Kristoffel lag met blote voeten vlak voor de het stromende water dat zijn tenen af en toe nat maakte naar mate het omhoog golfde en weer daalde. Hij had lang gewerkt en iedereen moet soms eens rusten dus was hij naar hier getrokken en had zich verscholen op een klein zandstrandje dat verscholen lag tussen allemaal rotsen. Hij had dus eerst een heel stuk moeten klimmen om hier te geraken maar dat had hij er nu nog wel voor over om zeker te weten dat hij nu even alleen was met Astra die spinnend naast hem lag. Hij voelde zich hier veilig en sloot zijn ogen. De zeewind waaide zachtjes door zijn haren en hij snoof de zoute lucht van de zee op. Zijn ademhaling was zachtjes en regelmatig zodat hij en zijn anima zachtjes indommelde.

:Anima Tell:
Hoelang was het als wel niet geleden dat Astra nog eens zo zorgeloos als nu was geweest. Meestal moest ze altijd waakzaam zijn om Stoffel te beschermen maar nu kon ze eens zorgeloos relaxen. Het duurde dus echt niet lang voor ze net als Kristoffel sliep gewoon omdat ze elke dag zoveel werkte.

Het was ongeveer de derde dag dat Faith de omgevingen aan het verkennen was. Met Mystic aan haar zijde hadden hun al veel gezien. Voor het eerst in tijden droeg Faith schoenen. De reden waarom Faith schoenen droeg was omdat ze een stuk zou gaan klimmen. Als ze met blote voeten over de rotsen zou gaan lopen dan zou er na een tijdje blaren verschijnen. Faith was al een persoon die niet zo van pijn hield, ook was zij iemand die het liefst deed voorkomen dan genezen. Faith droeg een Bliaud wat niet erg verstandig was voor deze wandeling. Het was een overkleed met wijde mouwen met lange stroken. Deze waren voor het gemak opgeknoopt. De kleding was lang, dus sleepte de Bliaud over de grond. Het accent lag op de boezem en de taille, doordat het deel rond het middel gesmokt was. De jurk had een prachtige sneeuwachtige kleur met een goude accent erin. Haar haren waren gevlochten tot haar onderrug met goudkleurige linten erin verwerkt.

Mystic liep al een stuk vooruit omdat zij behendiger was als Faith. Ook droeg ze geen kleding waar je nauwelijks mee kon lopen. Met simpele bewegingen zette Mystic zich elke keer af van rots naar rots. Wanneer ze achter zich keek, zag de panda dat Faith een stuk achter. Mystic wilde wel teruggaan maar dat deed zij niet. Deze panda stond er om bekend om altijd het gebied eerder te verkennen voor Faith. Als er dan onverwachtste dingen gebeuren wist Faith dat meteen. Met haar kopje keek ze over de rand om te kijken of er geen gevaar was. Verderop zag zij een man liggen met zijn Anima, een lynx. Faith er zijn hier al personen, het lijkt mij verstandiger om terug te gaan. Faith en Mystic deden via gedachten altijd communiceren.
____________________________________________________
Daar stond Faith al met haar vingers vastgeklemd aan de rand. Teruggaan? Maar wij zijn hier net! Ik ben dit stuk niet voor niks omhoog geklommen! We sluipen er gewoon langs want deze vreemdelingen liggen toch te slapen. Voordat Mystic er tegen in kon gaan was Faith al een stuk vooruit geslopen. Langzaam zonder een enkel geluid te maken passeerde ze de vreemdelingen. Haar ogen waren tijdelijk gericht naar de man voordat ze zachtjes verder liep.

