justine liet het paard stoppen en stapte af. Ze had geen idee wat dit alles was. Ze was hier in deze rare wereld nog niet lang en nu verlangde ze al weer terug naar thuis. Een warm lekker bad om vervolgens in de rozentuin te kunnen gaan lezen. Vroeger had ze alles. Een grote huis. Een lieve en zorgzame man. En nu? Tja nu had ze niks. Ze wist totaal niet wat er gebeurt was maar toen ze haar ogen opende zag alles er anders uit. En daar bij haar oudere zus was er ook. Het vreemde was dat als zij bijvoorbeeld pijn had dat haar zus dat ook voelde en anders om. Ze vonden daar een munt en het duurde niet lang voor dat ze drie zakjes met geld gewonnen hadden. Justine was altijd al god geweest in gok spelletjes, en nu was haar kans om het eens echt uit te proberen. Nadat ze het geld hadden kochten ze wat kleren en twee paarden. Nu reden ze rond op zoek naar een antwoord. Met een zucht opende justine haar tas en haalde de veld fles er uit om het water wat er in zat op te drinken. Het was dan misschieb niet slim, maar ze had dorst dus veel maakte het haar niet uit. Vervolgens stapte ze weer op en reden ze samen verder.

(Eerste rpg ooit. En let niet op fouten. Ik post via tablet)

Helemaal alleen vluchtte Lupus door de Highlands. Hij had verkeerde dingen gedaan. Op zich was dat niet zo heel erg, maar mensen waren erachter gekomen. Waarom dacht hij niet na voordat hij twee soldaten van het Magistrerium in de put gooide. Hier zou hij een enorme straf op krijgen.
Hier in de Highlands konden ze hem niet vinden. In ieder geval, dat hoopte hij. Hier kon hij best overleven, en misschien kon hij weer ontsnappen naar Fernum. Maar ze zouden hem bij de grens natuurlijk gelijk zoeken.
Lupus liep zo snel, dan hij vergat op te letten.
Bijna botste hij tegen een vrouw op een paard.
''Mijn excuses vrouwe, ik was op weg naar... naar Rainbow Lake'' loog hij. Hij keek of zijn Anima er ook zou zijn. Voordat het avond was en hij transformeerde moest zijn Anima dichtbij zijn.
Hij besloot het de onbekende vrouw te vragen.
''Sorry dat ik het vraag, maar heeft u misschien een wolf voorbij zien komen, ongeveer zo groot, grijszwart haar''
Lupus beeldde zijn Anima uit. Hopend dat de vrouw het zou begrijpen

Justine schrok toen er iemand uit het niets bijna tegen haar paard op botste op tijd had ze het paard kunnen stoppen zodat het de man niet pijn deed. Nieuwsgierig keek ze hem aan, terwijl ze haar vingers langs de hals van haar paard liet gaan om haar te kalmeren. Ze was licht verbaast dat hij haar aan sprak met vrouwe. Justine keek kort naar Emilia waarna ze weer terug keek naar de man. Ze bloost enkel te kniken als begroeting. "Wat kan ik voor u doen.", sprak ze tegen de man toen hij om zich heen keek. Misschien was hij iets kwijt dat hij daarom niet uit had gekeken. Gelukkig had ze het paard op tijd kunnen stoppen want anders was de man vast en zeker gewond geraakt en dat wou ze er niet echt graag bij hebben. Toen de man sprak blikte ze weer kort naar Emilia toen zij kort haar hoofd schudde keek ze weer terug naar de man. "Nee we hebben uw wolf niet gezien." Ze dacht immers dat het zijn wolf was anders zocht je zoiets toch niet? "Kan ik u misschien helpen met zoeken.", vroeg ze behulpzaam terwijl ze de man bekeek.

Lupus keek naar de vrouw. Ze was waarschijnlijk nieuw hier Hij had haar nog nooit gezien.
Toen de vrouw aanbood hem te helpen kon hij haar haast omhelzen. Zij zou zijn mogelijkheid tot ontsnapping zijn.
Lupus knikte naar haar. ''Graag, als u dat zou willen doen, ik ben mijn Anima kwijt geraakt richting het noordoosten.'' Lupus wees ernaar toe.
Daar was precies waar Fernum was, het land van de Nigris. Daar zou hij veilig zijn voor het Magistrerium en de Caelos.

-sorry voor de korte post-

Justine keek toe hoe de man een richting op wees en knikte kort. "Hoe lang bent u uw Anima al kwijt." Ze vond het nog steeds raar dat het zo heette. En dat er een bestond maar ze kon niks anders dan het accepteren. Als ze dat niet zou doen dan zou ze waarschijnlijk gek worden. Maar ja ze overleefde het wel. Justine stuurde haar paard zo, zodat die voor de man kwam te staan. "Stap op dan vinden we hem sneller." Ze maakte wat plaats en wachtte tot dat de man op stapte om vervolgens in galop de richting op te gaan waar de man naar had gewezen.

"Hoe lang bent u uw Anima al kwijt.", vroeg de vrouw.
Lupus deed alsof hij er diep over nadacht. ''Nou bijna een dag'', zei hij.
De vrouw liet haar paard voorrijden, en nodigde hem uit om op te stappen. Lupus grinnikte in zichzelf. Nu kon hij nog sneller vluchten. Niemand zou denken dat hij ter paard zou vluchten, of dat iemand hem zou helpen.
Lupus knikte en sprong op het paard. ''Dank u voor uw hulp, we vinden mijn Anima zeker''

:Anima Tell:
Ondertussen snelde Lupo door de bosjes, met een hele horde soldaten achter hem aan. De wolf kon ze gemakkelijk voorblijven, maar het lukte hem niet ze af te schudden. Hij probeerde diverse manoeuvres uit, maar de soldaten vonden hem telkens weer. Opeens zag hij Lupus, zijn wederhelft, op een paard springen. Lupo keerde onmiddelijk om, en liep naar Lupus toe. Misschien was hij wel gevangen genomen.
Hij keek naar de vrouw die op het paard zat, het zou gemakkelijk een soldaat kunnen zijn, die Lupus te pakken had gekregen. En hem zou een vreselijk lot wachten. Lupo moest en zou hem helpen, kostte wat het kost.
Hij rende de heuvel op, waar Lupus op het punt stond om weg te rijden.

Ondertussen volgde een hele horde soldaten hem. Inmiddels hadden ze Lupus en de vrouw die hem hielp te ontsnappen in het vizier gekregen. Ze zouden hen allebei oppakken, en hen zou een grote straf wachten...

- vind je het goed dat ik namens de soldaten post, word het lekker spannend -