Florence liep over de kade. Zij, tussen vele mannen die haar allemaal aanstaarde. Het was hier geen plek voor vrouwen, zeker geen jonge dames zoals haar. Het gespuis liep hier misschien nog wel het meeste rond, wachtend op een nieuw schip dat zou aanmeren. Kijken voor werk of iets om te stelen. Zij, als vrouw zijnde zou thuis moeten zitten. Zorgen voor het eten, zoals haar man of aanstaande echtgenoot haar vertelde te doen. Het was veel te gevaarlijk voor een vrouw alleen. Maar zij was geen gewone vrouw, geen huisvrouw die de hele dag achter het raam kon zitten staren naar buiten. Hopend dat er iets zou gebeuren. Ze zocht de actie of, en daarmee ook deels het gevaar. Een reden waarom ze zich had aangesloten bij de clan. Het avontuur. Ogen van vele mannen volgde haar, terwijl ze de hoek om liep.
Opeens klonk er muziek. Een ritme op zigeunerachtige wijze. Een erg leuke, dansbare stijl in haar ogen. Ze keek op, opzoek naar waar het geluid vandaan kwam. 3 Mannen zaten zowat midden op straat, om hen heen een klein paar toeschouwers. Niet echt veel interessants. Maar de muziek die ze maakte klonk erg goed, niet zomaar iets gespeeld. Een glimlach verscheen rond haar lippen, en ze liep recht op het groepje af. Als vanzelf begonnen haar voeten te bewegen, haar handen sierlijke gebaren te maken. Het was misschien wel een van haar zwakheden, muziek. Mannen floten, ze trok zich er niks van aan. De muziek versnelde, dus zo ook haar bewegingen. Steeds meer publiek bleef staan om te kijken naar haar schouwspel. Het was zo'n nummer dat alleen maar sneller en sneller ging, heerlijk. Ze draaide een aantal keer om haar eigen as. Toen de muziek plotseling stopte liet zij zich om de grond vallen, alsof ze flauwviel. Ze hoorde sommige hun adem inhouden. Nog geen tel laten stond ze op, knipoogde naar de 3 mannen die hadden gespeelt en stond op. Mensen klapte en ze maakte een gracieuze, diepe buiging. Een brede glimlach stond op haar gezicht. Hoe slecht iemand af en toe kon zijn, iedereen heeft zijn goede en mooie kanten.

Alwin was absoluut verdwaald. Hij was opzoek gegaan naar zijn Clanleden, maar had door het donkere Firetree stof niets kunnen zien. Nu was hij helemaal hier, en hij wist niet waar hij was. Hij was hier zelfs nog nooit geweest, hij wist zelfs niet dat dit bestond!
Vele dronken mannen liepen scheef door de straten en pleinen, en er werd gezongen en gedanst. Verderop was er blijkbaar iets te doen, de dronken waren aan het juichen voor iets.
Alwin kon zich met moeite door de menigte voortbewegen en werd aan alle kanten geplet. Hij had zijn Anima Salva al vastgehouden toen hij hierdoor moest, maar misschien was er aan de andere kant een uitgang.
Op een gegeven moment kwam Alwin uit op een open plek, waar een mevrouw stond te dansen. Het was een van de weinige mevrouwen hier. De mannen gingen steeds dichter op de vrouw staan, en raakten steeds meer opgewonden. Sommigen begonnen wild en luid te klappen, en dansten met de vrouw mee in het rond. Alwin werd alle kanten op geduwd, en een paar keer tegen de grond geslagen.
Van angst begon hij te snikken. Die mensen letten niet eens op, straks vertrappen ze hen nog.
Alwin kroop naar de vrouw, en ging achter haar zitten, als een bolletje opgerold. Hij voelde de mannen die steeds tegen hem aan schopten en hem weg duwden. Hij moest maar hopen dat het snel afgelopen was.