Shadée liep in de richting van de Vernum Springs. Ze vond het altijd een prachtige plek en ze genoot altijd van de vele kleuren om haar heen, de rust en de vrijheid. Amiya genoot er ook telkens weer van. De wolf was altijd bij haar in de buurt. Ze liet haar ook altijd loslopen. De rede daarvan was heel simpel: Amiya was een wolf en wolven hoorden vrij te zijn. Ze wilde haar de vrijheid niet afpakken als ze er midden in stond. En ze vond het ook niet nodig. Amiya bleef altijd heel goed bij haar in de buurt, dus het was gewoon onzin om haar opeens vast te maken. Sommige mensen konden nog wel eens zeuren daarover. Dan kwamen ze naar Shadée toe en dan vroegen ze waarom Amiya niet vast zat. Nou ja, ze verwijten het haar eerder. En altijd had ze hetzelfde geantwoord op een vastberaden toon. Ze ging haar manbier van doen met Amiya echt niet veranderen. Ze was hoe ze was en daar moesten ze het maar mee doen. Amiya liep rechts van haar met haar neus laag bij de grond en haar oortjes gespitst. Dat hoorde echt bij de wolf. Ze stond altijd klaar om actie te ondernemen. Tegen mensen deed ze nooit wat. Waar kruiste een ander dier haar pad kon het wel eens verkeerd aflopen. Gelukkig alleen als het andere dier haar uitdaagde. Shadée moest haar dan altijd tot orde roepen en daarna kon ze het andere dier helpen als het gewond was. Of Amiya, als dat andere dier sterker was dan zij. Toen de wereld nog normaal was deed ze de opleiding tot dierenarts. Ze zat in haar tweede jaar, maar t6och wist ze al vrij veel van het beroep. Haar vader was dierenarts geweest en die had haar het fijne van het vak geleerd. Een echte dierenarts wilde ze zich nog niet noemen, maar als het er op aan kwam deed ze altijd haar best om dieren te redden, wat voor soort dan ook. Haar vader dwaalde nu ook ergens rond maar ze had geen idee waar. Ze miste hem en eigenlijk wilde ze ook wel naar hem opzoek, maar hoewel deze wereld nog zo klein was, als je er iemand moest zoeken zonder mobieltjes om wat af te spreken, zonder vervoersmiddelen, dan kon je lang zoeken maar dan was de kans groot dat je elkaar ergens misliep en dat risico wilde ze niet nemen. Ze kon beter in één gebied blijven zodat als haar vader eens hier was ze elkaar sneller tegen het lijf konden lopen. Maar in één gebied blijven was ook zo saai en zo was ze niet. Ze wilde wat van deze vreemde nieuwe wereld zien, van alles en nog wat ontdekken, en dat lukte niet als je op één plek bleef. Ze wilde dat ze haar vader nooit uit het oog was verloren. De manier waarop het gegaan was was ook gewoon heel vaag en ze wist nog steeds niet hoe het kon en of hij wel überhaupt ergens op deze wereld rondliep. De nacht waarom de oude wereld verging en de nieuwe wereld hiervoor in de plaats kwam was haar vader plots verdwenen. Ze had zeker geweten dat hij echt naar zijn bed was gegaan, want hij was eerder dan haar naar boven vertrokken. Toen zijzelf naar bed was gegaan zag ze dat de deur van zijn slaapkamer nog openstond en dat hij echt in zijn bed lag want het zachte gesnurk was te horen. En de volgende ochtend: Verdwenen. Weg. Nu was dat ook wel de raarste ochtend van haar leven. Ze was wakker geworden in een bed van bladeren onder aan een grote eik in het bos. De pyjama die ze vorige avond aan had gedaan was vervangen door oude kleren die de mensen aanhadden in de middeleeuwen. Ze had wat verward om zich heen gekeken en had toen een zacht gejank gehoord. Aan