Net voor dageraad werd Myrwhiënne al wakker. Haar ogen gingen zachtjes open en wenden zich al snel aan het donker in de kamer. De stenen muren hingen over haar heen, zo voelde het in ieder geval, en toen Myrwhiënne zich omdraaide voelde ze de hooi onder zich knisperen. Ze gromde iets en ging rechtop zitten. Ze vloekte tegen het bed, nutteloos ding. Ze was niet rijk, niet genoeg om een matras met veren of zo te kopen. Nee, ze deed het met het hooi die ze van de buren kocht en daar had ze dan maar beddengoed overheen gedaan, en als kussen gewoon opgevouwd beddengoed. Het bed zelf was in ieder geval van hout gemaakt en behoorlijk sterk, dus daarvan hoefde ze niet bang te zijn dat het in elkaar zou vallen. Voordat ze haar blote voeten op de koude grond zette keek ze eventjes na waar Zira lag, haar wederhelft, maar toen bleek dat die nog lekker in slaap onder het bed lag grinnikte Myrwhiënne zachtjes en stond toen op. Ze liep naar het einde van haar kamertje en schoof het gordijn naar de winkel ietsjes opzij. Licht was het wel, maar heel klein beetje dus als ze opschoot kon ze nog net voor haar planten zorgen voordat de winkel open moest. Ze schoof het gordijn weer terug en liep naar de andere hoek van de kamer waar ze al een ton met water klaar had staan. Toen ze zichzelf had gewassen haalde ze uit haar kist een rode jurk, die eens van moeder was geweest. Het was een simpele jurk die gewoon soepel om je heen viel, alleen aan de voorkant had het een paar mooie borduursels. De dochter van de buren kwam aangesneld en hielp Myrwhiënne met het aantrekken en dichtknopen van de jurk aan de achterkant. Daarna jaagde Myr het meisje weer weg en liep nog eens snel langs haar plantjes. Haar lange golvende haar liet ze losjes om haar heen hangen en maakte voorzichtig de klitten in haar haar los. Ze woonde hier al zo lang.. Terwijl ze met haar vingers langs de muur streek glimlachte ze nog eens. Ze kon zich nog herinneren hoe het hier had uitgezien voordat ze haar kleine winkeltje had gebouwd samen met moeder. Zwart en donker, alleen maar zand.. Zij en moeder waren begonnen met de buitenkant te bouwen, alleen maar uit het donkere hout dat je uit de omgeving wel kon halen. Daarna hadden ze de binnenkant verstevigd met keien en stenen die de plek lekker koel hielden als het warm werd, zodat de planten altijd de juiste temperatuur hadden om in te groeien. Aan de voorkant van de winkel was een houten deur, die ze altijd openzette als de winkel open was en dichtdeed als ze voor zichzelf bezig was. Als je binnenkwam zag je gelijk alle planken en kasten vol met potjes en plantjes, een typisch heksenhok noemde haar moeder het altijd met een knipoog naar Myr. Daarbinnen was ook een haardvuur en een plek waar Myr soms voor gewonden in de winkel zorgde, maar bij haar was het duurder dan om gewoon naar een soort plaatselijke arts te gaan. Haar drankjes en zalfjes werkten dan ook veel beter en duurden ook langer om te brouwen. In de hoek was een opening met een gordijn te zien, en daarachter woonde Myr dan zelf samen met Zira. Daarbinnen had ze nog meer planten staan en al haar boeken die ze van moeder had geërfd. En dan nog een bed, haar kist met kledingspullen en een plaats waar ze zichzelf kon wassen. Dat was waar ze leefde, en ook al sliep ze op hooi hield Myr van haar huisje. Dat hield haar niet tegen om de wereld af te reizen, op zoek naar meer planten, maar dit was echt thuis voor haar. Zira sliep nog steeds en Myr aaide eens zachtjes over haar zijde vacht. Daarna liep Myr het winkeltje zelf binnen en pakte haar zwarte mantel. Die deed ze om en knoopte ze bij haar keel vast, waarna ze haar grote capuchon op deed en naar buiten liep. Het huisje was echt een heksenhuisje, zo zag het er van buiten uit vond ook Myr. Het was ook het soort winkeltje waarvan je eerder een stokoud vrouwtje vol met wratten zou verwachten in plaats van een mooie jonge vrouw. Myr dacht grinnikend aan haar eigen gedachten, maar kon toch niet zeggen dat ze zichzelf nou echt lelijk vond. Afstotend met haar onvriendelijke lach, of opvallend met haar vuurrode haar. Ach wat, ze moest aan het werk. Zachtjes deed ze de deur open en dicht en liep daarna met snelle passen naar buiten. Haar huisje lag net aan de rand van de stad zodat haar planten niet gestoord hoefden te worden door het verkeer dat in en uit ging. Ze hield niet echt van haar planten, en toch ook weer wel. Ze voelde zich vijandig tegen de Caelos en zou dan ook nooit een boom knuffelen, ook geloofde ze niet in liefde voor planten en er met liefde voor zorgen, maar ze gaf ze wat ze moesten hebben en daar was ze afhankelijk van.
