Tzipporah liep rond en liet haar tenen langzaam in het zand zakken. Wat wroetten met haar tenen, het voelde zo zacht! Ze was hier ooit eens geweest met haar vader, maar kon er nog weinig van herinneren. Ze was op pad naar meer Dust en dacht dat dit wel dé perfecte plek moest zijn om juist dat te vinden. Meathor liep machtig naast haar en keek om zich heen. Als een leeuw zijnde leek hij hier perfect in te passen en hij vond het leuk om deze omgeving te zien. Voor hem voelde het als een soort raar thuiskomen, alsof hij hier wel hoorde. Dan nog zei hij er niks over omdat hij wist dat hij thuishoorde waar zijn mens was, niet in een specifieke omgeving. Zijn lange manen speelde zachtjes om hen heen door een langsstromend briesje en Tzipporah keek genietend om zich heen. Hier voelde ze dat ze wat vrijer kon zijn in haar doen en laten, en haar gedachten weg laten vloeien over haar clan. Ze deed het verschrikkelijk graag maar moest er nog wel aan wennen met al die verantwoordelijkheden hoor. Ze liep stevig door en mocht van zichzelf uitrusten toen ze eindelijk bij een cactus aankwam. Met een plof liet ze zichzelf zakken in het zand en keek glimlachend om zich heen. Ze had zich deze keer ook echt gekleed naar haar omgeving, iets wat ze niet vaak deed. Een losse en witte broek had ze aan, met een geborduurde riem van een dikker soort stof waarvan ze de naam niet kende. Een mooi soort shirt had ze daaroverheen dat losjes om haar heen hing maar haar buik eigenlijk een soort van openhield zodat veel wind haar kon blijven koelen en ze niet oververhit zou kunnen raken. Daarbij een paar leren teenslippers en een soort beige doek voor om haar hoofd. Niet dat ze haar gezicht verborg, maar zodat de zon haar haar niet al te warm kon maken wat haar ook nog koel hield. Rakelinge blauwe en zwarte haarplukken staken er hier dan ook weleens uit, maar daar maakte Tzipporah zich geen zorgen om hier. Ze keek nog eens om zich heen. Het was misschien wel handig geweest om alsnog een kameel te huren voor in deze woestijn, maar Meathor had het niet leuk gevonden en stond haar niet toe om op elk ander dier dan hem te rijden wat de keuze voor haar alvast maakte. Ze hield van haar beste vriend, haar Anima, en zou wat dan ook doen om hem blij te maken. Andersom was het ook zo, dat wist ze, ook al konden ze elkaar ook wel degelijk plagen en pesten hoor! Zoals nu, Tzipporah warrelde met haar hand wat in Meathor's manen om zijn mooie coupe alsnog door elkaar te halen. Hij gromde lichtjes maar glimlachte maar wat voor zichzelf. "Kom op, wakker worden jij slaapkoppie! We gaan verder!" Zei ze grappend tegen hem en porde hem in zijn schouder. Ze stond op en klopte zichzelf af voordat ze er weer een flinke pas in zette. Haar schoudertas deed ze wat beter om zich heen en liep toen weer door. De tas was en stoffen tas die wat belangrijke spullen bewaarde voor haar. Noten om te eten, water om te drinken en wat spulletjes zodat ze ook 's nachts warm kon blijven. Ze zette de pas er stevig in en Meathor volgde haar voorbeeld. Hij was een beetje achter gebleven maar haalde haar snel in met zijn grote poten. Zijn rug kwam bij haar heupen, wat zijn hoofd tot zeker net boven haar middel liet komen. Hij was enorm gegroeid, nog een paar jaar geleden was hij nog maar een lieve kleine leeuwenkitten geweest waar ze mee had kunnen spelen. Maar nu was het zijn beurt geweest om te groeien, en Tzipporah zou blij zijn als hij het hier bij zou houden. "Heerlijk, zo in de wind.." ze deed haar ogen genietend dicht en luisterde naar de verschillende kleine geluiden die ze hier en daar kon horen. Er leefde hier misschien niet zo heel veel dieren maar zonder Meathor had ze er nooit over gepeinsd om hier alleen te komen. Er waren hyena's en andere gevaarlijke dieren. Niet dat ze dacht dat ze die niet aankon, haar vechtkunsten waren uitstekend, maar toch kwam ze die liever niet in haar eentje tegen. Ze zag en hoorde niemand maar keek nog maar eens goed rond voordat ze zachtjes haar moeders lied begon te zingen voor zichzelf. "Aë non halesh, gevdoren klèn alghai, obtres dgen halomê an Ëalghai..." Het was een oud lied geweest dat haar moeder graag zond toen Tzipporah nog maar klein was geweest. Haar moeder was een beeldschone vrouw geweest en zong altijd in de taal van haar eigen volk, de zigeuners waar ze eerst bij woonde. Vader had altijd tegen haar verteld dat moeder daar naar terug was gekeerd toen ze hun had verlaten. Daarom zong ze het lied, of een deel van het lied. Het was niet zo dat ze zichzelf zo geweldig vond kunnen zingen of dat ze graag naar haar eigen stem luisterde, maar het was nog maar het enige wat ze van haar moeder over had behalve haar herinneringen. Meathor keek haar medelijdend aan, hij wist dat het nog moeilijk voor haar kon zijn. Maar Tzipporah was het haar moeder dankbaar, het haar haarzelf sterker gemaakt in plaats van zwakker, en zo zou ze blijven ook. Met de neus in de wind en borst vooruit, trots en sterk, dat had vader haar verteld. Ze grinnikte bij deze gedachte en liep door.

