Elina zat buiten toen er iets wonderbaarlijks gebeurde. Stofdeeltjes in de lucht kwamen naar haar toe. Ze voelde de drang om ze te volgen, want het was haar duidelijk dat ze hen moest volgen. Alleen ze kon niet zomaar weggaan. Ze liep naar Athios. ‘Lieverd, kijk al die stofdeeltjes! Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik heb het gevoel alsof ik ze moet volgen, maar dat ik dat in mijn eentje moet doen. Voor de zekerheid neem ik Elette mee. Als er iets ernstigs is, dan laat ik haar naar je toe komen. Wat is dit? De boom Allerzielen lijkt me te roepen. Ik moet echt gaan.’

Snel pakte ze een paar spullen: een kleed, eten, drinken en extra kleding. Toen ze weer beneden kwam pakte ze Athios stevig beet. ‘Geen zorgen maken, met mij komt het wel goed! Ik laat je zo snel mogelijk wat weten, maar dit moet ik doen.’ Elina vertrouwde op haar gevoel. Een zoen op zijn lippen. Gek, dat Athios haar liet gaan, maar het was goed dat hij haar liet gaan. ‘Geniet van het moment alleen, voor je het weet ben ik weer terug.’ De stofdeeltjes bleven maar komen. Ze volgde ze.

Na een lange tijd onderweg te zijn, kwam ze aan bij een veld. Een grasveld, groot. Er was ook een meer. De zon scheen. Een grote regenboog ernaast. De kleuren zorgden voor vrolijkheid. Ze wachtte op het volgende teken van het stof, maar het stof verdween. Wat betekende dit? Wat ging er gebeuren?. Elina besloot om te gaan liggen en te genieten van de zon. Haar hand legde ze op haar buik. Ze droomde even weg. Als er niets zou gebeuren zou ze aan het eind van de middag weer terug keren. Dan kwam ze er later wel achter wat het was. Ze wachtte op een teken.

Lady Catharina was op weg naar haar huis. Ze wilde terug, voelde zich niet al te lekker en wist wat haar daar te wachten stond. Een leeg huis met herinneringen die haar aan Tempus zouden laten denken. Ze wilde die herinneringen niet, maar ze moest naar huis. Ze wist dat Eros haar bracht naar haar bestemming en zij kon zich concentreren op de kinderen die nu lekker bezig waren met elkaar pesten. Ze wilden allebei aan de borst liggen, maar dit keer was Luca eerst en nu was Ramona boos dat haar broertje als eerste mocht. Het fronsende gezichtje liet haar licht lachen en maakte dat ze al snel wisselde tussen de twee kinderen. Ze wist best wanneer Luca genoeg had en hij leek het leuk te vinden om zijn zusje nu al te plagen. Dat zou later nog wat worden.

Ze had net Ramona eraan liggen toen ze iets om haar heen voelde. Het was een aanwezigheid die ze goed kende en haar ogen zochten naar een verschijning, een teken die haar zou laten merken wat er van haar werd verlangd. Ze zag in de verte het Stof en keerde met haar benen Eros in de richting voordat ze hem zacht toefluisterde wat er te zien was. Hij knikte en ze gingen sneller nadat Ramona weer in haar eigen zak zat zodat er niets met haar kon gebeuren. Wanneer het zover was dan zou ze goede raspaarden voor hen kopen op hun vijftiende verjaardag en daarvoor zou ze hen al pony’s geven zodat ze zich goed naast haar voort konden bewegen. Maar nu konden ze nog gerust kinderen zijn, haar kleine baby’s.

Het liep tegen het midden van de dag voordat ze zag waar ze was aangekomen. Rainbow Lake. Het was hier altijd prachtig en haar gezicht kleurde dan ook meteen op. Het Stof begon te stralen in een gedaante die haar hart zacht vervulde. Het was een lid van haar clan en volgens mij herkende ze haar ergens van. Ergens diep in haar gedachte zag ze alleen het woord Firetree staan, maar verder wist ze niets wat hen aan elkaar zou moeten verbinden. Maar het was wel duidelijk dat het Stof en dus de boom Allerzielen hen bij elkaar wilde brengen. Op voldoende afstand steeg ze af en liet de anima’s los. De kinderen nam ze mee en terwijl ze naast de vrouw ging zitten en de kinderen losmaakte uit hun zitjes, merkte ze dat de vrouw naast haar haar had opgemerkt. Ze keek opzij en kon nu pas zien wie het was. Elina. Het was zo slecht met haar gegaan toen ze in Babylon waren geweest. En ze hadden elkaar daar ook maar heel even gezien voordat ze weer uit elkaar waren gegaan. Na Bacari een opdonder te hebben gegeven was ze gevlucht op Eros omdat er hier niets meer voor haar was. De Meester was al weggevlucht en ze had dingen voor te bereiden. ‘Ben je hier ook naartoe geroepen Elina?’ vroeg ze zacht alsof ze bang was om de rust te verstoren.

Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze dacht aan Athios. Haar hart ging nog altijd tekeer als ze aan hem dacht. Hij leek soms wel stoer en overwicht te hebben, maar van binnen lief, zacht, beschermend, verantwoordelijk voelen voor haar, kwetsbaar… Hij was een goed man. Een schaduw viel over haar heen. Rot wolken, straks gaat het regenen. Dat mag niet gebeuren. In haar hoofd wenste Elina de wolken weg. Anders zou ze doorweekt zijn als het ging regenen, ze kon nergens schuilen. Ze schrok even toen ze een stem hoorde. ‘Ben je hier ook naartoe geroepen Elina?’ Ondanks dat de stem fluisterde, schrok ze toch even. In gedachten, en als je dan niemand verwacht, dan schrik je altijd. Elina deed haar ogen open. Ze zag dat er helemaal geen wolk was. Het was een vrouw die over haar heen stond gebogen. Lady Catharina naast haar. Wat moest zij hier doen? Langzaam ging ze overeind zitten. Haar ogen een beetje dichtknijpend, want ze keek in de zon. ‘Kom naast me zitten, ik bijt niet. Nou ja, heel misschien, maar je kunt ervan uitgaan dat ik dat niet doe. Ja, ik ben hier ook naartoe geroepen, jij dan ook? Ik neem aan dat ik “jij” mag zeggen tenminste. Wil je wat drinken en toevallig ook wat eten? Ik heb van alles meegenomen. Niet heel veel, maar gewoon een beetje. Ik wist namelijk niet wat er zou gebeuren.”

Catharina glimlachte en keek naar Elina die ineens begon te ratelen zodra ze haar had gezien en haar van alles aanbood. Ze knikte licht op de vragen en keek daarna even over het kalme water waarover een paar dieren vlogen om de laatste zonnestralen op te vangen. Het zou nog een paar maanden duren, maar dan zou de sneeuw invallen en als ze voorspellingen mocht geloven zou het zwaar worden in Opacara. Ze moest binnenkort het huis maar eens winterproof gaan maken.

‘Ik zal je vertellen wat ik de rest ook allemaal vertel Elina.’ Haar stem klonk zacht, nog steeds onwillend om de stilte te verstoren al deden de kinderen dat wel met hun zachte babygebrabbel en ergens berustend. Het was duidelijk iets dat ze al vaker had gezegd. ‘Ik wil op goede voet staan met ieder lid van mijn clan en zal er voor hen zijn alsof jullie mijn eigen kinderen zijn, want dat zijn jullie allemaal ergens. Zelfs Oblivios, al voelt hij misschien meer als een groot verstandig kind dan zo’n kleine dreumes.’ Nu keek ze Elina aan. ‘In een informele situatie ben ik voor mijn clan en vrienden gewoon een jij. Het zijn alleen de formele situaties of wanneer ik woedend ben dat je op je woorden moet passen. Als je een misstap maakt omdat ik woedend ben dan zal ik je zodra ik kalm ben meteen vergeven, maar soms heb ik mensen nodig die me dan op mijn nummer zetten al zou ik het fijner vinden als het niet zou gebeuren tijdens een formele situatie. Kun je me volgen?’ Catharina pakte het drinken aan en zette de verkoelende vloeistof tegen haar lippen om beheerst een paar slokken te drinken.

