Tempus liep het bos in met Lady Catharina achter hem aan.
Ze moesten ervoor zorgen dat het stof op de juiste plaats terecht komt.
Het mocht niet in verkeerde handen vallen. Ook moesten ze bedenken wat ze met het stof moesten gaan doen. Moest het compleet worden gemaakt, en moest de wereld achter het stof worden geopend, of moest het worden opgeslagen, voor later.
Tempus keek naar Lady Catharina.
''Wat gaan we nu doen'', zei hij lichtelijk bezorgd.
''Er zijn zoveel mensen en ze willen allemaal het stof hebben''
Het was een ramp.

Ze zag hoe de man op haar afliep en haar naar een deel van het bos bracht. Ze keek nog even naar de man die voor haar stond, maar had haar belangstelling in hem verloren en liep achter de man aan. Ze keek naar de man voor haar. ‘Je zou kunnen beginnen met je voor te stellen.’, zei ze sarcastisch, maar dat werd afgezwakt door haar glimlach. ‘Maar op je echte vraag heb ik misschien wel een idee. Zoals je ziet blijft het stof aan bepaalde personen hangen en wil het met bepaalde personen niets te maken hebben. Het voelt zich veilig bij mensen van de Caelos clan, maar ik wil niet dat al het stof bij ons terechtkomt. Niet voordat het goed kan worden opgeslagen.’ Ze liep een stukje van hem weg en draaide zich daarna om om hem aan te kijken. Er zat een idee in haar hoofd, maar dat zou ze niet alleen kunnen. ‘Er is een manier waarop we het stof kunnen binden en veilig kunnen bewaren zodat niemand erbij kan komen, maar het is moeilijk en gevaarlijk en ik kan het niet alleen. Ik zal een tussenwereld moeten openen en het stof daarheen kunnen sturen en mijn bloed geven om de wereld te beschermen. Wat ik dan van jou vraag is bescherming. Ik ben zwanger en zal zeker een paar dagen helemaal uitgeteld zijn en moeizaam weer krachten opbouwen. Bovendien heb ik net nog een ritueel uitgevoerd wat me veel krachten heeft gekost.’ Ze keek Tempus strak aan. Ze wist hoe gevaarlijk een tussenwereld kon zijn en welke bezwaren er allemaal tegen zaten. Ieder hoog lid van het Magistratium en de Caelos wist dat, maar als ze het stof wilde beschermen dan hadden ze geen andere keuze. Ze zag de tegenstrijdigheid op zijn gezicht en sloeg haar ogen neer. Het was niet alleen gevaarlijk voor haar, maar ook voor de mensen die ze nodig had om het te bewerkstelligen. Ze had de twee leden van the Caelos clan die er waren nodig. Ze waren nog niet ingewijd, maar dat kon ze wel heel snel even doen. Later zou er een feest komen met het ritueel. Echter zou het ook handig zijn om een lid van het Magistratium te gebruiken in de cirkel om meer overwicht te geven en het misschien iets makkelijker te maken.

Tempus stond bij de boom.
‘Je zou kunnen beginnen met je voor te stellen.’, zei de vrouw met een lichtelijk sarcasme.
Door deze gebeurtenis was Tempus dit helemaal vergeten.
''Mijn naam is Tempus Dolores, mevrouw'', zei Tempus met een lichte buiging.
Normaal zou hij uitgebreid kennis maken met een hoogstaand lid, maar er was geen tijd. Er moest iets worden gedaan aan de chaos, er moest orde geschept worden, Ordo ab Chao.
Lady Catharina had een idee. Bij het vertellen kreeg Tempus de rillingen. Zoiets gevaarlijks kon haast niet goed gaan. Het kostte zoveel energie en moeite, dat het zelfs dodelijk was.
Tempus keek naar de buik van de vrouw waar het kleine Caelos kindje in zat te groeien. Het zou gevaar lopen met dit ritueel.
''Dit gaat te ver, het is te gevaarlijk'', zei Tempus met nog steeds zijn ogen gericht op het kindje dat nu nog beschermd in de baarmoeder van de moeder zat.
''Er moet toch een andere oplossingen zijn''. Tempus zijn hersens kraakten bij het peinzen naar een ander idee. ''Het stof is geen levens waard'', bracht Tempus uit, en hij keek hoe het stof langzaam neerdwarrelde en een sprookjesachtige wereld van Thin Place maakte. Dat zoiets moois zoveel problemen met zich mee kon brengen.

