Mika stapte rustig maar alert voorzich uit. Haar kleren goed verstopt onder de lange bloedrode mantel en haar hoofd verstopt onder de kap, waardoor het niks meer zag van haar gezicht. Ze wist dat het hier nogal gevaarlijk was, maar ze kon het wel. Ze heeft al genoeg dingen meegemaakt, waardoor ze sterk is geworden. Ze kwam hier ook wat vaker nu ze wist wat het hier was. Haar ene hand lag op haar dolk die versierd was met een rode robijn, die zou ze niet loslaten. Ook Dalech haar zeearend keek gevaarlijk naar alle kanten. Zijn klauwen zaten gespannen in de rechterschouder gedrukt van Mika, en hij had er goede reden voor. Haar mantel wapperde met iedere pas dat ze zette en door de wind die eronder door kon kruipen. Niet dat het zo koud was maar ze had het liever warm."Wees niet zo alert Dalech we zullen hier trouwens vaker komen dan je wilt." Stuurde ze de gedachten naar de zeearend. Die wat terug kraste dat als een protest te horen was. Mika grinnikte lichtjes. Hij zal er mischien niet zo snel aan wennen als zij maar dat zou wel langzaam toch wel komen. Even draaide zich om omdat ze de greep van Dalech sterker voelde komen. Wat verderop zag ze een man die ze daarstraks ook had gezien. Hij volgde dus haar. Domme keus dacht Mika bij zichzelf en grijnsde sluw. Vlug verstopte ze zich achter iets waardoor de man verward om zich heen keek en inneens angstig bleef staan, want Mika stond achter hem met haar dolk op zijn keel gedrukt.Ze fluisterde iets in zijn oor, hij knikte. Toen hij voelde dat de dolk van zijn keel was stapte hij razend snel van haar weg. Ze moest lichtjes grinnike. Opnieuw werden DAlech zijn klauwen in haar schouder gedrukt, met een lenige beweging draaide ze om en keek recht in de ogen van andere man. Opnieuw gleden haar vingers langzaam naar haar dolk versierd met de robijn."Is er iets?" Vraagt ze koeltjes en keek de onbekende jonge gast strak aan, liet geen enkele emotie door haar stalen masker komen.



(Lupus^^)

MEN, wat was het hier druk. Het leek drukker dan in de binnenstraten van Domus.
De mensen konden haast niet bewegen in de drukte. Je moest duwen om erdoor te komen.
Toch wist Lupus dat hij hier moest wezen om te vinden wat hij zocht. Diadorah.
Hij hoorde dat ze nu hier zou zitten.
Lupus werd afgeleid van een vrouw die zich, afgezien van alle anderen, soepel bewoog door de menigte. Op de een af andere bizarre manier werd hij aangetrokken door de vrouw. Toen ze door had dat hij steeds naar haar keek, wierp ze een emotieloze blik toe, ''is er iets'', vroeg de vrouw koel.
Lupus trok een vermakelijke glimlach en ging dichterbij staan, alsof hij door de mensen daar werd gedreven.
''Vertel eens, wat doet zo'n jongedame tussen deze stinkzwammen van mensen''
Lupus maakte een wapperend gebaar met zijn hand bij zijn neus om de stank hier uit te beelden. En het was ook echt een stank. De geur van bedorven voedsel en zweet. Heel heel heel veel zweet.
Gelukkig had hij daar nooit last van.
Lupus keek geamuseerd rond. Wachtend op een antwoord van de vrouw, met het spottende gezicht.

Mikaela keek de jongen nog steeds rustig aan terwijl ze de klauwen van Dalech negeerde, die zou later wel weer blauw staan. Dalech moest echt eens leren niet zo ferm te reageren op gevaar. Het was best wel irritant aan het worden. Af en toe keek ze naar de mensen die passeerden, in deze beurt moest je echt wel oppassen dat je je spullen niet gepakt geraakt. Niet dat dat een slim idee zou zijn maar ja. Niet iedereen is even slim als de andere toch? En daar kan je nu ook eenmaal niets aan doen. Mikaela haar ogen gingen weer naar de jonge man voor haar. ''Vertel eens, wat doet zo'n jongedame tussen deze stinkzwammen van mensen'' Hoorde ze hem vragen, waardoor ze even een wenkbrauw optrok maar dat al weer snel verdween als het was gekomen. Nu gleden haar ogen even naar zijn anima, wat een witte wolf was. Een mooi dier vond ze. Maar al snel antwoorde ze op zijn vraag."Hmm even zien, volgens mij zijn dat jou zaken niet toch?" het was niet meer zo koel maar vriendelijk kon je het juist nog niet noemen."Maar momenteel niets bijzonders" zei ze toen weer rustig."En nu jou beurt" Mikaela grijnsde geamuseerd terwijl ze niet luisterde naar Dalech zijn stem in haar hoofd. Die was voor alles trouwens wantrouwig.

