Het was erg vroeg in de morgen. De zon kwam op, en de lucht was oranje gekleurd. Ze keek naar de oranje lucht, en genoot ervan. Soms sliep ze lang uit, maar nu was ze vroeg wakker geworden. Soms bleef ze dan nog op de plek, maar meestal vertrok ze diezelfde dag of zelfs ochtend weer. Ze had onder de eik geslapen. Ze tikte Mystic even wakker, die slaperig haar kopje op hief. Zij schudde haar kopje, en smakte even. Hun reis moest worden voortgezet.

Evenlater, toen Faith aankwam in een ander stuk bos ging ze langzamer lopen. Op een drafje, bekeek ze de hoge bomen. Ze waren hier wat sterker en groter leek wel. Ze volgde enkele klein hazen pad, en dook weg voor struiken. Ze haalde wat mos en ranken weg, en vond een lang geleden bewandeld paadje. Ze besloot het pad te volgen, en met sierlijke passen sloeg zij het gehulde pad in. Op haar hoedde, maar ook wat ontspannen, liep ze verder het pad volgend. Toen ze de bocht omging, zag ze een opening aan het einde van het pad. Het was er erg licht, en ze kon niet zien wat er achter het heuveltje lag.

Faith liep verder, uiteindelijk kwam ze bij het heuveltje.

Ze kon er over heen kijken, beide monden van deze twee dames vielen open van ontzag.
Mystic vond het een prachtige plek.

Ze zag een klein riviertje lopen, van ongeveer een meter breed. Langzaam daalde ze af. Vogeltjes vlogen op uit wat bomen, die in een soort kring stond. Maar in het midden tegen de achterkant aan, beschut maar prachtig. Faith stond voor het riviertje, en zag haar verwilderde spiegelbeeld. Even verderop, zag ze restanten van wat ooit een bruggetje was geweest. De twee dames keken elkaar aan en Mystic sprong al in het water. Faith kleedde zich uit en begon haar haren uit te kammen met haar vingers. De rivier was niet al te diep waardoor Faith tegen de rand van de rivier kon liggen. Voor kort sloot zij haar ogen terwijl haar haren als een gordijn door het water sierde.

Plotseling hoorde Faith geritsel waardoor haar zintuigen op alarm stonden. Zij pakte gauw haar masker die zij voor haar gezicht droeg. Haar haren bedekte haar vrouwelijke lichaamsdelen terwijl haar vingers naar haar tas glipte. Een dier? Een vijand? ”Wie is daar?”


- voor de speelster van Lupus

Bah, wat een vreselijk nacht was het. Lupus liep met lood in zijn schoenen en zijn wallen over de grond slepend door het gebied. Hij had geen eens een idee waar hij was. Ergens in Greenwich, in het Noorden. Maar waar...
Hij vloekte naar het pad dat stijl begon te lopen en over een heuvel liep. Daar had hij echt geen zin in. ''Jammer voor jou heuvel, maar ik ga er omheen'' Lupus kroop de bosjes in, en ging haast op Lupo's staart staan. Hij gromde luid en stoof over de heuvel weg. Lupus had geen zin hem te volgen. Hij wilde nu alleen nog maar eten en daarna slapen. Helaas was er niets voor zijn gaarding te vinden.
Lupus merkte op dat hij in een prikkende bessenstruik liep. Lupus vloekte binnensmonds en kroop vol schrammen de bosjes uit. Hij hoorde een luid gesis voor hem weg komen. Het was een vrouw die heb blijkbaar had gehoord. ''Wat moet je'', kwam er hard en geirriteerd uit.
Lupus knipperde een paar keer vermoeid met zijn ogen. En gaapte overdreven luid en verveeld. Hij had geen zin om met iemand te praten. Helemaal als iemand hem zo slangachtig verwelkomde.