Zodra hij zijn naam zei wist ze in een keer wie hij was. Het hoofd van het Magistrerium. Ze vertelde wat haar oplossing zou zijn. Het was inderdaad gevaarlijk, maar de enige manier om al het stof naar een bepaalde plek te brengen en daar te houden. Ze zag zijn blik toen ze hem vertelde dat ze zwanger was. Het was al te zien en ze zou alles doen om het kind te beschermen, maar ze had ook een taak op zich genomen en die taak bracht verantwoordelijkheden met zich mee. En als dat betekende dat ze dit moest doen dan moest dat gebeuren. ‘Ik kan het stof alleen in een tussenwereld sturen. Ik kan het stof niet bevelen hier op Thin Place te blijven. Ik heb niet de kracht noch de wil om dat voor elkaar te krijgen. Zoiets kan alleen worden besloten met alle leiders van de clans en jullie moeten elkaar en mij volledig vertrouwen. Ik ben optimistisch, maar ik weet zelf ook wel dat dat nooit zou lukken.’ Ze zag hoe verward Tempus keek en liep op hem af. Automatisch legde ze haar hand op zijn wang en draaide zijn hoofd naar die van hem toe. Ze keek hem met een warme blik aan. ‘Ik zou het niet doen als er een andere oplossing was, Tempus. Maar er is geen tijd te verliezen en de andere clanleiders zijn nog niet op het eiland. We kunnen niet langer wachten anders is er te veel Stof gevallen op de aarde en aangeraakt.’ Ze glimlachte even. ‘Bovendien ben ik niet van plan om iemand tijdens een ritueel dood te laten gaan.’ Ze haalde haar hand weg en keek naar het stof dat op haar kleding hing. Voorzichtig met haar hand streelde ze over haar buik, voelde hoe het stof door haar vingers gleed. Ze had geen idee welke wereld ze zou zien, want ze liet de beelden niet toe. Ze moest eerst haar krachten sparen.

Duwan liep met grote passen door het struikgewas en het kreupelhout. Hij keek om zich heen, zwaard in de hand en een alerte blik in de ogen. Soms maakte hij een plotselinge wending en vervolgde hij zijn weg ergens anders, een paar honderd meter rechts of links van zijn echte 'pad', maar daar had hij zelf geen last van. Esau zou hem waarschuwen bij elk obstakel, want de grote kat was al vooruit gerend me grote passen en een lustige blik in zijn roodachtige ogen.
Hij dacht aan de enorme kolom stof die hij had gezien, zoals een tornado die tot de boomgrens liep, en zich vervolgens door het bos heen bewoog, maar zonder de bomen te beroeren of de aarde open te scheuren met de kracht van zijn wind. Dit was Stof.. Onmiskenbaar, en Duwan had de Stofwolk al meerdere dagen achterna gezeten. Na zijn laatste opdracht, die vlak onder de armen van de boom Claps, was Duwan naar de kust gegaan en had daar een boot geregeld. Samen met Esau was hij naar Opacare gevaren, en nu was hij dichter bij zijn doel dan ooit...

