De zon straalde voor het eerst in de winter van Fernum en verlichtte hun kasteel waardoor het lekker warm werd in zijn stoel. Hij zat al een tijdje uit het venster te kijken, gewoon de omgeving te bekijken en zijn gedachten gingen vooral uit naar Pleoh ook al wist hij dat dat juist precies was wat de tijger niet wilde. Met zijn ene knie opgetrokken, had hij zijn elleboog erop gezet om zo zijn hoofd te kunnen ondersteunen en gleed langzaam in gedachten weg, gedachten aan de laatste keer dat dit was gebeurd. Dat was 15 jaar geleden en de herinnering stond hem nog goed bij. Pleoh was steeds vaker bij hem weg en Lucifer wist niet waarom. Het was altijd tijdens de trainingen geweest en Lucifer kon niet weg omdat juist hij de meeste training nodig had waardoor Lucius hem niet liet gaan, maar die dag was Lucius gekomen met de mededeling dat ze vandaag vrij hadden. Dit was zijn kans geweest om erachter te komen waar Pleoh naartoe was gegaan. Het kostte hem een uur om de robuuste tijger te vinden, maar toen hij hem vond was de tijger niet alleen. Hij lag op zijn zij en had zijn poot om een jonge tijger geslagen. Lucifer verstopte zich achter een van de rotsen en zijn ogen waren groot van verbazing. Pleoh kon aardig zijn, maar dit was wel erg veel van het goede voor de tijger. Misschien kwam het doordat ze van zijn soort was. Wat het ook was, Pleoh werd zachtaardiger en dat merkten de anderen ook op. Het duurde nog steeds enkele weken voordat de uitbarsting tussen de anima’s kwam, maar het ergste gebeurde even daarvoor. Om precies te zijn twee uur van tevoren. De zon scheen die dag, net zo fel als vandaag en Pleoh probeerde de hele dag al weg te komen van de training, maar ze lieten hem niet gaan. Lucifer probeerde via zijn gedachten erachter te komen wat er aan de hand was met de tijger, maar hij kon het niet lezen, want Lucifer dacht in zijn eigen taal. De taal die alleen hij en zijn soortgenoten konden verstaan. Tegen de tijd dat de training was afgelopen ging Pleoh ervandoor en uiteraard ging Lucifer erachteraan. De tijger stopte bij een huis waar hij tegen de deur krabde en gromde tegen een van de katten die daarna verschenen. Na wat gemiauw voelde Lucifer in zich een golf van paniek komen waardoor hij zelf licht in paniek raakte. Pleoh raakte nooit maar dan ook nooit in paniek. Lucifer kon hem nog maar net bijhouden en zag het pad dat naar een afgelegen deel van de haven leidde. Daar waren sporen van Pleoh te zien en Lucifer rende zijn longen uit zijn lijf om de tijger te kunnen blijven zien. Het was zeker vijf kilometer voordat hij Pleoh stil zag staan en hijgend stond Lucifer een paar meter achter hem stil. Hij zag een bootje iets verderop dat net de trossen losgooide en het anker ophaalde. Het was een kleine boot, zo’n boot dat kon worden bemand door slechts 1 persoon en in het midden van de boot lag de tijger die hij eerder had gezien met Pleoh. Pleoh brulde en hij hoorde de onbegrip en wanhoop erin. De tijger en de persoon keken op en hij hoorde een zachte grom komen vanuit Pleoh. Dit schokte hem, Pleoh had tegen niemand een teken van liefde laten zien. Lucifer voelde hoe de barriere tussen Pleoh en hem wegviel en kon meelezen met zijn gedachten. Er kwam een zachte brul van de andere tijger vandaan die vol spijt klonk. Ga niet weg Nina. Waar ga je heen? Terwijl ze over en weer gromden en brulden hoorde hij het gesprek van hen in zijn gedachten. Ik moet met mijn wederhelft mee Pleoh. Onze verloofdes wachten op ons. Het was raar om hun gesprek te horen. Waarom blijf je niet bij mij? Ik kan voor je zorgen. Even bleef het totaal stil van die kant en ik zag hoe de tijgerin zich nu omdraaide, niet meer hun kant opkeek. Dacht je nu echt dat ik jou zou accepteren voor het leven? Mijn verloofde is ook een tijger en wij zullen de soort erop helpen. Ik voelde de woede in Pleoh opkomen. Nina! Even flitsten de ogen deze kant op, maar het hoofd werd weer teruggedraaid. Zeg wat je te zeggen hebt Nina. Er lag een dreigende toon in de grom en de Nina draaide zich geheel om. Ik wilde het niet zeggen, maar je dwingt me ertoe. Jij en je wederhelft zijn laag, je zult nooit goed genoeg zijn om iemand van mijn klasse te kunnen bezitten Pleoh. Lucifer voelde de schok in hemzelf en Pleoh waardoor ze allebei stil waren. Niet goed genoeg. Daarna werd Lucifer uit Pleoh geworpen en deed zijn hoofd pijn, pijn van de schok die Pleoh hem had toegediend. De wandeling terug naar huis was rustig geweest, maar aan het begin van de hoofdstad stonden ze hem op te wachten. De anima’s die in de gaten hadden gehad wat er met Pleoh was gebeurd en die nu verhaal kwamen halen. Ze hadden hem uitgedaagd en aangevallen, eindelijk een reden vindend om Pleoh aan te kunnen vallen. Toen was het gebeurd. Pleoh had zich totaal afgesloten en was in de aanval gegaan, zichzelf niet langer verdedigen, maar zoveel mogelijk probeerde te doden. Het was afgrijselijk om te zien hoe erg een twaalfjarige tijger goedgetrainde oudere anima bijna kon afslachten door de woede die hij voelde.
Lucifer zuchtte en knipperde toen de zon even werd doorbroken door een wolk en hij voelde een bekende aanwezigheid. Lichtjes kantelde hij zijn hoofd en keek naar Dagmar. ‘Hij is weer helemaal genezen.’ Daarna glimlachte ze. ‘Zal ik Lavinia halen? Ze zal je niet kunnen weerstaan als je er zo bij blijft zitten.’ Lucifer glimlachte en stond op. Hij zou eerst naar Pleoh gaan kijken en dan Lavinia zelf opzoeken. Als het goed was dan was haar vergadering met de nobelen zo afgelopen. Hij had andere dingen aan zijn hoofd gehad en de nobelen accepteerden nog niet echt dus had hij besloten deze vergadering uit te zitten. Dagmar vergezelde hem naar de ruimte die als noodverblijf voor Pleoh was ingericht en keek meteen richting de tijger. Zijn gedrag was dan misschien nog niet verbeterd, maar hij had een wonderbaarlijke snelle genezing gehad en liep dreigend rondjes in zijn kooi. De halsband zat nog steeds om zijn nek, maar de ogen lieten nog steeds woede zien. Het was moeilijk om aan te zien hoeveel pijn de tijger bezat. Waarom had die Nina dat dan ook gedaan? Had Pleoh eindelijk iemand gevonden waarvan hij dacht dat hij die persoon misschien kon vertrouwen en zijn hart aan kon laten zien en dan werd hij weer verraden. Niet met opzet, maar dat zou Pleoh niet zien. Hij had muren opgebouwd die zijn hart binnen hield en liet alleen zijn instincten beslissen. ‘Kom op jochie. Je hebt hier nu wel lang genoeg gezeten.’ Lucifer pakte een grote en sterke riem en liep het verblijf in. Met een snelle greep maakte hij de riem vast aan de halsband en dwong de tijger mee te komen. Terug in het kasteel, in de slaapkamer van hen legde hij de tijger aan een lange ketting. ‘De reden dat je aan de ketting ligt is om ervoor te zorgen dat je niet wegglipt.’ Lucifer streelde Pleoh over zijn kop. De tijger was op een van de kussens gaan liggen en trok alleen zijn lip op zodat je de tanden kon zien. Dat was echter niet genoeg om de schok te kunnen activeren, want hij deed geen aanval. Alleen bij een aanval kreeg Pleoh een schok toegediend. Bij de deur keek Lucifer nog een keer om, maar liep vervolgens richting de vergaderzaal om op Lavinia te wachten.
:Anima Tell:
Het duurde niet lang voordat Pleoh weer opstond en rondjes begon te lopen. Hij kon er niets aan doen. Hij voelde zich gevangen en wilde weg, hij wilde weg uit deze plaats, de plaats die hij maar al te goed kende en wilde de bekende geuren niet om zich heen hebben. Zijn passen waren hard en hij kon zichzelf horen op de vloer. Op een gegeven moment liet hij zich zakken op de kussens en sloot zijn ogen. Slechts een kleine ademhaling liet zijn oren spitsen en keek hij op. Espe zat maar enkele meters van hem vandaan en staarde hem strak aan. Snel liet hij een grom horen die ze maar al te goed begreep en draaide zijn hoofd om haar niet aan te hoeven kijken. ‘Is er wat te zien?’ gromde hij even later weer en keek haar aan.

De vergaderzaal was goed verlicht door de zon die door de grote ramen naar binnen scheen. Lavinia zat aan het hoofd van de tafel met haar rug naar de ramen toe. De zon verlichten haar haren maar niet haar rug of gezicht. Dit kwam door de stoel waarop ze zat. De rugleuning was zo hoog dat er nog 5 centimeter boven haar hoofd nog steeds een rugleuning was. De stoel was met rood fluweel bekleed. Het hout was zwart gelakt. Een stoel die echter macht uitstraalde. Haar fel blauwe ogen keken naar voren en ze zag hoe de nobele binnen werden gelaten door Emily die vervolgens bij de deuropening bleef staan. ‘Bedankt Emily, je kunt gaan nu.’ Zei Lavinia kalm tegen haar. Ze zag hoe Emily boog en de deur weer dicht deed. Er viel een stilte en ze keek toe hoe de heren voor haar bogen. Lavinia vouwde haar handen en legde haar kin er op. ‘Jullie zijn laat,’ Zei Lavinia kalm. ‘Het spijt ons zeer, My lady. We werden opgehouden door Dustseekers in de haven.’ Zei één van de nobele. ‘Gaat u zitten, dan kunnen we beginnen.’ Zei Lavinia rustig. ‘Natuurlijk, My lady.’ Zeiden ze tegelijk tijd waarna ze naar hun stoel liepen en gingen zitten. ‘Hoe staan de zaken er voor?’ Begon Lady Lavinia kalm. ‘Het volk is tevreden, er zijn in totaal 5 nieuwe baby’s geboren deze maand, de vulkaan blijft rustig. De fontein in Domus is gevonden en klaar voor gebruik. Het boek is..’’ ‘’Veilig en opgeborgen, zoals al die jaren.’’ Zei Lavinia rustig. De nobele knikte. ‘Daarbij hebben we vernomen dat u taken er op zitten en u magie volledig beschikbaar is gesteld.’ Zei een donkere kale man met een zwarte baard. De nobele keken haar verwachtingsvol aan. ‘Dat klopt, maar de zijn zoals jullie weten nog niet gecontroleerd, getraind en beheerst.’ Zei Lavinia kalm. Ze zag hoe de donkere man knikte. ‘We moeten hun krachten controleren en trainen, vrouwe.’ ‘Dat word er wel van mij verwacht. Mijne heren.’ Zei Lavinia kalm. Ze keek even naar de deur in de hoop dat Lucifer toch nog zou komen maar ze wist dat dit het geval niet was. Ze keek de tafel rond. ‘We hebben de groot magiër uitgenodigd voor u en deze zal elke dag van de week, behalve zondag met u komen trainen.’ Zei de donkere man. Lavinia knikte. ‘Hoe staat het met de plannen voor de overnamen?’ Zei Lavinia. ‘we hebben bij elkaar 2000 man..’ ‘Getraind?’ ‘500 man.’ Beantwoorde een ander. Lavinia ogen verstrakte. ‘1500 man ongetraind, dat betekend ruim 1000 doden, heren.’ Zei Lavinia scherp. ‘Zorg er voor dat ze allemaal worden getraind en worden opgeleid. Ik kan geen 1000 doden veroorloven.’ Zei Lavinia scherp. ‘Ja, My lady.’ Zeiden de nobele in koor. Lavinia zuchtte kort. ‘Vertel me, hoe staat het onderzoek naar Arago?’ ‘We hebben niet ver kunnen komen, My Lady.’ ‘Maar? Jullie hebben toch wel iets?’ ‘Enkel dat hij zeer machtig is en dat magie hem haast niets doet, net zoals kooien. Hij is erg sterk en duister.’ ‘Veel hebben jullie dus niet kunnen vinden.’ Zei Lavinia nuchter. Ze snoof. ‘Zet de beste spionnen het land in en laat Lady Catharina en Tempus volgen. Zij weten vast meer over de man.’ Zei Lavinia scherp. ‘Natuurlijk, My lady.’ ‘Goed, hebben jullie nog meer te melden. Want dit is vast niet het enige..’ ‘Nee, My lady..’ Zei de kale donkere man. ‘Er heersen rond de vulkaan geruchten dat in Claps mensen worden aangevallen zodra ze merken dat ze iets bij zich hebben van waarden.’ Lavinia knikte. ‘Hoeveel van onze mensen?’ ‘8 dode vrouwe, waaronder een 2 moeders een dochter van 5 jaar en een jongetje van 7 jaar.’ Zei een ander. Lavinia’s gezicht verstrakte en keek de man aan. ‘Wie zijn die lui?’ ‘Dat weet niemand, vrouwe. De mensen noemen hun The red face’s omdat hun gezichten altijd rood zijn gekleurd.’ Zei de donkere kale man. ‘Hoe waren de mensen?’ ‘De meeste waren te paard andere te koets.’ Lavinia knikte. Haar ogen waren ijzig. ‘Goed, dat probleem moeten we zien op te lossen. Maar hoe?’ ‘We kunnen soldaten in koetsen naar claps laten rijden, vrouwe.’ ‘Dat is mogelijk.’ Zei Lavinia. ‘Bij hoeveel van de incidenten waren vrouwen aanwezig?’ vroeg Lavinia. ‘Bij allemaal en daarbij waren het rijke vrouwen van hier.’ Beantwoorden één van hen. ‘Dat dacht ik al, ze weten dat een rijke vrouw met een koets altijd veel sieraden met zich mee neemt zeker als ze naar midnight glade gaan.’ Zei Lavinia terwijl ze naar voren leunde. ‘U bent zeer slim, vrouwe.’ Complimenteerde één van de 8. Lavinia keek hem aan. ‘Ik ben niets voor niets koningin geworden, heer. Het vereiste veel tijd, training, moed en discipline. Dus geen geslijm zoals u nu doet.’ Beantwoorden Lavinia hard. Ze keek de mannen weer aan. ‘Het valt te veel op met enkel soldaten.’ Zei Lavinia scherp. ‘We hebben geen vrouwen voor deze klus kunnen werven.’ Zei een nobele eerlijk. ‘Dat dacht ik al.’ Zei Lavinia. Ze zuchtte. ‘Goed, ik zal het tuig wel aanpakken maar jullie moeten zorgen voor een koets, twee zwart getrainde paarden met zilveren hoofdstellen en blauw pluimen en jullie zorgen er voor dat er een zilveren koets klaar staat. Voor de rest wil ik dat jullie zorgen voor 2 soldaten en voor een hoop neppen sieraden.’ Zei Lavinia scherp. ‘Wanneer wild u vertrekken.’ ‘Zo snel mogelijk. Ik wil dit stel uitgeschakeld hebben voor de volle maan want dan heb ik wel andere dingen te doen.’ Zei Lavinia scherp. ‘Ow en zorg dat de magiër er is dan kan ik daar gelijk mee trainen.’ Zei Lavinia met een duistere glimlach. ‘Tuurlijk, koningin.’ Zei de donkere kale man. Lavinia haalde diep adem. ‘Goed, nog meer dat jullie mij wilde vertellen.’ Vroeg Lavinia. ‘Nou er gaat binnenkort iemand trouwen en dat zou dan de 100^ste trouwerij zijn in onze clan en het zou misschien leuk zijn als u dan komt en misschien speelt.’ Zei één van de nobele hoopvol. Lavinia keek de man strak aan. ‘Ik speel niet meer, maar ik zal komen.’ ‘Maar vrouwe, ze vroegen er speciaal naar. Ze hebben gehoord van u kunsten.’ Zei hij haast op smekende toon. Lavinia sloeg met haar vuist op tafel. ‘Was ik niet duidelijk,ik speel niet meer!’ Zei Lavinia grommend. ‘Maar vrouwe, het is zonde van u kunsten.’ ‘Verdwijn!’ Schreeuwde Lavinia. De mannen bleven zitten. ‘Emily!’ Riep Lavinia. De deur ging open. ‘Ja, My lady.’ ‘Wijs onze gasten naar de slaapvertrekken.’ Zei Lavinia kalm. Ze keek de man doordringend aan. ‘Ik verzoek u nu te vertrekken heren, dit is het einde van onze vergadering.’ De mannen stonden op en liepen naar de deur. ‘Volgt u mij maar heren.’ Zei Emily vriendelijk. Lavinia bleef even zitten. Ze schoof haar handen in haar haren en zuchtte diep. Ze begreep gewoon niet dat mensen haar niet gewoon met rust kon laten. Ze zou het nooit doen voor trouwerij de laatste keer dat ze zou spelen zou zijn als haar moeder 25 jaar dood zou zijn en natuurlijk als haar vader 10 jaar dood was. De laatste keer dat ze Espe als viool had gebruikt was toen haar moeder 10 jaar dood was en dat had ze op een hele afgelegen plek gedaan. Niemand had haar toen horen spelen behalve haar vader die met haar mee was gegaan. Of misschien was Lucifer haar toen gevolgd maar dat zou haast onmogelijk zijn ze was toen 17 jaar dus hij zou dan 22/23 jaar geweest moeten zijn en hij zou dan vast uit zijn gegaan met andere vrouwen. Lavinia sloeg een rillerige zucht en keek uit het raam naar buiten naar de tuinen waar ze vaak had gezeten. Ze slikte kort en keek naar de deur waarna ze op stond. Haar handen op tafel steunend. Ze moest Lucifer maar eens op gaan zoeken om hem te vertellen over haar missie. Ze liep de vergaderzaal uit naar de aankomst hal wat op zich al een eind lopen was. Toen ze daar was vroeg ze zichzelf af waar Lucifer zou kunnen zijn. Misschien bij Pleoh? Of bij de troonzaal? Of misschien in de slaapkamer en anders de bibliotheek of buiten aan het trainen. Ze zou eerst wel in de troonzaal gaan kijken want ze kon niet hier in de hal blijven staan anders zou er wel weer wat worden gevraagd. Ze liep langzaam naar de troonzaal. Soms was het in je nadeel als je zo groot woonde als zij.

Espe glipte de kamer binnen toen Lucifer weg liep. Haar voetstappen maakte amper geluid. Haar ademhaling was kalm en rustig en zeer beheerst. De gene die niet hadden getraind zouden haar nooit hebben kunnen opgemerkt. Ze volgde met haar ogen de bewegingen die hij maakte. Hij was woedend dat was wel duidelijk. Ze haalde voorzichtig en beheerst adem maar hij hoorde haar toch. Pleoh draaide zijn kop om en Espe keek hem strak aan. ‘Is er wat te zien?’ gromde hij even later weer en keek haar aan. Espe schudde haar hoofd. ‘’Een koppige chagrijnige tijger,’’ Zei ze rustig terwijl ze hem aan keek. ‘’Wat heb jij toch?! Je zou juist blij moeten zijn..’’ Zei Espe en snoof.

Die vervloekte halsband. Pleoh haatte het om dat ding om te hebben en niets anders te zijn dan een hulpeloze kitten die de kracht niet bezat om er tegenin te kunnen gaan. En Lucifer legde hem nog vast ook. Dacht hij nou echt dat hij weg zou gaan zolang dat ding nog om zijn hals zat? Hij zou verhongeren of op het randje van de dood leven omdat hij geen prooien zou kunnen doden en dat zou Lucifer ook merken dus zolang die halsband nog om zijn hals zijn, zou Pleoh niet weggaan. Rusteloos liep hij rond om zich vervolgens weer te laten zakken op een van de vele kussens die in de slaapkamer lagen verspreid, maar het duurde niet lang voordat hij de zachte ademhaling hoorde die hem net zo bekend was als zijn eigen en hij hoefde eigenlijk niet zijn hoofd te draaien om haar te zien zitten, de zwarte panter met de groene ogen, maar hij kon niet anders. Hij moest het zeker weten. Ze was het inderdaad. Wat bezielde haar om bij hem in de buurt te komen? Snapte ze dan niets van wat er gebeurde, van wat ze had gedaan? Hij voelde hoe haar blik op hem bleef hangen en gromde naar haar of er misschien wat te zien was. Hij lag laag tegen de grond, zijn kop liggend op zijn poten en in zijn amberen ogen cirkelde vooral woede rond. Ja, en natuurlijk die gevoelens die ook onder “woede” vielen. Het was een aparte woede, maar het bleef woede. {ahum.. Tuurlijk Pleoh.} Een koppige chagrijnige tijger? Zei ze dat nou net echt? Moest ze eerst eens even naar zichzelf kijken voordat ze iemand koppig noemde. ‘Blij?’ Hij stond soepel op en liep naar haar toe om voor haar te blijven staan. ‘Je zegt dat ik juist BLIJ zou moeten zijn?’ vroeg hij haar met een lage donkere stem. ‘Je snapt er niets van of wel?’ grimaste hij en draaide haar zijn rug toe waarbij hij het kussen zich weer toe-eigende. ‘Blijf bij me uit de buurt Espe, koninginsdochter.’ Hij zuchtte diep. ‘Doe dat of haal deze halsband van me af zodat ik weg kan gaan. Maak je keuze.’ Alsjeblieft Zijn gedachten werden zachter en hij gromde dit keer tegen zichzelf. Ze zat veels te veel in zijn hart genesteld en hij werd kwaad op zichzelf. Hij mocht haar geen pijn doen, maar misschien was dat de enige mogelijkheid waardoor ze bij hem uit de buurt zou blijven al zou hij daardoor nog onuitstaanbaarder worden omdat hij dan zou weten dat hij Espe pijn aan had gedaan. Het was allemaal veel te moeilijk. ‘Waarom deed je dat dan ook?’ zuchtte hij zacht, voor zichzelf mompelend, al weer vergetend dat Espe in de buurt was en zich verdrinken in zijn eigen gedachten.



Meteen nadat Lucifer zijn tijger in de slaapkamer had opgesloten, ging hij door naar de vergaderzaal. De vergadering zou zo onderhand al wel afgelopen moeten zijn, maar tegen de tijd dat hij een van de grote deuren opende, zag hij een uitgestorven zaal waar zelfs alle glazen al waren opgehaald en de kaarsen gedoofd zodat ze die later weer zouden kunnen gebruiken. In het halfduister sloop Lucifer naar de stoelen toe en voelde aan de bekleding. De warmte had de stoelen al verlaten wat betekende dat ze al zeker een half uur in de kou stonden en Lucifer zuchtte diep. Hij moest meer mensen in het kasteel onder zijn hoede krijgen waardoor hij heel snel op de hoogte kon worden gebracht van dingen die hij moest weten en dingen zoals Lavinia die hij wilde weten. De deur die hij had gesloten werd voorzichtig open gemaakt en Lucifer kon vanuit zijn gedeelte zien hoe een vrouwelijke gedaante naar binnen ging. Het was niet Lavinia, deze vrouw had niet dezelfde weelderige vormen die hij zo goed kende en hij keek vanuit zijn schuilplaats hoe een kaars werd aangestoken en een gezicht werd duidelijk. Lucifer glimlachte en nam plaats op de leuning van Lavinia’s stoel. ‘Lady Mathilde. Wat een eer om u hier aan te treffen?’ De vrouw schrok overduidelijk en richtte zich naar het geluid. ‘Lucifer. Je laat me schrikken. Begeef je je nog altijd in de duisternis? Je bent nu koning dat weet je?’ ‘Volgens mijn koningin ben ik dat inderdaad, maar de duisternis is een van mijn beste vrienden. Dat zou u toch moeten weten.’ Ze lachte geamuseerd en zette de kaars neer. ‘Krijg ik geen kus meer? Of wordt je anders gekielhaald door je koningin?’ Lucifer liep naar de vrouw en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Je zou toch moeten weten Mathilde dat ik mijn koningin meer vrees dan jou. Maar is deze plek niet ontzettend ver van je schip en je man?’ ‘Ach, hou je mond over die waardeloze man van me. Ik kwam je opzoeken. Ik hoorde iets in de kroegen over een aanstaande oorlog?’ Lucifer blies de kaars uit en nam de vrouw bij de hand. ‘Laten we Lavinia maar eens gaan opzoeken. Al zal ik je natuurlijk aanbevelen zolang ik tijdens de reis maar jouw cabine tot mijn beschikking heb.’ In het licht deed de vrouw alsof ze werd geschokt, maar glimlachte. ‘Natuurlijk. Wil je de rode lakens?’ Lucifer lachte luid en schudde zijn hoofd. ‘Mathilde toch. Die rode lakens zijn voor eeuwig verloren gegaan in de zee. Ik weet het, ik werd ermee overboord gegooid. Doe maar die zwarte.’ Terwijl Lucifer Mathilde meenam naar de troonzaal waar altijd wel een paar lakeien liepen, praten de twee over dingen die in de tussentijd waren gebeurd en avonturen die ze samen hadden beleefd tijdens hun tocht op de zee. ‘Wacht even Mathilde. Robert? Weet jij waar Lavinia is?’ De lakei boog overdreven diep, iets waar Lucifer niet aan kon wennen, tenminste niet zo snel en wachtte ongeduldig op het antwoord. ‘De vrouwe is in de troonzaal geweest, maar de laatste keer dat ik haar zag, was ze op weg naar de tuin.’ Lucifer wuifde hem weg en nam Mathilde mee naar de tuinen. Eenmaal buiten stond Mathilde stil van verwondering om de pracht en praal van de tuinen. Ja, de Nigris hielden dan misschien niet van de macht die de bomen over de mensen hadden, maar ze stonden wel prachtig in de tuinen die door de Lithium familie waren geschapen. En natuurlijk waren ze betoverd zodat ze altijd prachtig bleven. Pas wanneer het laatste bloed van de Lithiumfamilie wegvloeide zouden de bomen hun kracht verliezen en net zoals de rest verdorren en tot zwart as verbranden. Lucifer grinnikte om de uitwerking die het had op de vrouw die hij bij de hand hield en klopte zachtjes op haar hand. ‘De tuinen die je eerder hebt gezien, zijn lang niet zo mooi als deze of wel?’ Mathilde keek hem boos aan, omdat hij haar verbazing had opgemerkt en stapte toen ferm door. ‘Ik was te veel bezig met het feit dat jij je laatste stappen zou zetten voordat je zou worden opgehangen. Ik lette niet echt op de tuinen die ik zag.’ Lucifer lachte weer. ‘Ik wel. Ik wist dat je me zou komen redden. Je had het me beloofd dus ik wachtte rustig af. Je zag er echt uit als een dame in die jurk die je toen droeg.’ Lucifer keek om zich heen. Waar kon Lavinia nou weer zijn? Waar was ze nu weer heen gegaan? Ze moesten een soort systeem invoeren waardoor ze elkaar gemakkelijk zouden kunnen vinden. Het zou het handigst zijn als Pleoh zijn geest zou delen met Espe, maar daar had de tijger geen vertrouwen in. Dan zou ze met magie alles te weten kunnen komen over hem en Pleoh was aardig gesloten. Misschien zou Dagmar hem kunnen overtuigen dat dat het beste was. Op dat moment zag hij Lavinia op een wit marmeren bankje zitten waardoor hij stopte. ‘Blijf hier alsjeblieft.’ Zei hij zachtjes tegen Mathilde die hem verbaasd aankeek. Lucifer zei haast nooit alsjeblieft waardoor het een schok was dat hij het nu in een keer wel zei, maar ze zei er niets van waardoor Lucifer weg kon lopen nadat ze had geknikt. Dit keer sloop Lucifer niet naar haar toe, maar zijn stappen waren toch zacht en amper te horen waardoor hij sneller achter haar stond dan dat hij zelf had verwacht. Rustig legde hij zijn handen op haar schouders en kneep er zachtjes in waarna hij haar lichtjes begon te masseren. ‘Wat is er aan de hand Lavinia?’ vroeg hij haar zachtjes en bezorgd. Ze zat er niet bij zoals normaal en de tuinen was voor haar niet een plek waar ze naartoe ging om zich super te voelen. Meestal was ze daar als haar iets dwarszat en Lucifer had het gevoel dat dat dit keer ook het geval was.