-alleen Faith

Faith’s been bungelde een beetje heen en weer. De tak waar ze op lag was ruw, maar bood een beetje comfort. Ze keek door de dode takken heen naar de witte, volle maan. Ze kon niet slapen, like always. Ze zuchtte en streek een lok weg. De nacht was helder, met twinkelingen van sterren die hier en daar plekken verlichten alsof er fakkels stonden waren. Ze staarde er al minuten naar, allerlei dingen maalden door haar hoofd. Ze was geen heks waar iedereen haar voor uitmaakte. Niemand wist haar echte verhaal, de reden achter haar masker. Ze wilde niet arrogant overkomen, maar ze kon haast niet anders. Hoe mensen over haar spraken, op de manier hoe personen naar haar keken, hierdoor moest Faith soms uit de hoogte doen. Ze streek met haar vingers over de vacht van Mystic die een tak hoger als haar lag. Uiteindelijk leek Faith toch in slaap te kunnen vallen. Haar slaap was dit maal makkelijker gekomen en voor het eerst sinds een paar dagen waren er geen nachtmerries geweest die haar 's nachts wakker maakte.

De volgende ochtend voordat de zon op kwam werd Faith wakker. Zij en haar Anima moesten hun reis voortzetten. Met een soepele beweging sprong zij van de tak af en lande mooi met beide voeten op de grond. Samen met haar Anima liepen zij naar de dichtstbijzijnde beek zich te kunnen wassen. Haar haar was opgebonden in een losse knot en haar creme-gele jurk viel langs haar slanke benen. Over haar rug liepen twee korte bandjes die samengevlochten waren zodat haar rug geheel vast zat. Haar voetstappen lichtvoetig terwijl Faith haar reis voortzette.

Uren verstreken en de dame bleef onwetend staan. Was zij zojuist in een zandbak terecht gekomen? De hitte voelde ondragelijk aan want Faith vond het veels te warm. Misschien kwam het ook deels door het masker wat zij op haar gezicht droeg. Mystic leek zich helemaal niet prettig te voelen in deze benauwde omgeving. ”Ik denk dat ik verkeerd ben gelopen Mystic, het spijt mij zo” Haar panda schudde haar hoofd terwijl zij een zacht geluidje maakte. Dit betekende dat Mystic haar niets kwalijk nam.

Mystic hief haar kop omhoog terwijl zij zachtjes snuffelde terwijl haar snuitje trilde. Haar poten zakte weg in het zand wat Mystic vreselijk vond.
Geen vaste grond, help!

De panda keek hopeloos naar haar baasje die haar verontschuldigen aanbod. Dat hoefde Faith niet te doen, dat was nergens voor nodig. Uit Mystic’s keel verliet er een zacht geluid als teken dat zij haar baasje niks kwalijk nam. Ze moesten een uitweg vinden of een waterbron want na uren gelopen te hebben, had Mystic dorst gekregen. Zij rustte haar snuit in het zand om een ‘geur’ te kunnen oppikken. In plaats daarvan snoof zij een heleboel zand in waardoor de panda begon te niezen. Mystic draaide verwilderd met haar hoofd terwijl ze met haar poot het zand probeerde weg te kloppen van haar snuit.

