft dat amulet waar iedereen het over heeft, en ze willen er een neppe van maken om mensenmee af te leiden. vertelde Devil aan Evolet in haar hoofd. Evolet glimachte boosaardig. Ze aaide Devil over zijn verige kop, dan zullen we maar eens een plan bedenken toch? zei Evolet in gedachtes weer terug tegen hem. Devil liet een blije krijs uit en Evolet liep naar een kraampje om een appel te kopen.

De vraag of Elina mee zou doen, was simpel te beantwoorden en waarschijnlijk zelfs voorspelbaar. “ Het is mij een genoegen om u te vergezellen tijdens deze opdracht, Lord Athios” Met een lichtje buiging en met een eerbiedwaardige klank in haar stem zei ze dit, maar met een ondeugende blik in haar ogen. Eerst wilde ze zeggen: ‘ Lady Elina voelt zich vereerd en zou u willen vergezellen bij het nieuwe avontuur, Lord Athios.’ Lady Elina zei ze wel vaker, alleen het bleef altijd in haar hoofd. Ze was immers nog niet Lady Elina. Het was wel gek om het te horen, Lady Elina, het was altijd Elina, bijna altijd dan. Vroeger werd ze geen Elina genoemd, ze had altijd wel een bijnaampje. Elina was eigenlijk te veel voor wat zij was, volgens haar stiefvader. Zo was het begonnen, haar negatieve gevoel voor die man.

Eigenlijk was het een opstapeling van problemen. Haar stiefvader vond het niet kunnen dat Elina hem geen vader of pa noemde, of iets wat erop leek. Hij vond altijd dat ze te weinig deed en dat haar moeder alles moest doen. Dat kon je toch niet maken als meisje zijnde. Respect voor je ouders is wel het minste wat je moest hebben. Als iets hem niet beviel, dan merkte Elina dat wel. De klappen kwamen hard aan. Blauwe plekken had ze gekregen, dat was niet eens het ergste. De wonden die ze had, die waren het ergste, want daardoor deed haar kleding pijn. De kleding schuurde langs de wonden. Het was een wonder dat er, op een paar na, geen littekens waren te zien op haar lichaam.

Ze mocht niet laten merken dat ze zoveel pijn had. Niemand wist immers wat hij haar aandeed. Het kon niet dat iemand het wist, haar moeder zou hem anders wel verlaten hebben. Elina kon niet bedenken waarom zij anders bij hem bleef. Een type die alles beloofde, maar niets van waar maakte. Dat haar moeder dat niet door had.

Als iemand haar aanraakte in die tijd, dan deed dat ontzettend pijn. Het laten merken deed ze niet, want dan kreeg ze er nog eens van langs. De blik van stiefvader was al genoeg om haar te laten zwijgen. Stiefvader hield ervan om te zien als ze pijn had, die plezier gunde ze hem niet. Dat was een tweede reden om niets te laten merken.



Elette zat te denken. Een plan, een goed plan, dat moest er komen. Dat is echter makkelijker gedacht, dan gedaan. Welk plan was zo goed, dat het echt ging werken en dat niemand het door zou hebben? Zou een namaak amulet niet te riskant zijn? Wat als mensen het ontdekken? Dan was het een vals teken van de ketterfarao. Dan moesten ze de mensen laten weten dat het vals alarm was. Alleen dat zou teveel opvallen. Uiteindelijk zouden ze erachter komen dat het een vervalste versie was en dat de echte ergens zou moeten zijn. “Ik kwam wel met het idee om een namaak amulet te maken, maar hoe weet ik nog niet. Dat komt door het groene gedeelte in het midden van het amulet. Ik zou niet weten met welk materiaal we dat zouden kunnen vervangen.”

Er kwam iets in haar op. Het zwaard van Elina, daar zit zon zelfde soort steen in. Die steen was wel kleiner, maar dat zou niemand opvallen. Niemand wist immers precies hoe de amulet eruit zag, het waren maar geruchten. De rest konden ze wel van houd maken. In het hout zat dan een gaatje waar een draad doorheen kon, en klaar was de namaak. Of het er echt op zou lijken… “ Ik weet al iets…” Met een zachte beheerste stem fluisterde ze de eventuele mogelijkheid.