Lavinia zat weer op Espe, Espe bries afentoe neigdig om de pijn in haar borst waar nog steeds een lichte wond zichtbaar was. Espe zou ooit wraak nemen daarvoor maar nu zou ze het er bij laten. Lavinia en Espe hadden de twee afweten te schudde. Lavinia vond die Lucifer maar een vreemde man en daarbij moest hij van haar afblijven. Ze had haar mantel weer om maar nog steeds de blauwe jurk aan die ze aan had toen ze zich aan sloot bij de strijders die tegen de koning gingen vechten. Nouja, vechten? Van zijn troon afstoten. Zij zou hen enkel bespieden en verslag doen zodat dit niet zo gebeuren. Ze zou de informatie uit hun trekken en hun vervolgens niets wetend weer achter laten. Lavinia vond de macht van Hypnose heerlijk. Iemand laten besturen als een lappenpop was toch leuk om naar te kijken. Zij vond van wel. Haar lippen waren rood door het sap terwijl Espe rustig door liep. Lavinia speurde de omgeving af, toen ze iets hoorde ritselen stopte ze Espe. Als die Lucifer haar ging achter volgen zou ze hem er van lusten. Ze was er op getraint dat ze wist dat er iemand was of achter haar aan sloop.Lavinia pakte het embleem van haar mantel vast en vouwde haar mantel zo dat het niet meer te zien was. Want sinds ze zich bij die groep had aangesloten moest ze voorzichtig zijn. Ze keek om zich heen. Ze wist dat er iemand was. Maar nu was de vraag wie deze persoon was. ''Kom te voorschijn, ik weet dat je er bent.'' Zei ze op een kalme toon. Haar blauwe ogen speurde de omgeving af. Eenmaal gevangen in haar ogen kon je geen kant meer op.

Kenshi sloop achter de vrouw aan, zijn anima daarin tegen was minder stil, hij moest er gewoon achterkomen wat er mis was met die vrouw... 'Kom te voorschijn, ik weet dat je er bent.' klonk de kalme toon van de vrouw, Kenshi liet zich maar gewoon uit de boom vallen en liep met opgestoken handen haar richting uit. Hij had een wat onschuldige glimlach op zijn gezicht. "Het spijt me als ik je heb laten schrikken." zei hij rustig, hij keek haar niet in haar ogen. Niet dat hij iets vna haar krachten af wist, hij vond het gewoon niet prettig om mensen die hij niet vertrouwde in de ogen te kijken. "Ik... Zag je hier rond stappen en omdat we aan dezelfde kant staan, dacht ik: laat ik maar eens een praatje gaan maken." hij liet zijn handen weer naar beneden zakken "Ik hoop niet dat je je bespied voelde. Ik ben gewoon gewend om in de schaduw te blijven."

:Anima Tell:

Liegen was tegne hun aard, maar dit keer hadden ze geen keuze. Ze waren eigenlijk achter haar aan gegaan om te kijken wát er nou aan haar was waardoor hun instinct zei dat ze bij haar uit de buurt moesten blijven.

(Nogal korte post. xD)

Zoals verwacht was er wel dergelijk iemand die haar bespieden, alleen ze had verwacht dat hij verscholen was in de bosjes. Maar in hij zat in de bomen. Volgende keer moest ze daar ook maar beter op letten voordat Lucifer zich daar zou verstoppen om haar te volgen. Ze schrok niet en keek naar zijn handen die hij omhoog hield. De japanse jongenman vertrouwde ze niet helemaal maar ze moest in haar rol blijven en liet haar cap zakken zodat haar gezicht geheel zichtbaar was. Haar zwarte haar glansde. ''Nee het is niet erg hoor, u moet doen waar u zich prettig bij voelt. Maar waarom sprak u dan niet tegen me als u een praatje wou maken?'' vroeg ze vriendelijk. Lavinia was eigelijk best een charmante en prachtige vrouw om te zien. Ze glimlachte hem vriendelijk toe. ''Maar ik zou graag samen met u rond willen lopen hoor, waar was van plan om naar toe te gaan?'' vroeg ze beleefd. Espre briesde en had de neiging om te praten maar dat deed ze niet. Ze mocht het niet van Lavinia. ''Wat was u naam ookal weer?'' vroeg ze met een glimlachje

