De eenzame golven deinden tegen de kust. Zand werd af en aangevoerd. Aan het eind van de uitgestrekte horizon verschenen langzaam de eerste zonnestralen van de dag. Er was verder niets te horen dan het geluid van de eindeloos ogende Flueros zee. Maar wie goed luisterde, kon een stem opmerken die de rust van het ochtendgloren nauwelijks doorbrak. De klanken leken soms haast één met de wind. Het waren de korte woorden van een jongeman die zich op dit vroege tijdstip op het strand had gewaagd. Er ging niets boven de stilte. Terra Beach was een plek geliefd bij velen, zo ook bij hem, maar nu zou hij niet gestoord worden door andere aanwezigen.
De lemmeten van zijn dolken flitsen in het beginnende zonlicht en zweefden door de lucht, al werd iedere beweging nauwkeurig gecoördineerd door Jeremiah. Het zweet stond op zijn voorhoofd en gleed langs zijn rug naar beneden. Een geconcentreerde uitdrukking sierde zijn gezicht. Het was lang geleden dat hij zo intensief had getraind. Eigenlijk was het cruciaal dat hij zijn techniek bijhield, mochten zijn vaardigheden weer ergens nodig zijn. Daarbij was het voor hem een manier om zijn hoofd leeg te maken, alles achter zich te laten. Het enige waar hij zich nu nog op richtte was de dans van de vredewachter, zoals men het ook wel noemde. Bijna zolang als de wereld Dust bestond, waren er al mensen geweest die deze vechtkunsten zichzelf eigen hadden gemaakt, hadden geperfectioneerd om het vervolgens door te geven aan een volgende generatie. Jeremiah had in het geheim zijn eigen vader weleens gade geslagen terwijl hij op hun erf met zijn zwaard de dans uitvoerde. Jeremiah prefereerde dolken en had van zijn pleegvader Bronn geleerd hoe een echte vredewachter behoorde te strijden.
Zijn voeten zetten zich snel en doelbewust in het zand, zijn armen strekten zich. Soepel volgde zijn lichaam iedere beweging. Al zijn spieren spanden zich aan. Hij draaide en maakte direct een sprong. Ergens mistte Jeremiah het bestaan als vredebewaarder wel. Het was niet de macht van het zwaard of de vechtkunst waar hij naar verlangde, maar de schoonheid ervan. In zijn ogen was een gevecht niet puur een manier om iets of iemand te domineren of een conflict te beslechten, het was ook een manier om uitdrukking te geven aan een ideaal of aan je eigen bestaan. Er waren tot op de dag van vandaag nog genoeg volkeren die zich verzette tegen het regiem, tegen het Magisterium. Hoewel Jeremiah gesteld was op zijn rust en de vrede, had hij tevens wel respect voor hen. Ze stonden tenminste ergens voor. Zelfs de Nigris hadden zo hun eigen wensen, al waren die dan minder geschikt voor alle andere clans.

Jeremiah maakte dit keer een halve draai, richting zijn anima Lyca. De zwarte reuzewolf zat ergens verderop in het zand. Twee gouden ogen staarden in de donkere ogen van de jongeman. Nog geen seconde later merkte Jeremiah plotseling iets in zijn ooghoek op. Het leek wel…een persoon. Wat verdwaasd, doordat zijn concentratie onverwacht was verbroken keek hij de richting van de figuur in de verte op. Wie of wat was daar…?

& Lady Tzipporah

De rustige golven maakte een prachtig achtergrondsgeluid terwijl Lady Tzipporah op haar matje lag. Ze was net wakker geworden bij dit mysterieuze en tevens ongeëvenaard mooie strand. Meathor was blij met deze relaxte afwisseling van hun eeuwige ronddolen en jagen in de bossen en dan ook nog de verantwoordelijkheid als clanleider van de Dustseekers. Het maakte zijn mens vaak zenuwachtig en nerveus dus een paar dagen bij het strand hangen was volgens hem een prima oplossing om los te komen.
Tzipporah had haar matje vanavond op het zand gelegd. De nacht was warm genoeg geweest om heerlijk te mogen genieten van de sterren en nu van de ochtendzon. Opeens spitste Meathor zijn oren en ook Tzipporah hoorde een welbekend geluid: mensen. Of om mee te beginnen, een mens en diens anima. Met een ruk stond ze op en binnen een paar seconden had ze haar tas gepakt en was ze op weg naar het geluid. Met haar grote zwaard aan haar linkerheup, dolk verborgen bij haar rechterheup en rugzak aan haar schouders liep ze nieiwsgierig naar de vreemdeling.
Het bleek een jongen te zijn, misschien net iets jonger te zijn. Hij was aan het trainen en nog beter, verloor zichzelf in de training. Dat was een geweldig gevoel, alleen jij en je wapen en niemand anders. Ze bleef bij een boom in de buurt staan en leunde zich er rustig tegen, kijken naar hoe de vreemdeling aan het training.
Ze voelde hoe hij zijn ogen richting haar kant draaide en besloot nu eens actie te ondernemen. Meathor bleef een beetje achter, afwachtend wat ze zou doen.
"Je traint wel goed. Goed genoeg om met mij een vriendelijk duel aan te gaan?" Zei ze uitdagend, maar vriendelijk. Ze wilde wel eens weten uit wat voor hout hij gesneden was en was zelf ook zeker van haar eigen vechtkunsten.