”Och Mystic toch! Wat ben je aan het doen!” De dame ging door haar knieën zodat zij voor haar panda stond gehurkt. Met haar jurk maakte zij de snuit van haar panda schoon. ”We zullen een bron zoeken goed? Je hebt vast dorst want je vacht begint steeds minder te glanzen” Faith keek bezorgd toen zij weer opstond om weer verder te gaan lopen.

Zachtjes voelde zij de wind haar verwarmde huid afkoelen waardoor de dame voor kort haar ogen sloot. Wanneer zij haar ogen opende zag zij verderop een schim. "Hallo? Is daar iemand?"Ze tilde lichtjes de stof van haar jurk omhoog zodat haar tempo versnelde. Een vrouwelijke gedaante werd zichtbaar die een losse en witte broek droeg met een geborduurde riem van een dikker soort. De stof kon Faith niet in 1,2,3 herkennen maar zag vrij duur uit in de verte. De dame had een doek om haar hoofd gewikkeld voor verkoeling? "Mevrouw, mag ik u storen?"


Ik hoop dat het te lezen is. Meestal schrijf ik nooit zoveel en heb zoveel mogelijk fouten eruit proberen te halen. Kan zijn dat sommige zinnen niet volledig kloppen. Nederlands is niet mijn sterkste punt.

Ondertussen liep Tzipporah nog steeds door. Ze hoorde niks in de omgeving om haar heen dus ze bleef gewoon doorlopen. Zoals gezegd, met de neus in de wind om verschillende geuren op te vangen. Het enige probleem hier was alleen dat er niks op viel te ruiken, alleen maar de geur van zand en het warme gevoel van de hitte. Nu ze eraan dacht... haar waterfles was wel tot de rand gevuld, daar had ze wel goed over na gedacht, maar een bron water was nooit te missen op zich. En wat schaduw kon ze ook wel gebruiken.. Ze was het gewend om zo veel en ver te lopen maar deze hitte maakte het niet echt bepaald makkelijker, ook niet met die sjaal om haar hoofd om haar hoofd koel te houden. Meathor leek opeens een geluid op te vangen en keek eens om zich heen. Toen hij er niks meer over zei liep ze weer door, het moest wel een bepaalde diersoort zijn geweest of zo. Weer bleef ze verder lopen en bleef af en toe eventjes stil staan om uit te puffen. Ze rustte af en toe uit tegen Meathor, die dan bewakend bij haar bleef staan, maar dan grijnsde ze alleen maar en zei dat er niks aan de hand was hoor. Ze veegde dan alleen maar weer haar haren opzij, de ene keer was het een blauwe pluk en de andere keer weer een zwarte, en liep weer door. Ze dacht na over waar ze nou heen zouden gaan met de clan, wat ze zouden vinden misschien... Of zelfs nog creëren als ze niks vonden! Allerlei ideeën stroomde door haar hoofd totdat ze er opeens ruw uit werd getrokken door een stem. Of ze gestoord mocht worden..?
Tzipporah keek verbaasd achter zich en zag een vrouw aan komen met een jurk en een masker op. Die had ze niet gemerkt, maar dat kon ook aan haar liggen. Ze knikte en keek bezorgd, hier alleen in de woestijn kon niet voor iedereen goed zijn dat merkte ze nu wel. Ze wilde al bijna vragen wat er aan de hand was toen ze de Anima van de vrouw zag. Als ze niet bezorgd was geweest had ze zich wel verbaasd over de aparte anima maar ze zag gelijk dat het arme beestje water nodig had. Meteen graaide ze haar tas in en haalde de gevulde waterfles eruit. "Hier, gebruik hem maar. Ze ziet er helemaal dof uit." zei ze vriendelijk, maar met een bezorgde ondertoon en gaf de mooie vrouw de waterfles aan. Zachtjes haalde ze de sjaal van haar hoofd weg, zelf zou ze het ook niet fijn vinden om niet te weten wie ze tegenover zich had, en haar korte haren werden al snel bewogen door de wind. "Ik ben trouwens Tzipporah, en dit is Meathor.." stelde ze zich vriendelijk voor en keek glimlachend naar de jonge vrouw. Meathor leek ook bezorgd te zijn over de anima maar bleef standvastig naast zijn wederhelft staan.

