Vandaag was een mooie dag, had Tzipporah besloten en daarom was ze dan ook hier. Sinds de dood van haar vader rees ze heel veel rond, misschien om de tijden achter zich te laten of juist om hem in haar herinneringen te houden. Wat haar reden ook was, dit was dé plek om spullen te kopen en te handelen. De drukke stad van Domus sprak haar net zo veel aan als de buitengelegen dorpen, alles had zo zijn charmes. Ze wurmde zich tussen de mensen door en keek vol bewondering om zich heen naar alle mooie spulletjes.
‘Pfoe, de Dustseekers..’ sprak ze, meer in zichzelf dan tegen Meathor.
Meathor, de reusachtige leeuw (nouja een reus was hij niet maar hij was stukke groter dan een normale leeuw en zijn rug kwam tot Tzipporah’s middel) keek verbaasd omhaag. Meestal deed hij zich onwetend voor tegenover de problemen van zijn wederhelft maar deze keer voelde hij hoe de gedachtes aan haar knaagde.
‘Over een paar dagen gaan we op weg, met een schip naar een geheel nieuw eiland! Wie weet wat we daar ontdekken, wat we onderweg tegenkomen, als we er überhaupt wel komen! Ik ben hier niet voor gemaakt, Meathor. Wat nou als ze denken dat ik een slechte leider ben, wat nou als ik ze verkeerd leidt? Wat nou als…’
Haar eeuwig durende getob werd gestopt door de zachte kop met manen van haar anima. Hij keek haar warm aan, want dat was hij en hij maakte zich zorgen over zijn mens.
‘Je denkt teveel,’ zei hij, in een diepe en rollende leeuwenstem.
‘Het gaat goed komen, dat zul je zien. Maak je niet zo veel zorgen.’
Tzipporah aaide door zijn dikke, zachte manen. Waar zou ze zijn zonder hem?
Ze keek om zich heen. De bieb! Daar moest ze zijn. Ze moest meer informatie hebben over waar ze heen zouden gaan, over het nieuwe land. Het was dood stil binnen en Tzipporah moest een giechel onderdrukken, ook al was ze zo enthousiast over de boeken hier.

Hij zat daar stilletjes in de hoek in zijn eentje te lezen in een dik boek over de verschillende geschiedenissen over de wereld die wij nog niet hadden ontdekt het was geschreven door de dust seekers en het boek zat bom vol theorieën en andere verklaringen over de wereld. Hugor geloofde het meer en deel wel en het meer en deel niet. Hij had nooit iemand in zijn jeugd gehad die hem iets inprentte over hoe de wereld in elkaar zat dus waren zijn ideeën puur en alleen uit zichzelf voortgekomen. Hugor vond dat beter want hij wist dat als iets in je jeugd werd verteld je het ging geloven. Hij zelf was het levende bewijs dat wij nog lang en na niet wisten over hoe de wereld in elkaar zat en hoe alles werkte. Hugar had na lange jaren van leiden en leven nog steeds niet zijn krachten ontdekt en zijn anima Raguh kon ook helemaal niks nietes nada. Hij had een jeugd gehad waar hij alles zelf had moeten oplossen: hij had zelf moeten leren lezen, hij had zelf moeten leren vechten, hij had zelf geleerd om te kaarten en in al die dingen was hij misschien wel de beste van de stad ook al vond hij het wel eens leuk om te overdrijven. Hugor schrok uit zijn gedachte toen er een opvliegerig vrouwtje langs liep in haarzelf giechelend achtervolgd door een enorme leeuw. Hugor moest lachte in zich zelf over een opmerking die Roguh maakte maar ondertussen kreeg hij een gevoel bij zichzelf over dat zij eventueel belangrijk voor hem kon zijn en als hij een ding had geleerd door zijn jaren heen was dat om zijn gevoel te volgen want dat was zijn enige leermeester.

Nieuwsgierig keek Tzipporah om zich heen. Zo veel nieuwe en oude boeken had ze nog nooit bij elkaar gezien.. het waren er zo veel dat ze de tel langzaam kwijtraakte. Het rook hier naar perkament en stof, iets wat Tzipporah graag rook. Met haar wijsvinger ging ze langs een paar kaften en las de titels. Geschiedenis van Dust, de anima en de mens, Dust voor dummies.... en zo kon ze wel doorgaan. Ze kon alleen nergens het juiste boek vinden..

