De wind waaide zachtjes langs haar wang en Evolet sloot
genietend haar ogen. De bladeren ritselden door de aanraking van het briesje en
leken wel met elkaar te praten door al dat geritsel. Het mos rook lekker vond
Evolet en ging lekker liggen, de aarde was nog een beetje vochtig maar dat vond
Evolet wel leuk. Ze hoorde hoe kleine muisjes rondritselde en piepten terwijl
ze naar eten aan het zoeken waren, en kleine insecten die uit hun buurt
probeerde te blijven. De rust werd opeens ruw verstoord door een donkerbruine
valk die zich luidruchtig naast Evolet plaatste en een verveelde, schelle gil
uitliet. Dat deed Devil altijd als hij Evolet's aandacht wou en wist dat ze
deed alsof ze hem niet hoorde. De muisjes rende verschrikt terug hun
ondergrondse hol in en Evolet deed een oog open en keek met een verbeten
glimlach omhoog. "Wakker worden!" krijste de vogel in haar oor, maar
kreeg automatisch zelf ook oorpijn toen Evolet over haar linkeroor wreef.
"Jaja rustig aan jij!" kreunde Evolet en kwam rustig omhoog, maar kon
een grinnik niet onderdrukken. Devil, haar Anima wist haar altijd weer in een
goeie stemming te brengen. Ze strekte zich uit en liet een blije grom uit,
waardoor Devil zijn kop schuin hield als een echte komediant en Evolet nu echt
in lachen uitbarstte. Devil mompelde iets dat met droge humor te maken had en
een knorrige buik en ging toen zachtjes tegen haar arm staan te pikken. Nog een
vervelende gewoonte van Devil, als Evolet's gedrag hem niet behaagde ging hij
haar pikken in haar arm. Evolet trok verontwaardigd haar arm weer terug en ging
rustig staan. "Jahaa, we gaan al." zei ze grijnzend en strekte met
opgehaalde wenkbrauwen haar linkerarm uit. Devil schoot omhoog en kwam zachtjes
op haar arm neer en schuifelde verder naar haar schouder, waar hij zijn
messcherpe nagels in een stuk bont stak en goed bleef zitten. Evolet had
namelijk een extra dik stuk bont op haar schouders vastgebonden zodat Devil
daar stevig zou kunnen zitten zonder haar zelf pijn te doen, want die nagels
van hem waren niet fijn om in je schouder te hebben. Evolet zette er de pas in
en begon balancerend over een gevallen boom te lopen, sprong van steen naar
steen en liep goed door over het gras.
Even later kwamen ze aan bij een gat in de bergen, een grot. Evolet liep er
zachtjes heen, wachtend op elk mogelijk gevaar dat daar uit die grot zou kunnen
komen. Devil vloog gelijk naar binnen, op zoek naar avontuur en voordat hij
iets had kunnen zeggen rende zij er achter aan. De grot ging niet echt heel
diep de berg in, maar bracht wel genoeg beschutting voor de regen of wind die
vanavond vast wel zou komen. Evolet begon haar zakjes op de grond te laten,
zich voorbereidend voor hun overnachting hier. "Devil! Haal jij nog wat te
eten of moet ik gaan jagen?" riep ze de galmende grot in. Evolet zuchtte
toen ze niks terug hoorde en begon haar deken uit te spreiden. Nadat ze het
kamp had opgezet ging ze zitten en keek in hun voorraad zak. Nog een beetje
gedroogd vlees en wat hard brood, dat was alles. En water natuurlijk, maar dat
had Evolet altijd genoeg op zak. Opeens hoorde ze weer het welbekende gekrijs
van Devil en zijn flapperende vleugels. Hij landde vlak voor haar neus en
wapperde haar bijna om met al die wind die hij meenam. Evolet kwam weer
chagrijnig omhoog en ging snel met haar handen door haar haar om het weer goed
te krijgen, wat niet echt lukte, en wilde Devil er net op aanspreken dat hij
weer eens weg was geweest toen Devil uitgeput ging liggen op zijn
lievelingsbontje. “Pfieuw, nou blijf ik liggen. Ga jij maar jagen, ik bewaak
het kamp.” Kraakte zijn vogelstem. Evolet sprong kwaad omhoog, “luie vogel!”
riep ze kwaad uit maar liep toch de grot uit met haar pijl en boog. De koker
met een paar pijlen gooide ze op haar rug en ze rende behendig naar beneden. Haar
lange bruine haren wapperde om haar heen en haar kleding zat strak aan haar
vast, maar omdat het zo warm was had ze al haar bont afgedaan waardoor ze
lekker vrij kon bewegen. Met haar boog in haar hand daalde ze snel af en zodra
ze weer de bossen in was gekomen begon ze stil te sluipen. Een hert ofzo zou
wel een goeie vangst zijn! Ze bleef stilletjes sluipen zonder een enkele tak te
breken en zonder een geluid te maken. Nadat ze dieper het woud in was gekomen
zag ze uit haar ooghoeken een prooidier en schoot er gelijk een pijl naartoe,
maar die miste. Het hert bleef stomverbaasd staan en rende pas toen er een krak
te horen was. Evolet draaide zich ook gelijk om, want die krak was niet van
haar. Wie was daar? Evolet’s ijsblauwe ogen straalden op terwijl ze
nieuwschierig naar het geluid toe liep.


-voor Sam-

-ik post toch met Melia omdat ik met Sam niet echt wat weetxD-

Melia zwerfde al dagen rond. Luna liep naast haar. Ze merkte dat Luna verlangde naar het water. Zelf deed ze dat ook. Ze heeft altijd al van water gehouden. Misschien had ze daarom de naam Melia genomen. -Haar oude naam vond ze maar niks- Melia was een ninf van de zee. In de Griekse mythologie. Luna liep zuchtend verder. Waarom zijn we het water uit gegaan. Vroeg Luna. Misschien omdat jij weer bloed nodig moet hebt en ik heb honger en wil wel eens wat anders dan vis Melia liep stevig door. Haar blauwe jurk waaide wild door een op komende wind. Maar al snel zakte die weer. Melia schrok op toen ze een tak hoorde kraken. Ze daaide haar hoofd en zag dat het Luna was. SorryFluisterde Luna. Melia schudde glumlachend haar hoofd. Ze hoorde plots een geluid. Melia haalde haar dolk te voorschrijn en hield die in stevig in de hand. Melia zette het op een sluipen en liep naar het geluid toe. Melia merkte dat Luna haar achter naar liep. Toen Melia een beweging zat gooide ze haar dolk. Maar toen ze zag dat het een mens was stak ze haar hand in de lucht en voor ze het wist zat de dolk weer in haar hand. Melia bergde haar dolk op en rende naar de mens toe wat een vrouw bleek te zijn. Sorry vrouwe ik zag u niet aan komenBekende ze half. Daar bij boog ze lichtjes.

Toen Luna dicht naar de mens toe liep.Rook ze de heerlijke geur van bloed. Haar tanden begonden al te veranderen. Maar ze wist dat ze zich in moest houden. Dus bleef ze op een paar meter afstand staan en keek nieuwschierig naar haar wederhelft en de jongevrouw. Het water begon haar in de mond te lopen.

In een flits zag Evolet een dolk, mes naar haar toe komen
flitsen en als reactie schoot ze gelijk naar beneden. Maar de dolk kwam niet
boven haar hoofd langs suizen zoals ze dat gewend was, en Evolet krabbelde snel
weer omhoog. Daar zag ze een andere vrouw staan, iets ouder dan haar met een
blauwe jurk en blonde haren. Evolet bleef staan waar ze stond, niet helemaal
zeker wetend wat ze nou moest doen. Opeens kwam de vrouw naar hun toe rennen, Sorry vrouwe ik zag u niet aan komen bekende de vrouw. Evolet knikte halfjes
maar bleef toch staan zoals ze stond, ze was niet echt een wantrouwig type maar
met de training die ze had gehad moest ze overal wel een potentieel gevaar in
zien. De vrouw voor hun boog lichtjes en Evolet besloot hetzelfde te doen, maar
ze keek nooit helemaal naar de grond. Een van de eerste regels, nooit je
medemens uit het oog verliezen. Die was ze nooit vergeten dankzij haar
toenmalige mentor, maar dat was een heel ander verhaal en Evolet liet zich niet
van haar padje afleiden. “Geeft niks.” Antwoordde ze kort en ging zelfverzekerd
weer omhoog staan. Ze had het vreemde gevoel dat ze werd bekeken vanuit ergens
en begon rond te kijken, want elk mens had een Anima, toch? Een stukje verderop
stond een andere vrouw, maar deze leek.. anders. Met een rare blik in haar
ogen. Evolet had er een raar gevoel bij, niet echt ongemakkelijk maar ook niet
geheel gemakkelijk. Ze draaide zich weer terug om naar de vrouw die naar haar
toe was gekomen, met de blonde haren. Ze glimlachte vriendelijk naar de vrouw, “Van
wie heb ik de eer?” vroeg ze beleefd aan de vrouw. Ze bleef glimlachend staan
maar had toch nog steeds een ongemakkelijk gevoel in haar buik dat aan haar
bleef knagen. Ze verplaatste haar linkerhand onopvallend naar haar heup waar
haar mes zat verstopt, voor het geval dat. Zo leek het alsof ze daar gewoon
stond, maar ze was voorbereid voor van alles.