-Joh geeft niks! Mijn Nederlands kan ook falen, zeker wel XD en ik heb geen foutjes kunnen ontdekken hoor tot nu toe

Faith wist niet dat zij in een aantal uren geen waterbron zou tegen komen. Meestal kwam zij altijd een rivier tegen of een beekje zodat zij haar waterfles niet hoefde aan te vullen. Zij heeft haar waterfles ook niet kunnen bijvullen want dat was zij kwijtgeraakt.
Dat is nog niet al te lang geleden gebeurd, een paar dagen terug zelf. Toen waren Mystic en zij in een nare situatie beland, een situatie waardoor zij velen had moeten helen. Gewond door de omstandigheden die hadden plaatsgevonden in het afgelegen dorpje. Vele gewonden hadden een slokje van haar waterfles genomen en uiteindelijk kreeg ze haar waterfles niet meer terug. Die dagen hadden veel van haar gevergd waardoor zij twee dagen plat op bed lag.

De vrouw die zij aansprak leek verbaasd te zijn van Faith’s aanwezigheid in deze gigantische zandbak. De vreemdeling keek naar haar Mystic die een doffe vacht kreeg van uitdroging. De vrouw bood haar een waterfles aan die zij gelijk opende om aan Mystic te schenken. Haar panda nam een aantal slokjes maar hield er rekening mee dat zij de fles niet volledig zou leegdrinken. ”Dankuwel! Ik ben zo blij dat ik u ben tegen gekomen, ik begon al in paniek te raken” Zei Faith met een beschamende ondertoon terwijl zij de waterfles teruggaf. Zachtjes haalde de vrouw de sjaal van haar hoofd en haar korte haren werden al snel bewogen door de wind. Faith keek gefascineerd naar het kapsel van de vrouw. De kleuren waren vrij apart en ook hoe zij het in model droeg, apart maar mooi.
”Aangenaam vrouwe Tzipporah, mijn naam is Faith, prettig kennis met u te maken” Haar vingers namen zachtjes de stof van haar jurk vast die zij een stukje optilde om door haar knieën te gaan. Een buiging die vrouwen schonken wanneer zij zich aan iemand voorstelde. Dat deden vaak mensen van adel. ”Dit is mijn metgezel Mystic” Haar ogen ontmoette die van haar panda die vervolgens terug keek naar de twee vreemdelingen. Mystic wilde al te graag naar de Anima van de vrouw toe. Iets hield haar tegen misschien omdat zij zich zwakker voelde als normaal. ”Kan ik gij iets vragen? Is hier ergens een waterbron in de buurt waar wij gebruik van kunnen maken? Ik ben hier nog nooit eerder geweest dus ben een beetje verdwaald” De veren van haar masker fladderde zachtjes in de lichte wind.

- Ik heb niks op te merken over je Nederlands, het is goed hoor ^^ En gelukkig, hopelijk blijft het zo aanhouden. Ik lees alles na maar soms kan mij iets ontglippen