:Anima Tell:

Astra was altijd op haar hoede en sliep altijd met één oog open. Hoewel ze nu echt wel diep in slaap viel schrok ze toen ze plots ineens vlakbij een mensen geur rook. Meteen was ze weer klaar wakker en ging beschermend voor Kristoffel staan. Ze gromde en keek de zogenaamde indringers kwaad aan. Een meisje en een panda dat moest ze wel aankunnen. Hoewel ze nog niet eens wist of deze personen goed of slecht waren was ze helemaal klaar om haar klauwen en tanden in hen te zetten enkel en alleen omdat ze eigenlijk best wel geschrokken was van wat er net was gebeurd.
______________________________________________
Kristoffel werd verward wakker van een grommend geluid. Het duurde even voor hij doorhad wat er aan de hand was en sprong meteen op. 'Astra ophouden nu' zei hij in haar gedachten want ook zij communiceerden op die manier met elkaar. Toen ze nog steeds bleef grommen keek hij haar kwaad aan. 'Astra ik weet het we wouden even gewoon alleen zijn maar dat wil niet zeggen dat je de eerste de beste mensen die deze plaats ook gevonden hebben meteen moet aanvallen. Waarschijnlijk zijn ze hier zelfs met net dezelfde reden als wij. Denk je nu echt dat dit meisje en die panda iets slechts van zin zijn' Astra keek hen nog een keer kwaad aan maar toen werd haar houding weer normaal en ging ze achter Kristoffel staan, maar ze was nog steeds klaar om toe te slaan. Kristoffel probeerde de zaak nog een beetje te redden want wat daarnet gebeurde was niet echt een warm welkom. "Eehm sorry voor het ongemak ze was gewoon een beetje geschrokken, normaal doet ze niet meteen zo hoor" zei hij op een vriendelijke toon en trok een scheve glimlach. "We dachten dat niemand anders deze plek kenden dus veronderstelden we dat er geen andere mensen hier zouden komen. Ik ben trouwens Kristoffel aangenaam en dat is Astra."

Op het moment dat de Lynx op stond ging Mystic voor Faith staan. Haar haren stonden omhoog klaar om Faith te verdedigen. De panda wist dat een fout idee was geweest om deze slapende vreemdelingen te passeren. Faith was altijd weer eigenwijs en wilde altijd haar zin door drijven. Daarom kwamen ze ook in deze situaties terecht. Soms moest Faith niet zo koppig zijn maar desondanks zou Mystic voor haar door het vuur gaan.

_________________________________________________________________

Haar ogen waren wijd open toen de Lynx voor haar stond met de tanden ontbloot. Dit was misschien niet zo'n goed idee geweest. Mystic ging meteen voor haar staan als bescherming. Faith ging langzaam met haar hand naar de boog op haar rug. Als de Lynx zou aanvallen dan moest ze zichzelf verdedigen. Dit vond Faith maar helemaal niets omdat ze het liefst niemand kwaad deed. In enkele secondes was ook de jongeman wakker geworden die verward stond te kijken. Voor een tijdje stonden hun met elkaar te communiceren dat was duidelijk aan de blikken te zien die ze met elkaar deden uit delen. Hij bood zijn excuses aan voor zijn Anima maar het was eigenlijk hun fout geweest. "Het spijt ons ontzettend! Het was niet onze bedoeling jullie wakker te maken. Wij wilde passeren zonder jullie te storen" Faith boog zich door haar knieën terwijl ze haar lange jurk een stukje omhoog deed tillen. Dit was een beleefdheidsvorm voor verontschuldigingen.

Het viel de jongendame meteen op dat hij zichzelf aan haar deed voorstellen. Waarom deed hij dat? Mystic keek wantrouwend naar beide, de Lynx was de gevaarlijkste. "Faith ik raad aan om uit beleefdheid je voor te stellen maar daarna gaan wij zo snel mogelijk weg." Daar kon Faith wel mee instemmen. "Mijn naam is Faith aangenaam kennis te maken. Dit is Mystic, mijn Anima"

