1 Please, don't arrest me ma feb 24, 2014 9:59 pm
Aaliyah
Ik ben een Bekende Burger
“Zo meisie, heb jij misschien interesse in één van de boeken van deze oude man?” Van onder zijn brillen keken twee samengeknepen blauwe ogen haar aan. Aaliyah knikte stilzweigend. Ze wilde niet toegeven dat ze een beetje geïntimideerd was door de man. Zijn ogen leken niets goeds te voorspellen, hoe vriendelijk zijn stem ook mocht klinken.
“Misschien is dit exemplaar wat voor jou? Je lijkt mee een vrij inteligente meid, dus ik denk denk dat je dit wel zal interesseren.” Aaliyah's ogen richtten zich nieuwsgierig op het boek dat de man had opgepakt. 'De antropolistische encyclopedie, door M. Simmons'. Met grote ogen staarde Aaliyah naar de titel en de dikte van het boek, dat groter was dan haar vuist. Dit leek haar nou niet iets wat ze makkelijk als bagage mee kon nemen. De man zag haar twijfel en ging vrolijk verder met praten.
“Als je denkt dat dit moeilijk mee te nemen is, heb ik de oplossing!” Hij verdween even onder de tafel om vervolgens terug te komen met iets wat nog het meest in de buurt kwam van een mislukte versie van een rugtas, die volledig gemaakt was van een dik soort papier. Dus zo zat de vork in de steel. Aaliyah kreeg zo'n vermoeden dat de man haar alleen maar zijn rugtassen, bij gebrek aan een beter woord, wilde aansmeren.
“Nee, bedankt, ik denk dat ik prima zonder kan.” Zei ze, waarna ze zich snel uit de voeten maakte. Op elke markt was het ook hetzelfde liedje. Je kwam bij een kraam, iemand probeerde je iets aan te smeren en vervolgens boden ze je een hele bende nutteloze troep aan, die zogezegt het leven zouden moeten verbeteren. Aaliyah had zich één keer zoiets laten aansmeren, maar na dat fiasco was ze vastberaden dat niet meer te laten gebeuren. Ze werdt afgeleid door de geur van etenswaren. Haar maag begon te rammelen en ze herinnerde zich weer waarom ze hier in de eerste plaats heen was gegaan. Ze had spullen nodig, en veel. Haar proviant was twee dagen geleden opgeraakt toen ze haar laatste stukje kaas op had gegeten en sindsdien had ze op haar eten moeten jagen. Het was niet zo dat Aaliyah daar nou echt een hekel aan had, maar ze koos liever het gemakkelijke pad wanneer dat mogelijk was. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kon? Afraima was het niet helemaal eens geweest met deze keuze, maar zij was dan ook niet degene die al twee dagen op niets dan bessen en twee konijnen leefde. De gedachten aan eten deed haar maag weer knorren. Toen ze vanmorgen op stond had ze de laatste paar bessen opgegeten, maar dat had niet erg gevuld. Nu ze al die etensgeuren om haar heen rook, kreeg ze het gevoel dat ze flauw zou vallen als ze nu niets zou eten. Een beetje impulsief liep ze naar het eerste de beste kraampje dat voedsel verkocht. Ze keek wat ze allemaal te bieden hadden en zag tot haar schrik dat er alleen maar bessen lagen.
“Pardon? Verkoopt u ook nog iets anders dan... dit?” Met een wijds gebaar wees ze naar de tafel. De vrouw schudde vrolijk haar hoofd en keek Aaliyah aan alsof ze geen idee had wat er mis was met haar besjes. Aaliyah glimlachte verontschuldigend naar de vrouw en maakte dat ze weg kwam. Nee, ze zou niet nog een dag op besjes leven. Het volgende kraampje zag er iets beter uit, maar alles dat geen bessen verkocht zag er in Aaliyah's ogen goed uit. De geur van gebakken brood kwam haar tegemoet en als door een magneet aangetrokken liep Aaliyah naar de kraam toe. Ze had al een poosje geen brood meer gehad en op dit moment leek het haast het goddelijkste eten dat ze ooit had gezien.
“Hoeveel voor een heel brood?” Toen de vrouw achter de kraam haar prijs noemde, werden Aaliyah's ogen zo groot dat ze uit haar ogen zouden kunnen vallen. Die prijs was iets hoger dan ze had verwacht, maar dat brood leek haast haar naam te roepen. Met tegenzin haalde ze de benodigde munten uit een leren tasje dat aan haar riem hing en overhandigde ze aan de vrouw, die ze met een zelfingenomen glimlach aannam. Aaliyah pakte het brood aan, waarna haar oog viel op een pot jam.
“Verkoopt u die ook?” Met een knikje maakte ze duidelijk wat ze bedoelde. De vrouw knikte en vroeg of ze toevallig geïntereseerd was, waarna ze er nog aan toevoegde dat het de beste jam was die ze ooit geproefd had. Aaliyah was een beetje ongeloving over dat laatste, maar toen ze de prijs hoorde, hoopte ze dat het waar was. Dat mocht in ieder geval voor de prijs. Aaliyah pakte de pot jam aan en verwijderde het papiertje dat het potje afsloot. Ze verging van de honger en was niet van plan nog langer te wachten om te gaan eten. Toen kwam er een gedachte in haar op, die ze gelijk weer probeerde te verbannen. Ze had zichzelf beloofd nooit meer ook maar iets te jatten, maar het gewicht van het zakje waar ze haar geld in bewaarde, of beter gezegd, het gebrek eraan, zat haar echt dwars. Maar was ze werkelijk bereid haar geweten te verraden voor een beetje snel geld? ja, dacht ze, terwijl ze de dolk uit de schede haalde. Ze keek zo onopvallend mogelijk om haar heen om te kijken of ze bewakers zag en toen ze ze niet zag draaide ze zich in één vloeiende beweging om en sneed de bandjes door van het eerste de beste zakje met geld dat ze zag. Het ding voelde best zwaar aan en ze opende snel haar eigen geldzak en liet de munten erin verdwijnen. Ze gooide snel het lege zakje op de grond en liep zo snel als ze durfde weg van de plek des onheils. Toch wel redelijk trots op zichzelf dat ze dit toch maar had geflikt in de strengst beveiligde handelsplaats die ze ooit had gezien, nam ze een stuk brood en haalde dit door de jam. In dat onoplettende moment, verscheen er uit het niets een persoon voor haar, waar ze dan ook vol tegenaan knalde. Haar broodje knalde recht tegen de kleren van de persoon aan en Aaliyah slaakte een angstig gilletje. Haar eerste gedachte was dat een bewaker haar had gezien en haar nu in de gevangenis wilde gooien. Om die reden durfde ze niet omhoog te kijken, want ze wist dat de schuld zo van haar gezicht af te lezen stond.
“Sorry.” Mompelde ze zachtjes, met haar blik naar de grond gericht. Deze toon deed haar niet echt onschuldiger lijken, maar het was het beste dat ze nu kon opbrengen. “Gaat u me nu arresteren?” Vroeg ze, met een stemmetje dat nauwelijks nog harder was dan gefluister. Ze wilde niet bepaald de gevangenis in, dat leek haar niet echt de perfecte plek voor iemand zoals haar.
(Voor een zekere Lady)