Reaven

Ruw duwde Reaven een matroos opzij terwijl ze de kade op sprong. Zephyr was haar al voorgegaan. Ze keek niet om en lachte toen ze de schipper haar hoorde uitschelden. Hij had natuurlijk groot gelijk. Ze had hem voor de reis van Domus naar Espadóro minstens 50 zilverstukken moeten betalen, maar ze gebruikte haar geld liever voor andere zaken.
Toen ze voor het eerst bij het schip aankwam hadden de matrozen haar nog uitgelachen om haar tengere postuur en waren dan ook erg verbaasd dat haar anima een zwarte panter was. Tijdens de reis had ze ook een aantal keer bevestigd dat ze niet iemand was waarmee je kon spotten. Een matroos had daar wel een heel akelig litteken aan overgehouden. Zephyr en zij hadden tijdens de reis voornamelijk buiten geslapen onder de sterrenhemel. Ze was zo lang in Domus geweest dat ze bijna was vergeten hoe de zee er uit zag.
Haar rode kap was van haar hoofd gegleden en liet nu haar ravenzwarte haren zien. Ze wapperden achter haar aan terwijl ze door de straten van haar geboorteplaats rende. Alle mensen die op straat liepen weken snel opzij voor het meisje met haar panter, in angst om onder de voet gelopen te worden. Uiteindelijk stond Reaven midden op het centrale plein stil. Zephyr ging rustig naast haar zitten en samen namen ze de omgeving in zich op. Het zag er net zo uit als voordat ze waren vertrokken, maar je kon zien dat de mensen waren veranderd. Het was niet te betwijfelen dat er iets zou gaan gebeuren. Iets groots, waarschijnlijk tegen de overheid. Reaven zou daar deel van zijn, dat wist ze zeker.

:Anima Tell:

Zephyr drukte zijn zwarte kop tegen Reaven's bordeauxrode mantel. Hij wist donders goed waarom ze hier waren gekomen, maar voordat Reaven haar taak uit kon voeren moest er nog veel gebeuren. Ten eerste moesten ze een overnachtingsplaats vinden. Ze zagen er niet bepaald naar uit om 's avonds laat op een hooiberg te slapen. Ook wist hij dat Reaven meer Dust wilde vinden. Ze wisten beiden niet precies waarom maar waren het erover eens dat diegene met het meeste Dust in zijn bezit uiteindelijk de meeste macht zou hebben. Reaven en Zephyr zouden dat niet worden, maar ze moesten wel een voorraad hebben. Zephyr peinsde over Reaven's queestes en was zeker dat er gewonden zouden vallen. Als hij kon lachen dan had hij dat gedaan. Niet zozeer omdat hij van vechten hield, maar omdat hij geloofde dat Reaven een goede keuze had gemaakt toen ze hier terugkeerde.