Het Lentefeest.



Toen de klok twaalf sloeg begon de wereld van Dust te veranderen. De winter, die een hele tijd lang door het gebied had gewoed verdween. De laatste ijspegels waren gesmolten en de bomen begonnen weer vorm te krijgen. Bladeren kwamen uit de knop en wapperden als kleine groene vlaggen in de wind. In het veld ontstond een wereld van kleur en geur. De zon versterkte het geheel nog wat extra.
Na éénentwintig minuten was de wereld omgetoverd. Het was Lente.

Precies om eenentwintig over twaalf ging Tempus in de weer met spullen, slingers en lekkernijen voor het lentefeest.
Er moest nog zoveel gebeurd worden.
Het lentefeest was, en bleef, traditie in Dust. Iedereen was welkom.
Misschien was er wel een mogelijkheid dat er volledige Vrede kon worden gesloten.
Momenteel werd Midnight Glade bezet door een gemene koning, en de Nigris probeerden nog steeds slechte dingen met het stof te doen. Maar zo zullen er altijd dingen zijn die het feesten niet waard zijn. Desondanks ging het feest toch door.
Zo kunnen we leren blij te zijn met de kleine dingen des levens, zoals de eerste bloesem of een krokus die net uit de grond steekt.

In Dust was er nog een verandering gaande. Weterschappers hadden in de verte een grote massa stof gezien. Nou, stof. Het leek er in geen geval op. Dit stof vloog niet door de lucht, maar lag stil op de grond, in zeer grote hoeveelheden. Sommige beweerden dan het zand was. Dan zou er in Dust een woestijn zijn, en die is nog nooit gezien. Het leek Tempus onwaarschijnlijk dat er opeens een hele woestijn was ontstaan.
De wetenschapppers moesten maar eens wat beter kijken.

De tafel was gedekt.
Er was plaats voor de leiders van de Clans en voor iedereen die maar wouden komen. Het zou een groot feest worden met veel muziek, eten en plezier.
Tempus keek trots naar het resultaat. Laat het lentefeest maar beginnen.

De lente was aangebroken en haar handen gingen automatisch meteen naar haar buik toe. Het zou niet lang meer duren voordat haar dochter werd geboren. En ze wist ook al welke naam ze haar zou geven. Misschien zou ze het dan al wel vertellen. Misschien ook niet. Ze keek even om zich heen. Alleen Rai, Melodie en Abigail waren er nog. De rest was allemaal vroeg vertrokken richting het lente feest of ze gingen niet. Zij zouden met z’n vieren in de open koets richting het lentefeest gaan, want het lukte haar echt niet om zo lang op Eros te zitten. Ze werd steeds sneller moe en had last van haar rug. Dat zou ze niet gaan missen wanneer ze er eindelijk uit zou komen. Haar handen openden nu de deur en beneden bij de trap zag ze hem al staan. In zijn manen zaten bloemetjes die Melodie er in had gevlochten en zijn tuig blonk aan alle kanten. Het was van dezelfde donkerrode stof als alles was dat haar familiestatus aangaf. De trap aflopen ging nog aardig snel en voor ze het wist was ze bij de koets aangekomen. Die was roodbruin en ze stapte alvast in. De rest zou er zo wel aankomen. Toen ze eenmaal zat, viel ze in slaap.

Langzaam werd ze wakker. Waar was ze? Ze zat in de koets en zag een paar gezichten vlakbij haar. Oh ja. Ze waren op weg naar het lentefeest. Ze ging rechtop zitten en fatsoeneerde haar haar een beetje. Hoe lang had ze geslapen?

Wat ongemakkelijk zat Rai in zijn nieuwe outfit. Het was lang geleden geweest dat hij naar een soort feest was gegaan. Gelukkig waren zijn ''normale'' kleren nog ergens te vinden. De Samurai was vrijwel altijd in statuskleding die bij een zwaardvechter hoorde. Een tenue, bescherming zo nodig. Zonder zwaard, behalve dan Akira, voelde hij zich behoorlijk naakt. Het was geen formeel feest maar in de gescheurde vale kleding waarin hij meestal mee te proppen kwam hoorde niet bij dit sfeervolle en vooral gezellige feest. De man was echt een vrijgezel. Kleding deed hij pas weg als haast uit elkaar vielen of simpelweg niet meer paste. Goed wassen in rivierbeekjes, laten drogen en je trok ze weer aan.
Dit keer was het anders. Aangezien Lady Catherina hoogzwanger was en niet op een hobbelend paard kon zitten was hij degene die haar bij het feest moest krijgen. In een koets. Melodie, het kleine meisje, ging ook mee. Om Lady Catherina een klein plezier te doen, en om niet al te veel uit de boot te vallen met al die dure spulletjes, had hij zich wat aangepast.

De roodbruine koets glanzend achter de Anima Eros zag er statig en heel duur uit. Rai liep achter Lady Catherina aan en wachtte tot iedereen veilig zou zitten. Hij klapte de deur goed dicht en ging voor zitten om de teugels in handen te nemen al leek hem dat niet nodig. Eros was een Anima dus die kon prima alleen lopen en dingen vermijden. Alleen voor de beperkingen die aan de koets vastzaten moest hij Eros leidden.
Langzaam begon de koets op gang te komen. Op naar het Lentefeest.

Klik voor Rai in pak :3

Melodie had speciaal voor het lente feest een oud jurkje van Catharina aan. Het jurkje was van haar kindertijd geweest en Melodie paste het perfect. Ze was er trots op dat ze dit droeg. Ze voelde zich net een prinsesje. Ze grinnikte en zetten haar bloemenkrans op haar hoofd de bloemenkrans had ze gemaakt van de nieuwe bloemen die nu waren te vinden. Toch bestond de krans uit meerdere bladeren maar nu zatten er echt fleurig bloemen in. Als je in sprookjes geloofde zou je zeggen dat ze een nimf was. Ze keek naar Symfonie die voor de verandering een grote strik rond haar hals had. Symfonie vond het niet erg dat ze nu een strik om moest want het was voor het lentefeest. met een overblij gezichtje pakte ze Symfonie op en liep ze haar kamertje uit. Toen ze de trap af liep zag ze Catharina net in stappen. Ook Abigail was in gestapt ze was de laatste. Ze liet Symfonie los en rende naar buiten. Symfonie rende er gewoon kwakkeloos achterna en sprong de koets in. Melodie ging daarin tegen nog eerst naar Eros en aaide zijn snuit. ''Vind je je bloemtjes mooi?'' vroeg ze met een kinderlijk stemmetje. ''Ik hoop het wel,'' Zei ze met een glimlachje en gaf een kusje op zijn snuit waarna ook zij de koets in ging. De deur werd dicht gedaan en Melodie keek met grote ogen rond. Ze voelde zich net een prinsesje, ze leek zowat te stralen van geluk. Melodie keek naar Catharina die in slaap viel toen de koets begon te rijden, haar blik ging even naar Abigail. Abigail zag er ook prachtig uit vond Melodie, die rode jurk paste perfect bij haar. Ze keek naar buiten en drukte uiteindelijk haar neus tegen het raam om naar buiten te kijken. Haar handjes naast haar hoofd. Ze gingen echt naar het lentefeest. Melodie was twee keer naar dit feest geweest en nog steeds vond ze het leukste feest van het jaar.