Het stof dwarrelde voor Esau's ogen, en hij wilde dat het zou stoppen. Hij hield niet van het goedje, en elke keer als een korreltje bij hem zijn neusgaten binnen vloog, dan kreeg hij het weer... Het naarste gevoel ooit.. Het binnenkrijgen van Stof, was geheel niet prettig.
Duwan had de kat uitgelegd waar het Stof vandaan kwam, en wat het zo onprettig maakte om in te ademen. Esau had gehuiverd bij de gedachte aan dat in hém: de essentie van het leven, in zich hebben te zitten, en de herinneringen van duizenden jaren in zich te dragen, dat was het gevaar van stof. Dat het zich ging vormen... Een geheel begon te vormen...
Esau stopte met peinzen, en vervolgde zijn weg door het struikgewas. Hij waarschuwde Duwan voor een obstakel, en vertelde hem een andere weg te nemen. Hij stopte bij de omgevallen boom, en sloot even zijn ogen...


Duwan hoorde Esau hem waarschuwen, en draaide weer. Toen bleef hij opeens stokstijf staan. Hij zag figuren tussen de bomen. Twee personen. Waarvan één die hij kende. Duwan rende naar de mensen toe, en hield halt achter bomen en struiken. Hij keek met grote ogen naar de vrouw. Het was Catharina, dat was duidelijk. Haar dikke buik verraadde haar, al was ze nog niet hoogzwanger (neem ik aan..?)
Duwan hield zijn zwaard losjes in zijn rechterhand, maar hield het gereed voor een aanval. Het zilverwitte lemmet glom in de zon.
'Hé daar. Jullie twee!' Duwan sprong vanachter zijn boom vandaan, en hief zijn handen in de lucht, het zwaard nog steeds in zijn hand.
'Wat doen jullie hier?'

(Catharina, ik doe even alsof dat gedoe in Terram al is gebeurt, dus ik ken je al. )

-wat ruist er door het struuuuuiiiiikkkkgewas, het is Duwan met zijn Aaaanimaaa-

De vrouw liep naar hem toe, en vertelde hem dat het het beste was om het ritueel uit te voeren. Er zou niemand gewond raken.
Tempus streed tussen twee keuzes, die allebei erg belangrijk waren.
''Als je het echt zeker weet, dan zij het zo, maar beloof dat je voorzichtig doet'', zei Tempus, met een licht borrelend onzeker onderbuikgevoel.
Plots hoorde hij takken kraken. Er kwam iemand op hun af.
Tempus keek peinzend op toen er iemand tussen de bomen en planten vandaan kwam.
Wie zou het zijn? Nog nooit had hij zo'n iemand gezien. De persoon had wit lang haar, en een heleboel tekeningen op het gezicht.
In de zon blonk het gevaarlijk uitziende zwaard, die de persoon dreigend in zijn hand hield.
Meteen kwam de gedachte bij Tempus op dat het een Nigris was, een slechterik. Cealos mensen dreigen nooit met wapens. Waarschijnlijk was de persoon uit op het stof, dat veelvoudig uit de lucht viel. Er kwam geen einde aan. Waarschijnlijk was het gebied dat in het stof verborgen lag, Babylon, erg groot.
''Wat doen jullie hier'', riep de persoon met een licht verheven stem.
Tempus kreeg er de rillingen van.
''Die vraag kan ik ook aan jouw stellen'', zei Tempus en hij liep traag naar de persoon toe, die nog steeds het zwaard stevig in zijn hand hield.
''Wapens zijn niet nodig'', beet Tempus toe. Hij had absoluut geen zin in een gevecht. Er was veel meer te doen. Het stof moest worden beschermd.
Tempus keek om zich heen of zijn Anima ergens was, maar tot nu toe kon hij hem niet vinden. Hij was vast druk bezig de ruziënde mannen te stoppen en de mensen een beetje in bedwang te houden.

