Toen ze vroeg bij welke clan hij hoorde haald ehij zijn schoduers even op "Ik hoor nie tbij een clan." atnwoord ehij eerlijk "En eerlijk gezegd ben ik dat ook neit vanplan. Ik ben nou eenmaal niet zo'n groeps mens." gaf hij met een glimlacje toe "Wij zijn onze eigen clan, hé Kyodo?" hij prutste even met de manen van de gigantishce leeuw en deze knikte gewoon even met een lichte glimlach. "Hm? Ja." antwoorde hij toen ze even later iets over de echte wereld zei "Ik ben zelf eigenlijk alleen in Japan geweest, maar het was er erg mooi. Op sommige plekken was het erg druk, met hoge gebouwen, veel lampen en er werden alerlei dingen verkocht. Ik hielt niet zo van de stad. Ik was vaker te vinden bij de kleine dropjes, met boerderijen enzo." probeerde hij uit te leggen, bijna alles wat hij tot nu toe tegen Kayla had gezegt was de waarheid, alsof hij nooit vanplan was geweest tegen haar te liegen "Er was bij ons in de buurt een dojo, ik was er één van de beste strijders. Iederene kende me..." hij zuchtte even "Het is niet dat ik het mis, maar soms vraag ik me gewoon af waar de rest van de Samurai uit ons dorp nu zijn." hij keek even naar de lucht, maar toen weer richting haar "Nu is het jouw beurt iets over jezelf te vertellen." zei hij rustig, alsof het een soort van vragen ronde was geworden.

Lavinia keek naar Kenshi en luisterde aandachtig naar zijn woorden. Zijn verhalen over de oude wereld boeide haar echter. Ze vond het prachtig die verhalen. Ze kon het soms nog steeds niet begrijpen wat een vliegtuig was. Een machine die door het luchtruim kon zweven. Een huis dat 50 verdieping hoog was. Twee grote torens die werden neer gehaald door een paar vliegtuigen. Grote huizen, mensen die niet aan de natuur dachten. Laat staan dat iets bestond als een Anima. Lavinia was dan misschien van deze wereld maar de oude wereld boeide haar nog steeds. Ze glimlachte lichtjes. Voertuigen die onder de grond reden en op wegen maar zonder paarden die de wagens voor trokken. In hele felle kleuren. Dat was toch prachtig. Haar vader vond dat ook en zij wouden van deze wereld weer de oude wereld maken. Maar niemand begreep dat. Ze keek Kenshi weer aan. ''één van de beste strijders, wauw.'' Zei ze met een glimlachje. ''Ik voel me vereerd dat ik met iemand als u, ik bedoel jou spreek.'' Zei ze glimlachend. Toen hij haar iets vroeg wat ze over zich zelf kon vertellen zuchte ze. Ze zou liegen maar ze zou ook een deel van de waarheid vertellen had ze besloten. ''Ik word als een soort prinses behandeld waar ik vandaan kom. Vele traditie's, eed's en uiteindelijk moet ik ook trouwen met een man die onze familie hoog zou houden zoals mijn vader dat ooit zei...'' ''Na de dood van mijn ouders werd ik meer binnen gehouden door mijn verzorgers. Maar omdat ik niemand goed keurde voor het huwelijk en zelf een man wou zoeken ben ik in hier. Dus veel over mij is er niet te vertellen..'' De waarheid zat er in maar er zatten leugens in. Ze zuchte even en aaide Espe liefdevol.

Toen Kayla zei dat ze zich vereerd voelde om met hem te praten leek zijn gezicht even wat te betrekken, alsof hij zich opeens weer iets herinnerde dat hem pijn deed. "Dat moet je niet zijn." mompelde hij even, waarna hij zich weer hervatte met een glimlachje "Ik ben niet meer de strijder die ik geweest ben, ten slotte is iedereen in deze wereld zo sterk!" hij vroeg zich af wat voor krachten Kayla en Lucy hadden, maar dat vragen zou misschien een beetje te ver gaan.
Kenshi luisterde aandachtig naar Kayla's verhaal, ookal leek dat niet zo omdat hij naar de lucht zat te staren, hij kon zich gewoon beter op woorden cocentreren als hij niet naar haar gezicht zou kijken. "Een prinses." herhaalde hij nadat ze haar hele verhaal uitgesproken had "Is het niet eenzaam om steeds in een huis opgesloten te zitten?" vroeg hij, gewoon omdat hij het zich afvroeg.

Lavinia keek even naar Kenshi, ''Iemand uit de oude wereld die weer terug is gekeerd naar Dust kan ik niet zonder eer behandelen. U bent vast dapper geweest en heeft veel goeds gedaan in de oude wereld want anders was u niet terug gekeerd.'' Zei ze met een brede glimlach waarna ze zich naar Espe wende. Ze zuchtte even en keek Kenshi weer aan. ''Je innerlijke kracht is altijd sterker dan spierkracht. Net zoals dat iemand die slim en afwachtend is altijd sterker is dan iemand die niet nadenkt en uitgaat van zijn brute krachten.'' Zei Lavinia wijs. Ookal was ze opgesloten, ze leerde veel. Zij was één van de weinige kinderen die niet naar buiten mocht maar moest studeren en leren. Voor haar was haar kindertijd al afgelopen na de dood van haar moeder. Haar vader nam haar nu uiterst serieus en liet haar hard werken voor haar eer. De enige keren dat ze buiten kwam als als ze het paleis uit sloop en stiekem met Espe in de tuinen zat. Ook Espe had veel geleerd in die tijd alleen kon Espe niet het dier zijn wat ze wou zijn. Haar insticten gingen dus achteruit maar nu ze hier waren ging eigelijk alles beter ondanks het feit dat ze een man moest zoeken was Lavinia nu gelukkig. Iets wat ze haast nooit was geweest na haar moeders dood. Kenshi keek haar niet aan toen ze sprak maar ze vond het niet erg. Ze zuchte even, ''Het is zwaarder dan je zult denken als je behandeld word als een vorstin..'' Zei ze eerlijk maar glimlachte uiteindelijk naar Kenshi. Ergens deden deze woorden haar zelf pijn maar ze wist het niet. ''Het is inderdaad best eenzaam, maar ik had Espe om me te steunen en dat is het enige wat ik nodig heb.'' Zei ze rustig. ''Net zoals jij zonder al die mensen kan leven en alleen met Kyodo rond trekt..'' legde ze uit waarna ze zich weer op de bomen voor haar richten.

De wijze woorden van Kenshi deden hem denken aan hoe Kyodo altijd praatte en hoe zijn daimyo altijd tegen hem had gepraat. Hij bleef gewoon naar de lucht kijken, maar toen ze zuchtte ging hij toch maar weer rechtop zitten, diep van binnen begon hij haar te mogen, maar als hij nu bevriend met haar zou worden en ze bleek te liegen... Nee, hij ging gewoon voorzichtig blijven, doen alsof hij haar gewoon vertrouwde en uiteindelijk iets over haar te weten komen. Weten waar ze over liegt en waarom ze tegen iedereen zou liegen. Kenshi knikte begrijpend toen ze vertelde dat het wel eenzaam was, maar dat ze Lucy tenminste nog had. Voor even keek hij haar recht aan en glimlachte lichtjes terug. Opeens stond Kyodo op, waardoor Kenshi zijn evenwicht bijna verloor, maar nog net kon blijven zitten. Hij keek even wat vragend naar zijn anima. "Ik ga jagen." zei hij rustig, Kenshi knikte begrijpend "Moet ik nog wat voor jullie mee nemen?" Kenshi haalde zijn schouder op "Als jij eet, hebben we geen honger meer." zei hij wat plagend, Kyodo grinnikte even ne keek toen richting Kayla "En u?"