de andere kant van de stam van de enorme ijk lag een klein diertje, zo klein dat het nog geen twee weken oud kon zijn. Ze had het beestje herkend als een wolf. De moeder was nergens in de buurt evenals andere pups. En zo vond ze Amiya. Ze zorgde voor het beestje als haar eigen kind tot het op haar eigen benen kon staan en ze haar de vrije wereld in liet gaan. Maar Amiya had niet weg gewild, integendeel zelfs, ze wilde blijven. Shadée vond het geweldig dat ze een band had opgebouwd met een roofdier. Maar later was ze nog ergens achter gekomen. Had Amiya pijn? Dan voelde zij dezelfde pijn. Was Amiya boos? Dan was zij ook boos. En het laatste vond ze het vreemdst. De emoties die Amiya voelde voelde zij ook. Maar ze wist nooit waarom ze die emoties dan had. Was ze boos? Dan wist ze nooit op wie of op wat. Was ze verdrietig? Dan wist ze nooit waarom. Als mensen doorhadden dat er wat met haar was en ze vroegen waarom zei ze altijd dingen van ik mis mijn vader’ of ‘ik mis mijn moeder’. Maar tegenwoordig vroeg bijna niemand er meer naar. Daar was ze overigens wel blij mee, ze hield er niet van als mensen dingen aan haar vroegen waarop ze eigenlijk geen antwoord kon geven. Net zoals de vragen ‘waar is je vader?’ Daar had ze ook geen antwoord op. Of ‘Waar is je moeder?’ Daar had ze wel een antwoord op, maar ze wilde liever niet dat iedereen wist dat haar moeder was omgekomen bij een vliegtuigramp toen zij nog maar vier was geweest. Natuurlijk heeft ze geen diepe herinneringen aan haar moeder, maar ze verlangt wel naar een echte moeder die om haar geeft, en dat maakt dat ze haar mist. Ze ziet ook liever geen kinderen met moeders over straat lopen. Daar word ze altijd verdrietig van. Ze zuchtte. Ze wist echt helemaal niets van deze wereld. Alles was zo nieuw en oud. Alle moderne huizen waren weg en waren vervangen voor middeleeuwse onderkomens, er waren geen verharde wegen meer maar alles was zand. Nergens zag je meer auto’s maar overal zag je wagens met paarden of koeien ervoor. Zelf woonde ze nergens. Ze sliep altijd buiten met Amiya aan haar zijde die haar beschermde tegen het kwaad. Op het begin was ze vooral bang geweest voor de nacht. Bang voor beesten die haar of Amiya wat aandeden. Dat was gelukkig snel over doordat Amiya goed liet merken dat ze haar echt wel goed kon beschermen. Maar ze was vooral bang dat er weer zo’n enorme verandering zou zijn. Dat opeens de wereld van modern naar de middeleeuwen was veranderd. De wereld, zo groot en nu opeens zo klein. Natuurlijk wilde ze haar oude leven weer terug. Elke zaterdagochtend naar de manege om paard te rijden. School. Ja ze verlangde zelfs naar school. Maar ze wist ook wel dat die wereld niet zo snel meer terug kwam. Die hoop had ze al opgegeven. Ze had heel vaak tegen zichzelf gezegd dat dit nu haar leven is en dat ze er gewoon het mooiste van moest maken. Hoe ze dat moest doen wist ze niet. Zonder huis? Zonder fatsoenlijke wegen? En zonder iets om te doen? Hoe kon je iets van het leven maken als je je steeds maar weer kapot verveelde. Het enige wat ze elke dag deed was met Amiya spelen, eten, slapen en Amiya trainen dat als ze ging jagen haar prooi niet meteen zelf op te eten maar ook wat te bewaren voor Shadée zodat ze het klaar kon maken boven een vuur. Dat was nog behoorlijk lastig, maar het ging steeds beter. En naast vlees at ze natuurlijk ook nog gewoon fruit die ze uit bomen kon plukken. En dat