Devil lag genietend op zijn lievelingskussentje. Hij gaapte
en keek vol genoegen naar de uitgang van de grot waar Evolet net uit was
gegaan. Het was hem weer gelukt! Hij zou hier het kamp wel ‘beschermen’ tegen
indringers, en dan moest zij weer naar buiten om te jagen. Hij deed dat ook
heel vaak hoor! Dus nu moest zij maar eens gaan. Hij draaide zich nog eens om
en ging toen op zijn twee poten staan. De donkerbruine valk strekte lui zijn
vleugels uit en schudde zijn veren om wat wakkerder te worden. Hij wilde net weer
gaan liggen toen hij een ongemakkelijk gevoel kreeg, van indringers of gevaar,
maar niet direct gevaar. Dat gevoel kreeg hij altijd als zijn mens in gevaar
was, hij voelde precies wat zij voelde. Hij wipte naar de uitgang van de grot
en keek met zijn indringende ogen de bossen in. Zijn ogen scande de omgeving af
met zijn vogelachtige en donkere ogen, totdat hij de bekende figuur van zijn
mens had gevonden. Er stond een vrouw bij, die leek geen gevaar te zijn, maar
iets verder weg stond nog een vrouw. Devil snapte het niet, maar die tweede
vrouw bezorgde hem de rillingen! Hij krijste eens voluit, als een echte valk,
wat misschien hun aandacht zou trekken maar dan wist Evolet tenminste dat hij
hier wel oké was maar dat hij vond dat ze terug moest komen. Hij hield een
scherp oog op ze.

Melia voelde de ongemakkelijkheid. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen. De jongedame voor haar was dus niet gek.Het duurde even voor de jongedame wat zei maar het maakte Melia niet echt uit. De naam is Melia. En mijn Anima heeft Luna. En uw naam is?Vroeg ze met een half scheef gezicht. Melia had niet verwacht op een geschreeuw van een valk. Ze keek om maar kon er geen zien. Luna daar in tegen zag de Valk wel. Melia keek weer terug naar de persoon voor haar. Melia liep gerust stellend op haar af. Ze ging achter haar staan en haalde het haar weg bij Evolet's linker oor en sprak er in. Rustig maar we doen niks. We zouden niet durven.Melia drukte een lichte kus op een ader van de jongedame. Ze had gelijk de goede. Melia legde haar hand op de schouder van de jongedame. Ze streelde met haar vinger langs de ader waar ze een lichte kus op had gedrukt en sloot even kort haar ogen. Daarnaar deed ze die weer los. *Ηρεμήστε κορίτσι Fluisterde Melia op een rustig gevende manier en haalde de ongemakkelijkheid weg. Daarnaar keek Melia naar Luna. Kom maarSprak ze op de zelfde toon.

Luna keek toe naar haar wederhelft en naar de vreemde jongedame. Ze rook lekker en wou haar het liefst aan vallen maar toch deed ze dat niet. Ze wou geen problemen hebben met Melia. Ze had het een keer gedaan. Maar Melia had haar goed gestraft. Niet dat Melia haar mishandeld had ofzo. Maar gewoon met gevoelens. Melia had er voor gezorgd dat Luna jaren lang een volle gevoel had als ze iemand beet. Het gevoel dat ze bijna uit elkaar baste. Maar sinds kort is het weg. En beet Luna allen als ze toestemming had van haar wederhelft. Het mocht misschien streng klinken maar als Luna eenmaal dorst had was ze niet meer te stoppen. Dus het was eerder uit voorzorg.
Luna keek jaloers toe toen Melia achter de jongedame ging staan en zag wat haar handelingen waren. De honger kwam steeds meer op. Maar ze hield zich stil. Bewoog nog geen centimeter. Ze ademde zo min mogenlijk in. Toen Melia zei dat ze mocht komen en ze een warm gevoel in haar voelde verdween de honger en ook haar tanden waren weer normaal. Een warme blik kan in haar ogen. Een vredige glimlach verscheen op haar gezicht. En de honger die eerst te zien was in haar ogen was als sneeuw voor de zon verdwenen. Toen Luna voor de jongedame stond boog ze even lichtjes.

*rustig maar meisje

De naam is Melia. En mijn
Anima heeft Luna. En uw naam is? antwoordde de vrouw met een
half scheef gezicht. Evolet stond nog eventjes te kijken, van de vrouw die dus
Melia heette naar haar Anima die dus Luna heette. "Evolet."
antwoorddeze kort. Ze bleef de Anima toch nog goed in de
gaten houden want ze voelde
zich gewoon nog niet goed op haar gemak. Opeens kwam Melia nog meer op haar af,
Evolet bleef stokstijf staan. Ze ging achter haar staan en Evolet bleef nog
steeds staan, haar hand nog op haar heup. Melia haalde het haar bij haar oor
weg en fluisterde erin, Rustig maar we doen
niks. We zouden niet durven. zei ze. Evolet voelde zich steeds
meer gespannen worden, ze wist nou niet echt precies wat ze er nou van moest
gaan denken. Opeens voelde ze een lichte kus op haar hals gedrukt worden en
sperde haar ogen wijd open. Ze had veel meegemaakt maar een vrouw die haar ader
kuste nou nog nooit! Dat stond ook helemaal niet in het reglement of zo, maarja
een vrouw die je hals een kus geeft is niet meteen gevaarlijk? De vrouw
legde daarna een had op haar schouder en streelde langs de plek waar ze haar
net had gekust. Opeens kreeg Evolet een helder moment en bedacht zich dat daar
haar ader zat. Slagader. Nog steeds wist Evolet niet wat ze moest doen maar
draaide zich om naar Melia en keek haar vragend aan. De vrouw fluisterde iets wat
een wat meer rustiger gevoel gaf en wenkte toen opeens haar Anima weer. Gelijk
voelde Evolet zich weer wakker worden en erbij blijven, ze vond de anima
gewoon.. iets anders.. Ze bleef Luna strak in de gaten houden maar die leek
opeens heel anders. Veel vriendelijker. Haar ogen stonden opeens veel warmer en
ze had een vriendelijke glimlach. Luna boog lichtjes toen ze aan was gekomen en
Evolet knikte met haar hoofd als begroeting. Nou had ze al helemaal geen idee
wat ze moest doen behalve daar staan. Ze voelde de ongerustheid van Devil in
haar maag nog, maar suste hem in haar gedachtes. Ze voelde dat hij het nog
steeds niet vertrouwde en bleef wel op haar hoede. “Aangenaam.” Zei ze toen
maar, bedoeld tegen allebei de vrouwen en wees omhoog de lucht in. “Mijn Anima
heet Devil.” Zei ze glimlachend en hoopte dat ze allebei begrepen dat die
krijshals van net haar Anima was. “En wat zijn jullie bezigheden hier?” vroeg
ze vriendelijk aan Melia.





-sorry voor mijn flutpost -.-“-

Melia was blij dat het gelukt was. Het gebeurde nammelijk soms dat ze te veel energie miste om zo iets te doen. Het maakte haar moe. Maar niet dat het snel te zien was. Ze had zelfs een keer zo veel kracht gebruikt dat ze bijna overleed. Gelukkig was Luna in de buurt. Het gebeurde wel eens dat Melia en Luna hun eigen pad volgde. Maar altijd kwamen ze weer terug. Melia keek naar boven toen de jongedame daar naar wees. Dus meneer met de grote snavel is van u.Zei ze met een klein lachje. Luna begreep de grap en lachte een licht lachje. Melia hoorde plots wat verdacht veel op een konijn leek. Met veel snelheid pakte ze haar dolk weer en schoot die op de konijn af. Ze hoorde de konijn schreeuwen. Ze rende er naar toe. Sneed de keel door zodat het dier niet lang zou lijden. Daarnaar maakte ze haar dolk schoon en borg die weer op. Ze pakte het dier bij zijn poten en liep weer terug. JagenZei ze terwijl ze de konijn omhoog hield. En de uwe?