Lavinia keek rustig voor zich uit. Kenshi was een aardige jongen. Ergens begon ze hem te vertrouwen. Iets wat ze nooit mocht doen. Iemand in vertrouwen nemen die niet van haar clan was. Ze zuchte kort en keek naar de wolken die rustig voorbij zweefde alsof er niets aan de hand was. Een glimlachje sierde lichtjes haar gezicht terwijl ze keek naar de vormen van de wolken, het gaf haar rust. Een kort glimlachje sierde haar gezicht waarna ze zich weer op Kyodo wende die op stond. Ze lachte stilletjes om de opmerking van Kenshi. Ze keek even naar Espe, die leek zowat te watertanden aan de gedachten dat ze kon gaan jagen. Lavinia legde haar hand op Espe's hals. ''Ga maar,'' Zei Lavinia rustig. Espe stond op. Kenshi zo vast nu denken waarom een paard zou gaan jagen maar alles werd voor hem duidelijker toen Espe begon te krimpen. Haar hoeven werden klauwen en haar snuit werd een bek met grote tanden. De paardenstaart werd een katachtge staart en voor je het wist stond er een panter voor je neus. Espe keek Lavinia aan met glimmende ogen. Lavinia sloot even haar ogen en hoorde Espe's dankwoorden in haar hoofd spoken. Espe knikte naar Kenshi en daarna keek ze naar Kyodo. ''Ik zorg wel voor mijn wederhelft.'' gromde Espe. Kenshi zou alleen maar gegrom gehoord hebben ne zoals Lavinia. Want Espe kon spreken als een mens maar ook als dier en dat leek haar in deze situatie beter op zijn plaats. Ze wierp nog een korte blik op haar wederhelft en verdween tussen de bosjes in de schaduw. Lavinia keek Espe met een glimlach na maar richte zich weer op Kenshi. ''Geen honger?'' vroeg ze aan hem. Ze keek hem even aan en begon in haar tas te rommelen. Ze haalde er wat bessen uit en stak er één in haar mond. Ze kauwde hier even op en slikte het besje door. Het was erg sappig vond Lavinia. ''Wil je ook?'' vroeg ze aan Kenshi terwijl ze hem wat bessen voor hield.

Kenshi keek even wat afwachtend richting Lucy toen Kayla zei dat deze mee mocht jagen, het leek alsof het hem niets deed dat het paard voor zijn ogen veranderde in een panter, als hij nu niet zo goed was geweest in het verbergen van emoties had zijn hoofd er waarschijnlijk heel onnozel uit gezien omdat hij zo verbaasd was. Hij grinnikte even om zijn eigen gedachten, keek toen naar Kyodo, die gewoon even richting hem en Kayla knikte en alvast begon te lopen. Kyodo knikte gewoon even richting Lucy toen deze iets naar hem gromde "Kun je hard rennen?" vroeg hij grommend terug, Kenshi kon het niet verstaan en keek dus maar gewoon weer richting Kayla. Zonder verdere waarschuwing zette Kyodo zich hard van de grond af.
Kyodo en Lucy waren een tijdje later in de verte verdwenen en Kenshi keek eventjes toe hoe Kayla wat bessen uit haar tas pakte en deze op at. Ze stak haar hand niet veel later naar Kenshi uit, deze keek er even naar en hoorde haar vraag aan "Oké..." zei hij rustig, waarn ahij wat twijfelend één besje uit haar hand pakte, hier even onderzoekend naar keek en hem daarna in zijn mond stopte.

: Anima Tells :

Espe keek naar Kyodo, haar ogen glommen lichtjes. Ze trok haar mondhoeken op alsof er een soort grijns ontstond. ''Ik ben een panter, wat dacht je anders...'' Zei Espe met wat licht gegrom. Kyodo zetten zich af en begon te rennen. Espe had hem al snel ingehaald en rende naast hem. Met grote sprongen kwam ze vooruit, zo leek het althans maar eigelijk rende ze gewoon hard. Bij het dicht begroeide stuk mindere ze vaart en spitste ze haar oren. Haar jachtinstict begon in zijn werk te gaan. In de verte hoorde ze wat water kabbelen. En waar water was, waren prooidieren. Ze keek even naar Kyodo en wenkte hem met haar mee te gaan. Ze begon weer te rennen maar minderde vaart toen het geluid van water harder werd. Heel langzaam sloop ze naar de struiken en keek er door heen. Zoals verwacht was er een kudde herten aan het drinken. Een perfecte plek voor een aanval. Met hun buikjes rond konden ze minder snel zijn dan haar en Kyodo. Ze trok haar mondhoeken omhoog en sloop zo dichtbij als ze kon. Nu moest ze wachten.

Lavinia keek naar Kenshi die wat onderzoekend naar de besjes keek. Ze lachte lichtjes. ''Het is geen vergif hoor,'' Zei ze met een lachje waarna ze zelf ook nog wat besjes nam. Pas toen Kenshi het besje in zijn mond stopte, glimlachte Lavinia trots. Want hij had het gewoon gegeten. ''En vind je het lekker?'' vroeg ze aan hem. Ze moest toch ergens een gesprek met deze jongen moeten kunnen aan knopen toch?
Ze keek weer naar boven en deed haar ogen even dicht en glimlachte. ''Vertel eens, hoe is het om een krijger te zijn?'' vroeg ze zonder hem aan te kijken, dit keer.

:Anima Tell:
Kyodo rende op gelijke been met Lucy, al was hij veel groter en lomper, snelheid was zijn specialiteit. Verderop stroomde een beek, veel verderweg hoorde hij de voetstappen van mensen en hij zou bijna uitwijken, maar hij hielt zich nog in en liep in de richting van hoefgetrappel. Hij liep op z'n dooie gemak achter Lucy aan en remde daar af. "Als jij ze mijn kant op jaagt..." gromde hij zachtjes naar Lucy, zo ging het jagen sneller en zou hij meer kunnen pakken.

Toen Kayla zie dat er geen vergif in zat keek hij haar wat scheef aan "Dat dacht ik ook helemaal niet." schudde hij dat verwijt van zich af "Ik ben gewoon nogal kieskeurig met eten." het was de waarheid, ookal klonk het nogal ongeloofwaardig. Toen ze weg keek was Kenshi meteen al een stuk ontspannener, hij hielt er neit van als er aandacht op hem gericht was, of hij diegene nou vertrouwde of niet. "Hangt er van af wat voor strijder je bent." zei hij eerlijk "Ik ben bijvoorbeeld een Ronin, een Samurai zonder meester." zei hij eerlijk "Het is best eenzaam, maar ik ben toch niet sociaal genoeg om echt met iemand om te gaan." hij zuchtte eventjes "Ik reis rond, zie wie ik kan helpen. Ik help weerloze mensen, maar zodra ze geen hulp meer van me nodig hebben 'verdwijn' ik weer. En dat is mijn leven." hij rekte zich eventjes uit, Kyodo was boos op hem geweest als hij nu hier zat en niet te druk was met jagen. Dei vond waarshcijnlijk dat hij de vrouw te veel vertrouwen schonk.

Espe keek naar Kyodo terwijl ze rende. Ookal was hij groter en dus trager dan haar hij kon haar aardig bij houden. Espe daarin tegen was slank en erg lenig aangelegd waardoor ze sneller was dan de andere roofdiern op de jaguar na dan. Toen Kyodo haar afremde keek ze hem aan. ''Goed,'' gromde ze naar hem. Ze ging weer in een sluip positie staan en sloop zo dichterbij. De herten merkte haar nog niet op. Ze keek hoe Kyodo bleef staan. Ze sloop verder naar de andere kant. ''Waarom moeten vrouwen nou altijd het zware werk doen.'' Gromde ze. Als Kyodo de herten niet zo grijpen zo ze kwaad worden. Ze sloop dichterbij zonder gezien te worden. Bij de laatste stap die ze deed kraakte er een takje en de herten keken op. Espe sprong de bosjes uit en de herten rende verschrikt alle kanten op. Maar Espe ging de grootste groep achterna. Ze jaagde ze naar Kyodo toe. Maar zelf zou ze ook wat te pakken krijgen. Want er liep een gewonde hert bij. met gevaarlijk gebrul ging ze steeds harde, adrenaline ging door haar lichaam heen terwijl ze rende. Ze rende door de groep door en besprong net voor dat de groep in de bossen zo verdwijnen op het gewonde hert en zetten haar klauwen in haar vacht. Het hert zakte in en Espe pakte het hert beet tussen haar kaken en vloerde hem. Het hert stribbelde wild tegen maar toen Espe door beet verdween het licht uit zijn ogen. Espe likte haar bek af bij het zien van het hert en keek even naar Kyodo om te kijken of hij nog wat te pakken had gekregen.