Ze keek Tempus even ongelovig aan en lachte. ‘Natuurlijk doe ik voorzichtig. Wat denk je zelf?’ Ze hoorde een tak kraken en zag de verandering op Tempus gezicht voordat ze zich omdraaide. In haar ogen was verbazing te lezen. Duwan? Wat deed hij dan hier? Ze zuchtte. Natuurlijk was hij hier. Wie was hier nou niet? Nou eigenlijk de mensen die ze het meest nodig had, maar als die er waren hoefde ze dit niet te doen. Dan zou ze toekijken hoe het stof werd opgesloten en niet haar eigen leven in gevaar hoefde te brengen. Ze liep een paar passen op hem af en zocht ondertussen naar de lynx die vaak bij hem te zien was. Toch werden haar ogen weer terug getrokken naar zijn tekens. Ze kon zoals die eerste keer haar ogen er haast niet vanaf houden. Het enige wat ze kon doen was haar blik in die van hem leggen, maar dan werd haar blik weer getrokken op zijn aparte kleur van ogen. Er was zo niets aan hem dat haar aandacht niet trok, maar dat verborg ze achter een blik van verbazing. Ze stopte toen ze zag dat hij het zwaard nog steeds geheven boven zich hield. ‘Duwan? Wat?’, sprak ze. Ze zette haar handen in haar zij en keek hem met een strakke blik aan. ‘Er zijn geen wapens nodig. Ben je hier voor het stof?’ Ze hoopte dat hij hier voor iets anders was, maar wat zou dat kunnen zijn? Iedereen die hier kwam, kwam hier om zoveel mogelijk stof te krijgen. Langzaam draaide ze haar hoofd naar Tempus, maar hield Duwan in haar ooghoeken in de gaten. ‘We moeten naar de heuvel. Daar staat de boom der bomen. Daar heeft Eros iedereen al verzameld.’ Haar hand wees naar de heuvel waar de boom opstond. Vanbinnen was ze al lichtelijk begonnen met zich voor te bereiden. Ze moest alleen oppassen dat ze niets van het stof gebruikte dat op haar was blijven hangen. Haar gedachten begonnen zich te ordenen en in laden op te vouwen zodat niets in haar hoofd bleef hangen. Ze moesten nu echt weg als ze wilden dat dit zou lukken. Ze wist hoe riskant dit zou worden om zo’n wereld te openen nu ze 6 maanden zwanger was, maar ze had geen keuze. Ze legde haar hand tegen haar buik en moest even lachen. De baby draaide zich om en schopte daarbij haar binnenkant aan stukken. Ze keek naar de zon die nog net te zien was. Het moest dan nu ongeveer middag zijn. Dan gebeurde dat altijd. Helaas moest ze die gedachten ook wegstoppen. ‘Tempus, Duwan. Ik moet nu echt gaan wil dit gaan werken.’ Resoluut draaide ze zich om. Probeerde niet te reageren op wat er achter haar nog gebeurde en wilde naar Eros gaan.

Duwan grijnsde toen de man met het ruige uiterlijk hem niet herkende als
een vijand. Hij was dan ook erg verandert sinds hun laatste
ontmoeting.* Hij merkte ook op dat de oude bekende, Catharina naast hem stond. Zonder witte hengst, en daar was Duwan blijf om, net zo blij als Esau, die hem op de voet had gevolgd en nu naast hem kwam staan.
'Goed dan, almachtige leider van het Magistratium. Mijn wapens zijn mijn broer en mijn zuster. Ze beschermen mij en ik verzorg hen. Dat is wat familie doet.' Duwan boog diep, en stak in de beweging zijn zwaard terug in de schede aan zijn zij. Hij keek, met nog steeds een brede grijns op zijn gezicht, naar het tweetal, en opende zijn mond om te spreken.
Toen vielen er een paar wolkjes stof als bij toverslag uit de hemel, en de harde wind blies ze zijn kant op. Zijn ogen werden groter en zo snel als een bliksemschicht haalde hij een vreemd uitziend instrument uit zijn reistas. Hij hield het uitgestoken, en haalde een trekker over. Het apparaat klikte, en het stof verzamelde zich onderin het apparaat, waar een glazen buisje was bevestigd. Al snel was het buisje vol, en het stof weg. Duwan tevreden, klant tevreden.

