Lady Catharina reed over de open vlakte. Ze trok een pijnlijk gezicht en greep met haar handen naar haar buik. De pijn werd steeds erger. Zuchtend pakte ze Eros terug naar een stap en rekte haar rug iets uit. Waarom was haar lichaam zo goed ontwikkeld dat ze zwanger was geworden? De laatste paar weken was ze alleen geweest en had ze zichzelf voorbereid voor de bevalling die over een paar weken zou komen. Op haar eiland had ze gebeden en gepraat met de bomen en de spullen verzameld die ze nodig zou hebben voor de bevalling. Nu was ze op weg naar het huis net buiten Midnight Glade. Het huis waar haar ouders waren vermoord en dat door de magie van de bomen was verborgen, was de enige plek waar ze haar kind wilde krijgen. Daar lagen ook de spullen klaar voor haar baby en zou ze veilig kunnen zijn. Ze werd uit haar gedachten opgerukt door de woorden van Eros, maar had ze niet verstaan. ‘Wat zei je?’ vroeg ze aan de hengst. Die herhaalde zijn woorden. ‘Zullen we bij dat kleine meertje even stoppen? Dan kun je weer even gaan liggen voordat we weer verder gaan. Je zit nu al meer dan drie uur in het zadel.’ Catharina zuchtte. Voordat ze zwanger was geraakt, had ze als het moest een hele dag in het zadel kunnen zitten en nu maar drie uur achter elkaar met lange rustperiodes ertussendoor.

Eenmaal bij het kleine meertje aangekomen, liet Eros zich voorzichtig op de grond vallen zodat Catharina van zijn rug kon stappen en ze liep naar het meertje waar ze ging zitten. Ze ontblootte haar voeten en trok haar jurk iets op zodat haar benen in het koele water konden rusten. Soms waren haar enkels opgezet en kon ze er haast niet op lopen. Een zwangerschapskwaal blijkbaar. Terwijl ze zo zat, voelde ze iets bekends over zich heen komen. Het was de aanwezigheid van een Caeloslid. In eens dacht ze er weer aan. Ze moest binnenkort nog een keer een activiteit opzetten en alle leden officieel inwijden. Die gelegenheid hoefde niet op Thin Place te gebeuren gelukkig. Er was een andere plek dicht bij Midnight Glade waar de energie en de verbinding sterk genoeg was voor de inwijding en de rituelen. Ondertussen lette Eros sterk op de omgeving en wachtte rustig totdat de persoon zichzelf kenbaar zou maken.

Melodie keek omhoog, sinds de dagen dat ze was weggelopen bleef ze toch dicht bij huis. Het voelde namelijk erg veilig aan, een soort vertrouwen. Ze was moe, heel erg moe. Haar laatste ritueel had zijn tol geëist. Maar Melodie had de Anima en zijn mens van de dood gered, dankzij de natuur. De natuur zorgde voor haar, het waren net liefdevolle armen die je omhelsde. Ze voelde zich prettig hier, ze keek naar haar Anima die haar licht bezorgd aan keek. Melodie glimlachte en aaide haar Anima liefdevol. Langzaam stond ze op, ze wankelde maar Symfonie hield haar overeind. ''Dankje,'' Zei ze zachtjes tegen Symfonie die knikte. Wat wankelig liepen de twee verder. Symfonie hield haar wederhelft goed in de gaten en zorgde er voor dat Melodie elke keer als ze een mis stap maakte toch overeind bleef staan. Symfonie kon altijd nog niet begrijpen hoe Melodie het had geflikt om de man te redden. Ze was nog zo klein en onschuldig. Je zou niet zeggen dat ze sterk was maar diep van binnen was ze dat wel. Symfonie was trots op haar wederhelft al was ze nu al een paar dagen wankelig en sloom. Het was wel duidelijk dat het ritueel zwaar geweest moest zijn. Melodie begon te hoesten en zakte in elkaar. Symfonie drukte haar kop tegen Melodie aan die haar gezicht in zijn vacht wroetten. Na enige tijd zo gezeten te hebben stond ze weer op en liep ze verder. Het meer kwam in zicht. Beide voelde ze de aanwezigheid van mensen, Symfonie spinde lichtjes en drukte zich tegen melodie aan als tekenen dat het goed was. Melodie knikte en kwam uit de bosjes. Ze keek naar de vrouw die bij het water zat. Het viel haar gelijk op wie ze was. De leidster van de Caelos clan. Melodie had respect voor haar en haar krachten. Als ze niet zo moe en wankelig was geweest had ze misschien gebogen maar nu was ze daar te zwak voor. Ze glimlachte en liep toch op hun af. Heel voorzichtig. ''Hallo,'' Sprak Melodie zwakjes. Haar kinderlijke onschuld straalde van haar af. Symfonie keek naar de Anima van de leidster, haar ogen waren groot terwijl ze naar het -in haar ogen- gigantische paard keek.

Catharina zwaaide lichtjes met haar benen heen en weer in het water. Het verkoelde haar benen zo dat ze niets meer voelde van de pijn die ze er eerst had. Ze had haar ogen afwezig op een punt in het water gericht, afwachtend op wie er zou komen en waarom het zo lang duurde. Het was Eros die haar aandacht trok toen hij zachtjes snoof. Hij had de hele tijd naast haar gestaan, uitkijkend in alle richtingen. Nu keek Catharina ook op en zocht met haar ogen naar een beweging. Die kwam van links van haar en uit de bosjes zag ze een kind aankomen lopen. Dicht tegen haar Anima geplakt kwam ze langzaam vooruit. Ze fronste en merkte dat het kind niet helemaal gezond was. Snel, maar voorzichtig haalde ze haar voeten uit het water en stond op. Snel liep ze naar het meisje toe en strekte haar armen uit om het kind op te vangen. Ze keek over haar schouder naar Eros. ‘We blijven langer. Maak maar een tijdelijk kamp.’ Het was niets voor haar om zulke kortaffe geboden te spreken, maar dit meisje mocht en kon niet verder. Ze nam het meisje mee naar het plekje aan het water waar ze net had gezeten. ‘Ga maar zitten, dochter.’ Haar aanspreekvorm voor alle vrouwelijke kinderen van de Caelos clan. Eigenlijk heel officieel, maar voor haar eerder een liefkozing. Ze had altijd al van kinderen gehouden, maar door haar zwangerschap zelfs nog meer. Zodra het meisje goed zat, glimlachte ze snel naar de anima die ze nog helemaal niet had begroet. ‘Vertel me jullie namen eens.’, ging ze warm verder. ‘Mijn naam is Lady Catharina Romantica del sanque alta, maar noem me maar Cat.’