Espe keek voor zich uit. Waarom deed hij dit zichzelf aan? Wist hij dan niet dat ze hem juist probeerde te redden van de ondergang! Oké, ze was gesprongen in het diepe maar ze had de takken nooit gehaald en daarbij waren haar prioriteiten bij de Clan. Iets wat Lavinia steeds vergat. Lavinia vond Lucifer het belangrijkste wat er was maar de Clan ging voor vond Espe. De clan was hun alles. Alles wat ze nog hadden. Het gene waar ze voor moesten zorgen en op komen. En aangezien Espe Lucifer nou geen alleenheerser vond zou hij het nooit redden zonder Lavinia. Lucifer moest nog veel leren in het regeren van een land in plaats van een oorlog want daar was hij wel erg goed in. Dat moest Espe zelfs toegeven. Ze snoof. Pleoh was net een welp. Hij zag er machteloos uit en het geen dat hem woedend had gemaakt zat recht tegen over hem. Espe bleef gewoon kalm zitten. Ze was niet bang voor Pleoh. Integendeel zelfs Pleoh deed haar niets. Espe had ook wel door gehad dat hij diep in haar hart was doorgedrongen toen ze op de rotsen waren waarvan de littekens bij haar schouders zilvergekleurd waren geworden. Haar blik was gericht op de halsband en vervolgens op de tijger. Hij gromde naar haar wat er te zien viel en die vraag beantwoorden ze ook gerust. ‘’Wat heb jij toch?! Je zou juist blij moeten zijn..’’ Zei Espe en snoof. Toen ze dat had gezegd stond Pleoh op. ‘Blij?’ Zei hij waarnaar hij naar haar toe liep en voor haar ging staan. Ondanks hij groter was dan haar bleef ze rustig zitten. ‘Je zegt dat ik juist BLIJ zou moeten zijn?’ vroeg hij haar met een lage donkere stem. ‘Je snapt er niets van of wel?’ grimaste hij en draaide haar zijn rug toe. Espe’s ogen kregen een donkere gloed over zich heen toen hij het volgende zei: ‘Blijf bij me uit de buurt Espe, koninginsdochter.’ Een donkere luide grom verliet haar keel en voordat hij zich om kon draaien had stond op en ze voelde hoe haar klauwen uit haar poten kwamen en haalde ze uit. ‘Wat zei je?!’ Vroeg ze met een donkere en vooral lage stem. Een stem die niet bij Espe paste. ‘Luister eens goed jij, geëmotioneerd wrak!’ Ze sprong op het bed en ging voor hem staan ondanks hij op de vloer lag met de kussens en hij onder haar lag. ‘Ik heb er niet voor gekozen om dat te zijn!’ Haar stem was laag. Haar lip opgetrokken en haar tanden ontbloot. Ze had een lelijke kras gemaakt in Pleohs gezicht. ‘Je bent net als al die andere Anima’s!’ Bracht ze woedend uit. Haar ogen werden weer groen. ‘Ik had je beter en anders ingeschat dan hen..’ Zei ze zacht. ‘Dat ik ooit had vertrouwd maakt me misselijk! Dat ik ooit wat voor je heb gevoeld maakt me woedend!’ Zei ze nu luid. Ze sprong op de kussens naast hem en haalde uit naar zijn nek waardoor de halsband van zijn nek afgleed. ‘Ik heb jou nooit echt wat aangedaan Pleoh, jij mij wel. Dat je me heb verwond tel ik niet eens mee…’ Zei ze zonder enige emotie te tonen. Zelfs haar ogen lieten dit niet eens meer vrij. ‘Ik had je nooit moeten toevertrouwen in mijn hart en ziel..’ Mompelde ze hoofd schuddend voordat ze rustig naar de deur toe liep.

Lavinia liep de troonzaal in. Het was verlaten. Ergens had ze gehoopt dat hij op de troon had gezeten. Ze zuchtte maar voordat ze ook maar omgedraaide was om verder te zoeken stond er al iemand voor haar neus. Het was Michiel. Één van de dienaren in het kasteel. Ze kende hem al heel haar leven. Michiel was 2 jaar ouder dan hem maar Lavinia had hem nooit aantrekkelijk gevonden. ‘M-’ ‘Wat is er Michiel?’ Zei Lavinia rustig waarna ze zich had omgedraaid. Ze herkende haar dienaren allemaal aan hun voetstappen. ‘Hoe?’ ‘Geen vragen, wat is er?’ ‘Ik wou u vertellen dat de koets morgen klaar is en dat er een vrouw genaamd Mathilde in het kasteel is, ze wou Lucifer bezoeken.’ Lavinia trok haar wenkbrauw op. ‘Bedankt, Michiel. Weet je misschien waar Lucifer is.’ ‘Nee my lady.’ ‘Goed, je kunt gaan.’ Zei Lavinia kalmpjes. Lavinia zuchtte diep. Dit kasteel was zo groot, voordat ze hem had gevonden konden ze al aan tafel. Ze wou weer verder lopen maar stond toen weer stil. Ow wat was ze stom bezig! Waarom zoeken als ze hem ook via haar gedachten kon vinden. Ze wist dat ze het niet lang kon en ze maar enkele dingen mee kreeg maar genoeg om hem te vinden. Ze zetten haar vingertoppen tegen haar voorhoofd en sloot haar ogen. In eerste instantie kreeg ze alleen geluid en geen beeld maar zelfs dat schokte haar. Ze hoorde een geamuseerde lach. ‘Krijg ik geen kus meer? Of wordt je anders gekielhaald door je koningin?’ Zei een jonge vrouwen stem. Lavinia kreeg beeld. Het was net alsof ze voor hen stond. Ze zag hoe Lucifer naar haar toe liep en zijn ene hand naar haar wang ging en daar bleef liggen. Ze zag hoe hij naar voren boog en zijn lippen tuiten. Lavinia opende haar ogen van angst. Haar gezicht trok licht wit weg. Ze had het gewoon niet goed gezien. Ja dat was het. Haar handen trilde toen ze haar vingertoppen weer op haar voorhoofd zetten. Ze hoorde Lucifer. ‘Al zal ik je natuurlijk aanbevelen zolang ik tijdens de reis maar jouw cabine tot mijn beschikking heb.’ ‘Natuurlijk. Wil je de rode lakens?’Lucifer lachte ‘Mathilde toch. Die rode lakens zijn voor eeuwig verloren gegaan in de zee. Ik weet het, ik werd ermee overboord gegooid. Doe maar die zwarte.’ En dat was het laatste wat ze nog hoorde. Haar ogen waren wazig vol met tranen. Hij? Hij was nog steeds bezig met die spelletjes van hem. Zij was een spelletje! Ze wou het uit schreeuwen, uithuilen hier in de troonzaal maar in plaats van dat te doen pakte ze de toppen van haar zwarte jurk beet en rende ze zo snel ze kon de troonzaal uit. Het kasteel uit. Tranen vloeide langs haar wangen. Hoe durfde hij! Hoe kon hij! Hoe kon hij haar zo bedriegen! Ze was woedend. Ze trapte haar hakken uit en rende op blote voeten verder. Haar zwarte haren zwiepte mee. Lavinia wist al precies waar ze naar toe rende. De plek die enkel en alleen haar verdriet aan kon. Ze rende de tuinen in. Ze voelde het gras onder haar toegetakelde voeten. Want grind was altijd nog pijnlijk om over te rennen. Ze liet zich tegen een boom aanvallen en leunde er tegen. Ze haalde oppervlakkig adem terwijl de tranen over haar wangen stroomde. Haar make-up liep uit en ondanks dat feit zag ze er nog steeds oogverblindend uit. Ze draaide zich een kwart slagje en sloeg met haar vuist op de boom. De mooie rode rozen werden zwart met hier en daar rode vege net alsof ze aan het bloeden waren. Haar magie was het enige wat deze tuin nog overeind hield en daarom was zij ook de gene die de tuin kon veranderen. ‘Waarom?’ zei ze zacht. Ze draaide zich weer een kwart slagje en schreeuwde. Terwijl ze dat deed zakte ze langzaam naar beneden. Ze was verblind door haar tranen. In de waas van haar ogen zag ze het witte bankje die omgeven was met rode rozen. Het was alsof ze haar naar hun toe riep voor troost. Lavinia snikte terwijl ze naar het bankje toe schuifelde. Haar huid was nog witter dan normaal toen ze ging zitten op het bankje. Ze staarde naar haar handen en veegde de tranen weg. Iemand die haar zo bedroog was geen tranen waard. Wat nou als hij haar al die tijd had bedrogen met de dienaars of als hij op missies ging. Ze balde haar handen tot vuisten. Ze keek niet op toen ze voetstappen hoorde want ze wist dat het Lucifer was. Lucifer met de vrouw. Want naast hem hoorde ze nog lichtte voetstappen. Ze had haar hoofd laten hangen maar keek toch door haar haren heen. Haar blik viel op hun handen. Het was een steek door haar hart. Hoe durfde hij! Hoe durfde hij zich hier met haar te vertonen! Een soort grom vormde zich achter in haar keel. Wetend dat Espe al die tijd had toegekeken. Ze voelde de woede van Espe en ze wist dat Espe hier naar toe ging. Ze zou hem verslinden met huid en haar. Want niemand bedroog haar. En het ergste was Lavinia ging niet eens tegen Espe in. Ze deed met hem maar wat zij nodig achten. Niemand bedroog een waardig Lithium. Ze hoorde alles woord voor woord. En alles wat ze hoorde deed haar pijn. Toen hij achter haar stond voelde ze haar woede samen met die van Espe smelten. ‘Ga weg, Lucifer..’ Zei Lavinia kil. Ze voelde zijn handen op haar schouders en Lavinia kneep haar handen samen waardoor elektriciteit door haar lichaam gierde en naar haar schouders gingen waardoor Lucifer onder stroom stond. ‘Raak me niet aan..’ Zei ze met een brok in haar keel. Want het deed haar verdriet dat ze hem pijn moest doen. ‘Wat is er aan de hand Lavinia?’ vroeg hij haar zachtjes en bezorgd. ‘Doe niet alsof je van niets weet Lucifer. Ik weet de waarheid. Dat je het nog durft te vragen ook.’ Zei ze nog even kil. ‘Ben ik zo weinig voor je waard!’ Zei ze dit keer met woede in haar stem. ‘Precies zoals ik op het begin had gedacht. Een simpel speeltje met een kroon.’ Gromde ze. Maar voordat ze ook maar iets kon zeggen hoorde ze Emily. Ze stond achter mathilde. ‘My lady. De kleermakers zijn er voor u gevechtsoutfit voor u missie morgen en de magiër is al naar zijn slaapvertrek gegaan.’ Zei Emily. Lavinia keek op en Emily’s gezicht werd wit van angst. Lavinia stond op. ‘Bedankt, Emily.’ Zei Lavinia. Emily slikte. ‘K-kan ik nog iets voor u doen.’ ‘Ja, dat kun je Emily. Breng jij heer Lucifer en zijn lieftalige vrijsters naar de slaapzalen en geef u rode lakens.’ Ze keek naar Lucifer. Haar ogen waren bloedrood gekleurd en haar make-up was uitgelopen. Als je haar zag zou je denken aan een vampier uit de mythes ‘Want Lucifer is nog niet uitgespeeld nadat hij getrouwd was en me trouw heeft toe gezworen.’ Zei Lavinia op een vriendelijk toon maar deze toon was angstaanjagend en eng. Ze keek weer naar Emily. ‘Natuurlijk, vrouwe.’ Zei Emily bibberend. De rozen om het bankje heen verwelkte voor ieders oog. ‘Ow en Emily maak voor als Lucifer dat nog nodig acht een extra slaapkamer aan als hij niet bij zijn vrijster slaapt want bij mij komt hij er niet meer in..’ Zei Lavinia kil. ‘Natuurlijk, My lady..’ Zei Emily. ‘De kleermakers zijn in u slaapkamer, ze wilde het morgen af hebben.’ ‘Zullen maar haast moeten maken, morgenochtend vroeg vertrek ik, ik moet wat schorem kielhalen..’ Zei Lavinia terwijl ze naar Lucifer keek. Haar ogen stonden vol woede maar je zag in haar ooghoeken tranen. Ze keek Emily aan. ‘Als ik weg ben heeft Espe de leiding hier.’ Zei ze. ‘Gaat Espe dan niet mee vrouwe?’ ‘Nee, Espe blijft hier. Ze moet nog wat zaken afhandelen en daar heeft ze tijdens mijn vertrek genoeg de tijd voor.’ ‘My lady. U komt toch wel terug?’ Lavinia glimlachte wat Emily deed rillen. ‘Dat maakt niets uit, Heer Lucifer weet al de zaakjes rond de begrafenis te regelen en daarbij hoeft Lucifer zich niet meer te vervelen of stiekem te doen want dan ben ik toch dood. Dus wat maakt het uit. Toch? Lucifer zou niets liever willen!’ Zei ze waarna ze lachte. Haar lach was kil en Emily vluchten zelfs weg wetend wat er ging gebeuren in de tuinen. De bloemen verwelkte en het marmeren bankje brak door tweeën. ‘Uhm, dat geluid doet me ergens aan denken. Ow ik weet het al. Mijn hart!’ Zei ze woedend. Espe stond bij de ingang van de tuinen. Lavinia keek Lucifer woedend aan. ‘Hoe durf je! Hoe durf je me te bedriegen en haar vervolgens nog mee te nemen naar hier! Hier in de tuinen! ’ Ze deed een stap dichterbij Lucifer. Haar vinger drukte op zijn borst met meer kracht dan dat ze zou hebben maar haar magie was niet gecontroleerd. Het begon te regen en te bliksemen boven hun hoofd. ‘Hoe kun je!’ Schreeuwde ze. De tranen werden zilver en gleden als regen druppels langs haar gezicht. Espe keek paniekerig toe. Wetend wat Lavinia ging doen als ze zo door ging. Ze zou iedereen om zich heen vernietigen door de grond te laten scheuren of te laten elektrocuteren. ‘Je heb een grote fout gemaakt om mij te bedriegen Lucifer! Ik hou van je! Maar ik ben niets anders dan een speeltje! En nu ben je me zat! Nou ik zal zeggen wat ik zat ben! De pijn! De verdriet!’ ‘Lavinia! Hou op! Je vernietigd wat je het meest lief heb!’ ‘Ook al zou ik Espe, de jongen hier houd toch niet van me anders zou hij me wel niet bedriegen!’ ‘Lavinia! Je zult het kasteel verwoesten! Je verwoest de rust plek van je moeder!’ Lavinia’s ogen werden ijzig blauw en het begon te regenen. Heftig te regenen. Ze keek Lucifer aan met tranen in haar ogen. ‘Ik vertrouwde je..’ Fluisterde ze waarna ze zich om draaide. Espe rende er op af en ging tussen Lucifer en Lavinia in staan. Lavinia bleef door lopen. ‘Met jou reken ik later wel af,’ Gromde Espe woedend. Lavinia draaide zich om maar toen Espe gromde liep Lavinia verder. ‘We halen je uit de regen, Lavinia.’ Zei Espe zacht. ‘Ik vraag wel of ze een warm bad voor je klaarmaken.’ ‘Dat hoef niet Espe, ik moet de kleren nog laten maken.’ ‘Goed dan maar je trekt wel wat droogs aan.’ Lavinia knikte simpel weg.

Ze zei dat hij blij moest zijn. Verdorie ze snapte er niets van. Het lag aan haar dat hij niet blij kon zijn, alles lag aan haar. Als zij niet zo idioot was geweest om in dat gat te springen dan was er niets aan de hand geweest. Wat maakte die Diadorah nou uit? Het was zijn taak om haar te beschermen en zij had de enige taak die hij voor haar had afgepakt. Ze had hem verraden op manieren die hij geen eens op kon noemen en dan zei ze tegen hem dat hij blij moest zijn. Waarom? Omdat ze liet zien dat ze best voor zichzelf kon zorgen? Dat wist hij allang, maar ze had niet zo roekeloos moeten zijn zoals ze had gedaan. Hij had de verschrikte schreeuw gehoord toen ze merkte dat ze de sprong niet zou halen en ze hoefde hem niet voor te liegen dat ze het deed voor de clan. Ze had gedacht dat ze de sprong zou halen en dan had Lucifer ze nog tegenhouden, maar nu was het andersom. Lavinia had zichzelf opgegeven voor Espe en zij had daarmee alles voor haar clan gedaan, Espe niet. Ze was gewoon dom bezig geweest en voor zulke fouten hoorde hij haar te beschermen, maar hij had het niet gekund. Verd*mme, hij was ook boos op zichzelf omdat hij haar niet had kunnen beschermen. Daarom zei hij dat ze uit zijn buurt moest blijven en misschien gebruikte hij de verkeerde term om haar aan te spreken, maar het was waar. Hij had echter niet verwacht dat zij er zo op zou reageren en had niet eens de kans om om te draaien en zich te verdedigen. Niet dat hij zich überhaupt zou kunnen hebben verdedigd, maar de nagels schraapten over zijn gezicht en hij voelde hoe ze diepe sneden achterlieten. Het was meer de verbazing dat hij stil stond en haar aankeek dan dat hij woede voelde omdat ze hem serieus in deze stand had aangevallen. Hij voelde hoe het bloed eruit sijpelde en voor zijn oog opdoemen. Ze had net zijn oog gemist wat voor hem gunstig was en richtte zijn ogen op de panter die groter was geworden. Ze leek nog wel op Espe, maar dan vele malen groter en haar ogen veranderden in het ijzige blauw waarvan hij wist dat het niet bij haar hoorde. Hij drukte zich tegen de grond en hield zich bijna helemaal stil, het topje van zijn staart zwiepte heel langzaam heen en weer en kon haar laten zien dat hij naar haar luisterde. Hij sprak niet, maar liet haar uitrazen, want hij wist dat dit niet de Espe was die tegen hem uitraasde, dit was een kant waarvoor ze zich later waarschijnlijk zou schamen omdat ze die had laten zien. Ja, het was dan misschien wel Espe, maar niet de Espe die ze wilde zijn. Zij ging op een andere manier tegen hem te keer, manieren waarbij hij er niet bijzat als een hulpeloze welp, dat was te laag voor haar. Toen veranderden haar ogen weer, maar haar woorden hadden hem al geraakt op een manier die meer pijn deed dan ze zich in had kunnen denken. ‘Espe.’ Fluisterde hij zacht en stond op waarbij zijn ogen nu vol verdriet stonden. Ze had dit niet verdiend, wat had hij haar aangedaan? Hij sloeg zijn hoofd naar beneden bij de slag die van haar poot kwam en hoorde de klik van de halsband die open ging en van zijn nek af donderde. Zijn hoofd draaide toen ze wegliep en Pleoh hoorde haar woorden nagalmen in zijn hoofd. Ik heb je nooit echt wat aangedaan Pleoh. Ze had geen idee van wat ze hem had aangedaan. Hij liet een lage dreigende grom horen en draaide zich vliegensvlug om en sprong om voor haar te belanden. Hij stond schuin voor haar, maar keek haar niet aan. ‘Zoals ik al zei. Je snapt er niets van of wel?’ Pleoh draaide zijn hoofd om haar aan te kijken en wist dat zijn ogen wit waren, zo wit als het haar van de oudste vrouw van het land. En die ogen richtte hij in de groene die tegenover hem was. Hij dwong zichzelf een toegang tot haar gedachten en ze had niet de kracht om hem weg te sturen omdat hij haar toegang gaf tot zijn gedachten zodra de verbinding was gemaakt. Hij zou niets van haar meekrijgen, maar zij zou precies kunnen zien wat hij had gezien en wat dat met hem had gedaan.
Hij had de grond onder hen af zien brokkelen en zelfs in de hoek waar zij stonden was geen veilige plek meer. Hij zocht naar een betere plek, maar Espe duwde hem in een keer weg naar een veilig stuk, een stuk dat niet groot genoeg was voor hen beiden, maar tegen de tijd dat hij op dat blok stond, zag hij haar klaarmaken voor de sprong. Wat was ze van plan? Dat zou ze nooit redden. Hij gromde naar haar, wilde haar terughalen, wist dat hij haar naar een van de andere veilige stukken zou kunnen krijgen voordat het te laat was, maar het was al te laat. Met afgrijzen moest hij toezien hoe ze sprong, hoe gratievol de sprong was, maar hoe tragisch het einde was. Ze zou het niet redden en ze had het zelf ook door. De klaagzang die hij van haar hoorde toen ze het doorhad, maakte hem dat hij ineenkromp, maar hij kon niets voor haar doen. Hij kon alleen maar toezien hoe ze viel totdat hij niets meer van haar zag en zijn blik afwendde.
‘Doe eens rustig aan Pleoh. Ik werk al zo snel als ik kan. Denk je dat ik hier wil zijn en dit wil doen terwijl ik weet wat Lavinia doormaakt?’ Pleoh gromde en drukte zichzelf tegen de grond waarbij zijn staart zijn ongeduld lieten zien. ‘Pleoh. Met Espe gaat het ook goed. Denk je je nou echt dat je je over haar zorgen hoeft te maken?’ Pleoh gromde weer, dit keer lager en dreigender. Lucifer lachte. ‘Het heeft geen zin om je gedachten af te sluiten. Ik heb het al gezien.’ Lucifers stem werd zachter. ‘Je weet dat Ebbie niet blij zal zijn als ze doorheeft hoe je je gedraagt.’ ‘Ebbie zal niet weten wat er aan de hand is.’ ‘Alsof jij je ooit groot kon houden voor Dagmar en Ebbenhout. Die hebben ons meteen door. En je weet dat ze je zal gaan negeren totdat je je excuses aanbiedt en vervolgens naar Espe gaat om daar ook je excuses aan te bieden.’ ‘Ik heb niets gedaan.’ ‘Daarom juist Pleoh. Wanneer ga je eindelijk iets doen?’ Pleoh draaide zijn hoofd weg van Lucifer en keek naar de schilderij van Lavinia en Espe die Lucifer stiekem had laten maken door Dagmar. Dagmar had de essentie van die twee gepakt, hun absolute schoonheid die je nooit over het hoofd kon zien.
Pleoh wankelde terug en schudde even zijn hoofd. Het was lang geleden dat hij ooit op deze manier zijn herinneringen had verspreid en het deed hem pijn in zijn hoofd om in een keer zoveel te laten zien. Wacht even. Ik ben nog niet klaar. Hij had niet door dat hij het zei, maar dat zijn gedachten nog steeds naar haar waren gericht en zijn woorden automatisch overkwamen zonder dat hij iets hoefde te zeggen. Hij hijgde en hield zijn ogen dicht om de pijn minder te laten worden, maar het hielp niet. De pijn was overweldigend en hij wist niet of het nou alleen van zijn hoofd kwam of dat het ook van Espe afkwam. Hij wist op dit moment niets van wat er in hen omging. Het zou makkelijker zijn als je die muur iets liet zakken Espe. Hij hief langzaam zijn hoofd om naar haar te kijken en verdronk bijna in die groene ogen die inderdaad de kille muur iets hadden laten zakken. 'Espe? Schrik niet.' Pleoh stapte dichterbij en dacht geconcentreerd aan die keer dat ze hem totaal had toegelaten. Het water stroomde zacht over de rotsen naar beneden en het gras was hier een veilige haven waar ze op stond. Het was een van zijn veilige plekjes, een van de plekjes waar hij kon zijn zonder dat er iets zou gebeuren en niemand zou hem vinden. 'Ga liggen en sluit je ogen.' Hij keek haar aan met een blik van vertrouwen, hij zou haar niets aandoen. De zon viel precies op haar, alsof het haar had gezocht en haar vacht weerkaatste het licht waardoor hij ook ging liggen en legde zijn hoofd op haar hals. Hij spinde zacht en sloot zijn ogen. 'Er is niets om bang voor te zijn.' gromde hij zacht en voor het eerst voelde hij zich compleet tevreden. Pleoh wendde zijn blik af toen hij de indringende oproep hoorde die Espe wel moest beantwoorden en sloot zijn gedachten af waardoor het in een keer stil was in zijn hoofd en hij ging naar achteren zodat ze naar Lavinia kon gaan. Hij liet zich zakken op de grond en probeerde met zijn tong bij de wond te komen die nog steeds bloedde, maar het was lastig zo niet onmogelijk.

Lucifer stapte met Mathilde door de tuinen op zoek naar Lavinia en praatte met haar over alles wat er in de tussentijd was gebeurd. Er was veel gebeurd in de afgelopen tijd, maar hij had niet de moed gehad te vragen wat er met haar anima was gebeurd. Dat was iets waar ze pas over zouden praten zodra alles was geregeld en Pleoh niets van zijn woorden kon horen. Het duurde niet lang voordat hij haar had gevonden en wat hij zag schokte hem licht, want zijn vrouw zat er bij alsof er iets aan de hand was. Hij vroeg aan Mathilde of het goed was dat ze hier even bleef wachten en liep alleen op Lavinia af. Terwijl hij naar toe liep zag hij hoe het landschap veranderde met iedere stap die hij zette en hij werd bezorgd. Er was iets ergs aan de hand en om de een of andere reden was hij de veroorzaker van haar woede die hij steeds meer zag. Hij legde zijn handen op haar schouders, maar met haar woorden kreeg hij een schok. Niet een schok van de woorden, ja natuurlijk ook, maar hij kreeg letterlijk een schok van Lavinia door. Een schok waardoor hij een enkele seconde onder stroom stond. Hij kon haar geeneens loslaten als hij dat al had gewild en hij dwong zichzelf zijn handen te bewegen, niets aan te trekken van de stroom die ze losliet op hem, ze was duidelijk boos en dat maakte hem bang. Wat was er gebeurd dat ze dit deed? Deed ze dit bewust of gebeurde dit onbewust? Ze wilde dat hij haar niet aanraakte, maar wat maakte dat van hem dan? Hij had haar altijd al geholpen als ze boos of verdrietig was en dat had niets te maken met dat hij van haar hield. Als er iets was gebeurd dan kon hij objectief luisteren. Oke, hij moest eerlijk zijn, hij kon niet langer echt objectief blijven, maar hij kon het proberen. Daarom vroeg hij haar wat er aan de hand was, recht door zee en gebruikte niet een van de koosnaampjes die hij ondertussen al voor haar had. Als ze behoefte had aan hem dan kon hij dat doen, maar nu had ze behoefte aan een luisterend oor, hij voelde het gewoon. De waarheid? Ze wist de waarheid? Waar had ze het over? Waarover wist ze de waarheid? Had hij een van zijn geheimen niet geheim kunnen houden? Niet dat hij nog echte geheimen had voor haar. De enige dingen die hij echt voor haar geheim hield waren de namen van zijn spionnen die hij her en der in de wereld had staan. Daar zou ze nooit achter kunnen komen, want dat waren de enige geheimen die hij nooit kon vertellen. Dat zou hen in gevaar kunnen brengen als Lavinia zich bedacht dat ze hen wilde bereiken. Hij was de enige die wist op welke manier de boodschappen veilig konden worden overgebracht en dat zou ook zo blijven. Zij had haar spionnen en hij de zijne en dat zou gespreid blijven. Dat was iets dat ze niet zouden delen, maar was een van de namen dan zo schokkend? Wat? Huh? Zij weinig voor hem waard zijn? Hoe kwam ze daar dan weer bij? Zijn gezicht vertrok tot een strak masker en zijn bezorgde glimlach van eerder was niet meer te zien. Hoe kon ze in Dustnaam denken dat hij haar ontrouw was geweest? Vertrouwde ze hem dan nog steeds niet? Had hij niet alles gedaan om ervoor te zorgen om duidelijk te maken dat hij van HAAR hield en niet van iemand anders? Waarom deed ze dit dan? De bloeddoorlopen ogen maakten hem lichtelijk bang. Hij had het Mathilde al gezegd dat hij Lavinia het meeste vreesde. En waarom? Omdat hij van haar hield en ze precies wist hoe ze hem kon raken. Mathilde! Hij draaide zich met haar mee en keek van haar naar Mathilde die standvastig stond te wachten en hij kon niets anders dan glimlachen om de trotste houding die ze had aangenomen. Hij had haar goed opgevoed. Nee, hij had haar uit de put kunnen halen door zichzelf aan te geven bij het Magistrerium en zij had geen andere keuze gehad dan hem te redden. Maar nu was hij bang voor wat Lavinia haar aan zou gaan doen, want die ongelofelijk koppige vrouw dacht dat er iets tussen hem en haar was. ‘Lavinia.’ Begon hij, maar ze kapte hem al af en liet hem niet verder praten. Ze dacht verdomme echt dat er iets aan de hand was tussen Mathilde en hem en zoals gewoonlijk zou ze niet zomaar hem geloven. Waarom zou ze dat ook doen? Het had geen nut om haar ervan te overtuigen dat hij van haar hield, want ze was boos, en bang. Ja vooral bang. Bang dat haar vermoedens klopte, want ze kon niet meer dan vermoedens hebben. Hij had niets met Mathilde gedaan dus zou ze ook geen bewijzen hebben voor haar beschuldigingen. Hij trok licht een wenkbrauw op toen ze naar hem keek en het over kielhalen had. Lavinia was nog nooit meegereisd op een piratenschip dus kon ze de term ook niet zo gemakkelijk kennen. Had een van de bediendes haar soms dingen verteld? Dingen die uiteraard niet klopten, maar bediendes konden het nogal opleuken en vooral als hij in het spel zat. Of was het een van de nobelen die hem uit de weg wilden hebben. Nou, dat hadden ze gedaan hoor. Hoe kon hij in hemelsnaam Lavinia overtuigen van zijn onschuld. Pleoh kon het niet, want hij had niet de kracht om zich in Lavinia’s beschermde geest door te dringen en er niets aan over te houden. Dat zou hij zijn wederhelft niet aandoen. ‘Lavinia. Stop met deze onzin.’ Schreeuwde hij toen ze echt hysterisch begon te worden. Hij lette niet meer op de omgeving, alleen Lavinia had hij in zijn ogen en zijn aandacht was totaal op haar gericht. Hij stapte naar haar toe, wilde haar door elkaar schudden totdat ze door zou hebben wat ze aan het doen was, maar ze liet hem niet toe. Ze kwam al naar hem toe en de vinger waarvan hij wist dat die zo strelend kon zijn, drukte nu tegen zijn borst met meer kracht dan hij ooit had kunnen denken. En daarna kon hij haar haast niet meer zien door de regen die viel. Hij nam haar hand vast en kwam dichterbij om haar goed te kunnen zien. ‘Stop Lavinia. Ik heb geen idee wat jij denkt wat er is gebeurd, maar dat ene wat jij denkt is nooit gebeurd. Ik laat niet toe dat jij van deze plek een puinhoop maakt.’ Hij sprak ondanks de elektriciteit die door hem heen gierde en dwong zichzelf haar aan te blijven kijken en haar vast te blijven houden. Hij had haar verdorie nooit bedrogen, hij had niets gedaan met andere vrouwen nadat hij haar had beloofd dat zij de enige voor hem zou zijn. Hij liet haar gaan toen ze zei dat hij nooit van haar had gehouden en deed een stap terug. Zijn gezicht was gesloten en het masker dat hij altijd op had kunnen bouwen was nu bijna te makkelijk om op te zetten. Zijn ogen hielden een muur omhoog die ze normaal af kon breken, maar nu niet. Nu had ze de muur er zelf neer gezet en hij was niet bij machte die af te breken. Ze vertrouwde hem? Hij schudde zijn hoofd en grijnsde naar haar. ‘Je hebt me nooit vertrouwd Lavinia.’ Hij zag hoe ze verdween in de regen en hij niets meer van haar kon zien en de hand van Mathilde op zijn schouder liet hem opkijken naar haar. ‘Je moet uit de regen.’ Hij knikte en wist moeiteloos de weg te vinden naar de deur die naar het kasteel leidde. ‘Ga maar vast. Ik kom je achterna.’ Fluisterde hij zacht en voelde de kus op zijn wang. Ze wist waar hij doorheen ging, ze had hetzelfde meegemaakt en ze wist dan ook wat hij nu ging doen. Lucifer liep terug naar het marmeren bankje en pakte een van de rozen die Lavinia’s verwoesting had doorstaan. Hij prikte zijn vinger aan een van de doorns die er niet af waren gekomen en deed met een laatste diepe zucht zijn ring af en vouwde de stengel eromheen. Vervolgens legde hij het op het marmeren bankje en met een laatste blik ging hij ervandoor.