'Geen sprake van. Niet meer. Nu ik dit heb is het Stof niet belangrijk meer voor mij. Ik help zelfs graag het op te sluiten in de Andere Wereld waar jullie over spraken. Esau's oren zijn scherp.' Duwan klopte de lynx, die naast hem op de grond zat, op zijn kop, en de kat spinde, alsof hij moest lachen.
'Geen vrees. Ik denk niet dat dit een probleem hoeft te worden.' Duwan kwam op de twee afgelopen, snel, als een antilope door het gras, en hij stond een paar passen van hun vandaan toen hij stilhield. Hij voelde, zo dicht bij de leider van de Magistraten, een neiging opwellen om zijn zwaard in de hand te houden, maar weigerde hieraan toe te geven. Zijn uiterlijk had hem verborgen gehouden, en dat wilde hij zo houden.
'Tempus en Catharina. Duwan de Witte staat tot jullie dienst. En ik denk dat jullie die kunnen gebruiken, want die mensen daar, zien er niet tevreden uit.' Hij wees kalm, met een flauw glimlachje, alsof hij spotte met hen, naar een groep mensen die met elkaar op de vuist waren gegaan begeleid door luid gejoel.
'Het Stof schijnt belangrijk te zijn voor mensen.. Mij is slechts verteld dat ik het moest halen, en dan wel een specifiek stukje stof. Een deel van een Onsterfelijke. Ooit van gehoord, O grote leider der Magistraten..?'
Duwan keek met toegeknepen ogen naar Tempus, en haalde toen een boog tevoorschijn, geladen met scherpe pijl, versierd met gekleurde veren. Hij spande de boog, en schoot een pijl af op het groepje mensen dat om het stof vocht. Hij keek goed, en zag dat de pijl op tien centimeter afstand voor zijn doelwit neerkwam. Hij wilde niemand raken, slechts waarschuwen, en de pijl was toch verbogen geweest.
'Dat zou ze moeten waarschuwen, denk je niet?'

*Mijn karakter is een gezochte door het Magsitratium vanwege misdaden jegens de Algemene Orde (ofzo..? Verwerk er zelf wat in als je het leuk vindt, mij best! ) en daarom kende hij Tempus al: Het witte haar en de tatoeages heeft hij echter pas later gekregen om onbekende redenen, dus is Duwan nu bijna onherkenbaar, snapz?