Niet alleen Rai en Melodie hadden zich uitgesloft, ook Abigail had een prachtige jurk aangedaan, tenminste zij vond hem prachtig. Ze glimlachte breed toen de de rode roos had vast gemaakt. Haar lange haren had ze opgestoken, alleen voor haar gezicht hing een lok haar. Abigail vond altijd dat je een feest zoals deze grootst moest aanpakken en zoals elk jaar had ze haar best weer gedaan om een mooie jurk in elkaar te flanzen. Ze was trots op zichzelf. Haar Anima, Alice had ze geborsteld en ze had de ketting om die ze van de bomen had gekregen als dank dat ze hen had geholpen want al die tijd had ze hem niet afgedaan. Ze zuchte en liep naar de koets. Alice ging niet de koets in, zij bleef bij Eros. Wolven konden ontzettende lange afstanden af leggen dus Alice had daar geen problemen mee gehad. Ze keek even naar de man die was gebleven om de koets te besturen en knikte hem vriendelijk toe voordat ze de koets in stapte. Even later kwam het kleine meisje, Melodie ook de koets in en de deur werd gesloten. Snel deed Abigail een schietgebedje dat alles goed zou komen en keek vervolgens naar Melodie die met haar neus tegen het raam gedrukt stond. Ze schudde met een grijnsje haar hoofd en keek toe hoe Catharina sliep.

Abigail had naar buiten gekeken, ze zouden er zo wel moeten zijn, ze keek even met een brede glimlach naar Catharina. ''Goeiemiddag...'' Zei ze met een brede glimlach naar Catharina. Ze grinnikte even kort en keek toe hoe Alice naast de koets aan het rennen was met haar tong uit haar mond. Ze greens lichtjes en keek weer naar catharina, ''Maak je maar geen zorgen hoor, je was niet de enige die in slaap was gevallen..'' Ze knikte naar melodie die in een hoekje met Symfonie op schoot en haar armpjes over hem heen slag te slapen. Ze keek weer naar Catharina. ''We zullen er zo wel zijn..'' Zei ze met een glimlachje en bekeek Catharina goed. ''Je bent aardig gevuld, Cat..'' Zei Abigail met een glimlachje. Het was als een grapje bedoeld.

((Klik op de rode woorden voor haar jurk ))

Aaliyah liep naast Afraima richting het lentefeest. De wolf zat druk te springen maar paste wel op dat ze niet tegen Aaliyah’s jurk aan sprong. Normaal hield ze niet van al die nette poespas, maar Afraima had haar zover weten te krijgen dat ze toch een nette jurk had gekocht, en nu op weg was naar het lentefeest. Aaliyah was er nog niet zo aak geweest, want vaak was ze te ver weg om op tijd te komen of had ze het erg druk met andere dingen. Vandaag was het alleen zo dat ze toch al in de buurt was, en in de stemming was om naar het feest te gaan.



Na nog een paar honderd meter bereikte ze de plek waar het lentefeest werd gehouden. Afraima was door het dolle heen, en renden naar de tafel waar eten en drinken op lag. In de verte zag Aaliyah een koest aankomen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Zeh ad nu echt zin in het lentefeest. Ze streek nog even haar jurk glad en keek of haar schoenen nog netjes waren na de wandeling. Ze veegde er een beetje zand af, en toen naar een man toe, die ze vaag herkende, ze wist alleen niet meer waarvan. “Hallo.” Zei ze beleefd. “Dit kan misschien gek klinken, maar ken ik u niet ergens van?” vroeg ze aan hem. “Was u niet die man die me redde van die Nigris op het strand?” Zei ze, toen het haar te binnen schoot waarvan ze hem dacht te kennen.





Her dress

Alwin genoot van het zonlicht dat door de bomen van Rainbow Lake naar binnenviel.
Het was lente geworden, en kenmerk van de lente van het lentefeest.
In de verte zag Alwin de tafel en de versieringen staan. Zijn buik borrelde. Hij had best trek in wat behoorlijks te eten.
Alwin liep naar de tafel en zag Tempus staan en een andere vrouw die hij niet herkende.
''Hallo'', riep Alwin terwijl hij de geuren van heerlijk eten opsnoof.



Salva kon niet wachten met eten. Hij was het eerste bij de tafel om te kijken wat voor een lekkers er te vinden was, heerlijk.
Bij de tafel stond een andere nieuwsgierige gast, een wolf die Salva niet kende.
''Dit ziet er absoluut lekker uit'' zei Salva met een lach tegen de vreemde.
''Ik ben Salva, en dat is mijn wederhelft Alwin'' Salva wees met zijn staart naar de jongetje.

-Klik in op de witte bar: Alwin in feestkleding-

Spoiler:

Ongeduldig bekeek Alissa zichzelf in de weerspiegeling van het water. Het was net lente geworden! De zon scheen waterig op de open velden waar het feest gehouden zou worden. De vrouw en haar Anima hielden echt van de lente. Die frisse geuren, en overal bloemetjes die opkwamen.. Voor dat feest had Alissa geld gespaard en zo een mooie jurk gekocht bij het dorp. Jake, haar Anima vond het soms maar een beetje onzin, dal dat optutten. Hij was net van haar schouder gesprongen. Recht het water in... Alissa keek weer een beetje shagie bij die gedachten. Jake was soms echt een pestvogeltje. Nadat hij erin was gesprongen klom hij namelijk weer Alissa's schouder op. Toen moest ze haar halve lichaam weer opnieuw wassen! Maar nu was de Anima gelukkig veel braver.
Voorzichtig haalde Alissa haar nieuwe jurk uit haar tas. Ze vond hem echt schitterend. Jake haalde echter zijn schoudertjes op, en begon weer verder te neuzen in het gras. Snel trok ze de lichtblauwe jurk aan. Ze bekeek zichzelf in de weerspiegeling van het water. Een zachte glimlach verscheen om haar lippen. Dit was werkelijk een prachtige jurk. Alissa haalde haar vingers nog eens een paar keer door haar haar, en stak er toen nog een lichtblauw bloemetje in die ze net geplukt had. De vrouw draaide een rondje, en keek naar haar Anima. 'Zeg eens eerlijk Jake, zie ik er leuk uit?' Glimlachte ze.


:Anima Tell:
Jake keek haar van top tot teen aan en zei: 'Nou.. Het is niet verkeerd..' De huid onder zijn vacht werd even rood. Eigenlijk durfde hij niet toe te geven... 'Het ziet er wel mooi uit hoor,' Grijnsde hij. 'Nu jij nog, kleintje. Was jij jezelf ook eens. Anders zou ik overwegen of jij op mijn schouder mag meeliften..' Jake schudde zijn kopje. Alissa liep natuurlijk veel te snel voor hem. Hij moest zich wel wassen. Hoe erg hij het ook vond... Tegen zijn zin in liep hij naar het watertje toe, en glipte er nogmaals in. Het koude water prikkelde zachtjes tegen zijn huid terwijl hij alles goed nat maakte. Toen hij er weer uit kwam, schudde hij zich helemaal uit, en ging toen in de zon liggen. Jake voelde Alissa zijn vachtje kammen met een dun visgraadje. Na een tijdje was alles mooi zacht en schoon.