Lavinia glimlachte lichtjes naar Kenshi, ondanks dat zij het meeste loog leek de jongen dat niet te doen en haar te vertrouwen. Lavinia glimlachte lichtjes en zuchte uiteindelijk. Ze keek even naar boven ergens kreeg ze spijt dat ze tegen hem had gelogen. ''Vertrouw je mij?'' vroeg ze aan Kenshi. Haar stem klonk zacht en haar felle blauwe ogen fonkelde lichtjes terwijl ze hem aan keek. Ze moest het gewoon weten. Ze luisterde vervolgens aandachtig naar zijn woorden en knikte toen hij uitleg gaf over waarom hij zo onderzoekend keek naar de besjes. Maar bij zijn volgende woorden trok ze haar wenkbrouw op. ''Waarom niet? Je praat met mij en dat is al meer dan genoeg.'' Zei Lavinia met een brede glimlach. De glimlach leek haast betoverend maar ze wende haar blik weer af naar de wolken. ''Ik geloof dat je je toekomst zelf in de hand heb als jij zegt dat je niet sociaal bent dan ben je dat ook niet. Maar als je met mensen in contact komt word je dat van zelf.'' Zei ze zonder hem aan te kijken. ''Geen woorden maar daden zeggen ze..'' Zei Lavinia met een glimlach.

:Anima Tell:
Toen ze om keek lagen er om Kyodo heen meer dan 5 herten om hem heen, er kleefde bloed aan zijn poten en manen en hij zat gewoon rustig tussen de herten in. Hij keek even met twinkelende ogen naar de dode herten op de grond, alsof hij het leuk vond om iemands leven te beeindigen.

Hij keek Kayla bij haar vraag voor de eerste keer voor een langere tijd recht aan "Ja." antwoord ehij eerlijk, iets waarom hij zichzeelf haatte, het gevoel dat ze tegen hen loog was er ngo wel, maar die waren erg vet weggeduwd in zijn gedachten en het engie waar hij nu op dit moment aan dacht was het meisje dat voor hem zat, met haar lichtblauwe, fonkelende ogen.

"Eerlijk gezegd kwam ik als eerste naar je toe omdat ik dacht dat je niet te vertrouwen was." zei hij eerlijk toen ze zei dat hij wel sociaal genoeg was om met haar te praten "Maar... Nu denk ik dat je wel te vertrouwen bent. Ik zal je niet meer storen met mijn irritante vragen." daarna glimlachte hij even breed "Gomennasai gozaimasu." bood hij haar in het japans zijn excuses aan, op die manier was het makkelijker voor hem. Hij stak zijn hand uit, het leek op een soort vraag of ze dichterbij zou komen en of ze asjebliefd zou willen blijven. Ergens leek de glimlach die hij nu op zijn gezicht had heel kinderlijk, maar ook vol vertrouwen.

Espe keek naar Kyodo die rustig tussen 5 herten in zat. Espe keek er verbaast naar en greens uiteindelijk breed. Ze pakte de dode hert in haar bek en liep naar achtere. Ze sleurde het hert mee de bosjes in waar Kyodo zich bevond. Ze keek naar hem en knikte, ''Dat heb je goed gedaan, nu hoop ik alleen dat je 5 magen heb want anders is het zonde.'' gromde ze. Ze trok haar mondhoeken op als een soort glimlach. Ze keek hongerig toe naar het hert voor haar en zetten haar klauwen in het dier om hem vervolgens openen te maken en begon eruit te eten. Bloed druipte van haar snorharen af naar beneden.

Ze keek hem recht aan en hoorde hoe hij antwoord gaf op haar vraag of hij haar vertrouwde, ze glimlachte lichtjes en wende haar blik weer af waarna ze naar boven keek met gesloten ogen. het werd als maar moeilijker maar ze zou zich hier aan houden. Lavinia keek Kenshi weer aan en glimlachte, ''Dat dacht ik al,'' Zei ze eerlijk. ''Niemand verschuilt zich in de bomen als die gene echt met je wil praten.'' Zei ze rustig maar glimlachte uiteindelijk. Ze luisterde verder en knikte afentoe. Toen hij zijn hand uit stak keek Lavinia er even naar en daarna naar Kenshi. Ze glimlachte en pakte de hand aan die haar dichterbij trok. Misschien had ze een nieuwe vriend gemaakt al was het misschien oneerlijk dat zij tegen hem loog en hij eerlijk was. Het boeide haar niet.

:Anima Tell:
Kyodo keek even naar Lucy, met een licht grijnsje, vooral toen hij haar verbaasde blik opmerkte. Bij haar opmerking grinnikte hij lichtjes, ze had gelijk, hij had veel te veel gejaagd. Hij keek eerst even toe tot hij zeker wist dat Lucy aan het eten was en begon toen zelf ook te eten.

Kenshi glimlahcte nog breder toen hij merkte dat Kayla zijn hand vasthad en trok haar ietsjes dichterbij. Hij zelf ging ook iets dichterbij zitten. De afstand tussen hem en Kayla was nu niet meer dan armlengte, op één of andere manier voelde Kenshi zich toch een stuk minde ropgelaten dan eerst. Misschien omdat hij had besloten haar niet meer te ondervragen? Hij zou gewoon bevriend met haar raken, zonder vooroordelen en als ze dan al iets voor hem verborgen hielt, zou hij er vanzelf wel achter komen. Vreemd, normaal was hij nooit zo onvoorzichtig, maar het kon hem niet echt schelen nu. "Dit hoort niet bij de ondervraging, gewoon vriendschappelijke intresse." dekt ehij zichzelf alvast in, hij meende het echt "Naar wat voor een man ben je opzoek?" misschien een erg vreemde vraag en hij wist zelf neit eens waarom hij hem stelde. Shit, hij had een te vreemde vraag gesteld. Aan zijn houding merkte je dat hij de vraag liever niet had gesteld en hij durfde haar bijna niet aan te kijken.

Espe keek naar Kyodo terwijl ze haar tanden in het hert zetten het vlees en het afscheurde. Het bloed droop op de grond en met genoot begon ze tegen eten. Ze was uitgehongerd. Nadat ze genoeg gegeten had, keek ze naar het karkas van het hert. Enkel de kop was nog over. Espe likte haar lippen af en nam het hert weer in haar bek en sleurde het mee naar het water waar ze de karkas neer gooide. Het karkas zonk en werd mee gespoeld door het krachtige water. Ze keek de karkas nog na voordat ze terug liep naar Kyodo waar ze ging zitten. Haar ogen glommen nog lichtjes na terwijl ze keek hoe Kyodo at.