was dus haar leven. Ze had zich nog niet echt in de bevolking begeven. Als de mensen naar haar toe kwamen praatte ze pad met hen. En soms kwamen ze ook naar haar toe. Sommigen kwamen naar haar toe als er wat was met hun dier. Want dat was har ook opgevallen. Elk mens had een dier. Wat voor één, dat verschilde nogal. Er liepen zelfs tijgers tussen. En zelfs hele kleine kinderen liepen de hele dag rond met een dier aan hun zijde. Ze had ook al het idee dat het geen toeval was dat ze Amiya vond zo vlak na die verandering van de wereld. En als er wat was met die dieren moesten ze wel geholpen worden. Niet alleen voor het dier zelf maar ook voor de mensen. Steeds al s iemand met hun dier naar haar toe waren gekomen hadden de mensen ook geleden bij de pijn. Toen de pijn verholpen was was ook de pijn bij het mens weg. Toen was ze er achter gekomen dat er wat vreemd aan de hand was. Ze was naar iemand toe gegaan waarvan ze wist dat hij al het één en ander wist over deze nieuwe wereld. Hij had haar gezegd dat ze dezen dierensoort Anima’s noemden, het evenbeeld van de mens. Hoe raar het ook klonk in haar oren, Shadée had hem geloofd. De laatste gebeurtenis was nu zo ongeveer een jaar geleden. En in die tijd tot nu was er niet zo heel veel bijzonders gebeurd. Misschien ook wel, maar daar was ze dan niet bij geweest. Ze had zich wat afgezonderd, ze kwam niet tussen de mensen. Tot vandaag. Ze had besloten om nog één rustige wandeling met Amiya te maken voor ze naar het ‘dorp’ ging om daar eens rond te kijken. Ze had geen flauw idee hoe Amiya hierop zou reageren, maar dat merkte ze vanzelf. Ze ging de bocht om van het pad dat ze zelf gecreëerd had. Elke keer dat ze naar deze plek ging had ze deze route gelopen zodat alle plantjes en takken nu op de grond lagen en het een pad vormde. Ze keek voor zich en stond toen plots stil. Amiya was ook onrustig. Ze liep wat aarzelend verder. Weer een bocht om. En toen stond ze echt stil, Amiya grommend naast zich. Ze stond oog in oog met iemand anders. En die had natuurlijk ook een Anima bij zich. Ze maande Amiya tot stilte en wende zich naar degene voor haar. ”Ehm, hallo? Ik ben Shadée” Ze was nooit zo goed in het zichzelf voorstellen aan anderen. Maar dat kwam omdat ze best verlegen was bij vreemde mensen. Het rustige wandelingetje was misschien mislukt, maar haar doel om zich tussen de mensen te begeven kon misschien nu beginnen.

[open voor iedereen]

-oef, Talos reist alleen, zonder Anima, maar ik bedenk wel iets -

Talos liep door Vernum Springs. Hij en zijn Anima waren uit elkaar gegaan om te zoeken naar ingredienten voor een geneesmidden. Eigenlijk had Talos een beetje gelogen, want een geneesmiddel was het eigenlijk niet. Het had een ander, geheim doel, en hij had wat tijd alleen nodig om iets voor zijn Anima voor te bereiden.
In de verte zag Talos hetgeen wat hij nodig had. Een gewei van de edelhert, maar het moeilijk eraan was, dat hij het met zijn blote handen moest vangen, zonder pijl en boog ofzo.
Talos schatte de afstand in, en sloop in kleine passen naar voren om vervolgens een duik te nemen, en zich op het bange dier te stortten. Het hert spartelde van angst toen Talos in een sprong op de rug van het dier lag. Onmiddelijk viel het hert op de grond, omdat hij het gewicht van de man niet kon dragen.
Talos was blij dat het in een keer was gelukt, en nam zijn prooi bij de hoorns om vervolgens het pad weer op te zoeken.
