Catharina had Sam genegeerd, ze waren allebei stil geweest, hadden na wat er was gebeurd (of eigenlijk nog gaat gebeuren:P) niets meer tegen elkaar gezegd. Ze waren verder gegaan op Eros die af en toe blikken op haar wierp die ze niet snapte. Ze snapte echt niets van zichzelf. Wat was er met haar aan de hand? Wat was dat gevoel dat ze vanbinnen voelde als ze bij Sam was? Ze zuchtte onhoorbaar en aaide Eros een keer over zijn hals zonder na te denken waarna ze schrok. Ze had Eros nog nooit geaaid of hem een compliment gegeven? Hoe kwam dit? Eros leek het blijkbaar wel leuk te vinden, want hij krulde zijn hals meer en ging harder galopperen. Ze lachte licht toen ze de open plek naderden en het gat zagen. Ze hadden het uitgegraven zodat je gemakkelijker naar binnen kon komen en je niet meters viel. Eros ging stappen en Catharina gooide haar been over de hals van Eros en gleed van zijn rug af. Ze was niet van plan iets te zeggen en wilde meteen beginnen. Ze had geen idee van wat ze precies moest doen, dat moest Cat maar doen. Zij wist van die rituelen en zij zou vast ook wel weten wat er met Sam moest gebeuren. Haar hand gleed naar de dolk en met een snelheid die getraind was, trok ze het uit de schede waarna ze het tegen haar vinger zette om daar weer een snee te maken.

-Eerst alleen voor Cat, Sam en Tempus.. Later voor anderen…

Sam zat achter Catharina en hield zijn handen naast zich. Hij hoopte dat hij er niet van af zou vallen. Sam zuchtte een keer diep en keek over de schouder van Catharina naar voren. Al snel waren ze op de plek waar ze moesten wezen. Sam stapte naar Catharina af en gaaf Eros een zacht klopje op de hals. Sam liep naar Zeus toe en ging tegen een boom zitten. Hij keek naar Catharina en vroeg zich af wat ze van plan was. 'Waarom ga je niet gewoon met haar praten.'Vroeg Zeus. 'Heb jij makkelijk zeggen.'Zei Sam tegen Zeus. Maar hij wist dat hij het wel moest doen. Sam schrok zich rot toen hij zag dat Catharina in haar vinger snee. 'Wat doe je.'Vroeg hij bezorgt.

Catharina merkte dat Sam naar haar toekwam en ondertussen sneed ze in haar vinger om te beginnen. Ze keek met een doodse blik naar Sam. Nu ze was begonnen wilde ze liever niet stoppen en ze liep van hem weg om naar een van de bredere bomen te lopen. Maar vordat ze ook maar ver kon komen, hield Sam haar tegen. 'Wat?', vroeg ze nu weer met een kille koude stem. Hij moest oppassen met wat hij deed.
-Sorry.. Kon echt niets bedenken.. Maak maar een grote rel of heel veel beschuldigingen of kus haar weer.. Ik weet ff niets meer...

Sam liep haar achter naar en hield haar tegen. 'Wat is er toch met je Catharina. De ene kan je me haast wel vermoorden en de volgende keer kus je me terug. En nu.'Riep Sam naar haar. Eigelijk mocht hij het niet schreeuwen maar hij wist geen andere optie. 'Catharina vertel me alsjeblieft waaom je zo doet. Ik probeer je te helpen.'Zei hij nu zachtjes. Sam keek met een pijnlijke blik naar haar. Snapte ze het niet. Hij probeerde haar te helpen. Hij zal alles voor haar willen doen. Sam sloeg zijn ogen neer. 'Weetje laat maar.'Zei hij zachtjes. Sam keek haar nog een keer aan en liep terug naar Zeus. 'Ben je helemaal gek geworden.'Riep Zeus tegen Sam. 'Hoezo.'Vroeg Sam terwijl hij hem niet aan keek. 'Je speelt met haar gevoelens Sam.'Riep Zeus weer. 'En dat doet ze niet bij mij.'Riep hij nu kwaad naar zijn Anima. Sam had gelijk spijt van dat hij tegen Zeus had staan schreeuwen. 'Sorry.'Zei hij er gelijk er achter aan. 'Maar je moet eens weten wat ze met me doet.'Zei Sam zachtjes. Sam ging zitten en sloot zijn ogen. Niet om in slaap te vallen maar om naar te denken. Wist ze dan niet wat voor gevoelens ze bij hem op riep. Het liefst was hij elk uur elk minuut elk seconden bij haar. Sam zuchtte even en deed zijn ogen weer los.

Catharina draaide zich om en probeerde haar gedachtes onder controle te houden toen Sam haar tegenhield. Haar gedachtes en verwarrende emoties die naar voren kwamen, vielen naar achteren toen hij tegen haar begon te schreeuwen. Als iemand tegen haar schreeuwde, kwam er maar een emotie en gedachte naar voren. Woede en de drang om duidelijk te maken met wie die persoon te maken had. ‘Er is verdomme niets aan de hand.’, schreeuwde ze terug. Ondanks zijn zachte stem, kalmeerde ze niet. Ze deed een stap naar voren en zette haar vinger priemend tegen Sams borst. ‘Wil je echt weten wat er is? Jij bent het. Jij bent degene die me de hele tijd achterna loopt, jij bent degene die ik de hele tijd moet beschermen. Hoe kan ik mijn werk doen als jij de hele tijd mij belaagt, wil weten hoe ik me voel en mij helemaal vanbinnen door elkaar schud?’, ging ze boos verder. ‘Ja, natuurlijk laat maar. Als ik dan zeg hoe ik me voel en wat jij me aandoet dan loop je weg, durf je er niet over te praten. Alsof ik niet weet wat je echt wilde toen je me kuste. Je bent niet anders Sam, je bent precies hetzelfde zoals alle mannen. Probeer me niet te vertellen dat je anders bent.’, riep ze tegen zijn rug. Daarna draaide ze zich om, merkte dat ze ondertussen dieper in haar vinger had gesneden dan noodzakelijk was, maar door haar woede voelde ze de pijn niet. Ze veegde het bloed van de dolk aan het gras en stopte het daarna terug in de schede. Daarna liep ze met de bezorgde Eros achter haar aan, in de richting van het gat. Ze zou Sam nu niet vragen haar op te vangen wanneer ze viel door de verandering. Eros zou het ook wel lukken. Ze verdween in het gat en Eros liep achter haar aan. Eenmaal onder de grond ging ze bij een van de wortels zitten en ademde langzaam in en uit. Ze moest rustig worden voordat ze verder ging anders zou ze de hele tijd boos blijven en dat ook aan Cath overgeven. Ze voelde hoe de warme adem van Eros in haar nek werd geblazen en werd iets gerustgesteld. Ze had tenminste altijd Eros nog.

