Een nieuwe wereld was gesticht. Niet een nieuw land, of een nieuw gebied. Nee een hele nieuwe wereld waarop hij liep. Met nieuwe gebieden. Rai moest zeggen dat alles snel en efficiënt was aangepakt. De nieuwe wereld had al vorm gekregen, het eerste stof was gevonden. Hier in Bavbylon.
Rai vervolgde zijn pad. De mensen waren veranderd. Heel veel veranderd. Iedereen leek aardiger te doen, ze leken te beseffen dat het leven niet zomaar iets was. Het besef was pas gekomen toen de aarde tot stof verging. Hadden de mensen zo'n verandering nodig om tot zulk besef te komen?
De man kon nog amper bevatten wat er allemaal gebeurd moest worden. Er was nog veel stof van de Aarde over. Als dat gevonden werd kwamen er nieuwe gebieden, hij had tijdens zijn reis naar Bavbylon zelfs mensen gezien die hoogbegaafd waren in spiritueel gebied. Rai voelde diep respect voor deze mensen eigenlijk had hij voor iedereen respect die probeerde Dust opgang te helpen. Zelf zou hij ook niet stilzitten. De Samurai hoopte dat hij als een Dustseeker nuttig kon zijn voor Dust en de bewoners daarvan.

'We hebben nog een lange weg te gaan.' Rai mompelde nog even door. De stad was net een mierenhoop, mensen liepen door elkaar heen met spullen of andere dingen. Boven hem torende Babel boven hem uit. Zijn bruine ogen gingen langs het imposante gebouw, stopte met kijken toen hij alleen nog maar wolken zag. Hoe ver zou de toren rijken? Vroeg de man zich af.
Rai wou er niet te lang bij stil staan. In de plaats daarvan liep hij de drukke menigte in. De winter was bijna voorbij, de laatste sporen wit kon hij nog zien maar het zou niet lang duren voordat dat ook verdwenen was.

De uitrusting van de man liet uit alles blijken dat hij een krijger of soldaat was. Zijn uitrusting was niet zoals gewoonlijk. Een normaal bruin en rood tenue leek hem voldoende voor genoeg warmte. Twee lange samuraizwaarden met een versierde schede bewogen mee in zijn passen.
'Waar wil je heen nu we in Bavbylon zijn?' De kattenstem klonk door zijn hoofd. Rai herinnerde zich de eerste keer dat hij die stem hoorde. Hij dacht dat hij gek was geworden. Nu wist hij dat Akira zijn geweten was maar ook een deel van zijn ziel. De tijger was nog jong maar zijn bromstem begon nu gewoon te worden. Rai raakte gewend aan Akira aan zijn zijde. Een beetje gezelschap was altijd fijn wanneer je familie verdwenen was.
'Ik weet het nog niet,' begon Rai bedachtzaam, 'we zullen zien wat het lot ons brengt.'

[Open voor iedereen :3]

Kalm liep er een dame rond door het gebied samen met haar Anima. Beide keken in het rond om te zien of er nu eigenlijk niemand in de buurt was. Niet dat ze angst of dergelijke meer hadden ofzo, nee ze waren wel in voor een gesprek met een ander. Eywen was de dame haar naam en Airthwynn was de hinde haar naam. "Eywen waar gaan we naartoe? Blijven we hier of gaan we ook andere plaatsen bezoeken? We gaan toch geen roofdieren tegenkomen hier hé?" Vroeg Airthwynn dan ook via gedachten aan haar en ze keek dan om zich heen. Algauw keek Eywen naar haar en ze glimlachte dan ook. "Maak je geen zorgen Airthwynn ik bescherm je wel tegen roofdieren en waar we naartoe gaan weet ik nog niet. We zullen een tijdje hier blijven, maar daarna zullen we wel andere plaatsen bezoeken. Al heb ik liever het bos waar we vrij kunnen rennen." Vertelde Eywen dan rustig als antwoord op de vragen van Airthwynn, waarna beide dan gewoon langzaam verder gingen. Met korte passen liepen ze verder, terwijl ze elk deel van het gebied inzich opnamen. Zodat ze niet zouden verdwalen en dergelijke. Kalm zag Eywen in de verte een man lopen, met naast zijn zijde een dier. Ze kon van hier niet goed zien wat voor dier het was, al keek ze wel even naar Airtwhynn die hier geen goed gevoel bij had. Toch liepen beide gewoon verder, waardoor ze dan ook dichterbij de persoon kwamen.