-in elk geval nog beter dan de mijnexD-

Melia keek ook omhoog toen Evolet omhoog wees. Dus meneer met de grote snavel is van u. zei Melia met een lachje, en Evolet lachte mee. Ja, een grote snavel had hij wel! Evolet kon er wel goed om lachen, maar sinds Devil haar gedachtes volgde krijste hij nog eens om goed te laten merken dat hij er compleet niet mee eens was. Evolet grijnsde nog na en keek met een brede glimlach naar Melia en haar Anima Luna. Luna gaf haar nog steeds een beetje de rillingen, maar nu iets minder dan eerst. Opeens schoot Melia een dolk een bepaalde richting in en rende er gelijk op af. Evolet volgde haar met haar blik en zag hoe ze ergens overheen boog en haar dolk ergens doorheen sneed. Ze maakte haar dolk snel weer schoon en Evolet raadde dat ze misschien een knaagdier had gevangen ofzo. En inderdaad, toen Melia weer opstond had ze een konijntje aan zijn dode pootjes vast. Jagen zei Melia en hield het konijn omhoog. Evolet grinnikte, was dat niet waar we allemaal hiervoor waren uiteindelijk dan maar? dacht ze in zichzelf. En de uwe? vroeg ze toen. Evolet glimlachte en een bijna vals glimlachje speelde om haar mond heen. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich heel goed op de geluiden om zich heen. Haast onopmerkelijk pakte ze nog een pijl uit de koker en begon ze haar boog beter vast te pakken, al die tijd in absolute stilte. Toen hoorde ze een krak, haar ogen schoten open en gelijk schoot haar pijl door de lucht. Een zoem was te horen en daarna een dof gekreun van een dier en een grote plof op de grond. Evolet glimlachte naar Melia en schoot toen de bomen door, springend over de steentjes en de omhoog komende takken, en kwam een paar honderd meter verder bij een dood hert aan. Pijl recht door het voorhoofd, waardoor het hert pijnloos en plotsklaps was overleden. Ze glimlachte en haalde haar pijl eruit, stopte hem terug in de koker en tilde het hert op. Genoeg vlees om te eten, en te drogen! Ze gooide het hert bijna moeiteloos over haar schouder en liep terug naar Melia en Luna. "Hetzelfde." zei ze met een glimlach en wees weer omhoog naar de bergen. "Ik heb een grot gevonden waar we beschut zijn voor de nacht, als jullie willen mogen jullie je konijn ook bij ons vuur braden." zei ze vriendelijk en begon alvast omhoog te lopen.

-deze dan XD-

Melia was opgelucht dat Evolet er om kon lachen. Niet iedereen kon dat zo te merken. Melia grinnikte nog wat naar. Net zo als Luna. Toen Melia eenmaal de konijn had begon haar honger weer op te komen. Melia keek toe wat Evolet deed. Ze trok haar wenkbrauw wat bedenkelijk omhoog. Wat ging ze doen. Plots kwam Evolet weer met een hert op de schouders. Goeie vangstZei Melia gelimlachend. En dat meende ze ook. Zij zelf had de hert helemaal niet gehoord. En zelf Luna niet. Maar die was zo te zien met wat anders bezig. Hoofd schuddend keek ze Luna aan. Kon ze nou gewoon niet even wachten. En hoe had ze in veredensnaam de water zak kunnen pakker. Melia keek naar Evolet die voorstelde om naar hun kamp te gaan. Melia vond het een goed idee. Het begon al wat donker te worden en nu hoefte ze zelf geen vuur te maken. Waar ze wel geen zin in had. Melia volgde Evolet en pakte de waterzak van Luna af toen ze langs haar heen liep. Melia grinnikte toen Luna een heey uit riep. Het water is niet allen van jou. Melia voelde de boze blik van Luna in haar rug. Als blikken konden doden dan lag ze nu 10 meter diep onder de grond. Nog niet.Sisste Luna naar Melia. Niet zo grote mond schatje je hoeft me maar een ding te flikken en jij weet net zo goed als ieder ander dat jij dan ook dood bent. Een lach kwam uit Luna's mond. [b]Dat had je gewild Maar ik hou ook van jou.[/b] Melia en Luna waren vroeger een soort van geliefde geweest. Maar dat was anders geworden sinds dat ze in deze wereld waren. Was alles anders. Nu waren ze net zusters. Maar ze noemde elkaar nog steeds zo als ze vroeger deden. Maar meer dan dat was het niet.



-Nog steeds beter dan de mijnexD-

Goeie vangst zei Melia glimlachend tegen haar toen ze weer terug kwam. Evolet glimlachte, het was wel iets waar ze trots op was. Ze kon zich erg goed concentreren op geluiden om haar heen, als ze er de tijd voor nam. Zoals Melia om het te horen terwijl ze in gesprek waren kon ze echt niet, ze was niet zoals de meeste zeiden 'een echte vrouw die twee dingen tegelijk' kon doen. Ze trok het hert nog wat steviger op haar schouder en begon te lopen, hoorde aan de voetstappen achter zich dat Melia en Luna achter haar aan meeliepen. Iets minder sierlijk begon ze aan de klim omhoog, nu nar beneden getrokken door het gewicht van het hert. Het mos werd wat natter en glibberiger door de opkomende dauw en de zon begon al meer naar beneden te zakken. Om de zoveel minuten keek Evolet weer eventjes achter zich om te kijken dat Melia en Luna nog meeliepen en glimlachte dikwijls. Toen het al flink was begonnen met schemeren kwam ze eindelijk boven, het voelde veel langer dan de rentocht naar beneden! Devil schoot in een klap omhoog, stootte bijna tegen het plafond van de grot aan, sloeg een verraste kreet uit en ging chagrijnig weer zitten. Wie neem je nou weer mee?! Die enge vrouw die je niet eens kent en haar enge wederhelft, hè? Zonder overleg ofzo?! klonk het in haar hoofd, de boze woorden van Devil raakte haar niet eens meer. Ze kon alleen maar lief glimlachen en wees semi-trots naar de donkerbruine valk die op de grond zat. "Dit is Devil, meneer met de grote snavel dus. Excuseer zijn ongeleerde manieren." zei ze glimlachend tegen Melia en Luna en wees toen naar waar het kampvuurtje zou komen en de bontdekens eromheen. "En hier is ons nederige kamp." zei ze, nog steeds glimlachend en vriendelijk uitnodigend. Ze liet het hert met een klap vallen op de ijzige grond en Devil kwam er nieuwsgierig bijzitten. Hmm.. toch wel een goede vangst.. zei hij nadenkend maar bleef toch een schuin oog houden naar de vrouw en haar Anima. Hij vertrouwde ze niet. Evolet daar in tegen vond ze nu wel aardig en ze liep glimlachend naar de plek waar het kampvuurtje straks zou komen. Ze ging zitten, verzamelde wat kleine takjes, en wreef in een paar secondes het vuurtje aan. Ze was wel gewend aan het harde bestaan hier. De wind buiten begon te loeien en Evolet was er best blij mee dat deze grot ver genoeg naar binnen was dat de wind niet hier binnen kon komen, waardoor het vuurtje mooi bleef branden. Ze legde er wat grotere en dikkere takken bij en ging weer staan. Uitnodigend wees ze weer naar het vuurtje, "Ga maar zitten, voel je vrij." zei ze met een glimlach. Ze zei nooit dat mensen zich thuis moesten voelen want Evolet was bijna nooit in een huis, en als ze het wel was dan was ze in een herberg en dus niet in staat om gasten uit te nodigen. En ze vond het fijn om vrij te zijn, dus voel je vrij gebruikte ze dan maar liever. Devil kwam argwanend dichterbij Evolet en de andere twee vrouwen maar bleef toch wel op een veilig afstandje staan. Evolet ging zitten. "Je moet Devil maar vergeven, hij is een knorrig gozertje die niet snel zomaar mensen vertrouwt" zei ze weer glimlachend tegen Melia en Luna. Ze begon met het stuksnijden van het hert, Melia en Luna mochten wel als eerste hun eten braden als ze wilde. "En vertel eens, wat zijn jullie zaken hier in de Highlands van Greenwich?" vroeg ze vriendelijk, maar toch nieuwsgierig.