De onbekende nieuwe vrouw leek inderdaad erg blij te zijn met het water dat Tzipporah aanbood aan haar, en ook de Anima leek er erg dankbaar voor te zijn. Tzipporah grinnikte zachtjes in zichzelf toen ze zag dat hoewel de anima erg uitgedroogd ze toch wel wat water achter liet en erg beleefd wat erin liet. Dat hoefde niet echt persé van Tzipporah maar ze vond het erg vriendelijk en lief van de anima. Tzipporah nam glimlachend de waterfles terug en deed deze voorzichtig terug in de schoudertas die ze omdroeg, en luisterde ondertussen naar de vreemdelinge. "Oh, graag gedaan, geen dank. Een mens en/of de wederhelft in nood kan van mij altijd hulp verwachten, wat de omstandigheden of de gebeurtenis ook is." zei ze, met een vriendelijke knipoog. Enfin, er waren misschien een enkele paar mensen op deze aarde die ze zo verafschuwde dat ze ze nooit zou helpen, maar zelfs mensen die ze zou haten van het diepst uit haar hart moesten hulp kunnen krijgen, ook al zou ze het zelf nooit terug krijgen van die gene. Maar deze vrouw leek helemaal niet slecht of gemeen, juist het tegenovergestelde.
Toen de vrouwe zich voorstelde als Faith en boog glimlachte Tzipporah vriendelijk. Faith, dat was een mooie en aparte naam, met een mooie betekenis. Tzipporah zelf bracht haar ene voet lichtjes achter de ander voordat ze door beide knieën ging en zelf een buiging maakte naar Faith. "Aangenaam, Faith. Ik moet zeggen dat je een schone naam hebt, nog een meer beeldschone jurk." ze sprak rustig en helder maar de speelse knipoog die erna volgde was een soort van indicatie naar haar vrolijke en veel jongere karakter dat al dat plechtige. Al was haar jurk inderdaad wel echt beeldschoon.. maar hij leek niet echt gemaakt voor deze omgeving. Zelf had ze geen jurk aan dus ze kon die moeilijk vastpakken en ermee buigen dus ze had maar een gebaar gemaakt met haar handen. Ze was wel goed opgevoed, vooral door vader. Uiteindelijk dan, voor zover ze niet bezig was met haar andere lessen of bezig met Meathor. Toen Faith haar anima voorstelde glimlachte Tzipporah blij. Meathor boog met zijn voorpoten en sprak in zijn gebruikelijke zware, maar vriendelijke stem. "Aangenaam, vrouwe Faith en wederhelft Mystic. Een genoeg inderdaad om goed volk hier te ontmoeten, vind je niet mijn Lady?" Meathor was altijd al beter geweest in plechtigere praatjes dan Tzipporah, maar ze wist wat hij bedoelde. Ze kreeg altijd van die vrienden met problemen en Meathor was enthousiast over de edele jonge dame met haar aparte anima. Tzipporah knikte en keek vrolijk naar Faith. Daarna keek ze een beetje gepijnigd en denkend terug naar het zand. "Ik weet niet zeker, maar ik ben zelf ook op zoek. Misschien dat je ons wilt vergezellen?" Vroeg ze, en keek naar Faith. Zelf was ze inderdaad op zoek maar had wel enig idee waar ze moest zijn. "Oh, en noem me vooral maar gewoon jij of Tzip, dat is misschien wat makkelijker. Anders voel ik me gelijk zo oud." voegde ze grappend toe aan het einde. Ze keek naar het mooie masker van het meisje, het was zeker apart inderdaad. "Wat een mooi masker, Faith. Erg apart en mooi.. maar waarom verbergt een lieve en edelmoedige vrouw als jijzelf jezelf achter een masker?" Tzipporah hield dus niet van een ding, en dat was niet weten met wie ze op weg ging. Ze was een vrij snelle vertrouwer maar een paar dingen hier en daar wilde ze wel weten voordat ze op pas ging.

Voor het eerst in de tijden wilde Faith liefst uit de zon staan, zo ver mogelijk van de warmte vandaan zijn. Had zij niet goed naar de kaart gekeken, zich vergist? Onmogelijk want Faith vergiste zich nooit of dit betekende dat het lot iets voor haar in petto had. Misschien was het wel voorbestemd om deze vrouw in deze woestijn te ontmoeten.
Ja, dat moest het zijn.
De stem van de vrouw kon vriendelijk en uit de woorden maakte Faith op dat één van de goede eigenschappen van de vrouw behulpzaamheid is. ”Ik mag van geluk spreken dat ik u ben tegen gekomen anders denk ik dat ik de nacht niet meer had overleefd” Misschien overdreven maar door de hitte had Faith last gekregen van duizeligheid. Alles leek zij wel dubbel te zien hoe vaak zij ook met haar ogen knipperde. Haar ogen waren weer gevestigd op het aparte haar van de vrouw die haar een scherper gezicht gaf. Deze vrouw bezat krachtige persoonlijkheid en dat niet alleen.
Bij de compliment die de vrouw schonk begonnen haar wangen zachtjes te kleuren, een soort perzikachtige kleur. Verlegen deed Faith een plukje achter haar oor terwijl zij als antwoord zei: ”Dankuwel, mag ik gij complimenteren met uw haren? De kleur en het model hoe gij het droeg is adembenemend. Ik heb dit nog nooit eerder gezien.” Zij schonk de vrouw een vriendelijke noch een beleefde glimlach.
Met haar vingers streek zij voor kort even over de stof van haar jurk.