Ondertussen was Meathor naast een steen gaan liggen waar het lekker koel was. Zo veel mensen om zich heen had hij nooit echt uit kunnen staan, daarom was hij blij om hier in deze compleet stille bieb te mogen uitrusten. Zijn mens wist hij, kon dat alleen niet uitstaan. Ze ging giechelen en haar onhandigheid nam met 200% toe in stille en rustige plekken. Alleen als ze echt serieus was, als leider, kon ze er goed mee omgaan. Meathor schudde met zijn grote hoofd en legde deze daarna op zijn voorpoten. Ze mochten van hem best blijven, kon hij even een dutje doen.

Tzipporah opende boek na boek maar kon niks interessants vinden. Of ja, interessant was heel veel, maar ze moest iets vinden wat nuttig was voor haar reis. Opeens zag ze uit haar ooghoeken een oudere man met een aapje zitten. Ze bekeek hem wat nader. Hij zag er een beetje.. ja.. mysterieus uit. Ze kon hem niet zo goed plaatsen. Maar hij was oud en oude mannen weten vaak veel dus Tzipporah liep toch maar naar hem toe. Plus, hij had een aapje als anima, dus zo slecht kon hij toch niet zijn.
'Goedemiddag meneer, ik ben Lady Tzipporah.' stelde ze zich vriendelijk voor.
'Weet u misschien waar ik een boek kan vinden over de oude vikingen?' vroeg ze hem. Dat was namelijk alles wat ze tot nu toe had uitgevonden, er was een land ergens van een oude vikingen-clan, of daar had ze in ieder geval hints van gevonden in verschillende boeken.

Hugor zat in verdachte verzonken over zijn arme jeugd en zijn zelf medelijden toen Roguh er zat van werd en hem achter zijn oor sloeg. Hugor vond het aapje dat zijn anima was altijd al komisch en lachte daarom ook hardop. soms kon hij een saaie zielige oude man zijn maar hij had vaak veel plezier wanner hij zich slimmer liet blijken dan de meeste mensen en dat kon hij maar al te vaak doen bij Roguh. maar hij had een punt als Hugor maar een zwakte was was dat zitten peinzen over zijn eigen leven, hij was compleet afgeleid over zijn doel op dat moment. zijn gevoel achterna gaan. hij had de vrouw met de leeuw al weer snel kunnen vinden. hij onderzocht haar een tijdje. hij wist niet wat het was maar iets in hem vertelde hem dat deze vrouw veel voordelen voor hem zal krijgen. de vrouw was boek voor boek aan het onderzoeken. wat Hugo raar vond want er waren veel te veel boeken in de bibliotheek en allemaal stuk voor stuk interessant. ze zocht iets maar hij wist nog niet wat. toen ze binnen kwam liep ze doelgericht naar de planken over de geschiedenis van deze wereld, de wereld voor deze. Hugo constateerde dat ze een wetenschapper of zoiets zou zijn over de geschiedenis van de wereld want ze zocht wel heel lang en iemand die er niet zoveel van wist had allang het eerste boek gepakt. de vrouw keek om en zag hem ze liep doelgericht op Hugo af en ze vroeg of hij boeken over de oude Vikingen wist te vinden. Hugo wist hierdoor gelijk dat ze een dustseeker was aangezien bijna niemand iets van de Vikings af wist behalve mensen die in oude bibliotheken rond dwalen en kaarten tegen dronken dustseekers die alles vertellen, waar Hugor toevallig in allebei de gevallen veel ervaring mee had. hij wist dat de vrouw iets voor hem betekende maar nog niet wat dus besloot hij om iets meer over haar te weten te komen. hij keek omhoog van zijn kap en liet de grootste glimlach zien die maar kon maken. "Mevrouw ik wil een deal sluiten" zei Hugo "ik ben misschien de enige die het boek weet te vinden, als u zo vriendelijk zou willen zijn om een potje met mijn te kaarten en als u wint leid ik u naar uw boek en als u verliest krijg ik al uw goud dat u op zak hebt".

