Lady Lavinia had vandaag besloten een kijkje in de stad te gaan nemen. Ze was koningin en het was haar plicht om te kijken hoe de mensen in haar land er aan toe gingen want niet iedereen ging naar het hof als ze problemen hadden. Daar in tegen had ze er voor deze dag echt wel genoeg van om de problemen van haar raadlieden aan te horen en hun adviezen over het nieuwe land waar ze binnen kort naar toe ging. De meeste vonden het namelijk geen goed idee om samen met de Dustseekers te gaan maar Lavinia had begrepen dat haar bondgenoot meeging: Bacari. En daarbij die Dustseekers zouden waarschijnlijk zwaar in problemen komen als hun niet mee zouden gaan want er waren niet heel veel Dustseekers die mee gingen op de expeditie en ze wist van de meeste niet of deze ervaren waren of niet.

Terwijl ze zat op een stoel aan haar kaptafel keek ze toe hoe een bediende Ellis haar haren kamde en glimlachte even naar haar. Ze kleden zich om in een simpele zwarte jurk waar niet veel toepas aan zat want ze wou niet gelijk buiten op straat aangevallen worden of worden toegejuicht door de mensen die maar al te graag een praatje met hun koningin wilde maken. Ze deed haar zwaard in haar schende en keek eerst nog even naar de ketting van haar moeder die op de kaptafel lag. De ketting gloeide altijd nog groen en Lady Lavinia wist precies wat er zou gebeuren wanneer ze de ketting weer om deed. Normaal zou ze de ketting opbergen maar ze hechtte teveel waarde aan de verbranden ketting van haar moeder. ''Ooit zal ik u wreken,'' Fluisterde ze liefdevol waarna ze de kamer verliet.

Snel liep ze nog door naar de kamer tegen over de hare en opende de deur om binnen te kijken. Vertederd keek ze toe hoe haar twee kinderen van anderhalf lagen te slapen in hun wiegjes. Ze zag dat de kleinste van Espe bij hen waren gekropen. Dokus en Odin lagen tegen Lord Lawrence en Terrai lag tegen Lady Elysia aan. Met haar handen gevouwen om de deur keek ze toe hoe Dokus zich draaide op zijn rug en met zijn poten omhoog lag. Ze voelde hoe haar jurk lichtjes bewoog en ze keek naar beneden waar Espe stond. Ze glimlachte haar Anima liefdevol toe. ''Ze zien er nu zo vredig uit..'' Zei Lavinia zachtjes. ''Wacht maar tot die bengels wakker zijn.'' Zei Espe en Lavinia lachte stilletjes waarna ze de deur sloot.

Ze sloeg haar blauwe mantel op en liep door de grote eikendeuren naar buiten die open werden gedaan door de wachters. Ze keek toen ze de trappen af liep nog even achterom naar boven en zag Espe al rennen waarna ze veranderde in een gigantisch paard. Een zwarte fries wel te verstaan. Ze brieste en Lady Lavinia klom op haar rug. Voor dit bezoek hoefde Espe niet worden opgezadeld want dit vond Espe altijd maar lastig. Met ze tweeën gallopeerde ze de poorten uit naar de stad.

Eenmaal daar aangekomen stapte ze af en keek ze om zich heen. Het was nog vroeg dus er liepen nog niet veel mensen buiten. Ze zag wel al een smidse aan de gang. Zijn hamer werd tegen het ijzer aangeslagen en de klanken die er door werden geproduceerd klonken als muziek in haar oren.
Langzaam liep ze er op af.
''Goedemorgen,'' Zei ze vriendelijk.
De man keek nors op maar zijn gezicht werd echter bleker toen hij haar aan keek. ''My Lady, G-goeie goedemorgen. Waar heb ik dit bezoek aan te danken? Kan ik iets vo-'' Begon ze man zijn waterval aan woorden. Lady Lavinia stak haar hand op en de man zweeg. ''Ik kwam alleen kijken in de stad of alles goed verloopt en iedereen genoeg heeft om van te leven.'' Zei Lady Lavinia kalmpjes. De smidse knikte maar zweeg als nog. Lady Lavinia had het idee dat hij alleen antwoord ging geven als ze naar zijn mening vroeg. ''Dus hoe gaan de zaken, heer?'' ''Luther My Lady.'' Beantwoorden de man vlug en boog vervolgens. Lavinia glimlachte de man toe. ''Hoe gaan de zaken, Luther?'' Vroeg ze waarna de man slikte. ''Niet zo goed my lady. De meeste dorpelingen zijn al bewapend met scherp.'' Zei hij. Lavinia knikte rustig. ''En hoe zit het met de botte zwaarden?'' vroeg ze. ''Geen botte zwaarden meer gemaakt sinds ik denk 8 jaar geleden, mijn vader had de laatste gemaakt.'' Zei hij. Lavinia dacht na, na diens woorden. ''Misschien word het dan maar eens tijd voor een vriendelijk steekspelletje, niet?'' Vroeg ze met een lach.

Ze liep verder door de straatjes op zoek naar een andere dorpeling om te vragen hoe het met hen ging terwijl ze nadacht over een toernooi.

- Seraphine