Kenshi moest zijn best doen om niet in de vrouw haar ogen te kijken, ze waren zo mooi blauw... Toch zocht Kenshi iets anders om zijn aandacht op te vestigen, dus begon hij maar rustig naar een lok van haar haren te kijken. "Degene ide je eerst hoorde was mijn anima..." hij wees naar de bosjes, waar Kyodo wat twijfelachtig uitstapte om zich naast zijn mens te voegen. "Ik was vanplan te lopen... Ik woon hier zowat." hij rekte zich even wat uit, zijn spieren deden nogsteeds pijn, maar hij voelde zich al iets beter en keek toen emt een glimlachje naar de vrouw. Kenshi ging alvast wat naast de vrouw lopen, Kyodo bleef vlak naarst Kenshi lopen, bijna tegen hem aan, gewoon voor het geval dat. "Mijn naam is Kenshi." antwoordde hij eerlijk, waarna hij richtign zijn anima keek "Dat is Kyodo." hij glimalchte wat breder en draaide zijn hoofd nu weer richting d ebeeldschone vrouw. "En wat is jouw naam..?"

Lavinia keek naar de bosjes waar de grote leeuw tervoorschijn kwam. Zijn manen waren prachtig om te zien. De anima straalde macht uit. Een glimlachje sierde haar lippen toen ze haar ogen over de leeuw liet gaan. Hij was prachtig om te zien, zijn krachtige poten, zijn geheven kop. Zijn vacht die glansde, hij was goed verzorgd. Ze knikte naar de Anima en Espe boog haar kop als begroeting. Want ze kon niets zeggen. Alleen als Lavinia en zij echt alleen waren. Espe was gewond, dat was duidelijk te zien, haar buik was verbonden en er zatten kleine wondjes. Ze keek naar Kenshi. ''U Anima is werkelijk prachtig, het is een te mooi dier om zich te verschuilen. Hij zou trots moeten zijn dat hij een leeuw is.'' Zei ze met een kleine grijns en gaf een paar klopjes op de hals van Espe die brieste. Haar oren waren nog steeds gespietst. Toen de jongen naast haar begon te lopen liet ze Espe weer rustig stappen. Ze knikte naar de jongen. ''Het is een mooie plek om te wonen,'' gaf ze toe. Ze glimlachte toen hij zich voorstelde. ''Mijn naam is Kayla..'' Zei ze met een glimlachje. Nog steeds zei ze niet hoe ze werkelijk heten. Kayla was slechts haar tweede naam. Dus ze loog niet echt over haar naam. Espe en Lavinia hadden besloten, Espe de naam Lucy te geven om te schuilen. Lucy was de naam van haar moeders panter. Maar die was net als haar moeder vermoord door de andere clan, slechts om haar vaders hart te breken. Ergens was er iets van verdriet en woede te zien in haar ogen maar deze vervaagde al snel. Ze keek weer naar Kenshi. ''En dit is Lucy,'' Zei ze uiteindelijk en klopte op de hals van Espe die hinnikte als bevestinging. Ergens wou ze toch met u worden aangesproken maar ze zei er niets op. Lavinia keek weer naar de jongen, haar ogen glansde als hij nu in haar ogen zou kijken zou hij bezwijken onder hun schoonheid en al zijn grootste geheimen op bieden.

:Anima Tell:
"Wij houden er gewoon niet van om te ver buiten de schaduw te treden." sprak Kyodo, hij was niet bang om te praten "Maar dank u voor het compliment." Ja, kyodo had betere manieren dan zijn mens, dat was duidelijk. Maar toch klonk hij ergens ook een stuk afstandelijker. Alsof er een muur tussen hem en de mensen waarmee hij praatte instond.

"Ja, alleen het kan hier gevaarlijk zijn." zei hij rustig "Wat één van de redenen is dat ik liever voorzichtig doe." de vrouw stelde zich voor en Kenshi keek even naar Kyodo, toen naar Layla "Aangenaam, Kayla." zei hij toch maar, het was dat Kyodo dat via zijn gedachten door had gegeven, anders had hij het niet gezegt. Hij liep gewoon verder naast Lucy en Kayla, zonder de vrouw recht aan te kijken. Kenshi keek gene mensne aan die hij niet compleet vertrouwde.