Tzipporah kon nou niet zeggen dat ze een slechte indruk van deze oude man had gekregen maar hij interesseerde haar, dat kon ze toch wel zeggen. Toen hij een deal wilde sluiten hief ze éen wenkbrauw op. Een deal? Als Leider van de Dustseekers zou hij zich vereerd moeten voelen dat ze naar hem kwam en hij haar kon helpen! Gelukkig voor haar en de oudere man ging deze bui snel over en grijnsde ze.
'Een deal..' zei ze, alsof ze bedachtzaam was terwijl ze eigenlijk haar antwoord wel wist.
De man wist dus niet dat hij het tegen de leider had en zijn reactie amuseerde haar. Het had een brutale ondergrond, alhoewel het geen vijandigheid was. Dat beviel haar wel, iemand die niet zomaar waardevolle informatie vrij gaf en zeker van zijn zaak was. Een stemmetje achterin haar hoofd vertelde haar dat hij een spel koos waar hij goed in was maar haar spontane kant wilde kinderachtig het spelletje met hem meespelen en de uitdaging aan gaan. Net voordat ze in wilde stemmen kwam Meathor naast haar staan.

:anima tell:

Hij kende dit soort situaties. Zijn mens was veel en veel te naïef om dit soort dingen te doen en het eindigde altijd met dat ze haar geld kwijt was. Gelukkig had zijn mens bijna nooit geld op zak en als ze het had was het niet veel maar toch, ze had iets op zak en hij wilde niet dat ze het hier aan uit zou geven. Hij duwde zijn grote kop tegen haar aan en keek daarna naar de oude man en zijn anima.
'We sluiten een overeenkomst. Eerst een potje kaarten voor spek en bonen, daarna voor het echte geld. Als u wint krijgt u al ons geld dat we momenteel op zak hebben, als wij winnen laat u ons de boeken zien die we nodig hebben.' Meathor was altijd al achterdochtig geweest en dat bleek hieruit maar weer.

Tzipporah schudde zachtjes met haar hoofd. Altijd moest hij zich weer met haar bezighouden... maar ze haalde haar schouders op en keek naar de oudere man. 'Ik speel graag twee potjes kaarten met u.' zei zei, enigsinds met en een vergevende blik voor haar anima.

Hugo grijnsde om de reactie het was niet zoals hij had verwacht maar nog steeds nuttig. Hugo gaf nooit zo veel om geld anders was hij allang rijk geweest hij wilde altijd gewoon bescheiden leven omdat je dat een nuttige dekmantel gaf. nu wist hij door zijn truc dat de vrouw vrij naïef maar enthousiast was en dat ze het boek heel graag wou omdat ze er het een en het ander voor kwijt wou geven dus ze was ze wel zeker een dustseeker op zoek naar informatie. Hugo was er ook achter gekomen dat de leeuw veel voorzichtiger en naar zijn idee ook wijzer was dan de vrouw aangezien hij met een vrij slim plan kwam. niet enorm geniepig plan waar hij altijd fan van is maar hij dacht na over wat hij ging doen en wat er om zich heen gebeurden. Hugo kreeg ook het idee dat de leeuw hem wou testen zoals hij had gedaan omdat iedereen weet dat je expres slecht kan spelen. Hij wist alleen niet wat de leeuw van plan was. Hugo wist genoeg over de vrouw en leeuw tenminste zover hij te weten zou komen op dit moment maar hij werd nieuwsgierig door de leeuw. hij was van plan om te verliezen gelijk voor het echt zodat hij haar kon volgen naar het boek maar hij besloot om in het aanbod mee te gaan en te kijken wat ze van plan waren.