Dagmar opende de deur en ging naar binnen waar ze alle bediendes wegstuurde en keek toe hoe Lavinia bezig was met de kleermakers die haar kleding aan het aanpassen was. Ze gooide een kamerjas naar de koningin en stuurde ook de kleermakers weg. Dagmar nam plaats in het venster en keek naar buiten. ‘Het is nog steeds aan het regenen. Je zou bijna niet zien dat Lucifer weg aan het gaan is met Mathilde.’ Dagmar glimlachte. ‘Die Mathilde is altijd al een lieve meid geweest, maar ook erg naïef. Het is logisch dat ze voor de charmes van Lucifer is gevallen zonder dat hij er veel voor hoefde te doen en het is niet meer dan logisch dat Lucifer voor haar was gevallen. Hij heeft nou eenmaal iets met jonge behoeftige meisjes en zal ze dan ook altijd helpen. In het begin waren ze alleen vreemden voor elkaar, maar de anima’s waren de beste vrienden. Ik zou bijna durven zweren dat Pleoh op die anima van haar verliefd was geworden. Zij was de enige voor wie hij alles durfde te riskeren en wiens gedachten hij altijd deelde. Toch zijn ze weggegaan, ze was uitgehuwelijkt aan een lord die vooral op de zee leefde. Een soort piraat zou je het kunnen noemen, maar na enkele jaren kwam Lucifer haar weer tegen en dit keer was ze veranderd in een jonge vrouw. Ze was een van de schoonsten en misschien als ze haar naam had gezegd, de gevreesde vrouw van de zeeën. Maar die positie was ze tegen die tijd al kwijtgeraakt, ze was beschuldigd van ontrouw en haar toenmalige man had haar verkocht aan een vrouwenhuis. Om de schande te kunnen overleven ging ze aan de opium en ze weet dan ook haast niets meer van die tijd, maar Lucifer weet het wel. Hij was een van haar vaste bezoekers, maar ze herkende hem ook al haast niet meer, dus kwam hij vaker. Uiteindelijk kon hij haar overkopen van het huis, omdat hij de andere klanten voor haar weghield en ze verder geen enkele waarde meer had, maar dat had al enige maanden geduurd. Ze was te mager en zag er haast niet meer uit. Toch bleef Lucifer voor haar zorgen. Apart vind je niet?’ Dagmar glimlachte en tekende een hartje op het raam met haar vinger. ‘Het duurde ongeveer een maand voordat hij haar van de opium had gekregen, want ze kon niet verslaafd zijn als ze zwanger was. Twee maanden zwanger was ze en hij wilde niet dat het kind verslaafd zou zijn als het geboren zou worden of nog erger, dat ze het kind zou verliezen. Ze wilde hem maar niet accepteren dus moest hij haar dwingen, maar dat hielp niet met het vertrouwen. Ze werd er banger door omdat ze zich ook enkele dingen herinnerde van wat ze in het huis had gedaan. Dus kwam Lucifer op een zijn stomste ideeën ooit waarvan hij zeker was dat het zou werken. Ik had het bericht gekregen, maar zou nooit op tijd kunnen komen en hem kunnen redden van de galg. Hij had zich aangegeven bij het Magistrerium, die idioot. Hij deed alsof hij achter die vele moorden acht jaar terug zat en werd meteen opgesloten en veroordeeld tot dood door ophanging en nu was Mathilde helemaal alleen. Ze kon hem niet dood laten gaan, maar als ze hem wilde redden dan zou ze naar buiten moeten. Dan zou ze de jurk aan moeten die Lucifer voor haar had gekocht, dan moest ze zichzelf wassen en dan moest ze onder de mensen komen. Lucifer nam een grote gok om haar te vertrouwen, om op haar innerlijk te gaan en te hopen dat ze streng genoeg zou zijn om te doen wat ze hoorde te doen, om te zijn wie ze eerst was en wie ze hoorde te zijn. Het lukte haar en ze liep als de lady die ze was naar voren en op het moment dat de grond onder Lucifer weg zou zakken, sprong ze op het schavot en sneed het touw met een haal door. Ze had zijn zwaard meegenomen en nadat zijn handen los waren zijn ze weggevlucht. Ze hebben aardig wat mensen moeten vermoorden om weg te komen als ik het goed heb begrepen, maar tijdens die vlucht kon Lucifer eindelijk de gevreesde vrouw van de zeeën terug zien komen. Ze huurden een schip, het schip waarvan ze nu de baas is samen met haar man en die cabine is waar alles gebeurde.’ Dagmar stopte even en stond vervolgens op om zichzelf wat water in te schenken. ‘Lucifer had zich voor de grap in de rode lakens gewikkeld om zich voor haar te verstoppen, maar iemand die de cabine schoon kwam maken, tilde het op, want die dacht dat het vuil was. Lucifer had dat eerst niet door en wist dat het moeilijker zou worden om hem te vinden, maar die matroos gooide hem over boord. Hij was nog steeds gewikkeld in die lakens en het ijskoude water benam hem de adem. Hij had een geluk dat hij nog een mes bij zich had gehad anders had hij zich nooit kunnen bevrijden uit de lakens. Hoestend en proestend kwam hij boven water waar hij nog werd opgepakt door de matrozen, maar hij wil nooit meer tussen rode lakens slapen. Hij is nog altijd lichtelijk bang dat er iets zal gebeuren.’ Nu liep ze naar Lavinia toe en ging achter haar staan waarna ze via de spiegel naar haar keek. ‘Vind je het niet fijn om te weten dat Lucifer en Mathilde als broer en zus zijn? Dat hij haar heeft opgenomen als zijn zus en haar heeft gezworen te beschermen tot zijn laatste ademstocht? In dit geval zou Espe degene moeten zijn die jaloers is aangezien de anima van Mathilde Nina is.’ Dagmar legde haar handen op de schouders van de vrouw die voor haar stond en keek haar recht aan. De blik was niet te lezen, maar Lavinia zou kunnen weten dat ze altijd aan Lucifers kant kon staan als hij gelijk had of als hem onrecht aan werd gedaan. ‘Lucifer en het kind zien elkaar regelmatig en het is wonderlijk om te zien hoeveel ze op elkaar lijken. Hij moet nu ongeveer acht jaar zijn. Dat is ook de reden dat iedereen zo verbaasd is als ze wordt verteld dat Lucifer niet de vader is. Hoe zou hij ook een kind kunnen verwekken als hij nooit met haar heeft geslapen? Hij was zo vaak hij kon bij haar dat hij zijn missie van Lucius verpestte en hij werd opgeroepen. Tijdens die vergadering werd ze opnieuw gebruikt en daarna heeft hij haar overgekocht en meegenomen naar een veilige plaats. Kom binnen.’ Dagmar draaide zich en liep naar de deur die ze openhield voor de tijger en zag het bloed dat van hem afdroop. Maar wat ze vooral zag, was de lege plek rond zijn hals. En achter hem liep Ebbenhout die iets in haar bek hield. Pleoh gunde Lavinia geen enkele blik, maar sprong in het venster en ging daar liggen waarbij hij naar Dagmar gromde. ‘Jij bent ook al een stuk opgeknapt. Wie heeft daarvoor gezorgd?’ glimlachte ze naar Pleoh. Ze liet Lavinia nadenken over haar woorden en richtte zich nu op de gewonde tijger. ‘Dezelfde die me deze wond bezorgde. Op de een of andere manier had ze me in haar greep.’ Gromde de tijger en draaide zijn kop zodat de wond kon worden behandeld.

Lucifer gooide de handdoek van hem af en trok een droog shirt aan. Zijn broek was niet zo nat geworden dus die hield hij aan en stapte er vervolgens vandoor. Met een mantel om ging hij naar de stallen en haalde er een van de paarden weg. Zodra ze buiten in de regen waren, ging hij er vandoor. Hij reed naar het huis van de Rodericks die iets apart stonden van de rest van de huizen en gaf het paard daar aan een van de stalknechten met de opdracht op hem te wachten. Hij zou hier niet lang blijven. Binnen werd de deur geopend, maar ze waren niet snel genoeg met aankondigen omdat hij al naar de studeerkamer van zijn stiefvader stormde. Die keek boos op en daarna berustend. ‘Mijn koning, wat kan ik voor u doen?’ ‘Wat is er in de vergadering gezegd over een missie die ze moet doen?’ ‘Ik weet niet waar u het over heeft mijn heer.’ ‘Rodericks, ik wil het weten.’ De man gebaarde naar een stoel en Lucifer ging snel zitten. Rodericks vertelde hem over wat er in de vergadering was gezegd en Lucifer sloeg met zijn vuist op de tafel. ‘Wat? Zijn er problemen tussen jullie?’ Lucifer keek verbaasd op. ‘Je draagt je ring niet.’ Lucifer stond abrupt op en nam een grote slok van de drank die hem was voorgezet. ‘Bezorg me een van die pakken van die soldaten en een van hun zwaarden. Ik blijf vannacht hier slapen en ik wil de info die die soldaat ook heeft gekregen dus breng hem hierheen.’ De volgende twee uur was Lucifer bezig met het voorbereiden van alle dingen die hij nodig had en had Mathilde uitgebreid wat hij van plan was. Ze kon niet anders dan toegeven dat dat het beste plan was. ‘Ze wil me dan misschien niet meer, maar dat betekent niet dat ik haar achter laat.’ ‘Lucje. Je hebt mijn man ook nooit kunnen overtuigen dat ik hem niet ontrouw ben geweest, hij dacht wat hij had gezien en niets kon hem daar vanaf brengen. Waarom denk je dat Lavinia je wel zal geloven?’ ‘Omdat ik te veel van haar hou om haar te laten gaan.’ ‘Maar je ring?’ ‘Zolang zij dat idiote idee heeft dat ik haar ontrouw ben geweest, zal ik niet aan haar zijde staan als haar geliefde, maar als haar beschermer. Die taak kan ze niet van me afpakken.’

Ebbenhout liep op Lavinia af en miauwde even klagelijk totdat de vrouw naar haar keek. Ebbenhout liet voorzichtig de roos los op de grond en richtte haar nu witte ogen op Lavinia. Zodra je de echte waarheid weet zal hij terugkomen. Wees alleen voorzichtig mijn vrouwe. Een gebroken glas kun je wel opnieuw in elkaar zetten, maar de breuk is nog niet verdwenen.

Espe stond boven hem op het bed. Haar ogen waren duister. Ze
had hem uitgehaald voor het feit dat hij één van haar geheimen tegen haar
gebruikte. Want Espe hield er niet van een koningindochter te zijn. Ze hield
van haar moeder maar ze had haar moeders regeer beleid nooit begrepen. De woede
was in haar ogen te zien. Hij had het recht niet om Lucy hier bij te betreken.
Bloed droop naar beneden en Espe hoorde de bloed druppels duidelijk vallen. ‘Je
bent net als al die andere Anima’s!’ Bracht ze woedend uit. Haar ogen werden weer groen. ‘Ik had je beter en anders ingeschat dan hen..’ Zei
ze zacht. ‘Dat ik ooit had vertrouwd maakt me
misselijk! Dat ik ooit wat voor je heb gevoeld maakt me woedend!’ Zei
ze nu luid. Pleoh had zich tegen de grond gedrukt en gedroeg zich als
een hulpeloze welp. Pleoh keek op recht in. ‘Espe..’ Fluisterde hij zacht. Maar ze wou hem niet aan horen. Ze
had al genoeg gehoord van hem en zij had genoeg gedaan. Dingen waar ze
misschien later spijt van zou krijgen. Hij stond op en zijn ogen stonden vol
verdriet maar Espe had geen medelijden met hem. Ze had besloten na dit nooit meer
ooit een stap te zetten naar de liefde. Ze wilden niet meer worden gebroken. Ze
was het zat om gevoelens te tonen naar andere. Ze was het zat om er achter te
komen dat niemand te vertrouwen was. Zelfs Lavinia was af en toe niet te
vertrouwen. Maar Lavinia was haar wederhelft en dat maakte hun band anders dan
met andere anima’s of mensen. Ze haalde nog een keer uit, maar dit keer naar
zijn halsband die van zijn nek afgleed en op de grond viel. Haar ogen lieten
niets meer los. Ze liep weg na nog enkele woorden uitgesproken te hebben. Maar
Pleoh liet haar niet gaan. Hij sprong voor haar zonder haar ook maar aan te
kijken, alsof haar laatste woorden hem kwaad hadden gemaakt. Maar Espe was al
kwaad genoeg op hem. Als hij zo door zou gaan dan zou dit op een gevecht
eindigen. ‘Ga aan de kant, Pleoh.’ Zei Espe scherp. ‘Zoals ik al zei. Je snapt
er niets van of wel?’ Zei Pleoh.
Espe keek hem aan toen hij zijn hoofd draaide zodat ze hem recht aan keek. ‘Wat moet ik dan snappen, Pleoh..’ Zei Espe
emotieloos. Ze keek hem recht aan haar ogen waren scherp op hem gericht, haar
wenkbrauw was licht opgetrokken. Ze zag hoe wit zijn ogen waren maar Espe
verroerde zich niet. Wel was haar houding gespannen. Een houding die kon
uitlopen op een gevecht. Ze voelde hoe alles om hen heen afbrokkelde en Espe
gromde dreigend. Wat was hij aan het doen. Dacht hij nou echt dat magie hem
verder zou helpen. Ze vertrouwde hem niet. ‘Denk
niet dat jou magie mij ook nog maar iets aan doet, Pleoh..’ Gromde ze. Ze
vertrouwde zijn plan niet en zetten daarom ook een muur op. Een muur die
moeilijk te breken was. De omgeving veranderde en Espe’s ogen kleurde wit net
zoals de zijne. Dat was meer een teken dat er contact was gelegd. Maar Espe beschermde
zichzelf extra goed met magie. Ze werd meegevoerd naar het eindejaarsfeest op
Domus. Ze zag hoe ze zelf sprong en Espe sloeg haar ogen neer. Ja, ze had
inderdaad gedacht dat ze het misschien wel zou halen maar ze had het over gehad
voor Pleoh. Ze wilde dat hij zou overleven omdat ze vond dat hij dat waard was.
Hij en Lucifer waren meer waard dan Lavinia en zij. En dat wist Lavinia ook. Zonder
hen waren ze er nu niet eens meer. Lavinia zou zelf moord hebben gepleegd en
Espe zou vergaan zijn tot stof omdat ze weigerde de band tussen hen te breken.
Lavinia deed vaker stomme dingen en vooral als ze verdriet had. Haar verdriet
zou heel Dust kunnen verwoesten. Niemand had in de gaten hoe krachtig de leider
van de Nigris was. Dat was ook één van de reden waarom er zoveel goede Clans
bestonden volgens andere. De Nigris had een hele slechte naam en Lavinia was
één van de oorzaken net als hun voorouders. Lavinia leek kwa uiterlijk heel erg
op haar moeder en kwa innerlijk heel erg op haar over over over overgrootmoeder.
Iedereen in Dust vreesde voor haar. Ze was één van de machtigste vrouwen op
Dust. Haar magie veroorzaakte de donkerste plekken en creëerde Bombarda. Haar
magie maakte het verzamelde stof slecht. Ze creëerde het Lavinia boek en liet
haar stof vrij in de wereld. Toen de vrouw aan de macht was, was iedereen bang
voor haar net gevormde Clan. The Nigris Clan. Naar de naam van haar Anima. Ze
was zelf zo slim om al haar ervaringen en zelfgemaakte rituelen en spreuken op
te schrijven in een geheim boek waar enkel en alleen The Lithium familie van af
weet. Het boek is verstopt op een plek waar men hem nooit zou kunnen
verwachten. Maar ook de vrouw had een hart voor haar volk en een al luistert oor.
Ze trouwde met Lord Fernum en moest het land naar hem vernoemen. De vrouw is
een vele boeken een mythe omdat vele haar naam niet kennen. Ze noemde haar de
zwarte dame. Want als ze een oorlog voerde was er niets te zien van haar
gezicht. Enkel en alleen een zwarte sluier met daar over heen haar kroon. De
vrouw werd vermoord door haar bloed eigen zoon wie was gehypnotiseerd door zijn
vader. Nadat de vrouw haar man had betrapt in bed met een andere vrouw.
Natuurlijk kon je wel raden wat er van de andere vrouw geworden is. Want de
zwarte dame stuurde haar rechtstreeks naar de hel. Het gat had een groot deel
van het kasteel gemold. De zwarte dame heeft om haar man haar liefde te tonen
de tuinen geschapen. Deze tuin was magisch en zou verwelken wanneer de laatste
Lithium zou sterven of wanneer haar man weer haar vertrouwen in hem schonden.
Lavinia leek in haar karakter zoveel op haar dat het voor Espe soms te eng
werd. Omdat ze wist wat Lavinia in staat was om te doen. Het bezorgde haar de
rillingen om te weten dat de onderwereld en Lavinia bijna één waren. De
geruchten gingen de ronde dat de zwarte dame de duivel was vermomd als een
vrouw maar niemand heeft er ooit bewijs voor gehad. Lavinia zou heel Dust
kunnen verwoesten als ze dat zou willen maar Lavinia was een vrouw van het volk
en een al luistert oor, die haar ogen en hart geloofde. Iemand die zich nergens
wijs van liet maken. Espe zag nog steeds voor zich hoe Lavinia sprong en haar
stuurde. Ze gaf haar de kracht om te veranderen wat hen allemaal zou redden. De
omgeving veranderde en Espe hield nog steeds stand. Ze wilde niet dat hij in
haar gedachtes kwam. Want ondanks ze had gezien dat hij het wel degelijk erg
vond om haar te zien springen bleef haar vertrouwen in hem het zelfde. Hij had
haar verraden. Haar geheimen vrijgeven. Hij had haar gevoelens tegen haar
gebruikt. Zoiets zou ze hem nooit snel vergeten. Maar wist ook wel dat ze de
tijger niet zou kunnen doden. Want ondanks het feit dat ze walgde van het feit
dat ze gevoelens had voor hem zou ze hem nooit kunnen doden doordat ze deze
gevoelens voor hem had. Ze verdween weer naar een andere ruimte en dit keer was
het gewoon in een kamer. Een werkkamer om precies te zijn. Wat Espe op viel was
het schilderij wat er stond. Ze hoorde hun gesprek vaagjes in de achtergrond
maar richten haar kop op toen ze haar naam hoorde. Maar al snel richten ze zich
weer op het schilderij. Hij was prachtig om te zien. Lavinia zag er gevaarlijk
en vrouwelijk uit. De maker had de precieze rondingen van Lavinia prachtig
geschilderd. Espe daar in tegen kon zichzelf er wel in herkennen maar Espe had
zichzelf nooit mooier gevonden dan wie dan ook. Ze voelde zich thuis in haar panter
formatie omdat haar vader een echte panter was. Lucy daarin tegen was net als
zij een verwisselaar niemand wist echter hoe ze er uit zagen. Maar voordat ze
ook maar meer kon opnemen werd ze weer teruggevoerd naar de slaapkamer waar
Pleoh zijn hoofd schudden. Espe keek hem haast stom verbaasd aan maar ze zei
niets. Voordat ze ook maar een poot kon verzetten zei Pleoh via haar gedachten
dat hij nog niet klaar was. Espe bleef er rustig onder. Ze nam de tijd. Ze had
eerlijk gezegd niet verwacht dat Pleoh dat kon maar ze had altijd verbazing
over magie weten te onderdrukken. Maar ze was enkel en alleen verbaasd over het
feit dat ze zo’n schilderij hadden en dat Pleoh zich werkelijk zorgde maken om
haar. Een panter die makkelijk voor zichzelf kon zorgen alleen in de problemen
raakte door Lavinia of andere. Want ze kon haar problemen meestal wel makkelijk
verhelpen door woede & moord. Ze moest toegeven dat ze het Pleoh niet
makkelijk maakte om bij haar te komen en contact te maken. Maar dat was eerder
uit zelf bescherming. Ze hoorde zijn stem door haar hoofd. Hij had door dat ze
zichzelf beschermde door middel van haar muur. Hij kreeg het moeilijk want ze
hoorde hem hijgen. Heel voorzichtig liet ze de muur voor de helft verdwijnen.
Hij kon nu makkelijker contact met haar leggen maar hij kon niet onopgemerkt in
haar gedachtes spitten. Toen hij zijn kop ophief staarde ze recht in zijn ogen
die nog steeds wit waren gekleurd maar ergens zag ze bruine spikkels die zouden
verdwijnen wanneer hij zijn gedachtes zou verspreiden. Het was net weer alsof
er een vonkje oversloeg die haar muur liet in storten. Ze had gevoelens voor de
tijger en ze hield van zijn streken en rare manieren van uiten. Toen hij zei
dat ze niet moest schrikken, knikte ze kort. Hij deed een stap dichterbij
waarbij hij zo dichtbij stond dat ze zijn adem voelde neerdalen. Ze zag
zichzelf staan op een plek die ze maar al te goed kon herinneren. Hier was het
voor haar zo helder geworden dat ze gevoelens voor de tijger had dat ze die
bijna had wille uiten maar Espe had voor het eerst het lef niet gehad. En
misschien was het maar beter ook. Want ze wist van wie hij echt hield en dat
was niet van haar. Nee dat was van Nina. Een tijgerin. Een echte tijgerin in
hart en ziel. Espe had zich afgesloten voor de liefde die onbereikbaar waren en
dat was Pleoh ook. Alleen hij had iets wat haar soms net over de streep trok.
Maar nooit zou Espe liefdesverdriet meer hebben. Ze voelde opnieuw zijn kop in haar
nek en ze voelde de zon weer op haar vacht. Alleen er gebeurde iets. De plek
vervaagde en Lavinia was te zien. Haar gedachtes waren te zien. Ze zag hoe
Lucifer zijn lippen tuiten. En een golf van woede kwam haar lichaam binnen. Ze
zetten haar muur op zodat Pleoh niets meer binnen kreeg en sluiten alles af.
Pleoh zetten een stap naar achteren en toen Espe haar ogen opende was haar
kille emotieloze blik niet meer te zien. Het was een spijtige blik maar het
brandende vuur van woede was zeker nog te zien in haar ogen. Ze zag haar
gemaakte kras op zijn gezicht en deed een stap naar hem toe. Ze likte
voorzichtig over de wond heen maar toen er een steek in haar hart volgde wist
ze dat ze op moest schieten wilde dit niet uit de hand lopen. ‘Het spijt me,
Pleoh..’ Zei Espe zacht waarna ze haar blik van hem afwenden en weg rende. Haar
staart kwam langs zijn kin. Haar staart leek hem haast wel te strelen. Eenmaal
buiten de deuren van de slaapkamer brulde ze luid van woede. Haar nagels waren
uit. Als Lavinia had gezien wat zij net had gezien dan zou ze Lucifer
verslinden in duizend stukjes want niemand mocht de legende echt laten
uitkomen. Want als Lucifer het echt gedaan zou hebben zou de zwarte dame
contact opzoeken met Lavinia. Lavinia zou ten onder gaan aan haar macht en
magie. De grootste oorlog zou komen en Espe wist dat enkel het kasteel en de
verdorde tuinen zouden overblijven. Dust zou verwelken en al het vrijgelaten
slechte stof zou zijn werk gaan doen en Dust veranderde in de onderwereld. Espe rende zou snel ze kon naar buiten maar
toen ze daar kwam zag ze Lavinia al te keer gaan tegen Lucifer. Ze zag hoe haar
magie te werk ging en ze zag bloemen verwelken. Espe brulde en schreeuwde en
Lavinia had eindelijk door wat ze aan het doen was. Of Lucifer was tot haar
door gedrongen of zij. Maar ze voelde een duidelijke woede voor Lucifer en ze
zou hem hier niet ongestraft voor laten weg komen als het waar was wat ze dacht
te hadden gezien. En ze zou ook naar lucifer gaan om hem het te laten zien en
te laten uitleggen wat er werkelijk was gebeurd want mensen zoals hij moest
volgens Lady Laverinia altijd de kans krijgen om iets uit te leggen. Maar
Lavinia was zo woedend en verdrietig dat haar pijn alles in gang had gezet.
Espe had de donkere lucht gezien. Zodra Lavinia ook maar iets van het slechte
stof op zich kreeg en haar gedachtes nog steeds het zelfde waren zou de legende
echt worden. Dust zou vernietigd worden.


Lavinia snikte terwijl ze naar het bankje toe schuifelde.
Haar huid was nog witter dan normaal toen ze ging zitten op het bankje. Ze
staarde naar haar handen en veegde de tranen weg. Haar gedachtes deden haar
zoveel pijn. De tranen rolde naar beneden en ze hoorde Lucifer en zijn nieuwe
liefje al door de tuinen lopen. Haar verdriet maakte plaats voor woede. Hoe
durfde hij haar hier naar toe te nemen! Hoe durfde hij! Bij iedere stap die de
twee ook maar zetten verwelkte de bloemen om haar heen. Was ze dan echt zoveel
waard voor hem? Was ze maar een soort troostprijs als hij niet kon scoren. Hoe
durfde hij haar vertrouwen in hem zo te schenden! Waarom Lucifer? Waarom? Ze
deelde alles met Espe ongemerkt. Ze was gebroken. Bij ieder woord wat hij tegen
haar zei ging de scheur verder en nu was hij door midden. Haar tranen waren
enkel slechts een deel van haar verdriet. Haar woede om het verraad was ook
maar slechts een deel van de woede die ze werkelijk voelde van binnen. Het was
alsof ze de last van wel 10 gebroken harten met zich meedroeg. Het voelde als
branden in de hel als ze er aan terug dacht. Alleen maar als ze dacht aan hoe
zijn handen lagen begonnen haar tranen sneller te stromen. Ze wist wat er
volgde als hij zijn lippen tuiten en zijn hand op haar wang lag. Ze had het zo
vaak gevoeld. En nu bleek zijn gevoel van liefde voor haar maar schijn te zijn.
Was het in vernum springs ook maar schijn? Was hun liefde toen ook maar een
spelletje? Een spelletje om haar puurheid af te pakken zodat als hij haar niet
meer moest haar kon dumpen zonder nog enige waarde te hebben. Hun liefdesspel
had zo fijn geleken, ook al had hun liefde op het begin veel pijn gedaan. Lavinia
had wel degelijk wat gevoeld en ze moest toegeven dat ze misselijk was af en
toe. Maar zoals Lucifer al had gezegd. Hij maakte geen vrouwen zwanger. Hij
bleef bij vrouwen en speelde met hun een spel wanneer de vrouwen dat
toestonden. En Lavinia was blijkbaar stom genoeg voor hem om er in te trappen.
En bovendien dan zou ze echter toch wel wat gezien moeten hebben. Ze wist dat
er een vloek op het vrouwelijke geslacht rusten en dat alles trager ging dan
normaal omdat hun hartslag veel lager was dan die van andere. Haar geboorte had
13 maanden op zich laten wachten. Ze voelde twee handen op haar schouders. En
ze wist al precies van wie deze waren. Een schok voerde door Lucifer heen. Hoe
durfde hij haar nog aan te raken en te doen alsof hij van niets wist! Ze wist
alles! Ze had het gezien! Ze wist dat Espe het gezien had. Ze vertelde dat ze
waarheid wel wist en hij leek verbaasd te zijn aan te nemen op zijn houding.
Terwijl ze haar woorden uitsprak trok Lucifer een masker voor. Het kon haar
niets meer schelen. Hij liet gewoon het masker vallen zodat ze in hem zou
geloven en met hem zou trouwen uit teken van haar liefde. Ze verraden haar
vader voor hem. Ze ging tegen alle wetten in om bij hem te zijn. Ze zoende hem
zelf en schonk alles wat ze had. Ze hield van hem, zo veel en nu deed hij dit.
Waarom! Haar tranen gleden alsmaar naar beneden. Emily kwam aan en ze zei wat
er gezegd moest zeggen tegen haar terwijl ze Lucifer aan keek met
bloeddoorlopende ogen. Ze zag hoe hij naar haar glimlachte en dat deed haar
pijn. Ze gilde het uit van woede en het begon te stormen en te gieten van de
regen. Donkere lucht cirkelde om hen heen en kleine zwarte vlokjes kwamen naar

beneden. Ondanks Lavinia woedend was en verging van de pijn zou ze zijn nieuwe
liefde nooit iets aan doen. Als hij gelukkiger met haar was dan liet ze hem
gaan en staan met haar. Maar ze zou het bedrog nooit vergeten. Hij zei haar
naam maar Lavinia was Hysterisch om het feit van bedrog en dat zou nog wel
blijven tot ze bij zinnen werd gebracht. Haar magie was niet te controleren en
vele bloemen verwelken om hen heen. Alles wat de zwarte vlokken raakte
verwelkte. Alleen de vlokken waren amper te zien door de regen die naar beneden
ging. Niemand had ook maar het idee wat er in haar omging. Ze voelde zich in de
steek gelaten, alleen, hulpeloos. Ze was bang. Bang om alleen te zijn en had
verdriet om het feit wat ze had gezien. Ze was woedend op Lucifer wat hij haar
had aangedaan. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze het over het kielhalen had
maar als hij terug dacht aan zijn liefje en haar woorden zou hij het moeten
begrijpen. ‘Hoe kon je!’ Schreeuwde ze. ‘Lavinia. Stop met deze
onzin.’ Schreeuwde hij. ‘Onzin! Welke
onzin! Ik heb je verdomme gezien en gehoord, Lucifer!’ Zei ze door haar
tranen heen. Haar ogen waren beangstigend maar tegelijk tijd ook bloedmooi. Hij
stapte naar haar toe maar ze drukte een vinger op zijn borst met meer kracht
dan dat ze dacht dat ze werkelijk had. Ze was woedend en de hemel huilde met
haar mee. De regen werd nog harder en het begon het te plenzen. Haar haren
plakte aan haar gezicht en haar kleren waren door en door nat. Lucifer kwam
dichterbij en pakte haar hand vast maar bij elke aanraking ging er elektriciteit
door hem heen. ‘Stop Lavinia. Ik heb geen idee wat jij denkt wat er is gebeurd,
maar dat ene wat jij denkt is nooit gebeurd. Ik laat niet toe dat jij van deze
plek een puinhoop maakt.’ Zei
Lucifer. Lavinia wou hem zo graag geloven. Hem op zijn woord geloven maar ze
had het allemaal gezien. En dat kon ze niet vergeten.
‘Ik zou willen dat ik je kon geloven Lucifer, maar mijn magie liegt niet. En de
beelden die ik zag al helemaal niet…’ Zei Lavinia vol verdriet. Hij liet
haar los toen ze zei dat hij nooit van haar had gehouden en ze enkel en alleen
maar een speeltje was geweest. Ze zei dat hem vertrouwde maar hij schudde zijn
hoofd en grijnsde. Een walgelijke grijns waarvan ze de eigenaar van de grijns
zijn nek om wou draaien. ‘Je hebt me nooit vertrouwd Lavinia.’
Zei hij als laatste. Lavinia bleef even staan. ‘Ik
heb je meer vertrouwen geschonken dan jij denkt Lucifer. Al vanaf onze eerste
ontmoeting..’ Zei Lavinia zacht. Maar het was luid genoeg om het te
horen. Nadat ze dat had gezegd liep ze weg. Haar hoofd deed pijn en tranen
vloeide terwijl ze verder gingen. Espe bleef de hele tijd stil en bracht haar
naar haar kamer. ‘Ga je klaar maken voor morgen,
Lavinia en neem een goede nacht rust. Ik moet nog wat dingen regelen.’
Zei Espe kalm.