Buiten was het nog grijs in de zonsopgang en de dauw lag als een deken op het gras. Haar voeten waren meteen doorweekt maar Myr vond dat alleen maar een lekkere afwisseling van koud en warm. Ze keek snel om zich heen en liep toen naar de andere kant van het huisje waar ze naar haar planten keek. Water kregen ze van de regen en warmte van de soms komende zon, de planten die meer zin nodig hadden hield ze binnen, maar onkruid haalde Myr zelf weg. Dit keer was er niet zo veel en ze was er snel klaar mee. Haar nieuwe zaadjes waren uitgesprongen en Myr regelde eventjes dat een plant die vervaarlijk boven een nieuweling hing de andere kant op zou groeien. Er waren een stuk of drie die klaar leken te zijn. Haar munt, monnikskap en aloë vera nam ze mee naar binnen waar ze zorgvuldig scheidde van de niet-werkende stukken en in een bakje legde. Aloë vera was haar meest gebruikte kruid. Haar munt gebruikte ze gewoon om thee mee te trekken of een lekkerder luchtje te geven aan iets wat anders heel smerig rook. Ze hing haar mantel aan de kapstok die ze naast de deur had opgehangen en deed ze deur geheel open. Buiten was de zon nu al hoger gestegen en Myrwhiënne kon nu duidelijk de verschillende kleuren onderscheiden, het groen van de bomen en het gras en dan het grauwe blauw.. Een dag als geen ander, ze leek wel regenwolken aan te zien komen. Snel zette ze haar bordje buiten waarmee ze aangaf dat dit een winkeltje met medicijnen was en ging daarna naar binnen. Ze pakte een grote ketel, vulde die met water en zette die toen boven het hout. Voorzichtig zette het hout in brand. Vuur was nooit iets geweest waar ze van hield, sinds haar moeders dood. Maar ze moest het gebruiken, dus ze was snel over haar fobie heen gegroeid. Alsnog vond ze het nog steeds naar en ze gebruikte het alleen maar voor haar kruiden en het water. Gekookt water was een superieur ingrediënt, iets wat elke wond schoon moest maken en van bacteriën moest beschermen. Myr liep naar de rechterkant van de kamer en haalde een groot spandoek van de muur weg. Daarachter stond een ingebouwde kast gevuld met al haar stenen. Onyx, tijgeroog, rozenkwarts, barnsteen en veel meer. Myr was zelf niet zeker of de stenen daadwerkelijk werkten, soms kreeg ze positieve en soms kreeg ze negatieve opmerkingen er van binnen, maar als een soort extra voor haar zalfjes of dergelijke beveelt ze de stenen af en toe aan. Persoonlijk draagt ze altijd een ruwe onyx bij zich, gewoon om ze gecharmeerd is door het donkere en zwarte omhulsel. Daarna liep ze snel haar slaapkamer binnen om haar handen te wassen voordat ze terug aan het werk met de planten ging. Ze zag de zon steeds meer opkomen, ook al was hij meestal beschermd door de wolken. Het begon te plenzen buiten en Myr grinnikte toen ze dacht aan alle mensen die buiten liepen in de regen. Vooral de mensen die in de regen moesten werken.. Haar ogen gleden naar de linkerkant van haar houten tafel, die gebruikte als mensen haar vragen wilde stellen en als plek waar ze betalingen aan nam, waar ze nog een doekje was vergeten. Juist, haar giftige spulletjes. Myr grijnsde weer en haalde ook die doek weg. Er stonden maar een paar kleine flesjes, en voor een hele hoge prijs, maar ze werkten uitstekend. Er waren mensen die af en toe kwamen en stiekem gif wilde kopen, zwaar gif of niet. Sommige waren tegen ongedierte, maar Myr had er ook een paar die een hele groep mensen konden ombrengen. Haar gif, dat was een andere.. Meestal gebruikte ze haar planten en kruiden met de juiste combinatie maar de echt sterke drankjes, daarvoor ging ze eens per maan naar op zoek. Met Zira was ze dan op jacht naar giftige slangen en schorpioenen die ze thuis dan opensneed en het gif uit wist te halen. Deze kunst had ze van haar vader geleerd voordat hij als eerste het loodje legde van haar twee ouders. Het was gevaarlijk maar het gaf een soort voldoening als ze er eindelijk weer een had gevangen.
In het uiteinde van haarbewustzijn voelde ze Zira langzaam wakker worden en voordat ze het zelf wist stond de grote poema al naast haar. Zira keek eens goed rond of alles wel goed was in haar ogen en gaf toen Myr een goedemorgen-kopje tegen haar been. Zira ging naar haar gebruikelijke plek, namelijk naast de deur buiten het huisje. Zira lag er als een soort waarschuwing dat als je niet zeker was dat je naar binnen ging, dat je er dan ook niet in moest komen. Ook tegen mensen die de bedoeling hadden om iets waardevols te stelen kregen de waarschuwing dat ze er dan niet levend meer uit kwamen. Daar in tegen was Zira niet onvriendelijk tegen de klanten die naar binnen liepen, maar ook niet bepaald uitnodigend. Kinderen moesten haar niet willen aaien, dan kregen ze een bedreigende grom, maar kinderen hadden hier ook niet veel te zoeken. Meestal lag Zira alleen maar buiten, maar ze bleef altijd kijken. Als Myr haar waarschuwde stond Zira meteen klaar, als was dat gelukkig maar een keer nodig geweest. Myr kon zich een leven zonder Zira niet voorstellen, ze waren beste maatjes en deelden alles met elkaar. De vriendin die ze wilde maar niet tussen de mensen had. Myr was eens geliefd geweest als kindje maar haar nare karakter had daar, volgens haarzelf gelukkig, snel een draai aan gegeven. Vroeger kon ze zomaar iemand op de vuist zijn gegaan, maar nu was ze wijzer geweest en oude bekenden kwamen wel eens haar winkeltje binnen voor dit of dat.
Myrwhiënne ging eens aan de slag. De planten legde ze achter zich op een plank en ze haalde haar dolk eens tevoorschijn. Als ze de monnikskap in een drankje deed zou het giftig zijn, maar met een zalf werkte het pijnstillend. Ze haalde ze werkende delen eraf en begon het fijn te snijden met haar dolk, die eerst in een riem om haar heen had gehangen. Terwijl ze daarmee bezig was merkte ze opeens een aankondiging van Zira en kort daarna hoorde ze zelf iemand binnenkomen. Ze draaide zich niet gelijk om maar hield haar blik gericht naar haar monnikskap terwijl ze sprak. “Goedemorgen. Als u me een klein minuutje geeft..” ze veegde de fijngesneden deeltjes in haar stenen kom en draaide zich toen pas om. Haar handen klopte ze af aan haar jurk en keek toen glimlachend naar de klant. “Waarmee kan ik u van dienst zijn?”

