Melia glimlachte toen Evolet zo reageerde. Het waren inderdaad leuke krachten. Maar beide koste haar energie. Met water viel het nog mee. Dat was altijd haar begin kracht geweest. Zo dus ook de sterkste. Maar het koste minder energie dan de andere drie.
Melia luisterde aandachtig toen Evolet over hun krachten begon. Het leek haar niet fijn om een kracht te gebruiken en daarnaar niks meer weten wat je hebt gedaan of wat dan ook. Melia wist eigenlijk niet wat ze over de krachten moest zeggen.
Luna had anders ook leuke krachten. Ze kon namelijk wezens weer tot leven wekken. Maar dan moesten ze niet langer dan 12 uur dood zijn want anders dan lukte het niet meer. Toen ze eindelijk in de grot waren ging ze zitten toen ze de twee dekens kreeg. BedanktAntwoordde ze eerlijk. Melia ging bij het vuur zitten en keek er naar.
Een diepe zucht kwam van haar lippen te recht. Ze vroeg zich af of kitty hier wel was.
Ze had namelijk een brief gekregen dat ze zo snel mogelijk hier heen moest.
Maar ze dwaalde al lang rond. En nog nooit had ze een aanwijzing gekregen of zag ze ook maar iets wat van haar kon zijn.

Luna luisterde aandachtig toen Devil vertelde hoe het in de lucht was. Het was bijna het zelfde als in het water hoorde ze zo. Luna keek hem nog steeds aan toen hij zijn kop schreef hield. Luna voelde plots dat Melia verder weg was dan dat ze normaal was maar dat negeerde ze nu gewoon. Als er wat gebeurde ze had Devil bij haar. Hij zou haar vast wel helpen. Hoopte ze. Luna glimlachte toen hij wat dichter bij kwam. Op de manier hoe hij reageerde op water kon ze merken dat hij er bang voor was. Misschien kon ze hem helpen om over zijn water vrees heen te komen. In elk geval was dit al een begin. Luna keek hem vragend aan. Wat was hij van plan. Wat wilde hij doen.
Luna liet zich wat meer in het water zakken en keek hem liefjes aan. Kom eens wat dichter bijVroeg ze met een lieve stem. In hoop dat hij het deed. Als hij wel zou vallen kon ze hem nog altijd helpen.

Melia leek niet echt te weten wat ze moest zeggen toen Evolet over haar krachten was begonnen. Evolet dacht er niet vaan bij na, maar ze had zoals gezegd haar krachten altijd maar heel weinig gebruikt. Alleen de dingen waar ze voor was getraind was niet, die gebruikte ze elke dag nog, zoals nu met het vuur aankrijgen. Een vonkje spetterde op en binnen no-time was het vuurtje alweer op gang en Evolet voelde hoe de warmte haar omhelsde. Ze glimlachte zachtjes, ze hield ook wel van vuur. Het was verwoestend en genadeloos, maar wel warm en omarmend. Als je je er niet aan verbrandde, en voor eten was het ook heel erg behendig. Wel een beetje meer zoals zij, met twee kanten. Water was mooi en hield mysterieuze dingen, zoals Melia en Luna bijvoorbeeld. Bedankt zei Melia toen ze de dekens toegereikt kreeg, en Evolet glimlachte breed. Ze was echt blij dat ze Melia en Luna was tegengekomen, en eerlijk waar blij dat ze kom helpen. Naja, mocht helpen, onderdak geven, eten delen. Het was iets menselijks, een menselijke behoefte die in haar bij was gebleven, om nog in het beste van de mens te willen geloven. Al had ze dat al lang af moeten leren, volgens zichzelf en haar meester, maar toch niet helemaal. Evolet's haar begon droger te worden en ging relaxt hangen naar achteren en deed haar leren laarzen weer uit en haar wollen sokken aan. Opeens kwam er een grote zucht van Melia, en die leek er opeens niet zo blij uit te zien als Evolet zich voelde. ]b]Wat is er?[/b] vroeg Evolet aan Melia.

:Anima Tell:
Luna glimlachte toen hij die ene stap verder het water in zette, en Devil glimlachte een beetje ongemakkelijk. Hij hield niet van water, maar vond Luna wel aardig. Het modder begon aan zijn poten te zuigen en hem omlaag te trekken en uit paniek schoot hij kort omhoog, om dan weer voorzichtig neer te komen, zonder dat hij Luna raakte met zijn vleugels. Daar zorgde hij wel voor. Toen hij eindelijk weer goed stond zakte Luna meer het water in en keek hem liefjes aan.Kom eens wat dichter bij zei ze liefjes tegen hem. Eventjes keek hij paniekerig om zich heen, geen takje ofzo waar hij zich aan vast kon klampen en op staan? Neen... helaas... Zijn modderpootjes werden steeds meer het modder in gezogen en hij voelde hij de paniek hem wer vastklampte en niet meer losliet, totdat hij een idee kreeg. Hij kreeg een geniepig glimlachje om zijn mond en vloog een klein stukje omhoog, pakte mos in zijn klauwen en vloog terug naar Luna. Daar landde hij zo zachtjes mogelijk op haar schouder, met een grote glimlach en het mos om haar schouder te beschermen tegen zijn scherpe klauwen. HOI! zei hij daarna vrolijk tegen Luna en pikte zachtjes in haar oor, dat vond hij leuk bij mensen als hij op hun schouder zat.