'Nou Jake, je ziet er schitterend uit!' Lachte Alissa naar hem. 'Jaja,' Hoorde ze hem nog zeggen. Met een paar sprongen zat de kleine fret al op haar schouder. Ze hoorde hem zachtjes grommen. 'Geen capuchon...' Mompelde hij. Alissa grinnikte zachtjes. 'Je zult er maar aan moeten wennen,' Plaagde ze.
Even later kwamen ze aan. Er waren al een aantal mensen met hun Anima aangekomen. De meeste kletsten wat met elkaar. niet veel hiervan had Alissa ooit gezien. Maar dat maakte niet uit, dan kon ze juist mensen ontmoeten. Catherina stond er ook al. Ze had inmiddels al een dikke duik gekregen... Snel liep de vrouw erheen. 'Hallo, Catharina,' Zei ze vriendelijk. Jake wiebelde wat op haar schouder, en klom voorzichtig op haar arm.

Jurk: https://2img.net/h/oi53.tinypic.com/245y1q0.jpg

:Anima Tell:
Eros had tevreden geknikt op de woorden van Melodie. Hij vond het best fijn om af en toe te worden vertroeteld en al helemaal door haar. Vooral als zijn manen werden gedaan. Op zich was hij best wel een ijdeltuit en hield hij ervan om zich als een echte hengst te gedragen. Toen iedereen was ingestapt en Rai bovenop de bok was gaan zitten, zette hij in. Hij draafde recht via de hoofdweg richting de bomen. Het leek wel alsof het pad daar gewoon stopte en er bomen waren gaan groeien, maar het was een illusie die nog steeds in stand werd gehouden door de krachten van de bomen. ‘We kunnen er doorheen.’, zei hij tegen Alice. Die rende naast hem mee. Na de illusie was het makkelijk en hij draafde dan ook stevig door. Hij had geen last van de moeheid van Catharina.

Na een tijdje werd Lady Catharina weer wakker. Het was Abigail die haar het eerste verwelkomde. Die was de hele tijd wakker geweest dus. ‘Gelukkig. Ik zou ook eigenlijk het feest helemaal niet moeten gaan vieren. Het is veel te vermoeiend.’, zuchtte ze. Nieuwsgierig keek ze naar buiten. Ja, ze waren er inderdaad bijna. Nog een paar minuten en dan zouden ze er zijn. Ze grinnikte om de woorden van Abigail. Ze was inderdaad aardig “gevuld” als dat het woord was dat je wilde gebruiken. ‘Je mag ook eerlijk zijn. Ik ben een tientonner geworden.’ Ze draaide haar ogen weg en sloeg heel nep met haar handje alsof ze het erg vond. Oke, het was niet altijd even handig, maar ze kon het ook niet geloven dat er een kind in haar groeide. Zodra de koets langzaamaan vaart minderde en ze een zachte bries hoorde, leunde ze naar voren en streek met haar hand over het hoofdje van Melodie om haar zachtjes te wekken. Al snel werd de deur opengedaan door Rai en stapten ze allemaal uit. Ze was net uitgestapt en wilde in de richting van Tempus lopen om hem te feliciteren met de lente toen daar Alissa al voor haar neus stond. ‘Goeiemiddag, Alissa. Hoe gaat het met je?’ Haar shawl had ze over haar schouders gedrapeerd zodat het leek alsof ze een gewone jurk aanhad. Het was inderdaad een gewone jurk, maar wel voor zwangere vrouwen en eentje die ze eigenlijk alleen thuis mochten dragen, maar ze had geen andere jurk gehad die paste met haar buik. Die was echt veel te groot. Ze zou toch wel maar één kind krijgen of soms.. nee dat kon niet. Haar moeder had gezegd dat het een dochter zou zijn.
jurk

Rustig kwam Oblvios aanlopen met Ramess. Beide vonden ze dit altijd de mooiste tijd van het jaar, maar dit gold waarschijnlijk voor de gehele Caelos clan: de natuur kwam weer tot leven! Net zoals in de vroegere tijden, toen Oblivios en Ramess elkaar voor het eerst leerden kenden als elkaars wederhelft, begonnen ze samen aan een lekkere, sappige kalkoen. Het was een jaarlijks ritueel voor hen geworden. En iedereen van de Caelos clan wist dus dat de Dextera bij de eettafel te vinden zou zijn.

Toen de kalkoen verslonden was begonnen ze aan het toetje: Makreel. Ze aten haast alles van de vis op behalve de graat en de ogen, zo erg genoten ze ervan. Toen ze dat op hadden keek Oblivios rustig rond, opzoek naar iemand met wie hij wellicht zou kunnen praten.

In een ooghoek zag hij Catharina, maar als ze tijd had zou ze wel naar hen toekomen. Ook zag hij bekende gezichten van uit het café.

Melodie hoorde Abigail lichtjes lachen toen ze zei dat ze net een tientonner was geworden. De koets minderde vaart, maar het was echter de warme hand van Catharina waardoor ze ontwaakte. Ze opende voorzichtig haar ogen en keek met slaperige ogen naar Catharina. Een vaag glimlachje sierde haar lippen. De deur werd weer geopenend en Abigail, Melodie & Catharina stapte uit. Melodie hield Symfonie nog steeds in haar armen. Je kon duidelijk van Melodie zeggen dat ze erg schattig was. Want de bloemenkrans op haar hoofd was net ietsje te groot en haar blonde haren waren gevlochten waardoor ze er nog schattiger uit zag. Met grote ogen keek ze rond, haar ogen bleven toch hangen op een ander jongetje bij de eettafel. Ze schatten hem 2 jaar ouder. Ze trok aan de jurk van Abigail en wees naar het jongetje. ''Wie is dat?'' vroeg ze aan haar. Abigail glimlachte naar haar, ''Dat is Alwin,'' hoorde ze Abigail zeggen. Melodie knikte naar Abigail en keek onderzoekend naar Alwin. Symfonie miauwde klagelijk want ze wou op onderzoek uit. Melodie zetten Symfonie neer en keek om zich heen of ze Catharina kon vinden maar die al weg was gelopen, snel liep ze er achteraan toen ze haar zag en pakte ze haar hand beet. Want ookal was ze hier voor de tweede keer op het begin vond ze het een beetje eng, vond ze zelf. Ze keek omhoog naar Catharina die nu met Alissa sprak, tenminste Melodie ging er vanuit dat ze zo heten want Catharina noemde haar zo. Terwijl ze Catharina's hand vast hield keek ze rond. Ze zag zoveel mensen die ze nog nooit gezien had andere had ze weer gezien in het huis van Catharina. Ze beet zachtjes op haar onderlip.

Ondertussen was Symfonie al rond aan het kijken, zoekend keek ze om zich heen en zag toen het jonge leeuwtje, haar staart zwiepte even heen en weer en ging in een sluiphouding, ze sloop richting het leeuwtje en begon met haar klauwtje tegen zijn staart aan te slaan.

Dress and hair... Bedenk hierbij dat haar haren blond zijn en ze nog een bloemenkrans op heeft..

:Anima Tell:
Eros was nadat iedereen was uitgestapt weggelopen met de koets en had het op een goed plekje gezet. Daar kon het niemand kwaad doen en zou het ook niet in de weg staan. Nu moest hij alleen nog maar acrobatisch doen en dat was soms nogal lastig. Dit keer lukte het echter en het tuig viel van hem af. Meteen schudde hij zijn manen, merkte tot zijn ergernis op dat er een bloem uit was gevallen en stapte toen in de richting van het water. Even lekker wat water drinken. Van hieruit keek hij uit over iedereen. Hij zag dat Catharina zich alvast klaarmaakte voor wat ze wilde gaan zeggen. Haar zegen geven aan een nieuwe lente.