-Alleen Kristoffel, wanneer die terug is van vakantie

Het had een lange tijd geduurd eer Kristoffel helemaal naar Bombarda gereist was. Hij was altijd al iemand die niet graag betaalde voor een overtochtje met de boot en vond het een spel om samen met Astra ongezien aan de overkant te komen. Natuurlijk werd hij af en toe wel eens ontdekt en dan gebeurde het vaak dat hij van de boot op het dichtsbijzijnde eiland werd gegooid, of moest betalen. Het liefst had hij het eerste omdat hij zich de volgende dag toch weer zou verschuilen op een nieuw schip. Zo was hij dan toch uiteindelijk aan de rand van Smoke Town geëindigt en had besloten die nacht gewoon in het bos onder de blote sterrenhemel te slapen. Toch werden hij en zijn anima al vroeg gewekt door de eerste koude regendruppels die langs de bladeren van de bomen op hun gezichten vielen. Het duurde niet lang voor het al heviger begon te regenen en er zat voor Kristoffel en Astra niets anders op dan verder te gaan. Ze waren hier dan ook om een rede, want normaal zouden ze zich nooit zomaar op grond van de nigris wagen. Kristoffel die zijn kruiden meestal zelf zocht had de laatste tijd nogal krap bij kas gezeten, waardoor hij meer moest goochelen en niet veel tijd had om kruiden te zoeken. Zijn voorraad was dus ook flink geslonken en het zou lang duren om ze weer zo uitgebreid te krijgen als vroeger. Van een paar andere magiërs had hij verhalen opgevangen over een vrouw met een kruidenwinkel in Smoke town. Haar collectie zou zeer uitgebreid zijn, maar zelf was ze blijkbaar niet de meest makkelijke persoon op aarde. Maar Kristoffel was ten einde raad dus rende hij nu samen met Astra door de regen tot hij bij een huisje terechtkwam dat nog het meest leek op een heksenhuisje. De geur van bloemen en geuren kwam hem al tegemoet toen hij binnenstapte en hij knikte even naar de puma die buiten lag. Waarschijnlijk was dat haar anima, want puma`s leefden hier nu eenmaal niet in het wild. Binnen zette hij de kap van zijn mantel af en keek rond naar al de verschillende soorten planten. ``Wel ik heb vanalles wat nodig dus laat me maar gewoon zien wat u me allemaal te bieden heeft`` zei hij op een vriendelijke toon.

