Een hoog gezang. Bomenbladeren die ritselde op een hoog tempo. Stof in vele kleuren. Een lied waar het hart sneller van ging kloppen. De bomen fluisterde. Stof dansde door de lucht en nam vele vormen aan. Het was een prachtig gezicht om te zien voor ieders oog. ''Oraculum magica locutus est mulieri appareat ex pulvere fidelium defunctorum. Et invenies inter bonum et malum. Redemptio erit aliqua passio a malo. Is mos patefacio via quæ ducit ad pacem. Sed miracula facere et abscondere in nomine pulvis.'' Fluisterde de bomen. Stof cirkelde om elkaar heen en verschillende flitsen ontstonden. Het was als lichtshow die vanaf 10 kilometer er vandaan nog te zien was. Een knal gevolgd door een golf van nieuwe wind. In de lucht ging een vrouw omringd door stof. Haar hoofd naar beneden gericht. Haar armen zijwaards in de lucht. Golvende haren waarvan de kleuren niet te onderscheiden waren door het stof. De vrouw hief haar hoofd omhoog helemaal naar achteren en ademde geschokt. Haar huid was bleek en glansde door stof. Ze zakte naar beneden en werd voorzichtig op de grond gelegd. Het stof veranderde in een blauwe mantel die geheel over haar heen lag. Ze was niet herkenbaar. Haar huid glimde nog na van het stof. Ze was net als de gene die geboren werden naakt ze had enkel een mantel over haar heen. Haar ogen gingen langzaam openen. ''eris unrecognizable'' Fluisterde de bomen en op dat moment opende haar ogen. Ze keek verdwaasd voor zich uit. Het enige wat ze zich kon herringeren was geschreeuw van mensen. Rende mensen die haar aan de kant duwde terwijl zij wou redden wat haar lief was. Maar ze wist niet meer waarvoor ze renden. Ze krabbelde overeind en sloeg de mantel over haar heen. Stof dwarrelde naar beneden en vormde op haar voet een tatoe van een roos maar wat vanaf de afstand op zwarte lijnen leken waren in werkelijkheid woorden. Latijnse woorden. Ze knipperde met haar ogen en deed de mantel over haar hoofd heen en hield in de binnenkant van de mantel hem vast zodat hij niet openen zou gaan. Ze voelde het gras onder haar voeten en keek er verbaasd naar. Het was verbijzingwekkend wat hier was gecreerd. Ze keek omhoog naar de lucht en lachtte toen deze blauw was. Ze hoorde een knal en ze draaide zich geschrokken om. Daar in de lucht hing een dier omringd door stof. Het dier had gigantische vleugels en werd omringd door licht. Nieuwsgierig keek ze hoe het dier naar beneden zakte. Het was een apart dier. Eenmaal op de grond kan ze de kleuren beter onderscheiden. Het was een prachtig maar een apart dier. Was dat nou metaal rond haar schouder? Of was dat haar schouder? En die klok? Ze stapte dichterbij maar toen het dier zijn kop hief staptte snel naar achteren tegen een boom aan. Uit de boom viel een blauwe licht bol naar beneden. Ze kon het nog maar net op tijd opvangen voordat het kapot viel. Er gebeurde zoveel in een korte tijd. Het dier bleef versuft liggen en ze besloot de kans om te kijken wat ze had opgevangen was. Het was een blauwe lichtbal in een cirkel van ijzer opgesloten. Het had een koort. Het was een prachtige ketting en ze keek er verwonderd naar. Ze keek op toen het dier op stond en deed de ketting snel om haar nek. Het verbaasde haar dat de ketting niets woog. Ze beet zachtjes op haar onderlip. Wat was hier aan de hand. Ze keek het dier in de ogen. Ze wou eerst schreeuwen of weg rennen maar het dier keek haar juist vriendelijk aan. Het dier deed een stap naar voren. Vreemde gedachtes schoten haar te binnen. Zoals de gedachte dat dit dier een deel van haar was. ''Wat..wat ben jij?'' Stotterde ze