#ladytzipporah
De stenen om haar heen gaven haar een beschermd gevoel, alsof alle overledene er nog steeds waren en dit haar veilige haven was. Al jaren was ze hier niet meer geweest en ondanks de grimmige sfeer die hier rondhing was het voor altijd een plek van rust geweest. De bomen gaven weg aan de met namen bedekte stenen, alsof ook zij hun respect toonden.
Een flashback kwam in haar op; hoe ze hier rondhing met alleen Meathor, zoekende voor haar vaders naam. Altijd wanneer hij op reis was zag ze uit naar zijn brieven en tekeningen van landschappen waar ze zelf alleen maar van kom dromen. Tot de dag dat er een brief kwam, een brief die haar hele leven veranderde. De beste vriend van haar vader had ondergetekend dat haar vader was overleden in een simpel overval op weg naar huis.
Nooit had ze gedacht dat zijn dood zo nutteloos had kunnen. Een heroïsche dood op zee of terwijl hij andere burgers beschermde, dat was meer zijn ding geweest. Maar nu, dood omdat een paar rovers zijn geld wilde..
Sindsdien was haar gedachte altijd maar op een plek geweest: sterker worden, meer van de wereld leren, reizen en uiteindelijk leider van de Dustseekers worden en zodanig de mensen beschermen waar ze om gaf. Want zo konden ze nooit de schuld geven aan simpele rovers..

Langzaam snoof ze de geur van mos en gras op. Ze zat voor de steen met de naam van haar vader terwijl Meathor achter haar lag te slapen. Nouja, half slapen want hij was altijd bij bewustzijn mocht Tzipporah men nodig hebben.


#meathor
Mensen waren rare dingen. Ze konden rouwen over het verlies van familie en zich daardoor laten leiden voor een ander doel. Zijn mens was altijd een avonturierster geweest met een vrolijk humeur maar de dood van haar vader maakte haar bewuster en gaf haar een drang om verantwoordelijk te zijn. Maar iemand moest ook voor haar zorgen en dat was hij! Dus hij gaf haar een duwtje met zijn snuit.

#ladytzipporah
De snuit was welkom en ze grinnikte. 'Waar zou ik dan ook zonder jou zijn?' vroeg ze en aaide door zijn manen voordat ze opstond en haar zwaard vastpakte. Ze draaide zich om en liep een paar passen vooruit. Daar haalde ze uit met haar zwaard, in principe in het niks maar de lucht zette ook druk op haar zware, middeleeuwse zwaard en dat hielp haar met het oefenen. Want ze mocht dan zo goed zijn als ze wilde met haar zwaar maar ze moest haar spieren blijven oefenen ander kon de dag nog komen dat ze te slap was voor haar zwaard en daar moest ze niks van hebben.

~met Terso