Abigail liep op blote voeten door het gras. Haar voeten waren vies van de modder. Naast haar liep Alice. De Anima had over haar rechteroog een litteken. Abigail zag er verwilderd uit. Haar rode haren waren warig en haar rode jurk hing met kleine draadjes aan elkaar. In haar hand had ze een axe terwijl haar andere hand gloeide. Vandaag zou het gebeuren. Vandaag zou ze de boom der allerzielen laten vallen en laten verbranden met het eeuwige vuur dat ze bezat. Alice's oren lagen in haar nek. Het was alsof ze bang was voor de gene die ze volgde. ''Wat denken ze wel niet, mij misbruiken!'' Gromde Abigail vurig. ''Je liet het zelf toe,'' piepte Alice. ''Bemoei je er niet mee, dom beest!'' Snauwde ze naar haar Anima. Alice zakte van angst in elkaar en bleef nederig liggen. Abigail was veranderd. In vele opzichten. Ze was kwaadaardig. Er was niets goeds meer dat in Abigail was over gebleven. Haar hart was gebroken en het enige wat haar Clan leider er aan deed was haar kinderen geven. ''Abigail pas jij even op de kinderen...'' Gromde Abigail. ''Ik had ze moeten laten verdrinken, ik had dat huis in brand moeten steken..'' Mompelde Abigail terwijl ze met grote passen verder liep. Ze keek omhoog naar de grote boom die voor haar stond. Haar ogen glommen kwaadaardig. ''Jij blijft hier!'' Snauwde ze naar Alice die al nederig op de grond lag. ''Alsjeblieft Abbi, het word echt better..'' ''Ik heb lang genoeg gewacht! Dat wachten ben ik zat! Ellendig beest!'' ''Alsjeblieft. Zo verhelp je onze problemen niet..'' Piepte Alice. ''Onze?! De mijne bedoel je! MIJN problemen! Verdwijn!'' Alice bewoog niet. ''Ik zei: VERDWIJN!'' Alice verroerde zich niet en Abigail schopte haar Anima. Abigail voelde zelf een steek maar niet zo erg als Alice die jankend weg liep. Alice keek achterom naar haar wederhelft die haar vol haat aan keek. ''Verdwijn!'' Schreeuwde ze. Alice liep weg, hikkend en jankend. Ze kende haar wederhelft niet meer. Abigail snoof en draaide zich om. Het enige wat ze zag was een blauwe stof. Het was een mantel. Ze keek omhoog naar de geheimzinnige gedaante. ''Aan de kant, knol!'' Riep ze naar de gedaante. Het enige wat ze zag was de mond van de gene die nu krulde. ''Ik ga nergens heen, Abigail..'' Sprak de gedaante met een zangerige stem. Abigail keek de gedaante aan. ''Maar jij wel...'' Sprak de gedaante vervolgens. Abigail lachtte spottend. ''En jij gaat me dwingen? Uhm? Nou?! Nee dacht ik al..'' Zei Abigail spottend en probeerde de vrouw te passeren. Ze kreeg met één hand een soepele duw van de vrouw en Abigail schoof 2 meter naar achter. Ze keek de vrouw eerst verbijzerd aan want ze was behoorlijk krachtig. Haar blik werd weer hard. ''Wie ben jij?'' De vrouw grijnsde opnieuw. ''Je grootste nachtmerrie..'' Abigail lachtte spottend. ''Je bent niets anders dan een nutteloze vrouw. Ik daar in tegen maak mezelf nuttig door deze wereld te vernietigen..'' ''Denk je nou echt nuttig mee te zijn?'' ''Ja! Inderdaad!'' De vrouw deed een paar stappen naar Abigail toe zodat ze op gelijke hoogte zijn. Abigail verstijfde toen ze de vrouw in de ogen keek. ''Je..je ogen zijn..'' stotterde Abigail. De vrouw greens breed. ''Ik denk dat jij beter kunt gaan en deze boom met rust kan laten voordat ik actie ga ondernemen. Begrepen?'' Zei de vrouw. Abigail schudden haar hoofd. Het was net alsof ze onder een hypnose was geweest. ''Nooit! Die boom gaat er aan!'' Schreeuwde Abigail. ''En jij gaat mij nooit tegen kunnen houden!'' Vervolgde ze. De vrouw zuchtte. ''Ik had het niet willen doen maar ik zal je nu moeten doden. Want niemand zal deze boom pijn doen en Dust in gevaar brengen...'' Zei