Myrwhiënne keek langzaam omhoog toen ze opeens een jongeman voor haar neus zag staan. Ze trok haar ene wenkbrauw nadenkend omhoog, ze leken wel verzopen te zijn door de regen die buiten gewoon keihard doorging. Kennelijk waren ze daar dan dus helemaal niet op voorbereid geweest, wat Myrwhiënne alleen maar kon zien als onvoorbereid op reis gaan. Want ze wist heel zeker dat deze man niet hier uit de buurt kwam, anders had ze hem wel eerder gezien hier. En ze herkende hem, vaag.. Ach ja, wie was ze dan ook weer niet tegengekomen op haar reis met dat gevaarlijke stof en zo. Toch dacht ze hem wel eerder een keer gezien te hebben. Zira, die nog steeds netjes buiten lag ook al regende het, had vriendelijk teruggeknikt maar liet aan Myr weten dat ze het niet zo zag zitten. Zira was wel aangenaam verbaasd geweest over het feit dat er eindelijk eens een katachtige Anima langskwam in hun winkel, iets was Zira hier dus niet elke dag zag gebeuren. Myr probeerde Zira eventjes uit haar hoofd te houden, ze dacht teveel. Het was geweldig dat ze zo’n goeie band elkaar hadden maar Myr kon het echt niet hebben om elke keer te weten wat Zira zo nu en dan dacht. Nu gromde ze bijvoorbeeld naar een paar kindjes die zich te dichtbij waren gewaagd en Myr wuifde de gedachte in zichzelf weg. Voor nu sloot ze Zira eventjes uit zich.
Ze keek weer terug naar de man die voor haar stond en keek hem nog eens bedenkend aan voordat ze naar haar witte short uithaalde en die handig om haar middel deed. Het was een short dat alleen als een soort halve rok voor haar hing, ongeveer tot haar knieën maar niet verder. Ze liep naar een paar plantjes die overal in de winkel her en der stonden. “Nou, als ik zo naar jullie twee kijk..” ze liep verder naar een grote pot die meerdere planten in een bak had. Dit waren veelgebruikte planten die ze een beetje bij elkaar hield, op haar Aloë Vera na dus. “Ik heb Duizendblad dat tegen koorts helpt wanneer jullie verkouden worden, ook heb ik Mirre, die helpt ook tegen infecties en daarbij koorts. Rode zonnehoed helpt je afweersysteem sterker te maken en Kleefkruid werkt geweldig bij keelontstekingen.” Terwijl ze vertelde keek ze af en toe naar de jongeman en wees ook elke keer naar de plant waar ze het over had. Natuurlijk had ze nog veel meer verschillende planten die hele andere dingen deden zoals tegen wonden en beten maar om hem een beetje te pesten nuanceerde ze op het feit dat hij drijfnat was en zo dadelijk verkouden zou worden. Nou, ze had een open haard maar hij zou toch echt zelf erna moeten vragen. Pas als een klant flauwviel besloot Myr dat ze ervoor moest zorgen en dat leek met deze jongeman niet het probleem. Hij was wel een beetje van haar leeftijd, merkte ze op. Weer schudde ze haar hoofd in zichzelf en liep toen verder naar haar muur gevuld met stenen. “Ik recommandeer er ook wat stenen bij, persoonlijk. Lapis Lazuli werkt bij keelinfecties, Bergkristal werkt goed bij koorts en Magnetiet werkt goed bij pijn in de spieren.” Ondertussen weer Myr elke keer de verschillende ruwe stenen aan en vertelde over de werking die ze hebben. “Daarbij hebben we natuurlijk ook probleem oplossers voor persoonlijke problemen. Agressie en slaaptekort, zowel kruiden als stenen kunnen daarbij werken.” Myr wees een enkele kruid en steen aan waarvan ze wist dat ze tegen slaaptekort hielpen. Nog eens keek ze terug naar haar vreemde klant en besloot over te gaan naar de volgende zaak toen hij niet snel genoeg reageerde. “Natuurlijk hebben we ook de andere kant van het verhaal..” ze wees naar de kleine verzameling potjes die bij haar stond, “Als je persoonlijke problemen hebt met andere mensen en ze liever uit de weg wilt ruimen. Kamperfoelie bessen zijn giftig, en Monnikskap ook zeker in een drankje. Sommige heb ik kunnen versterken met een betere smaak eraan door aardbei of rozenolie, en een heel klein aantal.. alleen een heel klein aantal is versterkt met slangen en schorpioenengif. Natuurlijk is de zoektocht ernaar wat gevaarlijker en gaat de prijs daardoor omhoog, maar dat begrijpt u vast wel..” ze keek de man nog eens aan. Wat zou hij eigenlijk willen in haar zaakje? Ze wist het niet. Maar dit had ze en zijn Anima leek niet gewond te zijn dus ze vertelde er niet bij dat ze ook genezing deed in haar kleine winkeltje. “Dus, wat mag het worden, meneer de vreemdeling zonder naam?” meestal vroeg Myr niet zo veel, zoals de naam van een klant. Dat zat er bij haar niet zo in. Ze liet het eerder merken door inderdaad te nuanceren dat hij nog steeds een vreemdeling was, en als hij wilde kon hij zich dan voorstellen.

-sorry, Myr is niet zo aardig maar als je d'r beter leert kennen is ze niet zo erg

"Ow eehm noem me maar Kristoffel" zei hij zonder naar haar naam te vragen. Hij moest grijnzen toen ze alle kruiden tegen een verkoudheid opsomde maar wist dat hij die niet echt noodzakelijk nodig waren. "Ow stenen heb ik zelf al dus die kan u achterwegen laten" zei hij en pakte even zijn rugzak. Daaruit haalde hij een klein paars boekje dat was ingelegd met enkele kostbare stenen. Het was zijn spreuken en rituelen boek en de belangrijkste kruiden werden er ook in opgesomd. "Eehm ik ben voornamelijk op zoek naar Ijzerhard, Bijvoet, Smeerwortel, Wijnruit, Bitterzoet en tot slot wat bessen van nachtschade" zei hij en stak het boekje meteen weer weg. IJzerhard zou hem beschermen tegen slechte geesten en had hij dus in elk ritueel nodig. Ook bijvoet bood bescherming. Smeerwortel hielp dan weer enorm goed bij breuken en spierpijn wat hij wel kon gebruiken omdat hij altijd te voet op pad ging,wijnruit was dan weer nodig bij het maken van voodoopoppen en bitterzoet en nachtschade waren beide twee erg giftige planten. "Ik meng mijn giffen het liefst zelf" zei hij toen ze over de flesjes begon, want hij kon nooit precies weten wat erin zat als hij het niet zelf gemaakt had natuurlijk.