Lavinia glimlachte vriendelijk. ''Ieder zo zijn eigen ding, toch Espe?'' Espe hinnikte en kreeg vervolgens een paar lieve klopjes op haar hals. Waarna ze weer naar Kenshi keek en vervolges naar Kyodo waar ze naar knikte. Hij was wel beleefder dan Kenshi maar toch afstandelijker dan zijn wederhelft. Espe ging liep heel keurig en zo dat de twee hen bij konden houden maar als er gevaar zo dreigen zouden ze weg rijden, geen mens die hen dan nog bij kon houden. Ze knikte opnieuw, ''Ik ben hier niet geheel bekend, ik woon pas net in Midnight glade.'' Zei ze eerlijk. ''Ik woonde eerst in het koude gedeelte van Dust.'' Zei ze met een glimlachje. Lavinia pas nou op dadelijk gaan ze vragen stellen. Lavinia greens lichtjes. Rustig maar Espe, daar had ik al op gerekend. Espe hinnikte zachtjes en boog haar hoofd om nog mooier te lijken. ''Waar komt u vandaan?'' vroeg ze aan Kenshi.

Kenshi knikte even naar haar woorden "Midnightglade is een mooie plaats om te wonen." zei hij gewoon rsutig, hij hielt maar achterwegen dat hij geen huis had en eigenlijk gewoon overal en nergens sliep. Het was nou niet bepaald iets wat je graag vertelde. "Het koede gedeelte van dust..." herhaalde Kenshi om te laten merken dat hij wel daadwerkelijk luisterde, ookal keek hij een andere kant op "Het is erg mooi daar, maar veel kaler dan hier." zei hij, ja, hij was overal op deze wereld wel geweest en als er nieuwe gebieden bij kwamen zou hij meteen weer op onderzoek uit gaan, tot hij een glimp op zou vangen van zijn geboorte land. Na Lucy's vraag keek Kenshi even richting kyodo.

:Anima Tell:
"Zeg maar eerlijk dat we van Japan komen, dat hadden ze aan je uiterlijk ook wel kunnen raden." sprak Kyodo rustig, toch bleef Kenshi stil. "We komen uit het Japan van de oude wereld." zei Kyodo dan maar, Kenshi zuchtte gewoon even en keek voor zich uit.

"En waar kom jij vandaan?" vroeg Kenshi uiteindelijk aan Kayla, weer zonder haar aan te kijken. Zijn blik leek steeds net voordat hun blikken elkaar zouden ontmoeten uit te wijken naar kleine dingen die op de achtergrond gebeurden. Zoals een eekhoorn die langs rende of Lucy's hoeven omdat deze een takje lieten kraken. Toen er een luide bonk was te horen was hij opeens in de schaduwen verdwenen. Een soort schrik reactie op het harde geluid. Zijn scherpe ogen speurden de omgeving af om te zien dat er gewoon een steen van een heuvel af was gerold. Wat onshculdig grinnikend stapte hij weer uit de schaduwen.

''Uhm, nou het was mooier. Alleen die koning verpest daar alles. Dus hij moet daar weg zodat alles weer als van ouds word.'' Zei ze en hief haar hoofd. Ergens wou ze de koning wel van zijn troon afstoten nadat hij haar de macht had gegeven. Ze greens lichtjes en keek even om zich heen. Haar ogen stopte met glimmen, ze wist dat het geen zin had anders ratselde hij nu al zijn geheimen op. Ze zuchte even maar keek Kenshi weer aan. ''Maar als de zon schijnt op de sneeuw schitterend het als kleine diamantjes. Het is daar prachtig inderdaad.'' Zei ze glimlachend. Lavinia was er er wel eens geweest met haar moeder een paar keer zelfs. Ze glimlachte lichtjes aan de gedachten aan haar moeder en de poedersneeuw. Ze knikte, ''Ik dacht al dat je uit Japan kwam. Maar dan verbaast het me toch dat je niet naar het oosten trekt want daar zijn de oosterse kunsten te vinden.'' Zei ze eerlijk zonder hem aan te kijken. Er rolde een steen de heuvel af en Lavinia trok haar wenkbrouw op toen de jongen de schaduw in vluchten. Wat een held Hoorde ze door haar hoofd spoken. Lavinia lachte stilletjes, ze wist dat Espe gelijk had want zo heldhaftig als hij eruit zag kwam hij niet over. ''Ik kom uit Hiems...'' Zei ze om zijn vraag te beantwoorden en keek hem dit keer wel aan. Als Kenshi nu in haar ogen zou kijken zou er niets gebeuren, nouja ze hypnosteerde hem niet meer want het had geen zin vond ze. Alleen de meeste mannen bezweken onder de schoonheid van haar ogen alsof je er langzaam in kon verdrinken.