Toen ze uiteindelijk
binnen kwam zag ze de kleermakers al klaar staan. Ze hadden al die tijd
meegekeken want dat wist ze. Niemand zei ook maar iets en Lavinia trok haar
jurk uit en trok nieuwe ondergoed aan. Ze ging staan op de kruk en de kleermakers
begonnen met het maken van haar gevechtsuitrusting. Terwijl er een doodse
stilte heerste. Haar haren werden opgestoken zodat haar haren het zicht niet
zouden belemmeren. ‘Ik denk dat we maar moeten
beginnen aan nieuwe jurken, My lady.’ Zei één van de vrouwen. Lavinia
keek niet eens naar beneden. ‘U bent in
verwachting..’ vervolgde ze. De andere vrouwen er om heen zeiden niets
omdat ze wiste wat er net was gebeurd
maar normaal zou dit kun vrede moment moeten zijn. ‘Ik
schat zo’n twee a drie weken.’ Lavinia keek de vrouw aan. Haar mondhoeken
gingen voorzichtig omhoog maar ze zei niets. ‘Moet
u dit dan niet vieren?’ Lavinia schudde haar hoofd. Ze zou het eerst aan
Lucifer vertellen. En vragen wat ze er mee moesten doen. Want als hij haar echt
had bedrogen zou hij nooit een kind willen en Lavinia zou dan ook alles doen om
te verkomen dat het kind ter wereld kwam. Maar dat ze een kind droeg was niet
duidelijk te zien zonder het meetlint van de dienaren. Na ongeveer een uur bezig te zijn werd de deur
geopend. Lavinia wist al wie het was zonder dat ze ook maar een woord zei. Ze
keek naar buiten en zei niets. Ze knikte naar de bediendes en de kleermakers
die weg gingen. Ze trok de kamerjas aan en knopte deze dicht. Haar ogen waren
leeg. Niemand wist waar ze aan dacht. Haar moeders ketting lag op het kastje en
gloeide vreemd. Ze keek hoe Dagmar ging zitten in het venster en Lavinia nam
plaats op het bed. Ze luisterde naar Dagmars verhaal. ‘Wie
valt er nou niet op Lucifers charmes..’ Zei Lavinia stilletjes. Toen ze
zei dat hij ook voor haar was gevallen slikte ze en voelde ze de tranen al
opwellen. Lavinia besefte dat ze al die tijd zonder Lucifer hulpeloos was
geweest en bang. Maar ze kapte Dagmar niet af ze liet haar uitpraten over Lucifers
nieuwe vlam want zo klonk het ook. Het deed haar pijn om alles zo te horen en
er rolde daarom ook een traan langs haar wang. Toen ze vroeg of ze het apart
vond schudde ze haar hoofd. ‘Niet echt. Lucifer
helpt vrouwen bijna overal door heen..’ Zei Lavinia kalmpjes. Toen ze
begon over een cabine waarin alles was gebeurd beet ze hard op haar onderlip.
Maar ze zei geen woord. Lavinia stond langzaam op en liep naar de spiegel om
haar gezicht te bekijken. Haar ogen waren waterig en rood door de zoute tranen
en haar normale volle mooie bos zwart glanzend haar was net als haar slap en
zwak. Ze besefte dat ze nog steeds van Lucifer hield ondanks het feit wat ze
had gezien. Dagmar kwam achter haar staan en Lavinia keek in de spiegel naar
haar. ‘Vind je het niet fijn om te weten dat
Lucifer en Mathilde als broer en zus zijn? Dat hij haar heeft opgenomen als
zijn zus en haar heeft gezworen te beschermen tot zijn laatste ademstocht? In
dit geval zou Espe degene moeten zijn die jaloers is aangezien de anima van
Mathilde Nina is.’ Zei Dagmar. Lavinia knikte zwakjes. ‘Ik heb een grote fout gemaakt om mijn ogen te geloven en
niet zijn woorden..’ Zei ze zacht. Toen Dagmar haar handen op schouders
liet rusten voerde ze Dagmar mee naar haar gedachtes. Ze liet Lucifer zien
tegen over Mathilde met zijn hand op haar wang en zijn lippen getuit naar haar
toe en liet Dagmar vervolgens ook weer terug komen. Ze zei niets en liet Dagmar
de deur openen doen. Ze liet zich weer zakken op het bed en keek wie er binnen
kwam. Ze had gehoopt dat Espe er zou zijn maar dat was ze niet. Lavinia voelde
de spijt en wist dat ze dit misschien nooit meer recht kon zetten. Ze keek naar
Pleoh en wist al wie dat had gedaan. Maar ze ging Espe er niet voor straffen.
Lavinia wist niet wat er in Espe om ging. Ze toonde geen andere gevoelens naar
haar. Ze hield het meer voor zich zelf. Toen ze klagelijk gemiauw hoorde keek ze naar beneden. Ze keek
naar de roos die op de grond lag en Lavinia’s ogen vulde zich met tranen. Ze
pakte de roos op en keek Ebbenhout aan. ‘Dankje,
Ebbenhout..’ Zei ze zacht en keek Dagmar aan. ‘Ik
wil even alleen zijn,’ Zei ze zacht tegen iedereen in de kamer.


Toen Espe Lavinia
weg had gebracht naar haar kamer liep Espe terug naar de vergaderzaal waar ze
snuffelde. Ze rook geen liefdesspel in de lucht dus erger dan een zoen zou het
niet geweest zijn maar dat betekende niet dat Espe dat niet als verraad zag. Ze
had iemand nodig die wist waar ze Lucifer zou kunnen vinden. Ze liep eerst
rustig door een gangen op zoek naar een bediende maar toen ze een deur op een
kiertje zag staan stond ze stil. En niet zomaar stil. Nee stokstijf. Haar haren
reisde omhoog toen ze het zag en rende naar de deur toe. De deur die leiden
naar de kelder en de geheime gangen. Een deur die altijd op slot zat tenzij
Lavinia hem openen had gedaan om te vragen aan de wachters of er nog iets was
gebeurd want hun waren de enige die zonder de deur openen te doen konden kijken
of het boek er nog was. Espe rende de gangen in zo snel als ze kon. Ze brulde
en voelde hoe de stenen van stof werden. Ze kende het gangenstelsel uit haar hoofd
en wist precies waar de kluis van het boek was. Toen ze eindelijk voor de kluis
stond deed ze een ontdekking die nog gevaarlijker was dan Lavinia op dit
moment. Haar brul was door heel het gangenstelsel te horen. Het boek was
verdwenen! Haar ogen zochten rond en ze zag Atmos. Een witte tijger met gele
ogen. Toen Atmos haar zag slikte hij en draaide zich om. Espe bloed kookte en
ze rende met een luide brul op hem af. Ze was sneller door de adrenaline die
door haar heen ging. Ze besprong de tijger en ze rolde een eind door. Espe
drukte haar poten op Atmos keel en gromde dreigend. ‘En
wanneer was jij van plan om mij dit te vertellen..’ Gromde ze woedend.
De tijger slikte. ‘Vertel op!’ Brulde Espe. ‘Het spijt me zo, ik durfde het niet!’ Espe haalde uit
met haar klauw en veroorzaakte een duidelijke kras bij zijn borst. ‘Door jou is heel Dust in gevaar! De macht van het boek
is vrij, idioot!’ Gromde Espe. ‘Ik zou je
moeten verscheuren met huid en haar, weet je dat!’ Gromde ze. ‘Het spijt me,’
Piepte de tijger haast. ‘Zwakkeling! Waar is mijn
vader!’ Gromde ze. ‘Hij bij de gevangen een verdieping lager.’ Espe
drukte haar poten steviger op zijn borst. ‘Als je
liegt maak ik je af!’ Gromde ze dreigend waarna ze van hem af ging en
verder de gangen door rende. Ze rende de trappen af en stond midden in een
stenenruimte omsingeld met cellen. ‘Vader!’
Schreeuwde ze. Een panter helemaal aan het einde van het cellenblok draaide
zich om. Espe’s voetstappen klonken gevaarlijk. ‘Waar
is het boek!’ ‘Ik weet het niet,’ ‘Waardeloze vlerk! Waar is het boek!’ Gromde ze
woedend. Espe zag er echter uit nu als de panter die ze was. Gevaarlijk, sluw
en vol geheimen. ‘Ik weet het niet, hij zweef weg,
we probeerde hem te pakken maar hij sloeg ons af en stopte ons in de kluis..’
Espe siste boosaardig. ‘En dat vertellen jullie
niet!’ ‘Wat moesten we anders, het boek word
enkel gecontroleerd door ons en we willen niet dood!’ ‘Was je dat maar!’ Gromde ze. ‘Mam geeft je één taak voor haar dood en je verraad haar!
Alweer!’ Gromde ze. ‘Je moeder was een vrouw
die niemand ooit zou snappen, Espe! Een vrouw zonder hart en enkel slagtanden!’
Espe gromde dreigend. ‘Spreek nog eens slecht over
haar en ik zal je mijn slagtanden in je nek zetten, begrepen!’ Schreeuwde
ze. ‘Je lijkt zoveel op je moeder, zo moordlustig,
zo strijdlustig, zo koppig als een ezel en zo lelijk als het achterwerk van een
varken!’ Espe brulde en sprong op haar vader af. Ze hapte naar hem maar
ze miste net. ‘Je bent net zo dom als je
wederhelft!’ ‘Niemand praat zo over Lavinia
zonder daar spijt van te krijgen! Zelf jij niet vader..’ Gromde ze
dreigend en cirkelde om haar vader heen. ‘Want anders
ga je naar je vriendje toe, o wacht dat kan niet hij houd van iemand anders.
Een echte tijger met een echt hart’ Zei haar vader lacherig. ‘Maar niemand houd van je..’ Vervolgde hij
grijnzend. ‘Dat ik je niet eerder heb vermoord,
mama was veel te goed voor je om je nog in de kelder te stoppen na het slachten
van mijn broertje en zusje..’ Gromde ze. ‘Alleen
de sterkste overleven..’ ‘Nou laten we dan
maar jou afmaken..’ Dreigde Espe. Ze haalde uit met haar klauwen
waardoor zijn zij was geschaft en kreeg een beet in haar zij. Espe beet terug
maar in zijn nek en drukte hem tegen de grond aan. ‘Dat
doe je toch niet, daar ben je te zwak voor..’ Zei haar vader. Espes
tanden zonken dieper en ze reten vanaf daar zijn nek open. Haar vader keek
wazig uit zijn ogen. Bloed droop van haar bek af. ‘Tot
ziens vader,’ Zei Espe harteloos waarna ze vertrok uit de ruimte want ze
had nog 1 klus te klaren voordat ze naar Lavinia ging. Toen ze buiten was had
ze al snel een geur te pakken. Een geur die leiden naar de stallen en vanaf
daar naar buiten. Het regen zo erg dat het niet te reuken was maar de paarden
hadden genoeg opgevangen. Espe snoof en klom over de muren heen want ze wilde
niet dat iemand wist waar ze naar toe ging. Het duurde lang voordat ze kwam
waar ze moest zijn. Espe zat onder het bloed en haar klauwen waren nog uit. Ze
klom over de muur heen en sloop naar binnen toen niemand keek. Ze kon zijn geur
weer ruiken en sloop naar de kamer waar hij zou moeten zijn. Ze gromde zacht
toen ze binnen was om Lucifers aandacht te trekken. ‘Je denkt toch niet dat ik
je zomaar laat gaan zonder dat ik je de kans geef om alles uit te leggen?’ Zei
Espe kalm. Espe zag er niet uit als een anima van een echte Lady want zo als ze
er nu bij stond leek ze eerder verwilderd. Bloed was nog te zien. Ze liep naar
hem toe. Hij zat aan zijn bureau en Espe ging naast de stoel zitten die op de
grond zat alleen met haar borst naar hem toe gericht. ‘Want Lavinia is niet de enige die wat zag, ze
stuurde alles automatisch naar mij door en Lavinia kennende is ze een jaloers
type. Maar als het waar is wat ze zag is het echter verraad. Ook in mijn ogen.’
Zei Espe kalm. Ze liet Lucifer niet eens iets zeggen. ‘Voordat je uit gaat
kramen dat je niets heb gedaan, ga jij eerst kijken naar het gene wat ik door
kreeg via Lavinia en daarna mag jij het mij haar fijn gaan uitleggen en dit is
een bevel geen verzoek..’ Zei Espe dringend. Espe legde haar poot op zijn been
en ging diep haar gedachtes in. Op zoek naar het deel van Lavinia zodat ze contact
kon maken met Lavinia’s magie en kon absorberen zodat zij het kon gebruiken om
hem te laten zien wat zij had door gekregen. Espes ogen gingen weer openen en
ze waren fel paars. Alles om Lucifer heen zou zwart worden en hij zou zien wat
Lavinia zag.


Een zwarte omgeving verscheen en een
geamuseerde lach weerklonk door de zwarte ruimte. ‘Krijg
ik geen kus meer? Of wordt je anders gekielhaald door je koningin?’Zei
een lieve maar vooral verleidelijke vrouwenstem. De zwarte omgeving werd
waziger en toen het beeld helder was stond Lucifer voor Mathilde en legde zijn
hand op haar wang. Je zag hoe Lucifer zijn lippen tuiten en naar voren ging.
Het beeld werd weer zwart voor een tijdje. ‘We zijn
nog niet klaar Lucifer..’ Weerklonk Espe’s stem. Het beeld bleef zwart
en mannenstem klonk en dit keer was het Lucifer die aan het woord was ‘Al
zal ik je natuurlijk aanbevelen zolang ik tijdens de reis maar jouw cabine tot
mijn beschikking heb.’ ‘Natuurlijk. Wil je de
rode lakens?’ Zei Mathilde weer waarna Lucifer lachte.


Espe voerde hem weer
terug en keek Lucifer doordringend aan. ‘Zo,
Lucifer. Nog steeds zo zeker van je zaak dat Lavinia niets gezien heeft.’
Zei Espe kalmpjes. ‘Vertel jij nu maar eens aan mij
wat er is gebeurd?’ Zei Espe rustig en zetten haar poot weer op de
grond. Haar ogen waren kalm. ‘En ik hoop maar dat
mijn vermoedens niet kloppen anders is Lavinia dadelijk een alleenstaande
moeder met een kind wiens vader iemand anders leuker vond.’ Zei Espe
rustig. ‘Misschien was het je nog niet opgevallen
maar ze zijn er net achtergekomen dat ze al 2 weken zwanger is en aangezien jij
de enige ben die haar bevrucht zou kunnen hebben ben jij de vader. Lavinia wou
het je zelf gaan vertellen maar als ik niet ga in springen is dat kind al
geboren voordat jullie weer bij elkaar zijn..’ Zei Espe scherp. Ze stond
op en ging op de kussens liggen. ‘Dus begin maar
met je verhaal, ik heb alle tijd..’ Zei Espe kalm.


[5.710 woorden..]

Pleoh sprong voor Espe om haar de doorgang te beletten en liet zijn hoofd zakken om het gevoel weer op te roepen. Ergens diep binnenin zat de kracht om zijn herinneringen te delen zodat als het nodig zou zijn, iedereen zou kunnen zien hoe hij iets had meegemaakt of hoe het voor de personen om hem heen was geweest om iets mee te maken. Hij had ook de kracht om Lucifers herinneringen op te roepen, maar dat had hij nog nooit eerder geprobeerd en zou hij ook niet zo snel doen. Pleoh had het zo lang geleden voor het laatst gebruikt dat het moeilijk was om het juiste punt te vinden waarop hij zijn gedachten kon gaan spreiden, maar hij moest wel. Voor Espe en voor zichzelf. Espe zou voor eens en altijd moeten snappen wat er was gebeurd waarom hij zo boos op haar was geworden en wat zij hem had aangedaan al zei ze dat ze niets had gedaan. Ze moest weten wat iedere actie van haar voor gevolgen had, niet alleen voor haarzelf maar ook voor hem. Hij richtte zijn blik in de hare, maar zag haar niet echt, hij zag alleen de groene ogen waaruit hij niets kon lezen. Pleoh deed zijn best om haar hatelijke en kille uitstraling te negeren, want het was na zo’n lange tijd al lastig genoeg om deze connectie te gebruiken, sinds die tijd met Nina had hij nooit de connectie meer gebruikt. Zoals zij verdween de magie ook uit zijn leven. Hij gaf de eerste herinnering aan haar door zonder er ook maar iets aan te wijzigen of ook maar te proberen. Ze zou precies weten hoe hij zich voelde terwijl ze sprong, ze zou kunnen voelen hoe hij zich op dat moment voelde, hoe hij had gedacht dat ze zou sterven en dat hij haar nooit meer terug zou zien en dat alleen maar omdat hij haar niet had kunnen beschermen. Ze had nooit die keuze mogen maken, die was niet aan haar. Op dat moment had hij gewild dat ze zouden kunnen wisselen van plaats en hij was liever naar beneden gestort dan dat hij haar had zien vallen. Na die herinnering switchte zijn brein automatisch door naar de volgende herinnering, eentje waarbij ze de missie hadden geaccepteerd en Pleoh niet langer het geduld had om stil te blijven staan. Hij wilde terug naar haar, natuurlijk omdat ze zich in allerlei problemen kon werken als hij er niet bij was om haar te beschermen. Ze kon niet voor zichzelf zorgen, niet op de manier dat hij vond dat goed was, ze was gewoon veel te roekeloos en hij maakte zich zorgen om haar. Al had Ebbenhout er een andere theorie over, die dacht dat hij gevoelens had ontwikkeld voor de panter en hem aanmaande er iets aan te doen. Ebbie wilde gewoon iedereen bij elkaar hebben al kon ze soms nogal bot en scherp zijn. Na de herinnering die hij haar eigenlijk niet had willen geven, maar die automatisch kwam, had hij even de tijd nodig om zijn hoofd leeg te maken en de juiste herinnering naar voren te halen. Maar zijn gedachten werden weer tegengehouden door die verrekte hoge muur van haar. Ze zou toch moeten weten dat hij niets met magie te maken wilde hebben en dat zij veel beter geschoold was daarin dus wat maakte ze zich druk? Daarnaast deed het hem pijn om zijn herinneringen geforceerd te delen en hij wist dat hij zichzelf moest gaan trainen. Het zou veel gemakkelijker zijn om zijn geest los te laten zodat ze zelf kon kiezen wat ze wilde zien, maar hij was niet zover dat hij haar alles kon laten zien. Niet alleen voor haar, maar ook om iedereen kende te beschermen tegen wat hij wist en wat hij had gedaan. En misschien zou het haar wel pijn doen als ze dingen zou zien die ze liever niet wilde zien. Hij richtte de herinnering dit keer heel specifiek en keek haar alvast aan waarbij hij haar waarschuwde. Misschien was dit een van die herinneringen die ze echt niet wilde zien, maar ze had zelf gezegd dat ze hem leuk had gevonden. Hij moest vooral niet vergeten dat ze HAD had gezegd, maar dat vergat hij meteen zodra haar groene ogen de zijne vastgrepen en hem haast dwongen de herinnering te verspreiden. Bij deze herinnering voelde hij niets anders dan liefde door hem heen stromen, nog heviger dan dat hij met Nina had gehad toentertijd, maar hij kon niets doen. Hij was een meester voor Espe en hij was haar beschermer. Meer zat er niet voor hen in, nooit zou het meer kunnen zijn en het zou eerder gebeuren dat Nina terugkwam dan dat Espe ooit gevoelens voor hem zou krijgen en het toe zou laten. En op het moment dat hij zijn kop in haar nek legde en hij van geluk spinde, waarvan hij wist dat hij daarna op zou staan en zichzelf zou stompen om wat hij deed en het water zou gaan halen, maar nu werd de herinnering afgebroken doordat er iets anders in haar gedachten kwam. Pleoh kon niet zien wat, maar hij wist dat al het andere altijd bij haar doorging en hij ging snel naar achteren zodat ze weg kon gaan en zou moeten doen wat ze hoorde te doen. Hij keek niet naar haar, maar naar de grond zodat ze niet kon zien wat het delen van zijn herinneringen met haar met hem had gedaan. Hij was even totaal op, mentaal en fysiek. Hij merkte dat ze dichterbij kwam en voelde haar gehele aanwezigheid over hem heenstralen waardoor hij niet eens verbaasd was dat ze hem aanraakte. Haar tong over zijn wonden werkte verzachtend al wist hij dat dat eigenlijk helemaal niet kon, maar dat liet hij wegschieten en keek toe hoe ze wegrende, waarheen wist hij niet. Hij had al tijden geen contact meer met Lucifer dus wist hij ook niet wat er aan de hand was in het kasteel, niet dat Lucifer nou precies doorhad wat er aan de hand was. Hij zou Ebbie gaan zoeken. Die was waarschijnlijk in de kamer waar de meeste zon naar binnen kwam en lag daar lekker te slapen.

‘Je hebt me gezien? Wat heb je in hemelsnaam gezien? Er was niets te zien en al helemaal niets te horen.’ Er was ook verdorie helemaal niets tussen hen geweest en hij snapte dan ook niet wat Lavinia dacht te hebben gezien of gehoord. Hij stapte naar haar toe, maar ze probeerde hem van haar af te houden, wat ook begrijpelijk was als ze zulke idiote dingen dacht. Ze wilde gewoon niet dat hij haar zou overtuigen van haar ongelijk. Zo weinig vertrouwen had ze dus in hem gehad. Ze vertrouwde haar magie meer dan hem en zijn woord betekende al helemaal niets meer. Het was lang geleden dat hij zich gebeten voelde, maar dit was duidelijk weer zo’n gevoel. Wie was hij ook? In feite was hij niemand dus waarom zou iemand hem ook maar leren kennen en hij sliep met alle vrouwen die dat wilden dus waarom zou hij ook te vertrouwen zijn als hij een vrouw een belofte had gedaan? Hij had zijn masker opgezet en dat masker deed wat hij in het echt nooit zou kunnen doen, namelijk hatelijke dingen tegen haar zeggen. Maar hij was gekwetst en zijn masker zei dit om hem te helpen beter over het verlies heen te komen. Hij had al zoveel verloren, ach, dan zou zij er nog wel bij kunnen. Maar dat was het punt. Hij wilde haar niet kwijtraken, maar dat liet ze niet toe. Ze zorgde ervoor dat hij haar wel los moest laten en haar moest laten gaan, want ze wilde hem niet geloven of vertrouwen. En het ergste was nog dat ze niet eens door zijn masker heen zag, dat ze niet zag dat hij die woorden over het vertrouwen zei omdat hij niet anders kon. Omdat zij hem daartoe dwong. Dat was nog het ergste van alles waardoor hij niets meer uit kon brengen en zich door Mathilde naar binnen liet leiden. Even ging hij terug en het brak zijn hart dat hij deed wat hij toen deed, maar het zou waarschijnlijk de enige manier zijn waarop ze misschien hem nog een kans zou geven en zou kunnen inzien dat hij van haar houdt ondanks alles wat er ooit tussen hen gebeurd.

Dagmar wist dat ze het verhaal voor Lavinia pijnlijk bracht, maar ze moest tot de vrouw doordringen en haar woorden moesten het gewenste effect hebben, wilde ze de juiste uitkomsten hebben. Lucifer zou haar zo terugnemen als ze zei dat het haar speet, want die dwaas hield met heel zijn hart van haar en het zou niet eens in hem opkomen om een andere vrouw op zo’n manier vast te nemen, maar Lavinia was nog steeds niet overtuigd ondanks alles wat hij had gedaan. Daarom vertelde ze het verhaal zonder te reageren op Lavinia’s woorden. Het was pas op het moment dat Lavinia doorhad wat voor fout ze had gemaakt dat Dagmar haar handen op de schouders legde en een bemoedigend kneepje gaf, maar toch de rest van het verhaal vertelde zodat ze alles wist wat er tussen Mathilde en Lucifer was en daar nooit meer twijfel over kon zijn. Dagmar liet zich meevoeren door de gedachtes en het werd haar duidelijk wat er was gebeurd en waarom Lavinia zo overstuur was geraakt. ‘Lavinia, ik snap dat je hierdoor zowel jezelf als hem niet meer vertrouwt, maar vertrouw mij als ik je zeg dat Lucifer alles doet voor jou. Echt alles zou hij voor je doen, al zou je hem vragen zijn eigen kind te doden. Waarom? Omdat hij van je houdt en zo dwaas is om echt alles voor je te doen wat je hem vraagt.’ Fluisterde ze de koningin toe. Dagmar voelde Ebbenhout en Pleoh aankomen en deed de deur voor hen open waarna ze zich richtte op Pleoh en zijn wond waste met water voordat Lavinia hen vroeg de kamer te verlaten. ‘Ik wacht buiten als je me nodig hebt.’

Pleoh wachtte totdat Dagmar en Ebbenhout uit de kamer waren gegaan voordat hij zelf opstond en van het venster afsprong. Voorzichtig liep hij naar Lavinia toe en ging bij haar zitten en keek haar kalm aan. Hij zag haar verdriet en drukte zijn kop even tegen haar heup om haar iets van geruststelling te geven voordat hij opstond en zijn neus via het gat van de kamerjas tegen haar buik aandrukte en er een zachte lik overheen gaf. Dagmar heeft gelijk over die idiote wederhelft van me. Als je nu naar hem toe zal gaan dan zal hij je zo in zijn armen nemen en je alles vergeven, maar één ding zal ik hem beletten te doen. Hij trok zijn hoofd terug en keek haar doordringend aan. Ik zal hem nooit zijn eigen kind laten doden. Hij stond op en ging naar de deur die Dagmar voor hem open had gelaten en keek nog een keer om. Ik heb geen idee wat er is gebeurd tussen jullie en wat de aanleiding was, maar maak het weer goed. Je wilt toch niet dat je kind zonder een vader opgroeit of wel? Met die laatste gedachten die hij via Ebbenhout in haar geest had geprojecteerd verliet hij de kamer.

