Daemon stapte flink door, zijn wolf naast zich. Het regende, alweer. Net zoals de vorige keer dat hij hier was. Als een klap in zijn gezicht, Catharina was zwanger geworden. En hij was de vader. Nog steeds vond hij het een ramp, een regelrechte schande! Dat zij de moeder was! Zo onverantwoordelijk, geloven dat het leven gemakkelijk was. Gelukkig waren de anderen van de Nigris er nog niet achter gekomen, die zouden zich dood hebben gelachen. Hij kwam kijken of Catharina überhaupt nog wel leefde, kleine kans aangezien haar gedrag. Ergens in de verte verscheen het huisje waar hij toen ook naar binnen ging. Misschien was ze er maar het kon ook zijn dat ze ergens anders naartoe was gegaan sinds de laatste keer. Dat ze zo erg van zijn plotselinge binnenkomst was geschrokken. In ieder geval zou hij wel een droge slaapplek hebben. Het was niet te zien aan de lucht maar het liep al tegen de avond aan. Nog steeds was hij aan het bedenken wat hij erna zou doen, als Catharina het kind had gekregen. Dat HIJ het kind zou opvoeden, dat was zeker. Catharina was daar niet toe in staat, te veel vertrouwen had zij in de andere mensen. Dat werd haar dood en als Daemon het kind niet meenam ook de dood van hun kind. Hun kind, het klonk raar. Daemon had het zich wel heel anders voorgesteld, een kind. Een verantwoordelijke vrouw en niet zo’n jong hert dat alle kanten tegelijk op wilde springen. Zijn wolf liep met de oren in zijn nek dravend door, zijn pikzwarte vacht was totaal doorweekt. Het was amper nog 10 meter tot de deur van het huisje. Toen zakte Daemon weg in de modder, zijn hele been was ermee bedekt. Hij mompelde een paar verwensingen voordat hij zich lostrok en verder strompelde. Met de gebruikelijke klap gooide hij de deur open. Snel wurmde zijn wolf zich erlangs en nestelde zich voor de haard. Daemon smeet de deur weer dicht en maakte snel het vuur aan. In een hoek lag een deken, die sloeg hij om zich heen. In het vuur leken de vlammen te dansen, soms kon je er figuurtjes in onderscheiden.

Lady Catharina was even weggevlucht van het lentefeest en had de kinderen bij Abigail achtergelaten. Ze wilde wel even op hen passen zodat zij hier wat spullen kon gaan halen. Dat was wel nodig. Ze reed in volle galop op Eros die precies waar hij naartoe moest. Ze had alleen het broodnodige meegenomen en dat betekende haar boog en pijlen. Het duurde niet lang voordat Eros’ benen zwart waren van de modder en zij allebei goed doorweekt waren. De lente zorgde voor regen. Voor de deur stopte Eros en ze gleed van zijn rug af. Hij zou wel onder het afdakje gaan staan. Catharina liep naar binnen en zag dat het vuur aan was en ook dat er iemand voor zat. Maar ze kende die persoon, toch? ‘Daemon?’, zei ze zachtjes. Voorzichtig liep ze op hem af. Ze was na al die tijd bijna blij om Daemon te zien, maar had hem ook belangrijk nieuws te vertellen. Nieuws waar hij haar misschien om zou vermoorden als het niet super belangrijk zou zijn. Hij zou het niet wagen om haar te vermoorden.

-Sorry moet even inkomen met dit topic en Denise dit topic is voor Daemon en mij. Sorry dat ik je negeer.