:Anima Tell:
Kyodo zuchte even diep op de rectie van Kenshi, hij voelde wat er in Kenshi's hoofd omging, wist dat zijn mens het gevoel had dat de vrouw iets vna plan was. Wat Kenshi had gedaan was geen vluchten, eerder in de schaduw verdwijnen en wachten op het best emoment om weer toe te slaan. Toch goed geacteerd van Kenshi da thijd aanra zo unshculdig de schaduwen weer uit kwam, hou wou het niet toegeven maar... Ze werden steeds beter in liegen.

"De laatste keer dat ik in het oosten was was daar alleen een lege plek, maar ik heb inderdaad gehoord dat daar door het stof nieuwe gebieden zijn ontstaan." ging Kenshi gewoon vriendelijk op haar woorden over het oosten in, alsof er helemaal niets gebeurd was. "Eerst maar even uitzittne hoe het afloopt met Midnight glade en dan ga ik daar waarschijnlijk wel kijken." zijn ogen glommen aan het idee dat hij misschien iets van zijn thuisland op kon vangen.

Toen Kayla hem recht aankeek keek hij voor enkele seconden terug "Kenshi, je dwaalt af." Kenshi keek gewoon eventjes naar zijn anima en toen weer voor zicht uit. "Ik ben meegelseurd door mijn anima om me aan het verzet aan te sluiten. Maar jij lijkt oprecht van Midnight Glade te houden." het klonk ergens meer vragend dan vertellend.

''Lavinia, ik vertrouw die twee niet.'' ''Rustig maar Espe, die twee zijn machteloos.'' ''Dat weet ik nou zo net niet, Lavinia..'' ''Espe, kalm aan, die twee zijn machteloos. Ik kan dingen die zij niet kunnen en daarbij kan ik aardig mijn zwaard hanteren..'' ''Je heb gelijk,'' Dat waren de gedachtens tussen de twee. Maar Espe had eigelijk wel gelijk ze moesten niet gaan denken dat deze persoon te vertrouwen was want gevaar was verscholen in een klein hoekje. De jongen wist half niet hoe gevaarlijk ze eigelijk wel niet was. Maar als haar echte naam bekend zou worden zouden de rilling over hun ruggen lopen want haar naam bracht veel angsten met zich mee. Er gingen vele geruchten van haar rond, de helft was niet eens waar maar de geruchten maakte de mensen alleen maar bang. Maar Lavinia ging de geruchten niet ontkennen, liet ze maar bang zijn voor haar toorn. Ze keek weer naar Kenshi en glimlachte lichtjes, zijn donkere ogen waren best mooi om te zien. Ze wou zijn ogen vast houden in haar greep maar hij wendde zich al snel weer af waardoor Lavinia ook maar vooruit keek. ''Midnight Galde, is de beste plek om te wonen. Het is er erg gezellig en de mensen zijn er erg aardig. Alleen die koning verwoest het en dat zal ik niet laten gebeuren,'' zei ze met een lichte glimlach terwijl ze naar de weg voor haar keek. Lavinia was hier goed in, gemene spelletjes spelen en liegen. Eenmaal in haar rol kreeg je haar er moeilijk uit tenzij je het haar echt bond maakte maar aangezien niemand dat deed wachten ze gewoon rucstig af totdat ze in haar val liepen en alles zouden vertellen wat ze wisten. Ze keek weer even naar Kenshi, ''Ik ben er ook nog nooit geweest, maar ze zeggen dat het er erg mooi is..'' Zei ze glimlachend.