:Anima Tell:

Zijn oranje staart zwiepte rustig een en weer. Akira liep trouw aan de zijde van zijn tweede helft. De tijger wist zeker dat hij en Rai goede vrienden zouden zijn, zelfs als ze niet aan elkaar verbonden waren. Waarschijnlijk kwam het omdat ze redelijk op een lijn zaten, ondanks dat Rai een oude man was. - In Akira's ogen dan. - De zwarte strepen die over zijn hele lijf zaten deed hem nogal opvallen. Zelfs in de normale natuur was het lastig om met zulke strepen rond te lopen. Gelukkig was Rai een gulle vriend en makkelijk over te halen. Zijn vachtloze vriend had altijd wel iets te eten bij zich. Soms taai oud spul waar je uren op moest kauwen om het door te krijgen. Maar als Akira een beetje op tijd kwam kreeg hij vers mals vlees. Zijn maag rommelde bij de gedachten aan eten.
De tijger likte zijn lippen af. In zijn kop begonnen de alarmbellen te rinkelen. Gretig sperde zijn neusgaten zich open en namen een flinke teug lucht in zich op. Vlees, dacht Akira met een hongerige blik in de ogen.

Vlees. Rai keek opzij. De kleine tijger kwam misschien net bij zijn knieen. Eigenlijk was Akira nog een jong maar hij had het gedrag van een onstuimige tiener. De tijd dat ze samen door hadden gebracht leerde Rai al snel de gewoontes van de katachtige. Behalve aan de hongerige blik en de parate houding van Akira voelde hij de honger. Niet zijn honger, maar die van Akira. Waarschijnlijk dacht hij weer aan eten, dat jong kon meer dan 5 kg vlees op. Dat koste klauwen met geld als het jong niet bedreven genoeg was om af en toe zelf wat te vangen.
Rai hield niet van moorden, ook niet van dieren. Dat wou niet zeggen dat hij vegetariër was maar hij at niet altijd vlees. Jammer genoeg was de vleeseter naast hem niet gediend van wat sla of wortels.
'Als je het maar laat Akira.' Dacht Rai kalmpjes. Akira rook waarschijnlijk prooi, maar waar in hemelsnaam rook hij prooi in een stad als Babylon?

Er was maar een kant waar het vandaan kon komen. Rai hield stil en draaide zijn lichaam een kwartslag. Nu had hij goed zich op een hinde met daarnaast een vrouw. Kijk dat verklaarde al een hoop. Vanuit zijn ooghoek zag hij Akira in een sluiphouding zitten. Een bruine wenkbrauw schoot omhoog toen hij dat zag. Rai kon soms nog steeds niet geloven dat Akira zijn Anima moest zijn.
De vrouw en de hinde bleven doorlopen ook al waren ze gestopt. Misschien dat ze hem en Akira nog niet gespot hadden. Het zou in ieder geval niet lang duren of het instinct van de Hinde werd wakker geschud. Zij was immers een prooi en Akira een roofdier. Rai keek nog twee seconde naar de vrouw en scheurde toen zijn blik los. Als hij nu ook al aandacht ging vestigen op de vrouw dreef hij Akira alleen maar meer aan. Stom jachtinstinct vloekte hij in gedachten.

Het was raar om de vrouw aan te spreken. Maar moest hij nu dan doorlopen? Het was misschien beter te wachten tot ze uit het zicht was. Ongeduldig schurkte de tijger langs zijn benen. Het jong wou blijkbaar verder in zijn spelletje jagen. Toe nou Rai, ik heb honger. Jengelde het in zijn hoofd. Zuchtend graaide zijn hand in de reistas. Een klein verpakt pakketje liet hij op de grond vallen. De jonge tijger sprong erop af en wist het vlees uit zijn wikkel te halen. Hmm.. Vlees. Al kan die hinde er ook wel in. De tijger snorde eventjes maar de amandel ogen leken nog steeds gefocust op te vrouw met haar Hinde.

Naarmate Eywen en Airthwynn dichterbij kwamen, merkten ze welk dier er bij de man was. Een tijger dat nog wel jong leek te zijn, maar dat deed de hinde een paar stappen dichterbij Eywen plaatsen. Eywen voelde dan ook de angst van de hinde, waardoor ze dan oplettend naar de tijger keek. Ze zou aanvallen als ze moest, aangezien niemand aan haar 2lingzus mocht komen. Nouja zij was in de hinde teruggekomen op de wereld, waardoor ze een band had met Eywen. Dat was dan ook normaal want ookal was Airthwynn een hert, ze hadden nog steeds de band van een 2ling. Toch liepen ze dan maar gewoon verder, al had Eywen wel graag contact willen maken met de man. Gewoon om met hem kennis te maken, al kon dat nu wel moeilijk door het tijgerjong. Toch waagde ze het maar en beide bleven op een paar meters afstand van de man. "Hallo!" Zei Eywen dan tegen hem en ze bekeek beide dan ook. De hinde was achter Eywen gaan staan en ze bleef daar dan ook, wat wel een beetje logisch was. Maargoed kalm keek Eywen naar hen en ze wachtte dan ook op een antwoord terug.