Haar houding ontspande zich wanneer de man haar vrij onbeschoft aansprak. Hij moest wel een zware nacht hebben gehad want de man had wallen onder zijn ogen. Misschien kwam het door de vermoeidheid waardoor de klanken in zijn stem hard en geïrriteerd klonken. Mystic, haar panda had haar ogen gevestigd op de Anima van de man, een wolf. Faith klom zachtjes de rivier uit terwijl zij een wit gewaad om haar lichaam sloeg zodat haar lichaam niet meer werd verhuld. ”Een goedemiddag mijn heer” Haar stem klonk zo zoet en betoverend als een schitterende lentenacht. Haar natte haren vielen als een gordijn over haar schouders terwijl haar donkere ogen hem aankeken.
”Sorry dat ik dit vraag heer, maar gaat alles goed met u? U ziet er vrij vermoeid uit, zware nacht gehad?” Desondanks zijn onvriendelijkheid, de manier hoe hij tegen haar had gesproken bleef Faith kalm en vriendelijk. Ondertussen begon zij haar lichaam af te drogen, zocht haar ondergoed en trok die onder het witte gewaad aan. Vervolgens haalde zij een adembenemde, groenachtige jurk uit haar tas die haar lichaam schitterend afkleedde. Hierdoor werd haar schoonheid nog mooier.

Vreemd genoeg stelde de vrouw, na Lupus zijn onaardige begroeting, zich vriendelijk voor. Lupus werd er al wat kalmer van. Hij moest toch eens leren wat aardiger voor de mensen te zijn. Zeker nu hij een Dustseeker was. Hij had een te kort lontje.
Lupus schudde zijn hoofd, waardoor zijn haren nog meer in de war kwamen. ”Sorry dat ik dit vraag heer, maar gaat alles goed met u? U ziet er vrij vermoeid uit, zware nacht gehad?”
''Sorry mevrouw. Ik heb inderdaad een zware nacht gehad. Het spijt me voor mijn onbeschofte reactie.'' Lupus maakte een buiging voor de vrouw.
Bij de buiging viel hij haast om, waardoor hij een scheldwoord in moest slikken. Het was echt tijd voor hem om wat te gaan slapen.
Ondertussen was de vrouw zich aan het afdrogen en aankleden. Lupus knipperde een paar keer met zijn ogen. De vrouw had een groene jurk die hem deed denken aan iemand. Hij wuifde de gedachte weg.
'' Volgens mij ben ik hier in de buurt van Rainbow Lake, is het niet.Hij wees wapperend naar een regenboog die boven de topjes van de bomen uitstak.''



Lupo was doodop van het kleine stukje over de heuvel rennen. Zijn conditie liet vandaag ten wensen over. Maargoed, hij had net als Lupus weer slecht geslapen. Hij werd altijd zo moe als de transformatie 's nacht slecht verliep. Dan beleefden ze beiden helse pijnen. Gelukkig is er niet elke nacht een volle maan. Dat zou helemaal wat zijn, dan konden ze nooit eens fatsoenlijk slapen.
Lupo voelde dat hij aangestaard werd. Het wezen had hij hier nog nooit gezien, maar hij wist dat het een panda was. Heel uniek hier op deze wereld. Lupo liep rond de panda om het te besnuffelen. Hij rook iets aparts, maar wist niet waar het vandaan kwam.

-sorry voor mijn korte stukje, maar moet even weer inspiratie krijgen -

- Maakt niets uit hoor! Ik schrijf nu ook niet bepaald lang maar zal proberen zodat jij meer inspiratie zult krijgen ^^ -

Zij haalde een borstel uit haar tas om haar haren te kunnen uitborstelen. Haar houding had een sierlijke uitstraling, ongevaarlijks en toch nog iets vertrouwds. ”Meneer, gij hoeft zijn verontschuldigen niet aan mij aan te bieden. Mijn reactie was ook vrij schichtig omdat ik geen andere personen verwachte” Zij schonk de man een iets wat onzekere glimlach voordat zij de borstel weer in haar tas legde. Wanneer de man haast leek om te vallen nam Faith aanstalten om naar hem toe te lopen, voorkomen dat hij omviel. Bezorgdheid stond in haar ogen terwijl Mystic aan haar zijde kwam staan. Met haar vingers streelde zij door de zachte vacht van haar panda terwijl zij de man bleef aankijken. Bij zijn woorden hief zij haar hoofd omhoog om naar de regenboog te kijken die boven de topjes van de bomen uitstak. Haar ogen stonden voor kort verbaast want Faith had de regenboog nog niet gezien ”U heeft gelijk! Dat is mij ontglipt ben ik bang, ik wist eigenlijk niet waar ik mij bevond. Meestal is het lot mij goed gegunt en brengt het mij naar de bestemming waar mijn hart naar verlangd” Haar ogen gleden naar de wolf die tevoorschijn kwam en net zo vermoeid uitzag als zijn eigenaar. ”Ik wil u niet afschrikken maar wilt u gebruik maken van mijn schapendeken? Comfortabeler om op te liggen en u zult slapen als een roos” Een vriendelijke, oprechte glimlach verscheen op haar gezicht. Deze dame had daar alleen goede bedoelingen bij, zij wilde de man niet achterdochtig maken.