(Ik moet nu gaan, ik post later! Jullie wachten wel op me, hé?]

[OOC: Ja tuurlijk wacht ik, Byee :] ]

"Ik weet niet, de mensen vertrouwden denk ik te veel op hun omgeving, ze bleven er vanuitgaan dat er niets zou gebeuren en daardoor kan je er gewoon op wachten dat er een keer iemand zou komen om de macht te krijgen." zei Kenshi gewoon eerlijk, voor hem had het niet echt zin om zich aardiger voor te doen dan dat hij was en eigenlijk was hij tot nu toe aardig eerlijk geweest. Behalve een paar keer dan en hij wist goed te verbergen dat hij Kayla nogsteeds niet vertrouwde. "Niet dat ik de koning zijn gang zou laten gaan, want ik zal zeker helpen hem van zijn troon te stoten." hij keek eventjes naar Lucy, daarna naar Kayla. "Ik ben blij dat we iemand als jij bij onze groep hebben, met jouw charmes zou je die mensen vast wel voor de gek kunnen houden." zei hij gewoon wat grijnzend, alsof hij het als een grapje bedoelde. Kyodo had al een heletijd niets gezegt, had gewoon voor zich uit gestaart en gehoord waar ze over praatte "Je kan niet van haar verwachten dat ze zichzelf zo in gevaar brengt, Kenshi." zei hij wat waarschuwend.

Lavinia knikte, Kenshi had gelijk. Midnight Glade had nooit gedacht dat er iemand naar de macht zou grijpen, laat staan dat ze werden aangevallen. ''Daar moet ik u, jammer genoeg gelijk in geven. Als Midnight Glade zich had voor bereid dat er wel eens iemand naar de macht greep hadden ze het misschien wel kunnen verkomen of waren we er nu van af. Maar iedereen is in de greep van de koning..'' Zei ze rustig zonder hem aan te kijken. Espe brieste er was een duidelijke lucht stroom te zien bij de neus van Espe. ''Lavinia, ik verhonger zowat.'' Lavinia greens lichtjes. ''Dan neem je dadelijk maar wat mals gras..'' ''Eh, getver. Kan ik niet heel even gaan jagen?'' ''Dat kan, maar dat moet dan zo wel ongezien gebeuren. Dus voor nu hou je je maar in.'' Espe briesde nog eens maar dit keer met afkeur. Ze haten het als ze moest wachten op haar maaltijdje. Ze keek Kenshi weer aan toen hij weer sprak en knikte enkel. Kenshi keek haar heel even aan maar daarna naar Espe. Een glimlachje sierde haar gezicht. ''We moge ook blij zijn met een krijger als u, jonge heer..'' Zei ze beleefd. ''Maar inderdaad ik kan iemand wel voor de gek houden met mijn charmes...'' ''Lavinia, wees nou voorzichtig dadelijk verdenkt hij je ergens van en is dit een val.'' Lavinia begreep de onrust van Espe wel maar ze reageerde er niet op. Ze keek weer naar Kyodo. ''Ik breng me al vaak genoeg in de problemen, iemand voor de gek houden is appeltje, eitje voor mij.'' Zei ze trots. ''Alleen ik gebruik mijn charmes niet meer zo vaak nu ik een man moet vinden om me te binden. Ik gebruik ze enkel nog als ik iets zie in een man en dat is vrij weinig..'' Zei ze rustig en glimlachte vervolgens.

"Niet lang meer." reageerde Kenshi op haar woorden dat iedereen in de greep was van de koning, hij glimlachte wat scheef, wat er opzich best schattig uit zag, toen Kayla zei dat hij een krijger was. Kenshi richtte zijn aandacht even niet meer op Kayla bij haar volgende woorden, althans, dat leek zo. Het waren juist dat zoort woorden dat hij altidj in zijn gedachten mee zou dragen. "Is het moeilijk voor mannen om jouw aandacht te trekken dan?" zie Kenshi wat grinnikend, een beetje een luchtige vraag zodat het niet zou voelen alsof ze hier een verhoor aan het houden waren.