Faith keek naar de leeuw die boog met zijn voorpoten, prachtig dier dacht de vrouwe bij zichzelf. Leeuwen kwam je niet iedere dag tegen, het was zelfs de eerste keer dat Faith een leeuw mocht aanschouwen. Mystic nam dit keer het woord over terwijl zij met een zoete klank, haast hypnotiserend begon te spreken. ”Een welgemeende goedendag beiden. Zijn jullie bekend in deze omstreken?” Algauw werd de vraag van haar eigenaresse en die van haarzelf beantwoord. De vrouwe bleek zelf ook op zoek te zijn naar een waterbron. Ook mochten zij de vrouwe Tzip noemen en met jij aanspreken, veel gemakkelijker. ”Dat zal erg fijn zijn! Hoe meer ogen hoe meer men kan zien zeggen ze” Haar stem klonk vrij wijs maar eerlijk. De mogelijkheid bestond dat Tzip hun weer naar de ‘normale’ gronden kon brengen.
Dit bracht velen mogelijkheden met zich mee, Faith zou nooit nee zeggen op dit aanbod.

Bij de vraag werd het even stil, leek de houding van Faith gespannen te worden. ”Ik heb mijn hele leven al maskers gedragen al sinds kinds af aan. Toen was het kinderspel, onschuld maar nu…” Je merkte duidelijk aan haar dat Faith er niet over wilde praten, vooral niet tegen iemand die zij net had ontmoet. ”Stoort het u?” Vroeg zij met onzekerheid.

Faith, die voor haarzelf stond, leek het niet al te goed te bezien in deze hitte. Tzipporah zelf vond ook dat het akelig heet kon worden hier, vooral als je zo lang zonder water ging en nauwelijks in de schaduw kon staan. Ze moesten dan straks wel goed doorlopen, want zelf zag ze hier weinig. Anders kon ze Faith altijd haar eigen sjaal geven om af te koelen, Tziporah was het toch wel gewend om in het warmere deel van Dust te zitten. Toen Faith een opmerking maakte glimlachte Tzipporah liefjes. Ze overdreef wel een beetje, maar misschien ook niet. Tzip wist niet hoe goed Faith tegen deze omstandigheden kon, en zo te zien was ze inderdaad niet al te goed voorbereid. Ach ja, ieder zo zijn eigen ding zei Tzip altijd. Of naja, dat zei haar moeder eigenlijk altijd en Tzip had dat van haar overgenomen. Tzip keek nog even naar Meathor naast zich. Hij had het ook warm, dat voelde ze aan hem. Hij mocht dan trots zijn, hij zou nooit toegeven dat hij dorst had of dat hij het warm had. Nog nooit had ze dat over zijn lippen gekregen, en moest ze hem altijd maar koppig noemen en hem de waterfles in jennen. Maar natuurlijk, hij stond hier met twee dames, of drie dan inclusief haarzelf, en het laatste wat hij dan ging doen was klagen. Toen Faith een blosje kreeg glimlachte Tzipporah in zichzelf. Het was wel waar, het was echt een mooi masker met die veren... heel apart ja. Toen Tzip zelf en compliment kreeg ging ze bijna glunderen van trots. Het was waar, ze was heel trots op haar zwart/blauwe haar en vond het nog leuker om er complimenten over te krijgen. Bijna was ze zelf gaan blozen, maar zo was ze nou eenmaal niet dus deed ze dat ook niet. "Dankje, vrouwe." zei ze enkel.
Toen de anima van de vrouwe begon te spreken kreeg Tzipporah een vrolijk gevoel in zichzelf. Een aparte anima, met een leuke stem. Wat een apart koppel waren ze toch, Faith en Mystic, hoewel ze precies bij elkaar paste. Tzipporah vond het zeker leuk om deze twee compleet andere mensen te leren kennen, zoals gezegd, weer wat anders. Tzipporah knikte weer Faith's opmerking, vier paar ogen zagen inderdaad meet dan twee. Nu dan maar hopen dat ze straks niet geïllusioneerd zouden worden, met een neppe waterbron.
Na de vraag van haarzelf leek Faith niet meer zo lekker in haar vel te zitten. Tzipporah schudde zachtjes haar hoofd. "Nee hoor, het stoort niet. Ik zal er verder niks over vragen, je lijkt me ook betrouwbaar met je masker op." zei ze liefjes, voordat ze zich halverwege omdraaide. "Laten we jou nu maar uit de zon halen, vrouwe, anders valt u nog flauw." zei ze, met een vriendelijke glimlach voordat ze zich helemaal omdraaide en verder liep. Meathor bleef half achter haar lopen, zodat hij de twee nieuwe dames in de gaten kon houden. Niet dat hij ze niet vertrouwde, maar juist dat als een van de twee niet lekker werd dat hij kon helpen.