"Aangename kennismaking" zei hij en tilde zijn hoed op gewoon uit beleefdheid. Iets aan het meisje fascineerde hem wel. Misschien het masker dat ze droeg waardoor ze mysterieus overkwam. Hij wou best wel weten wat er achter het masker zat of beter gezegd wie. "En wat bracht jullie op deze plaats" vroeg hij vriendelijk want deze mensen leken niet echt een bedreigen te vormen voor hen en best wel vriendelijk over te komen. Nu er van hun vakantie dagje niet veel meer overbleef konden ze waarschijnlijk best weer gewoon op pad gaan en de straat op trekken om te doen waar ze het beste in waren. Optische illusies of voodoo als ze er iets aan konden verdienen. Hij zou nog niet heel veel over zichzelf vertellen. Hij wachtte eerder af tot Faith informatie over zichzelf zou geven om daar dan op te antwoorden gewoon zodat hij zijn mond niet zou voorbij praten. Haar naam zette hem ook wel aan het denken. Faith, het lot dus. Hij was er nooit echt uit of dingen gebeurde om een reden of dat allemaal maar onzin was. Soms leek het in zijn ogen wel zo, maar hij was er nog niet uit.

:Anima Tell:

Astra had zich zo verheugd op deze dag en was dus best wel kribbig toen ze vermoedde dat ze zouden doortrekken. Ze keek de panda op een neutrale toon aan al dacht ze op welke manier ze hem het snelst zou kunnen ombrengen. Niet dat ze dat zou doen, want zolang mensen hen niet aanvielen ging ze zelf ook niets doen. Maar het hielp haar wel om toch een beetje kalmer te worden en dus dacht ze gewoon zonder deze gedachten naar Stoffel te sturen hoe ze dit duo uit de weg zou kunnen ruimen.

De man zette zijn hoed af uit beleefdheid. Waarom droeg hij een hoed? Waarschijnlijk was hij van adel want de adelen droegen hoeden met nette pakken. Hij zag er verzorgd uit waar de meeste mannen wel u tegen konden zeggen. De arme gezinnen konden geen bad veroorloven, het was dus bijzonder als hun zichzelf zouden gaan wassen. Faith had geluk had bij haar geboorte, haar vader had altijd rondgereisd. Op zijn reizen had hij waardevolle spullen gevonden dus bij de armen hoorde ze niet. Daarom kon ze ook de duurdere kleding en maskers veroorloven. Ook Faith was een rondreizer die velen dingen zocht. Bij zijn vraag wisselde Faith en Mystic blikken met elkaar uit.



De panda bleef nog steeds de Lynx aankijken zonder maar één keer te knipperen. Roofdieren waren niet te vertrouwen, er zat hier een luchtje aan. Ook al leek Mystic een zwakke tegenstander dat was zij zeker niet. Door een onverklaarbbare reden bleef Mystic's uiterlijk in haar eerste levensjaar terwijl ze veel ouder was. Wanneer de man de vraag stelde keek Mystic naar Faith. Volgens mij is deze 'Kristoffel' nieuwsgierig aangelegd.

_________________________________________________________________

"Toeval" Er was een vreemde glans in haar ogen te zien. Haar gezicht was expressieloos geworden. De vriendelijkheid leek als sneeuw voor de zon verdwenen. Faith was geen open boek, juist een gesloten. Ze hield er niet van om over zichzelf te spreken. Naar al haar ervaringen wat ze had meegemaakt was het ook maar beter dat ze zich afsloot van de mensen. "U bent hier voor u rust neem ik aan?" Faith begon de omgeving met haar ogen te verkennen.

Kristoffel knikte. "Ja wij kwamen hier even uitwaaien voor we weer verder reisden naar steden en meer bevolkte oorden." zei hij weer denkend aan het feit dat hun relax dag al snel over was. Deze dagen kwamen nooit vaak voor want Stoffel was niet bepaald rijk. Hij was een straatartiest dus zijn loon hing af van hoeveel de mensen aan hem wouden uitgeven en dat verschilde van dag op dag. Hij was dus eigenlijk helemaal niet zo rijk al dachten de meeste mensen dat omdat hij een pak droeg. Maar dat pak was al erg oud. Het was nog van zijn vader geweest die het van diens vader had kunnen redden die nog in de oude wereld had geleefd. Het was dus heel speciaal niet alleen omdat er allemaal verborgen zakken in zaten maar dus ook omdat het eigenlijk niet uit deze wereld kwam. En door er was magie op toe te passen bleef het kraaknet en leek het gewoon een nieuw chique pak. "Maar als u hier met toeval bent dan moet uw reis toch ook een bestemming hebben" vroeg hij want hij wilde nu wel weten waar zei naartoe ging via dit strand.