Lucifer had met Mathilde gepraat en was teruggegaan naar het huis van Rodericks waar hij de studeerkamer in had genomen en zich tegoed deed aan een fles whisky. Hij had pas een kwart op, maar hij voelde nog steeds zijn hart pijn doen van het feit dat ze hem niet vertrouwde en hem niet geloofde, maar het deed hem nog meer pijn om haar zo te zien. Om haar in pijn te zien en niet zijn armen om haar heen kunnen slaan en haar pijn weg te nemen. Dus schonk hij zichzelf nog een glas in die hij aan zijn mond zette, maar neerzette toen Espe zich aankondigde. Hij keek haar kant op en zag het bloed om haar heenzitten en vooral de blik in haar ogen waardoor hij een oproep deed naar Pleoh. Hij was niet bang voor de panter, maar Pleoh zou haar kunnen kalmeren nu hij los was gekomen van de halsband. Ja, dat had hij doorgekregen vanwege het feit dat Pleoh en hij even totaal los van elkaar waren geweest. Dat gebeurde alleen als hij zijn gedachten met iemand anders deelde en dat zou hij alleen kunnen als hij los was van de halsband. Anders zou hij zijn magie niet kunnen gebruiken, want met magie wist je nooit zeker of diegene wel of niet een aanval deed. Daarom blokkeerde de halsband alle soorten van magie die de drager probeerde te uiten. Lucifer hoefde niet aan Espe te vragen hoe het met haar ging, want hij wist het zelf maar al te goed en zuchtte diep en dronk de rest van de inhoud van het glas dan toch nog maar in een keer naar binnen waarbij hij naar Espe luisterde en naar haar knikte voordat hij alles zwart zag worden en langzaam aan hoorde hij een stem die hij kende. Het was Mathilde en het was tijdens hun gesprek in de troonzaal. Hij zag wat Lavinia had moeten zien toen ze naar hem zocht en hij kon inzien dat ze misschien zou denken dat hij iets met haar had en hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, maar ja, dit was de manier waarop hij Mathilde altijd begroette en Mathilde vond het maar al te grappig dat Lucifer getrouwd was en plaagde hem er graag mee en dit keer was de plagerij op meer uitgelopen en had het een oorlog veroorzaakt tussen hem en Lavinia. Zodra hij zijn eigen zicht weer kreeg staarde hij voor zich uit. Wat was ze toch een ongelofelijke idioot. Hoe kon hij dit nou het beste uitleggen aan Espe? Espe was geduldig dat wist hij, maar hij wilde het aan haar uitleggen zonder dat er twijfel zou zijn over zijn bedoelingen met Mathilde en Lavinia, want hij wilde geen van de dames pijn doen door slecht over hen te spreken. De rest wat ze zei dat kwam slechts half bij hem binnen, hij was te veel op zijn gedachten gericht om echt aan te horen wat ze zei en pas toen hij haar duidelijk blik op hem legde keek hij naar haar en opende zijn mond. 'Ik ken Mathilde al erg lang, maar ik heb haar leren kennen via haar anima die goed bevriend was met Pleoh. Er is een heel verhaal dat ik je een andere keer wil vertellen over wat er tussen ons is gebeurd, maar ik verzeker je dat ik haar nooit heb aangeraakt als een van de vele vrouwen zoals Lavinia waarschijnlijk denkt. Ze is opgenomen als mijn zusje door Dagmar. Nu klinkt het onlogisch of niet? Ik zal het uitleggen. Ik wilde haar als mijn zusje laten opnemen, maar dat wilden ze bij de Rodericks niet toelaten dus heb ik het met Dagmar overlegd. Dagmar heeft haar laten opnemen als zuster waardoor ik toch soort van officieel haar broer zou zijn omdat ik ook soort van officieel broer was van Dagmar. Tijdens haar eerste huwelijk dat vijf jaar heeft standgehouden is ze van muurbloempje opgegroeid tot een vrouw die gevreesd was over de gehele zeeën. Ze bezat samen met haar man een vloot schepen waarbij ze ervoor zorgden dat de zee zo veilig mogelijk bleef, maar die man beschuldigde haar van ontrouw. Nee, niet met mij. Ik kreeg van een van mijn vrienden een bericht van wat er met haar was gebeurd en toevallig was ik in de buurt en ben bij haar langs gegaan om te kijken hoe het met haar ging. Ze was er slecht aan toe waardoor ik Dagmar ook haar heb laten opnemen. Dat was ook de manier waarop ik haar over heb kunnen kopen van het vrouwenhuis en haar heb kunnen laten afkicken van de opium die ze gebruikte. Nadat ik haar had gered, was ze bang voor me en het was moeilijk om contact met haar te leggen, maar af en toe zag ik de Mathilde die ik kende van vroeger waardoor ik een risico nam. Mijn acties leidden ertoe dat de getrainde Mathilde weer naar voren kwam en me redde van de galg waarna we ervandoor zijn gegaan op een schip. De kapitein van dat schip viel onmiddellijk voor haar en heeft dan ook eigenlijk mijn taak op zich genomen. Het duurde een jaar, maar toen heeft ze zich met hem verloofd en nu voedden ze het kindje dat ze van een man heeft samen op waarbij zowel hij als ik als vaders worden gezien. Het is echt een lief joch en als je niet beter zou weten zou je zeggen dat hij van zijn moeders man is. Ze heeft samen met deze man opnieuw een imperium opgebouwd waarmee ze hevig met haar ex concurreren en ze kwam naar mij toe omdat ze iets had gehoord over de oorlog die we gaan uitvoeren. Ik dacht er al over na om haar te vragen om ons transport over zee te vervullen, maar nu kwam ze naar mij toe en ik kuste haar dan ook als begroeting. En dat was een kus op haar voorhoofd Espe. De enige die ik hooguit naast Lavinia een kus op de mond zou geven zou Dagmar zijn en dat is omdat ik haar deels als mijn zus deels als mijn moeder zie. Daar is niets romantisch of hartstochtelijks aan. Die rode lakens is een geintje tussen ons wat ik je ook maar zal vertellen. Op het schip deden we nogal eens verstoppertje omdat dat haar leek te helpen. Ik had me verstopt in rode lakens die erg vies waren en waar ze me niet snel zou vinden. Maar een matroos gooide me overboord omdat ze te vies waren. Dat is het. Ik haat rode lakens en ik kan er niet tussen slapen. Je kunt zeggen dat ik er bang voor ben en dat is echt zo. Ik krijg dan gewoon een naar gevoel over me heen en kan echt totaal niet slapen.' Lucifer stopte met zijn uitleg en schonk zichzelf nog een glas aan, maar dronk het niet op. 'Het is gewoon niet te geloven dat van alles wat ze dan ziet dat ze dan dit ziet. Waarom nou juist weer dit en waarom trekt e er dan juist die conclusies uit? Er is altijd wel iets dat ons tegen lijkt te houden. Ik haat dat gewoon. Alsof het ons niet is gegund om samen te zijn.' Lucifer dronk de inhoud opnieuw in een keer naar binnen voordat hij opkeek door de zachte klop op de deur en naar de vrouwelijke gestalte keek die naar binnen kwam en de panter in de hoek niet opmerkte. 'Mathilde. Hoe wist je waar ik was?' Ze glimlachte. 'Mekka heeft je geur gevolgd.' Lucifer knikte en gebaarde naar een stoel. 'Het is niet handig om nu te praten. Pleoh komt er zo aan. Ik wil niet dat hij weet dat jullie er zijn.' 'Hij zal Mekka niet herkennen en ik heb je hulp nodig. Ik weet dat je het al zwaar genoeg hebt, maar weet je misschien een nieuwe betrouwbare opiumdealer voor me? De ander is vermoord en ik ben bijna door mijn voorraad heen.' Lucifer stond op en liep richting Espe. 'Mathilde, mag ik je voorstellen aan Espe, de anima van Lavinia? Schrik niet, ze heeft me niets aangedaan. Nog niet.' mompelde hij er als laatste achteraan voordat hij de deur opende en keek naar de tijger die in het andere vertrek lag te wachten. 'Dit is een van de dochters?' vroeg hij aan de vrouw die ook was opgestaan en die bevestigend antwoordde. 'Zij is van het eerste nest en heeft zelf ook al enkele nesten gehad. Mekka is 10 jaar oud en de enige overlever van het eerste nest. De rest was te zwak om te overleven, maar Mekka is voor de rest altijd bij haar moeder gebleven.' Lucifer sloot de deur weer en knikte naar Mathilde. 'Ik zal zelf het spul naar je toesturen via die ene jongen die je altijd in de haven ziet. Hij is betrouwbaar genoeg.' Mathilde keek hem bezorgd aan, hij wist het, maar dat betekende niet dat hij er iets aan hoefde te doen. Hij had alles al gezegd en ze wist dat hij even niet over het voorval wilde praten, maar dat weerhield haar er niet van om de whisky op te pakken en uit het raam te gooien. Hij trok alleen zijn wenkbrauw op voordat hij naar de deur wees.

Pleoh was meteen op weg gegaan toen hij de oproep van Lucifer in zijn hoofd hoorde. Het was niet meteen een dringende oproep van dat er iets stond te gebeuren, maar hij moest wel onmiddelijk komen om te kijken wat er met Espe aan de hand was. Lucifer had niets meer doorgegeven en Pleoh had niet de mentale kracht om hem te vragen wat er aan de hand was met Espe en waarom hij zo snel moest komen. Dat was ook juist de reden dat hij zorgde dat hij er zo snel mogelijk was en de afstand tussen het kasteel en de stad vervloekte. Het duurde hem veel te lang voordat hij de geur van Espe oppikte en bij haar de geur van bloed waardoor hij zijn snelheid kon verhogen. Wiens bloed droeg ze? Was het haar eigen bloed? Of droeg ze iemand anders zijn bloed? Hij was totaal gefixeerd op het bloed en nam dezelfde route die Espe ook had genomen waardoor hij even later door het open raam naar binnen sprong en meteen half grommend naar Espe toeliep. 'Wat heb je nu weer gedaan?' Hij draafde op haar af en duwde haar met zijn hoofd opzij zodat ze op de kussens zou belanden en legde meteen zijn poot op haar schouder zodat ze niet weg kon komen. Meteen ging zijn tong over haar bebloede gezicht en hij gromde afkeurend. 'Kan ik je dan ook nooit alleen laten?' vroeg hij haar zachtjes en likte zo dat ze geeneens antwoord kon geven als ze het al wilde doen. Hij haalde zijn poot weg, maar stopte niet met haar schoon te maken. Hij was net bezig met haar oren schoon te maken toen hij in een keer stopte en diep en laag gromde. Deze grom was niet zomaar gemeen, nee, deze was van uiterste concentratie en grote dreiging. Hij waarschuwde het andere dier dat hij doorhad dat die er was en niet gewenst was met de dreiging die dat dier uitstraalde. Pleoh trok zijn kop iets op zodat hij zijn poot op kon tillen en aan de andere kant van Espe neer kon zetten en ze totaal beschermd was doordat hij de eerste aanval zou incasseren als het zover zou komen. Uit de andere kamer kwam ook een grom en die had meer weg van een snauw waardoor Pleoh zijn klauwen uit liet komen en nu zijn ogen richtte op de deur. Opnieuw gromde hij, maar dit keer kon je de laatste waarschuwing horen die niet alleen tijgers gebruikten. Alle roofdieren kende dat laatste toontje en het was even stil aan de andere kant van de deur. De deur werd langzaam geopend en hij zag een tijger met dezelfde aftekening als hij had naar binnen lopen in gevechtshouding, maar daarachter een vrouw die hem met een blik van medeleven aankeek. Een seconde was hij verbaasd voordat hij zijn ogen sloot en dreigend gromde. 'Ga weg.' Zijn kop was gezakt en hij trilde over zijn gehele lichaam. 'Pleoh. Het spijt me, ik wilde ni-' 'Ga weg! Nu!' Hij ging zelf naar achteren totdat de muur hem tegenhield en keek de tijger recht aan die dichterbij kwam en niet zo zachtaardig was als de vrouw. 'Je moet mee Pleoh. Ze is misschien zo ver dat ze je herinnert, dat ze zichzelf herinnert. Ik wil dat mijn moeder weer de oude wordt en jij gaat me helpen.' De tijger bleef dichterbij komen en hij kon niet verder naar achteren. Lucifer stapte ertussen en hield de tijger op een afstand. 'Hij beslist zelf wel of hij haar wilt zien. Mathilde neem Mekka mee. Ik zei je toch dat ik niet wilde dat Pleoh wist dat jullie er waren. Kijk wat het hem oplevert. Verd*mme.' Pleoh kon zien dat ze de kamer verlieten, maar hij had nog steeds het gevoel dat ze vlakbij hem was. Tijgers, hij wilde ze niet zien want het leverde hem altijd problemen op. Altijd. Het was niet voor niets dat ze solitair waren en elkaar haast nooit zagen. Dit moest wel een van de redenen zijn. Dat moest wel. Het was niet voor niets dat tijgers bijna uitgestorven waren. Enkele jaren terug waren er over heel Dust nog maar drie echte Siberische tijgers te vinden en dat was hij, Nina en de tijger waarmee Nina zich had verloofd. En dit, dit was een echte Siberische tijger en die liep bij Mathilde. Waarom was Mathilde hier?

Lucifer zag hoe Pleoh zich terug had getrokken in zijn gedachten en vloekte in zichzelf toen hij zag hoe hij maar bleef trillen en zijn ogen groot van angst waren. Verd*mme, na veertien jaar was de tijger nog steeds niet over die kat heen en zat hij in angst om wat ze hem dit keer aan zou doen. Gelukkig was het niet dezelfde reactie als toen, want hij had geen halsband bij zich gehad die hij hem om had kunnen doen. Voorzichtig deed Lucifer een stap dichterbij, maar de tijger had helemaal niets door waardoor Lucifer snel bij hem neerknielde en zijn handen om de grote kop legde. Zelfs toen hij met zijn duim over de pasgemaakte wond heen ging gaf Pleoh geen enkele notie. ‘Shock. Kom op jochie, ga liggen. Het is allemaal goed, er is niets aan de hand.’ Hij probeerde de kat op zijn zij te drukken, maar hij zat stokstijf waardoor Lucifer opstond en Espe aankeek. ‘Zou je willen helpen alsjeblieft? Ik haal wel wat dekens om hem warm te houden, zou jij op hem willen letten?’ Lucifer wachtte het antwoord niet eens af, maar liep de kamer uit waar hij enkele minuten later de dekens voor de deur legde. Espe zou wel op hem letten en Lucifer kon niet tot de tijger doordringen dus was het misschien beter dat hij er niet bij was.

Lucifer stond bij dageraad voor de spiegel en keek in de spiegel die voor hem hing waarbij hij zichzelf in het apenpakje bekeek. Hij zag er niet uit, dat kon hij met zekerheid zeggen en hij snapte niet dat sommige mensen hun soldaten er zo bij lieten lopen. Je kon je dan wel bewegen in deze kleding, maar je had geen bewegingsvrijheid en als hij met Clash had moeten vechten dan zou hij de kleding kapot hebben gescheurd door de bewegingen die hij dan had gemaakt, maar Lavinia mocht hem niet herkennen dus zou hij niet met Clash kunnen vechten, maar met een gewoon meesterzwaard. Als laatste zette hij de hoed op zijn hoofd en boog die ver voorover zodat zijn ogen niet meer te zien zouden zijn en Lavinia hem niet zou kunnen herkennen. Hij moest er ook aan denken dat de persoon wie hij had overgenomen geen training had gehad van Lucius dus niet de strenge discipline was aangeleerd en het zou verkeerd zijn als Lucifer daar in de kaarsrechte houding zou gaan staan. Dat zou Lavinia opvallen, dat wist hij zeker. Die vrouw viel alles op, behalve hetgene wat het belangrijkst was. Maar daar zou ze zelf achter moeten komen. Hij hief zijn hoofd iets toen de deur achter hem krakend open ging en Pleoh in de deuropening stond. Hij had de tijger de hele nacht niet gezien, maar had ook geen idee wat hij allemaal had gedaan en waarschijnlijk wilde Lucifer ook helemaal niet weten wat de tijger gedaan had. ‘Ik heb gehoord wat je gaat doen. Ik wil je succes wensen. Trouwens, gefeliciteerd. Het wordt vast een leuk kindje.’ Lucifer staarde hem verbaasd aan en dacht na. Waar had hij het over? Welk kindje? Ze is twee weken zwanger Zijn mond zakte open. Jij kan als enige de vader zijn Lucifer zocht steun aan een stoel en liet zich erop neerzakken. Dit kon niet waar zijn. Was Lavinia zwanger? Van hem? Natuurlijk kon het niet van een ander zijn, hij was de enige die bij haar was in bed. Nou ja, in bed? Ze gebruikten niet alleen het bed, maar in ieder geval liet hij haar nooit bij een ander. Zou het ook nooit toestaan en zou degene die haar zou proberen te stelen van hem zonder pardon duidelijk maken dat ze van hem was. Maar, hoe? Was ze echt zwanger? Zijn gezicht werd grimmig en zijn handen balde hij tot vuisten. Hoe kon hij nu nog daar gaan staan en doen alsof hij een ander was? Hoe was dat mogelijk? Hij wilde haar in zijn armen nemen en haar uitgebreid feliciteren. En nu? Nu moest hij doen alsof hij een van haar soldaten was die ze meenam op een missie om een roversbende uit te schakelen. Verdorie, hij moest nog meer op gaan passen dan normaal. Als ook maar iets haar buik zou raken dan zou ze het kindje kwijt kunnen raken en dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. Hij stond op, gemotiveerder dan ooit om haar te beschermen, en deed de schuine mantel aan. Het hielp niet echt tegen regen, maar die was dan ook nog niet begonnen dus hij zou hopelijk aan de missie beginnen zonder meteen kleddernat te zijn. Hij sjorde de riem van het zwaard nog eens een keer goed aan en klikte de bescherming goed vast. Nu was het nog niet noodzakelijk om de bescherming eraf te halen. Hij drukte de hoed nog eens een extra keer vast op zijn hoofd en na een korte blik in de spiegel verliet hij de kamer om naar het kasteel te gaan. Hij had afgesproken om samen met een oude vriend van hem richting het kasteel te lopen. William Sotar, een blonde knaap van 25 jaar met blauwe ogen, was iemand die hij wel tot zijn vriendenkring kon beschouwen en hij had de man ook al uitgelegd wat er aan de hand was en waarom hij niet wilde dat hij als Lucifer werd aangesproken. Vandaag was hij Buck zonder achternaam. Gewoon alleen Buck, dat was alles. Na enkele minuten zag hij de man al staan en na de begroetingen liepen ze naar het kasteel toe. Het was toch wel een kwartier lopen en in dat kwartier spraken ze niet zoveel. OP het plein voor de ingang zagen ze al enkele mannen in outfit staan en ze gingen erbij staan, wachtend op Lavinia en haar bevelen.

Espe had zoveel gezien van Pleoh. En in al zijn herinneringen die ze had gezien had ze zichzelf gezien. Sinds hij de eerste had laten zien snapte ze pas de pijn die ze hem daarmee had aangedaan. Toen ze sprong was het alsof ze een dolk in zijn rug boorde. Maar dat was niet de enige herinnering aan haar. Hij had haar een schilderij laten zien, hij had haar laten zien dat hij zo snel als hij kon naar haar terug wilde even graag als Lucifer naar Lavinia. Maar de laatste herinnering die hij had laten zien liet haar spijt hebben van al haar woorden. Ze had al die tijd dat ze hem dacht te haten van hem gehouden. Een gedachten die haar lichtjes bang maakte. Want ze had nooit echt van iemand gehouden. Ja van haar moeder en van Lavinia maar nooit van het andere geslacht. Tenminste niet dat ze zich kon herinneren. Natuurlijk had ze wel liefde en gevoelens gekend maar houden van was een groot woord. Een woord die Espe haast nooit zei. Eigenlijk had ze nooit gezegd tegen iemand van het andere geslacht dat ze van hem hield. Maar hun onderonsje werd ruw verstoord door wat Lavinia had gezien en wat Espe daarvan had gezien maakte haar woedend. Ze likte voorzichtig over zijn wond en maakte haar excuses voordat ze wegrende.

Lavinia stond buiten. Ze kookte van woede en de tranen gleden van haar wangen af. Lucifer ontkende alles maar Lavinia ging door het lint. Ze was hysterisch. Haar woede en verdriet lieten het gieten van de regen en liet het donderen en bliksemen. Maar Lucifer kwam toch dichterbij en probeerde haar aan te raken maar ze was er tegen. Lavinia wilde niet meer worden aangeraakt. Niet door hem als hij haar bedrog. Ze hield niet van bedrog. Ze was misschien dan wel niet zoals Mathilde. Maar zij had ook gevoelens. En nu was hij te ver gegaan. Ze zou het hem nooit vergeven dat hij haar had bedrogen. Ook al zou het maar een simpele kus zijn geweest. Lavinia was een jaloers type dat was één ding wat zeker was maar Lavinia was ook trouw. Hij liet haar vallen als een baksteen met dit gedrag van hem. Lavinia zag haast niets meer door haar blinde woede en Lucifer zei dat ze hem nooit vertrouwd had. Dat brak haar. Natuurlijk had ze hem vertrouwd! Al die tijd had ze hem vertrouwd ook op missies terwijl ze wist dat hij duizend vrouwen tegen zou komen. Ze had gehoopt dat ze de enige voor hem zou zijn toen hij zijn beloftes aflegde maar het was niets meer dan een leugen voor hem. Het was alsof hij een zwaard recht door haar hart stak. Door haar woede verwoesten ze het mammeren bankje en liet de rozen verwelken. Maar Espe bracht haar weer terug op de aarde. Espe had haar vervolgens ook weer terug gebracht naar haar kamer waar de kleermakers aan het werk gingen. Ze zou er schitterend uit zien. Ze zou een deel van haar kleren los kunnen maken zodat ze zich makkelijker kon bewegen. Ze kon ook haar zwaard verborgen houden. Ook kwamen de kleermakers achter een schokkende ontdekking die voor Lavinia eigenlijk helemaal niet zo schokkend was maar voor de andere wel. Ze was zwanger. Ze was zwanger van Lucifer. Maar ondanks dit nieuws werd ze er niet vrolijk van. Ze was droevig. Want aan de gene die ze het wilde vertellen was misschien wel voorgoed uit haar leven. Hij was misschien wel vertrokken met zijn nieuwe liefde. Misschien wel een eerder liefde. Maar Lavinia had zich zelf gezworen dat het volk altijd op de eerste plaats zou staan en als hij zich afstand van haar deed en haar alleen liet staan in de kou was hij een bewoner van haar volk en zou ze zorgen dat hij gelukkig was. Dat was ook het belangrijkste voor haar. Zolang hij maar geluk vind. Ze wist dat het zwaar zou worden als koningin maar zelfs haar vader had haar moeder nooit bedrogen. Misschien was hij nog niet klaar voor een huwelijk of als koning. Misschien zelfs niet als vader. Maar ze zou het hem vertellen zo snel mogelijk en als hij geen kind wilde dan was het zo en dan zou er ook geen kind komen. Haar blik was wazig toen de kleermakers vertrokken. Ze trok haar kamerjas aan en keek Dagmar aan terwijl ze sprak. Lavinia luisterde aandachtig naar haar en liet haar zien wat zij gezien had toen ze haar aanraakte. ‘Lavinia, ik snap dat je hierdoor zowel jezelf als hem niet meer vertrouwt, maar vertrouw mij als ik je zeg dat Lucifer alles doet voor jou. Echt alles zou hij voor je doen, al zou je hem vragen zijn eigen kind te doden. Waarom? Omdat hij van je houdt en zo dwaas is om echt alles voor je te doen wat je hem vraagt.’ Fluisterde Dagmar haar toe. Lavinia keek Dagmar enkel aan. ‘Dat weet ik,’ Zei ze zacht. ‘En ik zou ook alles voor hem doen..’ Zei ze nog zachter meer tegen zichzelf dan tegen Dagmar. Ze keek in de spiegel naar zichzelf. Ze pakte de klip vast en maakte deze los. Haar haren gleden soepel naar beneden en bleven liggen op haar schouders. Ze liet zich op het bed zakken en keek wie er binnen kwam. Ze luisterde alle woorden aan en pakte de roos waaraan de trouwring van Lucifer zat. Haar ogen werden waterig maar ze liet het niet los. Ze bedankte Ebbenhout en vroeg of iedereen de kamer zou willen verlaten. Dat deden ze ook echter. Alleen Pleoh bleef staan. Hij leek te wachten tot de twee weg waren en op haar af liep. Lavinia was niet bang voor wat de tijger zou zeggen of doen want ze had het verdiend. Ze had een grote fout gemaakt door haar ogen te geloven en niet zijn woorden. Ze vertrouwde Dagmar op haar woorden en dat was meer omdat Dagmar altijd wist wat Lucifer deed en niet deed. Een traan gleed naar beneden toen ze de ring bekeek. Ze voelde hoe Pleoh naast haar kwam zitten maar ze reageerde er niet op. Ze keek naar de stengel van de roos en wat haar het meeste opviel was dat één van de doorns rood gekleurd was. Lucifer had zich geprikt aan de roos en vervolgens zijn ring er om heen gedaan. Ze voelde Pleohs kop tegen haar lichaam aan en trok zwakjes haar mondhoeken op. ‘Ik zal Lucifer nooit zijn eigen kind laten doden zolang zijn kind ook aan mij toebehoord..’ Zei ze kalm. Ze besefte na haar woorden dat ze een belofte had gedaan aan zichzelf. Wat er ook zou gebeuren. Het kind zou geboren worden of Lucifer nou vader wilde worden of niet. Ze luisterde naar de laatste woorden die Pleoh zei en knikte. Ze zou nooit willen dat haar kind zijn vader nooit zou kennen. Het liefst zou ze willen dat Lucifer hier was om haar lieve woordjes in de luisteren en de vreugde te vieren van het kind dat geboren zou worden. Maar hij was er niet en misschien was het al te laat voor het kind om ooit samen met Lucifer op te groeien want hoe kon Lavinia nou haar excuses aanbieden aan Lucifer als hij zegt dat ze hem niet vertrouwd. En hoe ze dat als hij niet wist wat ze had gezien. Die Mathilde zou altijd bij haar in gedachte spoken als ze bij Lucifer zou zijn. Ze wist niet wat er was gebeurd en ze wist ook dat wat ze had gezien echt was. Dat ze misschien de verkeerde conclusie had getrokken daaruit zou wel waar kunnen zijn maar als niemand het haar kon vertellen behalve Lucifer zelf dan zouden die gedachtes altijd bij haar blijven hangen. Ze moest de waarheid weten en ze moest het zien op te lossen voor haar kind. Zelf zou ze niets anders willen dan nu bij hem zijn en hem lief te hebben maar de gedachtes dat hij bij Mathilde was, was toch erg pijnlijk. Hij had zijn ring afgedaan. En ze had geen idee wat hij hiermee wou bereiken. Misschien wou hij zeggen dat hij voorgoed weg ging bij haar en dat hij haar nooit meer wilde zien. En dat was logisch na alles wat ze tegen hem had gezegd en had aangedaan. Het was allemaal haar schuld. Ze legde de roos aan de kant op Lucifers deel van het bed en krulde op. Ze legde haar armen om haar knieën heen en verborg haar hoofd in het kussen waarna ze weer begon te huilen.

Espe rende en rende. Ze sprong over takken, stenen en rende door modder allemaal om naar Lucifer te gaan. Haar vacht was deels rood gekleurd door bloed en haar ogen waren ijzig. Haar poten zaten onder het bloed en haar vaders laatste woorden spookte nog steeds door haar heen. Ze brulde waarna ze sneller begon te rennen. Adrenaline stroomde door haar heen waardoor ze veel sneller werd dan dat ze eigenlijk normaal was. Ze klom over de grote muur en duwde de deur openen naar Lucifers kamer. De deur zwaaide met een klap tegen de muur en Espe stond in de deur opening. Ze rook de whisky al van verre. Waarna ze zacht gromde. Lucifer draaide zich naar haar toe en Espe keek naar de fles op zijn bureau maar ze zei er niets van. Ze werd wat kalmer toen ze er stond. Haar woede die haar vader haar had geschonken waaide als het waren weg. Lucifer dronk zijn glas leeg terwijl Espe sprak en hem vervolgens liet zien wat hij zou moeten weten voordat hij weer naar Lavinia ging zodat hij het haar kon uitleggen wat er echt was gebeurd en goed met haar zou kunnen maken. Maar misschien kwam ze er nu ook achter dat het waar was wat Lavinia dacht en als dat zo zou zijn zou ze hem zeggen dat hij niet meer terug hoefde te komen naar Lavinia en dat zij zijn deel verantwoordelijkheid als ouder op zich zou nemen. Maar hij leek eerder na te denken na de herinnering dan te luisteren wat ze verder nog te zeggen had maar dat zou Lavinia wel doen. En ze wist ook dat als Lucifer geen kind wilde, Lavinia het zou proberen te doden en dat zou Espe nooit toestaan. Ze ging liggen op de kussens en keek Lucifer kalm aan. Hij begon met praten en Espe luisterde woord voor woord zonder er ook maar iets tussendoor te zeggen. Terwijl ze zag hoe hij opnieuw een glas inschonk en liet ze alle woorden nog een doordringen. Hij loog niet want dat zou ze zien aan zijn houding en de vorm van zijn stem. 'Het is gewoon niet te geloven dat van alles wat ze dan ziet dat ze dan dit ziet. Waarom nou juist weer dit en waarom trekt e er dan juist die conclusies uit? Er is altijd wel iets dat ons tegen lijkt te houden. Ik haat dat gewoon. Alsof het ons niet is gegund om samen te zijn.' Waarna zijn glas opdronk. Espe keek Lucifer rustig aan. ‘Niemand heeft gezegd dat liefde makkelijk is, Lucifer..’ Zei Espe rustig. Ze zuchtte. ‘Wij weten alle twee dat Lavinia een jaloers type is en dat ze juist deze conclusie eruit trekt is omdat ze in de mythe van haar familie geloofd. De mythe over de zwarte dame… Ooit van gehoord?’ Zei Espe kalm. Ze zuchtte en vervolgde haar verhaal. ‘Lavinia is in haar leven vaak bedrogen, Lucifer. Mijn vader bedrog onze familie waardoor Lavinia nu zonder moeder moet leven. Haar vader is bedrogen door zijn eigen mannen die wisten wat er gaande was. Maar als een leider je beloofd dat je eigen koninkrijk krijgt en zijn rechterhand word waarbij je een contract tekent, doe je er alles aan om je vaderland te bedriegen…’ Vertelde Espe kalm. Ze snoof vervolgens. ‘Het waren landverraders..’ Zei ze kort daarna. ‘Dat verhaal over mijn vader is geheim gehouden en niemand mocht er van weten buiten de muren, daar stond ik op. Zodat mijn familie nog een klein beetje eer houd..’ Zei Espe kalm. Ze stond op en liep op Lucifer af. ‘Wanneer je het aan Lavinia uitlegt zal ze het begrijpen, ze heeft alleen tijd nodig om bij te komen want ze is nu niet aanspreekbaar. Ik weet zeker dat ze haar excuses aanbied als jij het aan haar uitlegt. Want ik weet dat ze spijt heeft van haar gedrag en dat ze zielsveel van je houd.’ Zei Espe liefjes tegen Lucifer waarna er op de deur geklopt werd. Espe ging weer liggen op de kussens en zei niets zelfs niet toen ze voor werd gesteld. Ze bekeek Mathilde goed. Begrijpelijk dat Lavinia jaloers werd maar ergens was ze nog licht geïrriteerd dat de twee elkaar zo begroeten en wat dat Lavinia had aangedaan.