Tzipporah klapte vanbinnen enthousiast in haar handen. Ze mocht gaan kaarten! Ooit had ze, tegen de wil in van Meathor, een potje kaarten gespeeld met een paar mannen, waarna ze ook veel kwijt was... niet veel geld, maar bijna al haar eten en dat was haar toch wel dierbaar op reis. Daarna vertrouwde Meathor haar ook niet met kaarten en had ze sindsdien niet mogen spelen..
Maar nu had ze de kans! Deze keer ging ze de oudere man flink inmaken met de kaartspellen die ze kende. Zoals... pokeren, pesten en jokeren... maar niet heel veel meer dan dat.
'Ik daag u uit tot een potje pesten!' zei ze vrolijk en ging tegenover de man zitten. Dit was niet echt een kaartspel waarbij je enorm ingenieus moest nadenken. Logica en geluk speelde een grote rol en laat het nou net zo zijn dat Tziporah wel redelijk logisch was ingesteld. Alleen geluk met kaartspellen schoot haar vaak tekort.
'Maar eerst wil ik uw naam weten.' zei ze, met een vriendelijke maar speelse glimlach. Want ondanks haar leeftijd had ze genoeg energie om een heel weeshuis te vullen met haar kinderachtigheid.

Meathor zat ondertussen rustig naast zijn mens de andere man en diens anima aap in de gaten te houden. Hij wist nog niet zeker wat hij van deze twee moest denken maar besloot toch maar te blijven kijken en opletten. Alleen toen zijn mens het spelletje 'pesten' voorstelde zag je hoe de verbaasdheid hem in het gezicht sloeg. Hij wilde net protesteren maar besloot zich gedeisd te houden. Het enige spel waar je zo veel geluk mee moet hebben en zij kiest het uit! Ja ja, ze houdt ervan om uitdagingen aan te gaan maar het lot tarten is in Meathors' ogen toch iets heel anders.
'Ach ja. Laten we spelen. U deelt de kaarten uit.' Sprak hij in zijn diepe rollende stem tegen de oudere man. Die hem toch wel begon te interesseren sinds hij zijn aanbod had aangenomen.

Hugor stond versteld van de beslissing om te pesten. pesten was niet echt een professioneel kaar spel, meer een tijd dodend spelletje dat je speelt met vrienden die niet kunnen kaarten. er zit niet veel techniek achter het enige waar je jezelf in het voordeel kan maken is om vooruit te denken en je waardevolle kaarten achter te houden zodat je het gelijk af kan maken want met weinig kaarten was je kwetsbaar. je kon natuurlijk ook gewoon valsspeler waar Hugor heel goed in was. ze was een amateur dus hij zou niet verwachten dat ze zou kaarten tellen, misschien dat haar leeuw dat echter wel zou doen. Maar Hugor kende wel meer trucjes om dat te omzeilen, maar dat maakte niet uit Hugor moest verliezen want hij wou hun een tijdje in de gaten houden dus moest hij hun naar het boek leiden. Ook vond Hugor het ook altijd fijner om zichzelf zwakker voor te doen dan hij was. Dat gaf je het grote voordeel van de verassing voor wanneer je het nodig had. Hugor schrok niet van de vraag wat zijn naam was hij wist dat hij zich vroeg of laat zou moeten voorstellen. een nep naam had geen zin want wat had je nou aan zijn naam. in de stad had hij vele namen zoals de gokker, de meeste namen droeg hij met trots en andere werd hij wel wat gefrustreerd door. maar in de stad zou de naam Hugor niets betekenen en zei zou ook niet weten of het een nep of echte naam was. de enige persoon die de naam Hugor kenden waren Hugor zelf, Roguh en zijn ouders die misschien wel of niet zouden leven. Hij keek op naar de vrouw en zei met een glimlach "Mijn naam is Hugor ik woon in Domus, dit is mijn anima Roguh." Hij stond op met een grote houten staf die een kop groter was dan hijzelf ook al kon Hugor makkelijk lopen en zei "U weet mijn naam dan zou ik het natuurlijk fijn vinden om uw naam te weten als u zo vrijgevig zou zijn" hij zij dit volgens het protocol om zo beleefd mogelijk te zijn want hij wist nog steeds niet wie zij was maar hij verdachte haar van adel of een hoge functie ergens bij de dustseekers. Misschien zelfs lady Tzipporah aangezien ze een leeuw had als anima.