:Anima Tell:

Astra deed ongeveer hetzelfde als de panda en hield hem nauwlettend in de gaten.Er leek tussen hen een soort staarwedstrijd af te spelen.Ook volgde ze het gesprek om te zien of Faith geen leugens vertelde.

Deze jongenman ging liever naar plekken waar meer mensen waren, daar hield zij helemaal niet van. Hoelang geleden was het dat Faith een grotere stad had bezocht? Voor kleding ging ze altijd naar kleinere dorpjes net zoals voor fruit of andere levensmiddelen. Voor de rest was zij altijd buiten in omgevingen te vinden waar nauwelijks mensen waren. Ook had Faith geen vaste woonplaats omdat zij deed rondreizen om nieuwe dingen te ontdekken of te zien. Als Faith een keer tekort kwam qua kosten verkocht zij gewoon een van haar edelstenen wat zij gekregen had van haar vader. Voor de rest van haar leven hoefde zij niet te werken, het was een luxe omdat Faith niet van adel was. Toch liet zij niet aan anderen zien dat zij het wat breder had als anderen. Zolang zij was omgeven door de natuur en de prachtige landschappen had zij niets te klagen. De man bleef door vragen maar het was eerder interesse dan haar uithoren. Faith kon hier wel wat vriendelijker op antwoorden. "Het klopt wel dat de meeste personen een bestemming hebben maar ik ben één van de uitzonderingen. Ik ga waar het lot mij naartoe brengt" Voor het eerst in tijden schonk Faith één van haar zeldzame glimlachen aan Kristoffel. Haar ogen hadden een kleine twinkeling net alsof je een ster in haar ogen zag. "Ik ben misschien al twee jaar niet meer in een grote stad geweest." Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat haar bezoek aan een grotere stad niet aangenaam was geweest.

Kristoffel was dol op de natuur en had de planten zeker nodig voor zijn dranken en poeders. Toch was de stad ook heel belangrijk want vandaar kwam zijn publiek. Hoe graag hij ook wou in een bos kon hij enkel goochelen voor vogels en andere bosdieren, dus hij was genoodzaakt steeds weer de drukte van markten en herbergen op te zoeken, maar na een tijdje wende dat wel. "Het zou met werkelijk heerlijk lijken om niet altijd naar een stad te hoeven maar ik ben er een beetje afhankelijk van. Ik werk namelijk vooral als illusionist en dan heb je wel een publiek nodig en hier vind je niet meteen veel vrijgevige mensen die mij geld bezorgen om eten en levensmiddelen mee te kopen he" zij hij. Wat hem ook wel interesseerde was dat Faith in noch geen 2 jaar meer naar de stad was geweest. Dat moest toch betekenen dat ze ofwel enkel van jacht leefde ofwel een andere manier had gevonden om geld te winnen en aan de bliaud te zien die ze droeg gokte hij toch dat dat het tweede geval was."Dus wat doe jij als werk, het moet toch iets zijn waar je veel mee verdient niet." vroeg hij nieuwsgierig want hij zou die manier ook wel willen kunnen toepassen om niet altijd in steden te zitten. Het was er dan wel vaak gezellig druk maar er waren natuurlijk ook nog altijd zakkenrollers en andere criminelen en die vond je in het bos meestal niet.