Eros had ondertussen het zadel afgedaan en was nu in de richting van de bomen gelopen om takken te verzamelen. Na een paar minuten was hij al terug gekomen. Hij legde de takken in de buurt van het water en dicht bij de mensen in de buurt. ‘Cat?’, vroeg hij haar snel. Hij zag de blik in de ogen van de vrouw en wilde weten wat ze van plan was. Zonder haar uit het oog te verliezen, zag hij toe hoe ze haar dekens uitrolde en die dicht naast het meisje legde. Daarna ging ze verder met het vuur. Al snel was het hout goed aan het branden en hij ging iets gekalmeerd aan het uiteinde liggen. Zo zou iedereen beschermd zijn. De blik in de ogen van Catharina was hem niet ontgaan en hij wilde nu echt weten waar ze aan dacht. Ze had het meisje ook even met rust gelaten ondertussen.

Terwijl alle voorbereidingen van het kamp werden voorbereid, dacht ze na. Wat was dat gevoel dat ze voelde bij het meisje? Op dat moment hoorde ze het meisje weer hoesten. ‘Melodie, gaat het?’, vroeg ze terwijl ze zich op de grond liet zakken naast haar. ‘Denk je dat je me kunt vertellen wat je hebt gedaan dat je je zo slecht voelt?’ Catharina keek haar indringend aan, haar laten weten dat ze de waarheid moest vertellen.

Melodie voelde bij elke stap zich zwakker en moeier worden. Ze had het zwaar te voorduren, het was alsof het ritueel niet helemaal was goed gegaan. Toe de vrouw naar haar toe snelde, liet ze zich vallen in de armen van de vrouw. Ze kon niet meer. Met langzame passen liep ze met de vrouw mee naar het water waar ze zwijgzaam ging zitten. Haar ogen waren dof, ze zag er bleek uit. Ze voelde zich ziek en zwak. Misschien had Symfonie wel gelijk gehad en was ze nog te klein en onervaren om zo'n groot ritueel uit te voeren. Volgens de boeken was het ritueel wat ze gedaan had het grootste ritueel dat bekend was. Er waren namelijk nog veel meer onbekende rituelen die niet in boeken stond. Met grote doffe ogen keek ze de vrouw dankbaar aan. ''Dank u wel,'' Zei ze met een zwakke glimlach.

Symfonie keek zwijgzaam toe hoe haar wederhelft ging zitten. Rustig deed Symfonie een paar stappen richting haar wederhelft en ging tegen haar aan zitten en spinde zachtjes. Toen de vrouw vroeg hoe ze heten wist Symfonie dat Melodie geen antwoord zou kunnen geven. ''Mijn naam is Symfonie en dit hier is Melodie...'' Zei ze. Met een bezorgde blik in haar ogen keek ze naar haar wederhelft die weer een hoestaanval kreeg.

Melodie voelde dat er een deken tegen haar werd aangelegd en keek dankbaar naar Catharina. Waarna ze weer begon te hoesten. Ze was even stil en deed haar voeten in het verkoelende water. Zwijgzaam beweegde ze haar voeten terwijl ze er naar keek. Toen ze weer begon te hoesten vroeg Catharina of het met haar ging. Ze knikte zwakjes als tekenen dat het wel met haar ging maar eigelijk ging het helemaal niet goed met haar. Haar ogen voelde zwaar en haar huid was net een kachel. De vrouw ging naast haar zitten en Melodie keek haar aan. Ze knikte uiteindelijk, er volgde een hoest waarna ze haar keel schrapte. De vrouw keek haar zo doordringend aan dat Melodie niet anders meer kon dat het hele verhaal te vertellen. ''Ik was in claps en omdat ik zo moe was van het rennen besloot ik te rusten...'' Vertelde ze zachtjes. Haar blik gleed van de vrouw af naar het water toe. ''Daar kwam ik een man tegen, Talos heette hij...'' Vertelde ze verder. ''Talos was zijn Anima kwijt en plosteling riep hij zijn naam en begon hij weg te rennen, ik had hem beloofd te helpen met zoeken dus ik ging er achteraan...'' Ze nam even een korte pauze om adem te halen voordat ze weer verder ging. ''De man viel neer en begon in paniek te raken, ik zag de dood in zijn ogen en legde mijn handen op de man om contact te maken met hem...'' Vertelde ze verder. ''Het was een slechte man maar hij had spijt van zijn daden, zijn anima viel van een hoog gebouw en beide veranderde ze langzaam in stof... Ik weet niet meer hoe ik het deed maar ik smeekte de natuur om me te helpen. Mijn handen gloeide en ik deed precies wat ik gelezen had in de boeken, Symfonie zei dat ik het niet moest doen...'' Ze snikte, ''Maar ik kon hem moeilijk laten sterven,'' Ze veegde onder haar neus en keek weer naar het water. ''Ik hoorde de muziek van de natuur en de bladeren toen ik mijn ogen openen deed zag ik zoveel stof, zo prachtig. Het volgende moment zat ik in een grote toren. Ik voelde me krachtig en was vast besloten de man te redden...'' Ze slikte kort waarna een hoestbui volgde. ''Alles werd zwart om me heen terwijl ik licht gaf. Ik zag een man liggen, de Anima die ik zag vallen. Bij elke stap die ik zetten werd de ruimte achter me donkerder en de man werd lichter. Ik kuste de man op zijn voorhoofd waarna hij begon te gloeien en zijn ogen openen deed. Het volgende moment liepen we samen op een tunnel af, maar wat er na die tunnel gebeurde weet ik niet meer. Ik voelde alleen nog het koele gras onder mij en ik rook de bomen weer...'' Ze zweeg even. ''Voor de rest weet ik niets meer,'' Zei ze zachtjes waarna ze de vrouw weer aan keek.

-Diadorah. Dit topic is alleen voor Melodie en Catharina. Staat in de beschrijving. Daarom negeren we je post.

Het meisje viel in haar armen en voorzichtig nam ze haar mee naar de plek waar ze net was geweest. Zodra ze zaten had ze het meisje eens goed aangekeken en de frons was alleen maar groter geworden. Wat was er met haar gebeurd? ‘Graag gedaan.’, antwoordde ze haar. Daarna richtte ze haar aandacht op de anima van het meisje. Een mooie witte Bengaalse tijger die hun namen vertelden. Ondanks de situatie moest ze nu glimlachen. Hele mooie namen.