Lavinia opende moeizaam haar ogen toen er op de deur werd geklopt. Haar wimpers kleefde als het waren aan elkaar. ‘My lady, het eten is klaar.’ Zei Emily. ‘Ik wil niets eten, Emily..’ Zei Lavinia zacht. De deur ging openen en Emily kwam binnen. Ze ging naast Lavinia zitten tegen haar rug aan en streek de zwarte haren achter Lavinia’s oor. ‘Ga dan even in bad, daar word je rustig van..’ Zei Emily liefdevol. Lavinia beet zacht op haar onderlip. ‘Ik zal het bad klaar maken.’ Zei Emily waarna ze naar de badkamer liep die aan de slaapkamer grensde. Lavinia hoorde het water lopen en keek naar de roos die op het bed lag. Ze haalde de ring er voorzichtig af en bekeek hem goed. Met een diep zucht stond ze op en pakte ze een simpel ketting van haar moeder van het dressoir en haalde eerst de robijn eraf en reeg de ring aan de ketting waarna ze deze omdeed. Ze bekeek haar moeders verbranden ketting die vreemd gloeide. Ze had een raar gevoel over de ketting en ze wist wat er net was gevallen als de mythe echt klopte. De ketting omdoen zou misschien betekenen dat ze heel iemand anders werd. Wat ze wel wist was dat ze de ketting morgen mee zou nemen en het zou omdoen als er ook maar een soldaat zou vallen. Want niemand wist met hoeveel ze waren. Ze liep de kamer uit en liep naar de overkant. Ze bleef voor de dichte deur staan en beet op haar lip. Met een diepe zucht deed ze deur openen en voelde ze een klein briesje op haar gezicht waardoor haar haren lichtjes werden opgetild. Het was een kinderkamer. Lavinia’s oude kinderkamer. Daar op het eenpersoons hemelbedje lag hij dan. De zwarte viool glansde op het witte dekbed. Hij rusten daar en hij lag daar al sinds dat haar moeder was overleden want de laatste keer dat ze had gespeeld had Espe zich vervormd tot een viool. Maar deze viool droeg bij aan gelukkige en ongelukkige herinneringen van vroeger. Toen ze de kamer binnen stapte zag ze zichzelf bij het raam staan. Naar buitenkijkend of haar moeder ooit nog terug kwam. Bij de volgde stap verdween ze weer. Ze keek naar de zwarte viool die geen stof bevatten. Nee, Lavinia had hem betoverd toen ze 5 jaar oud was en dat was haar eerste spreuk die succes had. Want Lavinia had vroeger er een hekel aan om de viool schoon te maken en te poetsen. Lavinia’s vingers gleden over het blad en de snaren en reikte naar de hals waar ze hem optilde. Ze pakte haar strijk stok op en liep terug naar de gang waar ze de deur sloot en terug liep naar haar eigen kamer en haar viool op het bed legde. Emily keek verwonderd naar de viool en vervolgens naar Lavinia wiens ogen droevig keken. Emily slikte even. ‘Uw bad is klaar, vrouwe.’ ‘Dankje Emily, zou je voor mij in mijn oude kist kunnen kijken naar mijn witte jurk…’ Zei Lavinia zacht. Emily knikte en ging weg. Lavinia deed haar kamerjas uit en stapte in het bad die Emily vol rozen blaadjes had gestopt. Lavinia zuchtte diep en nam een hap lucht waarna ze kopje onder ging. Haar knieën waren zichtbaar terwijl ze onder water was en Lavinia hield haar ogen dicht totdat ze lucht te kort kwam en hijgend boven kwam waarna ze ging liggen in het bad en niet probeerde te denken aan wat er was gebeurd. Ze hield al haar gevoelens vast en stapte na een paar minuten uit het bad en droogde zich af. Met een handdoek om haar lichaam en op haar hoofd ging ze zitten voor haar kapspiegel en begon met haar make-up. Het was vrij neutraal alleen haar lippen waren rood gestift en ze had een dun lijntje rond haar ogen. Emily kwam uiteindelijk met een witte jurk aan zetten. Het was een prachtige jurk om te zien alleen hij was anders dan alle andere jurken die ze droeg. Het leek net een trouwjurk doordat de onderkant heel mooi uitliep en omdat hij aan de zijkant open was leek het net alsof de jurk een sleep had. Ze had de jurk voor het laatst gedragen toen ze 19 jaar was dus ze was ergens wel benieuwd of hij nog pasten. Emily hielp haar in de jurk maar hij paste nog prima. Lavinia droeg haast nooit een witte jurk omdat haar moeder haar altijd graag in een witte jurk zag. En als ze wat voor elkaar wilde krijgen bij haar vader dan droeg ze witte jurken want daar kon hij niet tegen op. De laatste keer dat ze hem had gedragen was toen ze vroeg of ze zelf mocht zoeken naar een man. Iets wat haar gelukt was maar hem nu al kwijt was. Ze voelde haar ogen branden en ze stond op. Emily ging snel weg en Lavinia pakte haar viool en haar strijkstok op en pakte ook de roos op. Ze opende de balkon deuren en voelde de lichte regen op haar huid komen. De sterren stonden mooi aan de hemel en Lavinia rook voorzichtig aan de roos voordat ze hem op het randje legde en met een laatste droevige blik zetten ze de viool onder haar kin en streek ze er over heen. Hij klonk net zo mooi als hij had gedaan en ze was blij dat ze hem ook had betoverd gestemd te blijven want niemand vond het luisteren naar een valse viool niets. (https://www.youtube.com/watch?v=JSnR80kY0m0) Ze had haar ogen gesloten terwijl ze speelde en vergat de omgeving om haar heen. De muziek van haar viool bereikte zelfs het dorp en als ze haar ogen open had dan ze zag lichten aan gaan in het dorp. Haar stok streek langs de 4 snaren en een traan rolde van haar wang op de viool. De traan begon zilver te gloeien terwijl ze speelde.

Espe lag net lekker op de kussens en zag hoe Mathilde de whisky leeg goot uit het raam. Ze sloot even haar ogen toen ze voetstappen hoorde. Ze spitste haar oren maar opende haar ogen nog niet. Pas toen ze een plof hoorde opende ze haar ogen en hief ze haar kop op. Ze zag Pleoh staan en hij gromde naar haar. Ze stond op en trok haar mondhoeken op en liet haar tanden zien toen hij zei: 'Wat heb je nu weer gedaan?' Hij draafde op haar af. ‘Bemoei je niet met mijn zaken, Pleoh..’ Gromde ze. Pleoh duwde haar op de kussens met zijn kop en drukte zijn poot op haar schouder zodat ze niet weg kon. Ze stribbelde op het begin erg tegen maar toen hij haar over haar gezicht likte en vroeg of hij haar nooit alleen kon laten bleef ze stil liggen om er tegen in te gaan maar dat lukte niet eens doordat hij over haar gezicht likte. Ze stribbelde opnieuw tegen om onder hem vandaan te komen ondanks ze dat fijne gevoel toch koesterde. Hij haalde zijn poot weg toen Espe het op gaf en likte haar verder schoon hij was bij haar oren toen er iets gebeurde. Hij stopte met likken en gromde. Maar het was niet tegen haar want zijn ogen keken haar niet aan. Hij trok zijn kop op en zetten zijn poot aan de andere kant zodat Pleoh haar volledig beschermde maar voor wat? Had de tijger dan nog steeds niet door dat ze voor zichzelf kon vechten. Espe hoorde gegrom van een andere tijger en weer van Pleoh. Maar Espe hield zich er buiten tot het echt mis zou lopen. Espe probeerde te zien wie het was waar hij tegen sprak maar ze zag niet omdat hij over haar heen stond. Pleoh leek verbaasd maar hij gromde al snel. Na zijn woorden begon hij te trillen. Zijn kop was gezakt en toen een vrouwelijke tijgerin sprak stapte hij naar achteren zo ver tegen de muur. Espe rolde zich zo dat als het mis ging er gelijk tussen stond. Toen ze de woorden van de tijger hoorde kreeg Espe kleine sluwe spleet ogen. Ze begon te grommen. Haar grom was dreigend. Ze ging staan en ook Lucifer greep in. Hij ging tussen hun staan en Espe was lichtjes gespannen. Ze keek naar de tijgerin toen Lucifer sprak. Mekka dus. Ze bekeek de andere tijgerin en haar ogen bekeken haar grondig. Ze had duidelijk problemen. Ze keek toe hoe de twee verdwenen en bekeek daarna Pleoh. Zijn ogen waren angstig en hij trilde. Ze keek toe wat Lucifer deed. Normaal was ze in zulke koud bloedig en maakte het haar niets uit wat andere over kwam maar ze maakte zich zorgen over Pleoh. Ze knikte naar Lucifer toen hij om haar hulp vroeg. ‘En dan zegt de tijger tegen mij dat hij mij nooit alleen kan laten,’ Zei ze zachtjes tegen zichzelf. Ze liep een rondje op Pleoh heen en toen ze aan de zijkant stond gaf ze hem een klein duwtje. Maar hij viel niet op de kussens maar bleef staan. Espe snoof en deed een stapje terug waarna ze hem een duw gaf waardoor hij op de kussens viel. Ze bekeek Pleoh goed en zag hem nog steeds rillen. Ze ging naast hem liggen tegen zijn rug aan en legde haar kop op zijn nek. ‘Dat was ze hé, dat was je grote liefde Nina..’ Zei Espe zacht. ‘Het is een mooie tijgerin.. Ik snap wel dat je wat in haar ziet..’ Fluisterde ze zacht. ‘Laat je niet tegen houden voor het gene wat wil, Pleoh..’ Fluisterde liefjes. Ze hief haar kop op en likte zijn gezicht voor zover ze er bij kwam. ‘Je hoeft niet bij me te zijn om me te beschermen. Ik kan voor mezelf zorgen. Zorg jij er maar voor dat je de liefde terug vind.’ Zei ze waarna ze haar kop weer in zijn nek legde. ‘Het houden van is het mooiste wat er is…’ Zei ze zacht. Ze zuchtte zachtjes en het was even stil. ‘Je wilde net toch weten wat ik gedaan heb. Ik heb gedaan wat ik al jaren geleden had moeten doen. Ik heb mijn vader gedood na zijn verraad. Hij heeft er voor gezorgd dat heel Dust in gevaar is door niet te vertellen dat het boek uit de kluis is en de macht van het zwarte stof vrij is gekomen. The Lavinia Book…’ Zei ze zacht. ‘We hebben na de missie veel meer grotere problemen aan ons hoofd..’ Zei ze zacht. Ze zag dat Lucifer binnen kwam en de dekens neer legde. Ze keek hem aan. ‘Ik pas wel op hem, Lucifer.’ Zei ze zacht. Ze was plots stil toen ze iets hoorde wat haar droevig maakte. Ze stond op en liep naar het open raam toe en ging er tegen aan staan om naar buiten te kijken. Ze zag het kasteel niet maar ze wist precies wat Lavinia aan het doen was. Ze hoorde het met haar kattenoren en ze wist het omdat Lavinia haar gevoel bij Espe op legde. Espe mauwde droevig waarna ze zich van het raam af wende en ze de dekens pakte en over Pleoh heen trok. Ze zuchtte en ging voor hem liggen en legde haar kop op haar poten.

Lavinia stond midden in haar kamer voor de spiegel terwijl de sieraden werden vastgemaakt in haar haren en ze werd opgemaakt. Er waren ongeveer 4 vrouwen bezig met het klaar maken van Lavinia. Het duurde ongeveer een uur voordat alles gedaan was maar ze zag er daardoor wel schittert uit. Ze had een Indische jurk aan gekregen en de doeken sierde haar lichaam. Rood met cream. De sieraden die in haar haren waren gezet waren van echt goud en robijnen. Hier en daar had Lavinia echter wat verstopt. Ze had enkele mesjes die ze weg kon gooien en ze had haar zwaard bij zich maar deze was haast niet te zien. De deur ging openen. ‘Ze staan al klaar, My lady. En er staan enkele nobele mannen buiten voor u komst.’ Zei de bediende. Lavinia beet op haar onderlip. ‘Is er al iets vernomen van Lucifer of Espe?’ ‘Nee, vrouwe..’ Lavinia knikte. Ze schoof de ketting van haar moeder onder de jurk en maakte deze vast aan de banden die haar messen droegen. Ze liep naar beneden naar de hal waar haar bediendes stonden om haar uit te zwaaien. Ze knikte hen toe, niet de kracht hun toe te spreken dat het allemaal wel goed zou komen. De bediendes opende de grote deuren naar de het plein. Lavinia liep naar buiten waarna ze pas echt goed te zien was in het licht. Normaal gesproken leiden Lucifer haar naar beneden maar ze was helemaal alleen. Ze slikte een laatste keer voordat ze vastbesloten voor zich uit keek. Ze keek naar de 4 nobele mannen beneden bij de trap. Lavinia trilde haar jurk op en liep naar beneden. Ze zag hoe de 4 nobele mannen bogen en de soldaten volgde. De koets zag er prachtig uit. Precies zoals ze het had gevraagd. En ergens kon ze wel lachen om de pakken die de soldaten moesten dragen. ‘Welkom,’ Zei Lavinia luid en duidelijk. Ze keek naar de nobele en trok haar wenkbrauw op. ‘Ik had jullie niet verwacht op een tijd stip als deze, mijn heren.’ Zei Lavinia kalm. ‘We hoorde het verschrikkelijke nieuws en we wouden kijken of het wel goed met u ging,’ Zei één van hen met rood haar. Het waren 4 verschillende jongens allemaal rond de 21 jaar maar allemaal hadden ze een ander kleur haar. ‘Welk nieuws?’ Vroeg Lavinia kalm. ‘Dat Lucifer van u weg gaat en dat jullie gaan scheiden.’ Zei de blonde jongen. Lavinia trok haar wenkbrauw op. ‘Niets daarvan is zeker,’ Zei ze met een duidelijk masker. Alleen het was altijd moeilijk te zien als Lavinia een masker op had getrokken. ‘Natuurlijk. My Lady. Maar een koningin van u formaat kan niet alleen regeren..’ Zei de bruinharige jongen. Lavinia keek hem haast woedend aan. ‘Hoe bedoelt u?! Dat ik niet alleen kan regeren zonder man aan mijn zijde?!’ Siste ze haast woedend. De jongen deed een stap achteruit en knikte. ‘Ik wist niet dat u twijfelde aan mij?’ Zei Lavinia scherp. ‘Waarom zijn jullie hier? Zijn jullie gestuurd door jullie vaders?’ Zei Lavinia met haar kin hoog. Lavinia straalde macht uit en dat maakte ze bang want niemand wist echter wat ze kon aanrichten. ‘Nou?’ ‘Ja, My lady..’ Zeiden er 3 in koor. Alleen de zwartharige jongenman zei niets en keek Lavinia aan. Ze keek naar hem. De jongen stapte naar voren en pakte haar hand vast ‘Ik heb u altijd al bewonderd, vrouwe. Ik twijfel echter niet aan u maar ik vind dat u meer aan u hoofd heeft dan alleen het volk. Ik zou daarmee kunnen helpen als u man. Ik ben getraind door u vader voordat hij stierf en ik zal u lief hebben als niemand anders en ik zal u en u kind beschermen tot mijn dood. My Lady.’ Zei hij terwijl hij gebogen stond en haar toch aan keek en vervolgens haar hand kuste. Lavinia trok haar hand vervolgens terug. ‘Ik voel me erg gevleid door u, heer?’ ‘Lord Maximum the III, zegt u maar Max.’ ‘Vergeef me My lord maar zolang ik mijn ring nog draag is mijn relatie met Lucifer nog lang niet voorbij. Ik verzoek jullie nu te vertrekken.’ ‘Natuurlijk, My Lady. Ik zal elke dag bij u langs komen om u troost te bieden want u bent de mooiste vrouw die ik ook heb gezien.’ ‘Vertrek nu, alsjeblieft, ik heb nog een hoop te doen.’ Zei Lavinia kalm. Ze zag hoe de nobele vertrokken en keek vervolgens naar de soldaten. ‘Mijn excuses heren voor het lange wachten.’ Zei Lavinia kalm. Ze deed een stap naar hen toe. ‘Ik heb één van jullie nodig om mijn echtgenote te spelen tijdens de missie..’ Zei Lavinia rustig. Haar ogen gingen langs de soldaten maar haar ogen bleven even hangen op Buck. Hij was nieuw dus hem zou ze niet moeten kiezen voor een taak als deze, ze had geen zin in nog meer geslijm. Ze keek naar William Sotar en vervolgens ook naar Luxior. Beide waren ze getraind door haar vader alleen William had langer getraind. ‘William, ik wil dat jij mijn man speelt dus zou je met Emily mee kunnen lopen naar de zaal waar je kunt omkleden.’ Zei Lavinia rustig en wees naar Emily die haar hand op stak. Ze zag hoe William vertrok. ‘Goed, jullie twee besturen de paarden, we nemen de route die naar Midnight Glade gaat. Ik wil dat er niets mis gaat. Het is een lange reis voor nieuwelingen dus ik sta er op dat je hem wat tips geeft, Luxior.’ Zei Lavinia kalm. Er kwam een bediende naar haar toe. ‘Ik heb overal naar haar gezocht, My lady..’ Zei hij. Lavinia zuchtte. ‘Blijf zoeken, Espe moet hier ergens zijn.’ Zei Lavinia kalm. De bediende knikte. ‘Is er ook al iets bekend over Lucifer?’ De man schudde zijn hoofd. Lavinia beet even op haar lip. Ze knikte. ‘Je kunt gaan,’ Zei ze. Ze keek hoe William naar beneden kwam in een rood jasje met speldjes en een crème kleurige broek. Lavinia knikte naar hem en hij ging weer in de rij staan. ‘Goed, William. Jij zit bij mij in de koets Luxior en Buck zitten voor. Ik weet niet waar dat schorem is maar we vinden ze wel en als we ze vinden tonen we geen genade? Begrepen?’ ‘Ja, vrouwe..’ ‘Goed, dan kunnen we vertrekken.’ Zei Lavinia. ‘Succes allemaal, ik geloof in jullie.’ Zei ze vriendelijk en daarna stapte ze de koets in. Een diepe zucht verliet haar mond toen ze in de koets zat en ze keek hoe de deur dicht werd gedaan. Ze hoopte hier wel snel terug te zijn. Het ergste was nog dat Espe spoorloos was. Gewoon weg. En dat baarde haar zorgen want Espe bleef nooit lang weg. En Espe sloot zichzelf af zodat ze niet kon zien waar ze was. William kwam de koets in en deed de deur dicht. De poort ging openen en de koets begon te rijden na enkele seconde. Ze keek naar buiten ergens in de hoop een glimp op te vangen van de panter. Ze werden overgebracht met een boot die zo omgebouwd was dat de koets er op kon en ze verlieten al snel Fernum. Maar al die tijd in de koets had Lavinia nog geen woord gezegd. Ze wreef even zachtjes over haar buik heen en glimlachte lichtjes toen ze keek wat ze deed en staarde vervolgens weer uit het raam. Haar ogen waren nog steeds droevig maar er was vastberadenheid in haar ogen te lezen want ze ging echter niet meer terug. Langzamerhand begonnen ze al bomen te zien en was het laat in de middag. Lavinia begon geconsulteerd uit het raampje te kijken en ze zag 3 zwarte wazen voor bij schieten. Gevolgd door nog 3 schimmen en deze werden gevolgd 2 schimmen. ‘We zijn in de minderheid..’ Fluisterde Lavinia zacht. De koets stopte en een kreun was te horen ook hoorde je voetstappen boven op de koets. Lavinia grijnsde. Ze kon haar woede omzetten in iets wat goed was voor het volk. De deur ging openen en een man met een groot masker en zwarte kleding pakte haar arm vast en sleurde haar naar buiten. De man drukte een mes op haar keel. ‘Geef me alles wat je heb of ze gaat er aan!’ Lavinia trok haar wenkbrauw op. ‘Dit is echt zo oud,’ Zei Lavinia haast lacherig. Haar hand vouwde zich naar achteren en werd zwart. Haar hand reikte naar zijn heilige delen en voor dat er ook maar een kans was zich te verzetten stond de man onder stroom. Lavinia duwde zijn arm weg en stapte weg, de man viel op de grond en kreunde van de pijn. Ze wou de mannen een lesje leren zoals ze haar volk had vermoord. Lavinia trok haar zwaard net zoals Luxior die onder het bloed zat. Nog 6 mannen kwamen uit de bossen en begonnen hun te omsingelen. ‘Dit kan nog leuk worden,heren.’ Zei Lavinia grijnzend.'Zie het maar als een soort training, Buck. Alleen als je nu iets fout doe ben je dood.' Zei Lavinia met een scheef lachje. Haar masker was in werking gesteld zodat er geen gevoelens meer te zien waren. Alleen een emotieloos gezicht van een machtige vrouw. Alleen haar brede grijns maakte haar angstaanjagend want dit was voor Lavinia eerder een speel kwartiertje omdat ze haar emoties kom omzetten in wraak.

Pleoh kon zien dat het haar pijn deed, maar hij wist ook niet wat er aan de hand was tussen Lavinia en Lucifer dus hij zou niet kunnen oordelen over ieder van hen. Maar nu hij hier was zou hij Lavinia wat troost kunnen geven en haar iets kunnen vertellen over Lucifer wat ze zelf eigenlijk hoorde te weten en wat ze eigenlijk hoorde te doen, maar het was aan haarzelf om een keuze te maken. Hij zou geen keuzes voor haar kunnen maken, maar alleen met haar mee kunnen gaan in de keuze en haar daar zoveel mogelijk in proberen te beschermen. Hij knikte haar nog een keer toe na haar woorden en verliet de kamer om haar alleen te laten zoals ze had gewenst. Samen met Dagmar en Ebbenhout liep hij door het kasteel, eigenlijk allemaal even niet wetend wat te doen toen hij de oproep van Lucifer doorkreeg en zuchtend gromde. Ebbenhout keek hem even aan en knikte vervolgens waarna hij wegrende. Hij hoefde niets voor Ebbie te verbergen of haar te zeggen, want ze kon het altijd aan hem zien dus ging hij ervandoor. Er was iets met Espe aan de hand en dat betekende dat het veiliger was als Pleoh ook in de buurt was dan dat Lucifer alleen met haar zou zijn. Niet dat ze hem snel wat aan zou doen, maar Espe zou altijd aan de kant van Lavinia staan zoals hij aan de kant van Lucifer stond en sinds er ruzie tussen die twee was, kon hij niets riskeren, zelfs als het Espe was. Even stond hij stil toen de geur van bloed vermengd met Espe’s lichaamsgeur bij hem naar binnen kwam, maar daarna rende hij grommend verder. Espe droeg bloed bij zich, maar van wie was het? Het was niet van hem of van Lucifer, want dat kende hij beter dan dat hij zijn naam wist, maar het zou haar eigen bloed kunnen zijn. Was dat de reden dat Lucifer hem had geroepen? Omdat Espe bedolven was onder bloed en er iets ernstigs met haar aan de hand was? Automatisch ging hij sneller rennen totdat hij het maximale uit zijn grote sprongen kon maken. Het duurde dan ook niet lang voordat hij over de muur kon klimmen en via het openstaande raam naar binnen kon komen en met een hard geluid op de planken terecht kwam. Het kwam doordat hij zijn klauwen had gebruikt tijdens het klimmen dat hij nu niet op de kussens van zijn poten terecht kwam en iedereen hem duidelijk hoorde. Desondanks gromde hij toen hij Espe zag en meer rood zag dan haar normale zwarte vacht. Hij schudde zich snel uit voordat hij op haar af ging en haar vroeg wat ze dit keer weer had gedaan om er zo uit te komen zien. Hij grijnsde iets. Ze stond dan misschien wel, maar ze stond niet stevig genoeg dat hij haar niet gemakkelijk omver kon duwen met zijn hoofd zodat ze op de kussens waar ze eerst op had gelegen zou belanden. Zei hij soms dat hij zich met haar zaken bezig zou houden? Volgens mij totaal niet, maar als hij haar zo zag dan had hij wel het recht om te vragen wat ze nu weer had uitgespookt. Hij hield haar op de grond door zijn poot op haar schouder te zetten en ze was niet sterk genoeg om die ervanaf te schudden toen hij begon haar gezicht schoon te likken. Die idiote panter was zelf nog niet eens begonnen met haarzelf te wassen. Hij moest echt alles voor haar doen of niet? Niet dat hij het erg vond, ze snapte tenminste waarom hij zo boos was geweest dus dat had hij alweer achter zich gelaten. Espe stribbelde tegen om hem te ontwijken, maar dat zou haar echt niet lukken dus hij grijnsde een keer naar haar voordat hij haar snuit begon schoon te maken. Na de snuit ging hij naar de oren, maar ze had het ondertussen al opgegeven en lag rustig zijn behandeling te ondergaan waardoor hij zijn poot terughaalde en naast zich neer zette op de plek waar zijn poot normaal ook altijd al stond. Haar ene oor was net klaar toen hij de dreiging opmerkte die nu veel meer uitstraalde dan net. Hij was net veel te veel gefocust op het bloed en op Espe waardoor hij de tijger in de andere kamer niet had opgemerkt, maar deze dreiging was onmogelijk te negeren doordat het tegen hem en waarschijnlijk ook Espe was gericht. Hij gromde diep en dreigend waarbij hij zijn ogen op de deur richtte waarachter het dier zou zitten en wachtte af op het antwoord dat ongetwijfeld zou komen. Geen enkel dier gaf zo’n dreiging aan om vervolgens weg te vluchten en als het dat deed dan was het een afleidingsmethode waar hij niet in zou trappen. De snauw van de andere tijger zorgde ervoor dat hij zijn kop iets optilde zodat hij voldoende ruimte had om zijn poot aan de andere kant van Espe neer te zetten en haar ondertussen niet zou raken met een van zijn klauwen zoals hij eerder had gedaan. Daarna liet Pleoh zijn kop weer iets zakken zodat hij Espe nu geheel had afgeschermd voor iedere mogelijke aanval die vanachter die deur zou worden ingezet en hij maakte duidelijk dat dit zijn laatste waarschuwing was en dat als die tijger zich niet bekend zou maken dat hij dan zelf de aanval in zou zetten. Dat bleek te helpen, want de deur werd open gedaan en daar zag hij Mathilde binnenkomen. Ze was geen spat veranderd. Hij kon haar na al die jaren gemakkelijk herkennen aan de manier waarop ze liep en aan haar gezichtsuitdrukking. En naast haar liep een tijgerin, een echte Siberische tijgerin die zelf ook al enige jaren oud was. Hij was verbaasd om haar te zien, maar hij wilde ze niet zien. Alles zou verkeerd gaan als zij er zouden zijn. Niets zou hetzelfde zijn als hij wist dat ze hier in de buurt waren. Hij begon te trillen en had zijn ogen gesloten om de aanblik niet te hoeven zien, maar de stem die hij hoorde leek zoveel op die van haar waardoor hij achteruit sprong en zich naar achteren werkte. Hij wilde het niet horen, hij wilde niet opnieuw zich in dat zwarte gat begeven, niets was hem dat waard omdat hij uiteindelijk toch weer de dupe zou zijn van alles. Bij een beter offer zou ze hem achterlaten en dan zou bij hem alles zwart worden en dan kon hij iedereen pijn, zelfs degene die hij had gezworen nooit pijn te zullen doen. Dan was hij niet zichzelf meer en dat wilde hij nooit meer zijn. Hij merkte dat iemand zijn ogen opende, maar hij kon niets zien. Het was alsof hij in een gat viel en er nergens een valnet was om hem op te vangen. Hij merkte dat hij met een klap op de grond terecht kwam, een zachte klap wel te verstaan, maar het kon niet helpen. Niets hielp en hij kon zelf de uitweg niet vinden. Bovendien had hij het ijskoud totdat een warme energiebron tegen hem aan ging liggen en hem gedeeltelijk verwarmde. Het was gedeeltelijk, maar wel voldoende om het trillen te stoppen zodat hij alleen nog maar stil lag en nergens antwoord op kon geven. Espe’s woorden kwamen binnen en hij gromde zacht, noch bevestigend noch ontkennend, maar het leek haar niet uit te maken, want ze ging gewoon door met praten. Pleoh draaide iets met zijn kop toen hij haar tong voelde en heel erg zacht was er gespin te horen van hem dat stopte toen zij stopte met het likken van zijn gezicht. Dit keer gromde hij iets harder, duidelijk niet tevreden met wat ze zei, maar brak abrupt af toen hij de rest van haar zin hoorde. De liefde terugvinden was niet mogelijk. Niet voor hem. Daarna lag hij rustig te luisteren en probeerde de laatste kou uit zijn lijf te krijgen wat pas hielp toen ze de dekens over hem heentrok en zelf tegenover hem ging liggen. Hij draaide zich zodat hij op zijn buik lag en legde net zoals zij zijn kop op zijn poten waarbij hij haar aankeek zonder iets te zeggen. Hij schraapte zijn keel een keer en tijgerde iets dichterbij zodat de voorkant van zijn poten de hare aanraakten. ‘Ze is inderdaad een mooie tijgerin en ik zou mijn plicht moeten doen om haar te dekken nu ze zover is zodat onze soort blijft voortbestaan, maar ik kan jou niet alleen laten.’ Pleoh stond op en zakte zijn hoofd zodat die boven de hare hing. ‘Je weet niet eens hoe je je moet wassen nadat je een gevecht bent aangegaan en je mag niet onder de dekens totdat je helemaal schoon bent.’ Zei hij zachtjes tegen haar waarna hij een snelle lik over haar oor kon geven voordat ze opsprong. Hij schudde de dekens af en keek haar ernstig aan. ‘Dat was trouwens Nina niet. Nina’s staart heeft geen topje en ze is veel directer. Nina… Nina dringt zich meteen in je gedachten en je deelt alles met haar waardoor je het gevoel krijgt dat ze om je geeft omdat zij zichzelf ook deelt.’ Pleoh stopte met praten en de ernstige uitdrukking verdween en maakte plaats voor een speelse. ‘Kom hier jij. Als je jezelf niet schoon maakt dan moet ik dan maar doen.’ Zachtjes probeerde hij haar om te duwen, maar ze sprong al weg voordat hij ook maar de kans had. Hij grijnsde en ging haar achterna waarbij hij als hij de kans kreeg een stukje van haar schoonlikte.
https://www.youtube.com/watch?v=W9_nXlvY6Io
Lucifer dronk de whisky op nadat hij zich beklaagde bij Espe over waarom hen dit allemaal overkwam en haar antwoord was niet het antwoord waar hij op zat te wachten. Natuurlijk wist hij dat liefde niet gemakkelijk was, maar dit had hen helemaal niet hoeven te overkomen. Lucifer luisterde naar wat Espe verder vertelde en zijn gezicht werd donkerder toen ze het verhaal vertelde over wat er was gebeurd in Lavinia’s leven. Veel wist hij al, maar dit waren geheimen waar zelfs de beste spion niet achter zou kunnen komen zonder jarenlange pogingen. Lucifer liet zijn kin op zijn hand zakken voordat hij Espe even over haar hals aaide als dank voor haar uitleg en omdat ze hem niet meteen veroordeelde voor iets wat hij niet had gedaan.