Met haar slanke vingers speelde zij met de punt van haar haren die zij had gevlecht met allemaal linten er door heen. Ze krulde haar haren om haar wijsvinger - en ondertussen was zij aan het luisteren wat Kristoffel tegen haar zei. Haar ogen waren meteen naar zijn gezicht gericht bij het woord 'illusionist'. "Ik werk namelijk vooral als illusionist en dan heb je wel een publiek nodig en hier vind je niet meteen veel vrijgevige mensen die mij geld bezorgen om eten en levensmiddelen mee te kopen he" Op dat moment voelde Faith een gevoel van schuldgevoel door haar lichaam. Het was waar dat de meeste moesten werken, dat zij afhankelijk waren van de personen die hun deden betalen. Misschien kon zij hem wel een 'dienst' verlenen. Ze wilde hem vragen om iets aan haar te laten zien maar hij had een vraag gesteld voordat zij het aan hem kon vragen. Op dat moment waren haar ogen naar haar handen gericht waar ze nerveus met haar vingers begon te spelen. "Umh... Je kunt zeggen dat ik met geluk ben geboren, een soort van" De laatste drie woorden sprak Faith op een fluisterende toon. [b]"Zou u mij misschien wat willen laten zien? Ik weet niet hoeveel u vraagt maar is dit genoeg?" Met haar hand ging ze onder haar jurk om iets glinsterend eronder uit te halen. Het was voor de meeste personen wel een vraag wat Faith allemaal verborgen hield onder haar jurk. Wanneer ze haar handpalm deed openen zag je een prachtige, glansende, rode steen. De meeste noemden het een robijn. Minder waard als de diamanten in haar masker maar als nog heel veel goudstukken waard. "Ik heb vaak van u gehoord, tenminste van het term illusionisten. Toch ben ik er in mijn levensjaren nog nooit één tegen gekomen. Dit is mijn geluksdag zo te zien! Of wilt u meer? Ik weet niet wat uw tarief is?" Haar ogen leken deels te schitteren van nieuwsgierigheid en opwinding maar er was duidelijk ook onzekerheid in de toon van haar stem te horen.

[Ik heb heel even snel geantwoord want ik ga zo weg! Kan dus echt zijn dat zinnen niet kloppen of spelfouten zitten, spijt mij heel enorm!]

Kristoffel keek naar de glinsterende robijn. Zoveel had hij nog nooit gekregen want hij moest zich meestal tevreden stellen met de munten die hij kreeg van de mensen op straat. De enige keren dat hij echt veel kreeg was wanneer hij zich met zware duistere magie bezig hield voor iemand anders. Ook een toekomst voorspellen koste meer, maar hij dacht wel dat Faith daar niet echt naar uitkeek. Waarschijnlijk wou zij liever zelf ontdekken wat haar toekomst voor haar in petto had. "Zou u mij misschien wat willen laten zien? Ik weet niet hoeveel u vraagt maar is dit genoeg?" vroeg ze en hij glunderde. "Wel ik heb helemaal geen vast tarief. Meestal stel ik me tevreden met wat me gegeven wordt en de steen die mij u nu wilt geven accepteer ik met veel plezier, maar ik zal u wel eerst de truc laten zien dan kunt u zeggen of het de steen waard was of niet." Want hij wou zichzelf wel bewijzen om zoiets als dit in ontvangst te krijgen. Hij deed zijn rugzak af die erg klein leek maar die betoverd was en waar je zelfs nog met gemak een olifant in kwijt kon. Uit die rugzak pakte hij een tekenblok en een stukje grafiet. Hij opende de blok ergens in het midden en begon snel en met precisie te tekenen. Hij tekende een lelie die naar het midden iets donkerder was. "Ok je ziet hier dus een normaal tekenblok en je ziet ook mijn tekening" zei hij en doorbladerde het tekenblok waar enkel zijn tekening in stond. "Nu komt truc nummer één." Hij sloot het tekenblok blies ertegen en draaide het een keer met een gracieuze zwaai om. Toen hij daarna het blok opendeed kon je op elke pagina dezelfde tekening zien van dezelfde lelie. "Maar dat is nog niet alles" zei hij en haalde diep adem. Hij gooide het boek hoog in de lucht waarna het vanuit het niets omringd werd door blauwe vlammen. uit die vlammen vielen een paar dingen die hij snel opving en voor Faith's gezicht hield. Het was een boeket witte lelies. "Alstublieft ik hoop dat u heeft genoten van de show."