(Sorry voor de korte post)

Lavinia knikte, ''Ja, niet voor lang meer.'' Zei ze met een glimlachje. Espe hinnikte luid als bevestinging. Maar ergens wist Lavinia dat Espe gewoon diep van binnen lachte. De koning zou namelijk langer leven dan hen. En eenmaal als de koning had wat hij hebben wilde zou Lavinia toe slaan zodat hem persoonlijk van de troon kon stoten. De koning wist wie ze werkelijk was. Nouja, hij kende haar naam en dat was meer genoeg. De scheve grijns stond de jongen goed vond Lavinia. Het maakte hem schattig en onschuldig. Iets wat Lavinia niet vaak zag in een jongenman. Wat eigelijk wist ze niet hoe oud deze jongen was. Zelf was ze 19 wat verklaarde dat ze een vrouw was want na je 18de was je officeel een vrouw en zo bekeken de mensen je dan ook echter. Als een volwassen vrouw. Al was ze het wel gewend want ze was vanaf haar 9de al vrouwe des huizen. Ze keek weer naar Kenshi, ''Nee, niet echt..'' Zei ze eerlijk. ''Jij trok toch ook mijn aandacht en het enige wat je deed was uit een boom springen.'' Zei ze met een glimlachje. ''Ik ben niet zo geheel moeilijk, alleen neem ik mannen soms niet geheel serieus als ze mijn aandacht echt willen trekken.'' Zei ze eerlijk. Ja, iets waar Espe voor had opgedraait. Als ze gewoon een stap achteruit had gedaan was er niets gebeurd. Ze zuchte even. ''Het is afentoe jammer dat je het verleden niet kan terug draaien. Dan hadden we deze man tegen kunnen houden voordat hij echt de macht greep.'' Sprak Lavinia over de koning zonder hem aan te kijken. Haar blik gleed toch weer uiteindelijk naar Kenshi. ''Zeg eens, hoe oud bent u eigelijk?'' vroeg ze gewoon uit nieuwsgierigheid.

"Het is niet erg. Je kan het verleden niet terugdraaien, maar je kan altijd nog iets aan de toekomst doen." zei Kenshi, ookal leek zijn karakter in eerste instantie aardig duister, hij was een geboren optimist. Dat was wat Kyodo zo leuk vond aan zijn mens, als zijn mens echt zo'n negatief karakter had gehad had hij het niet met de jongen uit kunnen houden, maar nu waren ze bijna het perfecte team. "Ik ben 16 jaar oud." zei Kenshi eerlijk, iets wat Kayla waarscheinlijk zou verbazen omdat hij best groot was voor zijn leeftijd en zich altijd wat ouder gedroeg dan wat hij eigenlijk was "Over 2 maanden word ik 17." voegde hij toe, waarna hij eventjes onderzoekend naar Kayla keek "En jij bent tussen de 18 en de 21, toch?" gokte hij, hij hielt zijn hoofd ene beetje schuin, iets wat meestal een dier deed als ze iemand vragend aankeken.