Het duurde even voordat melodie haar ging vertellen wat er aan de hand was en waardoor het kwam dat ze zich zo slecht voelde. Ze luisterde rustig totdat het verhaal helemaal af was en alleen aan de blik in haar ogen was te zien hoe ze zich voelde en wat ze van het verhaal dacht. ‘Och meiske toch.’, zei ze zachtjes. Er kwamen een paar tranen in haar ogen. Catharina wist welk ritueel Melodie had uitgevoerd en het was inderdaad beter geweest als ze dat niet had gedaan, maar ze wist de tweestrijd. Als ze het niet had gedaan dan was de man doodgegaan en had zij een schuldgevoel voor altijd in zich zitten. ‘Luister Melodie. Je bent ontzettend dapper geweest om Talos te helpen. En Symfonie had inderdaad gelijk dat je die spreuk niet had moeten doen, maar ik ben trots op je dat je het toch hebt gedaan. Je bent een dochter van de bomen, mijn kind, en daarom is het je gelukt. Dat is ook de reden waarom je er nu zo bijligt. Het kostte je zoveel van je energie dat je er ziek van bent geworden en het duurt wel even voordat je helemaal hersteld bent.’ Haar handen streken een paar haren uit het gezicht van Melodie en ze bracht haar ene hand daarna naar het voorhoofd van Melodie. Die gloeide ontzettend. ‘Liefje. Wat ik nu ga doen, zul je niet zo fijn vinden, maar het moet om je sneller beter te laten worden. Je moet jezelf even gaan wassen in het water van dit meer.’ Normaal zou ze niet zo snel een ziek persoon in een koud waterbad zetten, maar aangezien Melodie niet meer wist of ze wel of niet in bad was geweest na het ritueel gaf haar geen andere keuze. Na een klein ritueel hoefde je je niet te wassen, maar na een groot ritueel en al helemaal zo’n gevaarlijk ritueel moest je je zeker wel wassen om alle emoties en energieën van je af te kunnen laten spoelen. Als dat bleef zitten dan werd je daar zwakker van. Voorzichtig haalde ze de bloemenkrans uit de blonde haren van het meisje. Daarna pakte ze alvast een deken om Melodie mee af te drogen en een van haar nachthemden. Die zou haar warm genoeg houden. Het jurkje wat ze aanhad, zou haar niet echt helpen. ‘Moet ik je helpen met wassen?’, vroeg ze aan haar. Misschien was het ook wel handig voor het meisje om te weten waarom ze nu per se zichzelf moest wassen en terwijl ze op haar knieën bij het water ging zitten, keek ze Melodie aan. ‘Dit water, wat heel koud is, laat alle emoties die je had en alle energie die je hebt gebruikt voor het ritueel van je lichaam gaan. Het zorgt ervoor dat je lichaam ververst en daardoor kun je sneller herstellen.’ Terwijl het meisje zich waste, gaf ze daarna de handdoek aan en droogde het meisje. Ze was te zwak om het zelf te kunnen doen. Het nachthemd was veel te groot voor Melodie, maar het ging om de warmte die het hemd vast zou houden. De deken die Melodie eerst over zich heen had, werd opnieuw rond haar gewikkeld zodat ze er helemaal in lag. Zo ingepakt tilde Catharina het meisje op en legde haar bij Eros neer, die al een bescherming was tegen de wind en een extra warmtebron. ‘Ga maar slapen, Melodie.’ Ze streelde even zacht met haar hand de wang van het meisje voordat ze zich tot de anima wendde. ‘Hoe voel jij je, Symfonie? Ben je ook zo moe als Melodie of voel je je beter dan dat?’ Ze keek weer even snel naar Melodie die hoestte. Eerst moest ze even slapen en daarna zou ze haar wel een kruidendrankje geven.

Symfonie keek toe. Symfonie voelde ze zich niet zo heel zwak of ziek maar moe was ze wel. Ze had medelijden met haar wederhelft en drukte haar snuit tegen haar nek aan waardoor haar wederhelft zwakjes naar haar glimlachte, Symfonie had Melodie nog nooit zo ziek gezien. Natuurlijk had dat meisje wel eens een griepje gehad en zag ze er beroerd uit, maar nu maakte Symfonie zich zorgen om haar. Ze keek naar Catharina en spinde zachtjes. Catharina was een goede vrouw en aan haar buik te zien was ze zwanger. Symfonie wist nog goed dat Melodie zo klein was en samen met haar in de wieg lag. Ze schrok op van haar gedachten toen Melodie begon te hoesten. Haar oren gingen iets meer naar beneden.

Melodie glimlachte naar Catharina toen ze tegen haar sprak. Die lieve woorden, het was net een moeder, zoals de natuur. moedertjenatuur. Maar dat was best logisch aangezien Catharina de leidster was van de Caelos clan. Ze straalde lichtjes toen Catharina zei dat ze trots op haar was. De dochter van de bomen. Er waren zoveel bomen en ze waren prachtig net als het stof. Zij had de wereld gezien achter het stof. Het was zo prachtig en alles zag er zo mooi uit. Ze sloot haar ogen doen Catharina de haren uit haar gezicht streek, haar handen voelde ijskoud aan op haar gloeide huid. Het voelde prettig aan. De krans werd van haar hoofd af gehaald een paar blonde plukken vielen voor har gezicht. Langzaam stond ze op. Ze wankelde even maar Symfonie hield haar nog net overeind. Toen Catharina vroeg of ze haar moest helpen, aarzelde ze heel even, maar knikte uiteindelijk. Ze trok haar jurkje uit en liep het water in gelukkig had ze een hempje en een onderbroek aan. Het water was ijskoud en het voelde haar lichaam. Het water leek zowat te stromen door haar lichaamstempratuur en liet zich zakken in het water. Nouja zakken, ze viel voorover het water in. Symfonie sprinte er achterna maar had geen rekening gehouden met de diepte en kwam met een grote plons het water in. Als een verzopen kat klom Symfonie de waterkant weer op en schudde zich uit. Melodie daarin tegen ging recht zitten met haar ogen gesloten liet ze het water op haar lichaam komen. Nadat ze werd geholpen met wassen klom ze het water weer uit. Catharina hielp haar met afdrogen, zelf had ze het niet kunnen doen. Melodie had zich eigelijk best verbaast over de kennis van Catharina. Toen ze eenmaal droog was kreeg ze een nachtjapon over haar hoofd heen. Hij was veelste groot maar wel lekker warm. De nachtjapon kwam op de grond want Melodie was niet zo groot. Ze zag er best schattig uit zo. Ze werd weer ingewikkeld in de deken en ging tegen Eros aan liggen. Melodie hoestten nog een enkele keer voordat ze zich opkrulde en haar ogen dicht deed.

Symfonie wende zich tot Catharina toen Melodie eenmaal sliep. ''Ik voel me prima, alleen wat moe, dat is alles.'' Zei de witte tijger. Ze drukte haar kop tegen de been van Catharina aan en gaf haar een paar kopjes. Ongeveer na een minuutje ging Symfonie tegen Melodie aan liggen. Melodie brabbelde iets en legde haar armpjes om Symfonie heen en trok haar tegen zich aan terwijl ze sliep. Symfonie spinde zachtjes en sloot haar ogen na een tijdje.