Plots liep hij een vrouw tegen het lijf. De vrouw keek hem aan en stelde zich gelijk voor. ''Hallo'', zei Talos lichtelijk vermoeid van het spartelende dier dat doodsangst uitzond.
''Ik ben Talos'', zei hij en stak zijn verkeerde hand uit om de vrouw te begroeten.
''Bent u naar iets opzoek'', vroeg hij vriendelijk. Hij herkende de vrouw niet. Misschien was het wel de nieuwe lid van de Dustseekers.

Shadée stond voor een man die ze iets jonger dan 30 schatte. Ze merkte dat hij lichtelijk vermoeid was en de rede stond naast hem. Ze zag een spartelend hert dat door hem vastgehouden werd. Ze had al gelijk medelijden met hem, maar ze zei nog niets. Ze had al wel gelijk door dat het geen anima kon zijn. Anima’s hoorden bij je te willen blijven en alleen weg te gaan bij je als ze zeker wisten dat ze ooit weer terug zouden komen. “Hoi Talos” zei ze als antwoord op de begroeting. “Bent u naar iets op zoek?” hoorde ze. “Ehm nee, ik ben niet echt naar iets op zoek. Ik maak alleen een rondje met Amiya. En u mag wel je zeggen hoor, anders voel ik me zo oud” zei ze grinnikend met een glimlachje. Ze had altijd geleerd dat je tegen mensen die ouder waren dan jij u moest zeggen. Natuurlijk niet tegen je vriendin die een maand ouder was dan haar of zelfs een jaar, maar tegen mensen die een aantal jaar ouder was. Ze had dan ook altijd u gezegd tegen haar vader. Maar hij had het gewaardeerd. Haar opa en oma vonden het verschrikkelijk als ze u zij. Dan zeiden ze dezelfde woorden als wat zij net had gezegd: Dan voel ik me zo oud. Ze keek weer naar het beestje dat Talos nog steeds vast hield. “Laat hem maar gaan. Amiya zorgt wel voor het eten, dan is dat dier gelijk uit zijn lijden verlost. Als je mee wil eten tenminste” Zei ze met een glimlach. Een beetje gezelschap kon ze wel gebruiken. Ze stuurde Amiya eropuit om twee konijnen te vangen. Dit kon ze al wel goed meenemen. Ze hoefde alleen maar ‘twee konijnen’ te zeggen of ze was al weg. Niet veel later lagen er twee rode konijnen aan haar voeten. Alleen in de hals was de huid open gescheurd. “Ga je mee of niet?” vroeg ze terwijl ze zich omdraaide. Ze merkte vanzelf wel of hij met haar meeliep. Ze hoorde voetstappen achter zich dus ze wist dat hij haar volgde. Amiya liep naast haar met de twee konijnen in haar bek. Ze liep wat dichter het bos in tot ze op de plek kwamen waar zij woonde. Het was een plek van ongeveer 2x2 meter waar geen bomen stonden en bedekt was met een deken van rode, gele en oranje bladeren. Ze sliep altijd aan de rand tegen een grote eik aan die leek op de eik waar ze die ochtend tegen wakker was geworden. Maar het was niet dezelfde, want de bladeren om haar heen waren toen groen geweest, en deze waren altijd gekleurd. In het midden lag een grote platte steen met daarop nog wat verbrand hout. Wat er ook naast lag waren twee stokken met een punt er aan. Het had haar veel tijd gekost voor ze ze gemaakt had, maar ze had er wel wat aan. Een mes had ze niet dus had ze de punten geslepen met een ruwe steen. Ze haalde uit haar zak twee vuurstenen. Die was ze een keer tegen gekomen dus ze had ze maar gelijk meegenomen. Hoe most je anders een vuur maken zonder lucifers of aanstekers. Ja, houd heel snel tegen elkaar vrijven, maar dat had ze al een aantal keer geprobeerd en dat lukte haar voor geen meter. En met vuurstenen en wat droge bladeren ging het prima. Ze legde wat droge takken op de steen met wat bladeren er bovenop. Daarna liet ze de vuurstenen er boven tegen elkaar aan ketsen. Na drie vonken sloeg hij over en gingen de bladeren branden en even later ook het houd. “Tast toe” zei ze terwijl ze haar konijn op een stok reeg en met haar hoofd in de richting van het andere konijn wees. Ze had helaas geen mes om het konijn te villen, maar ze had al een andere manier gevonden. Het konijn boven het vuur houden tot de haren verschroeid zijn en daarna kon je zo de haren er een soort van af vegen. Ze waren dan zo hard dat ze zo afbraken zodat er nog maar kleine stoppeltjes achterbleven en die schroeiden nog wel weg als je het boven het vuur hield.