''Daar moet ik gelijk in geven, je woord keuze bevalt me wel.'' Zei ze eerlijk zonder hem aan te kijken. Espe rolde even met haar ogen, wanneer ging Lavinia nou misbruik van die jongen maken. Dan had ze wat te doen en kon ze haar tanden ergens in zetten. Espe werd altijd stik chagerijnig als ze honger had en Lavinia wist dat erg goed. Maar haar nu laten jagen zou niet goed gaan omdat maar weinige Anima's konden vervormen en dat zou argwaan op kunnen wekken. Ze zuchte even en keek naar Kenshi. Geheel rustig liet ze haar ogen over hem heen glijden om hem te onderzoeken en hem in haar op te nemen. Toen hij zei dat hij 16 was keek ze hem lichtjes verbaast aan. ''Ik had verwacht dat u ouder was, jonge heer..'' Zei ze eerlijk. ''Ik schatten zelf 18 in, dat toont maar weer aan dat je niemand moet onderschatten.'' Zei ze met een lachje en knikte toen Kenshi haar leeftijd begon te raden, hij leek op een dier die haar begluurde. Lavinia glimlachte lichtjes, ''Dat klopt inderdaad, ik ben net 19 geworden. Hoogste tijd dus om een man te zoeken vind mijn vader.'' Zei ze met een lachje. Ze was eerlijk gezegt al vanaf haar 16de bezig om zich te verloven maar had iedereen gewoon afgekeurd. Lavinia gaf haar hart pas aan iemand als ze die persoon vertrouwde, haar respecteerde en die persoon haar ook werkelijk kon bieden wat zij wou en daarbij moest hij zorgzaam zijn, moeten kunnen regeren over een groot volk en Clan en daarbij moest hij kunnen vechten en ook durven mensen te verwonden. Zijn handen vies maken. Dat zou een ideale man zijn in de ogen van Lavinia. Maar waar vond je deze mannen? Ze glimlachte lichtjes. ''Ik vind u wel een aardige jongeman.'' Gaf ze toe met een glimlachje.

"Hoor ik vaker." zei Kenshi wat vrolijk, hij moest steeds weer door Kyodo herinnerd worden waarom ze hier eigenlijk waren en dat Kayla eigenlijk niet te vertrouwen was. Ergens wou Kenshi het niet geloven, omdat ze nu zo vriendelijk tegen hem was, maar het vreemde gevoel dat hij door haar kreeg ging niet weg. "Net 19, ik wist het." zei hij, waarna hij een veelbetekenende blik naar Kyodo worp. Deze had verwacht dat ze eigenlijk ouder was maar zich jong voordeed en keek wat beschaamd terug. Toen ze zie dat ze hem aardig vond "Ik vind jouw ook een hele vriendelijke vrouw." zei hij gewoon eerlijk, even keek hij haar recht aan,maar Kyodo trok zijn aandacht weer door iets te zeggen. "En Kayla, je hoeft me niet met 'u' aan de spreken." zei Kenshi toch maar, hij was zo'n iemand die zich daar snel aan irriteerde. Kyodo keek weer even naar Kayla "En als uw dat wilt zal hij uw aanspreken met 'u'." stelde hij vriendelijk voor.

Lavinia glimlachte breed en richtte zich op de weg voor haar. De weg kronkelde een beetje, dat viel erg op. Hier en daar lagen wat takken op de grond en de knopen van de bomen waren uitgekomen. Dat betekende dat de lente was gekomen. Narcissen en andere bloemen waren hier en daar te vinden. Dit hadden ze niet op Bombarda, daar groeide geen enkel boompje meer, laat staan een bloem. De bomen die er waren, waren dood maar men haalde ze niet weg. Het was daar één grote koude vlakte. Ze keek weer naar Kenshi met een glimlach. ''Dankje,'' Zei ze vriendelijk. Ze keek weer voor zich uit. ''Zoals je wild, sommige vinden het prettig als ze met 'u' worden aangesproken en het is beleefder.. Maar als u, ik bedoel je dat niet wil, zal ik dat niet doen.'' Zei ze met een glimlachje. Ze ging nog eens pijn in haar kaken krijgen door te blijven glimlachen maar het was voor een goed doel, toch? ''Dat hoef niet hoor,'' Zei ze toen Kyodo iets voorstelde. ''Maar toch bedank voor het voorstel, maar het is niet nodig.'' Zei ze vriendelijk en keek even naar de twee waarna ze naar de weg keek. Hoe lang moest ze nog vriendelijk blijven doen?

Kenshi en Kyodo knikten gewoon bij haar woorden en liepen door. Geen idee waar ze heen aan het lopen waren. "Ik denk dat we in rondjes lopen." Kenshi knikte eventjes en keek schuin richting Kayla, waarna er opeens een vraag in hem opkwam waar hij nog niet eerder op was gekomen "Van welke familie kom je eigenlijk?" vroeg hij gewoon. Als Kyodo een hand had zou hij zichzelf nu voor zijn kop slaan, Kenshi was veel te recht door zee, het zou veel beter zijn als Kenshi er meer doeken om heen zou winden zodat zijn nieuwsgierigheid minder op zou vallen. "Als je er niet over wilt praten, dan hoeft dat niet." probeerde hij zijn wat directe gedrag goed te praten en hij greens even onschuldig.