Heb even wat punten geplaatst en aanhalingstekens wanneer Hugor wat zegt. Leest wat fijner.
Verder ben je goed bezig!
Groet,
Thom

Stampvoetend liep Connor door Domus. Hij had meer dan anderhalve dag moeten lopen om een dom klusje op te lossen voor de Nigris. Een boek halen, over de vikingen zelfs. Die bontjassen bestaan niet eens meer, wat zouden ze er überhaupt mee moeten. In zijn hand droeg Connor een briefje met de rare titel van het boek en de nog vreemdere naam van de schrijver. Als hij dat boek had afgeleverd dan ging hij ook gelijk weer zijn eigen gang. Hij had wel wat beter te doen dan loopjongen spelen.
Met twee treden tegelijk liep Connor de trap op. Zijn anima Rho had er geen zin in en ging uitgebreid in de fontein liggen. Lui varken.
Met een zwaai ging de zware deur van de bibliotheek open en Connor liep foeterend naar binnen. ''Waar is hier de bibliothecaris''. Hij zag een vrouw staan bij een oude man met een puntmuts. Die kabouter zou het wel eens kunnen zijn, bedacht Connor. Bijna sprintend snelde hij naar de tafel en sloeg het papier met een klap op de tafel voor de neus van de man en de vrouw. ''Ik zoek dit boek, waar is het'', zei hij nors, zonder één van de twee aan te kijken.

Hugor wist dat hij lomp kon zijn maar zo lomp. Hij kwam bijna te weten wie de vrouw was en dan kom hij, de jongen was zonder iets te zeggen op hun af gelopen en vroeg hun om het boek. Hugor wist niet waarom hij de hele tijd werd uitgekozen om te ontrafelen waar het boek zat maar hij wist ook dat hij waarschijnlijk een van de weinige was die wist waar het was. Hugor wist niet waarom het zo bijzonder was waarom deze twee mensen het wilde hebben. Hij had het zelf een keer gelezen en het boeide hem niet zo veel. Hij gaf niet zoveel om het verleden en om de wereld voor deze maar deze mensen blijkbaar wel. Deze jongen zag er gevaarlijk uit en zijn gevoel zij dat hij op zijn hoede moest zijn. Hij en wist duidelijk niet wie de vrouw was dus hij kon geen dustseeker zijn, waarom wou hij dat boek dan zo graag. Hugor besloot om te wachten op hoe de vrouw zou reageren want dan zou Hugor misschien meer te weten kunnen komen over hun allebei.

Lady Tzipporah knikte vriendelijk naar de man. Het was fijn om te weten tegen wie je het had en sinds zijn naam geen belletje deed rinkelen besloot ze hem te vertrouwen. Niet echt te vertrouwen zoals ze dat bij Meathor kon maar vertrouwen in de zin dat hij zijn woord kon houden, dat als ze zou winnen hij haar daadwerkelijk naar het boek zou leiden waar ze zo hevig naar op zoek was.
Net toen ze zichzelf wilde voorstellen aan de oudere man kwam een bekend gezicht aangezet. Zeker herkende ze zijn gezicht. Ze was pas net mede-leider geworden van de Dustseekers toen hij aan kwam zetten en de macht over nam. Die tijd was een beetje vaag in haar herinneringen omdat er zo veel stress had plaatsgevonden op dat moment en ook op meerdere vlakken waardoor ze vlagen miste maar het stemmetje in haar hoofd en Meathor in haar hoofd zeiden haar beiden dat er iets mis was met deze man. Niet per se met hem zelf maar hij was een bedreiging.
Ze keek nonchalant een paar seconden naar wat de vreemdeling in zijn hand had maar kon het net niet helemaal lezen. Zijn manieren waren echter onuitstaanbaar!
'Pardon maar deze man is al met een klant bezig, mij. Als u ons excuseert en onze zaken af laat maken weet ik zeker dat hij u daarna met alle liefde en plezier zou willen helpen.'
De vreemdeling maakte haar uiterst chagrijnig. In haar poging om zichzelf te beheersen was ze opgestaan uit haar stoel en forceerde ze een vriendelijke glimlach. Meathor was pal naast haar gaan zitten, nog net niet staand omdat hij (in tegenoverstelling tot zijn mens) zichzelf wel prima wist te beheersen.