:Anima Tell:

Zephyr liep maakte een bocht naar links in en werd gelijk overspoeld door mensen in felgekleurde kleding die lachend en pratend over de markt liepen. Hij zuchtte. Reaven wilde natuurlijk als eerste naar de markt om de mensen te zien, maar in haar simpele kleding zou ze hier nogal op kunnen vallen. Haar bordeauxrode cape stak raar af tegen al het felle geel en blauw. Je kon wel merken dat dit een handelsplaats was. De markt was gigantisch en zelfs enkele straten lang en er waren veel mensen in dure kleding. Dat trok natuurlijk ook weer arme mensen aan die dachten dat ze hier eindelijk geld konden verdienen, wat helaas maar zelden voorkwam. Reaven liep ongeveer tien meter achter hem verscholen om de hoek, maar hij liet haar weten dat ze kon komen. Daarbij liet hij meteen weten dat ze beter andere kleding aan kon trekken. Een jurk of zo. Zephyr zag haar grijnzen, maar wist dat ze het had begrepen.

Reaven

Met een grijns op haar gezicht kwam ze de hoek om gelopen. Inmiddels had ze haar kap maar van haar hoofd afgedaan. Ze wilde niet teveel opvallen in de best bewaakte stad van de bekende wereld. Toen ze eenmaal op de markt was gaf ze haar ogen flink de kost. Het was er verschrikkelijk druk, maar niemand scheen er last van te hebben.
Even verderop zag ze een kraampje waar er allerlei stoffen werden verkocht en ze besloot daar naartoe te gaan. Onderweg kwam er een dikke man langs met twee bewakers om hem heen. Reaven zag dat hij zijn goed gevulde geldbeurs achteloos om zijn riem had gehangen, vertrouwend op zijn twee wachten. Maar de mannen waren nu drukker met de drukte bezig dan met hun meester. Toen Reaven langs liep trok ze zonder veel moeite de zijden beurs onder zijn riem vandaan en liep verder. De man had het niet eens door en liep lachend verder richting een voedselkraampje.
Bij het stoffenkraam bestudeerde Reaven de stoffen voor een klein moment en liet het kleine oude vrouwtje achter het kraam haar adviseren. Na de gebruikelijke complimentjes gegeven te hebben bood de vrouw haar twee zijden doeken aan. Een mangokleurige en een licht blauwe. Reaven maakte van de twee lappen een simpele maar sierlijke jurk en betaalde het vrouwtje het dubbele van de vraagprijs. Zij had het waarschijnlijk een stuk harder nodig dan de dikke rijkaard. Ze maakte een lichte buiging naar de vrouw en liep weer verder de markt op.

Talos was eigenlijk opzoek naar een vaste plaats om te wonen en hier in het drukke Fulang was het best gezellig. Veel markten, drukke straten, genoeg afleiding. Alles om maar niet aan zijn Anima te moeten denken. Waarom ze toch iedere keer die meningsverschillen hadden wist hij niet, maar ze waren tegenwoordig vaker van elkaar gescheiden dan dat ze bij elkaar waren. Iets dat je toch niet van je Anima kon verwachten.
Maar op dit moment had Talos ook niet veel zin om naar het gezeur van Brennan te luisteren. Het was misschien veel beter dat ze gescheiden waren. Hij had geen Anima nodig. Ze hadden beiden geen Anima nodig.
Talos ook viel op een vrouw dat geld stal van een dikke man. Kort daarna kocht ze er stof voor, en niet de goedkoopste was te zien. Talos liep naar het kraampje en deed alsof hij iets wou bestellen.
''Die jurk staat je goed. Nog beter als het niet van je eigen centen is''
Ondeugend keek hij de vrouw aan en wees naar de dikke man die zowat een heel varken bestelde bij een kraampje voor voedingswaar.