:Anima Tell:

Amiya liep vrolijk naast Shadée door het bos waar ze nu al een aantal jaar woonden. Hoeveel wist ze niet precies, in ieder geval al wel een poos. Ze liep met haar neus laag bij de grond zodat ze goed geuren kon opvangen. Haar oren waren gespitst zodat ze gevaar kon horen aankomen. In de tijd dat ze bij Shadée was had ze goed geleerd hoe ze opletten moest zijn en daar was ze eerlijk gezegd wel blij mee. Het duurde niet lang of ze vind een geur op. Ze ging wat sneller lopen zodat ze schuin voor Shadée kwam te lopen. Ze hief haar hoofd wat op en liep voorzichtig de bocht om, en toen stond ze stokstijf stil. Er stond een man met een hert die niet bepaald stil wilde staan. Ze legde haar oren in haar nek en ging in de aanvalshouding gaan. Een grom ontsnapte waardoor Shadée haar tegenhield. Ze kalmeerde maar ze bleef nog steeds steevast schuin voor Shadée staan. Ze hoorde twee stemmen. Die van Shadée en die van de man die Talos bleek te heten. Tenminste, ze hoorde ‘Talos’ en dat woord kende ze niet dus ze nam aan dat het een naam moest zijn. Niet veel later zag ze het hert wegrennen alsof zijn leven er vanaf hing. Dat vond ze eigenlijk best wel jammer, ze had Talos namelijk best wel willen helpen met het doden van het beest. Maar blijkbaar vond Shadée dat niet zo’n goed idee. “twee konijnen” hoorde ze haar zeggen en dat was het sleutelwoord voor haar. Ze rende met tegenzin de bosjes in en ging opzoek naar de geur van konijn. Ze wilde Shadée eigenlijk helemaal niet achterlaten bij die man, wie weet wat hij haar allemaal aan kon dien. Maar als Shadée om eten vroeg kon ze dat niet weigeren. Het duurde niet lang voor ze een konijnenhol had gevonden. Ze ging er half met haar kop in en gromde luid. Daarna keek ze op en zag ze een stukje verderop drie konijnen uit een hol komen. Die hadden dus de nooduitgang gebruikt. Ze ging er achterna. Ze was blij dat ze veel sneller was dan die konijnen. Eentje schoot naar links maar die andere twee bleven dicht bij elkaar. Op het juiste moment vloog ze met haar bek naar het nekje van een konijn en beet er in en gelijk daarna de ander zodat ze niet zover van elkaar vandaan lagen. De beesten bloeden hevig maar haar kon dat niets schelen. Ze pakte ze op en moest zich inhouden toen ze er eentje wilde opeten. Ze ging snel terug naar Shadée. Ze was blij dat die mar haar niks had aangedaan. Ze gingen op weg naar de plek waar zij en Shadée woonden. De konijnen zouden waarschijnlijk klaargemaakt worden en die Talos zou mee blijven eten. Ze begon hem al wat meer te vertrouwen. Dat kwam omdat hij Shadée niks aan had gedaan toen zij was jagen. Ze ging aan de rand liggen. Ze zou vanzelf wel de geur van gebraden konijn ruiken, ze was best moe en het duurde altijd wel even voor het klaar was.

[goed bedacht (aa)]