De volgende dag ging hij na een laatste check up in de spiegel door de deur naar buiten waar hij een broodje stal van vrouwe Rodericks die hem vermanend op zijn vingers tikte, maar daar nam hij geen aanstoot aan. Hij grijnsde naar haar, zij was de enige die hem normaal behandelde, maar zelfs dat was niet voldoende voor hem geweest om te blijven bij hen en dat had haar pijn gedaan, maar ze had het hem blijkbaar vergeven, want hij hoefde het broodje niet terug te geven. Dat had misschien ook te maken met het feit dat hij al de deur uit was voordat ze hem achterna kon gaan en dat zou er ook niet uitzien. Na enkele minuten lopen zag Lucifer William al staan en hij begroette hem hartelijk. OP de weg naar het kasteel bracht hij William op de hoogte van de situatie tussen hem en Lavinia en ook al wist hij niet helemaal wat er zou gebeuren tijdens het gevecht dat zeker zou komen, hij gaf William een brief die hij aan Lavinia moest geven als hij de kans kreeg. Hij zou het als Buck niet kunnen doen, want dan zou ze uitleg vragen en dan zou hij zichzelf niet langer verborgen kunnen houden voor haar. ‘Ik wil dat je me een ding beloofd William. Zodra het begint en het blijkt dat er meer zijn dan dat we normaal een voor een doen dan sluiten we Lavinia in. Zij kan vanuit het midden nog gemakkelijk haar magie gebruiken, maar als ze ook maar één schrammetje oploopt of onze baby loopt iets op dan kan of ik of zij zich niet meer normaal gedragen dus voor de veiligheid van ons allemaal moet je me dat beloven.’ Lucifer was stil blijven staan, want ze waren op het plein en William knikte hem ernstig toe. Op het plein stond ook Luxior, een man die hij niet zo goed kende, maar die ook goed was getraind. Luxior had al snel door dat het niet Buck was die hier stond en Lucifer bracht hem op de hoogte van wat er aan de hand was tussen hem en Lavinia en wat nu het plan was. Luxior was er gelijk voor te porren, die hield er wel van als het allemaal net iets ingewikkelder werd dan normaal. Enkele minuten later kwamen een paar opgeschoten jongens hun kant oplopen en namen hun plaats op de trap in. Lucifer, Luxior en William waren gedwongen enkele passen naar achteren te doen door de arrogante blikken die hun kant op werden gestuurd. Gelukkig herkende geen van hen Lucifer die zijn hoofd angstvallig naar beneden hield en de voorkant van de hoed zo ver mogelijk over zijn hoofd had getrokken. 'Wat doen die hier?' siste William naar hem en Lucifer haalde zijn schouders op. Wat hadden die kleuters die het geluk van een goede naam hadden hier te zoeken? Het was wel grappig te zien dat ze allemaal een andere haarkleur hadden, maar dat was dan ook het enige dat hij leuk aan ze vond. Ze straalden de arrogantie van welvaart uit, een arrogantie die hij niet kan uitstaan en zelf alleen gebruikte als de situatie het vereiste. Anders was het voor hem uit den boze. Een bediende kondigde de aankomst van de koningin aan en Lucifer keek verwachtingsvol naar boven. Hoe vaka had hij al wel niet hier gestaan en gewacht totdat ze naar beneden was gelopen zodat hij haar aan had kunnen kijken? En hoe weinig waren de momenten dat hij haar naar beneden had kunnen leiden. Hij keek naar boven en zag haar daar staan. Ze was prachtig, maar hij kon haar niet lang aanstaren en boog zijn hoofd om niet haar verdriet of boosheid te kunnen zien waardoor hij zichzelf zou kunnen verraden. Zijn lichaam volgde de rest die diep voor haar bogen waarna ze weer die kant op keken. Lucifer keek schuin naar Lavinia en de jongens tijdens hun gesprek, maar zijn handen waren gebald in vuisten en hij kon niets doen dat hem zou kalmeren. Hoe snel gingen de roddels hier? En hij was helemaal niet van plan om haar alleen achter te laten met zijn kind. Hij zou voor haar zorgen en zodra ze hem weer zou accepteren, zou hij de man zijn die haar in de nachten in zijn armen hield en haar in slaap wiegde met zijn zachte fluisteringen. Hij was de enige die haar echte passie kon opwekken, die haar werkelijk alle dingen kon laten doen die ze zelf wilde en niet een van deze jonge knapen die hem ook nooit zouden kunnen evenaren in het liefdesspel. Ze zouden nooit zo gespecialiseerd of zo veelzijdig zijn als hij was en ze zouden haar nooit dezelfde liefde kunnen geven als hij haar kon geven. Hij trilde bijna van woede toen hij zag hoe de lord haar hand kuste en het was de zachte sissende stem van Luxior die hem kalm hield zodat hij op zijn plek bleef staan. Naast hem stapte William naar voren en zei met een luide stem waardoor de nobelen hem nog zouden kunnen horen: 'Mijn koningin, ik heb hier een brief van Lucifer voor u. Daarnaast geeft hij u zijn liefdevolle groeten en hoopt hij dat net zoals zijn missie, uw missie goed zal verlopen. Het spijt hem dat hij er niet bij kon zijn.’ Lucifer keek William met een schuin oog aan en gaf hem een knipoog die de man niet beantwoordde voor het geval Lavinia het zou kunnen zien. William was echt een topgozer. Lucifer luisterde met een iets geruster hart naar wat Lavinia vertelde en voelde een kleine steek in zijn hart bij het zien van William die samen met Lavinia mocht reizen, maar hij zou het niet wagen er iets van te zeggen en hij hoopte dat William de vriend was die hij altijd was geweest. Lucifer mompelde mee met het bevel waarna hij samen met Luxior op de bok van de koets stapten. Lucifer leunde naar achteren en gaf de teugels aan Luxior. Hij zou de paarden besturen zodra ze in het vijandelijke gebied waren, want Luxior was niet zo op zijn gemak met de paarden en om nou de hele tijd de dieren te kalmeren terwijl er een gevecht aan de gang was, dat was meer de stijl van Lucifer. De reis die vroeg in de ochtend was begonnen, was eentonig en het was in de namiddag toen hij de aanwezigheid van anderen langs zag komen. Met speciale stemcommando’s bracht hij Luxior op de hoogte die ook al iets had opgemerkt en die nu onopvallend probeerde de schimmen in de gaten te houden. Lucifer moest op de man vertrouwen. Op dat moment sperde hij zijn ogen open en bukte snel waarbij hij hard aan de teugels trok om de koets met een schok tot stilstand te brengen. Hij had de aanslag op zijn nek overleefd, maar in plaats daarvan was Luxior geraakt die een gapende wond had in zijn arm waardoor hij zijn tweehandig slagzwaard niet optimaal zou kunnen gebruiken. In de tijd dat Lavinia zich bemoeide met de man die haar vasthield, zette Lucifer de koets op de rem en nam het geleende zwaard in de hand. Hij glimlachte licht en hield het zwaard horizontaal gestrekt naast zich. ‘Gemist.’ Zei hij zachtjes waarna hij omhoog sprong en de aanval pareerde voordat hij een snelle draai maakte en met het zwaard een gapende wond maakte in de buik van de jonge man. Die keek verbaasd naar de wond waardoor Lucifer hem meteen de genadeslag kon geven en de jongen dood op de koets lag. Nu hij bovenop de koets stond, kon hij de anderen aan zien komen en hij liet zich van de koets zakken om naar een van de mannen toe te rennen. Hij ging er vanuit dat Luxior en William de belofte zouden houden en Lavinia in zouden sluiten zodat zij de magie kon gebruiken en de twee mannen haar konden verdedigen terwijl ze dat deed. Ondertussen zou hij ze van de andere kant één voor een uitschakelen.

Lucifer hijgde, maar ging door met het gevecht. Hij had net de ene op de grond gelegd en gedood toen de volgende alweer op hem afsprong en zijn been had verwond. Hij had geen idee van wat er precies aan de andere kant van het voertuig gebeurde en zou deze snel moeten doden zodat hij naar de rest kon gaan. Het bleek dat er zich nog meer hadden verscholen in het bos als back up, en ze bleven maar aankomen. Alleen had hij het gevoel dat hij sommige gezichten al eerder had gezien. Alsof het klonen of illusies waren en dat was de reden dat hij naar Lavinia toe moest gaan. Als hier magie achter zat dan zou zij het kunnen vinden en het kunnen uitschakelen. Deze was iets gemakkelijker neer te leggen en voordat een ander hem kon bespringen, rende hij naar de andere kant. De hoed die hij droeg leek wel vastgeplakt te zitten, zo goed bleef die zitten. Even stond hij stil bij het tafereel dat hij zag en rende vervolgens door. Er lag hier een spoor van lijken, waaronder Luxior die het helaas niet had overleefd en verderop zag hij Lavinia en William vechten waarbij ze de koets als verdedigbare ruimte hadden gekozen. Zo konden ze minder gemakkelijk in de rug worden aangevallen. William was ook al bebloed en zelfs Lavinia had enkele wonden. Gelukkig geen van alle in de buurt van haar buik, maar dat maakte hem niet uit. Hij sprong voor haar en nam haar tegenstander over die hij vakkundig en snel tegen de grond werkte voordat hij zich omdraaide en Lavinia tegen de koets drukte waarbij hij ervoor zorgde dat ze nog steeds zijn gezicht niet kon zien. ‘Er is magie in het spel. Je moet het vinden.’ Zei hij waarbij hij probeerde zijn stem te vervormen en ging vervolgens weer het gevecht aan om zo William te verlichten. Hij had niet veel later hoeven komen, want ze waren bijna uitgeput omdat de grootste lichting hierlangs kwam en niet naar hem dus nam hij zoveel mogelijk over zodat ze even konden uitrusten, maar hij kon ook niet alles alleen.

Pleoh duwde zachtjes de deur open en stak zijn hoofd door de opening om voorzichtig rond te speuren. ‘Espe? Ben je hier?’ Ze was hier geweest toen hij naar Lucifer was gegaan, maar toen hij terugkwam was ze er niet meer geweest dus had hij alle ruimtes afgezocht, maar hier was haar geur het sterkst. Zelfs buiten kon hij haar alleen maar spotten in deze ruimte. Hij ging naar binnen waarna hij de deur dichtdeed. Pleoh draaide zich om en keek de kamer rond, maar kon haar niet zien. ‘Espe? Je hebt je toch niet in een voorwerp veranderd hé?’ Hij keek nogmaals de kamer rond, maar hij zag niets dat op haar duidde. Pleoh zuchtte diep en liep naar de dekens die die nacht waren gebruikt en liet zichzelf erop zakken. Hij keek naar zijn klauwen die hij in een uit liet komen. ‘Espe? Zou je – Nee laat maar.’Hij draaide door op zijn zij en sloot zijn ogen. Het zou geen goed idee zijn, vast niet. Maar aan de andere kant was zij de enige die hem echt kon stoppen als het verkeerd ging. Nina. Hij moest naar haar toe en ze was ook in de buurt. Niet zo dicht in de buurt dat ze zich met elkaar konden verbinden, maar ze had zichzelf wagenwijd opengezet en zijn geest raakte de hare als hij zich openzette. Dat was de reden dat hij zich niet meer openzette, zelfs niet voor Espe. Langzaam zakten zijn ogen dicht en werd zijn ademhaling kalmer. Hij had niet eens gemerkt dat die gejaagd was geworden terwijl hij aan Nina had gedacht. Ze boezemde hem nog steeds angst in omdat ze alles van zijn vroegere jaren wist. Het enige wat hem echt kalmeerde was in de buurt zijn van Espe en zelfs als ze zich al niet wilde laten zien dan was haar aanwezigheid en geur voldoende. ‘Kom je nu nog tevoorschijn of niet?’ gromde hij zachtjes. ‘Ik heb je nodig.’ Hij stond weer op. ‘We moeten iets gevaarlijks gaan doen.’

Hij stond op de vaste grond en keek naar het grote galjoen dat aangemeerd lag. Hier was ze dus. Was dit nou wel een goed plan? Pleoh draaide zijn hoofd naar Espe die naast hem stond. Ze was met hem meegegaan zonder dat hij haar verder iets had verteld. Hij had het niet gekund. Nu stond ze daar en hij kon haar ogen niet lezen om erachter te kunnen komen wat ze ervan vond dat hij dit deed. ‘Je gaat toch nog steeds met me mee hé?’ Verdraaid, hij leek wel een kleine welp, maar hij was echt bang dat er misschien iets zou gebeuren waardoor alles fout zou gaan. Hij tilde een poot op en richtte zijn blik weer op de loopplank die uitlag. Na een laatste ademhaling zette hij de poot neer en wachtte af. Onmiddellijk kwam de aanval aanzetten en hij kromp licht ineen omdat het zo bekend en tegelijkertijd zo vreemd voor hem was. Hij gromde lichtjes waarbij hij een gedachte uitspreidde en de aanval ophield. Boven aan de plank kwam enkele tijgers naar voren en Pleoh schrok. Hoeveel tijgers waren er ondertussen? Eentje stapte naar voren die duidelijk groter was dan de rest en hij herkende de tijger van de andere dag in. Mekka was haar naam als het goed was. Ze knikte en Pleoh schoot nog een blik van lichte angst en hoop naar Espe voordat hij de loopplank opstapte en naar boven rende. Hij hoorde hoe ze achter hem aankwam en Pleoh dekte haar af toen ze op het dek stonden, want ze hoorde bij hem en hij gaf haar toegang dus zou een ander haar niet mogen aanvallen. De twee andere tijgers waren misschien een jaar oud en nog lang niet zo groot als Pleoh en hadden zeker niet zijn vechtervaring. Hij zou ze binnen een minuut allebei op de grond hebben gelegd als het noodzakelijk was. ‘Je bent dus toch gekomen? Goed. Ze wacht binnen op je, maar pas op. Ze is misschien niet zoals je haar kent.’ Langzaam kwam er een strakke blik in zijn ogen en schudde hij de laatste twijfels weg. ‘Ik ben ook niet meer degene die ik vijftien jaar terug was.’ Pleoh wist dat hij gelijk had en liep naar de deur die open werd gezet zodat hij en Espe naar binnen konden gaan. Ze moesten enkele trappen af, maar Mekka ging hen voor en de twee jonge tijgers waren de hekkensluiters. Mekka ging door een rode deur en stopte. ‘Mam? Je bezoek is er.’ Mekka keek naar achteren en er leek een angstige blik in haar ogen te zien te zijn, maar Pleoh was los van twijfels en stapte naar binnen. Onmiddellijk vielen zijn ogen in de hare die zo wit waren als de zijne tijdens een verbinding en hij voelde het prikkelen in zijn achterhoofd. Ze had hem de hele tijd geobserveerd? Ze was in zijn geheugen gekropen? Hij gromde, maar de tijgerin stond soepeltjes op en liep op hem af. Ze bleef vlak voor hem staan waarbij hij kon zien dat hij eindelijk groter dan haar was geworden. Wie is zij? Pleoh keek even snel naar Espe en gromde daarna zachtjes naar Nina. Hier voor jouw bescherming. De ogen voor hem werden rood en hij stond stil toen de klauwen op hem afkwamen. Hij kon ze niet ontwijken en voelde de pijn even in hem doordringen toen ze ze meteen terugtrok en naar haar plek vluchtte alsof ze een kleine welp was. Ze was aan het trillen over haar hele lichaam. ‘Nina?’ Ze keek even angstig op en sloeg haar poten over haar hoofd. ‘Wie ben jij?!’ schreeuwde ze hard en Pleoh keek naar Mekka die hoofdschuddend schudde. ‘Mam? Herken je mij?’ De kat keek nog angstiger naar Mekka en haalde half uit. Pleoh deed een stap naar voren en gromde dreigend waardoor ze nu naar hem keek en hij ging door totdat al haar aandacht op hem was gericht. Langzaam vertroebelden zijn ogen en werden ze zo wit dat je niets meer kon herkennen. Nu liep hij naar voren en toonde haar ondertussen alle beelden van hun tijd samen. Ze had niet de keuze om ze te negeren, ze moest alles zien, alles voelen zoals hij had gedaan en met iedere stap die hij dichterbij deed, moest zij door alles heen gaan. Hij merkte een verandering die bij haar opkwam, maar ze was er nog niet. Hij kon haar zover krijgen dat hij tegenover Nina zou staan en dat zou hij doen. Dan zou hij voor eens en altijd met haar af kunnen rekenen. Op hetzelfde moment schoten bij hen allebei de klauwen uit en zakten ze in een gevechtshouding. ‘Dacht je nu echt dat ik je nu nog zou willen hebben Pleoh? Je hebt jezelf verlaagd tot liefde voor een panter. Als je al iets waard zou zijn geweest dan is dat nu al wel helemaal weg.’ Pleoh gaf geen antwoord, maar ze zaten in elkaars gedachten en lazen elkaars bewegingen. Hij sloeg uit die zij kon ontwijken en hij wist waar ze naartoe zou kunnen gaan waar hij dan weer op aansloeg. ‘Alsof je ooit sneller dan mij zou kunnen zijn, ik zie alles Pleoh. Ben je al die tijd boos op me geweest? Ik heb je alleen de waarheid verteld. Daar kun je toch niet boos om worden?’ Dit keer sloeg zij toe en ze verliet zijn gedachten en sloot hem uit. Hij kon haar niet ontwijken door de verbazing van haar actie en voelde hoe een stuk uit zijn oor werd gereten. Nu gromde hij zachtjes en haalde al zijn kracht naar boven om haar aan te kunnen vallen. Ze rolden over elkaar heen, beten waar het kon, reten de huid open met de klauwen die zo scherp als de zwarte nacht waren.

Toen Lucifer zich beklaagden over het feit dat hun liefde moeilijk was, sprak Espe heel kalm en rustig over het grootste geheim van haar familie. Haar ogen waren scherp maar er was vooral kalmte in af te lezen toen ze was uitgepraat keek Lucifer haar eerst verbaas aan. Verbaasd dat hij niets wist over dit. Maar zijn gezicht was donkerder geworden terwijl ze had gesproken. Lucifer leefde mee. Espe wist het nog zo goed. Lucifer aaide over haar hals. Espe spinde zacht toen hij dit deed. ‘Ze zal het begrijpen, Lucifer..’ Zei Espe voor het laatst voordat ze zich terug trok op de kussens. Even sloot ze haar ogen die haar terug voerde.

Er heerste een kille stilte in het kasteel. Espe lag op de kussens in Lavinia’s kamer die aan het spelen was met haar poppenhuis samen met Emily. Een meisje die later de voetstappen van haar moeder zal volgen en Lavinia zal verzorgen. Maar Lavinia en Emily waren de beste vriendinnetjes vroeger. De twee speelde elke dag met elkaar en Espe keek toe. Espe hield er niet van om te spelen met de Anima van Emily. Fabian een jonge leeuwenwelp. Espe vond dat ze over Lavinia moest waken en beschermen. Beneden weerklonk een gil. Een gil van een vrouw. Er volgde er meer. Lavinia en Emily keken op en Lavinia stond al op om te gaan kijken. Espe sprong er voor en miauwde klagelijk. Nee, Lavinia mocht de kamer niet uit. Maar Lavinia pakte Espe op en liep de gang op. Emily volgde nieuwsgierig. Lavinia liep de trap af en liep naar de centrale hal. Bediendes vluchten en gilde. Emily werd door haar moeder opgeraapt en weggedragen. Lavinia begon van angst te rillen. ‘Mama?’ Zei de kleine stem. Espe had er geen goed gevoel over en probeerde Lavinia terug te krijgen naar haar kamer. ‘Daar is ze! Grijp haar!’ Lavinia keek naar de mannen in verschillende kleren kleuren maar ze kon het teken van het magistrium herkennen. ‘Lavinia vlucht!’ Schreeuwde iemand. Espe keek naar de gang. De vrouw die schreeuwde was geboeid en werd vast gehouden. Espe werd losgelaten en Lavinia vluchten weg. Espe keek naar Laverina. ‘Blijf rennen liefje en kijk niet om!’ Schreeuwde ze. Espe zag hoe haar moeder vocht met haar vader en meerdere andere anima’s allemaal onbekend. Haar moeder was veranderd in een draak en probeerde iedereen weg te slaan. Espe zag hoe bewakers achter Lavinia wilde aangaan en Espe stond daar als kleine welp in het pad. Ze probeerde te brullen en hun bang te maken maar erg lukte het niet. Espe hoorde ze lachen maar ze kwamen er niet door. Espe hield stand en andere Anima’s van de gevluchte vrouwen kwamen helpen. Espe wist dat Lavinia veilig was. Lavinia won namelijk altijd met verstoppertje en als Lavinia niet gevonden wou worden dan vond je haar ook niet tenzij je haar heel goed kende. Espe glipte tussen iedereen door en zag hoe Laverinia probeerde te vechten. Maar ze had verschillende banden om. Haar magie werd onmogelijk gemaakt en haar moeder had het druk genoeg met haar vader. ‘Verrader!’ Hoorde ze haar moeder schreeuwen. Espe rende en sprong tegen de mannen aan om Laverinia te bevrijden maar ze werd gewoon weggesmeten als een knuffel. Espe zag hoe ze de deuren en de trappen werd afgesleurd. Espe rende er achterna. Ze probeerde te brullen en zo snel mogelijk te rennen. Laverinia werd in een kooi gesmeten als een slaaf. Espe kon niets meer doen en miauwde. Laverinia keek haar droevig aan. Ze wist hoe dit ging eindigen. ‘Breng Lavinia in veiligheid Espe, bescherm haar tot het einde! Ik hou van jullie alle twee.’ De paarden werden aangespoord en de wagen waar de kooi op stond kwam vooruit. Espe rende er een eindje achteraan. ‘Bescherm mijn dochter, Espe!’ Espe stopte en wierp voor het laatste een trieste blik waarna ze terug rende naar het kasteel. Het was weer doods stil. Haar moeder lag in de hal, bloedend en ze had het zwaar om voor haar wederhelft verborgen te houden. Espe rende naar haar moeder toe en keek haar aan. ‘Mama?’ ‘Mama, alsjeblieft! Ik heb je nodig mama!’ ‘Espe..’ Sprak een zwakke stem. ‘Bescherm Lavinia maar laat je vader leven. Alsjeblieft..’ Espe keek haar raar aan. ‘Mama, waar heb je het over?’ ‘Je vader is een verrader maar ik hou van hem en hij verdiend een tweede kans maar bescherm Lavinia. Je vader is naar haar op zoek.’ Espe ging tegen haar moeder aan liggen. ‘Mama..’ ‘Zoek haar, Espe.. zoek ha..’ Espe keek hoe haar moeder haar ogen sloot en Espe voelde woede en verdriet door haar lichaamgieren. Ze wist ook wat haar moeder had gedaan. Ze had het contact tussen haar en wederhelft verbroken zodat ze beide een waardige dood zouden sterven. Espe rende weg naar de plek waar Lavinia zou zijn. In de studeerkamer achter de geheime boekenkast en daar zou ze in de schuilkelder gaan en zich verstoppen in één van de vele kisten of misschien de grote klok. Espe rende en rende en ze stopte voor de studeerkamer waar haar vader samen met 2 anima’s rond sloop. Espe stapte in de deuropening en probeerde weer te brullen. Ze draaide zich om en Espe keek haar vader in haar ogen. ‘Zo,zo dus het onderkruipsel komt ook even kijken.’ ‘Waarom pap?’ Haar vader grinnikte. ‘Nogal simpel, ze geven mij hier de macht samen met mijn wederhelft.’ ‘Hoe durf je mama te bedriegen..’ ‘Ach dat was enkel en alleen om hier te komen, jullie hadden niet eens geboren mogen worden..’ ‘Laat mijn broertjes er buiten!’ Zei Espe. Haar vader lachten en deed een stap dichterbij. ‘Als je niet de gave van je moeder bezat was hier niet eens meer.’ ‘Je zult ooit gaan boete voor al je daden, papa..’ ‘Het zal wel, vertel me. Waar is Lavinia!’ ‘Voor geen goud zal ik jou vertellen waar ze is, vader..’ Zei Espe. Haar vader snoof en keek op toen er een klein meisje in de deuropening stond. Het was Emily en Fabian. Haar ogen waren groot. ‘Als jij het niet verteld doet zij het wel..’ Espe keek naar Emily. Fabian keek Emily aan en de twee begonnen te rennen. ‘Grijp ze jongens..’ Zei haar vader en de twee grote leeuwen rende achter hen aan. Espe probeerde hun nog tegen te houden maar ze was te klein. ‘Je kunt niets, Espe. Je bent een onderkruipsel en die zullen nooit wat kunnen..’ ‘Ik zal mijn moeder wreken…’ Zei Espe kalm. Ze hoorde geschreeuw en vervolgens gehuil. Gehuil van een klein meisje die aan haar been werd meegesleurd naar de kamer. ‘Laat haar met rust!’ ‘Tot dat zij verteld waar Lavinia is zal zij niet vertrekken.’ ‘Laat haar los, vies beest..’ Zei een klein kinderlijk stemmetje. Espe keek op en zag Lavinia staan achter haar vader die zich grijnzend omdraaiden. ‘Het enige wat ik hoef te doen is jou af te leveren..’ Zei haar vader breed grijnzend. Espe zag hoe haar vader naar Lavinia sloop met zijn klauwen uit. Espe opende haar mond en brulde. Haar brul was diep en luid. Het was de eerste keer dat Espe luid en duidelijk brulde. Haar woede werd vele malen groter bij elke stap die hij zetten. Haar vader stond stil en Espe was zelf nog verbaasd. Ze keek naar Lavinia die haar glimlachend aan keek. ‘Dat is een mooie eerste brul jammer dat het ook je laatste gaat zijn..’ Lavinia keek toe hoe haar vader vaart maakte op Espe en Lavinia balde haar kleine vuisten toen ze Emily ook nog zag. ‘Help me Lavinia!’ Espe ontweek haar vader maar ze kreeg een mep en ze vloog tegen de boekenkast aan. Emily gilde toen de leeuw over haar heen hing. Lavinia pakte een boek op en gooide die tegen de leeuw aan. ‘Mijn vrienden zijn niet om op te eten!’ Zei Lavinia. De leeuwen lieten hun prooi los en liepen naar Lavinia. Ze watertanden en Lavinia gooide nog een boek op zijn kop. De leeuw brulde en rende op haar af. Lavinia dook weg toen hij sprong en de leeuw sprong over haar heen. Lavinia rende naar Emily die bloedend op de grond lag. Ze keek achterom en haar ogen werden zwart. Espe kwam al hijgend naast Lavinia staan. ‘Je kunt het, Lavinia. Ik geloof in je. Je kunt ze aan.’ Zei Espe hijgend. Lavinia’s handjes begonnen te gloeien en de vloer begon te schudden. Er begon een scheur te staan in de vloer en deze ging tot het plafon. De helft van de kamer begon te draaien in rondjes en de leeuwen werden heen en weer geslingerd door de snelheid die werd opgevoerd. ‘Ga hulp halen, Espe..’ Zei Lavinia terwijl haar handen rondjes maakte. Espe rende weg en Lavinia zag hoe de vader van Espe ontsnapte. Lavinia hoorde zijn woedende brul en met haar andere hand liet ze de kast naar beneden vallen. Gemist. Lavinia bleef voor haar vriendin staan en zag hoe hij dichterbij kwam. Ze liet alles los en drukte haar handen tegen haar hoofd aan. De grond begon nu heftiger te scheuren er kwamen verschillende tentakels van duisternis omhoog die om hem heen wikkelde. De tentakels hielden hen in hun greep en trokken zelfs de leeuwen de afgrond in. Waar ze terecht zouden komen wist Lavinia niet. Espe kwam binnen met 4 vrouwelijke bediendes. Die eerst schrokken van de toestand. De vrouwen ontfermde zich over Fabian en Emily terwijl Lavinia de tentakels in stand hielden. Bij elke grom of tegenspraak liet ze hem tegen het plafon aan knallen. Espe keek haast met genot toe en ergens verscheen er een duistere grijns op Lavinia’s gezicht. Ze zag hoe 2 wachters binnen kwamen en een muilkorf en band bij hem om deden. Lavinia liet het weer los en keek Espe aan. Lavinia wankelde en glimlachte. Ze viel neer en Espe zorgde ervoor dat haar hoofd de grond niet raakte door zich daaronder te verplaatsen. ‘Goed gedaan, Lavinia. Ik ben trots op je..’ Zei Espe zacht.