Sam keek haar aan en schudde zijn hoofd. Hoe kon ze denken dat hij allen maar dat wou. Sam zag ze het gat in gaan. Voordat hij kon antwoorden. 'Ik ben wel anders Catharina. Ik ben niet zo.'Zei hij. Sam wist niet of ze het kon horen maar ging door met praten. 'Weet je wat jij mij aandoet. Je maakt me gek. Sinds je me hebt gekust denk ik aan niks anders meer dan aan jou Catharina. Ik wil bij je zijn. Het spijt me. Dat ik je afleid en zo. Maar ik heb verdome wel je leven gered. En als jij denkt dat ik dat allen doe om je lichaam dan zit je goed fout Catharina.'Zei Sam. Hopend dat ze het niet gehoord had. Hij hield er niet echt van om over zijn gevoelens te praten. Sam stond op en liep naar het gat toe. Niet wetend of hij naar binnen moest gaan of moest staan blijven. Toch ging hij naar binnen. Sam zag Catharina en Eros staan. Hij liep niet verder maar ging zitten. 'Als Tempus terug is ben je van me af Catharina ik beloof je het.'Zei hij zachtjes.

Catharina liep in het gat en ging daar bij een van de bredere wortels op haar knieën zitten. 'Wil je weten wat hij zei?', vroeg Eros aan haar. Catharina keek even woedend naar Eros en daarna naar Sam die ze aan zag komen lopen. Die simpele woorden die haar naar voren lieten kijken zorgden voor tranen en ze keek naar haar vinger waar het bloed uit op welde. Ze knikte licht en merkte dat Eros dichterbij kwam. 'Hij zei dat hij niet zo was als jij denkt. Dat hij je niet wil hebben op de manier dat jij denkt. En ik denk ook niet dat hij je wil hebben en alleen wilt gebruiken totdat hij er genoeg van heeft. Hij kan aan niets anders denken dan aan jou.', zei Eros en Catharina keek hem niet aan. Ze was verward en snapte het niet, maar het maakte niets uit. Ze hoefde het ook niet te snappen. 'Wat ik ook voel of wil Eros, het maakt toch niets uit. Ik ben niet geschikt om op deze wereld te blijven. Cath weet wat ze hier moet doen en hoe ze zich moet gedragen. Ik ben gewoon het verwende kind dat alleen goed genoeg is voor een enkele tijd op deze plaats. Al zou ik Sam leuk vinden en bij hem willen blijven dan kon dat toch niet. Ik weet niets van deze wereld en Cath zou het ook niet toelaten. Bovendien, wat moet ik met de kinderen? Ze zouden het meteen doorhebben. Ze zouden mij echt niet accepteren als hun moeder.', zei ze zacht en droevig. 'Maar je kunt niet zomaar weggaan zonder het tegen hem te zeggen.', zei Eros nu harder en dempte daarna meteen zijn stem. Catharina draaide zich om en keek even van Eros naar Sam en weer terug. Daarna stond ze op en liep naar Sam toe en ging voor hem zitten met haar blik naar de grond gericht. 'Het spijt me Sam. Maar ik ben niet goed en ik hoor ook niet op deze wereld te blijven. Misschien ooit, misschien zijn we ooit zo in het reine dat we weer terug kunnen vloeien tot één geest, maar nu kan dat niet. Er is te veel gebeurd. Ik breng Cath terug en zij moet samen met jou dat ritueel doen. Haat haar niet om wat ik jou heb aangedaan. Het spijt me echt.', zei ze zachtjes voordat ze haar vinger op een wortel legde en een yin yang teken maken met dit keer het witte gedeelte bovenaan. Haar ogen zagen niets meer en haar lichaam werd slap. Voordat haar ogen sloten kon je nog even de pikzwarte ogen zien veranderen naar goudkleurig..

Even later werd Lady Catharina weer wakker en keek even gedesörienteerd om zich heen. Ze zag boven haar het bekende gezicht van Eros en glimlachte terwijl ze haar hand uitstak om hem even lekker te kroelen over zijn neus. Daarna merkte ze pas dat ze precies was waar ze niet wilde zijn. In de armen van Sam. Catharina had hem al zoveel aangedaan en zij had toe moeten kijken hoe ze het verpestte en weer goed probeerde te maken. Maar hoeveel schuldgevoel ze ook kreeg voor wat haar geest hem had aangedaan moest ze nu een taak volbrengen. Een taak die al moeilijk genoeg zou zijn zonder de ongemakkelijke situatie. Ze ging overeind zitten en keek recht in de blauwe ogen van Sam. 'We moeten de verbinding weer maken.', zei ze slechts voordat ze haar hand op zijn schouder legde en het drukpunt vormde. 'Concentreer je en zoek naar het groene licht. Tempus wacht op ons.', zei ze zachtjes en sloot haar eigen ogen. Ze was benieuwd of het hem dit keer zou lukken en zag er al naar uit om Tempus te zien. Het enige waar ze niet naar uitzag was dat ze door deze manier van verbinding maken, alleen was gehuld in bladeren en niet in haar normale kleding wat wel gebeurde als ze op haar eigen manier verbinding maakte.

Sam keek op toen hij Catharina voor hem zag. Hij luiserde naar haar en voelde een steek in zijn hart. Hij kreeg een brok in zijn keel en moest moeite doen. Zo dat hij haar niet tegen zou houden. Toen Catharina viel ving hij haar op. Sam keek naar haar gezicht en zuchtte. Al snel werd Catharina wakker. Hij merkte gelijk dat het een andere Catharina was een een minuut geleden. Sam knikte en sloot ook zijn ogen. Al snel zag hij het groene licht en ging er heen. Toen zweefde hij op de plek waar ze eerder waren geweest. Sam keek naar beneden en zag dat hij zijn eigen kleren niet aan had. Er zaten bladeren en takken op de plek wat niet gezien mocht worden. 'Wat doen we nu.'Vroeg hij zachtjes. En keek Catharina niet aan.