Catharina stond bij Alissa toen Melodie naar haar toeliep en haar hand vastpakte. Ze keek op de blonde kruin van het meisje dat was omgeven door bloemen en pakte haar handje goed vast en kneep er zachtjes in. ‘Alissa, mag ik je voorstellen aan Melodie? Melodie, dit is Alissa.’ Ze zag hoe het meisje netjes kennismaakte en excuseerde zich bij Alissa. Ze trok Melodie mee naar de tafel en zette haar op de stoel naast haar. Zelf had ze een fijn zittende stoel uitgekozen en schraapte haar keel. Ze wist dat ze iets moest zeggen, maar had eigenlijk geen idee wat. Misschien kon ze haar moeders woorden zeggen en zou dat helpen. Ze wist dat ze niet snel de aandacht kon trekken en knikte naar eros die al naar haar keek. Hij steigerde hoog en hinnikte hard. Toen bijna iedereen verschrikt naar hem keek, sprak hij luid en duidelijk: ‘Cat wil wat zeggen.’ Nou, nu moest het gebeuren. ‘Nou, welkom iedereen. Ik wil graag Tempus bedanken voor het geweldige terrein dat hij heeft klaargemaakt en …’ En toen was ze de draad even kwijt. Wat had haar moeder altijd gezegd? Ze wist het niet meer, maar de woorden kwamen duidelijk door. Ze moest het op haar eigen manier doen en niet op die van haar moeder. ‘En ik vind dat we hem even een applausje moeten geven om hem te bedanken voor alles wat hij voor ons doet en voor ons heeft gedaan. Het is niet makkelijk om aan het hoofd te staan van een clan en ik weet waar ik het over heb. Maar toch heeft hij het tot nu toe super gedaan en ik zou zo niemand weten wie het beter doet dan hij. Dus Tempus, ik denk dat ik namens iedereen spreek als ik zeg bedankt.’ Ze hief haar handen en begon te klappen. Hij had het echt verdiend. Tegen de tijd dat het weer rustig werd, begon ze weer te spreken. ‘De winter is afgelopen en de lente eindelijk begonnen. De natuur begint weer te leven, nieuwe bomen gaan groeien en vele avonturen wachten op ons nu we niet thuis hoeven te blijven vanwege de sneeuw. Ik wil hierbij iedereen hier en voor de rest in de wereld zegenen en hopen dat dit nieuwe jaar brengt wat je hoopt.’, sloot ze haar verhaal af. Hierna ging ze zitten en pakte wat te eten. Ze had niet zo’n honger, maar at wel gewoon wat. Een klein beetje brood met lekkere sauzen die waren bereid. Ze was benieuwd hoe hij dat hier had gekregen. Ondertussen praatte ze ook met iedereen die voor de rest aan tafel zat totdat haar gezicht ineens krijtwit werd. Het brood viel uit haar hand en haar ogen gleden naar beneden. Haar handen gingen naar de plek onder haar buik en ze voelde meteen hoe nat het was. Er lag zelfs al een helder plasje op de grond. Hierna gleden haar ogen meteen naar Abigail. ‘Abigail. Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn.’, zei ze zachtjes. Niet gelovend dat dit nu echt zou gebeuren. Waarom nu? Ze was pas uitgerekend over een week. Ze wist even niet wat ze moest doen en zat daar dus maar.

Abigail was tegen over Catharina gaan zitten. Eigelijk was ze tegen het voorstel geweest om hier heen te gaan. Want Catharina kon niet meer, ze was moe en het extra gewicht wat ze nu had hielp ook niet echt mee. Abigail luisterde naar de woorden en begon te klappen voor Tempus net zoals de andere dit deden, want hij had het wel verdiend na alles wat hij had gedaan voor het feest. Abigail glimlachte lichtjes toen ze Melodie ook zag klappen het zag er schattig uit vond ze. Aandachtig luisterde ze naar de woorden van Catharina. Toen Catharina was uitgesproken stond Abigail op en sloeg zachtjes met haar lepel tegen het glas. Ze keek Catharina even aan, ''Bedankt, Catharina voor je geweldige speech, maar ik wil graag een toast uitbrengen op de lente en op Catharina dat ze een prachtige dochter op de wereld mag zetten..'' Zei Abigail en hief haar glas omhoog. Toen iedereen zijn glas had opgeven glimlachte Abigail. ''Op de lente & de geboorte van het kleine wondertje'' Waarna ze een slok nam en weer ging zitten. Hier en daar klonk geroezemoes en mensen begonnen weer te eten, ze lachte en ze praten. Zoals het hoorde op een echt lentefeest. Alles vergeten en genieten van het moment. Abigail stopte net een stukje brood in haar mond toen ze Catharina krijtwit zag weg trekken. Ze slikte het door en keek haar bezorgd aan. Maar toen ze zei dat haar vliezen waren gebroken werden haar ogen groter. Ze stond op. ''We hebben doeken nodig en veel water. Is hier ergens een tent?'' Riep ze luid en begon om zich heen te kijken. Ze wist dat ze allemaal dingen stond uit te kramen. Ze rechten haar rug en wees nu een vrouw aan, ''Jij, haal water..'' Sprak ze duidelijk aan haar blik te zien wisten mensen dat ze het meende, ze keek naar Melodie. ''Melodie, haal zoveel mogelijk doeken samen met Tempus..'' Sprak ze en richten zich weer op Catharina. Ze beet op haar onderlip en keek toe. Ze zag een steen. Ze liep de tafel rond en hield Catharina overeind. Ze liep met haar naar de steen. Melodie kwam aanhollen met de doeken die Abigail achter Catharina's rug deed zodat ze iets recht op zat. Ze keek naar een man. ''Haal een laken..'' De man knikte en haalde één van de lakens van tafel en gaf deze aan Abigail die rond keek. Boven haar zag ze een tak hangen waar ze het laken over heen gooide waardoor er een tent ontstond. Melodie legde er stenen op zodat het niet zo weg waaien. Abigail keek naar Catharina, ''Alles komt goed,'' Zei ze met een vriendelijke stem. ''Waar blijft het water!'' Riep ze uit de tent. Uiteindelijk rende een paar vrouwen met kannen water naar de tent. Abigail keek naar haar jurk en scheurde er een heel deel van af wat ze apart legde voor als het kind ter wereld was zodat ze haar kon inpakken zodat ze niet kou zou vatten. Abigail maakte een doek nat en legde die op het voorhoofd van Catharina. Ook legde ze een paar doeken onder Catharina. ''Je mag zo beginnen...'' Stelde Abigail haar gerust want soms was de pijn ondragelijk. Ze deed de onderbroek van Catharina uit en schoof haar jurk zo dat hij niets tegen zou kunnen houden. Abigail keek naar Alice die trouw naar haar toe kwam. Alice lig naast Catharina liggen. ''Pak de poot van Alice maar vast, cat..'' Zei Abigail vriendelijk. Ook zij pakte de andere hand vast en tilde de been een stukje omhoog zodat het gemakkelijk werd gemaakt voor Catharina. Melodie kwam ook de tent in en ging naast Alice zitten en legde haar kleine handje op haar buik. Haar handje begon te gloeien, want Melodie had de laatste keer gemerkt dat ze iemands pijn kon dragen en samen stond ze sterker vond ze. Abigail glimlachtte lichtjes. ''Oke, je mag beginnen met persen, Catharina...'' Zei Abigail liefjes.