Faith kon niet zien of Kristoffel nu tevreden was met het robijn of dat hij juist meer wilde? Zijn expressies waren moeilijk van zijn gezicht af te lezen of het kwam omdat Faith misschien al een jaar geen echte conversatie had gehad met iemand. Uiteindelijk zag zij toch iets in zijn ogen, verbazing? Had hij nog nooit een robijn gezien? Of gaven ze dat niet in de stad? Faith wist wel dat hun met munten deden werken maar als zij een van haar stenen liet zien kon zij alles kopen wat zij wilde - het hoefde niet eens van dezelfde kraam te zijn. "Wel ik heb helemaal geen vast tarief. Meestal stel ik me tevreden met wat me gegeven wordt en de steen die mij u nu wilt geven accepteer ik met veel plezier, maar ik zal u wel eerst de truc laten zien dan kunt u zeggen of het de steen waard was of niet." Op dat moment voelde Faith kriebels in haar buik van opwinding. Faith had hoge verwachtingen van illusionisten omdat zij altijd wonderlijke verhalen had gehoord wat hun allemaal konden. Nu stond zij oog in oog met een illusionist die haar een privé show gaf. Wat wilde zij nog meer? "Wat u ook zult doen, ik denk dat het mijn steen wel waard is" Uit een rugzak pakte hij een tekenblok en een stukje grafiet. Kristoffel opende de blok ergens in het midden en begon snel en met precisie te tekenen. Hij tekende een lelie die naar het midden iets donkerder was. Haar ogen waren lichtjes aan het schitteren als sterren die je vaak s'nachts in de lucht zag. "Nu komt truc nummer één." Hij sloot het tekenblok blies ertegen en draaide het een keer met een gracieuze zwaai om. Toen hij daarna het blok opendeed kon je op elke pagina dezelfde tekening zien van dezelfde lelie. Faith wist niet wat ze zag want hoe kon er opeens op iedere pagina dezelfde tekening zijn? Zij had duidelijk met haar eigen ogen gezien dat hij 1 tekening had gemaakt. "Maar dat is nog niet alles" Bij deze woorden keek Faith verbaasd op, was hij nog niet klaar dan? Hij gooide het boek hoog in de lucht waarna het vanuit het niets omringd werd door blauwe vlammen. Uit die vlammen vielen een paar dingen die hij snel opving en voor haar gezicht hield. Het was een prachtig boeket van witte lelies. Er was duidelijk een zoete glimlacht op haar gezicht te zien als honing in een bijenkorf. "Dankuwel! Het was echt fantastisch, magisch! Van een tekening tot werkelijk echte lelies, wonderbaarlijk" Faith streelde zachtjes over de blad van een lelie om er zeker van te zijn dat het echt was. "Is het robijn wel goed genoeg voor de show die u mij heeft gegeven?"

"Dankuwel! Het was echt fantastisch, magisch! Van een tekening tot werkelijk echte lelies, wonderbaarlijk" Faith streelde zachtjes over de blad van een lelie om er zeker van te zijn dat het echt was. "Is het robijn wel goed genoeg voor de show die u mij heeft gegeven?" Kristoffel glimlachte. Dit trucje was eigenlijk nog maar iets klein van waar hij in werkelijkheid tot in staat was. "Wel zoals ik al gezegd heb leef ik op wat de mensen mij geven. Dus al je vond dat ik meer verdiende dan één robijn dan beslis je er zelf over of je me meer dan dat wilt geven." Hij zei het rustig en liet natuurlijk het feit dat ze ook minder kon geven achterwege. Hij moest nu eenmaal van het geld dat hij kreeg overleven en hoe meer winst hij maakte hoe beter dat voor hem was. Hij was er zeker van dat wanneer hij deze truc op straat zou tonen hij niet veel meer zou krijgen dan misschien 20 gouden munten en een robijn was veel meer waard. Eigenlijk zou hij zich dus al gelukkig moeten prijzen met dat juweel in plaats van nog meer vragen.