Grommend stond Musto op, er was een onverwachte bezoeker in het huisje. Daemon stond op en draaide zich om. Daar stond Catharina. ‘Nee, het monster van het meer’ gromde hij terug. Natuurlijk was hij Daemon, dat kon je toch zo zien. Het was meer dan 9 maanden geleden dat hij haar voor het laatst had gezien, maar ze had geen baby bij zich. Dood? Als dat zo was dan kwam het zeker door haar goede vertrouwen in de mensheid. Vlak na hun tweede ontmoeting werd ze door een man van de Ambula aangevallen en zijn beer. Catharina had geluk gehad dat hij nog in de buurt was, anders was het vast een stuk minder goed afgelopen. Toch bleef Daemon nu uit de buurt van Catharina, ze was een heks. En wraak van haar was echt weird. Je kreeg allemaal rare hallucinaties van haar toverspreuken. Beter was het de Caelos te ontlopen, die hadden toch weinig stof bij zich. Dustseekers hadden zowat altijd wel stof bij zich al waren die meestal ook sterk en moest je flink vechten om stof te krijgen. Ambula’s hadden daarin tegen zelden stof bij zich maar ook niet sterk. ‘Wat is er?’ snauwde Daemon kwaad. Hij vertrouwde Catharina niet.

Catharina bleef rustig staan toen Musto opstond om naar haar te grommen en er trok een glimlach over haar gezicht bij het horen van zijn antwoord. ‘Daar lijk je anders niet op.’, zei ze met een serieus gezicht, maar daarna lachte ze al snel weer. Ze wachtte rustig totdat hij weer verder ging en was weer verwonderd over hoe snel hij kwaad te krijgen was. Ze had nog niets gezegd. Nou ja, niets raars. ‘Er is niets, maar ik heb wel iets dat ik je graag zou willen vertellen.’, begon ze. Ze liep van hem weg naar een van de kastjes en haalde daar een kan uit. In de hoek stond water klaar en ze vulde de kan zodat ze een beker water kon drinken. ‘Zoals je misschien al ziet, heb ik mijn kinderen niet bij me en daar gaat het over. Je bent niet de vader, Daemon, maar iemand anders van je clan wel. Je was niet de enige die me die avond heeft misbruikt, maar wel de laatste en daarom heb ik jouw gezicht onthouden.’ Catharina slikte even. ‘Het is jouw clanleider. Volgens mij heet hij Lord Lucius?’, vroeg ze. Even sloeg ze haar ogen neer. Ze had geen idee hoe Daemon op dit nieuws zou reageren. Maar ze zou overal op voorbereid zijn. Tenminste dat hoopte ze, want ze was nog steeds verzwakt door de bevalling en sliep erg veel omdat de kinderen om de zoveel uur wilden worden gevoed en geen rekening hielden met haar. Maar daar moest ze maar aan wennen.

Musto bleef laag en diep grommen, dreigend deed hij een stap naar voren. Daemon lachte als een boer met kiespijn op haar antwoord. Hij lette gealarmeerd op toen ze zei dat ze iets te vertellen had. ‘Wat?’ zei hij kortaf terwijl hij een stap naar voren zette. Hij was bang voor haar toverspreuken die ze vast weer in petto had maar dat liet hij niet zien. Toen hij hoorde dat de kinderen, het waren er dus meer, niet van hem waren viel er een hele last van zich af. Hij was de komende jaren nog steeds vrij, zonder de gebondenheid van de kinderen. ‘Lucifer!’ verbeterde hij snauwerig. Het was niet aan hem te merken dat hij blij was dat hij nog geen kinderen had. ‘Weet hij het zelf al? En dat was alles? Mooi, einde gesprek’ Daemon was bang voor haar maar probeerde dat te verbergen. Die nacht had ze een bang meisje geleken, te zwak om iets te doen. Nu wist hij wel beter. Hoe sneller ze hier weg was hoe beter. Dan kwamen die hallucinaties ook niet meer. Ruw greep hij haar beet en sleurde haar naar de deur. Musto liep grommend mee, af en toe happend naar haar benen.