--

Melia volgde de jongedame en was blij toen ze er eenmaal waren. Melia en Luna bleven staan en keken toe hoe de jongedame haar gang ging. Melia glimlachte toen Evolet Devil voor stelde. Luna daar in tegen kwam dichter bij en grinnikte. Wat een schatje. Luna stond een meter van Devil af. Maar kwam niet dichter bij. Niet wetent of de Anima wel te vertrouwen was. Melia keek toe hoe Evolet een vuurtje maken. In plaats van te gaan zitten bleef ze staan. Mischien vertrouwde Evolet hen nog steeds niet. En ook meer uit fatsoen bleef ze staan. Toen Evolet eindelijk zei dat ze kon gaan zitten. Knikte Melia lichtjes. Melia ging bij het vuur zitten en richt haar koud wordende handen naar het vuur. Toen ze eenmaal weer waren waren. Maakte ze het konijn klaar. Toen ze eenmaal klaar was wachtte ze tot dat Evolet haar hert klaar had. Luna daar in tussen tijd ging wat verder weg zitten tegen de stene muren. Ze sloot haar ogen en genoot van de stilte. Ze had het niet echt op vuur. En als ze er te lang zat dan droogde ze uit. We reizen rond. Opzoek naar een goede vriendin van mijSprak Melia.

Devil keek nauwlettend naar de twee vrouwen. Hij wipte iets
dichter naar zijn wederhelft toe, al wist hij nog steeds niet waarom zij
elkaars wederhelften waren. Evolet was zo.. naïef over alles en twijfelde niet
snel aan mensen, wist ook precies hoe ze in de problemen kon komen en dan moest
hij alles maar oplossen! Hij daar in tegen dacht goed na over wat hij deed en
kwam nooit in de problemen, lette goed op gevaar en vond Evolet irritant. Zie
je wel, hij was de perfecte wederhelft, vond hij zelf. Toen de wederhelft
opeens tegen hem zei dat hij schattig was krijste hij verontwaardigd en ging
met wijd open ogen naast Evolet zitten. Dat zij hun wel mocht dat snapte hij
nog niet, hij vond vissen al raar maar deze mensen hadden iets raars. En Evolet
wou het niet van hem aannemen! Hij ging maar in het hert pikken van
stomverbaasdheid maar weg al snel 'weggechood' door Evolet. Hij begon haar
zachtjes op d'r arm te pikken uit verveling.


Evolet zat geïnteresseerd naar Melia en Luna te kijken. Ze waren wel een
apart stel zo samen, en Evolet mocht ze nu wel. Ze waren wat anders dan
anderen, en dat mocht wel in deze krankzinnige wereld van Dust. We reizen rond.
Opzoek naar een goede vriendin van mij vertelde
Melia aan haar. Evolet knikte en ging verder aan haar hert. Ze begon met het
villen ervan, er zat niet veel bont aan een hert maar wel genoeg hertenleer en
dat kon ze ook altijd goed gebruiken! Om een fles mee te maken ofzo, die water
vasthield. Daarna sneed ze het overgehouden stuk vlees in kleinere stukjes en
gooide er eentje naar Devil, die het met alle geweld opslokte en een boer liet.
“Naja zeg Devil! Bied eens eventjes je néderige excuses aan!” zei Evolet
glimlachend en met een semi-serieuse blik maar kon de humor erachter niet
laten. “Wij zijn hier juist om zo ver mogelijk van de bewoonde wereld af te
blijven,” vertelde ze tegen Melia en Luna terwijl ze opstond en dunne stukken
touw aan het plafond vastmaakte. Daarna maakte de uiteindes van de stukjes
vlees aan het touw vast zodat het goed zou gaan drogen en hield nog twee
stukken over die ze toen aan het vuurtje ging braden. “En dat lukt hier nog wel
aardig.” Maakte ze haar zin met een knipoog af. Daarna nam ze een hap van het
gebraden vlees en hield allebei de vrouwen brood en gedroogd fruit voor. “Tast
toe dames, als jullie willen. We hebben hier genoeg!” zei Evolet met een grote
glimlach. Naja, genoeg was het nooit, maar je kon altijd wel delen met je
medemens. Ook al vond haar Anima dat niet, maar dat boeide Evolet nu niet. Daarna
zette ze een van de grote veldflessen neer voor Luna en Melia die vol zat met
water, want dat hadden Evolet en Devil wél altijd goed op zak en ze dacht dat
Melia en Luna misschien wel dorst hadden. “Waar komen jullie vandaan?” vroeg
Evolet daarna nieuwschierig.

Luna glimlachte toen de Anima het uit krijste. Schattig dus.
Ook al had Luna haar ogen dicht. Toch volgde ze alles. Een klein gegiechel kwam van haar kant toen Devil een boer liet. Nog steeds schattig Luna was eerlijk ze vond Devil om de een of andere manier schattig.

Melia luisterde aandachtig toen Evolet vertelde waarom ze hier waren. Toen ze zei dat ze hier waren om zo ver van de bewoonde wereld te wezen. Keek ze schuldig. Sorry dat wij dan langs zijn gekomenZei ze eerlijk. Bedankt Melia meende het echt. Ze was Evolet dankbaar voor de onderdak en het eten wat ze gaf. Melia pakte wat op en gooide er een naar Luna die hem ving zonder haar ogen te openen.
Toen Evolet vroeg waar ze vandaan kwamen besloot ze om eerlijk te zijn. Het zal misschien raar klinken maar we komen uit de zee.Sprak ze. Terwijl ze Evolet aan bleef kijken. Wachten op een reactie.

-Flut-

Devil keek niet-wetend naar de vloer. Hij had echt geen flauw benul wat hij nou met die reacties van Luna moest doen, Niemand vond hem schattig! Hij was niet schattig! Hij was een boze, vervelende, opvliegende vogel die iedereen wilde irriteren, behalve misschien Evolet af en toe. Maar Luna vond hem schattig.. hmmmf... Nog steeds schattig zei Luna toen Devil hard een boer liet. Dit keer keek hij omhoog naar Luna, maar ze had haar ogen dicht. Blij was hij daarvoor want hij moest er van blozen. Hij duwde snel zijn snavel in een stuk vlees en begon er, brommend als een brombeer, in te pikken.

Toen Evolet vertelde waarom zij hier waren keek Melia opeens schuldig. Sorry dat wij dan langs zijn gekomen zei ze eerlijk. Evolet keek haar verbaasd aan, "dat jullie langs zijn gekomen geeft niks hoor!" zei ze met een glimlach. Ze meende het echt, het was wel leuk met wat gezelschap. Melia was een van de eerste mensen die ze tegen was gekomen na haar, wat zal je het noemen, mislukte opdracht wat een bloedbad veroorzaakte. Terug naar die woestijnen durfde ze dus een tijdje niet meer, ze had geen zin in meer bloedvergieten. Het zal misschien raar klinken maar we komen uit de zee. vertelde Melia, met een eerlijke blik in haar ogen. Evolet knipperde eventjes en liet de informatie inzinken. Uit de zee.. uit de zee.. UIT DE ZEE?! Evolet's ogen sprongen enthousiast weer open bij die gedachte. "Wauw, vertel!! Hoe is het in de zee, waar in de zee, hoe uit de zee?" Evolet vroeg het allemaal met eerlijke nieuschierigheid, ze had al veel gehoord maar dit nog nooit. Ze keek Melia hoopvol en niewschierig aan.

-nee hurw -

Melia was blij dat Evolet het niet erg vond dat ze er waren. Zij zelf wou ook wel eens met een ander praten dan allen Luna. Het klonk misschien raar maar als ze met Luna sprak leek het net als of ze tegen haar zelf sprak. Misschien omdat ze elkaar door en door kende. Melia keek even naar Luna. Maar al snel keek ze weer naar Evolet. Ze nam een slok van het water wat ze gekregen had en glimlachte toen ze merkte hoe Evolet reageerde.
De zee is nat. En ik kan het je allen maar laten zien ergens waar water is. Melia stond op. En als Melia zich niet vergiste was er ergens in de buurt een beekje. Als je mee gaat kan ik het je laten zien Melia hield een hand voor zodat ze Evolet kon helpen met op staan.

Wacht eens even hoorde ze nou het woord water. Luna opende razend snel haar ogen. Ze keek naar Melia. En ze wist al gelijk hoe ver het was. Ze stond op en keek hen aan. We gaan er nu heenRiep ze uit. Luna draaide zich om en wou weg lopen. Maar haar blik ging naar Devil. Nog steeds een schatje. Daarna liep ze echt weg. Ze moest en ze zou het water in gaan.