Ze knikte naar Abigail. Ze was echt blij dat Abigail mee was gegaan. Ze hielp haar wanneer ze het zwaar had en zou haar helpen tijdens de geboorte van haar kind. Ze vond het echt gezellig om hier te zijn totdat ze het merkte. Het ging gebeuren en terwijl ze het zachtjes meedeelde alsof ze het zelf nog niet kon geloven. Dat kon ze ook niet, maar Abigail pakte het snel en verstandig aan. Zelf wist ze niet wat ze moest doen en liet het maar over haar heenkomen. Ze dacht pas weer na toen Abigail zei dat ze zo mocht beginnen en dat ze de poot van Alice vast moest pakken. Ze deed alles wat haar werd gezegd en voelde de eerste wee al opkomen. Met moeite hield ze de weeën die kwamen tegen en was blij toen Abigail eindelijk zei dat ze mocht gaan beginnen. Ze zuchtte van opluchting en bij de eerstvolgende wee perste ze zo hard als ze kon. Dit ging zo een paar weeën door, maar de pijn werd steeds erger. Ze probeerde haar commentaar voor zich te houden en wilde schreeuwen dat ze moesten stoppen met zo aardig te doen, maar uiteindelijk lukte het niet. Eros kwam met zijn hoofd naar binnen en vroeg haar hoe het ging. ‘Als je..’ adempauze ‘niet maakt..’ adempauze ‘dat je weg..’ adempauze ‘bent nu..’ adempauze ‘dan Ahh.’ Die was pijnlijk. Af en toe werd haar hoofd gedept met wat water, maar ze had het zo heet dat ze het liefst in het water van het meer wilde gaan zitten.
:Anima Tell:
Eros had de hele tijd zenuwachtig heen en weer gelopen en was niet te genieten. Hij voelde de pijn van Catharina en zag iedereen gespannen staan, kijken of zachtjes praten. De pijnkreten waren duidelijk te horen en uiteindelijk kon hij het niet meer verdragen. En toen gebeurde er iets heel moois. Uit de grootste en dikste boom kwamen lichtgevende stoffen bij elkaar. Het vormde de gestalte van een vrouw die hij maar al te goed kende. En in haar handen had ze een anima vast. Ze liep op hem af en legde de anima voor hem neer. Nu hij keek was het niet één, maar twee anima’s. ‘Het poolvosje is van mijn kleindochter en heet Aethelweard en de pandabeer is van mijn kleinzoon en heet Clarimonda. Zorg goed voor hen Eros.’ Hij was stil en kon alleen maar betoverend naar de twee kijken. Ze lagen zo dicht bij elkaar en leken te slapen. Voorzichtig bracht hij zijn hoofd naar beneden om eraan te snuffelen.

Ze hoorde Abigail zeggen dat haar kindje eruit was. Ze hoorde haar zeggen dat het een meisje was en dat ze het goed had gedaan. Zij had echter haar hoofd naar achteren gevouwen en kromp samen bij de volgende wee die kwam. Ze hoorde hoe geschokt Abigail was toen ze nog een kindje eruit zag komen. Al snel was de ander er ook uit en zij viel weg, naar achteren. Flauwgevallen van de inspanning en hoorde niet hoe het eerste gehuil op gang kwam.

Layla was haast niet te zien en keek vanuit de boom neer op wat er gebeurde. Na de speech klapte ze zachtjes mee en glimlachte. Zonder Tempus zou het inderdaad niet goed gaan. Terwijl ze het zich gemakkelijk maakte en over iedereen heen keek, viel het haar meteen op. De opschudding en commotie die ontstonden en hoe één iemand de voortouw nam in alles wat er moest gebeuren. Ze liet zich uit de boom zakken en haalde snel water. Een bevalling. Dat had ze nog nooit meegemaakt en ze wilde er eigenlijk wel bij zijn. Ze liep de tent in en zette het water neer waarna ze bij het andere meisje ging zitten. Volgens haar merkte de vrouw die haar kind kreeg helemaal niet op dat zij er bij was en het enige wat ze deed was kijken of iets aangeven als Abigail daar om vroeg.
:Anima Tell:
Denzel was ondertussen naar het paard gelopen en keek nieuwsgierig naar de twee kleine anima’s. Toen hij de blik van het paard voelde, keek hij even verschrikt omhoog, maar als snel weer geïnteresseerd naar beneden. Ze lagen zo dicht tegen elkaar aan en het zag er zo schattig uit dat hij geen enkele grens meer overnadacht en dicht bij ze ging liggen. Om ze warm te houden.

De kindjes waren eruit en ze keek verrukt naar de baby’s die verschenen. Het was dat de anima van Abigail gromde anders had ze het niet doorgehad. De vrouw viel naar achteren en ze was nog op tijd om ervoor te zorgen dat ze niet al te hard terecht kwam. Het was logisch dat dit gebeurde. Die vrouw was helemaal kapot.

Tempus was maar wat trots en gevleid dat iedereen voor hem klapte. ''Maar zonder jullie had ik het niet gekunt, dus ook een applaus voor jezelf''
Tempus wees iedereen naar de tafel, waar ze konden eten en drinken. Enkelen waren al begonnen.
Plots zag Tempus dat Lady Catharina vreemd keek. In een zeer vlug tempo wist Tempus wat eraan de hand was. Lady Catharina ging bevallen.
Hij rende om doeken te halen, en trok in een gebaar het tafelkleed van de tafel af, zonder dat de spullen eraf vielen.
Het speciale lentefeestkleed zou dit jaar voor het laatst gebruikt worden, maar dan wel voor iets heel bijzonders.
Tempus rende heen en weer, om Catharina zoveel mogelijk te helpen. Water werd aangevoerd en servettten werden provisorisch gebruikt. Het feest liep anders dan verwacht, maar het was des te mooier.
Catharina schreeuwde in een soort trans, en begon met persen. Wind woei door de bomen.
Dit zou een lentekindje worden.

De wind begon te waaien, en de eerste bloesem danste door de lucht.
Lente begon te zingen, en deze dag werd gezegend. Niet alleen omdat de lente was begonnen, maar ook omdat er kindjes zouden worden geboren.
Met kleine kransjes van bloesem en rozen werden de kindjes gezegend.
De voorouders bogen naar voren om het wonder te bekijken, en lachten toen ze de schattige twee zagen.
Het stof danste in de lucht, en begon licht te geven. Uit dit stof zouden de Anima's van de kinderen herrijzen.