Ramona kroop op haar handjes en voetjes richting het water dat er wel heel leuk uitzag en brabbelde tegen Luca die haar op de voet volgde. Het ging langzaam, maar het lukte ze wel om richting de kant te komen voordat ze een boze bries hoorden en allebei verschrikt pardoes op het zachte gras vielen. Luca zag Claire die hem tegenhield door hem richting Catharina te lokken wat ook lukte, maar Ramona begon te huilen toen Alec haar gezicht begon te likken en haar gerust stelde voordat Catharina het doorhad en eraan kwam om Ramona op te pakken en bij haar op schoot te zetten.

‘Is er iets dat je daarmee wilt zeggen, dat je er voor iedereen wilt zijn? Gaat er iets gebeuren? Vertel het me.’ De kinderen kropen heen en weer. Steeds een poging doen om bij het water te komen, wat hen gelukkig steeds niet lukten. Luca kwam naar haar toe gekropen. Ze pakte hem vast om op haar schoot te zetten. Zonder een protest zat hij daar op haar schoot. Helaas duurde het niet lang voordat hij begon te huilen. Elina vond het jammer dat hij niet rustig bleef.

Een opeens heel negatief gevoel overviel haar. Waar het vandaan kwam, wist ze niet. Ze had er vaker last van. Iets in haar hoofd ging dan totaal mis, maar wie er voor zorgde en wat het was, geen idee. Vooral ’s nachts als ze wakker werd uit een nachtmerrie, overdag had ze het nog niet eerder meegemaakt. Het leek alsof de geschiedenis haar achtervolgde. Alsof iemand haar nog iets moest vertellen, maar nooit eerder had kunnen doen. Een geheim van haar familie? Het maakte haar soms zo bang. Niemand wist hiervan, niemand. Zolang ze het onder controle had, dan was het nog goed. Het werd alleen steeds erger.

Om er niet te lang meer over na te denken, begon ze maar weer met praten. Aan andere dingen denken werkte meestal. ‘Ik heb nog nieuws. Ik ben zwanger.’

Een grinnik was te horen. ‘Niet meteen zo negatief Elina. Ik wil gewoon dat je het weet. Misschien gebeurt er iets wat je niet snapt en uitleg wilt, bijvoorbeeld van de boom Allerzielen of van de geesten dan kan ik je helpen. Ik heb de kracht om je te begeleiden op je tocht. Maar je hebt ook gelijk dat je je zorgen maakt, ik doe het iedere minuut van de dag. Wat staat me te wachten? Wat staat mijn kinderen te wachten? Zal ik ooit ..’ Catharina veegde de woorden weg en pakte Luca van Elina over en wiegde hem in haar armen. Ze werden zwaar, maar dat was ook wel logisch. Ze waren nu al bijna een half jaar. Nog een week en dan was het zover. Zodra Luca echter in haar armen was, stopte hij meteen met huilen. Even keek ze hem verbaasd aan, maar voelde het volgende moment hoe haar rechtop gingen staan en ze een koude rilling kreeg. En het kwam niet door haarzelf dus het moest wel Elina zijn, want de kinderen zou ze meteen merken.

‘Echt? Gefeliciteerd Elina. Mag ik vragen wie de gelukkige vader in wording is?’ Catharina keek opzij om naar de buik te kijken en als ze goed keek dan kon ze inderdaad zien dat er iets van een zwelling te zien was, maar ze was nog in een vroeg stadium. ‘Hoe lang ben je zwanger dan? En hoe lang weet je het al?’ Catharina’s handen vonden automatisch haar eigen kinderen en aaide hen zacht over hun bolletjes. Ze konden al goed recht zitten, maar dat kostte vaak veel moeite dus leunden ze het liefst nog tegen haar aan. ‘Elina. Heb je alles in huis om een baby goed ter wereld te brengen? En weet je waar je voor op moet passen? Verder zou het handig zijn als je contact zou maken met de boom Allerzielen zodat die kan checken of alles goed met jullie gaat en als je geluk hebt zul je een gift krijgen, zelfs al zal het geen Caeloskind worden.’ Catharina glimlachte. Misschien waren haar kinderen niet op de traditionele wijze gekomen, ze hield zielsveel van hen en zou ze het liefst nooit op hoeven te geven. ‘En je weet dat ik ook zwanger ben geweest en deze prachtige tweeling heb gekregen dus ik kan je altijd helpen of oppassen als je een tijd weg moet en Athios kan niet voor je kind zorgen. Bovendien zou het voor alle kinderen goed zijn om leeftijdsgenootjes te hebben.’