Ze lag begraven onder een hoop bladeren die waren gevallen. Layla vond het heerlijk om hier te komen. Het was alsof de winter niet op kon tegen de magie van de bomen en de bladeren voor altijd bleven vallen. Ze stopte haar gedachten gauw weg toen ze kleine voetstapjes hoorde op de knisperende bladeren. Ze voelde een bekende aandrang en wist dat het Denzel was. Hij had zich bevrijd uit haar kooi en was nu op zoek naar haar. Ze had voldoende tijd gehad om zichzelf goed te kunnen verstoppen en was benieuwd of de kat haar nu ook zou kunnen vinden. Af en toe kon ze zich laten gaan en heerlijk spelen met de kat die dan helemaal blij werd van het idee en op en neer aan het springen was. Over het algemeen was ze somber en dacht ze na over wat er in haar leven was gebeurd. Ze kon bepaalde dingen nog steeds niet geloven, wilde het niet geloven. Maar waarom niet dat wist ze niet. Voor haar gezicht kwamen een paar pootjes die haar begonnen uit te graven. Ze veegden de bladeren weg en Denzel keek haar aan met zijn groene oogjes. Gevonden! Hij gaf haar een likje over haar wang en sprong weg zodat ze uit de bladeren kon komen. Ze kwam uit de bladerenhoop en veegde alle bladeren die waren blijven hangen weg. Daarna rende ze weg totdat ze bij een kleine meertje aan was gekomen. Ze trok haar schoenen en sokken uit en trok haar rokken op. Daarna ging ze zitten en liet haar voeten in het water zakken. Zachtjes liet ze haar voeten heen en weer bewegen in het water en kroelde met haar hand de kop van Denzel die op haar schoot was gekropen. Terwijl ze zo zat, droomde ze weg naar een plaats waar niemand haar zou kunnen volgen.

De bruine wolf keek haar met zijn intiligente ogen aan en zij lachde terwijl de wolf tegen haar opsprong en zer gaf hem een aai over zijn kop, omafschijdelijk waren ze, tot de dood hun op een zeker dag zou scheiden.
Leonoor keek haar aan en ze rende naar hem toe en aaide hem, hij begon verder te lopen en rustig liep ze achter hem aan, terwijl ze zich verbaasde over de bladeren, ze had verhalen gehoord dat die eeuwig bleven vallen, en aan de grote hopen bladeren te zien zou dat wel eens kunnen kloppen. Leonoor begon langzamer te lopen en Ka Loe deed dat automatisch ook, Leonoors oren schoten heen en weer en hij zwaaide even kort met zijn staart. Ka Loe liep plotseling van hem weg een hij volgde haar terwijl de geuren zijn neus binnendrongen en hij bewoog zijn oren zenuwachtig heen en weer en zijn ogen probeerden alles te kunnen zien wat er te zien was, vrij weinig dus, behalve de vallende bladeren. Ka Loe plofte neer naast een boom naast een meisje en terwijl Leonoor tegen haar benen aan kwam liggen zei ze vrolijk tegen het meisje dat niet veel ouder dan hara leek 'Goeiemorgen'

:Anima Tell:
Denzel lag op de schoot van Layla en werd heerlijk geaaid. Hij spinde en draaide zich zodat elk stukje van hem werd geaaid. De andere mensen waren al erg dichtbij voordat hij hen opmerkte. Hij richtte zich iets op en keek naar degene die er aan kwamen. Het was ook een meisje en er liep een bruine wolf naast haar. Blijkbaar waren bij andere mensen de dieren wel gewoon meegegroeid naar hun leeftijd. Denzel was nog steeds jong ondanks dat hij even oud was als Layla. Hij miauwde even zacht om de aandacht te trekken van Layla die nog steeds weg was met haar gedachten.

Layla schrok zich dood toen ze in een keer de stem hoorde. Ze keek om en zag een meisje zitten. Die moest ongeveer dezelfde leeftijd hebben als zij en die wolf was gewoon echt prachtig. Haar handen die meteen naar haar dolken waren gegaan, ontspanden zich en ze keek het meisje aan. 'Hallo.', zei ze zacht. Nog steeds verbaasd dat ze haar niet had horen aankomen. 'Mijn naam is Layla en dit is Denzel. Wie zijn jullie en waar komen jullie vandaan?', vroeg ze nieuwsgierig. Ze was nieuwsgierig en dat kon soms aardig irritant zijn, maar meestal waarschuwde Denzel haar voordat ze te ver kon gaan.

-Leuk dat je je hebt aangemeld.

'Hallo.'zei het meisje zacht en Ka Loe glimlachde bemoedigend 'Mijn naam is Layla en dit is Denzel. Wie zijn jullie en waar komen jullie vandaan?', vroeg het meisje daarna en Denzel antwoorde terwijl hij ging zitten 'Ik ben Leonoor en zij is Katharina Leonora' waarna hij een zacht duwtje van KA Loe kreeg terwijl zij zei 'Noem me maar gewoon Ka Loe hoor' en Leonoor keek haar gespeeld boos aan omdat ze hem een zacht duwtje had gegeven. 'En ik kom van verder dan je zou durven dromen, leuk je te ontmoeten' daarna keek Leonoor nieuwsgierig naar Denzel, de anima van het meisje, Denzel leek nog maar een kitten wat niet normaal was voor een anima zover hij wist meestal groeide anima's gewoon mee, hij was er in iedergeval blij mee dat hij gewoon mee gegroeid was want anders was hij nu nogsteeds een kleine hulploze pup. 'Hoe oud ben je?' vroeg Ka Loe plotseling aan Layla en onderbrak daarmee Leonoor gedachten die verward zijn kop schudde en ging liggen met zijn kop op Ka Loe's benen zodat hij DEnzel en Layla goed in het oog kon houden.