Lavinia liet Espe gewoon rustig rond stappen. Ze liepen inderdaad een rondje, enkel om meer met deze jongen te praten. Ze zuchte even toen Kenshi begon over haar familie. Daar had ze niet over na gedacht. Ze wist geen achternaam. Maar ze glimlachte toch zwakjes naar Kenshi. ''Ik praat niet graag over mijn ouders, ze zijn omgekomen door de Nigris clan...'' Zei ze rustig. Dit klonk wel goed, zo gaf ze er nog een beetje een draai aan het verhaal en als Kenshi haar zou geloven zou hij zeker weten dat ze niet uit de Nigris clan was en al helemaal niet dat ze de opvolgster was. Ze keek weer voor zich uit. ''En jou familie?'' vroeg Lavinia direct zonder hem aan te kijken. Espe snoof even maar minderde vaart. Lavinia gaf een paar klopjes op haar hals en gleed van Espe af. ''Ik en Lucy gaan even zitten, ze is aardig moe. Dus wij lassen een pauze in.'' Zei ze met een klein glimlachje waarna ze naar de boom liep waar ze tegen aan ging zitten. Ook Espe liet zich naast Lavinia zakken. Nieuwsgierig keek Lavinia naar Kenshi om te kijken wat hij nu ging doen.

"De Nigris clan..?" herhaalde Kenshi een beetje nietwetend "Die clan waarover zo veel slechte dingen worden gezegd?" hij kon beter niet zeggen dat hij neit geloofde dat al die dingen waar waren, maar dat zou vreemd overkomen aangezien haar ouders waren vermoord door die clan. "Mijn familie?" herhaalde hij een beetje verbaasd, stom dat hij die vraag niet verwacht had. "Ik heb geen familie." antwoorde hij gewoon rustig "Nouja, ik heb wel een familie, maar ik heb ze nooit gekend." achja, wat je niet had kion je tenminste niet missen. Toen Lucy en Kayla ergens gingen zittne ging hij ook maar zitten, wel een eindje verderop. Zoals altijd krulde Kyodo zich achter zijn mens en legde zich neer zodat hij zelf comfortabel lag en zijn emns ook tegnen hem aan kon leunen. "En... Hoor jij nu bij één van de clans?" vroeg hij gewoon, normale intresse, hij ging weer wat rechter op zitten en keek wat schuin naar Kayla.

Lavinia knikte toen hij haar woorden herhaalde en daarna een conclussie over trok. Nouja, conclusie. Het was een feit dat er werd gesproken over de Nigris clan, de clan die veel mensen vermoorden voor stof. Maar ze wouden gewoon niet geloven dat de andere clans ook zulke dingen deden. Ze vermoorden ook onschuldige, zoals haar moeder. Iets waar de clans nog voor gingen boete. Ze keek even naar de lucht die helder blauw was, enkel wat witte wolkjes dreven door het luchtruim. Lavinia zuchte even en keek Kenshi aan toen hij over zijn familie begon. Ze knikte rustig. Ze gleed van Espe af en ging tegen een boom aan zitten en keek naar de lucht. Espe stak haar neus in de tas van Lavinia en at uit haar tas enkele bessen op om haar honger te stillen. Lavinia keek Kenshi pas weer aan toen hij ook ging zitten. Even was het stil maar Kenshi stelde al snel weer een vraag. Ze keek naar Kenshi en schudde haar hoofd. ''Nog niet,'' Zei ze rustig. ''En jij?'' vroeg ze nu rustig. Natuurlijk had ze een clan maar als ze eerlijk was geweest dan had hij niets meer van haar verhaal geloofd dus mooi niet dat ze ging zeggen dat ze in de Nigris clan zat. Maar ondanks ze loog was dit niet aan haar te zien, noemde het maar een talent. ''Zeg, jij komt uit de oude wereld..'' ze wachtte even op bevesting. ''Hoe is het daar?'' vroeg ze nieuwsgierig.