Melia keek op toen Evolet vroeg wat er was. Ik maak me wat zorgen om kitty ik heb haar naar een laatste brief niks meer van haar gehoord dus ik weet ook niet waar ze nu precies zit. Maar ook of ze nog wel leeft Melia zuchtte en keek weer naar het vuur. Ze liet een kleine gaap gaan. Ik ga slapen als je het niet erg vind. Melia legde de dekens goed en ging er onder liggen. Ze viel al snel in een diepe slaap.

Luna grinnikte toen Devil omhoog schoot. Ze keek toe en schrok toen Devil op haar schouder lande. Maar ze was wel blij dat hij er aan gedacht had dat het pijn zou kunnen doen. Heey Zei ze glimlachend en kriebelde over zijn kopje heen. Luna glimlachte toen Devil in haar oor pikte. Het kriebelde. Luna draaide haar hoofd en drukte een kleine kus op zijn kopje. Je bent nog steeds schattig DevilLuna draaide zich om en begon wat rustig te zwemmen. Er aan denkend dat Devil op haar schouder zat ging ze niet met haar hele lichaam het water in.

-flut-

Ik maak me wat zorgen om kitty ik heb haar naar een laatste brief niks meer van haar gehoord dus ik weet ook niet waar ze nu precies zit. Maar ook of ze nog wel leeft zei Melia en zuchtte. Evolet staarde nog naar het vuur en knikte begrijpend, misschien was kitty die vriendin waar ze naar op zoek was? De warmte van het vuur begon Evolet iets te veel te worden en ze schoof een stukje achteruit, ja wie was er nou eigenlijk zo stom om hier in je eentje te gaan zitten behalve zijzelf? Ze hoorde een kleine gaap van Melia's kant komen en glimlachte toen ze zei dat ze ging slapen. Evolet knikte kort en keek haar glimlachend aan, Weltrusten zei ze glimlachend en keek het vuur weer in. Het vuur deed haar nog steeds aan allerlei dingen denken maar nu moest ze er eventjes bij blijven. Ze begon het gedroogde fruit en vlees weer in te pakken, het brood goed bewaard in een zak en.. haar hand vond een klein stukje papier in de zak. Ze ging er zachtjes overheen met haar vinger en pakje het papiertje uit de zak. Want voor haar was het niet een stukje papier, maar een foto. Een foto van haar vader, moeder en Zack voordat zij erbij was gekomen. Haar vader en moeder leken zo blij met elkaar en Zack's gezicht stond nog vol leven en enthousiasme. Ze leek op haar moeder, door haar ogen en haar haar, maar haar hele gezicht was van haar vader en dat maakte haar juist een mengelmoesje van de twee. Gelukkig had Zack ook altijd al donker haar gehad wat voor de rest van de mensheid niet veel betekende dan dat hij haar vader zou kunnen zijn. En dat had veel voor Evolet betekend toen hij haar van de straat had geplukt. Ze glimlachte en stopte de foto weer weg, en herhaalde de belofte die ze al lang had gemaakt. Ze zou haar vader vinden. Wat het haar ook kostte, ze zou hem vinden. Ze stond op en zag dat het bontje een beetje van Melia was weggezakt en legde het voorzichtig weer goed, waarna ze een flesje met water pakte en naar een klein stroompje liep om het water weer aan te vullen. Ze wist wat het betekende als ze zonder kwam dus dat liet ze nooit meer gebeuren. Daarna pakte ze haar bontje en ging op het hoekje van de grot zitten, de wacht houdend voor wat er ook zou kunnen komen.

:Anima Tell:
Luna leek te schrikken toen hij op haar schouder landde, maar gelukkig bleef ze wel staan anders was hij het water in gekukeld. En dat wou hij niet, absoluut niet! Heey zei ze glimlachend tegen hem en kriebelde over zijn koppie. Eigenlijk vond hij dat wel fijn, maar toch. Luna lachte toen hij in haar oor begon te pikken, dat had hij nou nooit meegemaakt. Evolet werd er chagrijnig van en meeste mensen schrokken zich dood, maar Luna begon te lachen. Hmmm.. dacht hij in zichzelf. Je bent nog steeds schattig Devil zei Luna opeens en begon te zwemmen. Hij werd knalrood en was blij dat ze begon te zwemmen, maar het wiebelde zo enorm! Hij zette zijn klauwen dieper in het mos maar begon bang te worden dat ze er misschien doorheen zouden komen als hij ze te hard erin stak en dan zou hij Luna pijn doen. En het was behoorlijk donker aan het worden, hij vroeg zich af of Evolet boos zou zijn dat hij hier zo lang bleef, en besloot zich er niks van aan te trekken. Hij begon zijn balans te vinden terwijl Luna door bleef zwemmen en er dook nog een vraagje bij hem op. Wat is je lievelingskleur? vroeg hij terwijl hij nu tussen haar haren begon te pikken.