Toen Reaven weer stopte bij een ander kraampje werd ze ineens aangesproken door een zwartharige man. Ze schatte zijn leeftijd zo rond de vijfentwintig en hij zag er vrij gespierd uit.
"Die jurk staat je goed. Nog beter als het niet van je eigen centen is." Hij wees de dikke man aan die bijna een heel varken bestelde bij het voedselkraampje.
Grijnzend keek Reaven naar de man. "Wacht maar tot hij ontdekt dat hij zijn beurs is verloren," fluisterde ze.
Het duurde even voordat het varken klaar was. Het zou worden bezorgd bij het huis van de rijkaard, maar er moest van tevoren 1/3 van de prijs worden betaald. De dikke man reikte naar zijn beurs en toen hij hem niet vond betaste hij zijn hele lichaam om te kijken of de beurs misschien daar zat. Na een tijdje begon hij te tieren tegen zijn twee potige bewakers. Reaven kon er vaag wat van verstaan. "Jullie domoren, mijn beurs is gestolen. Zoek de dief onmiddelijk."
Reaven's grijns werd breder. Ze zouden haar toch nooit vinden in deze mensenmassa. En als ze dat wel zouden doen dan kon ze zichzelf prima verdedigen. Haar dunne zwaard hing om haar middel naast een dolk en een werpmes, hoewel het niet erg flatteus was. Verder had ze ook nog een paar gifpijltjes en werpmessen onder haar kleding verstopt.
Reaven draaide zich om naar de man die haar had aangesproken. "Nog bedankt voor het compliment, trouwens," zei ze terwijl de rijkaard op de achtergrond nog even door tierde.

"Wacht maar tot hij ontdekt dat hij zijn beurs is verloren," zei de vrouw tegen hem toen de man voor zijn varken moest betalen. Het gezicht van de dikke man liep rood op toen hij merkte dat zijn buidel was gestolen.
''Het lijkt wel of hij zelf op het vuur ligt'' en Talos benadrukte de overeenkomst tussen het geflambeerde varken en de man.
''Mijn naam is Talos trouwens'' zij hij en hij gaf haar de hand.
''Wat brengt u hier in Fulang?''
Talos keek toe hoe de dikke man gewoon langs hun heen liep. Niemand zou de vrouw verdenken.
''Moet je zien, die man daar wordt gefouilleerd. Eigen zou je langs moeten lopen en de buidel in zijn jas stoppen. Zonder het geld natuurlijk, die heeft hij allang uitgegeven''

"Het lijkt wel of hij zelf op het vuur ligt," zei Talos.
Met een tevreden lachje keek Reaven nog een keer naar de dikke man en draaide zich om naar de vreemdeling.
"Mijn naam is Talos," zei hij terwijl hij zijn hand uitreikte. Reaven pakte zijn hand aan en schudde hem kort. Meestal begroette ze vreemdelingen via een knikje of een buiging, maar ze begreep dat veel mensen het gewend waren om een hand te geven. Toch gaf ze nog een elegant knikje met haar hoofd.
"Reaven," stelde ze zichzelf voor. Ze zei haar achternaam er niet bij, omdat ze die simpelweg niet had. Althans, ze had de naam laten vallen.
"Wat brengt u hier in Fulang?" vroeg Talos vervolgens. Reaven dacht even na. Ze wist zelf niet eens wat ze hier echt deed.
"Ik reis graag en nu ben ik in Fulang. Over drie weken ben ik waarschijnlijk ergens anders, of tenminste onderweg." Haar stem klonk helder door het geruis van de mensen heen.
"Nu moet ik alleen de weg nog zien te vinden," voegde ze grijnzend toe.

"Ik reis graag en nu ben ik in Fulang. Over drie weken ben ik waarschijnlijk ergens anders, of tenminste onderweg.", zei Reaven.
''Maar waar gaat u heen? Anders is het moeilijk de weg te vinden hé''
Talos knikte glimlachend, en zag hoe de dikke man richting hun kwam. Geen oogcontact maken, dacht Talos. Wanneer je oogcontact maakt, dan komen ze naar je toe.
Talos negeerde de man, die nu erg dichtbij stond. Hij kon het zweet die op zijn voorhoofd stond ruiken.
''Whoe'', zei Talos spottend, terwijl hij met zijn hand voor zijn neus wapperde. ''Die heeft ook nog nooit van een wastobbe gehoord''
Talos grinnikte bij zijn eigen grap.
''Dus, waar gaat u heen''