Mystic kleine, wolle staartje begon zachtjes te bewegen wanneer de wolf haar begon te besnuffelen. Het dier gaf hem zachtjes een kopje met haar bolle kop als begroeting. Mystic vond het interessant om een wolf tegen het lijf te lopen. De meeste in het wild waren agressief en die had Mystic nooit kunnen naderen want dan kwam het op een gevecht uit.

Lupus wilde het aanbod van de schapendeken graag aanvaarden, maar het leek hem ongepast om hier te gaan liggen snurken. En oh, dat kon hij. Lupus bedankte voor het schapendeken en keek richting de regenbogen in de lucht. ''Dus u gaat richting Rainbow Lake, neem ik aan'' Hij toverde een glimlach op zijn gezicht. Een vermoeide, doch gemeende glimlach. De vrouw had niets kwaad in de zin, dus om nu gemeen uit te vallen.
''Wat bent u van plan hier te doen, bent u hier voor het stof in de regenbogen''
Deze vraag zou onthullen of zei ook een Dustseekers was, of van een andere clan. Lupus had de vrouw nog nooit gezien, dus hij wist niet wat hij moest verwachten. Een deel van hem was altijd op zijn hoede, hoewel de vrouw een rustige indruk veroorzaakte. ''Mijn naam is trouwens Lupus'' Hij liet zijn achternaam achterwege, omdat het vaak lachwekkende taferelen veroorzaakte.



Lupo aanvaardde het kopje. Hij had zelf nog nooit zo'n soort begroeting, dus wist hij niet zo goed hoe hij hier om moest reageren. Maar voordat hij iets terug kon zeggen, hoorde hij een vreemd geluid in de bosjes. ''Caelos'' siste hij naar Lupus. ''Er zijn hier Caelos''
Het was gevaarlijk om er zo een tegen het lijf aan te lopen, zeker na wat er gebeurd is bij het huwelijk van Lady Catharina en Tempus. Ze waren er achter gekomen dat Lupus en hij voor wat problemen hadden gezorgd en waren nu zeker naar hem op zoek. Lady Catharina was namelijk het hoofd van de Caelos en ze zou hem zeker opsporen. Als hij in de handen van de Caelos zouden komen dan zouden ze pas echt een probleem hebben. Zelfs lid worden van de Dustseekers zou dat niet kunnen verhullen.

Hij sloeg haar aanbod voor het gebruiken van haar schapendeken af, Faith had eigenlijk niets anders verwacht. In je slaap ben je namelijk het meest kwetsbaar en dan slapen in de gelegenheid van een vreemdeling? Dan werd je wel een gemakkelijk prooi. Faith kon een dief zijn en tijdens zijn slaap zijn zakkenrollen of een moordenares die het leuk vond om het nemen van anderen te nemen. Je wist het nooit in het leven. Bij zijn interpretatie schudde Faith haar hoofd. ”Nee uwe heer, ik ben hier met toeval terecht gekomen. Het lot heeft mij hier naartoe gebracht en ik zal snel mijn reis weer voortzetten. Maar nu gij het over het Rainbow Lake heeft zal ik misschien even gaan kijken, het schijnt schitterend om te zien” Bij de vraag van de man werd het een tijd stil voordat Faith antwoord gaf. Waarom stelde hij nou juist deze vraag aan haar? Wilde hij erachter komen dat zij bij een clan toebehoorde? Misschien was het beter om niet teveel los te laten want zij begon wantrouwen naar hem te krijgen. ”Ik heer? Nee, het stof wekt bij mij niet een bepaalde interesse op, ik ben namelijk geen Dustseeker” Bij de definitie Dustseeker kwam er een onheilspellende klank in haar stem voor. Haar ogen ontmoeten kort de zijne om de reactie van de man te kunnen aflezen. De man stelde zich voor met de naam Lupus die haar herinnerde aan de betekenis wolf. De naam bracht een soort herinnering bij haar naar boven alsof zij de naam al eens eerder had gehoord? Waarvan? Faith kwam er dit moment niet op en dat frustreerde haar mateloos. ”Mijn naam is Faith” Een zoete glimlach sierde op haar gezicht terwijl zij zachtjes de jurk iets optilde om door haar knieën te kunnen gaan. Een adellijke buiging dat alleen vrouwen deden als zij zichzelf voorstelde. ”Prettig kennis met u te maken, heer”