(Sorry, vergeef me als er typfouten staan, schrijf met mn mobiel momenteel )

Nadat ze enkele stappen zijn richting op had gedaan, kon Jeremiah een gedaante van een jonge vrouw ontdekken. Ze moest van zijn leeftijd zijn.
“Je traint wel goed.” sprak ze tegen hem. “Goed genoeg om met mij een vriendelijk duel aan te gaan?” De uitdaging in haar stem deed Jeremiah glimlachen. Zijn wenkbrauwen gleden verwonderd wat omhoog. “Een duel?” Hij gebruikte de stilte die daarop volgde om zijn mogelijke tegenstander in zich op te nemen. Natuurlijk vielen haar wapens hem het eerste op. Er waren immers niet veel vrouwen die zo zwaar bewapend waren. Een sierlijk dolkje om hitsige jonge mannen van zich af te houden was meer gebruikelijk voor een meisje zoals zij. Maar juist dit verschil zorgde ervoor dat Jeremiahs nieuwsgierigheid werd gewekt. “Goed.” ging hij uiteindelijk akkoord met het voorstel. Het was altijd leuker om met iemand samen te trainen, aangezien je dan veel meer leerde dan van het vechten tegen de wind. Die strijd was al beslist, maar nu kon er van alles gebeuren. Nee, Jeremiah besloot zijn tegenstander niet te onderschatten. Die wapens van haar spraken immers al boekdelen net als de sterke leeuw die zij als anima leek te hebben. Bovendien was het één van de domste beginnersfouten om de ander te onderschatten. Dit kon er namelijk voor zorgen dat hij of zij je gemakkelijk kon verrassen in een gevecht en dat kon nog weleens je verlies betekenen...

Jeremiah draaide de twee dolken eens soepel met zijn handen en maakte zijn spieren los. Zijn blik boorde zich in die van de vrouw. Hij wachtte tot zij ook haar wapen(s) zou trekken. Eén van hen moest nu de eerste aanval wagen en dan zou de strijd losbarsten. Maar voor er iets zou gebeuren, maakte Jeremiah nog een korte buiging ten teken van respect tegenover zijn tegenstander. Dit was ook iets wat hij had geleerd in zijn trainingen.
De zon klom naar boven om zijn plek in de hemel te veroveren. De omgeving leek te ontwaken en de vroege vogels zongen hun lied, als de trompetten en hoorns op het slagveld.
Jeremiah, die blootsvoets was, zette zijn voeten wat steviger in het zand voor houvast en nam een strijdbare houding aan; zijn rug iets gekromd en zijn spieren gespannen. De wind speelde met zijn kastanjebruine lokken. “Dames eerst.” Klonk daar zijn stem. Het was een uitnodiging aan zijn tegenstander om de strijd te openen. Uitdagend keek hij haar daarbij aan. Een speelse glinstering stond in zijn ogen. Hij was oprecht benieuwd hoe dit zou aflopen…