Catharina hield haar handen dicht in de buurt van het uitgeputte lichaam van Melodie. Ze was bang dat het meisje ging vallen en ze zat er niet ver naast. Zodra het meisje in het water stond viel ze voorover. Ze kon haar nog net zo vastpakken dat ze in het water kon gaan zitten. Even moest ze lachen om het zien van Symfonie. De tijger, beteuterd doordat het water had gewonnen, schudde zich echter waardig uit. Daarna richtte ze zich op het wassen van Melodie. Ze nam het koude water tussen haar handen en liet het midden op haar hoofd door middel van een straaltje vallen. Na dat een paar te hebben herhaald, goot ze ook water over de rug, schouders en borst van Melodie. De rest lag onder water en zou vanzelf helen. Net zoals iedere wasbeurt was het ook van belang de irritante plekken te wassen, zoals achter haar oren en heel voorzichtig haar gezicht. Dat was haar wel duidelijk geworden bij haar eigen wasbeurten. Daar werd heel veel opgeslagen. ‘Kom er maar uit.’, zei ze zachtjes. Ze had het gevoel dat Melodie hier zo in slaap kon vallen. Terwijl ze het lichaam van Melodie helemaal droogde, stak ze het haar op in de deken zodat ze haar eerst het nachthemd aan kon trekken. Daarna droogde ze het haar heel oppervlakkig, maakte er een snelle vlecht in en pakte er een andere deken bij. Die moest haar helpen warm te blijven. Het was vertederend om het meisje helemaal ingepakt tegen Eros aan te zien liggen en dan Symfonie ook die erbij was gaan liggen.
‘Rust maar goed uit.’, zei ze glimlachend tegen Symfonie. Op haar hurken zittend keek ze naar de drie die daar lagen. Bij de buik van Eros lag een klein meisje, ingepakt in een deken, met in haar armen een witte welp. Zelfs Eros leek te ontspannen en viel langzaam in slaap. Dat was hem nog nooit gebeurd. Had ze iets om hem mee te plagen. Hoofdschuddend stond ze op en ruimde de spullen op die ze net had gebruikt. De jurk van Melodie kon ze straks niet zo aan. Dan was de wasbeurt voor niets geweest en kreeg ze alles weer op zich. Bij het water knielde ze weer neer en begon het jurkje onder water te wassen. Je had geen zeep of zo nodig. Nee. De energie werd door het water meegenomen de grond in en kon daar geen schade aanrichten. Dus nadat het jurkje voldoende nat was en goed genoeg gewassen, liet ze het weer bovenkomen en wrong zoveel mogelijk water eruit. Daarna legde ze het op het gras en zette het vast met een klein touwtje. Dan kon het niet wegwaaien. Toen liet ze zich even vallen en leunde naar achteren om even uit te rusten. Ze zou zo wel weer verder gaan.

:anima:
Tegen de tijd dat hij zijn ogen opendeed, kon Eros al verschillende geuren onderscheidden. Had hij zo lang geslapen? Dat hij sowieso al in slaap was gevallen. Hij keek naar het meisje en de anima die bij zijn buik lagen. Symfonie was een goede anima dat kon hij zo zien en had nog een goede band met haar wederhelft ook. Door de geur dacht hij weer aan zijn wederhelft en zocht haar met zijn ogen op. Daar stond ze. Ze was bezig met verschillende kruiden, want ze had veel zakjes naast haar liggen en iets waar ze het mee kon vermalen. ‘Cat? Hoe voel je je?’, vroeg hij zachtjes aan haar. Hij merkte dat ze schrok van de vraag. Had het niet verwacht dat hij wakker was geworden. Hij had haar willen helpen, maar kon niets doen doordat er iemand bij hem lag.

Catharina had nieuwe takken gehaald en was nu bezig verschillende kruidendrankjes klaar te zetten. Sommige waren voor haarzelf of voor Eros, maar nu maakte ze ook drankjes voor Melodie en Symfonie. Ze keek snel in de richting van Eros toen hij in een keer tegen haar begon te praten. Ze glimlachte. ‘Lekker geslapen, Eros? Het gaat wel goed. Ben ook nog niet moe gelukkig.’ Daarna stond ze op en pakte een van de drankjes die ze had gemaakt. Ze liet het mengsel op de grond voor Eros op het gras vallen zodat hij het op kon eten. Het zou hem energie geven en hij zou voldoende vitaminen binnenkrijgen. Ze aaide hem ondertussen over de hals. ‘Ze is echt dapper geweest.’, zei ze hem zachtjes waarop Eros knikte.

Als een roosje lag Melodie te slapen, ze was uitgeput, maar toch voelde ze zich een stuk beter nadat ze zich had gewassen in het meertje. Het was niet bepaald leuk geweest om je te wassen in een ijskoude rivier maar het was wel goed voor haar geweest. Zoals iedereen die sliep droomde Melodie ook.