Ondertussen leek de panda de wolf nauwlettend in de gaten te houden. Zij hield het dier voor geen moment uit haar oog. Haar instinct vertelde dat er iets niet pluis is met de twee vreemdelingen. Zij hielden wat voor haar achter waardoor Faith misschien in gevaar kon zijn. Mannen waren sowieso onbetrouwbare wezens. Bij het woord Caelos werden de ogen van Mystic een slag groter terwijl zij een kopje gaf tegen het been van haar eigenaar. ”Vrouwe Faith, ik denk dat het tijd is om te gaan” De klank die Mystic gebruikte klonk vrij ernstig terwijl zij vanuit haar ooghoeken de andere twee in de gaten hield. Faith had haar vreemd aangekeken, wilde weten wat er aan de hand was. Met deze twee in de buurt kon Mystic niets vertellen.

[Ik weet niet zeker of Anima onderling elkaar kunnen verstaan anders pas ik dit aan]

Lupus schokte lichtelijk toen bleek dat de vrouw geen Dustseeker was, wat hij wel had verwacht.
Er bleef geen andere reële optie over dan dat ze.... een Caelos was. Nigris viel in ieder geval al af, daar had ze een veel te vriendelijke oogopslag voor. En een Yomeki was ze ook niet. Dat was duidelijk, en die clan was ook al van de aardbodem verdwenen. Het Magistrerium had al zijn leden bekend en zij zat er niet bij.
Dan bleven er nog twee opties over. Vincenza of Caelos.
Lupo had ook al zo het vermoeden dat de vrouw van de Caelos was, maar Lupus moest het zeker weten. Als ze van de Caelos was, dan moest hij ervoor zorgen dat zijn sporen van aanwezigheid werden uitgewist.
Dus moest Lupus weer een vraag bedenken om erachter te komen. Lupus was eindeloos aan het overdenken, toen Lupo het heft in handen nam. ''Bent u lid van de Vincenza, mevrouw Faith'', antwoorde zijn anima zonder de gevolgen in te zien van zijn brutale vraag. Lupus kon hem wel slaan. Dit maakte natuurlijk een slechte indruk op haar. En haar anima leek ook onrustig.
Toch wist Lupus niets anders te doen dan het antwoord van de vrouw af te wachten, en hopen dat het het goede antwoord zou zijn.

-mijn anima kan de jouwe wel verstaan hoor, en sorry voor de korte post, ik heb het nogal druk met voorbereidingen voor school-