Myrwhiënne knikte toen de man zich voorstelde als Kristoffel. Zo heette hij dus.. Er bleef een stukje herkenning in haar hoofd hangen maar ze negeerde het nog steeds. Toen hij vertelde dat hij zelf al wel stenen had keek ze verbaasd op naar hem. Ze was nog nooit echt iemand tegen gekomen die ook in dit soort dingen geïnteresseerd was, laat staan wist wat de planten betekenden. Toen hij de planten op begon te noemen herhaalde ze ze zelf in haar hoofd. Dit waren allemaal planten die niet zomaar dingen heelde, waar de meeste om vroegen. Deze planten hadden diepere betekenissen, en ze stelde nooit vragen aan haar klanten (dat was een regel van haar zelf) maar dit vond ze toch wel uiterst merkwaardig. Ook leek Kristoffel dus niet geïnteresseerd in haar gif, dat betekende dat hij net zoiets had te doen of hij maakte ze zelf. Ze knikte en ging aan het werk. Nachtschade hing buiten dus ze deed haar mantel om en pakte haar mand. Buiten regende het nog steeds maar ze liep op haar bessenstruik af en plukte er degelijk wat bessen af voordat ze terug naar binnen liep. Mantel uit en naar de toonbank. Achter de bank haalde ze de steeltjes van de bessen af en deed ze allemaal zorgvuldig in een bakje dat ze afwoog met verschillende gewichten. Ze schreef op hoeveel bessen dit er waren en zette ze naar voor op de zelfgemaakte toonbank. "Hoeveel u er wilt hebben moet u zelf bepalen, ik leg alles wat ik heb hier voor u neer dan kunt u zelf bepalen." Daarna liep ze naar achter en wroette met haar handen in een bak aarde. Ze voelde algauw wat iets wat hard was en haalde de smeerwortel er grinnikend uit. Ze liep weer terug en legde nu ook deze wortel op de toonbank voor Kristoffel om te inspecteren. Van de Ijzerhard en Bitterzoet plukte ze van beiden een handjevol blaadjes af en legde dan ook deze twee apart op de toonbank bij de rest van de spullen. Van Bijvoet en Wijnruit had ze wat minder en ging op zoek naar deze twee. In haar kamer haalde ze drie stelen met bladeren en al van haar Bijvoet en terug in de kamer haalde ze twee stelen van de Wijnruit. Deze legde ze ook bij de verzameling en keek Kristoffel toen weer met haar ietwat lege blik aan. "Dit is het meeste wat ik heb. van de bessen kan ik meer halen, voor de rest moet u het zelf zeggen." Ze wilde doen zoals ze altijd deed, geen vragen en gewoon afronden maar deze keer werd haar nieuwsgierige kant te groot en nam het over. Haar ogen kregen een nieuwsgierige flikkering en ook een kleine glimlach speelde voor het eerst om haar mond. "Maar.. mag ik vragen waar meneer Kristoffel ze voor nodig heeft?" zoals gezegd, ze had nog nooit iemand ontmoet die zo goed wist wat hij nodig had en dit waren niet zomaar een paar plantjes. En ze had zijn boekje gezien, toen hij het snel weg had gestopt.. Zira gaf haar een waarschuwende grom in haar hoofd maar Myr waaide dit weg. "Ik zag je boek... Je kent deze planten, of niet? Hoe ken je ze, heb je dat zelf geleerd? Doe je dit vaker?" Ze voelde zichzelf steeds enthousiaster worden en haalde zich opeens terug uit zichzelf. Ze moest niet zo snuitneusig zijn en met andere mensen bemoeien, zo was ze niet. Ze glimlachte een beetje beschaamd. "Sorry, ik ken niemand die de planten goed kent en ermee werkt, je bent de eerste.." zei ze verontschuldigend en haalde haar schouders een beetje mee op. Ze bedoelde het niet gemeen, zo wilde ze zijn want andere mensen waren haar niet interessant genoeg maar deze jongen was anders.. hij wist waar ze het over had, zelfs als ze niets zei. Dat sprak haar wel aan. Zira niet, maar de bleef buiten liggen.

Kristoffel bekeek alle kruiden aandachtig en onderwierp ze aan een grondige inspectie. De hoeveelheden die de vrouw had neergelegd waren voor hem zeker voldoende zodat hij tijd genoeg had om zelf nog extra kruiden te gaan zoeken en tegelijkertijd toch nog steeds zijn rituelen kon uitvoeren. Hij hield net een bes van de nachtschade tussen zijn vingers en hield die tegen het licht in toen de vrouw terug binnenkwam. "Maar.. mag ik vragen waar meneer Kristoffel ze voor nodig heeft?" Er verscheen een grijns op Kristoffels gezicht. Het feit dat hij zich bezig hield met voodoo zou hier niemand echt angst inboezemen want dit was nu eenmaal het gebied van de nigris en de meerderheid van de mensen hielden zich hier bezig met het kwade. Toch bleef Kristoffel nu eenmaal Kristoffel en hij zou nooit zomaar zeggen waar hij zich mee bezighield. Hij maakte er altijd een spel van om mensen net nog nieuwsgieriger te maken dan ze al waren en dat was hij dus nu ook van plan. "Oh gewoon ik gebruik ze voor mijn werk" zei hij op een nonchalante toon. "Ik zag je boek... Je kent deze planten, of niet? Hoe ken je ze, heb je dat zelf geleerd? Doe je dit vaker?" Hij haalde het boek weer uit zijn rugzak maar liet haar natuurlijk enkel de kaft zien. "Wel ik ben er dagelijks mee bezig en dan ken je de meerderheid toch wel uit je hoofd, al is het soms wel eens handig om een geheugensteuntje te hebben." zei hij en tikt even met zijn vinger het boek aan. "Sorry, ik ken niemand die de planten goed kent en ermee werkt, je bent de eerste.." Er verscheen een glimlach op Stoffels gezicht. "Geen probleem jij bent ook zo wat de enige die ik ken die echt met kruiden bezig is eehm, hoe heette je ook al weer" vroeg hij want hij was even vergeten dat hij nog niet naar haar naam had gevraagd.