Lavinia werd dichterbij getrokken toen werd dichterbij getrokken. Kenshi zelf ging ook dichterbij zitten. Er zat niet veel ruimte tussen hen. Ze beet even op haar onderlip maar glimlachte toch naar Kenshi. Ze zou gewoon bevriend raken met Kenshi. Nouja Kayla zou bevriend met hem raken. Ze knikte toen Kenshi zei dat dit gewoon vriendschappelijk was. Maar bij zijn laatste vraag trok ze toch lichtjes haar wenkbrauw op. ''Uhm, ik val op een sterke, lieve, beschermende, zorgzame, charmante en mysterieuse mannen. Dat zou mijn ideale man zijn.'' Zei ze eerlijk waarna ze glimlachte. Ze zag dat hij zijn hoofd weg draaide en Lavinia grinnikte en legde haar vingers onder zijn kin en haalde zijn hoofd omhoog. ''Het was geen stomme of vreemde vraag als je dat dacht. Vind het juist leuk dat je intresse in me toont.'' Zei ze eerlijk. Ze liet haar vingers weer onder zijn kin vandaan glijden. ''En vertel eens, naar wat voor vrouw ben jij op zoek? Of wil je niets te maken hebben met vrouwen.'' Ze greens lichtjes. ''Zelfs als dat zo is, iedere man of jongen heeft een voorkeur voor een vrouw niet waar?'' zei ze met een lichte glimlach.

:Anima Tell:
Binnen de tijd dat Lucy zelf had gegeten, weg was gelopen en weer terug was gekomen had Kyodo al twee van de vijf herten opgegeten, alleen de kop hing er nog aan omdat hij die altijd zo vervelend vond om te eten. De ogen staarden je altijd zo aan... Waarschijnlijk dacht de panter nu dat hij heel veel at, maar als je meerekende dat hij al meer dan drie dagen niet meer had gegeten was het niet zo vreemd

Bij haar antwoord dacht hij even na "Nee, zulke mannen ken ik niet." zei hij gewoon wat eerlijk terug, hij keek nogsteeds weg, natuurlijk tot hij de vinger onder zijn kin voelde en gedwongen werd haar recht aan te kijken. Bij het woord intresse wist Kenshi meteen al niet waar de rest van de zin eigenlijk over ging, dacht ze dat hij haar leuk vond?

Bij haar volgende vraag moest hij lang nadenken "Ik zoek eigenlijk niet echt naar een vrouw." antwoordde hij rustig "Maar ik heb wel een voorkeur. Het klinkt een beejte cliché..." hij twijfelde of hij het wel meost zeggen, maar bedacht zich toen da thet oneerlijk was dat hij het Kayla had laten zeggen en het vervoglens zelf niet zou vertellen. "Ze moet wat voor zichzelf kunnen zorgen, niet te veel aan me hangen. Maar ik wil liever niet dat ze sterker is dan mij, zodat ik haar kan beschermen." dat was zowat iets wat elke strijder zou hebben gezegd "Ze moet het liefste iets kleiner zijn als mij, maar groter maakt ook niet uit. Ik hou van donkere haarkleuren... En ik hou niet van meiden die te veel op hun uiterlijk letten en ik wil al helemaal niet het gevoel hebben dat ik alleen maar gebruikt word." toen hielt hij opm, hij draafde weer eens te ver door met iets. "Haha, natuurlijk zou ik nooit zo'n iemand vinden, dus ik zou al blij zijn als er iemand was die gewoon aardig was en me leuk zou vinden."

Zijn ogen gingen weer even naar de lucht "Vreemd gespreks onderwerp." mompelde hij rustig "Herinner me er aan dat ik nooit meer aan iemand vraag waar ze op valt." je kon zien dat hij het eerder als grapje bedoelde, het was onbekend tegen wie hij het had, tot Kyodo samen met Lucy uti de bosjes kwam, ze zagen er beide niet uit. "Ik zal je er aan herinneren." zei Kyodo grappend terug en hij ging even naast zijn mens zitten.

Espe keek rustig toe hoe Kyodo at. Ze likte zichzelf schoon. Soms was ze iets te ijdel maar dat maakte Espe niets uit. Haar tong gleed over haar vacht en keek op toen Kyodo klaar was. Er waren nog twee herten over. Espe pakte een poot beet en legde het dier bij het water gevolgd door het andere hert. Voor de andere roofdieren. Die zouden wel zijn dat ze niet hoefde te jagen. Ze wende zich naar Kyodo en samen gingen ze weer weg. Terug naar Lavinia en Kenshi. Voor het eerst had Espe, Lavinia in vertrouwen achter gelaten. Ze zou toch niets stoms doen. De jongen was veelste jong voor haar en daarbij hij had niet echt een hoge naam. Dus ze mocht het niet eens. Rustig liep ze Kyodo achterna, zin om te haasten met een volle maag had ze niet.

Lavinia knikte, ''Ze zijn inderdaad moeilijk te vinden, zolang je er maar in geloofd kom je hem van zelf tegen. Of haar'' Zei ze met een glimlachje. Ze wou Kenshi niet het gevoel bezorgen dat ze hem leuk vond want ze kende hem pas. En een echte vriend had ze nodig. En Kenshi kwam dichtbij vriendschap. Ze zuchte even en liet zich een beetje zakken ook tegen Kenshi aan, maar dat vond ze niet erg. Dit was puur uit vriendschap. Ze luisterde rustig naar de voorkeuren van Kenshi en grinnikte een beetje. ''Er zijn genoeg vrouwen te vinden die aan die beschrijving voldoen, Kenshi. Alleen je moet goed zoeken. Je moet het willen... En anders als je het niet doet. Kom je die persoon ook tegen. Dat is nou eenmaal het lot.'' Zei ze glimlachend. Ze grinnikte toen hij zich weer afwenden. Maar voordat ze iets kwam zeggen kwamen Espe en Kyodo uit de bosjes. Ze zaggen er niet uit al zag Espe er beter uit dan Kyodo maar toch, ze zatten onder het bloed. Ze grinnikte, ''Geslaagde jaagt?'' Espe knikte en ging lang uit liggen om uit te buiken.

Toen Kayla iets tegen hem aan ging zitten glimlachte hij lichtjes en luisterde haar woorden aan "Ik weet het niet." ging hij rustig in op haar opmerking dat zolang je naar de ware zocht, je haar ooit wel zou vinden in "Mij werd altijd verteld dat als je liefde zocht en dat niet vond, je je erg ongelukkig voelt. Maar dat als je het niet zoekt en wel vind, je de gelukkigste persoon op de wereld bent." hij grinnikte even om die woorden, hij had ze zelf nooit echt serieus genomen en nu vertelde hij het zelf door. Hij had wel van zichzelf door dat hij veel uitspraken van zijn daimyo over had genomen, maar dat was waarschijnlijk gewoon uit respect. Kenshi richtte zich even op Kyodo en lachte plagerig "Sorry, maar je ziet er niet uit." zijn wraak op Kyodo voor het feit dat die hem een tijdje geleden ook uit had gelachen omdat hij onder het bloed zat. Kyodo keek even wat droogjes naar zijn mens en week zijn blik toen af richting Kayla. "Hier niets interesants gebeurd toen we weg waren?" vroeg hij gewoon maar aan haar, want Kenshi zat weer in één van zijn flauwe buien. "Behalve dan dat jullie met elkaar over de liefde praten, wat al een wonder opzich is."

Espe ging naast Lavinia zitten en begon zichzelf weer verder schoon te likken. Ze was soms echt een ijdeltuit. Een paar aaien over haar vacht volgde. Lavinia's handen gleden rustig door haar vacht heen en begon te spinnen waarna ze ging liggen. Ze keek even naar Kenshi en vervolgens naar Lavinia. ''Waarom lig jij tegen hem aan?'' Lavinia keek even naar Espe en greens lichtjes. ''Jaloers?'' ''Nee, het is eerder dom van je.'' ''Espe, we gewoon vrienden.'' ''Dat heb je dan snel gedaan.'' ''Voor alles moet een eerste keer zijn.'' ''Tweede keer,'' ''tweede?'' ''Ja, of ben je mij soms vergeten.'' Lavinia glimlachte en aaide over haar kop. ''Jij blijft nummer 1..'' ''Dat hoop ik dan maar voor je want ik bijt..'' ''Ben je chagerijnig?'' ''Ja,'' ''Waarom?'' ''Omdat meneertje te veel had afgeslacht en we nu ook voor andere hebben achter gelaten. Dat haat ik. Dan moet ik al het werk gaan doen voor andere..'' Lavinia grinnikte kort. ''Brompot..'' ''Brombeer...'' verbeterde Espe haar.