-oei wat inspiloos-

De vrouw reageerde koeltjes, net zoals Lupus had verwacht.
Hmm even zien, volgens mij zijn dat jou zaken niet toch?
Lupus grinnikte, en trok toen weer een serieus gezicht. ''Wel ik ben naar iemand op zoek, Diadorah Morta, ken je haar of weet je waar ze is''
Lupus werd weggedrukt door een dikke lompe man, en vloekte naar hem.
''GGHH die mensen kunnen hier niet uitkijken, wat moet je lapzwans, als je niet uit kijkt rijg ik je aan een braadpin en wordt je een shaslick''
Lupus gezicht werd weer vriendlijk toen ze naar de vrouw keek. ''Woon je hier tussen''
Lupus gaf de dikke man een stomp waar hij (hoe verassend ook) niets van voelde. Zijn arm gleed helemaal weg in het vet.
Even rilde Lupus. ''Jij bent de uitzondering op als die mensen zo te zien''


Lupo kreeg de aandacht van de vrouw. Een goedkeurende blik.
Hij liet zich gelijk van zijn beste kant zien. Smoezend snifte hij aan haar hand en likte. Hij gleed met zijn warme vacht over haar arm. Toen wierp hij een blik naar de zee arend, die hem aan staarde. Hij maakte een piepend, begroetend geluid. Al leek de arend het te negeren.

Terwijl Mika naar de jonge gast keek die ongeveer rond haar leeftijd was had ze haar hand rond haar dolk, niet voor hem natuurlijk maar voor de mensen die hier rond liepen en nogal losse handen hadden. De witte wolf had dus gemerkt dat ze naar hem keek want hij begon eerst te snuffelen en gaf toen een likje waardoor Mika even stilletjes giechelde door zijn natte tong, toen ze de warme vacht voelde kon Mikaela het niet laten, daarom boog ze zich even lichtjes en krabte achter de wolf zijn oren en grijnsde die juist haar ogen bereikte en die liet fonkelen. Toen de wolf nog de aandacht van Dalech probeerde te krijgen en die maar amper reageerde lachte ze rustig en bewoog even met haar schouder waardoor Dalech kraste van het verschot van die onverwachte beweging van Mikaela, het was ook zijn eigen schuld als hij wat vriendelijk zou zijn zou Mika het waarschijnlijk niet hebben gedaan. . ''Wel ik ben naar iemand op zoek, Diadorah Morta, ken je haar of weet je waar ze is''
Hoorde ze de jonge man vragen aan haar. Mikaela dacht even na en schudde toen verontschudigent haar hoofd "Nee niet gezien, sorry" Antwoorde ze nu weer rustig. Een nog redelijk dikke man liep hun richting op en botste tegen de jonge man voor haar op. Even vernauwde haar ogen zich, zo'n trucje kende ze maar al te goed. ''GGHH die mensen kunnen hier niet uitkijken, wat moet je lapzwans, als je niet uit kijkt rijg ik je aan een braadpin en wordt je een shaslick'' Even zweeg ze, om te zien of hij het ook zou merken, maar uiteindelijk zuchtte ze, een hand kwam vanonder haar cape tevoorschijnt greep iets uit de handen van de man en toonde geld aan de jonge gast voor haar. "Dit is jou geld, in deze wijk zou ik maar beter zorgen voor je geld, voordat er iemand zoals deze man ermee vandoor gaat" Ze nam met haar andere vrije hand zijn hand en legde daar zijn geld in. ''Woon je hier tussen'' Vroeg hij aan Mikaela, Even keek ze hem neutraal aan maar lachte toen luidop. Nee gelukkig niet nee
antwoorde ze en probeerd weer te kalmeren.

Dalech keek de twee strak aan en hield ze in de gaten. je weet maar nooit. Even ging hij vlug met zijn snavel door zijn veren. Toen de wolf naar hem piepte reageerde hij er niet op totdat Mikaela haar schouder onverwacht boog en hij bijna zijn evenwicht verloor en kwaad naar haar kraste, wat had zij oppeens? Waarschijnlijk omdat hij weer onbeleefd was volgens haar gedachten. dus draaide hij ongezien met zijn ogen maar keek toen toch weer naar de wolf en sprak in zijn gedachten"Hallo" Ook Mikaela kon dat doen.