Abigail beet op haar lip en hield Catharina's hand vast, die zowat werd fijn geknepen, maar erg vond ze het niet. Dit was het minste wat ze kon doen. Afentoe keek ze naar Melodie die dan Catharina's voorhoofd dempte. De pijnlijke kreten waren goed te horen en Alice jankte zachtjes want ook haar poot werd fijn geknepen. Afentoe likte Alice de hand van Catharina maar daar schonk Abigail geen aandacht aan. ''Het gaat goed, nog heel even..'' Probeerde Abigail, Catharina gerusttestellen want zo gemakkelijk was dit niet. Toch vond Abigail dat ze dit moest doen zodat ze Catharina wat hoop gaf dat het bijna voorbij was. Een paar kreten en knepen verder zag Abigail het hoofdje al. ''Ik zie het hoofje al,'' Zei ze met een brede glimlach en keek daarna weer naar Catharina. ''Rustig maar, het is bijna voorbij, nog heel even en je kunt je dochter in je armen sluiten..'' Zei Abigail liefdevol. Abigail keek naar Melodie die maar goed wist wat ze bedoelde en nam haar plek over. Melodie hield haar hand vast en hield haar been ook vast zodat Abigail de baby kon begeleiden en haar er uit kon halen. Toen het zover was kon Abigail de baby pakken en hem er met beleid uit trekken. Ze keek naar Layla die haar iets scherps gaf en sneed de navelstreng van het babytje af. Net op het moment dat ze de baby wou afspoelen en wou in pakken zag ze nog iets. Haar ogen werden groter, een tweeling. Daar had niemand maar dan ook niemand opgerekend. Abigail stond snel op en griste het stof weg wat ze zouden kunnen gebruiken om het kind in te wikkelen en liep met snelle met het kind naar Tempus. Heel voorzichtig overhandigde ze het kind aan hem. ''Was haar en wikkel haar dan in met doeken.'' Zei Abigail. Ze wou nu niet tegen gesproken worden ookal was hij een leider en had ze respect voor hem, nu was de geboorte van Catharina belangrijker. ''Het word een tweeling,'' Zei ze over blij terwijl ze weer snel terug ging naar de tent. Catharina was nog steeds bezig toen ze de tent in kwam. het hoofdje was al te zien en Abigail kon hem gelijk vast pakken en hem er voorzichtig uithalen. Opnieuw sneed ze de navelstreng door. De baby begon te huilen toen ze hem begon te wassen zodat al het vuil van de baby af was. Ze keek om zich heen of ze iets kon gebruiken. Ze keek naar melodie die gelijk de tent uitrende en een groot stuk van het tafelkleed afscheurde en weer terug ging naar de tent. Abigail knikte dankbaar en wikkelde het kind in met het tafelkleed. Ze keek naar Catharina die helemaal was uitgeteld. Toch streek Abigail langs haar bezweten gezicht om de haren er uit te halen. Voorzichtig legde ze het kind neer bij Catharina en stond op om naar Tempus te gaan want hij had de dochter vast. Ze glimlachte toen ze de baby zag in zijn armen, ze was ingewikkeld met het stof van haar jurk. Opnieuw pakte ze het kind voorzichtig over en keek ze dankbaar naar Tempus. ''U mag komen kijken in de tent als u dat wil,'' Zei Abigail met een glimlachje en draaide zich vervolgens weer om, om naar de tent te gaan om de baby daar bij zijn moeder neer te leggen. Ze keek even naar Alice die vertederd naar de twee kleintjes keek. Voorzichtig likte ze aan hun wangetjes en daarna aan die van Catharina. ''Alice, wil jij even tegen Eros zeggen dat hij kan komen kijken?''

Alice knikte en stond op. Met sierlijke passen verliet ze de tent en ging ze naar Eros. twee kleine Anima's lagen voor zijn neus, een Pandabeer en een poolvosje. Alice trok haar lippen omhoog als een soort glimlach en liep er naar toe, ook zag ze nu een wit katje die de Animia's warm probeerde te houden maar aangezien ze zo klein was had het weinig zin. Ze keek naar Eros. ''Het gaat goed met Catharina, ze is aan het rusten maar je mag gaan kijken.'' Zei ze en begon te kwispelen met haar staart. Ze richte zich op de Anima's en snuffelde er eerst aan. Haar tong gleed vervolgens over hun huidje en keek op naar Eros. Ze keek vertederd naar de twee anima's en vervolgens naar het katje. Ze knikte Denzel toe. Ze twijfelde eerst of ze de twee moest oppakken en naar de tent moest brengen of eerst moest wachten. Ze besloot de twee maar te vereningen met hun wederhelften en pakte voorzichtig hun nekvelletje vast en tilde ze voorzichtig op. Ze keek naar Eros en wenkte met haar hoofd naar de tent. Met rustige passen liep ze naar de tent toe met de twee kleine anima's in haar bek. Eenmaal in de tent zetten ze de twee Anima's neer naast Catharina en ging achter de twee Anima's zitten met geheven hoofd. Alice was duidelijk trots op zichzelf.

Oblivios kwam ook naar alle comotie kijken. Catharina zal bevallen. Tijd om zowel als haar Dextera als haar goede vriend op te treden. Hij liep kalmpjes naar haar toe. 'Geachte mensen, jullie bedoelen het waarschijnlijk goed, maar geef haar de ruimte.' waarschuwde hij iedereen rustig. Alleen de broodnodige helpers gebaarde hij te blijven. Hij legde weer zijn hand op de schouder van Catharina. Hij kon de druk voelen. 'Rustig...' sprak hij kalmpjes. Daarna keek hij de menigte rond. Hij knikte tevreden.

Ze werd langzaamaan weer wakker doordat haar haren van haar bezwete hoofd werden geveegd. Vermoeid opende ze haar ogen en keek in het gezicht van Abigail. Ze ging voor zover dat mogelijk was iets rechter zitten en pakte met trillende handen het kindje aan. Ze keek in de ogen van het jongetje en zag haar ogen daarin. Of moest ze zeggen dat die van haar moeder waren? Ze kon niet geloven dat het haar echt was gelukt, zelfs niet toen ze ook haar dochter in haar armen kreeg. Met in iedere arm een kind keek ze van de een naar de ander. Ondertussen verschillen zoeken in de gezichtjes waaraan ze hen zou kunnen herkennen. Ze kon de hoofdjes niet draaien, want ze had haar handen vol, maar waarschijnlijk zou ze daar het verschil kunnen zien. Een moedervlek die zou vertellen wie het meisje was en wie de jongen. Ze zuchtte. ‘Egy lánya és egy fia. Imádom az összes most, gyermekeim.’ Haar woorden een fluistering.
:Anima Tell:
Eros was Alice achterna gelopen en keek nu naar Catharina. Ondanks dat ze dacht dat ze fluisterde, was het aardig goed hoorbaar. ‘Ze zei: Een dochter en een zoon. Ik hou nu al van jullie, mijn kinderen.’ Hij stapte verder naar binnen voor zover dat kon en legde zijn neus tegen het gezicht van Catharina. ‘Ze zijn trots op je, Cat. En ze hebben zelfs al namen gegeven aan de anima’s.’ Hierna trok hij zich terug zodat andere mensen naar binnen konden gaan. Hij bleef wel om het hoekje kijken. Toen Oblivios daarna binnen kwam en iedereen weer wegstuurde, ging hij zelf ook weg. Hij bleef hier wel wachten tot ze hem nodig had.