Het was donker om haar heen, ''Hallo? Is daar iemand?'' Vroeg Melodie zachtjes. Ze zetten een stap vooruit, haar stap galmde na. Ze rilde lichtjes, het was een enge plek. ''Symfonie?'' vroeg ze nu luider. Nog steeds geen gehoor. Melodie ging zitten en tuurde de duisternis in, wat was dit voor plek? ''Kom hier heen...'' Melodie keek op en keek in het rond, niets. ''W-waar ben u?'' vroeg Melodie stotterend. ''Hier zo..'' Melodie slikte en stond op. Die stem, hij klonk zo warm, zo liefdevol. Zonder er besef liep ze voor zich uit. ''Wie bent u?'' vroeg Melodie. Een vriendelijk lach klonk in de duisternis, ''Kom hier heen, mijn dochter...'' Melodie beet op haar onderlip. ''Mama?'' ''Kom hier heen Melodie...'' fluisterde de stem. Melodie zetten het op het rennen, ze zag licht dat steeds groter en groter werd. Eenmaal bij het licht sierde er bladeren om haar heen. Melodie deed haar ogen dicht en voelde hoe de wind langs haar heen waaide. Toen ze haar ogen openen deed stond ze in een veld. Een groot veld met middenin de grootste en mooiste boom die ze ooit had gezien. ''Mama?'' vroeg Melodie nog eens en liep richting de boom toe. Eenmaal bij de boom zag ze iets liggen in de struikgewassen, het was een grote witte tijger, net als Symfonie. ''Symfonie?'' De grote witte tijger keek op en schudde zijn hoofd, langzaam stond hij op en liep de grote tijger weg, maar hij stopte even toen hij merkte dat Melodie hem niet volgde. ''Volg mij...'' Melodie slikte maar deed wat de tijger zei en volgde hem. De grote boom achter haar verdween en de omgeving maakte plaats voor nog veel meer bomen. Het lied van de natuur klonk en de lucht was zo blauw als de zee. Het was hier prachtig. ''Melodie...'' fluisterde de zoete stem weer. Melodie keek op, daar op een rots stond een vrouw, een prachtige vrouw. Maar Melodie herkende haar niet, dit was haar moeder niet. Maar toch, ze leek zoveel op haar. Die blonde haren, die kristal blauwe ogen. De vrouw had een bloemenkrans in haar haren. ''Wie bent u?'' De vrouw glimlachte vertederd. ''Ik ben je moeder, Melodie...'' vertelde de vrouw. Melodie schudde haar hoofd. ''Nee, mijn moeder heeft zwart haar...'' Zei Melodie. De vrouw keek haar bedroefd aan en ging voor haar staan, haar kleed sleepte achter haar aan. ''De mensen die je ziet als ouders zijn jou ouders niet, Melodie..'' Melodie keek met grote ogen naar de vrouw was dit een grap? ''Enig idee hoe je aan de naam Melodie komt?'' ''Me ouders werden verliefd op elkaar toen ze muziek speelde...'' ''Een leugen Melodie..'' Melodie keek de vrouw aan, ''Waar heeft u het over...'' De vrouw stak haar hand uit, ''Kom, ik laat het je zien..'' Melodie pakte haar hand aan en de omgeving veranderde, daar in de struikgewassen klonk gehuil, gehuil van een baby. Een witte tijgerwelp lag hier naast. Om haar heen was het blauwe licht en de muziek van de natuur speelde rond haar heen. ''De mensen vonden je door de muziek, Melodie...'' Melodie keek toe hoe 2 mensen naar haar toe liepen. ''Kunnen ze me zien?'' De vrouw schudde haar hoofd. De mensen leken op haar ouders, de zwarte haren en de groene ogen, zelfs de anima's die naast hun liepen klopte. De mensen spraken met elkaar. Toen ze hun namen zeiden voelde tranen de ogen van Melodie. ''Je bent bijzonder Melodie, je bent sterker dan andere, je ouders wouden je geen pijn doen. Een kind zoals jij word eens in de 300 jaar geboren, mijn kind.'' Melodie keek de vrouw met tranen in haar ogen aan. ''Waarom heeft u me achter gelaten...'' ''Ik ben er niet meer, Melodie...'' Melodie keek de vrouw aan. ''Ik ben veranderd in stof nadat ik je te vondeling heb gelegd...'' ''Waarom?'' ''De Nigris clan...'' Meer hoefde Melodie niet te horen, slechte mensen. Ze drukte haar gezicht tegen haar moeder aan. ''Je hoort thuis in het bos, mijn kind... Het zal je altijd beschermen..'' Melodie snikte en voelde hoe haar tranen langs haar wangen liepen. Een vrouwenhand veegde ze weg. ''Huil alsjeblieft niet, Melodie. Je bent sterk en ik ben trots op je...'' De vrouw liet haar hand los en verdween. Melodie stak haar hand nog uit maar wat ze voelde was stof.

Melodie schoot overeind en keek om zich heen. Ze lag nog steeds bij het meer, ze had erg lopen zweten en ook haar wangen waren nat. Symfonie was ook wakker geschrokken door haar wederhelft. Melodie keek eerst zoekend rond maar gaf het op toen ze niet zag wat ze wou zien. Haar moeder? Haar ouders, haar pleegouders waren nooit eerlijk tegen haar geweest. Ze was helemaal geen dochter van hen. Hoe durfde ze dat te zeggen! Ze veegde een nieuwe traan weg en keek naar Catharina die bezig was met mengsels. Ze sprak met Eros. Haar stem klonk zo warm en liefdevol. Melodie zuchte, wat probeerde haar moeder nou duidelijk te maken... Eens in de 300 jaar. Wat bedoelde ze daar mee? En wat had de Nigris clan hier mee te maken. Zoveel vragen onbeantwoord.

Catharina voelde zich helemaal kalm worden terwijl ze bezig was met het maken van de drankjes. Ze kende bijna alle planten en kruiden die in de natuur groeiden en wist welke ze waarvoor moest gebruiken. Af en toe wierp ze een bezorgde blik op Melodie, die nog steeds hoestte en zich heen en weer bewoog in de deken. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat Eros wakker was geworden. Het drankje dat ze voor hem op de grond had gelegd, at hij met smaak op. Het duurde niet lang voordat ze een verschil bij hem bemerkte. Het drankje zorgde voor een ongelooflijke dorst en ze merkte nu op dat Melodie ook weer wakker was geworden. Haar glimlach bevroor zodra ze de traan zag en ze snelde op het meisje op. Ze ging op de grond naast haar zitten en nam haar in haar armen voor zover dat mogelijk was met haar buik. Voorzichtig wiegde ze haar heen en weer. ‘Wat is er aan de hand?’, vroeg ze zacht. Ze had dit niet verwacht. Had zij iets gedaan of was het een nachtmerrie geweest? Toch verscheen een kleine glimlach bij de houding waarin ze zat. Ze kon zich voorstellen hoe ze met haar eigen kind zo in haar armen zou zijn en voelde haar hart nu al een keer overslaan van geluk. Dat gevoel van geluk was niet te beschrijven en ze dacht zelfs dat ze de baby een keer voelde schoppen.

:anima:
Eros stond met gemak op nadat het meisje weg was gehaald door Catharina. Nu stond hij water te drinken uit het meertje en liet het verkoelende vloeistof in zijn keel glijden. Ook hij voelde een verandering, maar die was niet zo goed bestemd voor hem. Hij voelde zich alleen iets vrolijker worden, terwijl zijn wederhelft zich helemaal verzadigde met het gevoel. Zijn dorst was gelest en hij wist dat ze hier niet langer konden blijven. Anderen hadden het vuur al kunnen zien en zouden deze kant op kunnen komen. Langzaam liep hij terug naar het groepje en keek van zijn hoogte neer op de anima en de mensen. Hij wachtte rustig totdat Catharina opkeek en knikte haar toen toe.