Melia reageerde gelukkig niet boos om Evolet's niuwschierigheid, dus Evolet glimlachte weer. Ze had het inderdaad erg jammer gevonden als Melia of Luna boos op haar zou worden, want ze waren voor Evolet's gevoel nu wel vrienden en Evolet ook wel eens graag me ander mensen. En ook eens een keer met vrouwen, want hoe grappig en droog Devil af en toe kon zijn hij was een jongen en kon af en toe ook echt als een jongen reageren. Dus ze konden het samen wel goed vinden, maar hij was altijd jaloers als Evolet met mannen praatte, als een soort van grote broer. Maar als zij het dan irritant vond dat hij achter een groep zwanendames vloog ho maar! dan mocht zij opeens niet klagen. Maar Evolet kon altijd wel om die luizak lachen, alleen omgekeerd niet echt vaak. De zee is nat. En ik kan het je allen maar laten zien ergens waar water is. zei Melia en stond op. Heel eventjes bleef Evolet omhoog kijken met grote oogjes en begon toen breed te glimachen. Als je mee gaat kan ik het je laten zien zei Melia. Evolet knikte en wilde omhoog komen maar voelde opeens een kracht die haar terug naar achteren trok. Het was Devil die met zijn snavel in haar broek beet en terug naar achteren trok.Evolet grinnikte en zwaaide Devil weg van waar hij was en pakte nu dankbaar Melias hand aan. "Danku", zei ze glimlachend tegen Melia en keerde zich toen naar de uitgang van de grot. "Okee, laten we gaan!" zei ze enthousiast toen ook Luna naar het water wou gaan. Ze glimlachte nog steeds en liep achter Luna aan toen die wegliep.


Devil trok Evolet nog net snel genoeg naarachter de eerste keer, maar een tweede keer lukte helaas niet. Hij bleef knorrig zitten, hij hield niet van water en zou er ook nooit van houden. Luna bleek er erg zin in te hebben en Devil gromde naar Evolet toen ze achter Luna aan wilde gaan. Nog steeds een schatje. zei Luna nog voordat ze echt wegliep, oke dit keer was het genoeg! Hij kon er niet tegen als hij schattig werd genoemd! Hij liet een volkomen ontevreden en hoogst irritante krijs horen en vloog toen naar Evolets schouder waar hij zich nestelde en nog een kreet van ontevreden wanhoop uitliet. Hij wist niet wat hij met drie vrouwen hier mee aanmoest.

Melia keek Devil hoofdschuddend en lachend aan. Was het nou zo erg bij haar en Luna. Ze deden niks en als ze dat wel wouden doen dan hadden ze al lang hun kans kunnen grijpen. Geen dank Melia trok haar omhoog en vervolgde haar weg. Toen Devil een nare krijs liet horen dook ze even in elkaar. Ook trok er een rilling door haar lichaam. Maar Luna daar in tegen begon allen maar te lachen en vertelde Devil weer dat hij een schatje was. Melia liep door en voelde al snel dat ze dichter bij een beek kwamen. Aangezien Luna drukker werd.

Luna voelde dat ze dichter bij kwamen. Ze werd een stuk drukker en stuiterde zo wat. Eenmaal dicht bij genoeg zette ze het op een rennen en sprong met een sierlijke sprong in het water. Eenmaal in het water voelde ze de verandering op komen. Het water onder haar begon te bubbelen en al snel zakte het af. Luna zwom als een gek weg en zwom dieper en verder.

Melia keek toe hoe Luna er vandoor ging en even later hoorde ze een plons. Een glimlach kwam rond haar lippen toen ze dat hoorde. Melia bleef gewoon rustig. Was ze altijd al geweest. Ze keek naar Evolet maar al snel weer voor zich. Toen ze er eenmaal waren keek ze naar het water. Ben je er klaar voorZonder op antwoord te wachten nam Melia een aan loop en sprong ook in het water. Ze voelde hoe haar benen veranderen. Ze beet op haar lip en sloot haar ogen om de pijn te verminderen. Bij haar was de verandering pijnlijk. Toen het voorbij was zwom ze naar hen toe.Eenmaal bij de rand ging ze aan de kant hangen. Maar eerst deed ze haar haren naar voren omdat haar borsten bloot waren. Dat was wel weer een naar deel. Toen keek ze Evolet aan en ging een soort van liggen zodat Evolet haar staart kon zien die volledig wit was. En wat vind je er vanVroeg ze nieuwsgierig.

Luna kwam naar een paar minuten al weer terug. Ook zij zwom naar de kant maar liet haar staart niet zien. Die van haar was volledig zwart. Ook haar haren hingen voor haar borsten. Luna keek naar Devil toe en knipoogde naar hem. Ze hield er van om jongens voor de gek te houden. En al helemaal iemand die zo reageerde als Devil deed. Dat was gewoon grappig;

Devil bleef ongerust bij Evolet op de schouder zitten. Hij was blij dat zijn kreten de oren van Evolet en Melia bereikten, om eens goed te laten zien dat hij het er volkomen niet mee eens was dat ze naar water gingen. Evolet werd boos op hem en verontschudligde zich tegenover Melia en wilde hem een klap uitdelen maar Devil zag die al aankomen en vloog net op tijd van haar schouders af en vloog daarna naar de dichtbijzijnde boom. Evolet mompelde een vervloeking over hem en Devil grijnsde. Nadat ze steeds verder het bos in kwamen werd Luna alsmaar drukker, en dat was te merken! Voor Devil's gevoel leek het wel alsof ze letterlijk heen en weer aan het stuiteren was, maar dat kon aan hem liggen. Evolet was soms druk en soms druk dus hij was niet echt gewend aan drukte om hem heen. Ergens kon Devil het niet laten om Luna grappig te vinden met haar gestuiter, maar deed alsof hij het hoogst irritant vond. Hmpf, dacht hij. Toen ze bijna bij het water waren spurtte Luna opeens weg en Devil schoot er achteraan. Konden die andere twee maar lekker samen blijven. Hij had het zelf nooit toegegeven maar hij was altijd jaloers als zijn wederhelft iemand aardig vond en kon daarom niet anders dan de andere persoon niet te mogen. Maar Melia was vast wel aardig, ookal wou Devil dat niet denken. Luna dook sierlijk het water in en Melia daarna ook, Devil vloog hoog op en landde bij Evolet op de schouder omdat hij niet nat wou worden. Water, vreselijk! vond hij. Toen kwamen Melia en Luna weer omhoog en Luna knipoogden naar hem, wat hem nog radelozer maakte met wat te doen. Hij had wel door waarom hun haren daar hingen maar deed alsof van niet. Bij Luna's knipoog kreeg hij heimelijk twee knalrode wangetjes maar gelukkig waren zijn donkerbruine veren er voor hem om ze te beschermen. Hij krijste een kreet van niet-wetendheid wat te doen de lucht omhoog in en keek toen met een heel serieuze blik naar de bomen. Alsof hij niks had gezien.

Evolet begon ijverig mee te lopen maar dook net als Melia ineen toen ze een ontevreden kreet van Devil te horen kreeg. Ze sloeg hem onmiddelijk weg en wreef zachtjes over haar oren heen, voordat ze verontschuldigend naar Melia keek. "Sorry daarvoor. Devil houdt niet zo van vreemden, maar hij wordt naderhand liever," zei Evolet verontschuldigend tegen Melia. Devil zou maar eens moeten oppassen, als hij bij vriendinnen al jaloers werd dan had hij toch zelf wel echt een probleem en zij niet, hoopte ze dan. Naderhand toen ze verder de bossen inkwamen werd Luna, Melia's wederhelft, steeds drukker. Evolet grijnsde toen ze het uiteindelijk niet meer hield en rende naar waar het water was, ze mocht Luna ook wel. Alleen had ze dat, ietwat rare gevoel, wat het ook had kunnen zijn, soms toch nog steeds bij Luna. Het was iets, anders dan de meeste Anima's. Toen ze bij het water kwamen waren was Luna er al in aan het zwemmen en Devil zat in een boompje, totdat hij naar haar toe vloog en in haar schouder vastklemde. Ben je er klaar voor vroeg Melia, en Evolet knikte vrolijk. Ze was erg benieuwd naar wat er met ze gebeurden in het water, al had ze ergens in haar achterhoofd wel een idee. Melia nam een aanloop en sprong in het water, heel sierlijk vond Evolet, en Devil keek vol afschuw naar het water. Hij haatte water, maar Evolet dacht er niet aan. Ze keek naar de bubbels die ontstonden in het water en toen kwam Melia eindelijk omhoog.Ze zwom naar de kant, naar hun toe en ging op haar zij liggen. Een prachitg witte staart kwam tevoorschijn en Evolet bleef er nieuwschierig naar kijken, bijna niet capabel om er van weg te kijken. En wat vind je er van vroeg Melia nieuwschierig. Evolet glimlachte breed en liet een kleine zucht van ontzag horen. Wat ik ervan vindt? Echt absoluut geweldig! zei ze, geheel eerlijk en enthousiast. Een paar kleine 'wauw's ontsnapte uit haar mond toen ze de staart steeds beter bekeek en keek toen weer glimlachend naa Melia. Is dit ook je kracht? vroeg ze aan Melia, denkend aan haar eigen krachten. Haar walgelijke kracht die ze zomin mogelijk wilde gebruiken omdat het haar aan de dood deed denken. Maar ze bleef gefascineerd naar Melia kijken en wachtte nieuwschierig op antwoord..