Toen Kristoffel zo nonchalant antwoordde op haar vraag kneep ze heel eventjes haar ogen tot spleetjes. Ze was het niet gewend dat iemand zo mysterieus deed over zijn zaken, laat staan een iemand die niet uit het gebied kwam. Maar deze jongen leek helemaal niet onder de indruk van haar humeur, wat ook al helemaal niet vaak voorkwam. Ze wist nu niet zeker of ze deze Kristoffel juist wel of nu juist niet mocht. Zira gromde buiten toen ze deze gevoelens liet merken en Myr liet haar geruststellend weten dat het niks was om zich zorgen over te maken. Zira hield haar nu eenmaal in de gaten, en nog eens goed ook dus ze mocht niet al te veel laten merken hier. Toen Kristoffel zijn boek nog eens tevoorschijn haalde gleden haar lichte ogen onderzoekend over de paarse kaft heen. Hij vertelde dat hij de meerderheid nu wel uit zijn hoofd kende, en zei erbij dat hij er dagelijks mee bezig was. Maar dit boek zag er niet uit alsof het een boek was met allemaal plaatjes van planten en hun werkingen. Het zag er meer uit als... nee, toch? Myr kon zich nog herinneren dat moeder zo'n boek had gehad, maar die had ze verbrand toen ze Myr eens had betrapt op het te lezen. Moeder was woedend geweest, en wilde dat ze dit nooit zou gaan doen. Toen Kristoffel weer begon te spreken keek ze met haar wenkbrauwen omhoog getild naar hem. Wat haar naam was? Oja, ze had zich natuurlijk niet voorgesteld. Ze grijnsde. "Myrwhiënne. Zeg maar gewoon Myr.." stelde ze zich voor en boog zachtjes op een vrouwelijke manier. Ze stond nog steeds achter de toonbank maar haar ogen kwamen steeds terug naar het mysterieuze boekje. Maar ze kon toch niet... nee, het was zijn eigen schuld, dan moest hij haar maar niet zo nieuwsgierig maken met dat ding in zijn handen. Ze glimlachte lieflijk en deed net alsof ze op weg iets te zeggen toen ze met hoge snelheid uithaalde naar zijn boek. Als een slang die zijn prooi aanvalt kneep ze haar vingers om het boek heen en trok het grijnzend uit zijn handen, verassing was haar voordeel geweest hier. Meteen stuiterde ze ook terug naar achteren met het boek in haar handen. "Dit wil ik wel zelf eens zien, vreemdeling.." zei ze, eigenlijk tegen Kristoffel maar het kwam er meer uit als een mompel terwijl ze het boek open sloeg. Met grote ogen begon ze leergierig te lezen in het mooie boek en als Kristoffel achter haar aan kwam snelde ze simpelweg snel van hem vandaan. Haar grijns werd steeds breder. "Dus hiermee hou je je mee bezig, Kristoffel..." Ze vond het heel interessant, heel erg.. Op een gegeven moment stopte ze opeens en draaide zich met een bloedserieuze blik om naar hem. "Je bent een magiër, Kristoffel. Ik wil een gevecht. Als jij wint krijg je je boek terug, zo niet dan zul je iets anders moeten bedenken om het te halen.." haar blik veranderde in een grijns en ze wachtte gespannen op zijn antwoord.

Kristoffel had wel verwacht dat het haar zou irriteren, maar zijn gezicht was waarschijnlijk hilarisch toen ze onverwachts zijn boek mee griste. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes, want hij moest dat boek terug hebben voor ze het maar had gelezen. Maar zoveel geluk had hij niet, want telkens hij zijn hand uitstak om het van haar af te pakken was ze hem te snel af en wandelde wat verder. Stoffel klemde zijn tanden op elkaar en probeerde terug kalm te worden. "Ok je hebt me door ik hou me bezig met zwarte magie maar ik denk niet dat je dat nu echt zo eng vindt, dus mag ik mijn boek nu terug" zei hij maar het leek wel of ze hem gewoon straal negeerde.


Astra had zich gewoon op de grond gelegd, maar had zowel Myrwhiënne als Kristoffel nauwlettend in de gaten gehouden. Ze vond het nog wel amusant om Stoffel zo achter Myr aan te zien rennen, tot het ook tot haar doordrong dat er verschillende spreuken en rituelen in dat boekje stonden waar Myr maar beter niets over kon weten. Ze stond behendig op en wilde naar haar toe rennen toen ze gestopt werd door een hand die pal voor haar hoofd verscheen, het was Kristoffels hand. Even keek ze hem grommend aan, maar toen hij zij: "Als ze een gevecht wilt geven we haar dat" seinde hij haar via gedachten door op een ernstige toon. Astra knikte al wist ze dat het een gevecht tussen Kristoffel en Myrwhiënne ging zijn zonder inmenging van de anima's en ze hem dus niet zou kunnen beschermen.

"Je bent een magiër, Kristoffel. Ik wil een gevecht. Als jij wint krijg
je je boek terug, zo niet dan zul je iets anders moeten bedenken om het
te halen.." Kristoffel knikte. "Ok een gevecht zal het worden" zei hij op ernstige toon. "Maar krijg ik mijn boek dan terug zodat ik mijn spreuken kan gebruiken of vertrouw je me niet" zei hij met een sluwe grijns op zijn gezicht.