Tempus keek naar de schimmige schaduwen op het plafond. Hij had de kamer van de fresco’s achter zich gelaten, om niet de verzwelgen in de schoonheid en de waarheid ervan. Maar hier was het niet anders.
In de kapel had Tempus iets gevonden over de wereld die alles zou veranderen, en waar men ook nooit een echt antwoord op had geweten. Maar nu had hij het bewezen, hij had het met eigen ogen gezien, en de wereld moest het ook zien. Het geheim van de aarde, het geheim van Sub Terra.
Als Cath contact met hem zou maken zou het haar gelijk vertellen.
Toch voelde Tempus zich door deze gebeurtenis niet vrolijk ofzo. Hij voelde zich juist deprimerend en ziek. Hij had geen flauw idee wat het was, maar er was iets dat hem demotiveerde en hem de verkeerde kant op stuurde. Weg van het pad waar hij nu op zat, weg van alles.
En het erge was, hij herkende het gevoel van vroeger. De maar al bekende laatste dagen van zijn leven in de oude wereld. Het gevoel van eenzaamheid en falen. Iets in hem vertelde dat hij het niet goed deed, of was het juist iets van boven. Tempus keek naar het hoge plafond die steeds hoger de koepel in reikte. Treurig hing er een eeuwenoude olielampen uit de Santa Maria del Fiore, een oud kerkgebouw uit de oude wereld, die is gesloopt vanwege het aanleggen van een nieuw wegensysteem.
Verder stond er in het midden van de koepel een stervormige fontein, die al eeuwen geen water meer spoot. Waarom wist Tempus niet.
Maar er was nog iets aparts aan deze koepel, wanneer het licht buiten veranderde, veranderd de koepel mee. Het wordt iedere nacht iets anders, waarna het met dag weer terug keert naar het huidige. De fontein.
Tempus liep door de koepel die was omringd met stof. Naar buiten kon hij niet, dan zou hij in het niets vallen, in een wereld van stof, en verdwalen.
Plots vielen er kleine deeltjes op zijn schouder, Kleine zwarte asdeeltjes dwarrelden naar beneden.
Tempus keek omhoog de koepel in, en zag de de wortels die de koepel droegen begonnen te verpulveren. ‘Dit kan niet waar zijn’
Tempus zette het op sprinten. Hij moest terug naar de frescokamer. Terug naar de wortels, terug naar Cath, hopend dat ze snel contact zou maken.
Tempus gooide de zware houten deur open en wilde het op een lopen zetten. Maar toen zag hij iets wat hij nog nooit eerder had gezien. Namelijk niets.
De gang naar de frescohal was letterlijk verdwenen , en dat kon maar een ding betekenen. De tranen sprongen in de ogen van Tempus toen hij eraan dacht. De bomen geven het op. De wortels kunnen de aarde niet meer bij elkaar houden. De wereld van Dust breekt.

Catharina sloot haar ogen en had haar hand op de drukpunt in Sams schouder gelegd om hem mee te nemen als het nodig was. Maar dat was gelukkig niet nodig. Ze voelde hoe zijn geest zijn lichaam verliet en zuchtte zelf diep. ‘Daar gaat die dan.’, zei ze zachtjes tegen Eros. Op de een of andere manier voelde ze zich bezwaard nu ze echt moest gaan. Daarna sloot ze alle gedachtes buiten en zocht met haar geest naar de opening om haar lichaam te verlaten. Die opening was zoals altijd groot en ze kon er gemakkelijk doorheen en ging nu naar het groene licht. Zodra ze door het licht heen was, voelde ze een verandering. Ze had het koud en dat lag niet aan het feit dat ze nu geen kleren aan had. Het kwam doordat er iets was veranderd in de omgeving waar ze was. Ze opende haar ogen en draaide zich om. Het was ver terug van de plek waar ze hadden gevochten. De plek waar Tempus in de grond was verdwenen. Het was ver weg, maar toch voelde ze het goed. Het lag aan haar geaardheid. Haar liefde voor de bomen en alles wat leefde in de natuur. Daardoor voelde ze de pijn als de bomen pijn leden. En er was een boom die heel veel pijn leed een eindje verderop. Het liefst wilde ze connectie maken met een van de bomen daar in de buurt om erachter te komen wat er aan de hand was, maar Tempus was nu belangrijker. Ze draaide zich naar Sam toe en haar blik werd even pijnlijk toen ze zag dat hij zich niet meer naar haar toedraaide. Maar wat had ze verwacht? Dat hij het zo gemakkelijk kon vergeten en de pijn die zij had veroorzaakt los kon laten. En toch.. Hoeveel hij ook van haar hield, hij liet haar gaan. Waarom? Om haar geen pijn te doen of om zichzelf geen pijn te doen? Hij gaf het wel gemakkelijk op en waarom wist ze niet. Catharina wist niets van wat Eros hem had verteld, want ze waren allebei in slaap geweest. Ze wist niet dat Eros aan Sam had verteld dat ze uit twee persoonlijkheden bestond en ze was aan het mediteren geweest toen de andere Catharina een vage uitleg had gegeven toen ze zich terugveranderde. ‘We gaan op zoek naar Tempus.’, zei ze net zo zacht terug en zweefde door de lucht naar de plek waar het groenste licht een grotere intensiteit had. Een plaats waar het beste gecommuniceerd kon worden. Ze hoopte dat Tempus in eigen persoon kon verschijnen zodat ze zeker wist dat er niets met hem aan de hand was. Zijn laatste woorden aan haar maakten haar bang dat er iets ergs met hem was gebeurd. Alsof hij was gedoemd om te verdwijnen. Niet dat zij dat zou laten gebeuren. Ze had hem nodig.. Nee.. dat mocht ze niet denken. De wereld had hem nodig en zou zonder hem en het Magistrerium niet kunnen overleven. De Nigris kwamen met steeds meer, het leek wel alsof ze zich op hun eiland hadden voortgeplant om nu een massale aanval te kunnen doen. Alsof het allemaal al gepland stond voordat de wereld bestond. Ze merkte op dat Sam vlak bij haar was, maar nog steeds te ver. Ze merkte de afstand die hij probeerde te bewaren, maar al te goed op en vond het lastig. Ze had meerdere harten gebroken in haar tienertijd, maar dit was iets heel anders. Zij had zijn hart in stukjes geslagen terwijl ze het niet had gewild. Maar nu moest ze dat aan de kant zetten. Tempus redden was belangrijker. Haar linkerarm werkte in de deze wereld wel en ze haalde die omhoog. Toch wist ze best dat wanneer ze terug was in haar eigen wereld dat ze er extra pijn aan zou hebben. Haar schouder en arm deden veel pijn, pijn die ze niet liet zien en haar wang was nog steeds heel erg dik omdat Sam haar daar had geslagen. Volgens haar was er niets gebroken, maar de dikte zou nog wel een paar dagen blijven en waarschijnlijk alle kleuren van de regenboog laten zien. Langzaam veegde ze zacht het stof dat over de plek voor haar hing weg. Het voelde alsof het licht nog beter begon te stralen en ze dacht dat ze iets zag aan de andere kant. Alsof iets verscheen.