Espe opende haar ogen en hoorde Pleoh aankomen. Ze gromde licht toen hij binnen kwam. Ook hij gromde haar toe. Ze ging staan maar Pleoh duwde haar gewoon op de kussens terug. Dat ergerde haar. Ze begon tegen te stribbelen en voelde zijn poot op zijn schouder. Hij probeerde haar helemaal schoon te likken waar Espe nog niet eens op was gekomen. Maar na een tijd gaf ze het op en liet ze Pleoh haar maar schoonmaken maar hij was nog niet eens bij haar oor toen er een gegrom uit de kamer kwam. Het volgende moment stonden Pleoh oog in oog met een andere tijgerin genaamd Mekka. Ze vertrouwde het niet helemaal en zag hoe Pleoh beangstigd werd door de tijgerin maar voordat Espe er ook maar tussen in kon springen deed Lucifer het al. Alleen Pleoh was verstijfd en gestockeerd. Hij reageerde amper ergens op en met moeite kreeg ze de grote tijger op de kussens. Espe ging naast hem liggen en zag hoe Pleoh stopte met trillen. Ze sprak heel zacht en zelfs na de grom van Pleoh bleef ze praten want het maakte haar niets uit. Hij moest het doen. Ondanks ze van hem hield. Wacht, wat? Hield.. dat wist ze niet. Ze had gevoelens voor hem. Maar of ze nou ook echt van hem hield? Ze schudde haar kop kort. Zolang hij maar gelukkig was en achter het gene aanging wat hij wou zou zij hem helpen. Ze kon voor zichzelf zorgen en ze had niemand nodig. Ze verplaatste zich nadat ze de dekens over hem had heen gelegd en legde haar kop op poten. Pleoh draaide zich op zijn buik. Ze keek via haar ooghoeken naar Pleoh en ze zag dat hij naar haar keek. Toen hij zijn keel schrapte keek ze op en keek ze naar hem toe en ze zag hoe hij dichterbij kwam en zijn poot tegen die van haar aanlegde. Ze keek er eerst verbaasd naar maar keek Pleoh daarna aan. Haar ogen die eerst zo kalm, sluw en scherp hadden gekeken werden vriendelijk en haast liefdevol. Zijn woorden die volgde werden allemaal aangehoord en ze keek Pleoh aan. De laatste woorden raakte haar. ‘Zie het niet als een plicht, Pleoh. Als je van iemand hou komt het vanzelf…’ Zei Espe liefelijk. Ze zuchtte even en keek weg. ‘Je zult me ooit moeten verlaten als je gelukkig wil worden en een gezin wil stichten, Pleoh..’ Zei Espe zacht. Ze voelde een schaduw over haar heen komen en ze wist dat Pleoh de oorzaak was van de schaduw. Espe grijnsde om zijn woorden maar zei niets maar zodra hij haar zou proberen schoon te maken zou ze weg glippen. Ze voelde een lik en Espe sprong op. Ze keek hem aan en luisterde naar zijn woorden. Ze keek hoe zijn blik veranderde en ze vertrouwde het niet helemaal want als zijn blik speels werd en zij in de beurt was dan zou hij haar achterna gaan. En ergens wilde ze niet weer dat haar gevoelens haar overnamen en ze het gevoel van houden van weer kreeg. Want ze wist dat hij haar zou verlaten voor Nina. Ze wilde een gebroken hart voorkomen. Na zijn woorden grijnsde ze breed. ‘Probeer het maar,’ Zei ze en sprong al weg voordat hij ook de kans kreeg. Ze rende eerst door de kamer onder het bed en er weer onderuit en deed dat 2 keer achter elkaar maar de 3de keer sprong ze op het bed zelf in de hoop dat Pleoh nog een rondje deed maar hij was daar veel te slim voor. Hij ging onder het bed en Espe wachten tot hij er onderuit kwam maar hij was terug gegaan en had haar in de rug aangevallen en samen rolde ze van het bed af. Pleoh stond boven haar en Espe keek Pleoh aan. Haar blik liefelijk en ze voelde hoe haar hart te keer ging. Niet wetend dat het ook maar mogelijk was voor iemand als zij.

Lavinia bekeek zichzelf voor een laatste keer in de spiegel en maakte alles klaar. Ze had haar vaders zwaard goed verstopt. Ze zou vechten zoals iedere ander. Ze zou alles geven tot haar laatste adem. Maar haar gedachtes waren anders dan bij de missie. Ze lagen bij Espe en Lucifer. Ze bekeek de ketting van haar moeder die vreemd gloeide. Espe had haar verteld dat ze hem niet om mocht doen totdat ze er zeker van was dat ze de gevolgen ervan aan kon. Maar Lavinia nam de ketting mee als een laatste kans. Toen ze klaar was liep ze mee met Emily naar beneden naar de deuren waar ze op haar stonden te wachten. Ze zei tegen niemand iets. Emily pakte haar hand vast. ‘Alsjeblieft Lavinia, wees voorzichtig..’ Zei Emily triest. Lavinia glimlachte zwak en knikte. De deuren werden open gemaakt en Lavinia stapte naar buiten. Haar haren danste en ze keek naar de mannen toe die op haar wachten. Het voelde raar voor haar dat ze de trappen niet werd afgeleid. Haar vader had haar altijd van de trappen afgeleid sinds haar moeder stierf en daarna werd ze geleid door Lucifer. Ze zag hoe iedereen naar haar keek en ze ging iedereen af. Ze stopte bij de nobele jongens. Ze waren van haar leeftijd en hadden elk een andere haarkleur. Maar geen van hen stond haar aan. Een lord kuste haar hand en zijn zegje deed. Lavinia trok haar hand weg en William wijste haar erop dat Lucifer haar een brief had gestuurd. Ze hoorde zijn woorden aan en sloeg haar ogen even neer. ‘Dat spijt mij ook,’ Zei ze zacht maar ze keek William vervolgens aan en pakte de brief aan en knikte waarna ze zich weer richten op de andere en hun vriendelijk verzocht te vertrekken naar haar woorden. Ze koos de gene uit die haar man mocht spelen en gaf de instructies aan de andere waarna William ook weer terug keerde. Lavinia stapte de koets in en tijdens de rit maakte ze de brief openen. Ze slikte een keer voordat ze begon te lezen en voelde een traan langs haar wang glijden. Het duurde voor Lavinia niet erg lang voordat ze er waren. Ze legde de brief naast zich neer en keek naar buiten. Ze zag de schimmen weldegelijk en ze bereiden zich er op voor. De koets werd stopt gezet en Lavinia werd de koets uitgesleurd maar ze wist zichzelf te bevrijden. Luxior en William stonden naast haar. Ze leken haar gewoon te beschermen maar Lavinia trok toch haar zwaard en ging ten aanval. ‘Voor Fernum!’ Schreeuwde ze luid en liet haar zwaard gevaarlijk gloeien. De zwaarden die ze raakte werden als kleine houten zwaarden doormidden gesneden. Het waren er meer dan dat ze had gedacht. Het waren er te veel. Lavinia vocht sierlijk maar dodelijk. Op het eerste gezicht zou je niet eens kunnen zeggen dat ze zwanger was. Maar na 3 weken was dat ook amper te zien. Ze hoorde een kreun en terwijl haar zwaard een man spitse en keek achterom. Luxior viel dood neer en Lavinia besefte dat ze er met te veel waren. Ze deed een paar stappen naar achteren toen ze met ze met 3 man kwamen tegen haar. Lavinia had enkele wonden opgelopen maar deze waren in haar gezicht en bij haar schouders en armen. Ze beschermde haar buik en ze had maatregelen genomen door onder haar jurk een hemd te dragen van drakenhuid. Buck sprong voor haar en handelde met twee van de tegenstanders af. Ze herkende de vechttechnieken want deze kwamen van haar vader. En dat was raar voor een nieuweling. Maar voordat ze ook maar iets kon doen of zeggen werd ze tegen de koets gedrukt. Zijn greep… Hij vervormde zijn stem. Dit kon niet. Haar ogen werden groter en zijn worden kwamen half binnen. ‘Lucifer..’ Fluisterde ze zacht. Die hoed zat te ver over zijn ogen om hem te herkennen en de kleding had te veel rondingen om zijn lichaam er uit te kunnen halen. Maar er was iets anders dat voor moest gaan. Er was magie in het spel. Ze zetten haar handen tegen haar hoofd en voelde het. Vandaar dat ze maskers droegen of hun gezicht rood verfde! Maar de maker van de magie was sterk. Maar het waren eerder makers. Ze kwam er achter dat 6 personen te werk gingen. Maar doordat ze haar ogen dicht moest houden kon ze niet op de omgeving letten en moest ze luisteren. Maar haar hersens kraakte en ze moest zich consenteren om 3 van hen uit te schakelen met magie. Een pijl werd op haar gericht en werd afgeschoten. William sprong voor haar en Lavinia opende haar ogen. Ze zag William voor haar staan maar hij bleef staan. Met zijn armen verspreid. Hij kreunde maar hij stond stevig. Een reeks van 3 pijlen volgde toen hij niet op gaf en William viel neer. Lavinia keek hoe William voor haar neer viel. Er brak iets in haar. Woede, verdriet. Ze balde haar vuisten. ‘Nu ben ik het spuug zat. Sorry Espe, maar het moet zo..’ Zei Lavinia ze pakte de ketting uit haar kleding en een groene gloed omcirkelde de ketting en deze werd als maar groter. ‘Het spijt me..’ Fluisterde Lavinia waarna ze de ketting om deed. Een reeks van pijlen kwamen op hen af tevens als 6 personen. Lavinia gilde het uit en haar hoofd hing achterover. Haar kleding werd zwart en haar ogen werden wit. Schaduw dampen hingen om haar heen en maakte een sluier van rook. Enkel haar ogen waren zichtbaar. ‘Je heb me verraden, je heb mijn hart gebroken, ik zal je laten boeten zoals ik altijd heb gezegd sinds ik je heb getrapt. Je heb de vloek over je uitgesproken..’ Het was een donkere en duistere stem. De pijlen bleven in de lucht hangen en vergingen tot groene smurrie. Lavinia stak haar arm uit en de 6 mannen vlogen achteruit. De bomen bladeren werden meegenomen en sneeuw viel naar beneden. Bliksem sloeg in op de grond. Er ontstonden scheuren in de grond. ‘Jullie zullen voor eeuwig branden in hel..’ Zei de stem. Het was een ouderlijke stem die vals begon te lachen. De koets viel in een te groot geworden scheur die groen licht uitstraalde. Maar toen de koets viel kwam er vuur omhoog. Misselijk makende wezens kroppen omhoog. Zoals Smeagol van lord of the ring. Lavinia lachte. ‘Vernietig hen…’ Zei Lavinia. De wezentjes schoten de bossen in en je hoorde geschreeuw. Bloed spatten in het rond en bomen werden geklad. Lavinia keek naar Lucifer haar grijns was vals die nog licht te zien was door de rook. ‘En wat zullen we met hem doen… Verbranden? Opeten? Verscheuren?’ Maar de ogen flikkerde weer naar blauw. ‘Ren, Lucifer! Rennen dwaas!’ ‘Je denkt toch niet dat ik je laat leven hé. Dat ik je laat ontkomen. Ze deed moeizaam een stap dichterbij. Alsof ze werd tegen gehouden. De wezens omcirkelde Lucifer. ‘V-Nee.. Ver- Ren.. Vernietig.. H- NEE!’ Ze liep wankeling op hem af en ze stak haar arm uit. ‘Vlu- Grijp hem..’ ‘Nee, Laat hem met rust..’ De wezentjes wisten niet wat ze moesten doen maar Lavinia probeerde zich te verzetten maar het lukte niet. Espe had gelijk gehad. Het was te sterk.

‘Espe, ben je hier?’ hoorde ze Pleoh zeggen. Espe hield zich stil. Ze lag onder het hemelbed in het donker. Ze staarde naar de pluisjes en het stof dat op de grond lag en dacht na over wat er gisteren allemaal gebeurd was. Haar gevoelens voor Pleoh waren weer terug gekomen en hoe wanhopig ze ook haar gevoelens weg probeerde te drukken ze kwamen steeds terug en verdubbeld. Want ze wist dat ze ooit gekwetst zou worden door het feit dat hij van een ander hield en daar mee verder wou gaan. Nina was de naam van de tijger. Ze vroeg ze af of hij wel voor haar zou voelen of hij alleen verliefd kon worden op een tijger. Maar ze was geen tijger noch een panter. Ze voelde zich daarin meer thuis en zo was ze geboren. Ze was een vervormer, niemand wist hoe ze er werkelijk uitzag. Zij zelf wist het niet eens. Volgens Lavinia zou ze uiteindelijk zo sterk worden dat ze zich kon veranderen in vuur of een water druppel. Ze bleef daar bij hangen toen ze Pleoh binnen hoorde komen. Bij de volgende vraag van Pleoh grijnsde ze lichtjes. Maar ergens bleef haar gedachte bij de waterdruppel. Zou ze echt zo sterk kunnen zijn? Ze hoorde een plof en ze wist dat Pleoh in de kamer was. Toen hij haar naam zei en vervolgens zei dat er niets was trok ze haar wenkbrauw op maar ze bleef liggen. ‘Kom je nu nog tevoorschijn of niet?’ gromde hij zachtjes. ‘Ik heb je nodig.’ Ze hoorde dat hij weer op stond. ‘We moeten iets gevaarlijks gaan doen.’ Vervolgde Pleoh. Espe bleef hangen bij het feit dat Pleoh haar nodig had en zolang hij dat wilde zou ze er zijn. Ze sloot haar ogen en veranderde tot haar verbazing in iets wat ze niet had verwacht. Ze verloor haar vorm en viel als het waren te pletter op de grond. Haar zicht was rood en ze keek naar boven. Ze probeerde zich om te draaien en kwam onder het bed vandaan. Maar haar lichaam had geen vorm meer. Haar vorm was als een grote plas bloed en dat was onder het hele bed verspreid maar alles bewoog met haar mee en het ging sneller dan verwacht. Zo snel als een druppel water uit de kraan die openen werd gedraaid. Daar voor Pleoh verzamelde al het bloed zich en rees omhoog en nam een vorm aan. Haar gezicht en lichaam verschenen weer en ze keek Pleoh recht aan. Haar ogen stonden scherp en bedachtzaam. Maar ze waren kalm. Heel erg kalm. ‘We gaan,’ Zei ze kalm. Ze hoefde het niet eens te vragen waar ze hen gingen want ze wist het al. Ze las het in zijn ogen. Ze zag dat hij bang was en dat betekende dat ze naar Nina of Mekka zouden gaan. Ze snoof zachtjes en rende achter hem aan.

Ze rende naar de haven en Espe nam alles in haar op. Elke persoon die hen bekeek en welke uitvluchten er waren als ze verder aangevallen want je kon niemand vertrouwen in de haven. Daar was ze wel achter. Ze minderde vaart toen ze bij een heel groot schip kwamen. Pleoh keek er naar net als Espe die alles in zich op nam. Pleoh draaide zijn hoofd naar haar toe en Espe keek terug. Haar ogen stonden vastberaden en scherp. Maar toen Pleoh naar haar keek werden ze iets vriendelijker. ‘Je gaat toch nog steeds met me mee hé?’ Zei hij. Espe keek even weer naar het schip en vervolgens weer naar hem. ‘Iemand moet voor jou zorgen,’ Zei ze met een grijns. Ze keek toe hoe Pleoh de eerste stap zetten en in elkaar dook als het ware. Ze hoorde zijn lichte grom en Espe stond vlak achter hem. Ze keek naar boven naar de tijgers die te voorschijn kwamen en keek naar Pleoh die blik van lichte angst en hoop liet zien. ‘Ik blijf de hele tijd bij je, het komt goed.’ Fluisterde ze zo zacht dat Pleoh het enkel kon horen. Ze volgde hem naar boven en toen ze op het dek stonden dekte hij haar af of hij haar wou beschermen maar Espe kon zichzelf echter wel redden als dat nodig was. ‘Je bent dus toch gekomen? Goed. Ze wacht binnen op je, maar pas op. Ze is misschien niet zoals je haar kent.’ Zei Mekka tegen hem. Espe schudde lichtjes haar hoofd. Want iedereen veranderde en de ene goed en de andere slecht. Ze hief haar kop weer op toen Pleoh sprak. Ze hoorde zijn woorden aan en nam het in zich op. Pleoh was goed veranderd in die tijd. Maar ook de stek in haar hart deed haar pijn. Na 15 jaar en dan nog zo verbonden met iemand en verliefd of tenminste het gevoel van houden van hebben. Ze wist nu dat ze nooit ook maar een kans had gehad als ze die had gegrepen. Maar na dat sloot ze haar gedachtes af omdat ze magie in de lucht kon ruiken. Ze voelde het op haar vacht prikkelen. Ze ging zonder ook nog wat te zeggen naar beneden en keek om zich heen. Ze zag geen uitgang of vluchtweg als ze weg wilde komen. Er verscheen een rode deur en mekka sprak met haar moeder. Ze dacht na over Lucy voor enkele secondes. Toen Pleoh naar binnen ging volgde Espe hem op de voet. Ze keek niet eens meer naar de andere tijgers. Ze keek naar Nina en Pleoh maar bleef stil. Zij was hier voor Pleoh en zij zou Pleoh helpen en daarbij zou ze geen oordeel geven. Ze zag de witte ogen van de tijger en wist dat ze de zelfde gave had als Pleoh. Ze wist niet wat er gebeurde maar ze hoorde Pleoh grommen en ze zag ook dat Nina op stond. Espe bleef kalm maar ze was gefocust op Nina als ze ook maar uit zou aanvallen zou zij aan zet zijn. Ze voelde dat Pleoh naar haar keek maar haar ogen waren gericht op Nina. Ze wist dat ze het nu over haar had maar het was niet aan haar. Toen haar ogen rood kleurde spande Espe zich aan. Ze zag hoe Nina uithaalde en Espe gromde maar ze ging al heel snel terug naar haar plek als een welp en schreeuwde. Espe wist niet wat ze moest doen in deze situatie maar Pleoh wist het uiteindelijk wel want deze deed een stap op haar af en ze zag hoe zijn ogen wit kleurde. Ze wenste dat ze wist wat er gebeurde maar ze had daar niet de magie voor. Hij deed langzaam een paar stappen naar haar toe en ze voelde hoe de energie in de kamer veranderde. Ze vertrouwde het niet maar ze bleef staan. Ze stonden bijna tegenover elkaar plotseling schoten bij beide de klauwen uit en zakten ze in een gevechtshouding. Espe gromde lichtjes als waarschuwing. ‘Dacht je nu echt dat ik je nu nog zou willen hebben Pleoh? Je hebt jezelf verlaagd tot liefde voor een panter. Als je al iets waard zou zijn geweest dan is dat nu al wel helemaal weg.’ Espe hoorde de woorden van de tijgerin aan en gromde luider dit keer. Ze was hier niet mee eens. ‘En dat zegt een tijgerin die haar eigen dochter niet eens meer herkend.’ Gromde ze dreigend. Alsof je ooit sneller dan mij zou kunnen zijn, ik zie alles Pleoh. Ben je al die tijd boos op me geweest? Ik heb je alleen de waarheid verteld. Daar kun je toch niet boos om worden?’ Na deze woorden haalde ze uit en scheurde ze een stuk van zijn oor af. Espe zag hoe ze in een gevecht met elkaar gingen binnen enkele seconde. Espe brulde en haar lichaam veranderde in die van een witte Siberische tijgerin alleen ze was 3x zo groot. Ze was bijna een kop groter dan Pleoh. Haar ogen waren zwart gekleurd en pakte Nina’s nek vel vast en sleurde haar van Pleoh af alsof ze een kleine welp was. Ze keek naar achteren naar Pleoh en gromde dat als hij ook maar een stap zou zetten dat hij eerst langs haar moest komen. Ze keek naar Nina vol afschuw en woede. ‘Pleoh is meer waard dan alle tijgers bij elkaar en je zou dankbaar moeten zijn dat hij ook maar geeft om een ziek mormel als jij, Nina..’ Gromde ze. ‘Waag het nog eens om Pleoh aan te vallen en ik eet je als mijn lunch..’ Zei ze dreigend. ‘Zie je niet dat hij om je geeft en van je houd! Hij dacht 15 jaar lang aan jou! Hij is nooit gevallen voor een panter en ook niet voor mij..’ Zei Espe scherp. ‘Ik ben gevallen voor hem en je maakt de domste fout van heel je leven als je een tijger al hij laat lopen… Hij is een eerlijke, liefdevolle, agressieve en zorgzame tijger die van JOU houd! Niet van mij, niet voor een panter, niet voor één van alle andere Anima’s. Hij maakte zich zorgen op je en wilde je helpen maar je bent niets meer dan een ziek persoon die denkt dat ze de beste tijgerin is die er is..’ Zei ze dit keer kalmer. Ze kreeg de zelfde grote als Nina en keek haar aan. ‘Hij is hier voor jou gekomen omdat hij je wil helpen en dat geeft jou geen enkele reden om hem aan te vallen.’ Zei Espe kalm. Ze voelde dat alle ogen naar hen gericht waren maar dat kon haar niets schelen. ‘Ik zou je allang hebben afgemaakt als ik geen medelijden met je had en Pleoh niet van je hield en op je geeft..’ Zei Espe dit keer eerlijk.

Pleoh ging staan en grijnsde licht om de woorden die Espe sprak, maar ging er niet verder op in. Hij likte met zijn tong een stukje van haar oor schoon waardoor ze opsprong, maar ze bleef verder staan om de rest van zijn woorden aan te horen. Hij vertelde haar dat die tijger van straks niet Nina was en dat Nina veel erger was dan die kat net had gedemonstreerd. Nina kon echt tot in het diepste van hem komen al wist hij na al die jaren nog steeds niet of het kwam doordat hij van haar had gehouden of doordat ze die gave bezat om je hele ziel in te kijken en achter de informatie te komen zonder dat je het zelf doorhad. Maar hij had geen zin om over Nina na te denken. Hij was hier nu met Espe en zij verdiende alle aandacht die hij haar kon geven. Hij zou haar gaan schoonmaken en dat zei hij dan ook gewoon met een speelse blik in zijn ogen. Hij grijnsde om haar woorden en schoot haar achterna toen ze er vandoor rende. Ze was kleiner en wendbaarder dan hem, maar hij was sneller. Ze gebruikte het bed in haar voordeel, maar hij zou niet voor haar onderdoen. Hij was iets achter haar geraakt, maar hij kon nog net zien hoe ze het bed op was gesprongen in de hoop dat hij door zou gaan. Hij ging ook door, maar stopte onder het bed en liep zachtjes terug waarna hij haar in de rug aanviel. Ze rolden samen door totdat ze stil op de grond stonden en Pleoh keek op Espe neer en opnieuw was hij gevangen in haar schitterende groene ogen. Hij boog zijn kop naar haar toe en legde zijn neus tegen de hare. Misschien kon ze door het gebonk van haar hart zijn gespin nog net horen. Hij wreef voorzichtig zijn kop langs de hare en likte even zacht over haar oor. ‘Espe?’ gromde hij zacht en likte vervolgens de vacht in haar hals schoon. ‘Ik kan je..’ Hij ging naar de andere kant van haar hals. ‘en zal je ..’ Hij trok zijn kop terug tot haar buik en liet zijn ruwe tong daarover heen gaan. ‘één ding beloven.’ Pleoh keek haar aan, wist zelf niet dat de liefde voor haar uit zijn ogen straalde. ‘Ik zal je nooit verlaten. Ik zal je waarschijnlijk gek maken, maar je krijgt me nooit weg. Wat je ook doet.’ Dit kwam zo dichtbij een liefdesverklaring als hij kon en enkele seconden keek hij haar gewoon aan voordat hij van haar afstapte en haar probeerde op haar buik te duwen. Hij gebruikte geen geweld, wilde dat ze mee zou werken en ging haar zwijgend schoonlikken. Hij stond echter niet toe dat ze meehielp en greep haar dan voorzichtig in haar nek zodat ze wel gedwongen was om te stoppen en weer netjes te gaan liggen. ‘Heb ik alles gehad?’gromde hij uiteindelijk in haar oor en gaf haar een lik over haar neus toen ze opkeek. Hij grijnsde even en liep vervolgens naar de plek waar hij de dekens had afgeschud en greep ze vast in zijn bek. Hij nam ze mee naar het bed en sprong erop om ze goed neer te leggen voordat hij zijn blik weer op Espe legde.‘Wil je een ding voor me doen? Wil je alsjeblieft bij me blijven vannacht?’ Hij stond hoger dan haar, maar op dit moment wilde hij niets liever dan bij haar staan en haar warme vacht tegen zich aanvoelen, haar zachte gespin te horen dat helemaal anders was dan ieder anders gespin en weten dat zij vrijwillig bij hem wilde zijn. Dat was alles wat hij op dit moment wilde. Hij wilde geen misbruik maken van de situatie zoals zovele anderen zouden hebben gedaan. Hij wilde gewoon haar en het liefst alles van haar al wist hij dat dat niet mogelijk was. Ze was een koningingsdochter, de echte dochter van Lucy en ze zou zich nooit met iemand verbinden tenzij het voordelig zou zijn voor het koninkrijk. Ze zou nooit gaan voor wat ze werkelijk wilde, ze zou alleen de orders volgen en hij zou haar nooit kunnen overtuigen dat zij het enige was wat hij nodig had om te overleven.

Lucifer had de tegenstanders van Lavinia afgewerkt en draaide zich vliegensvlug om zodat hij haar tegen de wand van de koets kon drukken. Zelfs door de kleren heen kon hij haar lichaamswarmte licht voelen en het liet zijn hartslag oplaaien, maar het was niet de tijd hiervoor. Verdorie, hij had op een strijdveld nog nooit lust gehad naar een vrouw en het was bepaald niet goed voor zijn concentratie. Met moeite vervormde hij zijn stem en vertelde haar dat er magie in het spel was. Hij draaide zich alweer terug, maar hij stond heel even stil toen hij hoorde hoe ze zijn naam fluisterde voordat hij met een kleine glimlach verder ging met het beschermen van Lavinia. Maar het was een overmacht en hij kon er niets aandoen dat hij langzaamaan werd weggedreven van Lavinia en William. Hij moest terugkomen en William aflossen. ‘William!’schreeuwde hij toen hij zag hoe de man voor Lavinia sprong en zijn leven voor haar gaf. Hij werkte zich nu met meer kracht naar het midden toe en knielde bij William neer. Hij ademde heel zwaar, maar knikte nog even voordat zijn ogen sloten. William had zijn plicht volbracht en Lucifer bedankte hem in stilte waarna hij opstond en iets groens op hem viel. Het was smurrie en hij zag rook bij Lavinia vandaan komen. Hij keek haar aan en zag hoe ze was veranderd en hoe alles om hem heen veranderde. De wezentjes kwamen tevoorschijn en maakten een bloedbad van de overige klonen en daarna gingen ze om hem heen staan. Lavinia was in gevecht met zichzelf en hij deed een stap naar haar toe toen hij hoorde hoe de andere stem beval dat hij moest worden vernietigd. Lavinia probeerde het tegen te houden en zei dat hij moest vluchten, maar hoe zou hij dat kunnen doen? Als ze zou zien dat hij zou vluchten van haar dan zou ze nooit sterk genoeg kunnen zijn om de zwarte dame aan te kunnen. Hij duwde de wezentjes bij hem aan dekant en liep met stevige passen richting Lavinia. Het was een riskante gok, maar hij wist niet wat hij anders moest doen. Hij keek naar haar neus en lippen, durfde vanwege de kracht van haar ogen niet daarnaar te kijken en greep haar polsen vast en bracht ze samen boven haar hoofd waar hij ze met één hand tegen een boom duwde. Met zijn andere hand dwong hij haar gezicht bij hem te blijven en kuste haar heel zachtjes en teder. ‘Als u mij doodt dan doodt u de vader van het kind dat dit lichaam draagt. En ik ben niet van plan de vrouw die dit lichaam behoort te bezitten mij te laten doden zodat ze alleen het kind op moet voeden. Ik zal niet degene zijn die haar die ondragelijke pijn aandoet.’ Sprak hij zacht in haar oor en kantelde vervolgens haar hoofd naar achteren zodat hij een kus in haar hals kon drukken. ‘Ik zal uw dienaar zijn zolang mijn geliefde haar lichaam weer terugkrijgt.’ Dit keer waagde hij het om in haar ogen te kijken en zijn blik liet zien dat hij ieder woord dat hij had gesproken had gemeend.

Pleoh keek haar verbaasd aan. Ze was wat?! Was ze echt voor hem gevallen? Hoe was dat mogelijk? Hij ging liggen en zijn ogen kleurden wit. Nina liep om Espe heen en ging naast hem liggen waarbij haar ogen ook wit kleurden. Wat wil je? .. Neem me mee. Neem me mee naar het gevecht waar ze je nog over zal vertellen. .. Ze staat onder mijn bescherming. .. Maar ze was zo gemakkelijk binnen te treden. Ze heeft niets gemerkt. Verbaast het je dat ze voor je is gevallen na wat er vannacht is gebeurd? .. Nina! Wat moet ik doen? .. Ik wil de strijd tegen de woede van het opium leveren in dat gevecht. Pleoh stond op en draaide zijn hoofd naar Nina waarbij hij haar dreigend aankeek. 'Je blijft deze keer de hele tijd in mijn gedachten en je vlucht niet weg anders vergeef ik je nooit.' Nina stond blij op en gaf hem een likje over zijn bloedende oor. 'Je bent vreselijk.' mompelde hij zacht en ze liepen weg. Nu was alleen hij en Espe nog in de kamer en hij wreef zijn kop langs de hare. 'Ik kan nu niet veel praten of doen, maar we praten later. Goed?' Hij legde zijn kop in haar nek. 'Bedankt voor alles Espe. Laten we gaan.' Hij liet haar voorgaan en ze gingen naar het dek waar Nina al aan het wachten was. Mag ik? Mag ik nu? Pleoh knikte en de tijger schoot weg. Al was ze uit het zicht, uit zijn gedachten was ze niet en hij controleerde iedere beweging die ze maakte en iedere gedachte die ze had. Dit was verschrikkelijk en hij wilde zo snel mogelijk van deze taak af die hij had moeten doen omdat hij haar wilde helpen en dan van haar af wilde zijn. Ze wist precies wat hij wilde en wie hij wilde en had door hoeveel hij van de koppige panter hield dus wilde hij haar weghebben voordat er iets zou gebeuren.