Haar slanke vingers streelden nog steeds over de zachte lelieblad waar haar ogen nog steeds op gericht waren. Ze tilde de lelies op om de geur ervan te kunnen waarnemen, een heerlijke, zoete geur wat je vaker rook als je door de bossen liep. De geur van de natuur noemden anderen het. "Wel zoals ik al gezegd heb leef ik op wat de mensen mij geven. Dus al je vond dat ik meer verdiende dan één robijn dan beslis je er zelf over of je me meer dan dat wilt geven" Haar glinsterende, bruine ogen waren nu gericht op het gezicht van Kristoffel die zij een zachte glimlacht schonk. Ze legde de lelies zachtjes naast zich neer zodat Mystic ze kon bestuderen en de geur net zoals Faith had gedaan kon waarnemen. Het was voor Mystic belangrijk om zoveel mogelijk geuren te waarnemen zodat ze bij de volgende keren de geur kon herkennen. Dat deed Faith ook vaker bij vreemdelingen of met mensen die zij al langer kon. Er waren verschillende redenen voor waarom ze dat deed maar die hield ze natuurlijk voor zichzelf. "Mag ik vragen waarom u niet een vaste tarief vraagt? Dan weet u tenminste wat u krijgt zonder dat u voor verrassingen komt te staan? Of werkt dat juist niet voor uw beroep?" Haar plukjes haren vielen voor haar gezicht door de zachte bries die zij weer automatisch uit haar gezicht haalde.

"Mag ik vragen waarom u
niet een vaste tarief vraagt? Dan weet u tenminste wat u krijgt zonder
dat u voor verrassingen komt te staan? Of werkt dat juist niet voor uw
beroep?" Kristoffel haalde zijn schouders op. "Laten we zeggen dat ik nooit graag iets hetzelfde wil. Ik weet dat het raar klinkt maar ik kan het niet echt goed uitleggen. Ik reis altijd rond want wanneer ik te lang op eenzelfde plaats blijf ga ik me vervelen zo gaat dat ook met mijn tarieven. Ik vindt het leuk om wat zilverstukken te krijgen maar om dan plots een robijn te krijgen dat is toch een echte verrassing in plaats van altijd hetzelfde te krijgen en ik hou wel van verrassingen." Beter kon hij het echt niet uitleggen en hij hoopte dat ze zijn uitleg ongeveer kon volgen. Nu keek hij ook even naar de witte lelies die hij tevoorschijn had getoverd. "Het zijn drakenlelies uit Lihual. De legende gaat dat er met de juiste verzorging een draak uit wordt geboren al zou ik niet weten hoe je dat voor elkaar zou kunnen krijgen."

"Laten we zeggen dat ik nooit graag iets hetzelfde wil. Ik weet dat het raar klinkt maar ik kan het niet echt goed uitleggen. Ik reis altijd rond want wanneer ik te lang op eenzelfde plaats blijf ga ik me vervelen zo gaat dat ook met mijn tarieven. Ik vindt het leuk om wat zilverstukken te krijgen maar om dan plots een robijn te krijgen dat is toch een echte verrassing in plaats van altijd hetzelfde te krijgen en ik hou wel van verrassingen." Bij zijn laatste woorden ik houd wel van verrassingen gingen de mondhoeken van Faith wat omhoog. Had zij hem kunnen verrassen? Haar ogen bevatten een onbeschrijfbare schittering. Dat gaven haar ogen een prachtige uitstraling wat je nog niet eerder had gezien. Door het masker werden de ogen een belangrijkere factor. "Ik kan u met verheugd vertellen dat dit mij toch wel wat doet. Meestal ben ik juist diegene die heel slecht is in anderen te verrassen. En mijn ogen zijn geopend door uw woorden. Nu begrijp ik waarom u geen vaste tarief vraagt." Faith gleed met haar slanke vingers door haar bruine lokken terwijl ze de omgeving even tot haar op nam. Kristoffel begon over de legende van de lelies. "Ik heb altijd al een draak willen hebben. Een prachtige schepsel die je mee kan laten voeren op de wind. Alle zorgen worden dan voor een moment meegenomen" Met haar vingers streek ze voorzichtig over de lelies wat zij had gekregen. "Het is zo lang geleden dat ik een geschenk heb gekregen. Zo lang geleden dat ik het mij niet eens kan herinneren" Bij haar laatste woorden hoorde je een droevige klank in haar stem. Ook haar ogen bezaten een droevig expressie.