Catharina’s gezicht glunderde van trots en ze knikte naar Oblivios. ‘Bedankt voor jullie hulp allemaal. Abigail zou je het jongetje over willen nemen?’ Zodra dat was gebeurd, pakte ze het poolvosje van de grond en hield die in haar hand. Eros zei snel de naam. Aethelweard. ‘Aethelweard is wel een beetje lang voor zo’n kleine dreumes als jij. Alec is een mooie afkorting. Lieve Alec, hier is jouw wederhelft. Lady Ramona Shaba del sanque alta.’ Ze bracht haar armen bij elkaar en het kleine vosje liep met wankele pootjes naar het gezichtje van Ramona. Daar likte hij even het gezichtje één keer en viel toen weer in slaap naast haar. Ook de oogjes van Ramona sloten zich gelukzalig. Alsof ze nu pas echt geboren was. Nu ze haar wederhelft had gevonden. Ze kuste voorzichtig het voorhoofdje van het meisje en wisselde van kind. Ze herhaalde hierbij precies wat ze eerst ook had gedaan. ‘Clare is een betere roepnaam dan Clarimonda en jij zal de wederhelft zijn van Lord Luca Artan del sanque alta.’ [wat een naam, zeg. ] Het pandabeertje was net iets kleiner dan Luca zelf maar dat verschil was minimaal. De ogen van het jongetje sloten niet na de kus en aan zijn mondje te zien, was het tijd om hem te voeden. ‘Oblivios, Tempus. Als jullie het niet erg vinden om even de tent te verlaten?’, vroeg ze poeslief. Ze was niet van plan haar borsten hier te tonen met hen erbij. Zodra ze weg waren, sjorde ze haar lijfje iets naar beneden en kon ze Luca aan de borst leggen. Ze sloeg even een kreetje toen hij begon te zuigen. De productie was nog niet helemaal op gang gekomen en dat gebeurde nu wel. Na een tijdje hoorde ze smakkende geluiden en glimlachend keek ze neer op het jongetje. Terwijl hij zo lekker zat te drinken, kon ze zich weer richten naar de rest. ‘Ik wist dat het Lot voor verrassingen kon zorgen, maar zo’n verrassing had ik toch echt niet verwacht. Ik ben blij dat jullie erbij waren om me te helpen.’ Ze was echt blij dat ze hier allemaal geweest waren. Dit was nu al een onvergetelijk Lentefeest worden. En het zou waarschijnlijk een van de verhalen worden die hier ieder jaar zou worden herhaald. Och. Ze zag het al voor zich dat als Tempus of Oblivios haar wilden plagen, ze gewoon van deze steen een monument maakten. Na een tijdje wisselde ze van kind en legde Ramona aan de andere borst. Ook daar weer eerst een pijnkreetje, want daar moest ook alles op gang komen. ‘Argh. Eigenlijk zou ik nu in het water willen duiken en die zweetlucht van me af spoelen, maar daar is het denk ik iets te koud voor of niet?’, vroeg ze aan Abigail. Ze grinnikte zacht. Ze wist zelf best wel dat het niet kon. Nadat ook Ramona voldoende had gedronken, gaf ze haar aan Abigail. Ze zou even heel snel een andere jurk aandoen. Deze was vies en nat. Pas toen ze helemaal naakt in de tent zat, merkte ze pas op dat ze nog lang niet schoon was. Layla gaf haar al een doek en een emmer water. Met kalme bewegingen maakte ze zichzelf schoon. De plek waar de kinderen uit waren gekomen, was gevoelig en daar zou ze nog wel een tijdje last van hebben. De tentdeur ging even open en dicht, maar tot haar geluk was het alleen het hoofd van Eros die haar bedoeling had begrepen en een andere jurk had gepakt. Een simpele, maar warme jurk. Layla pakte die en hielp haar met aantrekken. ‘Dames. Ik kan jullie dit zeggen. Als je van plan bent om kinderen te krijgen, doe het dan. Daar kom ik over een week denk ik wel op terug, maar dat maakt niet uit. Laten we nu maar eens een fijne stoel voor me gaan zoeken dan kunnen jullie ook weer terug naar het feest.’ Met hulp stond ze op en zich vasthoudend aan Eros liep ze de tent uit. Die drie meter putten haar al volkomen uit en ze trilde op haar benen, maar ze zou dat stukje redden. Hoopte ze.

- Damnit veel gepost en veel gebeurd xD -

Rai of beter gezegd Eros bracht hen veilig en snel naar het Lentefeest. Onder de indruk van wat er gebeurd was keek hij om zich heen. Grote tafels vol met eten en drinken. Sommige bekende gezichten maar ook vele onbekenden. Hij keek eventjes naar het reisgezelschap en knikte toen vriendelijk. Daarna vervolgde hij zijn eigen weg. Het was misschien beter om zelf op pad te gaan en de vriendinnen en vrienden alleen te laten. Aan tafel zag hij Oblivios al eten. Zelf deed hij wat rustiger aan en keek eerst is goed rond. Zo'n feest zag hij niet vaker. Vroeger had hij nooit veel tijd gehad voor feestjes dus dit was voor hem al groots. Iedereen leek in een opperbeste stemming. Eten, praten, drinken en dan ook nog is de regenboog. Alles leek perfect te gaan.



Akira in zwaardgedaante rook door het muffige hout de zoete geuren van gebraden vlees. Als hij niet van staal was geweest zou hij nu begonnen zijn met kwijlen. De pittige geuren van de kruides hingen in de lucht. De vele mensen geuren maar ook Anima geuren verminderde dit niet. Honger, heel veel honger. Drinken en eten. Varkens, kippen, koeien. Het ging Akira's fantasie te boven hoeveel tonnen vlees er wel op de tafels kon staan. Want een zwaard had geen ogen maar Rai wel. De tijger in zwaard vorm keek via zijn mens de wereld in. Interessante beleving in het begin. De mensen waren echt half blind. Na een paar meter konden ze al niet meer helder en scherp zien. Hun neus leek wel verstopt te zijn want wanneer Akira op Rai's zintuigen moest letten voelde hij zich blind, doof en geurloos. In dat soort gevallen viel Rai ook nog wel mee. Zijn lichaam was gewend aan snel reageren en had snelle reflexen en goed ontwikkelde zintuigen. Toch was het vreemd om zo in een schede te moeten hobbelen wachtend tot hij in zijn tijgergedaante mocht veranderen.

Akira voelde getintel toen hij uit zijn schede werd getrokken door de ruwe en toch zachte hand van Rai. Met een zachte sis werd hij eruit getrokken. Zodra hij de zachte wind op het staal voelde sprong hij uit Rai's hand. Zijn heft veranderde in een staart, met poten. Het middenstuk werd zijn buik en ruggengraat. Als laatste veranderde het puntje in zijn kop met oren ogen en een zwarte neus. Zijn felle oranje vacht met zwarte strepen blonk alsof het gepoetst staal was. Echter dan ander Anima's had hij het vertikt om ook maar enige versiering als een strik of iets op te doen. Een glimmende vacht, goed verzorgde ogen en oren. Geen loopneus. Dat was wat mooi inhield. Niet alle pracht en praal, daar ving je geen prooi mee, daar kreeg je geen vrouwtjes door. Akira zei in gedachten dat hij alleen op pad ging. Al bedoelde hij daarmee natuurlijk gewoon de eettafel met het meeste wild.

Rai keek hoe zijn oranje Anima blinkend wegliep. Op naar de wildbraad. Hij grinnikte zachtjes en zocht zijn plaatsje op.