Ze keek weer snel naar hem op toen hij haar verbeterde. Ze dacht toch echt dat hij Lucius had geheten, maar hij was lid van de clan dus hij zou het toch moeten weten. Daarna sloeg ze haar ogen weer neer en keek naar de tafel. Ze knikte licht nee. Ze kon tegen Daemon nog steeds niet helemaal normaal doen. Raar was dat. ‘Ja, dat was het.’, zei ze zachtjes. Bij zijn harde woorden keek ze verbaasd naar hem op. Waarom deed hij nu zo? Haar blik werd verschrikt toen hij haar vastgreep en naar de deur sleurde. Wat had ze in hemelsnaam gedaan om dit te verdienen? Ze duwde zijn handen weg en bleef staan. De verbaasde en geschokte blik verdween en maakte plaats voor woede. Ze had het recht om hier te zijn en was een normaal gesprek met hem aan gegaan, maar hij kon zichzelf weer eens niet beheersen en werd boos op haar. ‘Wat is er in stofnaam met jou aan de hand?’, beet ze hem toe. Toch werd ze een beetje van hoe hij voor haar stond. Waarom was hij zo bezig?

Snel liet Daemon los toen ze zijn handen wegsloeg, hij wilde niet door die heks vervloekt worden. Razendsnel deed hij een stap naar achteren toen de woede in haar ogen af te lezen werd. Daemon was echt bang voor haar, heel kort werd dat zichtbaar in zijn ogen maar meteen veranderde dat weer in woede. Catharina was een vijand en vijanden mochten nooit je zwakke plekken zien. Dan ging je eraan. ‘Niets’ gromde hij terug. ‘En nou, wegwezen jij! Word verantwoordelijk en ga voor die kinderen zorgen in plaats van mensen vervloeken!’ Weer gaf hij haar een flinke duw. ‘Maak dat je wegkomt, heks!’ snauwde hij kwaad. Daemon maakte de deur open. ‘En neem dat paard van je mee, duivels beest!’ zei hij kwaad toen daar haar paard voor de deur stond. Als door een wesp gestoken sprong hij naar achteren. Hij voelde zich opgesloten, opgejaagd. Hij had nooit gedacht dat hij ooit nog eens bang voor een vrouw zou zijn.

Catharina schrok terug toen ze in zijn ogen angst dacht te zien. Wat was er aan de hand? Maar al snel verdween die blik en maakte plaats voor woede. Ze werd er een beetje bang van ondanks haar eigen woede en merkte dat Eros ook doorhad dat er iets aan de hand was. Hij was al dichterbij gekomen. Mensen vervloeken? Waar had hij het over? Bedoelde hij soms… Nee dat kon toch niet? Haar gezicht werd grimmiger toen hij haar een heks durfde te noemen. ‘Hoe durf je mij een heks te noemen?’ Ze werd nog een paar keer naar achteren geduwd en kon met moeite haar evenwicht bewaren. Ze was ondertussen tegen de muur gaan staan en toen Daemon de deur opendeed, was Eros daar. Zodra hij Daemon zag, hinnikte hij luid en ontblootte zijn tanden. Hij wilde hem bijten. Hij was weer eens de controle verloren toen hij hem zag. Hij stormde naar binnen en ze kon nog maar net ervoor springen anders had hij Daemon geraakt. Ook al was ze zo boos op hem ze kon hem niet laten verwonden. Dat was tegen haar code. Ze wilde niemand vermoorden of pijnigen als ze het niet hadden verdiend. Maar Eros kon niet op tijd stoppen en hij duwde haar met zijn hoofd naar achteren. Ze viel naar achteren en kwam met haar hoofd hard op de grond terecht. Even keek ze nog verbaasd voordat het zwart voor haar ogen werd. ‘Cat?’, hinnikte Eros onrustig. ‘Dit is allemaal jouw schuld weet je dat wel?’, zei hij woedend tegen Daemon. Eros wilde naar haar toe, maar hij kon niet verder komen doordat hij niet binnen in het huis paste. Waarom had ze hier dan ook naartoe gewild?