Nu waren er een aantal opties waarom hij navraag deed over de clans.
Over haar rol in een clan.
Hij hoorde ook ergens bij en dit kon positieve of juist negatieve gevolgen hebben. Als hij bij de Nigris hoorde dan was Faith in ‘levensgevaar’. De nigrissen deden er alles aan om de Caelos of Magistrerium op te ruimen. Toch vond zij de man veel vriendelijker dan iemand die bij Nigris deel uitmaakte. Die waren alles behalve vriendelijk en vrij slecht, duister. Lupus had ook zeker duistere gelaatstrekken maar dit betekende niet dat hij meteen bij de ‘slechte’ clan hoorde. De knagende gevoel bleef want Faith moest goed nadenken over haar antwoorden die zij hem zou geven.
Haar ogen richten zich nu op de wolf die tegen haar sprak, een directe vraag.
Straight to the point.
Dit beviel haar wel want weinigen beschikte zo’n eigenschap. Nu leken alle ogen op haar gericht waardoor Faith voor het eerst in tijden werkelijk naakt voelde. Alsof iedereen door haar heen kon kijken. Wat moest zij nu zeggen? Wat was het beste om te antwoorden? Misschien een leugentje om bestwil?
”Doet het er überhaupt iets toe waar ik bij hoor? Ik ben niet van plan om tegen u te gaan vechten heer Lupus” Haar donkere ogen waren in de zijne gericht, een standvastige expressie waar je de waarheid in zag.
”Ik ben lid van de Caelos” sprak ze ademloos uit terwijl zij de blik van Lupus vasthield, het oogcontact niet verbrak wanneer zij deze woorden had uitgesproken.
”Gaat gij mij nu vermoorden? Dan moet ik helaas waarschuwen want ik ben niet zo fragiel als ik er uitzie” Mystic’s haren stonden overeind wachtend op de reactie van de twee vreemdelingen. ”Wij hebben geen kwaad in de zin dus wij hopen jullie ook niet. Doet het er wat aan toe waar onze wegen liggen? Iedereen mag zijn keuze bepalen en moeten wij daar op afgerekend worden?” sprak haar panda wijs. Faith streek met haar vingers over de zachte vacht van haar Anima. Een glimlach sierde op haar gezicht, een glimlach die haar de uitstraling van een engel gaf die gevallen was uit de hemel. ”Mag ik wel weten waar u dan bij hoort heer? Als u van de Nigris bent zal één van ons sterven vanavond. Jullie hebben altijd al een wrok tegen ons gekoesterd terwijl de Caelos geen kwaad in de zin heeft” sprak zei wijs uit.

Lupus keek de vrouw aan en voelde haar blik in zijn ogen priemen. En daarna keek ze weer naar de wolf. Lupus had kunnen weten dat Lupo zo'n antwoord zou gaan geven.
”Doet het er überhaupt iets toe waar ik bij hoor? Ik ben niet van plan om tegen u te gaan vechten heer Lupus”
Er werder weer blikken uitgewisseld.
''Ik ben lid van de Caelos'', sprak ze, haast zonder geluid te maken. In een poging om zijn gezicht in plooi te houden, ontsnapte er toch een zweem van paniek. Hij had stad en land afgereist om de Cealos af te schudden en nu werd hij hier misschien het pad af gesneden. ”Gaat gij mij nu vermoorden? Dan moet ik helaas waarschuwen want ik ben niet zo fragiel als ik er uitzie” Lupus voelde dat er een spel werd gespeeld.
''Nee, wij zijn hier gewoon op doorreis'' wist hij te zeggen. ''We waren alleen heel erg nieuwsgierig, omdat we hoopten hier clanleden te zien'' Lupus slikte even. ''Weet u wel, clangenoten''
”Wij hebben geen kwaad in de zin dus wij hopen jullie ook niet. Doet het er wat aan toe waar onze wegen liggen? Iedereen mag zijn keuze bepalen en moeten wij daar op afgerekend worden?”
”Mag ik wel weten waar u dan bij hoort heer? Als u van de Nigris bent zal één van ons sterven vanavond. Jullie hebben altijd al een wrok tegen ons gekoesterd terwijl de Caelos geen kwaad in de zin heeft”
Lupus keek van de panda naar de vrouw. ''Wij zijn Dustseekers'' zei hij, trots dat hij zich achter die clan kon verschuilen.
''Bent u al lang weg van uw medeclanleden'', vroeg hij brutaal, omdat de situatie nu toch al niet meer gerepareerd kon worden. Nu moest hij ook weten of hij haar dwars kon zitten of niet.