Sam knikte toen hij hoorde wat ze gingen doen.
Ook al wist hij dat Catharina het toch niet zo zien. Sam zuchtte even en sloot voor een minuut zijn ogen. Toen Sam zich om draaide zag hij dat Catharina verder was. Sam volgde haar maar hield een afstand tussen hen. Sam keek naar wat Catharina en was verbaast dat ze haar arm kon gebruiken.
Sam zag wat Catharina deed en was nieuwschierig naar wat daar te zien was.
Sam kwam wat dichter bij maar hield nog steeds afstand
-Sorry ik weet niet echt watxD-

Wat moest hij nu doen. Hij kon niet naar de kapel terug met de fresco's. Hij kon nu geen contact maken met Cath.
Toen merkte hij iets op. Deze plek wordt opgetild door de wortels, beetje bij beetje, om aan het oppervlak te komen. Misschien kan hij via deze wortels contact met Catharina maken. Hij moest toch iets.
Tempus raakte een wortel aan, maar merkte dat de boom de contact had afgesloten, omdat deze wortels nu ziek waren door het Firetree stof.
Hij keek omhoog, en zag dat alle wortels in deze ruimte vol zaten met Firetree stof. Contact maken was onmogelijk.
Tempus zakte neer op zijn knieen, vermoeid ziek van deze hele gebeurtenis. Hij kon het niet. De buitenwereld was te verweg en de mensen ook. Hoe moest hij de wereld nu redden.

Opeens hoorde Tempus een stem in zijn hoofd. ''Dusty''
Zijn Anima had de frescokamer bereikt. ''Dusty, eindelijk je bent er weer, luister je moet iets voor me doen, maar contact met Cath, ik zal je vertellen wat je moet zeggen''
Dusty deed wat Tempus hem vroeg, al wist hij dat dit moment Tempus veel pijn ging doen. Hij had een oogje in het zeil gehouden in zijn reis terug naar Tempus, en had gezien wat er allemaal met Lady Catharina en vooral met Sam was gebeurd. Het zou Tempus pijn doen, en daarom verborg hij de gedachte eraan, als was dat moeilijk.
Dusty zuchtte en pakte met een harige poot de wortels aan. Ze begonnen direct te gloeien en Dusty zweefde langzaam weg naar het groene licht in Sub Terra. Daar waar hij Catharina weer zou ontmoeten.

Catharina wist dat iets beter was te zien en ze had ook het gevoel dat iets dichterbij kwam, maar terwijl het beeld langzaamaan scherper werd, zag ze dat het niet het bekende hoofd van Tempus was dat dichterbij kwam. Maar toch iets dat er aardig in de buurt kwam. Dusty, de anima van Tempus en al snel kwam er een glimlach op haar gezicht. Ze ging iets naar achteren zodat Dusty de ruimte kon betreden en zodra de hond helemaal binnen was, legde ze haar armen om zijn nek en knuffelde hem totdat ze merkte dat ze hem bijna stikte. Met een kleine schaapachtige grijns ging ze naar achteren en mompelde een excuus. Die grijns verdween echter ook toen ze zag dat Dusty ernstig keek en met een blik van bezorgdheid en serieusheid keek ze hem nu aan waarbij ze haar armen over elkaar sloeg. 'Wat is er aan de hand? Waar is Tempus en waarom maakt hij geen contact met mi.. ons.', zei Lady Catharina waarbij ze zich snel had hersteld om geen blunders te begaan. Haar houding was nu recht en duidelijk. Ze wilde weten wat het was dat Dusty haar nog niet vertelde en ze wilde het nu weten.

Dusty werd zowat doodgeknuffeld door Catharina, en kon het niet laten om toch een glimlach op zijn vertrouwenswekkende hondekop te toveren. ''Catharina, het is je eindelijke gelukt om naar Sub Terra gekomen, en misschien wel net op tijd. Dust is nu in het grootste gevaar ooit. Doordat op een, nog onverklaarbare manier, het Firetree stof in de boom is gekomen is de hoogste boom nu besmet, en beginnen zijn wortels te verbrokkelen. En dat betekend dat hij de aarde niet meer samen kan houden, en daardoor breekt Dust in stukken.''
Dusty zuchtte diep en keek Catharina en vervolgens Sam aan met zijn diepbruine ogen.
''Er is een manier om het stof dat in de boom is zijn kracht te laten afnemen. Het stof krijgt zijn kracht van de persoon die het in zijn hand houdt, dus als je die persoon die dit heeft veroorzaakt kan vinden, en diegene fysiek en geestelijk uitput, kan de boom worden gered en Dust ook''
Dusty voelde dat hij teruggetrokken werd door de boom. Hun energie was op.
''Bedenk dat het snel moet gebeuren, voordat ook de heilige boom in Opacare wordt besmet. Pas op voor gaten die kunnen ontstaan. Ze kunnen je zo wegzuigen''
''Jullie moeten het volgende doen. Kijk of een van Jullie een weg kan vinden naar Tempus. We hebben namelijk vier levenden nodig om een weg te kunnen uit ''waar we nu zijn''
Fluminus is nu de enige weg. De draaikolk zuigt je de wereld uit. Spring erin, maar pasop dat je niet verdrinkt. Dan val je van de wereld af, en kom je uit bij mij, in de kamer van de fresco's
En de ander moet de persoon die met Firetree stof heeft gespeeld uitschakelen. Pas op, Niet Doden''
Dusty keek heel serieus, terwijl hij langzaam verdween in het licht.
''Succes allemaal, ook van Tempus. We zullen jullie steunen wanneer het kan''
En voordat Dusty helemaal verdween in het licht, gooide hij een voorwerp naar Cath.
Het was een roos, met een inscriptie op de steel: ''Ab imo pectore''