Lavinia wende haar blik van Espe af en keek naar Kenshi. ''Misschien heb je gelijk en moet ik niet meer zoeken maar gewoon afwachten...'' Zei Lavinia met een glimlachje. Kenshi en Kyodo waren een beetje aan het droogkloten. Niet dat ze het erg vond. Nee, totaal niet. Ze keek naar Kyodo toen hij iets tegen haar zei, ze schudde haar hoofd. ''Nee er is niet echt iets gebeurd. Alleen wat gepraat en wat besjes gegeten. Meer niet.'' Espe keek Lavinia aan, ''Die bessen pluk je nooit meer je word door die bessen zwak...'' Lavinia keek kort naar Espe en schudde grijnzend haar hoofd. ''Natuurlijk, Espe..'' Waarna ze Kyodo weer aan keek. ''Waarom is het een wonder?'' vroeg ze aan hem. ''Is Kenshi dan niet van de liefde,'' Ze grinnikte even. Welke jongen was daar nou wel van. En de jongens die dat waren die hadden genoeg scharreltjes en lieten de ware gewoon lopen. ''Maar hoe was jullie jacht?'' vroeg ze nu aan Kyodo. ''Ook wat dingen gebeurd tussen jullie..'' Espe gromde lichtjes maar zo dat alleen Lavinia het kon horen. ''Ik ben jou niet, jij gaat gelijk tegen iemand ga aan liggen,'' gromde ze maar dit keer kon Kenshi het ook verstaan. Lavinia beet even onmerkbaar op haar onderlip maar greens uiteindelijk toch. ''Probeer het eens, ligt best fijn..'' Espe snoof en keek naar Kyodo en daarna naar Lavinia. ''Moet dat?'' Lavinia grinnikte en knikte kort. Espe gromde geirriteerd maar haar ogen fonkelen toch na een tijdje. Ze liet zich neerploffen en lag met haar kop om Lavinia's schoot. Ze keek omhoog. ''Nu blij?'' mompelde ze. Lavinia grinnikte en knikte uiteindelijk.

Lucifer was op weg naar Midnight Glade toch een andere kant opgegaan. Pleoh had het gevoel gehad dat Lavinia en Espe een andere kant op waren gegaan en ze hadden het spoor gevolgd tot diep in het bos. Nu stond hij zelf al een tijdje te kijken naar wat Lavinia aan het doen was en hij was woedend. Hij zou zich moeten laten zien om haar duidelijk te maken dat wat ze aan het doen was niet kon. En bovendien praatten ze ook nog over de liefde. Alsof het voor hem al niet pijnlijk genoeg was dat hij haar niet kon krijgen, zei ze ook nog eens precies waarop ze viel en de meeste dingen was hij niet. Natuurlijk kon hij lief en mysterieus zijn, maar zag zij hem wel zo na wat er allemaal was gebeurd?
Hij gromde haast bij het zien van de twee en hoe ze tegen elkaar aanlagen. Wat was ze van plan met hem? Zou ze die schrielkip als man willen? Was ze zo diep gezonken? Dan zou zelfs hij nog eerder worden goedgekeurd door haar vader en dat was al bijna onmogelijk. Naast zijn lage rang zou hij vanwege zijn vele avontuurtjes nooit met haar mogen trouwen. Maar het was wel handig wat Lavinia aan het doen was. Ze had haar naam veranderd om niet herkend te worden. En dat was iets wat hij kon gebruiken. Hij zou haar duidelijk maken dat ze niet zomaar truukjes uit mocht halen en met iedereen een spelletje mocht spelen. Ze was daar veel te mooi en geslepen voor. Wat hij echter niet snapte was dat Espe er niets aan deed. Bij hem was ze meteen heel vijandig geweest en nu ging ze er gewoon bij liggen. Wat een verraadster, dacht hij bij zichzelf. Wat ben je van plan? De tijger was een heel stuk weg om niet te worden opgevangen door Espe en zat nu bij een dood dier. Dat merkte hij aan hoe de tijger reageerde. Hij kon er niet tegen als je een dier doodde en het dan gewoon liet liggen. Kom met dat karkas maar naar de plek toe en brul dan als je ze ziet. Dat zou haar voldoende moeten laten schrikken. Hij glimlachte even duister.
:Anima Tell:
Pleoh knikte op de woorden van Lucifer en nam het karkas van het hert in zijn kaken. Daarna sleepte hij het mee in de richting van de plek waar ze zouden moeten zijn. Hij snapte niet dat Espe dit karkas gewoon had laten liggen. Ze leek niet zo’n panter die meer zou doden dan dat ze op kon. Maar het was ook niet de geur van Espe die aan dit hert verbonden was. Het was van een mannelijk dier en zeker geen panter. Het duurde een tijdje voordat hij er was en nadat hij de laatste bocht doorwas, liet hij het karkas vallen en brulde luid. Hij keek rond en zag dat het die leeuw moest zijn geweest die dit hert had gedood en niet had opgegeten. Hij gromde even woedend ernaar. Je moest nooit een net gedood karkas laten liggen. Dat schrikte andere dieren af en dat was niet handig. ‘Had je geen honger meer?’, gromde hij naar Espe. Soms was het handig dat hij geen mensentaal kon, maar soms ook lastig.

Lucifer wachtte geduldig totdat Pleoh in de buurt was gekomen en kwam toen zelf ook tevoorschijn. Hoewel Pleoh voor hen stond, stond hij precies achter hen en nu beende hij naar voren. Met zijn armen over elkaar heen geslagen, keek hij haar boos aan. ‘Wat doe jij hier?’, zei hij kalm. Zijn gezicht was kalm, bijna sereen en Lavinia zou weten dat dit een masker was. Een masker die alleen zij zou kunnen verbreken. Bij de vraag van die jongen over wie hij was, draaide hij zich naar hem toe. ‘Je vraagt wie ik ben?’, vroeg hij bijna verbaasd. ‘Ik ben haar man. Is het niet, lieveling?’, vroeg hij liefjes aan Lavinia. Als ze haar cover op zou willen houden dan zou ze toe moeten geven. Ze zou het hem waarschijnlijk later betaald zetten, maar daar had hij het voor over. Ze mocht hem veel betaald zetten als alles af was gelopen, maar hij kon eigenlijk niet wachten totdat ze dat zou doen. Hij zou het meeste waarschijnlijk alleen maar leuk vinden. Zijn gezicht was strak, maar een beginnende glimlach was te zien. Toch waren zijn ogen donker en smeulend. Smeulend van de woede die hij had omdat ze hier bij hem had gelegen.

((OOC: Ik heb Lucifer toestemming gegeven aangezien ze mij betaald wil zetten XD))

Espe gromde wat geirriteerd. ''Het is omdat je zegt dat je vrienden met hem bent en dat hij veelste jong is voor jou, maar als je vriend te dichtbij komt bijt ik hem alsnog..'' Lavinia keek naar Espe en aaide haar rustig. ''Zal niet gebeuren, Espe...'' Espe snoof en ging weer op haar eigen poten liggen. Ze was wat knorrig omdat er nog 2 goede karkassen bij de rivier lagen die zij niet had kunnen opeten. Ze keek even naar de Leeuw blijkbaar hield hij van moorden. Espe hield ook wel van doden maar toch doden ze enkel als ze er een reden toe had. En Espe had niet zo'n grote maag, ze had genoeg aan 1 hert. Ze bekeek Kyodo weer en daarna naar Kenshi. Haar ogen stonden wat duister maar ze kreeg al snel een tik van Lavinia waardoor ze haar ogen weer geirriteerd op de grond legde. Ze snapte niets van Lavinia. Het ene moment, nee dat was ook niet waar. Lavinia had niets tegen Lucifer gedaan toen zij weg was. Alleen doordat Espe haar wou verdedigen kwam ze nog erger in de problemen. Ze snoof even. Mensen! Ze waren onbegrijpelijk! Zelf Lavinia begreep ze afentoe echt niet. Niet dat Espe het erg vond want Lavinia begreep haar soms ook niet. Wat geritsel verstoorde haar rust en ze keek zoekend om zich heen. Haar ogen glommen toen ze een al bekende brul hoorde. Dit kon niets meer dan ellende betekenen. Ze wierp snel een blik op Lavinia.