dan ook. Het dier hield zijn hoofd schuin en zijn of haar mondhoeken gingen omhoog. ''Ik ben jouw Anima..'' Zei het. Anima? Wat was dat? Ze slikte. ''Oke.. En wat is dat?'' ''Ik ben jouw wederhelft..'' ''Je bent mijn wat?'' Vroeg ze onbegrepen. ''Ik ben een deel van jou alles wat ik voel, voel jij en andersom. We beschermen elkaar in deze wereld.'' ''Waarom?'' Vroeg ze haast angstig. ''Omdat jullie mensen de vorige wereld vernield hebben en daarom is deze wereld ontstaan uit het stof. Enkel die het waard zijn om herboren te worden komen hier terug met een Anima die hun wederhelft de weg hier wijzen..'' Zei het dier. Ze fronste lichtjes en bevochtige haar lippen. ''Oke, maar ik heb niets gedaan in de oude wereld dat het verwoesten..'' ''Weet ik, daarom ben je hier.'' Nog steeds begreep ze het niet helemaal. ''Wat voor wereld is dit.'' ''Dit is Dust, een wereld gemaakt van het stof van de vorige wereld.. Het stof waar wij zijn ontstaan..'' Zei het dier rustig. ''Oke, maar hoe heet je en wat ben je?'' ''Ik ben een detter een dier niet van hier. Ik ben een dier die jou ouders hadden willen maken.'' Zei het dier met een glimlach. ''Een detter, uh..'' Zei ze kalm. ''Ja, lillith..'' Zei de detter. Lillith stapte naar achteren. ''Hoe weet je mijn naam?'' ''Je bent mijn wederhelft..'' Zei de detter. ''Maar waarom weet ik jou naam dan niet?'' ''Dat komt omdat ik geen naam heb..'' Zei de detter. ''Oke dan heet je vanaf nu mysterie omdat ik geen flauw idee heb wat een detter is..'' ''Prima keus. Klinkt goed.'' Lillith glimlachtte. Er klonk geritsel uit de bosjes en beide keken waakzaam naar de struiken. Wat zou er nu gebeuren? ''Wie is daar?'' Vroeg Lillith dapper.

Mikaela keek op haar gemakjes wat rond. Ze had toch wel tijd over, meestal zou ze op dit moment achter iemand aanzitten. Voor iets wat altijd verschillend was bij ieder ander mens. Op dit moment had ze wat rust nodig voor haar zelf en Dalech. Even wreef ze vermoeid in haar ogen. De lastige karweitjes dat ze heeft moeten doen heeft haar uitgeput. Op de dwingende stem van Dalech heeft ze besloten om te gaan rusten. Ergens waar het kalmpjes was, waar Mika weinig kans had om gestoort te worden. Haar bruine haren wapperden traagjes, alsof het ook te vermoeid was om echt wild door elkaar te gaan. Haar handen handen naast haar zij terwijl Dalech haar zeearend die beide vleugels spreide en een meter lang waren boven haar vloog om te kijken of hij ergens een prooi zou vinden voor een klein hapje te krijgen. Niet dat Mikaela verwachtte op deze plaats snel iets te vinden. En ze had ook gelijk want na minuten te hebben gewandeld en voor de zeearend te hebben gevlogen had hij nog steeds niets gevonden. Logisch het was hier stil en eenzaam en dat maakte het deze plaats juist zo mooi om te genieten van de stilte. Verschillende plukjes van haar haren werden voor haar gezicht geblazen door de slappe wind die hier te voelen was, automatisch legde ze die terug achter haar oren. Opnieuw wreef ze in haar ogen waardoor haar zilverkleurige ogen even dof werden doordat ze zo slaperig was geworden. Ze zou meer rust moeten hebben, bedacht ze bij zich zelf. "Val niet onderweg in slaap Mika" Hoorde ze Dalech zijn gedachten in haar hoofd spoken, als insecten die je ferm konden irriteren waardoor het echt neit zou lukken om te gaan slapen."Best" Mompelde ze meer tegen haar zelf dan tegen Dalech. Juist wou Mikaela gaan zitten op de grond toen ze eerst de wind sterker voelde worden, dat werd gevolgt door een prachtig lied waardoor Mikaela zich helemaal niet meer vermoeid en moe voelde.