Kristoffel glimlachte toen hij de glinstering in haar ogen zag. Hij maakte graag mensen tevreden, vooral dan die mensen die ook aardig tegen hem waren. "Het is zo lang geleden dat ik een geschenk heb gekregen. Zo lang geleden dat ik het mij niet eens kan herinneren" Kristoffel was blij dat hij haar toch iets had kunnen schenken en vond het eigenlijk nogal sneu dat ze zo lang geen geschenk meer had gekregen. Meestal zocht hij zelf naar planten en bloemen en beschouwde dat als de geschenken die de natuur hem had gegeven. "Wel ik deed het met veel plezier" zei hij rustig en keek toen naar haar anima. "Mystic lijkt ze ook leuk te vinden" zei hij glimlachend terwijl hij keek naar het tafereel van de panda die uiterst voorzichtig aan de bloemen aan het ruiken was.



Astra had haar ogen gesloten. Ze kon deze mensen wel vertrouwen het leek er niet op dat ze Kristoffel of haar zouden aanvallen, dus legde ze haar hoofd op haar poten en liet ze de zon haar rug verwarmen. Genietend sloot ze haar ogen.

Haar ogen waren gevestigd op haar Anima, Mystic. Zij leek inderdaad de bloemen graag te mogen. De geur in iedergeval. Kristoffel vertelde dat hij het met plezier deed. Een blos verscheen op haar wangen die je niet zo goed kon zien door haar masker. Beter want anders had hij geweten dat zij in verlegenheid was gebracht. Haar vingers gleden over de stof van haar jurk terwijl zij haar ogen even sloot. ”De zonnestralen voelen echt heerlijk aan op mijn huid. Misschien dat ik zelfs een tintje kan krijgen” Zij schonk de man een prachtige glimlach waar velen vrouwen u tegen zouden zeggen. Jaloezie ook al zag je alleen haar ogen en haar spierwitte tanden. Dat zag je niet vaak. Velen hadden rotte tanden, miste zelfs een paar. Faith had haar tanden van kleins af aan goed verzorgd. Een glimlach werd als een etiquette gezien, een goede eerste indruk. Dat kreeg je door een prachtig gebit te hebben. Haar vingers streken door haar bruine lokken. ”Heeft de meneer misschien sinds om mij te vrijgezellen naar het strand. Ik denk dat ik mijn voeten erin wil baden” De toon in haar stem klonk zo zoet als honing. Een man zou zoiets moeilijk kunnen weigeren of eerder moeilijk kunnen weerstaan.


Mystic begon aan de bloemen te snuffelen. Ze roken heerlijk. Een zoete geur waar je niet vanaf kon blijven. Hij keek naar de man. Haar donkere ogen schitterde zelf ook van enthousiasme en tevredenheid. Zij had besloten dat zij de man en ook zijn Anima mocht. Mystic liep naar Astra toe maar hield de nodige afstand. Bekeek het dier en ging nu zelf ook liggen. Met haar hoofd tussen haar poten gerust. Haar oortjes omlaag terwijl zij af en toe knipperde met haar ogen. Nu genoot zij ook van de zonnestralen die haar vacht wel leken te strelen.