"Ik denk dat ik naar Claps ga, maar dan moet ik een bootje en een gids vinden. Of tenmunste iemand die me de weg wil wijzen."
Aan het geluid te horen kwam de rijkaard steeds dichterbij. Met veel geschreeuw en gedoe wurmde hij zijn vette lijf door de mensenmassa. Snel maar zorgvuldig knoopte Raeven haar jurk om tot een gele blouse met een blauwe capuchon. Gelukkig had ze haar broek nog aangehouden. Haar cape zat in haar schoudertas samen met een aantal wapens en wat eten.
"Zeg eens Talos, hoe hard kan je rennen?" vroeg ze met een speelse glimlach aan hem. Zonder op zijn antwoord te wachten draaide ze zich om en wachtte tot ze oogcontact met de man had. Met een uitdagende blik keek ze hem aan en tilde haar hand heel langzaam op. Toen haar hand ongeveer op ooghoogte was bungelde ze even met de geldbuidel en grijnsde.
Nog voordat de rijkaard zijn wachten kon roepen deed ze haar capuchon op en rende weg terwijl ze Talos even een zetje in de goede richting gaf. Snel rende ze richting een steegje in. Omdat ze haar hele leven al opstraat had geleefd kon ze de mensen prima ontwijken en tot haar genoegen scheen het Talos ook aardig te lukken.
Toen ze uiteindelijk uit de massa waren stopte ze en keek om. Met een grijns keer ze naar Zephyr die haar ietwat streng aan keek, maar al snel weer bijdraaide. Nog steeds lachend plofte Reaven naast hem op de grond.

Reaven ging naar Claps. Dat was nog een behoorlijk eind reizen.
''Ik kan je wel de weg naar Claps wijzen. Ik ben er al vaak genoeg
geweest. Je moet eerst met de boot naar Domus en via daar met de boot
naar Claps. Dan is het nog een stukje lopen.
Of je moet ervoor kiezen over de Glazen zee te lopen, maar met dat buideltje geld kun je niet zo goed in stijl reizen, ofniet''
Maar Reaven leek niet te luisteren. Ze knoopte haar jurk en vrouw of hij
hard kon rennen. Eventjes keek Talos haar vragend aan, maar toen hij
zag dat de dikke man het op hun voorzien had, deed hij mee en rende een
steegje in. De dikke tomaatkleurige man keek beduusd om zich heen.
Reaven hield zo te zien wel van spelletjes.
Reaven ging op de grond zitten naast haar Anima, ze brulde zowat van plezier. ''Nou, wat is de winst?''
vroeg Talos terwijl hij naast de Anima op de grond ging zitten. In de
verte zag hij de dikke man rennen. Alleen leek het niet echt op rennen,
maar meer op waggelen. Hij ging ook niet veel sneller dan een schildpad
met een steen op zijn rug. Talos wees spottend en gniffelend naar de man
die Reaven mooi beet had genomen.

Talos had haar prima bijgehouden en ging nu naast haar zitten. De rijkaard liep inmiddels wild vloekend voorbij hun steegje en kon ze niet meer zien. Hij foeterde zijn wachten uit en eiste dat ze hem terug zouden betalen. Toen hij de hoek om was blies Reaven langzaam uit.
"Nou, wat is de winst?" vroeg Talos aan haar.
Met een frons tussen haar wenkbrauwen strooide Reaven de munten voor haar uit. Blijkbaar had de rijkaard toch minder bij zich dan ze had gedacht. Zes zilverstukken en vier goudstukken was niet genoeg om een schip te betalen waar ze normaal op kon slapen, vooral niet met zo'n grote anima. Dat werd dus lopen, maar dat deed ze haar hele leven al, dus ze vond het niet zo erg.
Even keek ze Talos aan. Zijn anima was niet in de buurt, iets wat niet heel vaak voor kwam.
"Waar is je anima?" vroeg ze nieuwsgierig. Het was niet echt een persoonlijke vraag, want ze ging er vanuit dat zijn anima ergens in de buurt was.



Zephyr liet zich met een zucht languit op de grond vallen. Reaven moest echt eens voorzichtiger gaan doen, binnen de kortste keren zaten ze opgesloten. Toch moest hij toegeven dat hij het ook deze keer wel leuk had gevonden. Reaven vroeg Talos naar zijn anima en Zephyr voelde beter aan dan zijn mens dat er iets mis was met Talos' anima. Net alsof hun band was verzwakt. Hij wilde het al aan Reaven laten weten, maar bedacht zich en liet het aan Talos over.