De man kon zijn expressies goed verhullen want door haar uitkomen als een Caelos was zijn expressie geen moment veranderd. Hield hij het in een plooi of draaide zijn hoofd overuren? Helaas wist Faith het antwoord niet op haar eigen vraag. Meestal was ze goed in het doorzien van anderen, hun expressies en houdingen alleen bij Lupus werd het aflezen van zijn expressies haar niet gemakkelijk gemaakt.
”Doorreis?”
Waarom vertelde haar gevoel dat de man niet volledig de waarheid sprak? Waar had zij zijn naam wel eens eerder gehoord?
De frustratie.
”Komt in dit gebied velen van uw clangenoten tot samenkomst? Of is dit gebied één van jullie favoriete plekken om te bezoeken? Interessant als ik het zeggen mag” Zouden er ook Caelos in dit gebied zich laten zien? Het was een lange tijd geleden dat zij voor het laatst een clangenoot had ontmoet. Veels te lang geleden als het aan haar lag. Bij de naam Dustseekers werd haar houding een stuk ontspannener, ze verkeerde niet in levensgevaar en er zou geen gevecht tussen deze twee komen. Bij zijn vraag trok ze haar linker wenkbrauw omhoog wat de man niet kon zien door het masker die zij voor haar gezicht droeg. Misschien moest ze bluffen want blijkbaar had deze man geen leuke ervaringen met de Caelos.
”Dat valt wel mee.” Ze liet de man zelf nadenken over dit antwoord. ”Heer Lupus uw naam komt mij vaag bekend in de oren en ik vroeg mij af…” Nu moest Faith haar zin goed formuleren. ”Heb ik u al eens eerder ontmoet of bent u bekend met de leden van onze clan?” Haar stem klonk geduldig en net zo vriendelijk als in het begin van het gesprek.

Mystic sloop zachtjes naar de wolf terwijl hun baasjes alleen oog voor elkaar leken te hebben in deze situatie. Misschien kon de panda een aanwinst zijn in dit onderwerp. "Mag ik vragen hoe u heet? En moet ik u als vijand aanschouwen of gewoon een reiziger op een doorreis?" Dat laatste rolde als een sceptische klank over de lippen van het dier.

een upje

Lupus kreeg een rilling over zijn rug. Hij voelde dat de vrouw iets in hem zag of hem niet helemaal vertrouwde. Hoe kon hij dat rechtbreien.
Hij drukte de zool van zijn schoen verder in het zand, en schopte met zijn andere voet een denneappeltje weg.
"Ik ken uw clan niet zo goed. De Dustseekers hebben niet zo'n goede banden met de Caelos. En ik heb ze zelf ook niet vaak gezien, loog hij.''
Lupus wierp een blik op zijn anima, die werd aangesproken door de anima van de vrouw. "Niets verraden", vertelde hij via zijn gedachten.
Zijn priemenende ogen doorboorden Lupo zowat. Hij vergat haast dat hij zelf in een gesprek zat.

:animatells:
Lupo probeerde zich zo afwezig mogelijk te houden, maar helaas begon de anima van de vrouw hem te ondervragen.
"Mag ik vragen hoe u heet? En moet ik u als vijand aanschouwen of gewoon een reiziger op een doorreis?", vroeg het dier.
Lupo besloot letterlijk te herhalen wat Lupus ook zei.
''Nee, we zijn hier gewoon op doorreis, en mijn naam is Lupo''
Nog steeds keek hij de panda niet aan, om een gesprek uit de weg te gaan.

Lupus wendde zijn blik af van zijn anima, toen hij een goed antwoord had gegeven. Hij wendde zich weer tot de vrouw.
"Het is hier wel prachtig hé, als Dustseeker kom ik hier inderdaad graag om stof te verzamelen. Men zegt dat de regenbogen niet uit water, maar uit stof bestaan. Speciaal hé"
Lupus was trots op zijn schild waarachter hij zich nu kon verbergen.
Nu zou de vrouw toch wel niet doorvragen. Hij wilde echt niet uitkomen voor het feit dat hij wel degelijk contact had met de Caelos, en dat niet op een goede manier. Wat zou de vrouw doen als hij zou vertellen dat hij hun clanleidster liever dood als levend zag, en het liefst met Tempus erbij.
Lupus wuifde de gedachte weg.
"Maar wat bent u hier precies aan het doen. Een ritueel misschien?"




-sorry dat ik dit topic ben vergeten -