-grappig, hmm? Devil vind het niet grappig hij weet niet wat hij met jou aanmoet-

Dat merk ikZei ze glimlachend toen Evolet vertelde dat Devil niet van vreemde hield.
Toen ze er eenmaal waren en Evolet vrolijk knikte moest ze lachen. Hoe kon iemand nou zo nieuwsgierig zijn. Toen Melia eenmaal aan de kant hing glimlachte ze om hoe Evolet reageerde. Ze was blij dat ze niet bang was. Melia keek naar Luna die er weer was. Gelukkig liet zij haar staart niet zien. Eigenlijk waren ze een soort van yin yang als ze in het water waren. Zij zelf had een witte staart en Luna had zwart. Soms schrikte het mensen af. Maar niet iedereen wist dat ze dit konden. Waarom ze het wel aan Evolet wou laten zien wist ze niet. Het is geweldig ja maar ook pijnlijk. Het was eigenlijk wel raar. Bij Luna was de heen en terug verandering niet pijnlijk en bij haar wel. Misschien omdat ze deze gave aan had geleerd en niet zo als het hoorde te gaan. Maar niemand hoefde dat te weten. Het was te pijnlijk om het aan te leren. Maar gelukkig werd de pijn wat minder dan in het begin. Het is een van mijn krachten.Maar kom er ook in het water is heerlijk. En ik weet nog een trucje zodat je ook langer onder water kunt blijven allen het is wel een raar trucje. Melia moest haar lucht in de mond van de ander blazen. Het was dan misschien raar maar het was de moeite waard.

Luna keek naar Devil. Kom is hier heenSprak ze glimlachend. Waarom deed hij trouwens zo raar tegen hen. Ze hadden toch niks verkeerds gedaan. Oké ze had zijn wederhelft leeg willen drinken maar had dat niet gedaan. Nu ze er aan dacht kreeg ze weer honger. Luna keek Melia aan en al snel kreeg ze een knik toe geworpen. Luna draaide zich om en zwom razend snel weg. Toen ze eenmaal een mens in het zicht kreeg veranderde ze weer terug en klom uit het water. Eenmaal op het land liep ze naar de man toe. Verleidelijk keek ze hem aan. En voor ze het wist kwam de man naar haar toe en bood haar zijn nek aan. Luna likte over haar lippen heen en voelde haar tanden al weer op komen. Ze pakte de man bij zijn hoofd en drukte een lief kozende kus in zijn nek. Daarnaar drong haar tanden door zijn huid heen. Snel dronk ze er van. Eenmaal genoeg gehad. Legde ze de man neer. Die inmiddels dood was door het bloed verlies.
Ze boog over hem heen en drukte een lichte kus op zijn lippen. Daarna liet ze haar hand over de wond heen gaan en sprong weer het water in en veranderde terug. Daarna zwom ze weer weg. En in de verte hoorde ze hoe de man hard op naar dacht van wat er net gebeurt was. Eenmaal weer bij de rest zag alles er weer normaal uit bij haar. Allen ze zag er nu levendiger uit.

Melia zag er nog steeds mooi uit als een zeemeermin. Dat dat kon! als Evolet Evolet niet was dan was ze zeker jaloers geweest. Dat was ze stiekem ook wel een beetje, maar helemaal niet op een gemene manier. Ze was nog steeds erg nieuwsgierig naar Melia, Het is geweldig ja maar ook pijnlijk. vertelde Melia. Evolet knikte, het leek haar inderdaad wel geweldig. Maar pijn hoorde toch ook wel eens bij een speciale kracht, dat wist Evolet maar al te goed. Haar lichaam stond voor haar gevoel altijd in brand als ze haar kracht gebruikte, en het vlees om haar aderen bij haar polsen klapte altijd pijnlijk genoeg open en brandde zichzelf dicht als ze klaar was. Ze gruwelde bij haar eigen krachten, om zo veel bloed uit haar polsen te kunnen halen en het dan als een waterkracht te gebruiken. Bloedkracht, het besturen van je eigen bloed buiten je lichaam. Een kleine rilling kwam over haar rug toen ze er weer aan dacht en ze schudde haar gedachtes snel af. Het is een van mijn krachten.Maar kom er ook
in het water is heerlijk. En ik weet nog een trucje zodat je ook langer
onder water kunt blijven allen het is wel een raar trucje. Evolet keek haar blij en enthousiast aan en stond gelijk op. Met kleren ging ze niet graag het water in, die moesten erg lang drogen bij het vuur en ze had geen zin in nat leer, dat was niet echt goed voor leer en werd ondraaglijk. Dus ze trok in een minuut haar laarzen, broek en top uit. En Devil's bontje natuurlijk, dus ze stond daar in haar onderbroekje. Ze deed ook even snel haar slag/krullige haren voor haar borsten, net als Melia en Luna, maar dook snel het water in bij hun. Melia had gelijk, het water was heerlijk, lekker warm! Ze glimlachte en dook onder water waar ze ook gelijk haar ogen open deed. Ze hield wel van het water, de zon speelde zo mooi op het oppervlak en Evolet zag de witte staart van Melia en een zwarte staart. Die moest dan vast van Luna zijn, maar die was opeens weg en kwam daarna weer terug. Evolet glimlachte onder water en begon weer omhoog te zwemmen voor lucht.

Kom is hier heen zei Luna tegen hem. Devil keek haar scheef aan en landde op de aarde, ergens in de buurt van het water maar echt niet dichtbij. Hij hield niet water, en Evolet wist precies waarom. En hoe zij het nog kon overleven in het water wist hij ook niet, maar hij kreeg altijd een naar gevoel en vooral een drukkend gevoel van water. Als jong vogeltje was hij erin gevallen en was bijna verdronken was het niet voor Zack, de beste vriend van Evolet's vader. Zack had het gemerkt omdat Evolet opeens heel raar deed aan tafel, viel op de grond en probeerde adem te halen maar het lukte niet. Hij wist gelukkig wat te doen en redde kleine Devil van verdrinking. En Devil hield nog steeds niet van water. Evolet lachte hem er nog steeds voor uit maar daar werd hij chagrijnig van. Opeens ging Luna weg en kwam ze levendiger weer terug, en Devil dacht dat hij wel wist wat er was gebeurd. Hij schoof nog ietwat dichterbij naar het water en naar Luna toe en keek haar lief aan. Ik kom niet vaak op commando hoor. zei hij met een vogelachtig glimlachje en bleef toen staan om te kijken wat Luna zou doen.

Melia keek even vreemd toen Evolet raar met haar hoofd stond te schudden.
Melia glimlachte Evolet er in wou. Toen ze zich omklede keek ze weg uit fatsoen.
Plots voelde ze het water bewegen. Evolet zou er dus zeker in moeten zitten. Melia keek om en had het juist. Melia keek toe wat Evolet onder water deed. Toen ze plots weer omhoog kwam zwom ze ook naar Evolet toe. En plaats van haar naar boven te halen. Pakte ze haar hoofd vast drukte haar lippen op die van Evolet. En in plaats van haar te kussen gaf ze haar lucht. Toen Melia het wel genoeg vond liet ze haar los. Pakte haar hand liet weten welke richting ze op gingen en zwom weg. Ze wist dat hier in de buurt een hele mooi plek moest wezen. Melia keek telkens achterom of Evolet al weer lucht nodig had.
Daarnaar zwom ze verder. Naar een paar meter werd het nog dieper en werd het water ook troebeler. Maar naar een minuut of twee was het uitzicht prachtig. Hier zwommen meer vissen en die vissen waren ook mooier. Plots zag Melia iets glinsteren. Ze liet Evolet los en zwom er heen. Ze pakte het op en keek er naar. Het was een soort van spiegel. Melia keek Evolet aan. Kom mee naar boven ik heb iets gevonden. Om de een of andere reden kon ze onder water praten. Dat was eigenlijk best grappig. Eenmaal boven ging ze weer aan de kant hangen. Naar dat ze haar haren goed had gedaan.

Luna glimlachte toen hij ook echt kwam. Maar had toch sorry voor hem toen ze plots weg moest. Haar glimlach werd groter toen hij dichter bij kwam. Zelf ging ze ook wat omhoog en keek hem aan. Je bent en blijft een schatje. Naar die woorden liet ze haar vingers -die al weer droog waren- Langs het koppie van Devil gaan. Liefjes keek ze hem aan. Vind je mij wel aardig? Vroeg ze nieuwsgierig. Niemand maar dan ook niemand had haar ooit aardig gevonden. Nou ja Melia wel maar dat telde gewoon niet mee.