Lady Catharina ging het ritueel alsnog uitvoeren. Het was absoluut een vereiste dat et werd uitgevoerd, maar het was gevaarlijk voor de vrouw en haar kind. Het kleine onschuldige kind dat nog geen benul had van de wereld erbuiten.
Tempus keek haar bedroefd na, toen ze zich omkeerde, en struinend naar de boom liep om het ritueel te beginnen.
Nu stond Tempus alleen met de vreemde man, die steeds een verontrustende grimas trok.
Ergens had deze man iets speciaals, iets wat hem de stuipen op het lijf jaagde.
'Goed dan, almachtige leider van het Magistratium. Mijn wapens zijn mijn broer en mijn zuster. Ze beschermen mij en ik verzorg hen. Dat is wat familie doet.'
Tempus moest even nadenken over deze poetische beschrijving van het wapen, maar keek de man toen weer aan. Toen hij iets wou zeggen trok de man een buisvormig voorwerp uit zijn jas, en stak het in de lucht. Het leek alsof hij een monster nam van het stof. Tempus was beduusd. Waarom deed de man dat, en hoe kwam hij aan deze geavanceerde apperatuur.
Hij zag hoe het stof gewichtloos door het buisje zweefde. Het leek ongelukkig achter het glas.
Het idee om al het stof samen te brengen was nu wel vervlogen. Iedereen had het stof, en ze wouden het vast niet afgeven.
De man glimlachte nog breder dan eerst, een rilling liep Tempus over de rug.
'Geen sprake van. Niet meer. Nu ik dit heb is het Stof niet belangrijk meer voor mij. Ik help zelfs graag het op te sluiten in de Andere Wereld waar jullie over spraken. Esau's oren zijn scherp.' 'Geen vrees. Ik denk niet dat dit een probleem hoeft te worden.'
Tempus keek hem schaapachtig aan. Natuurlijk heb je het stof nu niet meer nodig, je hebt het al.
''Wat bent u van plan met dit....monster'', vroeg Tempus de man met een lichte melancholie.
Hij had er vast plannen mee. Afpakken kon Tempus nu toch niet. Er veel zou het ook niet uitmaken, het was toch al te veel verspreid. Hij moest eerst weten hoe hij het kon beheersen van afstand, zodat er geen kwade dingen mee kan gebeuren.
'Het Stof schijnt belangrijk te zijn voor mensen.. Mij is slechts verteld dat ik het moest halen, en dan wel een specifiek stukje stof. Een deel van een Onsterfelijke. Ooit van gehoord, O grote leider der Magistraten..?'
Tempus keek verschrikt op. Hoe kon hij nu juist dat beetje stof uit deze massa halen.
''Nee'', zei Tempus. ''Nog nooit van gehoord, wat is het''
Nu zou hij waarschijnlijk een antwoord krijgen, juist wat hij nodig had.
De man keek hem met samengeknepen ogen een een lichtelijke sarcastisch blik aan.
Toen vuurde hij een met veren bedekte pijl af, naar de mensen in het veld.
''Waar ben je mee bezig'', riep Tempus uit, toen hij probeerde de pijl te onderscheppen. Enkele meters van de mensen af kwam de pijl neer.
'Dat zou ze moeten waarschuwen, denk je niet?'
''Hoezo waarschuwen, waar ben je toch mee bezig''
Tempus verwonderde zich dat de man zo van de hak op de tak kon springen. Hij was in de war van dit nogal raar overkomend gesprek. Waar is deze met tattoeages bedekte man toch mee bezig.

Ze was bezig met weglopen en het lukte haar inderdaad ook om een paar passen te maken. Maar haar voeten stopten met lopen zodra ze de toon van Duwan hoorde. Wat was hij van plan? Ze kende hem niet zoals hij nu deed. Niet dat ze hem zo goed kende. Ze had hem een deel van haar verleden verteld en hij had haar verzorgd toen ze gewond raakte, maar betekende dat dat ze hem goed kende? Ze draaide zich langzaam om en keek Duwan kritisch aan. Haar gezicht betrok bij het zien van de opsluiting van het Stof. Van haar mocht hij het hebben. Ze zou zoiets nu toch niet in de wereld willen hebben en hij kon een deel niet gemakkelijk tot leven brengen. Dan zou ze het wel voelen. Ze rolde geërgerd met haar ogen toen Duwan aan het uitsloven was. Zo zag zij het tenminste. Tempus was echt bezorgd met de situatie en Duwan zat hem uit te dagen. Was hij nou echt zo stom bezig of verbeeldde ze het zich maar?

Het duurde even, maar toen kon ze er niet meer tegen. Deze twee moesten stoppen en dat waren ze geen van beiden van plan als ze het zo zag. Ze liep op hem af en ging tussen hen in staan. Ze draaide Tempus om en duwde hem in de richting van de boom. ‘Hij bedoelt het goed.’, fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Met haar handen over elkaar gevouwen draaide ze zich om naar Duwan. ‘Goeiemiddag Esau. Zou je alsjeblieft die kant op willen gaan?’ Ze knikte in de richting van de boom die er duidelijk bovenuit stak. haar blik gleed langzaam omhoog naar Duwan, maar kon haar strakke blik niet volhouden. Een voorzichtige glimlach was te zien en ze stak haar hand uit. ‘Ga je mee?’, vroeg ze hem. Zonder op een antwoord te wachten pakte ze hem vast en nam hem mee die kant op. Zonder dat Tempus het kon horen begon ze iets afkeurend te praten. ‘Moest je hem nu echt zo in de war brengen? Hij heeft de situatie niet echt in de hand en dat is voor hem toch ook niet fijn?... Bedankt trouwens voor die pijl. Dat zou ze inderdaad wel moeten waarschuwen.’ Ze liet hem los en ging iets sneller lopen. Ze wilde dit achter de rug hebben. Alles zou goed gaan en Eros zou alles daar onder controle hebben. Dat was echter te vroeg gedacht. Ze stond stokstijf stil bij het geluid. Een hinnik die haar door merg en been heen ging. Haar hart stopte even, maar ze voelde geen pijn. Toen zetten haar voeten haar eindelijk in beweging. Ze was aan het rennen en liet haar voeten de weg zoeken over de paden. ‘Eros!’ Ze kon hem niet zien en had geen idee wat er aan de hand was. Haar stem had ze niet onder controle kunnen houden. Het liet duidelijk de angst erin horen. Het was de kleine jongen Alwin. Ze moest snel zijn.