De jongen voor haar was gespierd en aan zijn soepelheid te zien zou dit geen makkelijk duel worden. Ze grijnsde, dat was nou juist het leuke. Het ging er niet om of je beter was dan je tegenstander, zolang je er maar wat nieuws van leerde. Meathor zuchtte diep achter haar. Er was geen enkele keer geweest dat hij haar graag had zien vechten, hij was meer van strategisch nadenken en zijn tegenstander uitschakelen met scherpe woorden maar zijn inzicht qua strategie hielp Tzipporah enorm als ze aan het vechten was. Hij sprak toch altijd met haar in haar hoofd dus dat kon ze maar beter gelijk in haar voordeel gebruiken.
Ze bleef stil. De ochtend kwam langzaam naar voren en ze voelde achter zich hoe de stad, alhoewel heel rustig en voor nu nog niet wakker genoeg om hun te storen, wakker begon te worden. Ze had een paar simpele laarzen in (die misschien wel toe waren aan vervanging na al haar gereis), een los zittende blouse en haar lange broek. Misschien niet de ideale kleding voor een warme plek zoals het zand maar hee, ze had er een shirt onderaan en ze ging niet rondtrekken zonder haar avonturiers-kleding.
Ondertussen was de man voor haar van plaats veranderd. Tzipporah trok haar grote, middeleeuwse zwaard naar voren en greep deze stevig met beide armen vast. Lang had ze moeten trainen voordat ze het zwaard had kunnen beheersen maar sinds een paar jaar geleden was het haar gelukt. Ze nam de jongeman nog eens goed in haar op. Zoals eerder gezegd zag het er niet uit alsof hij niet wist wat hij deed en hij zag er ook niet slapjes uit. Een goede tegenstander al zei ze het zelf. Zijn opmerking verbaasde haar, dames eerst? Nou manieren kwamen er dan wel aan toe en natuurlijk was ze haar eigen manieren ook niet vergeten. Ze knikte respectvol met haar hoofd want buigen, dat deed deze clanleidster niet. Respect had ze wel degelijk, dat moest niet in twijfel getrokken worden.

Tzipporah glimlachte maar de speelse twinkeling in haar ogen was moeilijk om niet te zien. De adrenaline begon haar aderen te vullen terwijl haar armspieren aanspande om haar zwaard op te tillen. Ze stond voor de jongeman, zette haar voeten stevig neer en hief haar zwaard in positie. Voor een enkele paar seconden stond ze roerloos voordat ze opeens aanviel. Geen schijnbewegingen, ze viel gelijk aan. Ze was in het nadeel met maar éen zwaard dat ze met beide handen vasthield maar het gaf haar wel extra kracht toen ze met razende snelheid op hem in hakte. Het was geen aanval om hem te verwonden maar om hem te testen. Was hij er een die de uitdaging aanging en haar zou blokkeren of was hij tactisch ingericht, zou hij aan de kant gaan? De spanning was om te snijden en het deed haar genieten.

Jeremiah bekeek zijn tegenstander nogmaals uitvoerig, alsof hij elk detail van haar in zich op wilde nemen; haar korte, wilde haren, haar vastberaden uitdrukking en natuurlijk haar opvallende kleding. Ze zag er nou niet bepaald alsof ze dagelijks in een bakkerijtje werkte of spullen op de markt verkocht. Ze deed hem meer denken aan…aan een zwervende strijder, zoals hijzelf. In dat geval kon dit gevecht nog interessanter worden. Het langst bleef zijn blik in haar ogen hangen. Voor Jeremiah waren ogen soms echt de spiegels van de ziel. Die van haar waren dan ook niet moeilijk te lezen; enthousiasme, vurige passie (vast ook voor het gevecht), opwinding, energie... Alles lag in die aantrekkelijke, speelse twinkeling verscholen.
Zelf glinsterden zijn donkere ogen ook uitdagend en zoals gewoonlijk op dit soort momenten had zijn gezichtsuitdrukking iets jongensachtigs en ondeugends in zich.

Het was indrukwekkend te noemen dat de jonge vrouw het zwaard in haar handen wist te hanteren. Het ding was log en zwaar en eerder een wapen van oudere mannen die niet met hun tijd meegingen. Jeremiahs dolken daarentegen waren licht en makkelijk hanteerbaar. Ze waren ervoor gemaakt om plotselinge, vlugge bewegingen te maken. Het gevecht kon al besloten zijn voor het echt aan de gang was. Eén dodelijke, goedgeplaatste steek van een vlijmscherpe dolk was genoeg. Maar Jeremiah was er allerminst op uit om de vrouw te doden, noch wilde hij haar verwonden als dit voorkomen kon worden.