Catharina keek in de ogen van Melodie en glimlachte zacht. ‘We moeten gaan, Melodie.’, zei ze zachtjes. Met Melodie in haar armen, stond ze moeizaam op en hielp het meisje om te staan. Nu ze stond, leek ze nog kleiner en breekbaarder en ondanks de rust was het meisje nog steeds uitgeput. De deken was strak om haar heen getrokken en enkele tranen waren nog te zien, die ze snel wegveegde. In de overtuiging dat het meisje kon blijven staan, draaide ze zich om en liep naar de kruidendrankjes die ze had klaargemaakt. Ze gaf een kom met het mengsel aan Symfonie en aan Melodie. Snel knikte ze hen toe zodat ze het zouden drinken en begon daarna de spullen op te ruimen. De kruiden weer opgeruimd in de zakjes en daarna in de zadeltassen. Het zware zadel kreeg ze moeiteloos op Eros rug. Met snelle passen liep ze heen en weer om alles op te ruimen, het vuur te doven en af en toe een blik op Melodie te werpen. Na vijf minuten was alles opgeruimd en draaide ze zich met kleren in haar handen terug naar Melodie. ‘Ik zal je even snel aankleden.’ Met kalme en voorzichtige bewegingen haalde ze de deken weg en trok een hemd over het hoofd van het meisje. De nachthemd moest ze aanhouden om de warmte vast te houden. Een paar te grote sokken aan haar voeten zouden ze wel warm houden en de mantel die ze zodadelijk bij zichzelf om zou knopen zou haar verder helemaal warm houden. Met het meisje aan de hand liep ze naar Eros die al op de grond lag zodat ze gemakkelijk op konden stijgen. Eerst ging Catharina zelf in het zadel zitten en knoopte de mantel om. Die drapeerde ze over de rug van Eros. Daarna pakte ze het meisje op en zette haar net achter de zadelknop en voor haar neer. Het paste net zolang zij ver genoeg naar achteren zat. Nu trok ze de mantel iets naar voren zodat het ook helemaal om Melodie zat. ‘Nu zul je je goed vast moeten houden.’, grijnsde ze zachtjes in het oor van Melodie. Eros kwam met een schok overeind. Anders zou hij nooit overeind kunnen komen. Eros zelf draaide zijn hoofd naar Symfonie. ‘Je kunt vast wel een groot gedeelte meelopen denk ik. Je hebt ten slotte een energiedrankje gekregen. Ik zal rustig lopen, Symfonie.’ De eerste keer dat Eros echt tegen de anima sprak. Hij had zich de hele tijd op de achtergrond gehouden en het aan Catharina overgelaten, maar de anima zat ook al in zijn hart. Daar kon hij niets aan doen. Hij hield van nature van kinderen en jonge anima’s. Bovendien was het iemand van de clan dus vertrouwde hij de welp al een stuk meer. Daarna begon hij te lopen in de richting van Midnight Glade. Hij had alle tijd om er te kunnen komen. Het was gewoon zo dat Melodie een tijd goed moest herstellen en daar had ze Catharina voor nodig. Of misschien die Duwan, maar hij had geen idee waar die was gebleven. Dat was dan wel een man geweest, maar had toch wel ergens misschien zijn respect gewonnen. Als was het alleen maar door het gebaar dat hij had gemaakt.

Melodie keek naar Catharina die haar bezorgd aan keek toen ze zag dat ze wakker was geworden. Een zwak glimlachje sierde haar gezicht, maar nog steeds gleden er enkele tranen haar wang af. Voor dat ze het zelf in de gaten had was Catharina naast haar komen zitten en legde haar armen om haar heen, ze werd tegen de buik van haar aangedrukt en voelde de warmte van het kind in de buik van Catharina. Melodie snikte zachtjes terwijl ze heen en weer wiegde. ''Ze logen tegen me, allemaal leugens...'' snikte Melodie zachtjes. De mensen die ze al die jaren als haar ouders had gezien hadden haar voorgelogen en bedrogen. ''Ik ben helemaal hun kind niet,'' snikte Melodie luid. Ze greep het stof vast van de jurk van Catharina en verborg haar gezicht. Na een tijdje keek ze Catharina aan. ''Ik had een droom, mijn moeder... mijn echte moeder..'' Ze snikte. ''Ze logen tegen me, zeiden dat ik hun kind was, sloten me op om verborgen te houden voor iedereen en zeiden dat ze van me hielden, allemaal leugens..'' Snikte ze luid. Opnieuw rolde er tranen langs haar wang. ''Mama zei dat ik bijzonder was maar ze wou het niet vertellen, ik weet niet eens wie me vader is...'' Snikte ze opnieuw. Ze veegde met haar kleine handjes over haar wangen. ''Mama is vermoord door slechte mensen die mij wilde hebben, maar ik weet niet waarom..'' Zei ze zachtjes, nog wat laatste tranen rolde naar beneden totdat ze geen tranen meer kon aanmaken en eindeigde in een eindeloos gesnif. Ze voelde hoe iets schopte, ze keek even naar beneden naar de buik van Catharina en legde haar handje er voorzichtig op.

Symfonie had toe gekeken, ze voelde de verdriet van haar wederhelft, het gaf haar altijd van die nare steken bij haar hart, ze miauwde klagelijk terwijl ze er naar keek. Maar toch voelde ze zich gerustgesteld toen Catharina, Melodie in haar armen nam. Meestal stond Symfonie het niet toe dat Melodie aan werd geraakt, ze had die mensen die voor Melodie zorgde altijd raar gevonden, ze roken anders dan Melodie en daarbij had Melodie niets van die mensen weg. De geur die om die mensen hing was altijd raar geweest. Symfonie was blij dat ze weg waren want net als Melodie voelde ze zich hier thuis. Symfonie liet haar blik over Catharina vallen, haar staart zwiepte heen en weer en zelfs haar oren stonden omhoog. Het was goed, dit waren goede mensen. Ze liet haar blik glijden over Eros en liep daar naar toe en volgde zijn voorbeeld en nam enkele slokken uit het meer, waterdruppels gleden langs haar vacht weer in het water.