Sam keek en luisterde naar de Anima van Tempus. Sam wist niet wat hij moest zeggen of doen. Sam keek nog een keer naar Catharina en voelde zijn geest weer terug gaan naar zijn lichaam. Toen hij in zijn lichaam zat merkte hij pas de hand van Catharina die op zijn schouder lag. Sam legde zijn hand er op en bleef zo even staan. Toen haalde hij hem van zijn schouder en gaf er een lichte kus op. Voor dat Catharina weer in haar lichaam zat. Toen liet hij haar hand los en zag hoe het naast haar lichaam kwam te hangen. Sam had gemerkt dat Catharina het liefst Tempus had gezien. Hij zuchtte en ging terug naar Zeus. Daar ging hij zitten en wachtte op Catharina. 'Zou ze iets voor Tempus voelen.'Vroeg hij zachtjes aan Zeus. 'Ik zou het niet weten.'Antwoorden hij. Sam zuchtte treurig en kreeg een trieste blik in zijn ogen.

Catharina glimlachte even terug totdat ze merkte dat het ernstig was en ze weer serieus werd. Kalm hoorde ze Dusty aan en knikte slechts op zijn woorden. Ze kon er niets aan doen dat vanbinnen haar bloed begon te koken en ze woedend werd op diegene die dit de grootste boom van Dust aandeed. En ze had het gevoeld en het was nog steeds te zien dat ze kippenvel had van de kou. OP het laatst wierp ze Dusty nog een glimlach toen en wilde zich omdraaien om terug te gaan naar haar lichaam als hij haar niet iets had toegeworpen. Ze ving het op en draaide het rond tussen haar vingers. Haar ogen waren groot geworden van verbazing en ze was blij dat ze hier nog als enigste was. Toen viel haar pas de inscriptie op en ze hield de roos nu met beide handen omhoog zodat ze het goed kon lezen. ‘Ab imo pectore.’, zei ze zacht de woorden van de roos op. ‘Vanuit het hart.’, zei ze zacht. Latijn was haar tweede taal en ze had het met pijn en moeite van haar moeder moeten leren. Het was een dode taal, maar niet voor hen. Het was een van de talen van de bomen waarin ze graag communiceren omdat haast niemand hen dan verstond. Bovendien was het een mooie taal als je het eenmaal begreep. De vertaling van de inscriptie was niet moeilijk geweest, maar toch wierpen die enkele woorden zoveel gedachtes en gevoelens bij haar op dat ze een paar keer slikte voordat ze het uit haar hand liet glijden en verdween uit deze ruimte. Ze zag nog voordat ze verdween hoe de roos langzaam verder naar beneden viel. Er geen einde was aan het vallen en dat zou er ook nooit zijn. Ze had de roos graag mee willen nemen, maar dat kon niet. Helaas.
:Anima Tell:
Eros keek gespannen toe naar wat er gebeurde, maar hij zag niets. Ze waren niet op deze wereld met hun geest en hij kon dan ook niets zien van wat zij konden zien. Op een gegeven moment merkte hij dat Sam uit zijn betovering was geraakt en terug was gekomen. Hij deed zacht zuchtend een paar stappen naar achteren toen hij zag wat Sam deed. Misschien was het niet goed van hem geweest om hem te zeggen, nee eigenlijk te bevelen om Catharina te veroveren, maar voor één keer in zijn leven was hij voor de andere Cath geweest en wilde hij dat zij ook eens iets anders voelde dan de woede waarop hij dan moest teren. Maar nu had hij meerdere mensen gekwetst. Sam voelde zich ellendig en allebei de Caths hadden spijt en voelden zich schuldig. Ze hadden hem allebei gekwetst.

Cath kwam terug in haar lichaam en opende haar ogen. In plaats van dat ze Sam zag, zag ze alleen een wand van aarde en haar ogen zochten dan ook naar Sam die weer bij Zeus zat en ze zuchtte onhoorbaar voor hem een keer diep. Daarna stond ze op en draaide zich naar Eros. Ze liet haar gedachtes door zijn hersenen gaan en zag hoe hij tot dezelfde conclusie kwam, maar het daar niet mee eens was. ‘Je waagt het niet.’, brieste hij woedend en hij kwam gevaarlijk dichterbij. Hij torende boven haar uit toen hij steigerde en haar maar miste op een haartje. Rustig was Cath blijven staan. Ze vond het ook niet leuk, maar het kon niet anders. ‘Stomme brombeer. Je weet dat het moet.’, zei ze zachtjes tegen hem. Daarna draaide ze zich naar Sam en liep op hem af en stak haar hand uit om hem overeind te helpen. ‘Ik moet je om een gunst vragen. Ik zou graag Zeus mee willen nemen naar Tempus.’, zei ze hem duidelijk waarna ze verder ging waarom ze hierom vroeg. ‘Ik zou dolgraag zelf de persoon die dit heeft veroorzaakt willen vinden en diegene uit willen schakelen, maar ik kan het niet. Ik heb daar gewoon de kracht niet voor, niet de fysieke kracht die daarvoor nodig is. Maar Eros zou meteen verdrinken in de draaikolk. Hij kan onderwater haast niet zwemmen en hij is een goede gevechtspartner op wie je kunt rekenen. En Zeus is niet totaal geheeld van zijn wonden ook al kan hij zich goed bewegen. Hij heeft nog niet alle bewegingsvrijheid om je helemaal te helpen en ik zou hem goed kunnen gebruiken.’ Daarna richtte ze tot de anima van Sam. ‘Natuurlijk mag je helemaal zelf beslissen, maar ik zou het wel heel erg waarderen als je me zou willen helpen.’, zei ze zachtjes.

