'Naar het moeras gaan was geen slim idee geweest' dacht Seraphine terwijl Charon zich een weg door modder en water baande met haar op haar rug. Er was al een hele tijd geen fatsoenlijk eilandje geweest waar ze even op konden rusten en beiden waren doorweekt en uitgeput. Toch was Seraphine niet van plan hier te sterven. Vroeger in haar geboorteland was er ook hier en daar moeras geweest, misschien was ze daarom wel naar hier gekomen omdat ze heimwee had. "Komaan Charon ik ben er zeker van dat er hier ergens een stukje land moet zijn" fluisterde ze in zijn vacht en hij gromde geërgerd. Hoewel het goed bedoelt was, moest ze hem geen valse hoop geven daar kon hij niet tegen. Toch had ze inderdaad gelijk gehad want niet veel verder was inderdaad een klein eilandje waar ze even op konden uitrusten. Ze ploften beiden vermoeid neer en Seraphine checkte hoeveel eten en drinken ze nog hadden. Veel was het niet en met het geld waar ze nog wel genoeg van had kon je hier in the middle of nowhere niks mee aanvangen. Beiden namen een slokje water en Seraphine sneed een appel doormidden die ze met zen tweeën deelden. Ze was moe en wou zich het liefst tegen Charon nestelen en slapen, maar ze voelde dat dit moeras daar juist op zat te wachten tot ze onoplettend was, helemaal uitgeput om haar dan met zich mee te nemen en daar zou ze niet aan toegeven, al zou het wel leuk zijn moest er plots een uitweg zichtbaar zijn.

met Diadorah

Die geur van wortels en rotte bladeren rook verrukkelijk. Hier kon ze heerlijk ontspannen. Normaal had ze een gruwelijke hekel aan Rainbow Lake, vanwege die afgrijselijke kleuren. Dit moeras was dat ding wat dit gebied mooi maakte, schitterend.
Het nadeel was dat je hier niet fatsoenlijk kon lopen, omdat je telkens wegzakte in het slijk. Gelukkig was het moeras niet tegen ijs bestand. Diadorah maakte ijsschotsen in het modder en sprong van schots naar schots. Even deed het haar denken aan een spelletje die ze vroeger met haar moeder deed, maar ze wuifde het weg. Haar aandacht werd getrokken door een gestalte, nee, twee gestalten.
Die zou ze eens vriendelijk gaan begroeten.
Met hele stille passen sloop ze richting de schaduwen, tot ze slechts een paar meter achter ze stond. Diadorah hoorde kauwgeluiden en het geknap van een beet in een appel.
''Goedemiddag'', zei Diadorah poeslief. Ze toverde haar gemaakte glimlach op haar gezicht. ''Geniet u ook van deze geweldige plek'', zei ze terwijl ze hurkte en op het stukje mos ging zitten. Ze veegde wat zand van haar jurk. Toen hield ze haar hoofd schuin. ''Of ben je verdwaald, lief''

Door de vermoeidheid hadden zowel Charon als Seraphine de vreemdelinge niet dichterbij horen
komen. Het werd wel plots enkele graden kouder en ze sloeg haar doorweekte mantel nog wat steviger om zich heen, al hielp dat eigenlijk zo goed als niks. Ze had de appel net op toen ze schrok van een stem achter zich. Charons eerste reactie was natuurlijk beschermend grommen. Hij was nogal prikkelbaar wanneer hij moe was en zeker omdat hij het normaal wel gehoord had wanneer iemand hen benaderde, aangezien dat nu niet zo was maakte het hem alleen maar nog chagrijniger. Ze kneep even zachtjes in zijn vacht zodat hij zou kalmeren, want deze vrouw zou hem misschien een uitweg kunnen bieden.
Seraphine wou rechtstaan omdat de vrouw er belangrijk uitzag en blijven zitten zou onbeleefd zijn, maar ze kwam gewoon naast haar zitten, dus kon ze dat net zo goed ook doen. De toon waarop ze sprak stoorde haar wel, die was net iets te lief. “Jammer genoeg moet ik u gelijk geven, mijn naam is Seraphine en mijn anime en ik zijn inderdaad verdwaalt. Al lijkt u dit moeras een heel stuk beter te kennen? Wie bent u trouwens?” vroeg ze vriendelijk, want het als haar leven van deze vrouw afhing kon ze maar beter aardig tegen haar doen.

#diadorah
Diadorah hield haar hoofd schuin terwijl Seraphine vertelde dat ze verdwaald was, en dat ze dacht dat zij het moeras veel beter kende. Diadorah knikte. ''Ja, dat klopt. Ik weet nog dat er op dit gebied helemaal geen moeras was. Toen was het slechts de kade van Rainbow Lake. En ik kom hier wel vaker. Het is een plek waar je heerlijk tot rust kan komen, zonder dat iedereen je stoort.''
Diadorah keek richting de uitgang. ''Maar als je de weg niet weet dan raak je zo verstrikt in het drijfzand. En dat moeten we niet hebben hé''. Diadorah glimlachde vaagjes.
''Mijn naam is overigens Diadorah'', zei ze. ''En wat brengt jou hier, naast het geweldige uitzicht natuurlijk''