de vrouw. ''Waarom boeit het jou zo erg, je bent niet eens een Caelos lid.'' ''Mijn taak is om Dust te beschermen, tegen mensen zoals jij..'' Sprak de vrouw duister. Abigail greens. ''Kom maar op!'' Ze liet de axe vallen en liet haar handen gloeien. Vlammen van vuur kwamen uit haar handpalmen zetten. Abigail gooide een bal van vuur die de vrouw opving. De bal werd kleiner en ontplofte. Abigail keek de vrouw boos aan. De vrouw bracht haar hand aan haar mond en blies. Kleine lichtdeeltjes stof vielen op de grond en Abigail lachtte spottend. ''Is dat alles.'' Zei ze maar nadat ze dat had gezegd kwamen er wortels uit de grond die haar volledig inwikkelde. Enkel haar hoofd was nog zichtbaar. ''Geef het op, Abbi. Je kunt niet winnen. Dust staat aan mijn kant. Het doet wat ik hem opdraag zodra er mensen zijn als jij...'' Zei de vrouw. ''Ik sterf liever dan dat ik op geef.'' Zei Abigail fel en spuugde richting de vrouw. ''Zoals je wilt.'' Zei de vrouw simpel. Ze schoof haar mantel openen en een blauwe gloeiende ketting kwam te voorschijn. Abigail keek er eest vreemd naar. De wortels opende de plek waar haar hart zat en even dacht ze te kunnen ontsnappen maar zodra ze zich ook maar bewoog gingen de wortels strakker zitten. ''Jij verdiend je gaves niet meer langer. Je hoort je Anima lief te hebben. Te beschermen. Niet een litteken te geven en behandelen als een stuk afval..'' Zei de vrouw duidelijk. Ze pakte haar ketting vast en deed hem van haar nek. Ze liet de ketting voor haar uit bungelen. De ketting kreeg een bepaalde gloed toen de vrouw er met haar andere hand boven cirkelde. ''Obedite dominam tuam et sequere me iubet. Tolle quod de iam non pertinet. Ai non est calor ignis. Precipio tibi eorumdem.'' Zei de vrouw met een zangerige stem. Abigail gilde het uit en stribbelde heftig tegen. Vreemd kleurig licht verliet als het lichaam van Abigail en cirkelde om elkaar heen. Het was vuur zoals de mens nog nooit had gezien. De ketting werd paars en slubberde het licht op tot het laatste deeltje. Abigail liet haar hoofd slap hangen. De ketting werd weer stralend helder blauw en de vrouw deed haar ketting weer om. Ze bedekte het met haar mantel en liep naar Abigail toe. De vrouw legde haar vingertoppen onder kin van Abigail. ''Het spijt me dat het zo moet eindige, Abigail.'' Flusiterde ze teder. Abigail deed zwakjes haar ogen openen. ''Wie bent u..'' Vroeg Abigail moeizaam. De vrouw glimlachtte liefdevol. ''Mijn naam is Lillith Orcalum..'' Sprak ze zacht waarna Abigail haar aan keek. ''Ik verdien het niet meer om te leven, alsjeblieft. Bevrijd me uit mijn lijden. Bevrijd Alice als mijn wederhelft zij verdiend dit niet...'' Sprak Abigail. Lillith bevochtigde haar lippen. Ze keek achterom waar een witte wolf vermoeid toe stond te kijken. Beide waren zwak. Lillith stak haar hand uit en de witte wolf stapte dichterbij. ''Alice vergeeft je het maar ze wild niet zonder je leven.'' Zei Lillith vriendelijk. ''Het is tijd dat we gaan..'' Sprak Alice liefdevol. Abigail keek haar Anima aan met tranen in haar ogen. Lillith knikte. ''Secura vita post pulverem. Follow invicem in aeternum. Evanescunt in pace et tranquillitate.'' Zei lillith waarna ze haar ogen sloot. Toen Lillith haar ogen opende was het enige wat ze zag stof dat door de lucht dwarrelde. Lillith keek verwonderd omhoog en glimlachtte. De wortels trokken zich terug en Lillith deed haar kap goed. ''We gaan, Mysterie..'' Zei ze zacht. ''Onze taak zit er op..'' Het dier stond op bij de grote boom en liep Lillith achterna waar ze verdwenen in een lichtflits.



[[ Abigail en Alice zijn nu dood, vergaan tot stof... ]]