Myr grinnikte zachtjes in zichzelf, maar die grijns werd steeds breder en verscheen algauw op haar gezicht. Ze vond het inderdaad uiterst vermakelijk om zijn ontdane gezicht te zien, maar hield zich niet zo heel erg met hem bezig nu ze zijn boek had. Elke keer dat hij naar haar toe kwam liep ze verder en las met wijsgerige ogen door in het boek. Spreuken, voodoo-poppen en zulke dingen stonden erin. Ze zou het heerlijk hebben gevonden om door te lezen, of om het op haar gemak tot zich door ten late dringen maar met Kristoffel achter zich aan had ze door noch de tijd noch te aandacht niet voor, helaas. Ze grijnsde toen Kristoffel eindelijk toegaf dat hij aan zwarte magie deed, maar zei niks. Ze vond het inderdaad niet eng, juist niet. Ze vond het interessant, het was weer iets nieuws waarvan ze kon leren. En het betekende macht, wat voor haar een uitdaging betekende waardoor ze op het idee om een gevecht te houden bracht. Haar eigen kracht, daar had ze genoeg al aan om voor zwarte magie uitgemaakt te worden, maar dit was iets heel anders.
:anima tell:
Zira merkte ondertussen dat er iets gaande was daarbinnen, ook al wilde Myr er niks over kwijt. Voor het eerst in jaren werd ze bezorgd en stond op van haar wachtplek. Grommend rekte ze zich uit en liet haar beige hoofd om de hoek van de deur naar rechts kijken zodat ze eens kon zien wat er hier aan de hand was. Bijna, bijna had ze de onbekende anima aangevallen toen ze deze op haar wederhelft af zag gaan. Gelukkig voor alle vier in deze kamer hield de onbekende vreemdeling zijn anima tegen, anders was Zira nog echt boos geworden. Waarschijnlijk kende haar wederhelft deze nieuwe vreemdeling al, anders zag ze er nu ziet zo zelfvoldaan uit. Zira zag het paarse boekje in haar handen en begreep al gauw dat het hier om ging. Ze gromde naar Myr, ze was te ver gegaan om voor een gevecht te kiezen en Zira was het er zeker niet mee eens. Myrwhiënne was sterk, maar als ze verloor mocht Zira niet komen helpen, dat waren de regels, en daar kon Zira niet tegen. Maar Myr schudde haar hoofd naar Zira, die nog eens gromde maar ontdaan toch maar ging zitten op de grond. Ze keek de twee vreemdelingen vijandig aan, ze hield niet van deze momenten.

Myrwhiënne daar in tegen vond het geweldig. Zira mocht niet meedoen, wat voor haarzelf betekende dat ze alles op alles kon gaan geven. Haar krachten had ze nooit helemaal begrepen en wie weet wat ze kon uithalen als ze het uiterste van zichzelf ging vragen.. het enige wat haar geweten niet zinde was het feit dat ze nooit tot haar eigen uiterste was gegaan en als het mis zou gaan, ze helemaal niks had om zichzelf mee te beschermen. Maar Myr vond dat geen enkel probleem, ze grijnsde alleen maar. Toen Kristoffel instemde grinnikte ze zachtjes, dit zou echt leuk gaan worden. "Maar Kristoffel toch, had je zelf niet gezegd dat je de meerderheid al uit je hoofd kende?" antwoordde ze plagend op zijn vraag. Ze glimlachte liefjes, ze vond dit immers erg leukm beginnen te worden. "En nee, ik vertrouw je niet. Waarom zou ik? Je bent een vreemdeling die aan zwarte magie doet. Zie je, jij kwam mijn kant uit.. maar misschien geef ik je je boek terug, zodat je jezelf wat harder op zal kunnen stellen." Ze twijfelde een beetje. Ze wilde dat hij alles op alles kon gaan zetten, maar aan de andere kant vertrouwde ze hem niet, en daarbij ook niemand en niet alleen hem, voor geen enkele meter vertrouwde ze hem. Toen grinnikte ze weer zachtjes, buiten regende het nog steeds, en binnen wilde ze haar mooie potten niet kapot gaan maken. Ze liep recht op Kristoffel af en bleef maar een enkele paar millimeters voor hem staan. "Hier. Geef alles wat je hebt, Kristoffel, want ik zal alles van je vragen." fluisterde ze tegen hem en overhandigde grinnikend het paarse boek. Daarna liep ze naar buiten, zonder haar cape op te doen, en Zira volgde haar. Ze wilde haar mooie verzameling niet riskeren, en buiten kon ze zich beter bewegen. Ze deed haar witte short af en veegde haar handen er nog eens goed aan af voordat ze deze op de grond liet vallen. De zon zag eraan te komen, maar de regen bleef onophoudelijk doorstromen. Binnen een paar minuten zou ze kletsnat zijn, maar dat vond ze niet erg. Verkouden, daar kon ze wel eventjes tegen. Zodra Kristoffel een stuk of twee stappen buiten het huis zou zetten vuurde ze een kleine zwarte bol op hem af. Haar lichaam vulde zich met adrenaline en ze grinnikte zachtjes. Zira bleef tegen de muur aan de buitenkant van het huis zitten en keek chagrijnig toe. Dit zou nog echt wat worden.