Haar hart klopte even wat sneller. Dit lied....het klonk bij velen als ze.... Een grijns kwam op Mikaela haar gezicht tevoorschijnt. Een nieuw mens was gemaakt op Dust. Dit zou leuk worden. Ze weet nog hoe ze zichzelf voelde toen ze hier belande en hoe een grote zeearend voor haar was verschenen en uiteindelijk zich neste op haar rechter schouder. Zonder er nog over na te denken riep ze Dalech bij zich die zoals gewoonlijk op haar schouder zette en de klauwen in Mika haar schouderblad duwde. Al goed doorstappend hoorde ze de muziek luider worden, waardoor het liet weten dat Mikaela dicht in de buurt was. al zwijgend keek Mika toe hoe de anima en het meisje kennis met elkaar maakten. Dit moment wou ze liever niet storen. Het was prachtig om naar te kijken hoe de werderhelfden naar elkaar keken en tegen elkaar praatte. Het meisje gaf het dier een naam. Op dat moment besloot Mika om kennis te maken. Doordat ze tussen bladeren moest kruipen zorgde het ervoor dat ze al van ver zou te horen zijn geweest. Ookal moest ze verschillende bewegingen maken om door de bladeren te geraken. Op de een of andere manier zorgde Mika er toch voor dat ze met sierlijke bewegingen voor het meisje stopte. Dalech keek verveeld naar de anima en het meisje, wat voor hem gewoon was."Hallo, zo te zien ben jij juist geariveerd op Dust. Welkom" Sprak Mika op haar normale zuiverige toon. "Ik ben Mikaela, " sprak ze vriendelijk"en deze zeearend is mijn anima Dalech" Vervolgde Mikaela" Ik was juist te laat om te horen hoe jullie heten?" sprak ze het was kalmpjes ookal klonk het meer als een vraag voor beide.

Lillith had haar wederhelft net een naam gegeven toen er geritsel klonk. Geritsel van bladeren. De ogen van Mysterie werden wantrouwig maar Lillith bleef kalm stil staan. Alsof ze nergens bang voor was. En ergens was ze niet meer bang. De ketting om haar hals gloeide onder haar mantel. Lillith voelde zich ondanks met de mantel over haar heen toch naakt. Want dat was ze ook en dat zorgde voor een ongemakkelijk gevoel maar angst had ze niet meer. Ze had besloten haar angst achter te laten in de oude wereld die tot stof was vergaan. Ze had nog nooit zo'n mooie plek gezien als hier. Lillith hoorde gefluister. Ze deed haar ogen dicht om het beter te horen. Ze hoorde de voetstappen van een vrouw. Haar passen waren elegant en licht. Maar ze hoorde de wind spelen met haar mantel en Lillith opende uiteindelijk haar ogen. In de verte leek een gedaante wel te worstelen met de bladeren om er door heen te komen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en bekeek de gedaante aandachtig. Er zat iets op haar schouder dus dat zou betekenen dat ze of een vliegende Anima had of een kleine Anima die op haar schouder was geklommen. De vrouw kwam steeds dichterbij. De vrouw had lange bruine ogen en zilvere ogen? Uh zilver? Misschien was het gewoon heel licht blauw. Maar gezien haar Anima moest ze maar op haar ogen vertrouwen want er was niet echt iets normaals op deze wereld. De vrouw was ongeveer even groot als haar misschien net 2 centimeter groter. Een gemiddelde lengte. De vrouw stapte de bosjes uit en Lillith bekeek haar aandachtig. Haar gezicht zat half verstopt onder haar mantel. Het enige wat je zag van haar gezicht waren haar lippen en een deel van haar wangen maar ze zou haar kap niet af doen. Dan was ze maar onbeleefd maar iets vertelde haar dat het geen slim idee was om haar kap af te doen. ."Hallo, zo te zien ben jij juist geariveerd op Dust. Welkom" Sprak de vrouw op een zuivere toon. ''Dat klopt, dank je.'' Zei Lillith vriendelijk tegen de vrouw. Ze vroeg zich af of ze haar wel moest vertrouwen. Maar iemand die haar meer kon vertellen was altijd wel handing. Mysterie verschuilde zich een beetje achter Lillith en keek wantrouwig naar de twee. Lillith keek naar de zeearend op haar schouder. Het was een mooi dier dat was zeker. "Ik ben Mikaela, " sprak ze vriendelijk"en deze zeearend is mijn anima Dalech" Vervolgde de vrouw die Mikaela heten. Ze knikte. ''Leuk je te ontmoeten Mikeala.'' Zei ze vriendelijk. ''Ik was juist te laat om te horen hoe jullie heten?" Vroeg Mikeala. Lillith's mondhoeken gingen omhoog en vormde een prachtige glimlach. ''Natuurlijk, mijn naam is Lillith,'' Zei ze vriendelijk waarna ze gebaarde naar haar Anima die naast haar stond. ''En dit hier is Mysterie.'' Vervolgde ze waarna ze Mikeala weer aan keek. ''Zeg eens Mikeala, weet jij misschien een plek waar ik kleren of stof voor kleren kan halen want nouja, ik voel me nou niet echt op mijn gemak.'' Zei ze eerlijk met een scheve en ongemakkelijke glimlach tegen de voor haar nog onbekende vrouw. Mysterie stapte achter haar vandaan en keek naar de Anima die verveeld op haar neer keek. Lillith keek even naar haar Anima. Het was wel even wenen maar het voelde op een vreemde manier vertrouwd. Alsof ze het wezen al haar hele leven lang kende. Ze keek weer naar Mikeala wiens haren licht dansde door de lichte bries die er stond. ''Misschien kun je me meer vertellen over deze wereld.'' ''Tenminste als je wilt.'' Zei ze er snel achterna waarna ze Mikeala kalmpjes aan keek.