De spanning steeg, maar het duel was nog maar net begonnen of de vrouw viel al aan. Jeremiah, die dit deels had zien aankomen door haar bruisende energie, deed geen moeite opzij te springen. Razendsnel hief hij beide dolken en kruisten deze voor zijn borst, zodat ze het zwaard voor hem opvingen. Zeker voor haar postuur, deelde de ander een aardige klap uit. Jeremiahs lichaam helde iets achterover, maar gelukkig stonden zijn voeten stevig genoeg in het zand. Nu ze voor een moment in een krachttest verwikkeld waren en hun wapens elkaar wegduwden, zag Jeremiah kans zijn hoofd iets naar voren te laten gaan richting die van de vrouw. “Indrukwekkend.” Sprak hij met een geamuseerde grijns. Het was even stil. “Maar…helaas nog niet genoeg om mij te verslaan.” Ging hij uiteindelijk verder. Nog geen seconde daarna trok Jeremiah zijn dolken terug en zette gelijk een stap opzij en een andere vooruit om zo in een lenige draai ineens achter zijn tegenstander terecht te komen. Plagend volgde hierna een eeuwenoude, maar vrijwel altijd effectieve truc; ook wel ‘pootje haken’ genoemd. Door met zijn eigen voet wat druk in de knieholte van de vrouw te zetten, kon hij haar voorover in het zand laten duikelen. Het waren dingen die je vaak genoeg bij een echt gevecht zag, dus hé waarom niet. Bovendien was het beter dan met zijn dolk proberen haar been te verwonden. Dat was een mogelijkheid, maar één die voorkomen kon worden tot nu toe. Zacht grinnikend bleef Jeremiah in een strijdbare houding staan en wachtte de volgende zet van zijn tegenstander af. Nu al vermaakte hij zich prima!

De twinkeling in de ogen van haar tegenstander waren niet makkelijk om over het hoofd te zien; jongensachtig maar net als haar vol met energie door het ochtendlijke gevecht. Er waren in haar ogen weinig betere manieren om de ochtend mee te beginnen. Ze was geen dame die haar ochtend begon met haren kammen en uitvoerig te ontbijten, nee, daardoor voelde ze zich opgesloten en vastgezet maar dat viel dan ook aan haar te zien.
Ze grinnikte zachtjes. In een strijd van kracht had de vreemdeling de overhand; hij was sterker dan haar. Stiekem prikte dat meer in haar trots dan ze zou willen toegeven, ze had tenslotte jaren getraind om dit zwaard te hanteren en had dan ook meer dan eens gewonnen van een volwassen man. Maar deze vreemdeling was niet een al spier die werkte in brute kracht; terwijl zij had staan denken had hij haar vastgezet in een van de simpelste en meest effectieve trucjes. Iets te lang had ze nagedacht en nu moest ze daar voor boeten. Ze grijnsde weer en keek de jongeman recht in de ogen.
'Misschien moet je minder praten en meer vechten voordat je dat soort dingen zegt.' zei ze, niet agressief bedoeld maar juist uitdagend voordat ze in een vlotte beweging langs hem dook. Ze legde haar zwaard met het handvat naar voren tegen de grond aan en vloog zo in een koprol naar voren en uit zijn truc. Instinct om haar vijand nooit de rug toe te keren deed haar dan ook gelijk omdraaien zodat ze haar vijand niet uit het oog verloor. Nu zat ze op haar hurken met haar benen redelijk uit elkaar zodat ze stevig op de grond zat terwijl haar zwaard defensief op haar ooghoogte voor haar hing. De grijns viel niet van haar gezicht af te halen, zo veel lol had ze in tijden nog niet gehad. Nu, in deze positie verder verwijderd van haar tegenstander, kon ze hem beter inschatten.
Hij was goed met zijn dolken dus hij had training gehad. Zijn niet-agressieve manier van doen en praten sloten voor haar uit dat hij bij de Nigris kon horen, of hij moest wel heel goed kunnen acteren. Een Dustseeker was hij ook niet want dan had ze hem wel gekend. Caelos waren over het algemeen te vredelievend om voor de lol in een gevecht te komen en het Magisterium zag ze als te saai en serieus om hun tijd te verdoen met een vriendelijk potje vechten 's ochtends. Dat liet de Vincenza over want met een training als de zijne zou het raar hebben gevonden als hij niet in een clan hoorde.
'Waar kom je vandaan, vreemdeling zonder naam?' vroeg ze hem plagend net voordat ze opstond en, met haar zwaard elegant voor zich zwaaiend, in een spinnende beweging naar hem toe snelde. Het zwaard was op zo'n moment moeilijk tegen te houden omdat het zo zwaar was en door de snelheid en kracht die erachter zat kon zelfs Tzipporah het zwaard niet zomaar tot stilstand brengen. Natuurlijk zorgde ze ervoor dat ze niet expres te dicht bij hem kwam zodat ze hem niet per ongeluk zou raken maar ze kon niet anders dan nieuwsgierig zijn over hoe hij haar nu dacht te stoppen.