Kristoffel wist dat hij begonnen was, maar toch kon hij er
niet tegen dat ze zo de spot met hem dreef. Hij zou haar eens duidelijk maken
dat het niet zo'n goed idee geweest was om in zijn spullen te snuffelen.
Eigenlijk kon hij nu even goed gewoon vluchten nu hij toch zijn boek terug had,
maar dan zou ze hem enkel maar een lafaard vinden en dat was hij niet.
Kristoffel hield zich ook aan zijn beloftes en als hij haar een gevecht beloofd
had zou hij haar dat geven. Eigenlijk was hij wel een geval apart als het om
zijn gebruik van zwarte magie ging. De meeste zwarte magiërs die hij kende
gebruikte hun kracht voor het kwade, om mensen te doden en er zelf profijt uit
te halen. Hij daarentegen hield wel eens rituelen voor in opdracht van anderen,
maar meestal gebruikte hij zijn krachten eerder defensief of om mensen te
amuseren door ze ook tijdens zijn goochelshows af en toe te gebruiken, al ging
het daar meestal nog wel steeds over gewoon vlug vingerwerk en optische
illusies. Vanuit het raampje van Myrs winkel zag hij dat het nog steeds
regende, dat zou nog eens een leuk gevecht gaan worden buiten in de regen. Hij
deed zijn mantel uit en legde die over een stoel zodat hij enkel nog een wit
hemd aanhad. Daardoor had hij veel meer bewegingsruimte en hij had geleerd dat hoe
meer bewegingsruimte en hoe losser hij gekleed was, hoe beter zijn spreuken
werkte en vooral hoe sneller ze echt begonnen te werken. Hij was al begonnen
een heel plan te creëren in zijn hoofd al had hij een groot nadeel, hij wist
niets over Myr. Myr wist waar hij zich mee bezighield en kende misschien zelfs
enkele spreuken, maar hij wist niets af van wat zij in haar mars had. Het zou
toch wel iets moeten zijn, want wie wilt er nu een gevecht houden met iemand
waarvan ze weet dat het een duistere magiër is, dan moet diegene toch zelf ook
enkel speciale trucjes achter de hand hebben liggen. ‘Ok laten we beginnen’
dacht hij en wreef even in zijn handen. Snel pakte hij zijn boekje en een paar
kruiden : “asiyeonekana”
zei hij zachtjes waarna een werveling van zwarte schimmen rond hem heen
wervelde waarna hij gewoon verdwenen was. Hij wou langs de voordeur gaan maar
doordat het geregend had was ook de grond modderig geworden waardoor zijn
voetstappen duidelijk te zien zouden zijn en als Myr dan even goed oplette zou
ze hem meteen doorhebben. Hij zocht naar een open raam waar hij zich doorheen
wurmde en probeerde een stabiele landing te maken, maar door de modderige grond
viel hij. Gelukkig bleef zijn gezicht gespaard
van de modder doordat hij zijn handen snel genoeg had gezet. Hij bekeek ze even
met een vuil gezicht en veegde ze snel af aan zijn broek voordat hij rond het
huisje liep tot hij vlak achter Myr stond. In een handomdraai werd hij weer
zichtbaar en fluisterde in haar oor. “Laten we beginnen” en gaf haar een lichte
duw naar voren.

Ze werd al gelijk wat geïrriteerd toen hij niet uit de deur kwam. Vol vertrouwen dat hij dat wel zou doen had ze al op hem gevuurd, maar het was een illusie geweest, of meer een gevoel, en snel probeerde ze het bolletje te stoppen voordat deze het huis binnen zou komen en er schade aan zou richten. Ze vloekte in zichzelf, waarom kon hij dan ook niet uit de deur komen zoals de meesten dat deden.. Langzaam kwam het bolletje terug, maar ze moest werkelijk haar best doen om het bij te houden, waardoor ze haar concentratie op Kristoffel los moest laten. Zira gromde van waar ze zat en probeerde haar informatie te vertellen over waar haar 'vijand' nu zat, maar Myr werkte haar keihard tegen. Ze wilde dit zelf doen, anders kon ze net goed staan toekijken en niks doen. Daarvoor wilde ze het zelf doen, zelf! Zonder Zira. Die was daar al helemaal ontdaan over, en ging chagrijnig binnen zitten. Als haar wederhelft haar er niet bij wilde hebben, moest ze het zelf maar weten. Dankzij al deze afleidingen schrok ze zich bijna te pletter toen ze Kristoffel opeens achter zich voelde. Bijna, zo bijna, was ze omhoog gesprongen van schrik, maar ze wist zichzelf te beheersen en grinnikte zachtjes in zichzelf. Als hij het zo wilde spelen, kon hij het zeker ook zo krijgen. Ze liet zich naar voren duwen, en bleef heel eventjes met haar rug naar hem toe staan. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, die er heel het gevecht zou blijven zitten. Ze lachte zachtjes, voordat ze zich omdraaide. Haar lange rode haren waren druipnat van de regen, en ook haar rode jurk begon zeiknat te zijn. Stoffel leek ook zijn cape af te hebben gedaan, wat betekende dat hij het wel serieus nam. Ze grinnikte weer zachtjes. "Greogdáhn" fluisterde ze zachtjes, voordat ze neerboog op de grond en haar handen erop zette. Een klein zweetdruppeltje kwam van haar voorhoofd af, en toen ze weer opstond nam ze een gifgroene wolk met zich mee die al snel om haar heen zat. Het werd moeilijk, om de wolk bij haar te houden en Kristoffel tegelijkertijd aan te vallen, het was moelijk... maar ze kreeg een sliert zover om in een pijlvorm naar Kristoffel af te schieten. Daarna grinnikte ze weer zachtjes, ze had geen idee hoe ze dit zou doen maar leuk vond ze het al. "Nu kun je niet meet terug, Kristoffel.." grinnikte ze.