Nadat Melodie was uitgesnikt zei Catharina dat ze moesten gaan. Melodie knikte en gaf Catharina een lieve glimlach, een glimlach dat wamte met zich mee brengt. Een glimlach dat je alleen kon zien bij een lief en onschuldig kind. Melodie had nog nooit kinderen gezien die jonger dan haar waren en al helemaal niet in de bossen. Misschien bestonden die er niet, maar wie was er dan ook zo dom om van haar ouders weg te lopen. Al werd Melodie steeds zekerder van zich zelf dat het goed was dat ze weg was gelopen. Melodie moest niets hebben van leugenaars en slechte mensen. Moeizaam werd Melodie omhoog geholpen, ze voelde de warme handen haar wangen schoon vegen. Vermoeid keek ze voorzich uit toen Catharina weg liep en even later terug kwam met een kommetje, deze werd in haar handen gedrukt, aan Catharina's gezicht te zien moest ze het opdrinken en dat deed ze dan ook. Voorzichtig bracht ze het kommetje bij haar lippen en liet ze het mengsel naar binnen glijden. Ze haalde het kommetje even weg en keek naar Symfonie die ook een kommetje voorzich kreeg. Symfonie rook er aan en trok een vies gezicht en niesde. Melodie giechelde om haar Anima die het toch uiteindelijk naar binnen werkte. Ook Melodie werkte het mengsel naar binnen. Toen het leg was likte ze haar lippen af. Ze voelde zich iets sterker maar bleef erg dorstig even als Symfonie. Wat wankel liep Melodie naar het water toe en liet zich op de kant neerzakken. met haar handen maakte ze een kommetje en dronk ze het water op, Symfonie likte aan het water maar hield al snel op en ging zitten naast zijn wederhelft die weer wat wankelig op stond. Symfonie hielp haar overeind te houden en haar bij de waterkant te halen zodat ze niet kon vallen en niet in het water kon belanden. Nadat Catharina alles had opgeruimd kreeg ze nog een hempd aan die natuurlijk veelste groot was maar dat maakte niet uit. Waarna ze ook nog sokken aan kreeg. Het voelde veel warmer alleen vond ze het jammer dat ze de grond onder haar nu niet meer voelde maar daat zei ze niets over. Ze pakte de hand van Catharina zachtjes beet en liep naar Eros toe. Ze gingen nu echt weg van deze plek. Symfonie dribbelde er trouw achteraan met zijn staart en oren omhoog. Ze zag er trots uit en dat was ze ook, ze was een trotse Anima. Melodie werd in het zadel geholpen en kreeg de mantel ook nog eens over haar heen, ze leunde een beetje tegen Catharina aan, het voelde vertrouwd. Ze knikte lichtjes bij de woorden dat ze zich moest vast houden en pakte de zadelknop goed beet. Ze keek even naar Symfonie die op keek. ''Het komt allemaal goed.'' hoorde Melodie door haar hoofd spoken, het was Symfonie die met haar comminseerde. ''Ik zal je zijde niet verlaten, dat beloof ik je..'' Melodie glimlachte na deze gedachtens van Symfonie die naar Eros keek. Melodie was verwonderd naar de stem van deze Anima, hij klonk zo wijs en trouw. Symfonie knikte, ''Laten we dan maar gaan.'' Zei Symfonie en liep trouw naast Eros op weg naar Midnight glade. Melodie en Symfonie wisten beide niet waar ze heen gaan. ''Waar gaan we heen?'' vroeg Melodie nu zachtjes aan Catharina en wachtte rustig op haar antwoord terwijl ze het bos bekeek op een andere hoogte, want nu was ze veel groter en kon ze meer zien.

Haar hart brak bijna bij het horen van het gesnik van Melodie. Ze kon er niets aan doen, maar het maakte haar zo verdrietig. Ze wilde iets zeggen, maar hield instinctief haar mond. Het was beter als ze Melodie haar eigen tempo liet bepalen waarop alles zou worden verteld. Maar haar hersenen maakten overuren en ze bedacht allemaal situaties die haar hadden kunnen overkomen. Op het moment van de droom kwam er een kleine glimlach op haar gezicht. Haar moeder moest ook van de Caelos clan zijn geweest dat kon niet anders. Iedereen van de Caelos clan werd zo snel mogelijk uitgeroeid vanwege de kennis die ze hebben en omdat ze met de bomen kunnen communiceren. ‘Je bent speciaal, Melodie. Je hebt de kracht gehad om iemand te redden en je wilde jezelf ervoor opofferen. Ik weet zeker dat je moeder ontzettend trots op je is. Je bent sterker dan andere kinderen juist door wat er met je is gebeurd. Misschien zie je dat nu niet, maar ik denk dat je moeder je juist heeft weggegeven zodat je zou kunnen leven. Zodat die slechte mensen je niet konden doden.’, antwoordde ze haar zachtjes. Ze wist niet precies wat ze haar moest zeggen en vertelde haar maar wat haar hart haar ingaf. Bijna altijd goed.



Catharina hielp Melodie met aankleden en ruimde alle spullen op, maar kon het niet laten om haar eigen hand af en toe op haar buik te leggen. Als ze hier zo bij Melodie was en die glimlach zag die haar deed smelten dan kon ze niet wachten totdat haar eigen dochter zou komen. Natuurlijk zou het zwaar worden, maar ze zou het aan kunnen. Anders was dit haar niet gebeurd. Even keek ze weer naar de twee kinderen. Ja, ze zag Symfonie ook als een kind. Niet als een anima, maar als een levend wezen, een dier wat ze in feite allemaal waren. Haar glimlach werd groter bij het zien van het gezicht dat Symfonie trok, maar het toch gehoorzaam opdronk. Toen kwam de dorst. Zo zouden ze ook voldoende water hebben voor de tocht en niet zo snel hoeven te stoppen.

Nu ze eindelijk in het zadel zat, merkte ze dat ze moe was en niet echt veel had gerust. Maar daar kon ze nu niets aan doen. Als het goed was dan zouden ze met dit tempo vanavond bij de oversteekplaats zijn waar ze weer konden rusten. Dan was Midnight Glade niet ver meer. Ze keek naar beneden op de kruin met blonde haren zodra Melodie weer begon te praten. ‘We gaan naar mijn huis toe. Ik ben op weg van Thin Place naar Midnight Glade omdat ik binnenkort mijn baby krijg en er is maar één plek waar ik haar wil krijgen. Bovendien moet jij een tijdje goed rusten en wat aankomen en daar is mijn plaats goed genoeg voor. Midden in het bos, maar toch redelijk dicht bij het dorpje.’, beantwoordde ze haar vraag en gaf haar een kus op haar hoofd. Haar handen waren om de middel van Melodie gevouwen en hielden de teugels bij de zadelknop vast. Ze zag hoe het hoofd van het meisje heen en weer ging en glimlachte weer. ‘Vind je het mooi?’ Rustig wachtte ze op het antwoord.





Eros had de welp toegeknikt en stapte weg. Nadat voor zijn gevoel een kilometer was gepasseerd en zijn spieren goed genoeg waren opgewarmd nam hij zijn pas iets terug zodat hij naast de welp kon lopen. ‘Hoe is je conditie? Zou je een tijdje op een bepaald tempo kunnen rennen of hou je dat niet vol?’ Eros wilde iets sneller zodat ze sneller zouden kunnen gaan rusten.

Melodie slikte even, Midnight Glade. Dadelijk werd ze gezien door mensen en namen ze haar mee naar haar verzorgers. Na alles wat er was gebeurt noemde ze die mensen geen ouders meer. Iets wat erg veel pijn deed in het kleine hartje van Melodie. Ze sloot even haar ogen en voelde de wind neerdalen op haar huid, nu ze zo hoog zat kon ze het niet laten om haar ogen open te doen en weer rond te kijken. Ze zag zelfs een paar vogels in een boom zitten. De lente kwam eraan en de sneeuw smolt. Het was prachtig hier. De lente was het mooiste wat er was vond Melodie. Vooral mei vond Melodie een mooie mand omdat dan de meeste nieuwe dieren geboren werden. Ze sloot haar ogen even en genoot van de boslucht terwijl ze door stapte. Ze had de kus op haar hoofd gevoeld, het was prettig geweest, het voelde vertrouwd. Een glimlachje sierde haar gezicht. ''Het is prachtig hier,'' beantwoorde Melodie de vraag van Catharina. ''Ik zie nu zoveel meer op deze hoogte...'' Zei ze met een glimlachje. Ze liet één hand van de zadelknop los maar hield zich toch stevig vast. Haar kleine handjes streken over de hals en de manen van Eros. ''U bent een mooi dier,'' Sprak ze met veel lof over Eros. Nadat ze op zijn hals geklopt had pakte ze de zadelknop weer stevig vast.