Sam richte zijn hoofd op toen hij Eros hoorde. Hij zag dat Catharina zich omdraaide en en naar hem en zeus toe liep. Sam nam de hand niet aan en stond op. Hij probeerde zijn blik weer normaal te krijgen voor dat Catharina het zag maar het lukte hem niet echt. De treurige blik ging maar niet weg. Sam keek naar Zeus die naast hem kwam te staan. 'Jij moet kiezen Zeus.'Zei Sam. 'Maar je moet het zeker weten.' Sam's blik ging naar Eros. 'Wil jij het Eros.'Vroeg Sam.

Zeus stond op toen Sam ook op stond. Hij luisterde naar Catharina. 'Natuurlijk wil ik dat.'Zei Zeus. Zijn stem klonk op gewonden. Hij keek Sam aan en knikte naar hem. 'Allen ik denk dat het moeilijk word voor ons. We zijn nog nooit zo ver uit elkaar geweest.'Zei Zeus. Sam kende zal hij daar nooit aan denken. Zeus nam Sam even apart. En drukte zijn vochtige neus tegen zijn hand aan. Dat was een teken van hem zo dat Sam op zijn knieën ging zitten.

Sam deed wat Zeus wou en ging op zijn knieën zitten. 'Sam beloof me dat je voorzichtig bent.'Zei Zeus. 'Dat beloof ik.' Toen ging zijn blik naar Catharina. 'Beloof me dat jij ook voorzichtig doet en let goed op Catharina.'Fluisterde hij zachtjes zo dat Catharina het niet kon horen. Sam stond op en kriebelde hem even achter de oren. Toen liep Sam samen met Zeus naar Catharina en Eros terug. 'Wij zijn er klaar voor.'Zei Sam en keek naar Zeus toe. Niet wetend in wat voor gevecht hij teregt zou komen.

Catharina stak haar hand uit om Sam overeind te helpen, maar hij nam de hand niet aan. Haar hand balde zich even tot een vuist voordat ze die weer langs haar lichaam liet hangen en ze probeerde haar emoties onder controle te houden. Niet te laten zien dat ze naast de boosheid zich ook erg gekwetst voelde omdat hij haar zoveel mogelijk probeerde te negeren. Ze probeerde het goed te maken, probeerde haar eigen fout goed te maken en zelfs die van haar andere helft goed te maken, maar hij liet het gewoon niet toe. Het was frustrerend. En al helemaal als ze zijn blik zag dan werd ze overspoeld door schuldgevoel en ze had de grootste moeite om hem recht aan te blijven kijken en haar verhaal te houden. Ze moesten opschieten, want ieder moment dat ze hier bleven wachten zou betekenen dat er meer kans was dat ze Tempus niet meer konden redden en dat mocht niet gebeuren. Cath knikte licht op de opgewondenheid van Zeus. Die zou straks nog wel minder worden als hij de draaikolk zag waar ze in moesten springen.
:Anima Tell:
Eros keek nog steeds boos naar Cath, maar knikte wel naar Sam. ‘Ik doe wat nodig is.’, zei hij slechts tegen hem waarna hij Cath duwde richting de bovengrond. Naast haar liep hij naar de bovengrond en daar stonden ze tegenover elkaar en zijn blik werd zacht. ‘Pas op je jezelf, mijn vrouwe.’, zei hij zacht en bracht zijn hoofd naar beneden en tegen haar aan om haar warmte te voelen. ‘Ik blijf altijd bij je, mijn liefste. In je gedachten en in je hart. Je kunt me nooit kwijtraken zolang we verbonden zijn.’, zei Cath en ze had tranen in haar ogen. Ze namen nooit echt afscheid, wisten altijd dat ze terug zouden komen bij elkaar en dat het goed zou komen, maar nu was het anders. Ze zou de wereld verlaten met haar lichaam en geest en haar hart zou niet langer alleen voor hem zijn als ze terug kwam. Daarna knielde hij neer zodat Cath op kon stappen.

Lady Catharina liep met Eros mee en knuffelde hem. Ze wisten het allebei. Dit was een ander afscheid dan ze ooit hadden gehad, maar ze zouden doen wat ze moesten doen. Al zou het hen uit elkaar drijven, ze zouden het blijven doen omdat de wereld het nodig had en ze daardoor niet konden stoppen. Ze steeg op en hield haar hand uit naar Sam zodat hij op kon stappen en daarna draaide ze Eros. Hij zou hen bij Fluminus afzetten en dan verdwijnen om Sam te helpen.

De gehele weg zeiden ze niets, maar de reis ging gestaag voort. Catharina kroelde de hele tijd Eros afwezig door zijn manen en haar andere arm liet ze hangen. Haar schouder en arm deden veel pijn. Gelukkig voelde ze niets van haar wond in haar rug en had het niets raars geraakt. Eindelijk was ze er en ze keek met ontzag naar de draaikolk, de macht van het water dat haar mee zou grijpen. Eros stopte en Cath gleed van zijn rug af en gaf hem een kus op zijn neus. Ze hadden net al uitgebreid afscheid genomen dus hier bleef het bij. Ze legde haar boog op de grond, deed haar pijlenkoker af en trok de witte jas uit. Nu was te zien dat de wond van haar schouder weer hevig had gebloed, maar daar kon ze niets aan doen. Ze trok haar schoenen en sokken uit en maakte de gespen rond haar enkels en dijbenen los. De dolken en messen vielen op de grond. Tenslotte maakte ze de riem met de werpmessen waarvan er eentje miste los en legde die op de hoop wapens en kleding. Ze draaide zich naar Sam. ‘Ik hoop dat je hier goed op zult passen.’, zei ze zacht waarna ze op hem afliep. Vlak voor hem stopte ze en sloeg even haar blik neer. ‘Het spijt me echt wat ik je heb aangedaan.’, zei ze zachtjes en boog daarna naar voren om hem een lichte kus op zijn wang te drukken. ‘Ben je er klaar voor Zeus?’, zei ze daarna waarna ze naar het water liep en erin dook. Onder water nam ze Zeus bij zijn nekvel en trok hem mee naar beneden. Naar het punt waar de draaikolk zou eindigen en hen mee zou nemen. Ze was bijna beneden en werden meegezogen toen het zwart voor haar ogen werd. Ze had niet voldoende zuurstof en het bloedverlies maakte haar veel zwakker dan normaal. En het koude water hielp haar totaal niet om zich beter te voelen. Het zwarte was beangstigend, maar dat gevoel verdween ook. Alles was zwart.
:Anima Tell:
Eros pakte de spullen en nam de jas met daarin de spullen in zijn mond en gaf de boog aan Sam. Die mocht hij vasthouden waarna hij in galop aansprong en er vandoor ging. Terug naar de plek waar de boom onder de grond verdween. Tijd om zijn kracht weer in te zetten. Toch moest hij stoppen toen en hijgen toen hij merkte dat Cath het bewustzijn verloor. Maar na een paar minuten voelde hij zich beter en ging er weer in een snelle galop vandoor. Hij rende zo ver dat hij dit topic uitrende..