Lavinia verstijfde toen ze de brul hoorde, Pleoh... Zoekend keek ze snel om zich heen. Want als Pleoh er was, was Lucifer er ook en als Lucifer haar hier zag met Kenshi kon dat niets meer dan Ellende betekenen dat wisten Espe en Lavinia dondersgoed. Espe stond op en ging voor Kenshi en Lavinia staan. Lavinia leunde van de schrik niet meer tegen Kenshi aan. Heel even keek ze naar Kenshi maar daarna naar de bosjes waar nu Pleoh te voorschijn kwam. Ze begon zwaarder te ademen en slikte moeilijk. Ergens was ze bang dat Lucifer haar zou verraden. Pleoh gromde naar Espe die woedend terug keek. Lavinia wist niet wat Pleoh zei maar het kon van alles zijn.


Espe stapte dreigend naar voren. ''Wat doe je hier, Pleoh!'' gromde ze kwaad. ''Ga weg!'' Brulde ze dit keer waarbij ze haar tanden ontbloten. Espe en Pleoh waren echter geen vrienden van elkaar. Maar vijanden ging net te ver. Maar dat ze elkaar niet mochten dat was zeker. Ze keek naar het karkas wat op de grond lag voor de poten van Pleoh. ''Dat dier behoort niet toe aan mij, Pleoh. Dus ga en neem dat vervloekte beest met je mee..'' Zei ze met geheven hoofd. Haar ogen glommen duivels terwijl ze naar hem keek. ''Voordat ik dadelijk wraak neem over wat jij mij heb aan gedaan en dit keer, zal je er niet heel huids vanaf komen..'' Gromde ze dreigend en zetten een stap naar voren. Espe had geheel diers gepraat zodat de rest het niet kon horen allen Kyodo, Pleoh en zij zouden deze dierlijke taal kunnen verstaan. Dit deed ze om Lavinia niet bang te maken en Kenshi hier niet bij te betrekken.

Er doemde nog iemand op uit de schaduw. Lavinia's ogen werden groter terwijl ze naar hem keek. Lucifer had alles duidelijk gezien en zo te zien was hij niet blij met wat hij zag. Ergens begreep ze gewoon niet waarom hij haar niet met rust laten. Hij bleef haar maar achtervolgen. Wat moest hij van haar. Ze was nergens veilig. En veilig betekende zonder hem. Maar dit keer had ze niet door gehad dat hij haar had bespied en dat had hij dan wel erg goed gedaan want Lavinia had altijd al erg snel door als iemand haar volgde.. Ze was er op getraint. Al van 5 kilometer afstand wist ze of er mensen waren die haar volgde. Maar Lucifer was slimmer dan dat ze gedacht had. Heel even had ze namelijk gedacht dat ze veilig was met Kenshi maar blijkbaar had ze het mis gehad. Lucifer was woedend op haar, dat zag ze in zijn ogen. Pleoh stond voor hem maar Lucifer beende naar haar toe met zijn armen over elkaar. Lavinia stond rustig op en keek Lucifer aan. ''Dat kan ik beter aan jou vragen..'' zei ze fel tegen hem en ook zij sloeg haar armen over elkaar heen. Zijn woorden waren misschien kalm maar hij was alles behalve dat. Maar toch kon ze niet door het masker komen die haar boos aan keek. Wist ze nou maar wat hij echt kwam doen. ''Waarom volg je me..'' siste ze. ''Ik dacht dat je me met rust zo laten na Claps?'' zei ze met haar wenkbrauw opgetrokken. ''Dus zeg op, wat moet je van me...'' Lavinia was alles behalve beleefd nu maar dat maakte haar niets uit. Ze balde haar vuisten toen hij zei dat hij haar man was. Lucifer kwam nog dichterbij en Espe ging er grommend tussen staan want niemand kwam bij Lavinia als Espe dat niet toe stond. ''Mocht je willen,'' Gromde Espe dit keer konden de mensen het ook horen. Lavinia keek Lucifer boos aan. ''Ik zoek een man, dus de woorden haar man klopt niet echt. En zowel, bewijs het maar. Waar zijn onze ringen?'' zei ze fel. ''Ow dat is waar, die hebben we niet omdat jij mijn man niet bent!'' Zei ze dit keer boos. Ze keek naar Kenshi en zuchte, ''Deze man hier probeert mijn hele reis al mijn aandacht te trekken..'' Legde ze hem uit waarna ze zich op Lucifer richten. Ze deed een paar stappen naar voren en duwde haar vinger krachtig tegen zijn borst aan. ''Maar jij wil maar niet begrijpen dat ik je niet wil. Nooit niet..'' Haar ogen twinkelde lichtjes. Espe keek naar Lavinia en Lucifer maar haar blik richten zich al snel op Pleoh. ''En noem me geen lieveling!'' Zei ze waarna ze nog een keer tegen zijn borst duwde met haar vinger. Ze hijgde een beetje en haar haren vielen voor haar gezicht. Ergens zag ze ondanks ze boos was toch aantrekkelijk uit. Haar ogen glommen nog steeds en ze deed weer een stap achteruit en haalde haar vinger van zijn borst af.

Kenshi keek even glimlachend naar Lucy en Kayla die tegen elkaar praatte. Opeens hoorde hij een brul en niet veel later ook voetstappen, hij keek met wat schigtige ogen richting de man die zich voorstelde als Kayla haar man. Kenshi geloofde het niet, vooral niet toen hij de reactie van Kayla hoorde en zelfs Lucy ind e verdediging sprong. Ook Kenshi stond nu op, Kyodo zette wat passen naar voren zodat hij voor zijn mens stond en keek wat duister richting de man en de tijger, die kalm deden maar duidelijk een bedreiging vormden. De woorden die naar Kenshi gericht waren verbaasde hem niets, hij keek even richting de man, hij was groter en waarschijnlijk ook sterker dan hem. Maar áls hij ook maar iets bij Kayla zou doen, zou hij aanvallen, ookal zou hij het niet kunnen winnen. De owede van Kayla verbaasde hem, maar dat betekende dat hij iets ergs gedaan moest hebben. Hij deed ngo een paar passen, zodat hij schuin naast Kayla stond, iets meer vaan voren zodat hij er tussen zou kunnen springen. Kyodo gromde even wat waarschuwend richting de onbekende man en zijn anima. Waarschijnlijk viel eht wel op dat hij helemaal niets zei, maar hij was nou eenmaal niet echt van de woorden als het op deze situaties aankwam.

:Anima Tell:
Pleoh ontblootte zijn tanden toen Espe dat ook deed. ‘Ik ben hier om jou aan iets te herinneren.’, gromde hij terug. Hij wist dat Lucifer niet hard tegen Lavinia in zou gaan dus zou hij het maar via Espe doen. Zij zou Lavinia toch tegen moeten kunnen houden. Hij gromde zachtjes en het leek haast op lachen wat hij deed. ‘Herinner je je de vorige keer niet meer, Espe? Toen heb ik je ook verslagen en was je sterker dan dat je nu bent.’, gromde hij grijnzend. Hij merkte dat Lucifer naar voren kwam en stapte zelf ook nog wat naar voren. Een klein beetje bloed viel van zijn mond naar beneden op de grond waar het bij het karkas bleef liggen. Hij was best klaar voor een partijtje vechten al zou hij deze keer wel beter op moeten passen dat ze geen valse trucjes uithaalde. Espe en Lavinia vechten niet echt eervol als ze het anders konden oplossen. Iets dat hij en Lucifer verafschuwden. Nou ja, hij verafschuwde het, maar Lucifer vond het alleen niet prettig. Soms een uitdaging, maar meestal zwaar irritant.