Mika keek even rond. Ze zuchtte. toeval dat ze juist hier was als er iemand gemaakt werd van stof. De tijd dat zij hier was beland. Even lachte ze wat door de gedachten hoe zij zich had gevoeld. Dalech was toen vriendelijk geweest, maar nu is hij veel te veel veranderd. Te vriendelijke blik toonde hij maar zelden en als hij het dan toch was het maar van korte duur voor hij weer de scherpe blik in izjn ogen kreeg. ''Dat klopt, dank je.'' sprak ze. Even knikte Mika en wreef toen even over de kop van Dalech die even zijn ogen sloot en weer open deed toen Mika niet meer aaide.''Leuk je te ontmoeten Mikeala.'' ze merkte dat ze wat ongemakkelijk was doordat ze geen kleren had. Ze grinnikte.''Natuurlijk, mijn naam is Lillith" Het was een mooie naam vond Mika. ''En dit hier is Mysterie.'' Mika keek even naar haar anima en vond dat de naam paste want precies weten wat dit dier was moest Mika jammer genoeg toegeven dat ze geen idee had. Maar vragen er naar doet ze niet, dat zou nogal onbeleeft zijn.. ''Zeg eens Mikeala, weet jij misschien een plek waar ik kleren of stof voor kleren kan halen want nouja, ik voel me nou niet echt op mijn gemak.'' Mika lachtte toen ze weer besefte dat ze niet echt kleren aan had. " Het is je geluksdag Lillith, moet ik zeggen. Heb altijd wel reserve kledij bij me en je bent toch ongeveer even groot als mi dus moet ik me niet zorgen maken dat het te kort of te lang zou zijn." Onder haar rode mantel haalde ze haar reserve kledij vandaan en gaf het aan Lillith, en draaide haar om zodat ze zich snel kon aankleden. Ook Dalech keek voor zich."Trouwens let maar niet op Dalech, hij was wat een zuurpeit geworden door de jaren" Merkte Mika op. Dalech kraste even geirriteerd als antwoord. Waardoor Mika grinnikte.''Misschien kun je me meer vertellen over deze wereld.'' ''Tenminste als je wilt.'' Vroeg Lillith wat waarschijnlijk aangaf dat ze klaar was, langzaam draaide Mikaela zich weer om en ging gaan zitten, wat er voor zorgde dat Dalech niet meer comfortabel op haar schouder kon zitten en dus er van af sprong en op de grond belande."Nou, wat moet je weten....Wel je hebt clans. magistrerium, die regeren dust eigenlijk, dan heb je the cealos die hebben contact met het stof. Dan ook nog the nigris die willen eigenlijk dust overheersen dus hebben iets tegen magistrerium waarschijnlijk dan heb je ook nog de Dustseekers die ondekken nieuwe plekken en stof. ook is er de Vincenza daar zitten vooral mensen in die vlugge vingers hebben, dieven en moordenaars en zo. En er is nog maar juist een nieuwe clan bij Yomeki die zonderen zich eigenlijk van de andere af en wonen in de bergen, maar als ze worden uitgedaagt zullen ze dat niet negeren." Even keek Mika Lillith aan of ze nog kon volgen."Natuurlijk zijn er nog een heleboel mensen die je kunt ontmoeten, en hun anima's natuurlijk. Er is nog voor het laatst een feest georganiseerd omdat Dust nu een jaar bestaat....Maar het is vreselijk afgelopen....." Mika kreeg een rilling door de herrinering. Zij was er geweest.... Heeft het meegemaakt. mika keek even wazig voorzich door de herrineringen."Wat wil je eigenlijk nog weten?" Er was zoveel om over te vertellen dat Mika niet weet waar ze zou moeten beginnen. Dus vroeg ze wat ze zou willen weten over Dust. Niet dat ze een exper was dus op sommige vragen zou ze waarschijnlijk ook geen antwoord weten en dan zou ze dat eerlijk zeggen.