Evolet zwom omhoog voor lucht maar bleef eventjes hangen in het water toen Melia ook naar haar toe zwom. Melia's staart glinsterde prachtig in de zon en onder water en Evolet glimlachte naar Melia. Toen schrok ze zich eventjes helemaal te pletter toen Melia haar hoofd vastpakte en haar lippen op die van de hare drukte. Bevroren staarde Evolet haar aan maar toen opeens gaf Melia haar lucht, een eigenaardig gevoel voor Evolet, maar ze was er Melia wel dankbaar voor. Toen ze weer helemaal genoeg lucht had om nog langer onder water te blijven liet Melia haar los en pakte haar hand vast. Eigenaardig vond Evolet het allemaal nog steeds maar alles werd steeds spannender merkte ze! Melia liet weten welke kant ze op ging en toen begonnen ze te zwemmen. Onmiddellijk wenste Evolet dat ze ook zo'n coole staart had, dat zou veel sneller gaan zoals bij Melia, maar ze deed haar best door zo snel mogelijk met haar benen te trappelen in het water, met Melia mee. Opeens werd het water heel troebel en Evolet deed gepijnigd haar ogen dicht, die konden wel tegen water maar niet tegen alle algen die in troebel water zaten. Ze liet zich eventjes meevoeren door Melia en toen die haar losliet deed Evolet haar ogen weer open. Verwonderd keek ze om zich heen, het was hier prachtig! Alles hier leek mooier en kleurrijker dan boven de algen en Evolet vroeg zich werkelijk af hoe het hier zo mooi kon zijn. Haar ketting, die ze nooit af deed, zwom vrolijk mee in het water en zelfs die leek hier wel te stralen van geluk. Kom mee naar boven ik heb iets gevonden zei Melia opeens en Evolet draaide zich naar Melia om. Ze had iets glinsterends vast, Evolet wist niet wat het was maar knikte alleen maar. Zelf kon ze niet praten onder water en dat had ze gelukkig nog onthouden ondanks al die pracht om haar heen. Ze zwom achter Melia aan, het troebele stuk met de ogen dicht en nam een grote hap lucht toen ze weer boven water. Ze kreeg een brede grijns om haar mond en zwom naar Melia aan de kant toe, deed haar haren ook god en kwam naast haar liggen. Wauw, wat is het? vroeg ze nieuwschierig aan Melia.


Devil keek Luna nog steeds aan, en die keek hem aan. Hij vond Luna al een stuk minder eng, en mocht Luna meer dan Melia, maar dat was voor hem wel vaker zo. Als hij überhaupt iemand mocht. Luna kwam ook een stukje meer omhoog waardoor Devil niet mer naar het water toe hoefde en hij bleef zitten. Je bent en blijft een schatje. zei Luna en Devil wist zich er nog steeds geen raad mee. En al helemaal niet toen Luna hem over zijn koppie aaide,hij stond gewoon als bevroren. Hij was blij dat hij donkerbruine veren had anders waren ze knalrood geworden en dat zou zij reputatie beschadigen, vond hij zelf dan. Luna keek hem liefjes aan en Devil kneep zijn ogen samen tot spleetjes en keek terug. Vind je mij wel aardig? vroeg Luna daarna nieuwschierig aan hem. Devil keek haar eventjes verwonderd en verrast aan, Ja! zei hij toen opeens heel spontaan en keek blij naar Luna. Toen pas realiseerde hij wat hij had gezegd en hij keek eventjes naar de grond en toen weer naar Luna, eeh, wel een beetje. herstelde hij zich toen en kreeg toen een onzeker lachje bij zijn goudgele snavel.

Melia lachte in haar zelf door de reactie van Evolet toen ze haar lippen op die van haar drukte. Zo te zien vond ze dat niet echt leuk. Maar Melia moest toe geven dat Evolet zachte lippen had. Melia schudde haar hoofd en glimlachte toen ze Evolet zag genieten.
Toen ze eenmaal boven waren liet Melia de spiegel aan Evolet zien. Ze keek plots naar Luna en Devil. Een klein glimlach verscheen rond haar lippen. Melia stoote Evolet zachtjes aan en knikte naar Luna en Devil. Ze waren best schattig om samen te zien. Misschien is het beter als we hun denk ik allen laten Melia keek Evolet aan en wachte eigenlijk niet op antwoord. Ze klom het water uit en maakte haar huid weer droog door het water te verdampen. Ze ging staan en klopte haar jurk schoon. Daarna bood ze weer haar hand aan zodat ze Evolet het water uit kon tillen.

Luna keek ook blij verrast toen Devil zei dat hij haar wel mocht.Niet dat ze het erg vond. Ze mocht Devil ook best wel.Luna liet een zacht gegrinnik horen. Toen Devil naar beneden keek en even later weer naar haar. Maak je geen zorgen ik zou het niemand verder vertellenFluisterde ze. Terwijl Luna dichter bij kwam en hem aan keek.Waarnaar ze een lichte kus op zijn kop gaf. Als jij dit niet verder vertelt.Luna keek hem aan knipoogde al weer. Daarnaar zakte ze verder het water weer in en ging even onder water. Daarnaar kwam ze weer omhoog deed haar haren weer goed en ging weer aan de kant hangen.

-flut-

Melia liet de spiegel aan Evolet zien, hij glinsterde mooi in de zon. Lag die spiegel echt in het water, kon hij echt zo mooi blijven? Evolet dacht er eventjes over na en schudde toen de gedachtes weer af, en ging langzaam met haar wijsvinger over de spiegel heen. een kleine wauw ontsnapte van haar lippen en ze werd eventjes verstoord van Melia die zachtjes tegen haar aanstootte. Ze keek verrast omhoog en glimlachte, toen keek ze om naar achteren en tot haar nog grotere verrassing zat Devil daar, blij te zijn met Luna. En hij zat dichtbij het water! Meestal was hij nooit zo gemakkelijk met nieuwe mensen en Anima's die hij leerde kennen, dat kon best lang duren voordat hij ze vertrouwde. Ze glimlachte breed en keek weer terug naar Melia, Misschien is het beter als we hun denk ik allen laten zei ze. Evolet knikte en keek nog eventjes snel terug naar Devil en Luna, ze waren te schattig om te zien! daarna volgde ze Melia's voorbeeld en klom uit het water. En dit keer zonder Melia;s help, ze vond het aardig dat ze wilde helpen maar als Devil haar niet terugtrok kon ze het nog prima zelfjes. Met haar blouse veegde ze zichzelf weer droog, haar haren mochten wel blijven druppen vond ze. Daarna deed ze de rest van haar kleren weer aan en keek Melia glimlachend aan. Alles had ze geruisloos gedaan, en aan het feit dat Devil niet reageerde op haar hoorde ze dat hij nog bezig was met Luna. Evolet keek Melia nog steeds glimlachend aan en knikte zachtjes naar de grot, en keek toen vragend terug. Daarna stapte ze het bos in en wachtte eventjes verderop weer op Melia. Wat zijn ze schattig! zei Evolet glimlachend tegen Melia en liep toen verder, zich aanpassend op welk tempo Melia fijn vond om in te lopen. Devil doet meestal nooit zo aardig tegen, nou ja volgens hem 'vreemdelingen'. Het verbaasde me al dat hij geen van jullie had aangevallen in het begin, dus conclusie; hij mag jullie. zei ze glimlachend tegen Melia. Maar het was waar, hij had wel eens vreemdelingen gewoon aangevallen omdat ze te dicht bij waren gekomen. En hier had hij alleen staan krijsen, en nu stond hij lief te doen tegen Luna. Rare valk. Lieve valk, dacht Evolet in zichzelf. Zo liep ze heel eventjes door, maar voelde de nieuwsgierigheid binnen zichzelf weer opborrelen. Dat vond ze wel een van haar minpuntjes, ze kon alleen of helemaal geen emotie tonen en voelen, of juist heel veel emotie voelen en tonen haar nieuwsgierigheid bijvoorbeeld. Wat zijn je andere krachten? vroeg ze dus nieuwschierig aan Melia en keek haar met een opgewekte glimlach aan.