Lucifer vond het bijna grappig hoe Lavinia voor hem stond en ook haar armen over elkaar heen sloeg. Ze reageerde niet zoals hij had verwacht, maar hij kon zich aanpassen. Zijn ogen staarden nog steeds een grote woede uit, maar in plaats van dat hij echt op Lavinia lette, was het de jongen die zijn aandacht vasthield. Hij was opgestaan en ondanks dat hij niet veel zei, was het duidelijk dat hij getraind was met het zwaard en dat zijn anima hem zou helpen als het tot een gevecht kwam. Zijn ene hand ging al naar zijn zwaard en ontgespte de twee riempjes zodat hij zijn zwaard zou kunnen trekken als dat nodig zou zijn. ‘Ik volg je omdat je mijn vrouw bent en ik wil dat je veilig bent. Ik hoop toch echt dat dit niet een van je nieuwe projecten is?’, vroeg hij. Eigenlijk sloeg hij de spijker precies op de kop, maar dat wist hij niet en speelde het spelletje voor zover hij het snapte mee. Hij lette niet op Espe, wist dat Pleoh in zou grijpen als dat nodig zou zijn. Lucifer liet de tirade doorgaan voor zover dat mogelijk was. Bij enkele woorden zag je wel hoe zijn ogen nog donkerder werden van woede en hoe hij in moest houden nu die andere jongen erbij was. ‘Hoe bedoel je, we hebben geen ringen? Ik heb ze hier bij me. We moesten ze laten vermaken of weet je dat ook al niet meer?’, zei hij rustig. Hij greep naar het bruine, leren zakje bij zijn nek en maakte dat los. Daarin zaten twee ringen. Degene die duidelijk kleiner was, was van glimmend zilver en droeg een kleine zwarte diamant. Het was de ring van zijn moeder geweest en had bij hem gelegen toen hij was achtergelaten. Hij was dan ook naar de naam in de ring genoemd. Er werd aangenomen dat dat ook de naam van zijn vader was. De andere ring was van hetzelfde goud, maar was van Balor geweest. Die had hij gekregen als cadeau voor zijn achttiende verjaardag. Die zou hij later dragen als zijn trouwring. Zijn ogen gleden nu naar Lavinia die naar hem toekwam en haar vinger tegen zijn borstkas aanlegde. Haar woorden deden pijn, erg veel pijn en zijn gezichtsuitdrukking was even wanhopig waarna hij het snel weer in plooi trok. Hij wist dat ze niet mochten trouwen en dat hij haar nooit zou mogen kussen, maar dat maakte het feit dat ze het zo zei niet minder pijnlijk. Hij wist ook niet of ze het meende. Hij voelde nog steeds haar kus op zijn wang, haar hoofd op zijn borst en zag nog steeds haar blote schouders voor zich. Ze had zelf ook gemerkt wat ze voor hem voelde, maar hoe kon hij nou weten wat ze echt dacht en voelde. Zaten ze maar samen op een onbewoond eiland dan zou het niet lang hebben geduurd voordat hij haar voor zich zou hebben gehad. Dan had ze niet aan hebben kunnen hebben ontkomen. Zou ze ook niet hebben gewild. Als hij echt van iemand hield dan liet hij die het liefst ook nooit meer gaan. ‘Maar hoe moet ik je dan noemen, lieverd?’, vroeg hij. Dit was voor hem ook handig, want dan kwam hij achter de naam die ze nu gebruikte. Zijn blik ging van woedend naar bezorgd toen hij haar zag hijgen. Was er iets met haar aan de hand? Het leek net alsof ze achteruit was gegaan in die tijd dat hij haar niet had gezien. Alsof ze zwakker was geworden. (BESJES!) Zijn andere hand die niet de ringen vasthield kwam naar boven en veegde voorzichtig en teder de haren uit haar gezicht en tilde haar kin op door zijn hand eronder te leggen. Zijn hand gleed weg toen ze haar stap naar achteren deed en hij keek haar aan. Ze was boos, aantrekkelijk en hij wilde haar. Het enige vervelende was dat die jongen er ook was en hij dan niet kon doen wat hij wilde doen. Die zou hem meteen aanvliegen en hij kon geen twee anima’s en een samurai aan. Zelfs al was hij nog maar een jongvolwassene dan was hij nog steeds goed getraind en had hij smerige trucjes. Daarna draaide hij zich gefrustreerd naar de jongen en stak zijn ene hand uit. ‘Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Daniel en ik ben Kayla’s man. Ze heeft last van geheugenstoornissen af en toe. Je weet niet hoe lastig dat kan zijn. We zijn nog niet zo lang getrouwd en ze heeft laatst een aanval gehad. Daardoor is ze tijdelijk weer een deel van haar geheugen kwijt en waarschijnlijk is ze het kwijt tot voor onze bruiloft.’, zei hij. Daarna draaide hij zich om naar Lavinia en zijn hele gezicht liet wanhopigheid en verdriet zien. Hij was goed hierin, maar wat wilde je anders als meester-verleider? Dan moest je zoiets wel kunnen. ‘Kun je me echt niet meer herinneren, schat? Ik hou zo veel van je.’, zei hij wanhopig. Het laatste was als enige geen leugen en nu had hij een geldige reden gehad om het te kunnen uiten. Maar dat zou die jongen of Lavinia niet weten. Nu hoopte hij alleen maar dat Lavinia mee zou werken. Wat waarschijnlijk niet zo snel zou gebeuren. Dan zou hij het nu echt hebben verpest en zouden ze hem aanvallen. Als laatste redmiddel hield hij de ringen nog naar voren zodat ze er echt naar kon kijken. Misschien zou dat haar helpen om te accepteren dat ze nu maar zijn spel mee moest spelen. Hij had niet echt veel inspiratie meer om nu nog verder te gaan liegen. Hij deed alles wat in hem opkwam en dat was niet echt veel. Hij had lang genoeg gewacht, maar net niet lang genoeg om een goed verhaal te bedenken.
:Anima Tell:
Pleoh was naar voren gelopen toen ook de anima van die andere jongen zich er mee begon te bemoeien en stond tegenover Espe naast Lucifer. Hij ging rustig zitten tijdens het gesprek en keek de panter alleen maar strak aan. Af en toe ontblootte hij zijn tanden of gromde even, maar hij beheerste zich om gewoon te blijven zitten en op de commando’s van Lucifer te wachten. Die wilde het eerst makkelijk oplossen, maar hij kon haar net zo goed gaan verraden als ze niet met hem mee zou werken. En dan konden ze eens zien of die jongen nog wel zo graag bij haar wilde zijn? Die zou waarschijnlijk meteen het hazenpad nemen. Maar goed ook, want dan konden ze weer eens goed gaan praten. Lucifer en Lavinia hadden weer een heleboel om over te praten en het zou er niet gemakkelijk aan toegaan.

-1307 woorden.

Het gedrag van de man verwarde Kenshi, maar ook hij had izjn hand bij zijn zwaard toen de man tegenover hem dat deed en al zijn ene hand bleef daar hangen terwijl hij de andre gewoon naast zich liet hangen. Toen hij hoorde hoe de man hem een 'project' neomde balde deze hand zich als een vuist. Het maakt ehem ergens boos dat d eman Kayla aanraakte en deze het niet eens wilde en hij wou al ingrijpen, maar de man wendde zich naar hem. Hij stak zijn hand naar Kenshi uit en stelde zich voor, Kenshi keek even naar de hand en sloeg hem uiteindelijk hard weg "Lieg niet!" zei hij boos, hij haatte leugens. Kyodo gromde even luid en zette nog een stapje richting de man die zichzelf 'Daniel' noemde. Kenshi hielt hem echter tegen, keek de leeuw tijdelijk aan, deze kon waarshcijnlijk de gedachten van zijn mens wel raadde. Hij schudde zijn hoofd even wat teleurgesteld en ging toen zitten, toch waren zijn spieren nog gespannen en leek hij klaar te zijn voor een aanval als dat nodig was. Kenshi keek even afwachtend naar Kayla, als deze zou zeggen dat de man toch haar man was zou hij stoppen en weggaan, maar hij wist bijna zeker dat Daniel loog.