‘Dat ben je! Waag het niet om nog een keer iemand te vervloeken, heks!’ Daemon schoot naar achteren toen Eros een uitval naar hem deed. Een harde klap klonk toen Catharina op de grond viel, weer buiten bewustzijn. ‘Maak dat je wegkomt, duivels paard!’ schreeuwde Daemon tegen Eros. Grommend viel Musto hem aan maar schoot snel weer weg om niet geraakt de worden door Eros’ zware hoeven. ‘Shjoe!’ wantrouwend keek Daemon naar Catharina, hij vertrouwde het niet. Hij wist nu niet of dit echt was of ze net alsof deed. Hij zou niet weer in haar trucjes vallen. ‘MIJN schuld?!’ schreeuwde hij kwaad. ‘Jij mepte haar omver, niet ik!’ Daemon pakte Catharina bij haar benen beet en trok haar terug naar binnen, dat paard kon hem vast ook vervloeken. Hij kon beter maar geen risico nemen. Hard smeet hij de deur dicht terwijl het paard daar nog stond. ‘EN BLIJF WEG!’ schreeuwde hij nog na. Daemon mompelde een paar scheldwoorden. Nu zat hij hier binnen met die heks en buiten stond dat vervloekte paard. Kon het nog slechter worden? De regen bleef maar op het dak kletteren. Daemon trok haar voor de haard en liet haar daar weer los. Geïrriteerd ging hij naast haar zitten. Nu kon hij er niet uit en zat hij opgescheept met haar. Straks vervloekte ze hem weer. Het duurde Daemon allemaal veels te lang, hij pakte een beker water uit de kruik en gooide die in haar gezicht leeg. Dan zou ze wel snel wakker worden.

:Anima Tell:
‘Als jij er niet was geweest dan lag ze daar nu niet!’, zei hij woedend. Zijn ogen gingen woedend naar Daemon en naar zijn anima. Hij probeerde verder het huis in te komen, maar wist dat hij vast zou komen zitten dus ging hij naar achteren toen Daemon dichterbij kwam en die wolf naar hem beet. Hij was net te laat om die wolf zelf nog een trap of een beet te geven. Hij stapte naar achteren toen Daemon de deur dichtgooide en keek gefrustreerd naar de deur en je kon hem bijna horen grommen van frustratie. Hij begon voor het huis heen en weer te lopen.

Catharina had een rare droom. Ze was teruggegaan van het lentefeest naar het huis op de Highlands en was daar Daemon tegengekomen. Hij beschuldigde haar van een heks te zijn en daar kon ze niet over uit. Ze gebruikte de energie van de bomen om haar spreuken te voltooien en alleen als de bomen het goedkeurden kreeg ze er de kracht voor. De enige kracht die ze echt had, was om de geestenwereld te bereiken en ook om mensen er naartoe te brengen. Ze schrok wakker toen ze in een keer nattigheid voelde. Haar ogen schoten open en ze kwam verschrikt overeind. De pijn in haar rug deed haar gezicht even verkrampen en ze zakte terug. Vanuit haar liggende positie keek ze naar Daemon. ‘Wat wil je van me?’, siste ze hem toe. Ze kon niets doen, want ze had geen enkele wapen bij zich.

Zenuwachtig liep Musto rond. Als een dier in een kooi. Grommend liep hij voor het raam heen en weer, ook hij vertrouwde het paard daar niet. Hij zette zijn poten op het raam en blafte hysterisch tegen het paard. Zo probeerde hij het paard weg te jagen.

Het werkte duidelijk,Catharina kwam geschrokken overeind. 'Dat je me niet vervloekt!' siste Daemon even kwaad terug. De laatste keer had hij de geesten van mensen gezien die hij had vermoord, onder wie zijn ouders. Dat had hij behoorlijk bedreigend gevonden. Voor de eerste keer in zijn leven was hij echt heel bang geweest. Nu was hij bang, maar meer voor wat komen zou kunnen. Dat ze weer die geesten te voor schijn toverde. Ze was een heks! En als de Nigris al het stof hadden verzameld hadden heksen zoals zij geen macht meer, dan hoefden ze ook niet meer bang voor ze te zijn.

Musto sprong van de ventsterbank af en liep nu rondjes door de kamer heen, zacht grommend. Zijn tanden waren te zien en hij viel uit naar Catharina.