Toen Tzipporah een waterbron in de verte zag keek ze blij achter zich. Ze wees er naar toe voor Faith, voordat ze in een spurt er heen ging. Meathor was het er zeker niet mee eens en rende snel voor haar uit. Als het een hinderlaag was.. Dat was het gelukkig niet. Nog niet in ieder geval. Meathor rende plensend het water in en ook Tzipoorah stond erbij te lachen.

Faith’s ogen waren nu gericht naar de Anima van de dame en herinnerde zich nog vaag enkele feiten over een leeuw. De leeuw is een groot roofdier uit de familie der katachtigen . Van alle katachtigen is enkel de tijger groter. De grootte en de manen van het mannetje geven het dier een imposant uiterlijk, waardoor de leeuw in grote delen van de wereld bekendstaat als de koning der dieren. De manen van haar anima waren vrij groot, een krachtig dier die geschikt was om aan de zijde van deze vrouw te staan. Vaak werd de leeuw gebruikt als symbolen op wapens. Ook wist zij dat de leeuw alleen jaagt, in paartjes of in grotere groepen. Wat zij grappig vond aan dit roofdier was het feit dat leeuwen grootste deel van de dag inactief zijn. Dat zij dit nog allemaal herinnerde vond de vrouw knap, een schouderklopje waard.
De reactie op het compliment wat Faith haar had gegeven paste totaal bij de uitstraling die de Lady uitstraalde. Misschien hadden enkelingen wel gedacht dat de vrouw arrogantie bezat maar dit was vast één van haar eigenschappen.
Koel van buiten.
”Ik zal uw vertrouwen niet beschamen vrouwe. Ik ben een vrouw van mijn woord en ik heb geen kwaad in de zin. Ieder ander had u misschien gedreigd om de waterfles in handen te krijgen maar geweld is niet de oplossing” sprak Faith wijs. Bij de opmerking over het flauw vallen ontglipte een zacht gegiechel haar lippen. ”Dat zou ik u niet willen aandoen” Haar ogen ontmoeten kort die van de vrouw voordat zij aan de zijde van Tzipporah liep. Haar anima ging aan de zijde van de leeuw lopen met voldoende afstand tussen de twee dieren. Een leeuw bleef een roofdier en Mystic wilde niet graag op zijn menu komen te staan. Uiteindelijk werd er een waterbron zichtbaar in de verte waardoor de ogen van de vrouw kort schitterde. Eindelijk want haar keel voelde droog aan en slikken ging met enige moeite.
Mystic liep al vooruit te rennen en sprong nu ook zelf het water in terwijl Faith dezelfde tempo behield.
Daarna sloot ze bij de rest aan en ging op haar knieën zodat zij voor de rand van de waterbron zat. Met haar handen ging ze langzaam in het water, bekeek het eerst voordat ze een kommetje maakte en het water naar haar mond bracht.
Water had nog nooit zo’n heerlijk gesmaakt.

-Sorry voor flut post maar heb de laatste aantal dagen vrij weinig inspiratie

Tzipporah voelde zich voor nu eventjes bevrijd van haar zorgen. Goed, ze zaten hier niet in het meest makkelijke plekje ten aarde maar het was mooi en het was anders. Ook deze kale plekken hadden wat, vond Tzipporah. Ergens in haar vulde alweer een verlangen voor een eigen plek, een plek waar de Dustseekers echt een éigen plekje hadden en waar ze zich echt thuis konden voelen. Haar plan daarmee was al in werking getreden, maar ze kon nu nog niks doen. Met een plons liet ook zij zich vallen in het heerlijk koele water en toen ze omhoog kwam zat alles behalve haar achtergelaten tasje onder het water. Zeiknat was ze, maar de zon zou haar snel genoeg laten drogen.
"En, waar komt deze schone eigenlijk vandaan?" vroeg Tzip met een vriendelijke en lieve glimlach aan Faith. Ze kon het niet laten, ze was gewoon nou eenmaal een beetje nieuwsgierig. Soms kwam dat slecht uit en soms juist goed, maar goed niet iedereen vond het fijn om vanalles te gaan lopen vertellen of wel soms?

-sorry voor mijn verschrikkelijke te laat zijn en deze flutpost, maar ik vond het echt stom van mezelf om eerst ergens anders te gaan reageren dan hier. Vergeef je me? ^.^