:Anima Tell:

Akira proefde de zoutige nasmaak van bloed op zijn tong. Hij had graag meer gewild, heel graag. Zijn lijf moest tenslotte nog groeien, heel veel groeien. Hij wist dat het op een dag tijd werd dat hij Rai op zijn rug kon dragen. Natuurlijk nadat Akira zijn wederhelft duidelijk maakte dat hij geen paard was en dat een mens zwaar kon zijn, zeker met een hele uitrusting wapens. Zijn amberogen volgde nauwlettend de hinde. Zijn poten zakten nog wat door tot zijn buik de grond raakten. Het leek alsof hij lag maar eigenlijk lag hij in een sluiphouding. Klaar om de Hinde aan te vallen. Zijn snorharen trilde lichtjes. Instinctief lette hij ook op zijn omgeving en van welke kant de wind kwam. De vrouw en de Hinde stopte voor Rai en hem. Ogen die glommen van bloeddorst keken naar de oogjes van de Hinde. De mens groette Rai. Kort keken zijn ogen naar zijn mens maar die leek eventjes oog te hebben voor de vrouw. Zou hij? Mocht hij? Probeer het een keer en je krijgt voorlopig alleen maar gedroogd vlees..Klonk er kalm in zijn kop. Ontevreden snorde Akira, hij snapte de stille dreiging daarachter. Gats, gedroogd vlees veels te zout en te taai. Je hebt gelukt Hinde, je hebt geluk, dacht Akira.

Rai keek vluchtig naar de jonge tijger. Hij glimlachte kort toen hij voelde hoe nukkig Akira werd. Hij zal het later wel goed maken met een verse malse biefstuk. De hinde was veilig achter zijn vrouwe gaan staan. Slim en heel logisch. Akira was echt het soort tijger dat maar al te graag zijn tanden zette in die lange benen. Hertenbout, zou hij zeggen en dan heerlijk smullen.
De twee Anima's leken een beetje schuw voor elkaar maar de vrouw voor hem leek hem niet onaardig. Ook al zat er een gepaste afstand tussen. 'Hoi, ook op pad?' Hij glimlachte vriendelijk. Misschien dat hij een klein praatje kon maken. Goed voor Akira dan kon hij zijn geduld uitproberen, en snappen dat Anima's geen eten waren. Prooi of niet. 'Sorry voor het gedrag van Akira. Jagersinstinct.' Een korte grom/mauw kwam uit de bek van Akira duidelijk niet eens voor zijn excuus. Zo ben ik nou eenmaal. Ik ben jou dus je verontschuldigd je voor jezelf. Tieners, dacht Rai. Iets wat hij zijn moeder en vader zo vaak gezegd hadden. Rai had nooit gedacht dat hij het zelf zou zeggen, al helemaal niet tegen een tijger!

De hinde vertrouwde het natuurlijk niet, al bleef ze wel achter Eywen staan. Dit vond ze namelijk veiliger, aangezien de tijger in een sluiphouding stond. Dat kon ze duidelijk zien, omdat ze al veel roofdieren had gezien. Alleen die roofdieren overleefde het dan meestal niet, omdat ze dan een pijl of 6 in hun geboord werden. Eywen gaan we weg, die tijger is eng. Zei ze dan ook zacht tegen haar in gedachten, waarna ze dan keek naar de man. Deze leek haar vriendelijk, wat betekende dat ze de man zou vertrouwen. De ogen van de tijger maakten het er niet gemakkelijk op om zich te ontspannen, wat Airthwynn natuurlijk duidelijk liet aanvoelen aan Eywen.

Eywen keek naar de hinde en ze glimlachte dan ook rustgevend naar haar. Dit om aan te tonen dat de tijger niets ging doen zolang zij er was. "Ja ik ben ook op pad samen met mijn 2lingzus Airthwynn." Zei Eywen dan kalm tegen hem en ze wees dan ook naar de hinde. "Mijn 2lingzus is de hinde doordat ze herboren is zeg maar en je anima zal zelfs de kans niet krijgen haar aan te raken. Ziet u ik en zij beschermen elkaar voor eeuwig, maar dankzij onze band als 2lingzussen hebben we veel meegemaakt." Vertelde ze eerlijk aan hem en ze knikte dan even kort bij het horen van zijn laatste woorden. Ze bleef wel als bescherming voor Airthwynn staan, aangezien ze duidelijk de angst kon voelen.

Alwin moest even bij zinnen komen. Babylon was zoiets moois, het stof was zo prachtig. En dan doe grote toren. Zijn pop, die was gevormd uit het stof hoorde hier thuis.
Alwin keek voor zich. Daar stond een grote tijger, en een vrouw met een soort van gazelle. Alwin wist de precieze naam niet.
''Hoi'', zei Alwin terwijl hij naar ze toe liep. De vrouw keek lichtelijk gespannen, evenals de gazelle die erachter stond. Blijkbaar was de gazelle bang voor de tijger. En dan komt hij hier ooknog met zijn Anima, Salva, een babywelp.



Salva kende de man en zijn Anima erg goed. De vrouw echter niet.
Vanachter liep Salva naar de hinde, en bekeek het een goed. Zoiets had Salva nog nooit gezien. ''Hallo'', miauwde Salva naar de hinde, die bang achter de vrouw stond.