(Ik ben morgen de hele dag weg, maar willen jullie asjebliefd niet veel verder gaan zonder mij? D=)

Espe gromde dreigend en deed een stap naar voren. ''Ik ben sterker dan dat ik was, Pleoh. Mijn instict is terug..'' gromde ze. ''En je weet waar ik op jaag..'' Gromde ze vervolgens. ''Scharminkeltjes zoals jij en je mens!'' gromde ze. Haar scherpe klauwen waren rijp voor een slachtbeurt. Want dit keer zou Espe Pleoh het betaald zetten. ''Ik zei dat je de volgende keer er niet goed van af zou komen en ik hou me aan mijn woorden, Pleoh..'' Gromde ze. Waarna ze nog een stap naar voren zetten. Ze voelde Pleoh's adem op haar vacht. Het was warm, iets fijns. Ze ontbloten haar tanden. ''Zorg dat je mens, mijn wederhelft met rust laat of ik zal zorgen dat hij haar met rust laat.'' Gromde ze dreigend. Ze hief haar kop waardoor ze groter leek. Ook deed ze haar borst vooruit. Waardoor ze er sterker uit zag. ''Als je er niet voor zorgt dat je mens mijn wederhelft met rust laat, eet ik tijger vanavond...'' Ze drukte haar neus tegen die van hem aan en staarde met een duistere blik in zijn ogen. ''Ga!'' gromde ze.

Kayla oftewel Lavina keek Lucifer woedend aan toen hij verder ging met zijn spelletjes. Maar dit keer speelde Lavinia niet mee, ze had haar eigen spel een groter spel die een groot belang was voor haar vader als Lucifer dit zou gaan verpesten was alles voorbij. ''Waar heb je het over!'' schreeuwde ze naar hem. Toen hij over de ringen begon werden haar ogen groter. Ringen? Hoe kon hij nou ringen hebben! Onmogelijk! Dat kon gewoon niet. Toch haalde hij een klein bruin zakje te voorschijn en Lavinia keek er even naar ergens maakte haar nieuwsgierig. Maar ook zenuwachtig. Maar dit was niet voor lang. Ze planten haar vinger tegen zijn borst aan en duwde er op waarna woedend tegen hem sprak. Ze zag dat ze Lucifer pijn deed maar het kon niet anders. Ze kon het gewoon niet. Ookal zou ze willen, ze mocht en kon het gewoon niet. ''Ik heet Kayla! Gebruik die naam! En noem me dan ook niet anders! schattebout..'' Het laatste kwam er sarcaistisch en feller uit dan het had moeten klinken maar toch. Ze kon het niet meer terug draaien. Of wel? Ze hijgde na haar woorden en Lucifer probeerde haar haren uit haar gezicht te halen maar ze stapte naar achtere zodat Lucifer haar niet meer kon aanraken tenzij dichterbij kwam en aangezien Espe vlak bij stond zou ze dat niet erg handig zijn van Lucifer. Hij begon wartaal uit te spreken tegen Kenshi. Getrouwd met hem? Hoe kon hij het toch verzinnen. Maar wat als ze niet mee zou spelen. Dadelijk verraden haar echt en dan was alles voorbij. Ze zag zijn hopeloze gezicht en zijn woorden raakte haar ergens. Je kon het niet zien maar toch sloeg haar hart een slag over. Ze wende haar blik af alles was gelogen. Dus dit was enkel om haar mee te laten werken. Ze keek weer naar Lucifer die nu de ringen toonde. Ze zag het ringetje glinsteren in de zon, het zwarte steentje en zijn naam. Haar ogen werden groter, ze begon moeilijker te ademen en alles begon om haar heen begon te dansen. Ook Espe voelde dit en wankelde kort op haar pootjes maar ze hield al snel stand. Maar Lavinia daarin tegen viel naar achtere met gesloten ogen. Met een klap zou ze op de grond te recht komen. Want ze was gewoon flauwgevallen, van de hitte, de zenuwen en de tweestrijd die in haar voerde. Ze kon het niet meer aan en haar lichaam en geest begaven het gewoon. Ze was flauw gevallen.


Espe wankelde kort op haar pootjes maar hield stand. Maar toch zakte zij ook in elkaar. Alleen zij was niet buiten bewust zijn, want ze stond weer op na enkele tellen. Pleoh had haar kunnen overmeesteren en Lucifer had de kans gekregen om dichterbij Lavinia te komen. Maar Espe was bezorgd en als je ooit een bezorgde moeder had gezien met welpen zou je weten dat Espe alles behalve zwak was nu.

Lucifer kon er niets aan doen, maar haar woorden deden hem echt heel veel pijn. Hij wilde zo graag meer dan dat mogelijk was, maar dat kon niet. Toch zou hij haar wel duidelijk maken dat hij van haar hield. Al zou hij het publiekelijk moeten doen en dan ergens weg moeten vluchten. Hij zou het haar vertellen. Terwijl hij naar haar keek, werd zijn blik bezorgder. Hij merkte iets aan haar. Wat was er met haar aan de hand? Hij deed verontrust een stap naar voren en zag hoe ze moeilijker begon te ademen. Dit ging echt niet goed. Ze viel naar achteren en hij snelde automatisch naar voren om haar op te vangen. Hij had geluk, want ook Espe viel even weg. Hij liet zich met Lavinia in zijn armen zakken en hield haar stevig vast. Was dit zijn schuld geweest? Was ze door hem flauwgevallen? Hij streek de haren uit haar gezicht en boog zich over haar heen. Haar hoofd lag nu lichtjes tegen zijn hoofd aangedrukt en hij was met zijn lippen bij haar oor. ‘Lavinia, word wakker.’, zei hij zachtjes zodat alleen zij het zou kunnen horen. Even twijfelde hij, maar uiteindelijk deed hij het toch maar. ‘Ik hou van je, Lavinia. Mijn hart is geheel de jouwe.’, fluisterde hij erachteraan. Daarna ging hij iets rechter zitten. Zonder dat hij het had opgemerkt waren er in zijn ogen een paar tranen gekomen. Hij merkte het niet en zou het anders ook niet erg hebben gevonden. Hij wilde alleen dat ze wakker zou worden en bleef naar haar gezicht staren totdat ze haar ogen weer zou openen en hem aan zou kijken.
:Anima Tell:
Pleoh gromde alleen maar naar de panter. ‘Maar je bent nog steeds gewond en je hebt net gegeten. Allemaal geen goede voorwaarden voordat je aan een gevecht begint.’ Hij grijnsde om haar woorden en gromde dreigend terug. Ze zou hem geen eens aan kunnen raken, laat staan vermoorden. Hij was even verbaasd toen ze dichterbij kwam en haar neus tegen hem aanduwde, maar hij ging staan waardoor hij al een stuk groter was dan haar en op haar neerkeek. ‘Je doet hem niets anders ben je nog lang niet jarig.’, gromde hij terug.
Hij sprong naar voren en ging naast Lucifer staan om hem te beschermen tegen Espe als dat nodig was. Maar Espe was hem al aangevallen in de rug en hij had nu een pijnlijke wond waardoor hij versuft op de grond lag. Ze had een zenuw geraakt en hij kon zich zo niet bewegen. Het enige wat hij nog zag, was hoe Lucifer langzaam op de grond viel met Lavina in zijn armen. Ook hij kon zich niet bewegen. De zenuw blokkeerde hen beiden.