Kahlan keek naar haar zoontje die nog lag te slapen. Ze wou hem niet verlaten maar het moest. Kahlan drukte haar lippen zachtjes op het voorhoofd en stopte hem nog eens in. "Mama houd van je" Fluisterde. Hierna keek ze naar zijn Anima. Een jong olifantje. Kahlan gaf het olifantje ook een kus en blaastte de kaarsen uit. Hierna verliet ze haar kamer en keek naar Mariele. "Let goed op hem oké" Hierna pakte ze haar wapens en liep naar buiten en keek naar de bruine merrie die al klaar stond. Ze hoorde Earto gerust gevend hinniken. Kahlan liep naar de merrie toe en streelde door haar vacht heen. "Ik wil hem niet alleen laten" Praatte ze zachtjes, Maar ze moest. Ze moest die stomme ketting van haar af krijgen. Hoe kon ze iemand beschermen als ze haar gaven's niet eens kon gebruiken. Ze wou niet ook nog Richard verliezen. Kahlan stapte op en keek nog een keer om. "Ik kom terug" Fluisterde ze waarna ze de teugels pakte en weg reden.

Een maand gleden verloor ze haar man bij een gevecht. Ze had hem kunnen redden als die klootzak haar die ketting niet om had gedaan. Maar helaas. Het was nu drie weken precies dat ze hem zijn rust heeft gegeven. En elke dag ging ze naar de plek toe waar ze hem gecremeerd hebben. Ze moest hem nog steeds uit strooien maar had nog geen goede plek gevonden. Kahlan liet de merrie plots stoppen en wist dat ze terug moesten. Kahlan liet Erato draaien en liet haar in galop gaan. Eenmaal terug bij huis stapte ze af. Ze rende het huis binnen en ging gelijk door naar Richards kamer. Ze was het helemaal vergeten. "Richard liefje wakker woorden" Sprak ze zachtjes. Kahlan kleden hem aan en wikkelde hem samen met zijn Anima die bijzonder klein was in doeken en maakte die aan haar lichaam vast. Ze pakte een tas met spullen en het as van haar man. Daarna liep ze weer naar buiten waar Erato dit keer op de grond lag. Door de ketting kon ze ook niet meer met de merrie praten via haar gedachtes. Maar gelukkig voelde Erato haar perfect aan en anders om.

Ze stapte op en voelde hoe Erato voorzichtig omhoog kwam. Kahlan zag dat haar zoontje al weer in slaap was gevallen en glimlachte. Ze sloeg een arm om hen heen en ze reden weg. Het leek haar toch niet zo slim om hem alleen te laten bij mariele te laten. Er was namelijk iemand die het aan haar ouders hebben verteld dat ze getrouwd is en een kindje hadden samen. Haar ouders waren er flink op tegen geweest. Aangezien ze eigenlijk uitgehuwelijkt werd. Maar Kahlan was gevlucht toen ze het hoorde en kwam Aaron tegen. Het was liefde op het eerste gezicht en binnen een maand waren ze getrouwd. Negen maanden later kwam Richard en zes maanden later werden ze terug gevonden en werd hij vermoord. Dit alles omdat haar ouders haar wou laten trouwen met een rijker iemand.

Kahlan pakte de teugels weer vast en spoorde Erato aan. Het duurde niet lang want al snel waren ze in Vernum springs. Het was een prachtige plek waar ze Aaron had ontmoet. Kahlan liet Erato stoppen en stapte van de merrie af toen de merrie door haar poten was gaan zakken. Kahlan haalde Richard en zijn Anima uit de doeken en legde ze bij Erato neer. Kahlan deed zelf de doeken af en legde het over haar kind heen. Daarna pakte ze haar tas en haalde de pot met as er uit. Dit was een mooie plek om zijn as los te laten. Ze liep naar het meer toe en glimlachte toen ze de wind voelde. Kahlan drukte een kus op de pot en deed hem open. Ze gooide het as de lucht in en keek toe hoe het as meer reisde met de wind. "Ik zou altijd van je blijven houden" Fluisterde ze terwijl de tranen over haar wangen rolde.

Brennan had toegekeken hoe een vrouw as uitstrooide. Waarschijnlijk was het van een overleden persoon.
Hij kon maar met moeite toekijken. Het zag er zo treurig uit. Voorzichtig liep hij naar de vrouw toe.
''Goede middag'' zei hij en keek met een klein glimlachje op.
''Gecondoleerd met je verlies''
Brennan moest gelijk denken aan zijn wederhelft Talos. Zij hadden ruzie en deze vrouw had iemand verloren. Waarom ruzie maken. Het kan zo voorbij zijn.

-flutpost en kort maar moet weg nu-

Kahlan schrok op toen ze een stem hoorde. Ze veegde haar tranen weg en draaide zich om. ''Goede middag'' O god was het al weer middag? Kahlan keek naar Richard en zag dat hij wakker was geworden. Ze snelde naar hem toe en pakte hem op voordat hij begon te huilen. Kahlan liep weer terug naar de man en glimlachte voorzichtig. "Goede middag heer" Sprak ze terwijl ze lichtjes boog. "Hey lieverd" Sprak ze tegen het jochie en drukte een kus op zijn wang. Ze glimlachte toen hij moest giechelen. ''Gecondoleerd met je verlies'' "Dank je" Sprak ze dit keer zachtjes. Kahlan draaide zich weerom naar het meer en had weer de dwang om te huilen. Maar dit keer moest ze zich groot houden. Voor Richard. "Ik hoop dat u het niet erg vind maar ik moet hem nog voeden" Sprak ze terwijl ze zich omdraaide en naar Earto toe liep. Ze was nog steeds blijven liggen dus kon Kahlan Richard tegen de merrie aan zetten om het eten te pakken wat ze mee had genomen. Ze ging op de grond zitten en pakte het nodige.

Kahlan scheelde de appel in stukjes en maakte er een papje van. Vervolgens nam ze Richard op haar schoot en deed hem een doek om. Hij kende smeerde hij weer. Kahlan deed wat appel op de lepel en gaf die aan hem. Ze glimlachte terwijl ze toe keek hoe hij het op at. Vervolgens gaf ze hem de over gebleven stukje fruit. Maar eerst maakte ze zijn mond schoon. Vervolgens deed ze de doek af en zette Richard weer tegen Earto aan. Kahlan liep naar het meer toe en maakte de doek schoon. Daarna probeerde ze het water er uit te halen door hem uit te wringen en hing het aan een boom om te drogen. "Sorry hij moest nog eten hebben" Verontschuldigen ze zich op nieuw.

Brennan keek naar de vrouw die het kind stukjes appel gaf.
''Gaat alles wel goed'', vroeg Brennan aan de vrouw. Hij knipperde twee keer met zijn ogen en glimlachte.
Hij moest grinniken toen het kleine kind een groot stuk appel opschrokte. ''Hoe oud is de kleine, en wat is er met zijn vader gebeurd'' Meteen had hij spijt van zijn vraag. Hij keek de vrouw verontschuldigend, en met blosjes op de wangen, aan.
''Eeuh, eeuh, heeft u, heeft'' stotterde hij. ''Heeft u misschien een man langs zien komen, kort donker haar, ongeveer mijn lengte. Hij draagt een leren pak''
Zo snel mogelijk probeerde hij van onderwerp te wisselen. Wat dom om zo naar de vader te vragen, terwijl ze vandaag afscheid van diegene nam.

-beetje heel erg late reactie, sorry -