Symfonie keek Eros speels aan. Ze knikte, ''Zie me maar eens bij te houden,'' Zei ze speels en begon vooruit te rennen. Soms maakte ze van die rare sprongetjes om over takken en stenen te komen maar Symfonie had altijd wel een goede conditie gehad. Rennen maakte haar altijd vrolijk ze wist niet hoe het kwam. ''Paardje in galop...'' Zei Symfonie weer speels. Je kon echt nog merken dat het een welp was.

Catharina’s ogen gleden half dicht totdat ze het antwoord van Melodie hoorde. ‘Ja inderdaad.’, lachte ze. Het was hier erg mooi en veel meer was te zien als je op de rug van een paard zat. Glimlachend keek ze daarna naar wat er voor haar gebeurde. Eros veranderde van binnen bijna helemaal. Het meisje had zijn hart bereikt en hij boog zijn hals nog meer om zich mooier te maken.





Eros boog zijn hals en brieste zacht als commentaar op wat Melodie zei. Hij liet eindelijk weer iemand behalve Catharina toe in zijn hart. Het was het kleine meisje gelukt om zijn eeuwige vertrouwen te winnen en misschien zelfs wel zijn liefde die hij liever niet gaf. Een vorm van zwakte die tegen je kon worden gebruikt. Hij luisterde naar de woorden van Symfonie en keek hoe de kleine welp wegrende. Eros wachtte even voordat hij zelf aansprong in een rustige galop. Kalm, maar krachtig galoppeerde hij vooruit, ervoor zorgend dat hij niet te hard ging zodat Symfonie hem niet meer bij kon houden. Hij volgde zijn geur en die zei hem dat de zee ergens daarachter lag, maar de geur kwam ook van het westen en het oosten en hij had zo geen idee welke kant hij op moest. En hij kende ook niet de markeringen die Catharina had gemaakt. Daar lette hij nooit op. Misschien was het handig dat hij dat toch een keer leerde. Hij brieste zacht om het duidelijk te maken voor zijn wederhelft die de twijfel in hem al zou moeten voelen.



Catharina had haar ogen gesloten en bewoog mee in de ritmische bewegingen van Eros. Haar handen zaten nog steeds om de zadelknop en haar armen zorgden ervoor dat Melodie niet kon vallen. Het was de bries die haar haar ogen weer deed heropenen en merkte nu op dat Eros maar in de richting van de zee rende en nu wilde weten welke kant hij precies op moest. Ze nam de teugels in haar handen en haar ogen gleden over de bomen die naast hen stonden en voorbijgleden zodra zij langs galoppeerden. ‘Symfonie. Ga maar achter Eros aanrennen.’, zei ze tegen de welp die nog steeds mee rende. Ze had inderdaad een zeer goede conditie en ze leek het ook nog leuk te vinden ook. Iets verderop zag ze een boom die door middel van twee gevlochten takken met een andere boom was verbonden. Op de heenweg kwam ze van het pad dat hier eindigde met de gevlochten tak aan de rechterkant. Dus stuurde ze Eros naar rechts waar ze meteen het pad herkende dat ze eerder hadden gereden. Je zou denken dat eros het wel herkende. Ze hadden al zo vaak deze reis gemaakt. ‘Over twee uur zijn we bij het strand.’, zei ze zachtjes in het oor van Melodie. ‘Als jij of Symfonie je niet zo lekker voelen dan moet je het zeggen dan gaan we wat langzamer. Zeg haar dat maar.’, ging ze verder. De meeste mensen konden met hun anima reageren door middel van hun gedachten.

Melodie glimlachte toen ze de verandering merkte in Eros. Melodie was misschien een klein meisje maar haar hartje was van goud. Melodie was een gelukkig en vrolijk kind altijd al geweest, zelfs toen ze werd opgesloten werd ze niet ontmoedigd om vrolijk te zijn, ze ging lezen en droomde over daar buiten. En toen ze de kans kreeg ontsnapte ze, ze stapte haar wereld in. Haar avontuur was begonnen zodra ze een stap uit haar ouderlijk huis zetten. Ze wist nog goed dat de bomen haar begroeten en het gras haar blote voetjes koelde. Ze sloot haar ogen en luisterde aandachtig naar de bomen. Melodie keek even naar Catharina met een glimlachje, een gelukkig glimlach. Ookal zag ze er moe en ziek uit toch voelde je haar vreugde goed aan. Melodie zat vol met vragen, zoveel vragen en die vragen kreeg ze ooit beantwoord, dat wist ze zeker. Ze keek even naar beneden naar Symfonie die over wat takken heen sprong. Ooit, ooit zou de dag komen dat Symfonie groter werd net als zij want elke dag werd ze ouder net zoals Symfonie. Een krachtige witte tijger naast haar. Ze zag het al voorzich. Ze slaakte een zuchtje en leunde nog iets meer naar achteren en sloot haar ogen waar bij ze in een rustige slaap viel. Omdat Melodie nog klein was en ze op Catharina leunde viel ze niet. Haar armen lagen beschermend om haar heen. Voordat ze echt in slaap viel fluisterde ze nog wat woorden, ze waren onhoorbaar voor het menselijk oor maar Symfonie begon hierna te miauwen en rende iets harder. Symfonie voelde zich goed, alsof zijn energie was terug gekeerd na het drankje.

Het duurde niet lang of ze waren aangekomen op de plaats van bestemming. Nouja, voor Melodie in elk geval niet, want zij had de halve rit geslapen. De plek waar Catharina een kind zou krijgen en het avontuur begon voor een nieuw scheepsel, een kind van de Caelos. Een nieuw kind van de bomen. Symfonie hijgde en ging vermoeid liggen, ze stak haar kop in de lucht en keek Eros aan. ''En, hoe heb ik het gedaan?'' Vroeg ze met liefdevol Gemiauw. Waardoor Melodie ontwaakte uit haar slaap, dit keer had ze gedroomd over iets anders, een koning, haar ouderlijk huis maar het was maar een droom toch? Midnight Glade was een machtige stad, die liet zich niet innemen door een barbaar..

Melodie werd van Eros afgeholpen en plofte naast Symfonie neer en sloeg haar armpjes om hem heen en knuffelde hem als een knuffeldier. Symfonie miauwde en likte uiteindelijk aan haar handen. Haar tong voelde ruw aan. Toen Eros was afgezadeld en Catharina naar binnen ging pakte Melodie haar hand voorzichtig beet. Ze voelde zich al veel beter na het wassen en het slaapje. Maar toch was ze niet helemaal hersteld.
[topic uit?]