-De rest is al te lezen in het andere topic!

Tempus keek om zich heen, naar het stof, die tot nu toe voor veel chaos had gezorgd. Maar Tempus wist dat hij dit van zich af moet zetten. Het stof gaat toch waar het stof heen wil, je kunt het slechts lichtelijk bijsturen. Nu, dat bijsturen was mislukt, en er was een enorme chaos ontstaan. Maar chaos was ook iets om opgelost te worden. Na chaos kwam altijd iets beters. Ordo ab Chao, zoals hij had gelezen op een van de tabletten uit de oude wereld.
Het stof kon immers alleen maar vallen, in ieder geval dat dacht hij.
Hij werd meegetrokken door Lady Catharina. Ze zei dat de vreemde man dit alles goed bedoelde, en dat wilde hij ook best wel geloven. Maar ergens kneep er iets dat niet helemaal goed was.
Catharina liep weg en fluisterde iets tegen de man, waarvan hij de naam nog niet wist.
Maar erg belangrijk was het niet, belangrijker was dat het in veilige handen kwam, of onder de vleugels van het Magistrerium verborgen bleef, tot een juist moment. Desnoods moest het worden gekocht.
Tempus keek naar beneden waar de mensen nog steeds aan het vechten waren om het stof. Hij zag iets eigenaardigs. Het kleine jongetje werd ruw vastgepakt en bedreigd. Dusty viel de man aan, maar werd naar een tijdje hard weggedrukt. Tempus voelde de pijnstoot tegen de boom, waaraan zijn Anima klapte.
Tempus rende van de berg af, om zijn Anima en het jongetje bij te staan. Ook Catherina had het gezien. Tempus rende en rende en viel haast om omdat zijn lichaam zijn benen niet meer bij konden houden. Toen hij er bijna was, zag hij de man uit het niets in elkaar zakken.

-ik zit weer even in het oude, andere topic-

De mensen hadden nu wel genoeg gezien. Al het stof was neergedaald op de aarde. Nu was het, na al dat lange wachten, tijd om het aloude te onthullen. De mensen hadden bepaald wat wel en niet onthuld zou worden, of het heel of half zou worden, of de wereld zou kunnen blijven bestaan.
In een flits begon er een enorme storm op te steken die de bomen liet kraken. Het stof, dat nog niet door een mensenhand was aangeraakt, begon op te vliegen. Het cirkelde, in al zijn pracht, door de nog helder blauwe hemel. Met een enorme versnelling vlogen de deeltjes door de lucht.
Wanneer de juiste snelheid was bereikt, zouden de deeltjes elkaar ontmoeten. Op dat moment zullen ze samen botsen, een explosies met enorme kracht veroorzaken. Stof zal omgezet worden tot materie. Aarde zal zich vormen, landschap zal verschijnen. Alles in de aloude wereld, dat niet is aangeraakt door de mensenhand in Dust, zal uiteindelijk vormen, tot een nieuw deel van de wereld. Babylon.