:Anima Tell:
Devil keek terug naar Luna, die het wel leuk bleek te vinden. Stomme, domme valk! verwijtte hij zichzelf maar liet deze keer toch maar niks ervan zien. Hij keek glimlachend omhoog toen Luna zei dat ze het niemand zou doorvertellen, en moest toegeven dat ze wel een aardige Anima was. Lief. Devil niet over nadenken! dacht hij in zichzelf. Toen Luna zei dat hij dit niet door moest vertellen, keek hij haar eerst eventjes vragend aan en stond toen eventjes als bevroren toen ze opeens wel heel dichtbij kwam. Toen ze hem een kusje op zijn hoofd gaf werd zijn huid onder zijn veren knalrood en hij keek Luna met grote valkoogjes aan daarna. Daarna gaf Luna hem een knipoog, wat hem nog meer uit zijn doen bracht en hij kreeg een onzeker en verlegen lachje op zij mond. Toen deed hij eventjes alsof zijn neus kriebelde en verborg zijn knalrode kop onder zijn donkerbruine vleugel. Toen hij die weer weg deed keek hij haar lief gllimlachend aan. Dat beloof ik u, mevrouw zei hij toen met een valk-buiging en een serieuze stem, waarna hij weer glimlachend omhoog keek. Zeg vertel eens, wat ik er nou eigenlijk zo fijn aan.. water? vroeg hij daarna, wat kon hij haar natuurlijk het beste vragen van allemaal.

Melia keek nog steeds naar Devil en Luna. Ze haalde haar schouders op toen Evolet haar hand niet aan nam. Ze probeerde allen maar beleefd te zijn. Melia keek zonder ook maar enige schaamte naar wat Evolet aan het doen was. Ze had wel vaker een vrouwen lichaam gezien zonder al te veel kleren. Toen Evolet klaar was volgde ze haar. Inderdaad ze zijn schattig samenGlimlachend liep ze verder. Fijn dat hij ons mag. Zei Melia gemeend. Ze keek naar de bomen en ontdekte dat het nu echt donker was. Maar ja ze was gewend om door het donker heen te lopen dus ze kon de boel nog goed zien. Melia keek naast zich om te kijken of Evolet ook het zelfde had. Ze glimlachte toen ze meer vroeg over haar krachten. Melia keek weer voor haar uit en dacht even naar. Nou zo als je al hebt gezien kan ik de gevoelens en emoties weg nemen en veranderen. Maar ook kan ik alles wat met water te maken heeft. Zo als het creëren en manipuleren. Dat vond ze altijd nog de leukste kracht. Maar het putte haar ook het meeste uit. Melia keek weer naar Evolet. Misschien was het slim om een kracht allen voor haar zelf en Luna te laten. Het was soms handig om niet alles te zeggen. Melia begon al wat sneller te lopen toen er een koude wind vlaag met haar haren begon te spelen. Ze dacht naar over wat Luna eigenlijk aan het doen was met Devil. Luna zag toch wel in dat ze nooit verliefd op Devil kon worden. Of kon dat juist wel. Ach ja ze wist het ook niet.

Luna glimlachte toen ze zag hoe Devil reageerde. Hij was echt schattig en lief. Dat laatste was hij zeker weten. Al dacht ze eerst dat hij een hekel aan haar had. Maar blijkbaar niet. Een klein lachje klonk verbrak de stille omgeving toen Devil voor haar boog. De vraag die er toen gesteld werd daar keek Luna even raar van op.
Niemand had dit haar ooit gevraagd. Luna dacht eerst goed naar voor dat ze pas antwoordde. Nou het geeft je het gevoel dat je vrij bent. Het gevoel dat niemand je wat kan maken omdat je weet dat je veilig bent. Water is voor mij altijd een thuis geweest. Het geeft je een soort gevoel of je vliegt. En het fijnste er aan is dat je zo licht bent als een veertje. Terwijl ze dit zei keek ze dromerig voor haar uit.
Daarna richtte ze zich weer op Devil. Wat is er nou zo fijn aan de luchtVroeg ze nieuwsgierig.

Evolet glimlachte toen Melia zei dat je het fijn vond dat Devil hun wek mocht. Het was inderdaad wel zo, anders hij dat wel duidelijker laten weten. Hij vond het alleen vreselijk om het toe te geven, en daar verschilde ze weer van mening. Evolet vertrouwde ook niet zo snel mensen, maar als ze ze dan wel mocht dan was het ook wel gelijk gezellig. En bij Devil duurde het wel eventjes voordat men kon zien dat hij ze mocht. Nou zo als je al hebt gezien kan ik de gevoelens en emoties weg nemen en veranderen. Maar ook kan ik alles wat met water te maken heeft. Zo als het creëren en manipuleren. vertelde Melia, als antwoord op haar vraag. Evolet keek haar weer glimlachend aan, ze was wel blij dat MElia haar zo vertrouwde. Al waren ze praktisch gezien vreemdelingen. Het manipuleren van gevoelens, dat leek haar ook wel leuk om te kunnen! Zij kon wel manipuleren, maar het was geen kracht, het hoorde bij haar training en het werkte niet altijd. En ze kon geen gevoelens wegnemen. En het manipuleren van water! Dat leek haar nog wel het allerleukste!Wauw, wat cool! zei Evolet enthousiast tegen Melia, en halfhuppelde vrolijk naast haar. Dat deed ze altijd als ze enthousiast. Ze was zo enthousiast en blij dat ze de kou niet meer voelde, ze was bijna vergeten hoe het voelde om gewoon blij met iemand te kunnen praten, en ze vond Melia en Luna erg aardig. Veel leuker dan onze krachten, of naja de mijne dan. Devil kan ze wel laten zien, zijn klauwen worden van ijzer en alles wat hij dan vastpakt verbrand, maar... mijn kracht... laten we het erop houden dat ik dan zelfs per ongeluk Devil aan zou vallen zonder het zelf te weten. En ik herinner me daarna niks meer van wat ik heb gedaan, Devil moet me alles vertellen. vertelde ze, met een lichte glimlach tegen Melia. Geen enkele leugen was over haar lippen gegaan, ze herinnerde zich niks meer als ze har kracht had gebruikt. En ze werd er moe van, ontzettend moe. Ze kon het uit zichzelf gebruiken, maar deed het alleen maar in de hoogste nood. En het schrok mensen ook ontzettend af, maar gelukkig was het wel een sterke kracht als ze het ooit nodig had. Evolet zag van achter de bomen opeens de grot verschijnen waar ze hun kamp had neergezet en zag, tot haar grote geluk, dat alles er nog lag en dat het vuur smeulde maar niet uit was. Het was wel eens gebeurd dat ze weg was gelopen met vrienden en ze zonder kamp terugkwam, dieven of erger. Maar gelukkig lag alles er nog en ze snelde naar het vuurtje toe om hem weer aan te maken. Voel je nog steeds thuis! zei ze glimlachend tegen Melia, en haalde twee bontdekens tevoorschijn uit haar tas en gaf ze aan Melia, als je wilt mag je hier ook wel overnachten, op deze twee, dan lig je uit de wind en op iets zachts! zei ze vriendelijk en ging zitten bij het vuur om haar haren te laten drogen.

:Anima Tell:
Luna lachte toen Devil voor haar boog en Devil keek haar nog steeds vragend aan. Ze keek raar op van zijn vraag, maar hij bleef haar nog steeds hardnekkig glimlachend aan kijken, hij was best benieuwd over wat ze zou zeggen. Ze dacht goed na over de vraag, wat Devil wel een beetje blij maakte want dan deed ze haar best om de vraag goed te kunnen beantwoorden, toch? Nou het geeft je het gevoel dat je vrij bent. Het gevoel dat niemand je wat kan maken omdat je weet dat je veilig bent. Water is voor mij altijd een thuis geweest. Het geeft je een soort gevoel of je vliegt. En het fijnste er aan is dat je zo licht bent als een veertje. vertelde Luna dromerig. Een gevoel van vrij te zijn, in het water? dacht Devil over na, dan was het net als in de lucht wel, en hij kon zich er bijna niks bij voorstellen. Maar hij begreep het wel hoe zij het verwoordde. Luna keek hem weer aan en Devil keek glimlachend naar haar omhoog. Wat is er nou zo fijn aan de lucht Vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Devil had die vraag wel van Luna verwacht zo, en hij dacht er eens over na. een kleine hmm kwam van hem vandaan om aan te geven dat hij goed nadacht, en keek toen weer naar Luna. Nou, je voelt je boven in de lucht ook vrij, maar meer gewaagt. Je staat open aan de wereld en je kunt neerkijken op alles wat er gebeurd, de wind die langs je strijkt als je vliegt.. en het uitzicht, soms onbetaalbaar, beetje als water voor jou.[b] vertelde hij in alle eerlijkheid. En zo voelde het. Daarna draaide hij zijn kop schuin naar links en keek haar liefjes aan. Ze was mooi, schoot hem zo te binnen. Nog steeds wou hij dat niet toegeven, maar nu pas bekeek hij haar echt. Toen richtte hij zich weer op en keek haar echt glimlachend in de ogen, en toen naar de rest van het meer en weer terug naar Luna. Daarna stapte hij nog wat dichterbij naar het water zodat zijn klauwen in het natte zand stonden.