Sam keek hen na naar de boven grond en ging er later ook heen. Zeus volgde hem en bleef dicht bij hem. Sam zag de trannen in Catharina's ogen. Hij keek weg. Al snel stonden ze voor hem. Deze keer nam hij de hand wel aan. Toen Sam achter Catharina zat hield hij zijn handen bij zich. Sam zag de draaikolk en slikte even. Moest Zeus daar door heen. Ze lekken wel gek. Maar het moest. Sam keek naar Catharina tot dat hij merkte dat ze het witte jas uit deed wat hij voor haar had gestolen. Wat hij toch ook allemaal deed voor een vrouw. Sam keek weg. Tot dat hij hoorde dat ze tegen hem prate. Sam keek naar haar en er verschreen en lichte blos op zijn wangen. Gelukkig kon je het niet zien. Of je moest heel goed kijken. Voor sam het in de gaten had voelde hij haar lippen lichtjes op zijn wang. Sam bloosde nu erger. Hij keek snel weg. 'Doe Zeus beloof me doe voorzichtig.'Zei Sam tegen hem. Sam kreeg een brok in zijn keel toen hij zag dat ze er bijde in sprongen. 'Doe alsjeblieft voorzichtig jullie twee.'Fluisterde hij. Sam pakte de boog aan.

Zeus knikte en liep samen met Catharina naar de draaikolk toe. Hij dook er ook in en voelde hoe Catharina hem in zijn nekvel pakte en hem mee trok naar benden. Toen hij merkte dat Catharina bewusteloos was. Pakte hij haar voorzichtig bij de arm en zwom op zijn hardts naar beneden. Toen ze eindelijk uit de draaikolk waren sloot Zeus zijn ogen. Heel even moest hij liggen.

Sam keek nog even om naar de draaikolk. En voelde zich plots moe. 'Ik hoop dat ze het gehaalt hebben.'Zei Sam meer tegen zich zelf.

Dusty keek op, en zag dat buiten in het stof twee gestaltes vliegen. Hij hoopte vurig dat het Catharina of Sam was, die het hadden gehaald door de gevaarlijke draaikolk te komen.
Dusty ging bij de opening staan en wuifde dat ze hier moesten komen. ''Je moet hierheen zwemmen'', riep hij. ''Zwemmen door het stof''
Dusty wenkte en stond op het randje om zijn poot uit te steken.
Nog steeds zag hij niet wie of wat het was, maar hij voelde gewoon dat het hen waren.

Catharina keek licht glimlachend toe hoe Sam begon te blozen. Het was wel schattig om te zien en ze draaide zich weg om in het water te springen. Als eerste nam ze Zeus vast en bracht hem zover ze kon naar beneden, maar op een gegeven moment kon ze niet meer zonder de zuurstof en merkte alleen nog dat Zeus toen haar meenam.
‘Lieverd. Word wakker. Je mag het niet opgeven mijn kind.’, zei een zachte bekende stem. Het was alsof haar hoofd werd vervuld met licht en lucht. Het kon niet dat wist ze. Er bestond niet zoveel kracht. Maar toch kon ze haar ogen openen en zag ze naast haar Zeus zweven en even verderop een poot in het water. Haar hand greep naar het nekvel van Zeus en zwom in de richting van de poot. Dat was vast Dusty. Ze kwam boven water en ademde echt lucht in en gooide Zeus op de kant. Daarna legde ze haar hoofd op de kant neer en ademde schokkerig in en uit. ‘Hoe.. hoeveel van mijn jaren geef ik.. ik op om dit te doen?’, bracht ze zacht uit, mompelend voor zichzelf. Haar ene arm rustend op de kant en haar hoofd erop, viel ze weer weg.
Na een tijdje werd ze weer wakker, wist niet waardoor, maar ze voelde zich nog steeds slap. Slapper dan normaal en opende haar ogen om te kijken. Ze zag Dusty en Zeus was ook al weer helemaal bijgekomen. ‘Ik kom al.’, zei ze zachtjes en liet zich van de kant afglijden. In het water om vervolgens hard naar boven te zwemmen. Ze kon maar één arm gebruiken en dan zou ze niet normaal op de kant kunnen komen. Dus moest ze het zo doen. Gelukkig werkte het en kon ze haar benen ook op de kant krijgen. Ze schoof iets naar voren en bleef toen uitgeteld op haar rug liggen. Ze draaide haar hoofd naar Dusty. ‘Als hij het nog één keer waagt om dit te doen dan vermoord ik hem persoonlijk.’ Ze wilde dit niet nog een keer meemaken. ‘Wat moeten we nu doen?’, vroeg Cath aan Dusty en keek daarna weg. Naar boven en haar ogen werden groot. Het hele plafond zat vol met fresco’s. Ze had zoiets moois nog nooit gezien en keek haar ogen uit om alles te kunnen zien. Vol verbazing richtte ze zich weer tot Dusty. ‘Wat zei je?’ Haar aandacht nog half op de geweldige fresco’s en half op Dusty.

Zeus voelde hoe hij mee getrokken werd door Catharina.
Toen ze eindelijk uit de draaiklok kwamen werd hij op de kant gegooit.
Met een klein piepje van schrik kwam hij op de grond terecht.
Toen Zeus weer helemaal bij was en op stond voelde hij een scherp gevoel in zijn buik. 'Oeh Sam kom op je kunt het wel.'Zei hij hard op.
Zeus keek naar Catharina en viel op dat haar verband boelde.
Zeus liep op haar af. 'Lady Catharina uw wond is weer open.'Zei hij zachtjes.
Daarna draaide hij zich om naar de hond die hij eerder had gezien.