Een aantal uur ging voorbij. Er was iets gebeurd want er kwam nogal wat ophef. Rai was niet zo'n probleemzoeker of iemand die graag haantje de voorste was. Hij keek alleen hoe Catherina in een tent ging. Met een bezorgde blik in zijn ogen keek hij naar de rode wijn in zijn beker. Hij wist wat er ging gebeuren maar hij hoefde er neit bij te zijn. er waren genoeg mensen die haar vrienden waren en haar konden helpen. Daarbij zou hij zeker van zijn stokje gaan als het ging om geboorte..

Enige gespannen tijd buiten de tent hoorde hij van een aantal mensen dat het goed gegaan. Opgelucht wachtte hij op zijn plek om te horen hoe het de vrouwe verging.

- Rai is niet zo'n held in vadergebied xD Sorry voor de late reactie wie wil Rai bijpraten -

Melodie had naar de vrouw geknikt toen werd voorgesteld en liep vervolgens mee met Catharina. Toen de speech was afgelopen en de mensen hadden geklapt begon Melodie te eten.

Symfonie was inmiddels al rond aan het neuzen bij de tafels, haar witte vacht met zwarte strepen glansde in het zonlicht. Ze klom op één van de banken waar de mensen op zatten en zetten haar pootjes neer op tafel. Haar staart ging heen en weer terwijl ze haar lippen aflikte. Net toen ze haar tanden in een stuk kippenpoot wou zetten werd deze gaf gescheurd door iemand anders. Symfonie gromde lichtjes maar greep toch uiteindelijk naar een stuk vlees en begon daar op te kauwen. Haar poten over het stuk vlees heen. Een vogel hipte naar haar toe en Symfonie keek op maar toen hij dichterbij het vlees kwam beet ze toch van zich af en haalde uit met haar poot waardoor de vogel weg vloog. Ze hield er niet van als andere haar eten wouden stelen.

Melodie keek op toen Catharina iets zei tegen Abigail die gelijk op stond en het voortouw in hadden nam. Melodie sprong op toen ze doeken moest gaan halen en rende steeds heen en weer op hun te helpen. Uiteindelijk legde ze wat stenen op de tent doek zodat deze niet weg zo glippen en ging daarna de tent binnen. Symfonie was te druk en Melodie kon het nu wel alleen aan. met grote oogjes had ze toe gekeken en had het gezicht van Catharina afentoe gedempt met water. Toen de Anima's binnen werden gebrahct glimlachte Melodie er vertederd naar. De 4 zagen er schattig uit, ze hoorde de namen aan wanaar zij ook de tent verliet, een geboorte was prachtig maar het werd het kleine meisje toch iets te veel van het goeie. Buiten de tent haalde ze opgelucht adem en ging ze zitten. Het duurde heel even maar ook Catharina kwam naar buiten met een nieuwe jurk aan. Abigail hielp haar door de baby's vast te houden en zelfs Layla hielp een handje. Melodie keek toe hoe Catharina neer plofte maar ging vervolgens toch maar weer spelen. zoekend keek ze om zich heen of ze het kleine tijgertje zag. Ze glimlachte toen ze zag dat Symfonie aan het eten was en ging toen toch maar aan tafel zitten bij Catharina, Symfonie vermaakte zich wel.

Tempus verliet de tent. Catharina had nu wat privacy nodig, en vooral
rust.
Na een klein tijdje kwam Catharina uitgeput uit de tent, en ging weer
aan tafel zitten om met het feest verder te gaan. Druk moest het nu vooral niet
worden.
Tempus glimlachtte naar Catharina en wuifde iedereen naar de tafel
toe. ''Mag ik een woordje doen?''
''Niet alleen is deze
dag bijzonder omdat het lente is, maar ook omdat er twee geweldige kinderen zijn
geboren, daarom zal deze dag in onze herrinneringen zijn gegrifd. Je ziet dat er
altijd een wonder kan gebeuren, zelfs wanneer er oorlog is. Zoiets onschuldigs
als een pasgeboren kindje breekt deze sfeer en maakt plaats voor iets
nieuws'' Tempus zweeg even om zijn speech te benadrukken. ''Een toost op Lady Catharina en haar kroost, dat ze net als de
lente nog lang voor mogen leven''
Tempus deelde een toost uit aan
iedereen aan de tafel.
Toen hief hij zijn hand, en een klein vuurvliegje
vloog weg, richting een serie bladeren, uitgeholde stammen en kristallen
bekers.
Een zacht maar vrolijk melodietje steeg op uit de simpele
instrumenten. Het lied voor het lentefeest.

Layla keek lachend toe hoe Catharina borstvoeding gaf aan de twee kinderen. Bij de woorden die Catharina sprak over dat ze dankbaar was dat zij er waren om haar te helpen, knikte ze licht. Ze vond dat Abigail het meeste werk had gedaan en niet zij. ‘Ja, je zou er ziek van worden.’, zei ze zacht. Het duurde niet lang voordat Lady Catharina zichzelf wilde wassen en ook zij zag al het bloed zitten. Snel gaf ze haar een doek en de emmer met fris water en draaide zich daarna om. Ze hoefde dat niet allemaal te zien. Het duurde niet lang voordat ze schoon was en Layla hielp haar de jurk aan te trekken die Eros had gebracht. De stof die door haar vingers gleed was warm, maar toch ook comfortabel. Hierna hielp ze Catharina met opstaan en naar de uitgang van de tent te brengen. Daar nam Eros haar taak al over en ze zag hoe de vrouw in een van de grote, comfortabele stoelen ging zitten. Zelf ging ze er al weer snel vandoor ook al pakte ze wel eerst wat te eten. Ze ging weer in de boom zitten en keek van daaruit op iedereen neer. Al snel kwam Denzel er ook aan en ze deelde haar eten met hem. Het duurde niet lang voordat ze slaperig werd en in de boom in slaap viel.

Het was haar dan eindelijk gelukt om bij de stoel terecht te komen en voorzichtig liet ze zich erin zakken. Het was erg pijnlijk, maar het lukte. Ze nam de kinderen van Abigail over en legde ze bij haar neer. Ze konden zoals ze nu zat beide op haar benen liggen. De anima’s lagen ingepakt in warme dekens onder haar stoel waar ze meteen bij kon als het nodig was. Ze glimlachte terug naar Tempus en luisterde naar zijn speech. Hoe kort het ook was, het was stukken beter dan die speech die ze straks had gesproken. Niet dat dat veel uitmaakte, maar toch. Haar ogen volgden het vuurvliegje en werd even bedenkelijk. Ze moest binnenkort contact maken met de bomen. Ze had nog een kracht tegoed van hen en zou ze nu verdelen over beide kinderen. Hiermee zou het dan wel zwakker zijn, maar ze zouden niet kunnen worden vermoord of verkracht zoals bij haar was gebeurd. Helaas gold die regeling maar tot hun 21ste jaar, maar dat was lang zat. Dan zouden ze hopelijk zo goed getraind zijn dat ze het aankonden.
De muziek die volgde was mooi en haar ogen gleden naar de kinderen. Nu kon ze inderdaad goed kijken. En zoals ze al had verwacht had het meisje een kleine moedervlek op haar kaaklijn vlakbij haar oor en de jongen had dat niet. Nu had ze tenminste iets om ze mee uit elkaar te halen. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze twee kinderen had gekregen en dat ze allebei gezond zouden zijn. Ze was niet echt meer gericht op wat er verder nog gebeurde, maar had al haar aandacht bij het kijken naar de twee kinderen. Romana en Luca.