Melia knikte toen Evolet haar welterusten wenste. Eenmaal in slaap droomde ze.
Over een onbekend persoon die haar aan viel. Melia merkte niet dat Evolet de deken weer goed deed. En ook niet dat Evolet weg liep.De droom werd steeds enger. En toen ze bijna dood ging schoten haar ogen los en keek ze verschrikt om haar heen. Toen ze merkte dat het maar een droom was ging ze zitten en keek zoekend in de ronde. Toen ze eenmaal Evolet had gevonden. Stond ze op nam de deken mee en ging naast haar zitten. Als je wilt slapen kan dat hoor. Ik hou de wacht welZei ze glimlachend.

Luna zwemdde door en keek op van de vraag die Devil stelde. Tja wat was haar lievelings kleur. Eigenlijk wist ze dat niet echt. Blauw vond ze een mooie kleur maar roze en paars waren ook prachtig. Eigenlijk hield ze van alle kleuren. Ik denk toch wel dat blauw het mooiste is.Antwoordde ze naar een tijdje te hebben naar gedacht. Luna ging wat sneller en zag plots dat het een stuk donkerde was. Ik denk dat het beter is als we het water uit gaan.Sprak ze. In je eentje als zeemeermin in het water was geen slim plan. En al helemaal niet als het donker was. Luna zwom naar de kant en klom er uit. Ze zuchtte toen ze daar zo lag. Ze moest wachtten tot dat het op gedroogd en dat kon nog lang gaan duren.

Evolet keek uit over de heuvels, en delen van de bossen. 's nachts kwam ze pas echt tot leven, voelde het, en kon ze urenlang doorzoeken naar gevaar en leuke avontuurlijke dingen om te doen. Maar, omdat ze hier gasten en vrienden had, ging ze niet op meer onderzoek uit en bleef lekker zitten. Ze keek omhoog naar de sterren, de heldere en witte sterren in een pikzwarte hemel. De sterren en de maan, die bleven altijd hetzelfde en de zon ook. Die kon ze altijd vertrouwen, die waren daarboven in het universum en die bleven daar. Behalve als een ster viel natuurlijk, zoals Zack altijd had gezegd. Daar kon Evolet dan weer net niet tegen, die kleine imperfecties in de perfectie zelve. Natuurlijk, niks was perfect, alleen de mooie paarse bloemen in de bossen en de knalgroene bladeren aan een bruine boom. En die bruine boom, die had dan natuurlijk allerlei scheurtjes in zich zitten, en daar was de kleine imperfectie in de perfecte natuur. Evolet's gedachtes daalde af van waar ze was, en de herinneringen van vroeger kwamen weer om het hoekje turen om haar gedachtes weer verder af te laten dwalen, toen ze opeens half wakker schrok van Melia die naast haar kwam zitten. Ze had zelf nauwelijks gemerkt dat ze ergens halverwege in slaap was gevallen, totdat Melia bij haar was komen zitten. Wacht, wat zei ze nou? Evolet schudde eventjes haar hoofd en liet de woorden van Melia inzinken. Slapen, dat klonk wel fijn.. maar ze moest wakker blijven, voor Devil als hij terugkwam, en dan kon Melia ook beter slapen. Ze moest vast moe zijn van al dat gereis, en ze leek Evolet nog steeds niet echt de persoon die jaren in de wildernis overleefd. Dus Evolet knikte dankbaar, maar bleef wel wakker. Als je wilt, kunnen we samen wakker blijven? Wachten op de Anima's daarbeneden? stekde ze voor, met een vriendelijke glimlach.
:Anima Tell:
Luna antwoordde dat ze blauw toch wel het mooiste vond, en Devil grijnsde. Dat was dan wel eens iets nieuws, een vrouw die roze niet meteen na een seconde zegt en zonder twijfel. Maar hij had al wel gemerkt dat Melia, en voor zijn gevoel vooral Luna, wel anders waren dan de meeste vrouwen en meisjes die hij tegenwoordig rond zag lopen. En Evolet natuurlijk ook, maar van haar was hij het gewend geraakt en dat vond hij ook wel fijn van zijn wederhelft. Toen Luna opmerkte dat het misschien beter was als ze uit het water gingen ontwaakte hij weer een beetje van zijn gedachtes en keek omhoog naar de lucht. Hij knikte instemmend, het begon al aardig donker te worden en Ev zou niet echt blij met hem zijn. Hij vloog van Luna's schouder af en dropte het mos bij andere stukken mos op de grond. Hij draaide terug om naar Luna, om alleen op te merken dat ze daar maar lag op de grond. Hij wist niet dat ze eerst moest opdrogen, hij kende helemaal geen zeemeerminnen en wist alles behalve iets van ze. Kom je nog? vroeg hij daarom, wat nieuwsgierig naar waarom ze daar nou lag.