Dusty was blij dat Cath en Zeus aan wal waren. Ze hadden het gehaald. Maar tegelijkertijd voelde hij zich ook erg moe. Alsof zijn energie helemaal op was. Dusty ging zitten, sloot zijn ogen en zuchtte.
Even later opende hij zijn ogen weer en keek naar Cath en Zeus.
''We moeten naar Tempus toe, en snel. De weg tussen Palace of Lumos en hier is weg. En er zijn minimaal twee mensen nodig die het pad kunnen herstellen.''
Dusty wees naar de deur, die eens aangesloten was met het paleis.
''Als we over zijn, heb ik een sleutel waarmee de deur aan de andere kant kan worden geopend.''
Dusty stapte, licht wankelig, naar de deur en wuifde naar Cath en Zeus. '

Tempus was in de stervormige fontein van het Palace of Lumos gaan zitten. Er zat nu geen water in, maar misschien was er een pijpleiding waar hij doorheen kon. Maar helaas. Er was niets. Nu zat tempus moederziel alleen in de stervormige bak. Twee tranen liepen over zijn wangen. Wederom kon hij niets doen. Hij was de slechtste mens hier op aarde. Tempus ging liggen op de spuitkop van de fontein waar eerst nog water uit kwam. Waarom kon hij het niet beter doen.
Plots hoorde hij geluiden. ''Jullie moeten hierheen'' Het was de stem van Dusty, die hij via de leidingen kon horen. ''Hoeveel jaren geef ik op om dit te doen'' Het was de stem van Cath.
Tempus begon almaar meer te huilen. Hij was hier op de wereld om iedereen in vrede te laten leven, niet lijden. En nu leed een van zijn beste vrienden, althans, vroegere vrienden. Cath zou hem vast haten om dit alles. Tempus deed zijn oor nog dichter bij de spuitmond, om meer te kunnen huilen.
En voor het eerst in vele jaren vulde de fontein zich, alleen nu niet met water, maar met pure tranen van verdriet.

Lady Catharina was moe en zwak, maar dat probeerde ze zo min mogelijk te laten zien. Ze ging zitten en hoorde de woorden van Zeus. Nu keek ze naar beneden en zag daar hoe haar verband zacht roze was gekleurd en bij haar schouder weer bloedrood was. Daar kon ze nu niets aan doen. Die hechtingen waren los gegaan en waren de hele tijd al aan het bloeden. Ze moest het alleen wegstoppen zodat Eros er geen last van zou hebben. Langzaam stond ze op en liep achter Dusty aan. Ze keek bezorgd toe hoe Dusty liep. Hij was zwak dat kon ze duidelijk zien. Ze duwde de deur open en keek naar de leegte die ze zag. De leegte waar een pad hoorde te zijn. ‘Mag ik het op mijn eigen manier herstellen?’, vroeg ze aan Dusty al wist ze dat hij het toe zou staan. ‘Zeus. Kom naast me staan.’, gebood ze hem waarna ze haar linkerhand op zijn hoofd legde. Hij was groot genoeg om dat te doen zonder dat het haar pijn deed en haar andere hand hield ze voor zich uit. Onhoorbaar begon ze spreuken te mompelen. Ze nam de energie weg van haar en Zeus. Ze nam weg wat noodzakelijk was voor het pad, maar het zou Eros en Sam niet schaden. Langzaam zag ze hoe het pad weer ontstond. Een klein pad, want ze hadden niet veel kracht meer, maar voldoende voor nu. ‘Nu.’, zei ze slechts voordat ze haar hand van Zeus afhaalde en de tegels begonnen te glimmen. Als laatste liep zij over het pad naar de andere kant. Ze wist niet hoelang ze er over deden, maar op een gegeven moment zag ze hoe Dusty de deur open deed. Ze liep naar binnen en keek naar de ruimte. De ruimte die ergens in het midden iets had. Ze liep voorzichtig naar voren, hoorde haar voetstappen weergalmen in de ruimte en begon te rennen. Datgene waar ze zo lang naar had gezocht was daar ergens. Vlakbij de fontein stopte ze en kreeg zelf tranen in haar ogen. Waarom wist ze niet, maar ze kwamen gewoon. Ze stapte de fontein in en knielde naast hem neer. Haar hand ging naar boven en ze streelde voorzichtig de haren uit zijn gezicht en liet toen haar hand liggen. ‘Tempus?’, zei ze zacht. Bang voor wat ze zou zien, bang voor wat hij zou gaan doen en onzeker over haar eigen acties. Waarom deed het haar zoveel pijn om hem te zien? Hij was niet meer haar beste vriend. Nee.. Door alles wat er was gebeurd, was dat veranderd en toen ze in zijn ogen keek wist ze het zeker. Ze hield van hem en niets kon dat veranderen. Toen werd haar gezicht lijkbleek en gilde ze het uit. Even zag je grote lichtflitsen en zag je de gestalte van Eros in haar en een man die een zwaard in hem stak. Maar het zou Eros geen pijn doen zoals haar. Zij nam het op en de wond die hij bij Eros had gemaakt zat nu in haar. Een paar centimeter onder haar sleutelbeen van haar rechterschouder zag je een horizontale streep bloed opwellen. Zij had lang geleden een spreuk gedaan. Een spreuk waarbij ze de wonden van Eros overnam zodat hij door kon gaan met vechten om zo haar te kunnen beschermen. Haar ogen keken verschrikt naar Tempus, haar hand probeerde hem te bereiken voordat ze naar achteren viel, achterwaarts in het water, het water van zijn tranen.

Zeus liep naar Catharina toe en ging naast haar staan. Zeus voelde de energie naar de plek stromen waar Catharina haar hand had liggen. Zeus liep over het pad heen en stond aan de over kant toen hij nog meer steken voelde. Maar zeus negeerde het gevoel en liep door. Ze liepen een kamer binnen en Zeus voelde steeds meer pijn.
'Sam in wat voor probleem zit je nu weer.'Mompelde hij. Zeus zag dat Catharina viel. Hij sprong in het water. En duwde haar hoofd met zijn kop omhoog.
'Iemand help.'Zei hij moeizaam.